Ένας Βολιώτης κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων, ο 24χρονος Γιώργος Χαρχαρής, έγραψε ιστορία στη κολύμβηση πραγματοποιώντας τον διάπλου του Γιβραλτάρ σε χρόνο 2 ώρες και 16 λεπτά, μια επίδοση κατά 22 λεπτά βελτιωμένη από το προηγούμενο ρεκόρ που κατείχε ο Ντέιβιντ Τσεχ με 2 ώρες και 38 λεπτά.
Η αποστολή που είχε αναλάβει ο Βολιώτης αθλητής, ήταν τρομερά δύσκολη. Έπρεπε να διανύσει μια θαλάσσια διαδρομή 17 χιλιομέτρων, από Γιβραλτάρ μέχρι Μαρόκο, μέσα από τα μεγάλα κύματα και τα ισχυρά ρεύματα των στενών.
Αγωνίστηκε, πάλαιψε με τα στοιχειά της φύσης για τα φτάσει στο τέρμα και να σημειώσει Παγκόσμιο Ρεκόρ.
Η 24 Αυγούστου 2009, είναι η πιο μεγάλη μέρα της ζωής του, για τον Γιώργο Χαρχαρή. Το ¨πέρασμα του Γίβραλτάρ¨ θεωρείται από τα δυσκολότερα του κόσμου. Και αυτός τα κατάφερε με το πείσμα του και τις ακατάβλητες σωματικές του δυνάμεις .
Θερμά συγχαρητήρια Γιώργο, νάσαι καλά και βάλε ¨πλώρη¨ για νέες επιτυχείς εξορμήσεις.
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
Τριάντα λέξεις χωρίς το σίγμα
Η τηλεόραση και το Διαδίκτυο μας βομβαρδίζουν , καθημερινά, με τηλεοπτικά κουΐζ και διαγωνισμούς γνώσεων, με χρήματα και δώρα για τους νικητές.
Αν πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, τα πράγματα ήταν πολύ ¨φτωχά¨ και λίγες οι ευκαιρίες, για τους κατόχους γνώσεων.
Θυμάμαι, τότε, στις δεκαετίες του 50 και του 60, που κυριαρχούσε στη ζωή μας ο κινηματογράφος και το ραδιόφωνο , ελάχιστες ήταν οι ραδιοφωνικές εκπομπές , που μας συγκινούσαν και είχαν ενδιαφέρον.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Παναγιωτόπουλος, γνωστός και ως BAR-BAR , σε συνέντευξή του, αφηγείται :
¨Θυμάμαι , όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου, δεκαετία του πενήντα, ο Γιώργος Οικονομίδης στο ραδιόφωνο, μαζί με τον Ντίνο Πρετεντέρη, σ’έναν διαγωνισμό για τους ακροατές, έθεσαν τον όρο να βραβεύσουν ένα έμμετρο κείμενο μέχρι 30 λέξεις χωρίς το γράμμα σίγμα. Έστειλα και εγώ το δικό μου, που έχει ως εξής :
¨Μπράβο Γιώργο Οικονομίδη, μπράβο Ντίνο Πρετεντέρη,
που με άφθονο το ξύδι και με χιούμορ ολοένα,
πάντα φέρνετε το κέφι , όχι με μπαγιόν και ντέφι,
μα μονάχα με την πένα ¨.
Ήμουνα 15 ετών τότε. Πήρα το πρώτο μου βραβείο χίλιες δραχμές και ένα πίνακα ζωγραφικής.
Αν πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, τα πράγματα ήταν πολύ ¨φτωχά¨ και λίγες οι ευκαιρίες, για τους κατόχους γνώσεων.
Θυμάμαι, τότε, στις δεκαετίες του 50 και του 60, που κυριαρχούσε στη ζωή μας ο κινηματογράφος και το ραδιόφωνο , ελάχιστες ήταν οι ραδιοφωνικές εκπομπές , που μας συγκινούσαν και είχαν ενδιαφέρον.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Παναγιωτόπουλος, γνωστός και ως BAR-BAR , σε συνέντευξή του, αφηγείται :
¨Θυμάμαι , όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου, δεκαετία του πενήντα, ο Γιώργος Οικονομίδης στο ραδιόφωνο, μαζί με τον Ντίνο Πρετεντέρη, σ’έναν διαγωνισμό για τους ακροατές, έθεσαν τον όρο να βραβεύσουν ένα έμμετρο κείμενο μέχρι 30 λέξεις χωρίς το γράμμα σίγμα. Έστειλα και εγώ το δικό μου, που έχει ως εξής :
¨Μπράβο Γιώργο Οικονομίδη, μπράβο Ντίνο Πρετεντέρη,
που με άφθονο το ξύδι και με χιούμορ ολοένα,
πάντα φέρνετε το κέφι , όχι με μπαγιόν και ντέφι,
μα μονάχα με την πένα ¨.
Ήμουνα 15 ετών τότε. Πήρα το πρώτο μου βραβείο χίλιες δραχμές και ένα πίνακα ζωγραφικής.
Στο ίδιο έργο θεατές
Θα πρέπει να ήταν σε μεγάλες στιγμές έμπνευσης και δημιουργίας, ο Αντώνης Ανδρικάκης στους στίχους, ο Γιώργος Νταλάρας στη μουσική και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μαζί με τον Γ. Νταλάρα στο τραγούδι, όταν το έτος 1991 κυκλοφόρησαν σε δίσκο το τραγούδι με τίτλο : ¨ Στο ίδιο έργο θεατές¨.
Είναι ένα τραγούδι διαχρονικό, που μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων, ένα έργο που παίζεται κάθε μέρα και θα επαναλαμβάνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν :
¨Στο ίδιο έργο θεατές
χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες
της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στη ψυχή ναυαγοσώστη.
Ο,τι ακούω να ακούς
μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ΄ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς
και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη.
Στο ίδιο έργο θεατές
εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές
και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας
Σενάριο χωρίς πλοκή
της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς
με ποιους δικούς σου να βρεθείς
με ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις.
Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς
στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς
της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ΄τις οφθαλμαπάτες.
Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές
και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας
Στο ίδιο πάντα σκηνικό
και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν’αρχίσω από δω
αλλιως τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα.
Είναι ένα τραγούδι διαχρονικό, που μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων, ένα έργο που παίζεται κάθε μέρα και θα επαναλαμβάνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν :
¨Στο ίδιο έργο θεατές
χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες
της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στη ψυχή ναυαγοσώστη.
Ο,τι ακούω να ακούς
μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ΄ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς
και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη.
Στο ίδιο έργο θεατές
εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές
και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας
Σενάριο χωρίς πλοκή
της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς
με ποιους δικούς σου να βρεθείς
με ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις.
Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς
στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς
της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ΄τις οφθαλμαπάτες.
Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές
και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας
Στο ίδιο πάντα σκηνικό
και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν’αρχίσω από δω
αλλιως τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα.
Ένας παρεξηγημένος Έλληνας
Ο Δημήτριος Μπαϊρακτάρης ήταν Έλληνας στρατιωτικός και ο πρώτος διευθυντής της Αθήνας. Γεννήθηκε το 1833 στο Αγρίνιο και πέθανε το 1900 στην Αθήνα. Καταγόμενος από Σουλιώτικη οικογένεια κατατάχθηκε στο στρατό το 1848 ως στρατιώτης, όπου γρήγορα προήχθη σε αξιωματικό του πεζικού. Έλαβε ενεργό μέρος στην Κρητική επανάσταση του 1866 και διέπρεψε σε ανδραγαθίες. Το 1893 όταν συστάθηκε η στρατιωτική αστυνομία , διορίστηκε με το βαθμό του ταγματάρχη Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις από πλούσια σε αριθμό περιστατικά, κατά τον διωγμό των τότε κουτσαβάκηδων που μάστιζαν το κέντρο της Αθήνας.
Η δράση του αρχίζει το 1892, όταν η Κυβέρνηση Χαρ.Τρικούπη αποφάσισε να δώσει ένα γερό πλήγμα στους κουτσαβάκηδες του Ψυρή και γενικά της Αθήνας. Ο Μπαϊρακτάρης επικεφαλής μιας κουστωδίας επιλέκτων ευζώνων , εισέβαλε στις ταβέρνες και τα καφενεία , συνελάμβανε τους κουτσαβάκηδες και στη συνέχεια τους εξευτέλιζε. Τους συγκέντρωνε στο προάυλιο της αστυνομίας δίπλα στην πλατεία Κλαυθμώνος , και με την απειλή του βούρδουλα τους ανάγκαζε να σπάσουν τα όπλα τους με σφυρί και αμόνι. Όλα τα σπασμένα ( μαχαίρια, κάμες,πιστόλια) πουλιούνταν στο δημοπρατήριο για παλιοσίδερα. Μετά από τα όπλα εξευτελίζονταν οι άνθρωποι. Ένας αρχάριος κουρέας τους έκοβε το δεξί μανίκι του σακακιού, το ζωνάρι και τη μύτη των παπουτσιών του, τα μουστάκια και τις αφέλειες. Μετά απ΄αυτό , οι πιο ζόρικοι στέλνονταν στις φυλακές και σε περίπτωση υποτροπής , τιμωρούνταν με τον βαρύ βούρδουλα του σκληρού Μπαϊρακτάρη. Το μαστίγωμα αυτό θεωρούνταν ο έσχατος εξευτελισμός .
Το 1897 φέροντας τον βαθμό του συνταγματάρχη ονομάστηκε ταξίαρχος και με την κήρυξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 μετέβη στην Άρτα, όπου σε ταχύτατο χρόνο συγκρότησε ολόκληρη ταξιαρχία με δυνάμεις πεζικού, μηχανικού, πυροβολικού αλλά και ιππικού, καθώς και δύο τάγματα χωροφυλακής και αστυφυλακής, περίπου 7.000 αξιωματικοί και οπλίτες. Με τη δύναμη αυτή και με τη βοήθεια μιας ακόμη ταξιαρχίας, του Γκολφινόπουλου, συνήψε την τριήμερη μάχη του Γριμπόβου, από 30 Απριλίου μέχρι 2 Μαΐου 1897, κατά την οποία και διακρίθηκε για την ανδραγαθία του, περιτρέχοντας την πρώτη γραμμή του πυρόε και εμψυχώνοντας τους άνδρες του.
Αποστρατεύτηκε στις 10 Μαρτίου του 1900 προαχθείς σε υποστράτηγο, όπου και πέθανε λίγους μήνες μετά.
Η δράση του αρχίζει το 1892, όταν η Κυβέρνηση Χαρ.Τρικούπη αποφάσισε να δώσει ένα γερό πλήγμα στους κουτσαβάκηδες του Ψυρή και γενικά της Αθήνας. Ο Μπαϊρακτάρης επικεφαλής μιας κουστωδίας επιλέκτων ευζώνων , εισέβαλε στις ταβέρνες και τα καφενεία , συνελάμβανε τους κουτσαβάκηδες και στη συνέχεια τους εξευτέλιζε. Τους συγκέντρωνε στο προάυλιο της αστυνομίας δίπλα στην πλατεία Κλαυθμώνος , και με την απειλή του βούρδουλα τους ανάγκαζε να σπάσουν τα όπλα τους με σφυρί και αμόνι. Όλα τα σπασμένα ( μαχαίρια, κάμες,πιστόλια) πουλιούνταν στο δημοπρατήριο για παλιοσίδερα. Μετά από τα όπλα εξευτελίζονταν οι άνθρωποι. Ένας αρχάριος κουρέας τους έκοβε το δεξί μανίκι του σακακιού, το ζωνάρι και τη μύτη των παπουτσιών του, τα μουστάκια και τις αφέλειες. Μετά απ΄αυτό , οι πιο ζόρικοι στέλνονταν στις φυλακές και σε περίπτωση υποτροπής , τιμωρούνταν με τον βαρύ βούρδουλα του σκληρού Μπαϊρακτάρη. Το μαστίγωμα αυτό θεωρούνταν ο έσχατος εξευτελισμός .
Το 1897 φέροντας τον βαθμό του συνταγματάρχη ονομάστηκε ταξίαρχος και με την κήρυξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 μετέβη στην Άρτα, όπου σε ταχύτατο χρόνο συγκρότησε ολόκληρη ταξιαρχία με δυνάμεις πεζικού, μηχανικού, πυροβολικού αλλά και ιππικού, καθώς και δύο τάγματα χωροφυλακής και αστυφυλακής, περίπου 7.000 αξιωματικοί και οπλίτες. Με τη δύναμη αυτή και με τη βοήθεια μιας ακόμη ταξιαρχίας, του Γκολφινόπουλου, συνήψε την τριήμερη μάχη του Γριμπόβου, από 30 Απριλίου μέχρι 2 Μαΐου 1897, κατά την οποία και διακρίθηκε για την ανδραγαθία του, περιτρέχοντας την πρώτη γραμμή του πυρόε και εμψυχώνοντας τους άνδρες του.
Αποστρατεύτηκε στις 10 Μαρτίου του 1900 προαχθείς σε υποστράτηγο, όπου και πέθανε λίγους μήνες μετά.
Αναμνήσεις από το BBC
Ένας Έλληνας δημοσιογράφος της διασποράς, ο Γιώργος Αγγέλογλου, βρέθηκε στο ¨τιμόνι¨ της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC, σε νεαρά ηλικία, από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, την 28η Σεπτεμβρίου 1939, μέχρι την παραίτησή του το 1957. Στο βιβλίο του ¨Εδώ Λονδίνον , καλησπέρα σας¨, που εκδόθηκε στα αγγλικά το 2003, διατρέχει 18 κρίσιμα χρόνια τόσο για την Υπηρεσία, όσο και για την Ελλάδα, την Κύπρο και τον κόσμο. Η αφήγησή του έχει την μορφή ημερολογίου και περιέχει πληθώρα σημαντικών στιγμών, ένα μέρος των οποίων παρατίθεται στο παρόν σημείωμα :
¨Προσελήφθην στις 10 Σεπτεμβρίου 1939, με μισθό 389 στερλινών το χρόνο και βρέθηκα επικεφαλής της Ελληνικής Υπηρεσίας η οποία αποτελούνταν από έξι εργαζόμενους, τέσσερις άνδρες και δύο γυναίκες. Ήμουν μόνον 25 ετών , χωρίς προηγούμενη εμπειρία στο ραδιόφωνο και με μια μητρική γλώσσα την οποία δεν χρησιμοποιούσα σε συνεχή βάση από τότε που είχα το πατρικό μου σπίτι στο Κάϊρο οκτώ χρόνια νωρίτερα.
Έτσι στην αρχή της νέας μου απασχόλησης ένιωθα κάπως ανασφαλής μεταξύ ανθρώπων που είχαν σπουδάσει στα ελληνικά και εκ των οποίων ο ένας ήταν ανταποκριτής δύο Αθηναϊκών εφημερίδων. Όμως οι πιέσεις και οι κίνδυνοι του πολέμου και το καλοπροαίρετο προσωπικό, μου έκαναν τις πρώτες μέρες στο BBC ευχάριστες και ενδιαφέρουσες.
Το γραφείο μας είχε τον αριθμό 309 και βρισκόταν στον τρίτο όροφο του ραδιομεγάρου του BBC. Αυτός ήταν ο όροφος των διευθυντών. Δύο πόρτες πιο πέρα ήταν τα γραφεία του γενικού διευθυντή και του προέδρου του BBC. Συναντήσαμε μια μέρα τον γενικό διευθυντή. Ήταν ευγενικός και είπε : ¨ Α, είστε Έλληνες. Είναι ωραίο να έχω τους απογόνους του Αριστοτέλη και του Περικλή δίπλα μου. Ξέρετε, σπούδασα κλασική φιλολογία ¨.
Αποφασίσαμε διάφορους τρόπους εισαγωγής των προγραμμάτων μας και καταλήξαμε στο πιο απλό εύηχο ¨Εδώ Λονδίνο, καλησπέρα σας¨. Μια γλυκιά κυρία από την Πελοπόννησο μας έστειλε ένα πολύ συγκινητικό γράμμα. Κάθε βράδυ έγραφε, μαζευόμαστε γύρω από το ραδιόφωνο και ακούμε την εκπομπή σας. Τη στιγμή που μας καλησπερίζετε, απαντούμε λέγοντας : Καλησπέρα γιε μου, ευχόμαστε στο θεό να σας έχει καλά .
Ένα βράδυ, μια ομάδα εργαζομένων στην Ελληνική Υπηρεσία, πήγαμε σε ένα φημισμένο παμπ, κοντά στο ραδιομέγαρο. Μιλούσαμε ελληνικά και φυσικά τραβήξαμε την προσοχή του κόσμου. Επειτα από μερικά λεπτά, ο ιδιοκτήτης μας πλησίασε και χαμογελώντας μας είπε : ¨Πρέπει να πω ότι είμαστε όλοι πολύ περήφανοι για σας τους Έλληνες. Είστε πρωταθλητές στη μάχη και επιτρέψατέ μου να σας κεράσω ένα ποτό για τα κατορθώματά σας επί του Μουσολίνι ¨. Σε εκείνο το σημείο ήρθαν και άλλοι πελάτες και σε λίγα λεπτά όλοι όσοι ήταν στο παμπ είχαν υψώσει το ποτήρι τους στην υγεία του ελληνικού στρατού και του ελληνικού λαού ¨ .
Ένα βράδυ πήγαινα βιαστικά στο στούντιο για την εκπομπή. Είχα αργήσει και είχα ξεχάσει να ελέγξω τον αριθμό του στούντιο, ο οποίος άλλαζε συχνά την τελευταία στιγμή . Πήγα στο συνηθισμένο, έσπρωξα την πόρτα για να ανοίξει και προς έκπληξή μου, μπροστά μου, στεκόταν η μονολιθική μορφή του στρατηγού Ντε Γκολ, με τη στολή της Ελεύθερης Γαλλίας και το σταυρό της Λωραίνης στο πέτο …
¨Όταν εξήγησα ποιος ήμουν το πρόσωπο του Ντε Γκολ φωτίστηκε. Μου έσφιξε το χέρι και μου είπε : ¨Α, υπέροχοι Έλληνες. Πες στους συμπατριώτες σου, όταν βγεις στον αέρα, ότι είναι εξαίρετοι μαχητές. Εμείς οι Ελεύθεροι Γάλλοι τους χαιρετούμε . Είμαστε σίγουροι ότι σύντομα ο Ντούτσε και ο στρατός του θα κολυμπούν στη θάλασσα της Αλβανίας για να σωθούν ¨.
Καθώς ήταν προφανές η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα έφτανε στην ολοκλήρωσή της. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως θα αντιδρούσαμε στις αλλαγές που επρόκειτο να γίνουν στο ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας.
Ο Σωτήρης Σωτηριάδης έδωσε την ιδέα να ¨κλέψουμε¨ το σήμα του σταθμού και να το υιοθετήσουμε στις δικές ματαδόσεις. Θα αρχίζαμε δηλαδή όλες τις εκπομπές και με μερικά δευτερόλεπτα του σήματος αυτού θα λέγαμε το ¨Εδώ Λονδίνο, καλησπέρα σας¨ και θα εξηγούσαμε πλέον το Λονδίνο και όχι η Αθήνα θα μιλούσε για λογαριασμό της Ελεύθερης Ελλάδας. Ρωτήσαμε τον πρεσβευτή της Ελλάδος αν συμφωνούσε να κάνει την επίσημη παράδοση του σήματος του ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας σε μας, στην Ελληνική Υπηρεσία. Ο πρεσβευτής Σιμόπουλος ήταν απόλυτα σύμφωνος. Ήταν μια μεγάλη τιμή για μας, το ότι εμπιστεύτηκαν το σήμα στη Ελληνική Υπηρεσία για την περίοδο κατά την οποίαν η Ελλάδα θα ήταν υπό τον Χίτλερ και τις δυνάμεις του.
Έτσι από την μέρα εκείνη μέχρι την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 1944, αρχίζαμε τις εκπομπές και με τον ¨τσομπανάκο¨ το σήμα του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών.
Έχω ένα υπέροχο και συγκινητικό αναμνηστικό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έγιναν στο Λονδίνο το 1948. Είναι το Ολυμπιακό σήμα, που φορούσε στο σακάκι του ο μαραθωνοδρόμος Στέλιος Κυριακίδης. Μετά τους αγώνες το έβγαλε από το σακάκι του και μου το έδωσε λέγοντας :
¨ Κύριε Γιώργο, θα θέλαμε εσείς και η Ελληνική Υπηρεσία να πάρετε αυτό το σήμα εις ένδειξιν της εκτίμησης και των ευχαριστιών μας για τον θαυμάσιον τρόπον με τον οποίον υποδεχθήκατε την Ολυμπιακή μας ομάδα ¨.
Η άφιξη της Μαρίας Κάλλας , στο Μπους Χάουζ, στην Υπηρεσία μας, προκάλεσε μεγάλο αναβρασμό. Ήταν μια μέρα μετά τον θρίαμβό της στο ¨Κόβεντ Κάρντεν¨, με τη ¨Νόρμα¨ του Μπελίνι, τον Νοέμβριο του 1952. Κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται, πως όλοι στο Μπους Χάουζ είχαν μάθει ότι θα ερχόταν, για να δώσει συνέντευξη στην Ελληνική Υπηρεσία και για αρκετή ώρα κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στην είσοδο και στους διαδρόμους περιμένοντας την άφιξή της. Η Μαρία μετά τη συνεντευξή της δήλωσε ότι ¨όλα πήγαν καλά¨ και της άρεσε να ακούει τον εαυτό της να μιλάει ελληνικά. Ο αποχωρισμός ήταν συγκινητικός. Η Μαρία έδινε αγκαλιές και φιλιά στα μέλη της Ελληνικής Υπηρεσίας, όταν ξαφνικά ο Μενεγκίνι τότε σύζυγος και ατζέντης της, ήρθε σε μένα και μου έσφιξε το χέρι πολύ ζεστά : ¨ Κύριε διευθυντά, είπε, χθες το βράδυ η Μαρία ήταν η μεγάλη σταρ. Σήμερα το απόγευμα είναι επίσης μια όμορφη Ελληνίδα θεά, η οποία μίλησε για την Ελλάδα. Ευχαριστούμε το BBC ¨.
Πάνω από 200 Έλληνες συνεργάτες, μέχρι το 1959, πέρασαν από την Ελληνική Υπηρεσία του BBC. Όλοι έφεραν μαζί τους τον ενθουσιασμό και τις ατομικές ικανότητές τους. Και όταν έφυγαν, πήραν μαζί τους κάποιες από τις παραδόσεις, που προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε : Την συνεργασία, την αλληλεγγύη, την αφοσίωση στην αλήθεια και την ακούραστη επιδίωξη του να γίνεσαι καλύτερος.
Ο Γιώργος Αγγέλογλου πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 2001 .
¨Προσελήφθην στις 10 Σεπτεμβρίου 1939, με μισθό 389 στερλινών το χρόνο και βρέθηκα επικεφαλής της Ελληνικής Υπηρεσίας η οποία αποτελούνταν από έξι εργαζόμενους, τέσσερις άνδρες και δύο γυναίκες. Ήμουν μόνον 25 ετών , χωρίς προηγούμενη εμπειρία στο ραδιόφωνο και με μια μητρική γλώσσα την οποία δεν χρησιμοποιούσα σε συνεχή βάση από τότε που είχα το πατρικό μου σπίτι στο Κάϊρο οκτώ χρόνια νωρίτερα.
Έτσι στην αρχή της νέας μου απασχόλησης ένιωθα κάπως ανασφαλής μεταξύ ανθρώπων που είχαν σπουδάσει στα ελληνικά και εκ των οποίων ο ένας ήταν ανταποκριτής δύο Αθηναϊκών εφημερίδων. Όμως οι πιέσεις και οι κίνδυνοι του πολέμου και το καλοπροαίρετο προσωπικό, μου έκαναν τις πρώτες μέρες στο BBC ευχάριστες και ενδιαφέρουσες.
Το γραφείο μας είχε τον αριθμό 309 και βρισκόταν στον τρίτο όροφο του ραδιομεγάρου του BBC. Αυτός ήταν ο όροφος των διευθυντών. Δύο πόρτες πιο πέρα ήταν τα γραφεία του γενικού διευθυντή και του προέδρου του BBC. Συναντήσαμε μια μέρα τον γενικό διευθυντή. Ήταν ευγενικός και είπε : ¨ Α, είστε Έλληνες. Είναι ωραίο να έχω τους απογόνους του Αριστοτέλη και του Περικλή δίπλα μου. Ξέρετε, σπούδασα κλασική φιλολογία ¨.
Αποφασίσαμε διάφορους τρόπους εισαγωγής των προγραμμάτων μας και καταλήξαμε στο πιο απλό εύηχο ¨Εδώ Λονδίνο, καλησπέρα σας¨. Μια γλυκιά κυρία από την Πελοπόννησο μας έστειλε ένα πολύ συγκινητικό γράμμα. Κάθε βράδυ έγραφε, μαζευόμαστε γύρω από το ραδιόφωνο και ακούμε την εκπομπή σας. Τη στιγμή που μας καλησπερίζετε, απαντούμε λέγοντας : Καλησπέρα γιε μου, ευχόμαστε στο θεό να σας έχει καλά .
Ένα βράδυ, μια ομάδα εργαζομένων στην Ελληνική Υπηρεσία, πήγαμε σε ένα φημισμένο παμπ, κοντά στο ραδιομέγαρο. Μιλούσαμε ελληνικά και φυσικά τραβήξαμε την προσοχή του κόσμου. Επειτα από μερικά λεπτά, ο ιδιοκτήτης μας πλησίασε και χαμογελώντας μας είπε : ¨Πρέπει να πω ότι είμαστε όλοι πολύ περήφανοι για σας τους Έλληνες. Είστε πρωταθλητές στη μάχη και επιτρέψατέ μου να σας κεράσω ένα ποτό για τα κατορθώματά σας επί του Μουσολίνι ¨. Σε εκείνο το σημείο ήρθαν και άλλοι πελάτες και σε λίγα λεπτά όλοι όσοι ήταν στο παμπ είχαν υψώσει το ποτήρι τους στην υγεία του ελληνικού στρατού και του ελληνικού λαού ¨ .
Ένα βράδυ πήγαινα βιαστικά στο στούντιο για την εκπομπή. Είχα αργήσει και είχα ξεχάσει να ελέγξω τον αριθμό του στούντιο, ο οποίος άλλαζε συχνά την τελευταία στιγμή . Πήγα στο συνηθισμένο, έσπρωξα την πόρτα για να ανοίξει και προς έκπληξή μου, μπροστά μου, στεκόταν η μονολιθική μορφή του στρατηγού Ντε Γκολ, με τη στολή της Ελεύθερης Γαλλίας και το σταυρό της Λωραίνης στο πέτο …
¨Όταν εξήγησα ποιος ήμουν το πρόσωπο του Ντε Γκολ φωτίστηκε. Μου έσφιξε το χέρι και μου είπε : ¨Α, υπέροχοι Έλληνες. Πες στους συμπατριώτες σου, όταν βγεις στον αέρα, ότι είναι εξαίρετοι μαχητές. Εμείς οι Ελεύθεροι Γάλλοι τους χαιρετούμε . Είμαστε σίγουροι ότι σύντομα ο Ντούτσε και ο στρατός του θα κολυμπούν στη θάλασσα της Αλβανίας για να σωθούν ¨.
Καθώς ήταν προφανές η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα έφτανε στην ολοκλήρωσή της. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως θα αντιδρούσαμε στις αλλαγές που επρόκειτο να γίνουν στο ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας.
Ο Σωτήρης Σωτηριάδης έδωσε την ιδέα να ¨κλέψουμε¨ το σήμα του σταθμού και να το υιοθετήσουμε στις δικές ματαδόσεις. Θα αρχίζαμε δηλαδή όλες τις εκπομπές και με μερικά δευτερόλεπτα του σήματος αυτού θα λέγαμε το ¨Εδώ Λονδίνο, καλησπέρα σας¨ και θα εξηγούσαμε πλέον το Λονδίνο και όχι η Αθήνα θα μιλούσε για λογαριασμό της Ελεύθερης Ελλάδας. Ρωτήσαμε τον πρεσβευτή της Ελλάδος αν συμφωνούσε να κάνει την επίσημη παράδοση του σήματος του ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας σε μας, στην Ελληνική Υπηρεσία. Ο πρεσβευτής Σιμόπουλος ήταν απόλυτα σύμφωνος. Ήταν μια μεγάλη τιμή για μας, το ότι εμπιστεύτηκαν το σήμα στη Ελληνική Υπηρεσία για την περίοδο κατά την οποίαν η Ελλάδα θα ήταν υπό τον Χίτλερ και τις δυνάμεις του.
Έτσι από την μέρα εκείνη μέχρι την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 1944, αρχίζαμε τις εκπομπές και με τον ¨τσομπανάκο¨ το σήμα του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών.
Έχω ένα υπέροχο και συγκινητικό αναμνηστικό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έγιναν στο Λονδίνο το 1948. Είναι το Ολυμπιακό σήμα, που φορούσε στο σακάκι του ο μαραθωνοδρόμος Στέλιος Κυριακίδης. Μετά τους αγώνες το έβγαλε από το σακάκι του και μου το έδωσε λέγοντας :
¨ Κύριε Γιώργο, θα θέλαμε εσείς και η Ελληνική Υπηρεσία να πάρετε αυτό το σήμα εις ένδειξιν της εκτίμησης και των ευχαριστιών μας για τον θαυμάσιον τρόπον με τον οποίον υποδεχθήκατε την Ολυμπιακή μας ομάδα ¨.
Η άφιξη της Μαρίας Κάλλας , στο Μπους Χάουζ, στην Υπηρεσία μας, προκάλεσε μεγάλο αναβρασμό. Ήταν μια μέρα μετά τον θρίαμβό της στο ¨Κόβεντ Κάρντεν¨, με τη ¨Νόρμα¨ του Μπελίνι, τον Νοέμβριο του 1952. Κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται, πως όλοι στο Μπους Χάουζ είχαν μάθει ότι θα ερχόταν, για να δώσει συνέντευξη στην Ελληνική Υπηρεσία και για αρκετή ώρα κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στην είσοδο και στους διαδρόμους περιμένοντας την άφιξή της. Η Μαρία μετά τη συνεντευξή της δήλωσε ότι ¨όλα πήγαν καλά¨ και της άρεσε να ακούει τον εαυτό της να μιλάει ελληνικά. Ο αποχωρισμός ήταν συγκινητικός. Η Μαρία έδινε αγκαλιές και φιλιά στα μέλη της Ελληνικής Υπηρεσίας, όταν ξαφνικά ο Μενεγκίνι τότε σύζυγος και ατζέντης της, ήρθε σε μένα και μου έσφιξε το χέρι πολύ ζεστά : ¨ Κύριε διευθυντά, είπε, χθες το βράδυ η Μαρία ήταν η μεγάλη σταρ. Σήμερα το απόγευμα είναι επίσης μια όμορφη Ελληνίδα θεά, η οποία μίλησε για την Ελλάδα. Ευχαριστούμε το BBC ¨.
Πάνω από 200 Έλληνες συνεργάτες, μέχρι το 1959, πέρασαν από την Ελληνική Υπηρεσία του BBC. Όλοι έφεραν μαζί τους τον ενθουσιασμό και τις ατομικές ικανότητές τους. Και όταν έφυγαν, πήραν μαζί τους κάποιες από τις παραδόσεις, που προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε : Την συνεργασία, την αλληλεγγύη, την αφοσίωση στην αλήθεια και την ακούραστη επιδίωξη του να γίνεσαι καλύτερος.
Ο Γιώργος Αγγέλογλου πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 2001 .
Ενας γέρος
Μία μετά τα μεσάνυχτα. ΄Εχω αϋπνίες. Δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Πάω στη βιβλιοθήκη μου. Παίρνω τυχαία ένα βιβλίο. Είναι ¨Ποιήματα Κ. Καβάφη¨. Το ανοίγω. Διαβάζω :
Ένας γέρος
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ΄ένας γέρος,
με μια εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια,
που είχε και δύναμη, και λόγο, κ’εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ, το νοιώθει. Το κυττάζει,
κ’εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό. Τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η φρόνησις πως τον εγέλα,
και πως την εμπιστεύνταν πάντα – τι τρέλλα ! –
την ψεύτρα που έλεγε : ¨Αύριο. Έχεις πολύν καιρό ¨.
Θυμάται ορμές που βάσταγε και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
κάθε ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
…Μα απ’το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίστηκε κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι ¨.
Μου άρεσε το ποίημα. Και το κυριώτερο , μου δημιούργησε διάθεση ύπνου για τη συνέχεια της βραδιάς.
Ένας γέρος
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ΄ένας γέρος,
με μια εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια,
που είχε και δύναμη, και λόγο, κ’εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ, το νοιώθει. Το κυττάζει,
κ’εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό. Τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η φρόνησις πως τον εγέλα,
και πως την εμπιστεύνταν πάντα – τι τρέλλα ! –
την ψεύτρα που έλεγε : ¨Αύριο. Έχεις πολύν καιρό ¨.
Θυμάται ορμές που βάσταγε και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
κάθε ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
…Μα απ’το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίστηκε κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι ¨.
Μου άρεσε το ποίημα. Και το κυριώτερο , μου δημιούργησε διάθεση ύπνου για τη συνέχεια της βραδιάς.
Μάνα κουράγιο
Με αφορμή την καθιερωθείσα διεθνώς, να πραγματοποιείται, κάθε δεύτερη Κυριακή Μαΐου γιορτή για τη Μητέρα, αφιερώνω το παρακάτω κείμενο από το έργο ¨Μάνα κουράγιο¨, του Γερμανού συγγραφέα Μπέρτολτ Μπρεχτ (1989-1936) :
¨Από τότε που υπάρχει ανθρωπότητα υπάρχουν και ¨Μάνες κουράγιο¨. Αυτό το νόημα υπογραμμίζει σε τούτο το πιο σημαντικό του έργο. Γραμμένο το 1938 – 1939 , όταν ο χιτλερισμός κυριαρχούσε στη Γερμανία, είναι ένα χρονικό του τριακονταετούς πολέμου (1618-1648), όπως το χαραχτηρίζει ο ίδιος ο Μπρεχτ.
Μια περιθωριακή μικροεμπόρισσα σέρνει τον αραμπά της, ακολουθώντας τα στρατεύματα στα πεδία της μάχης, για να πουλήσει στους στρατιώτες ρακί, λουκάνικα, σαλάμια, άρβυλα και άλλα μικροπράγματα, για να ζήσει αυτή και τα τρία παιδιά της.
Είναι πανέξυπνη, πανούργα με απίστευτο λαϊκό χιούμορ και σαρκασμό, με πλούσιο ερωτικό παρελθόν, παμπόνηρη, κυνική, ευαίσθητη, θυμόσοφη, θαρραλέα, συμφεροντολόγα. Ό,τι είναι οι λαϊκές γυναίκες που βλέπουμε στις λαϊκές αγορές και στα πανηγύρια να πουλάνε την πραμάτεια τους.
Αυτή η μάνα έχει μεγάλο κουράγιο, τερατώδες ένστικτο επιβίωσης και μάχεται όχι για υψηλές αξίες, αλλά για να επιβιώσει.
Τα τρία παιδιά της σκοτώνονται κάθε φορά που εκείνη λείπει για δουλειές. Ο τυροκόμος, που γίνεται ταμίας ενός στρατηγού χάρη στην άδολη τιμιότητά του, σκοτώνεται από στρατιώτες , γιατί αρνείται να τους παραδώσει το ταμείο, που του έχουν εμπιστευτεί, αλλά και γιατί η Μάνα κουράγιο χρονοτριβεί μέχρι να πληρώσει ολόκληρο το ποσόν εξαγοράς της ζωής του.
Ο Άϊλιφ , που στρατολογείται από νωρίς και επιδίδεται σε όλες τις δυνατές βιαιότητες, που μπορεί να διαπράξει ένας στρατιώτης, αν και προσωρινά επιβραβεύεται γι αυτές, τελικά εκτελείται σε ένα σύντομο διάλειμμα ειρήνης.
Τέλος η μουγγή κόρη της Κάτριν, αντικείμενο χλευασμού για την ασχήμια και την παράταιρη, για εκείνους τους καιρούς ευαισθησία της, πληρώνει με τη ζωή της την τόλμη της, να χτυπήσει το ταμπούρλο, για να ειδοποιήσει την πόλη και την μητέρα της, ότι επίκειται επίθεση από τον εχθρό ¨.
Όσο υπάρχει αυτό το ¨δούναι και λαβείν¨ με τον πόλεμο, αυτός ο ¨διάλογος με τον θάνατο¨, τα παιδιά της θα χαθούν ένα-ένα και θα την αφήσουν μόνη, παντέρημη να σέρνει το άδειο καρότσι της στα ατέλειωτα πεδία, της ατέλειωτης σφαγής…
Σπρωγμένη από την ανάγκη της ζωής, προσπάθησε να ζήσει από τον θάνατο, ώσπου ο θάνατος της αφαιρεί το μόνο φως της ζωής της, τη Μητρότητα…
¨Από τότε που υπάρχει ανθρωπότητα υπάρχουν και ¨Μάνες κουράγιο¨. Αυτό το νόημα υπογραμμίζει σε τούτο το πιο σημαντικό του έργο. Γραμμένο το 1938 – 1939 , όταν ο χιτλερισμός κυριαρχούσε στη Γερμανία, είναι ένα χρονικό του τριακονταετούς πολέμου (1618-1648), όπως το χαραχτηρίζει ο ίδιος ο Μπρεχτ.
Μια περιθωριακή μικροεμπόρισσα σέρνει τον αραμπά της, ακολουθώντας τα στρατεύματα στα πεδία της μάχης, για να πουλήσει στους στρατιώτες ρακί, λουκάνικα, σαλάμια, άρβυλα και άλλα μικροπράγματα, για να ζήσει αυτή και τα τρία παιδιά της.
Είναι πανέξυπνη, πανούργα με απίστευτο λαϊκό χιούμορ και σαρκασμό, με πλούσιο ερωτικό παρελθόν, παμπόνηρη, κυνική, ευαίσθητη, θυμόσοφη, θαρραλέα, συμφεροντολόγα. Ό,τι είναι οι λαϊκές γυναίκες που βλέπουμε στις λαϊκές αγορές και στα πανηγύρια να πουλάνε την πραμάτεια τους.
Αυτή η μάνα έχει μεγάλο κουράγιο, τερατώδες ένστικτο επιβίωσης και μάχεται όχι για υψηλές αξίες, αλλά για να επιβιώσει.
Τα τρία παιδιά της σκοτώνονται κάθε φορά που εκείνη λείπει για δουλειές. Ο τυροκόμος, που γίνεται ταμίας ενός στρατηγού χάρη στην άδολη τιμιότητά του, σκοτώνεται από στρατιώτες , γιατί αρνείται να τους παραδώσει το ταμείο, που του έχουν εμπιστευτεί, αλλά και γιατί η Μάνα κουράγιο χρονοτριβεί μέχρι να πληρώσει ολόκληρο το ποσόν εξαγοράς της ζωής του.
Ο Άϊλιφ , που στρατολογείται από νωρίς και επιδίδεται σε όλες τις δυνατές βιαιότητες, που μπορεί να διαπράξει ένας στρατιώτης, αν και προσωρινά επιβραβεύεται γι αυτές, τελικά εκτελείται σε ένα σύντομο διάλειμμα ειρήνης.
Τέλος η μουγγή κόρη της Κάτριν, αντικείμενο χλευασμού για την ασχήμια και την παράταιρη, για εκείνους τους καιρούς ευαισθησία της, πληρώνει με τη ζωή της την τόλμη της, να χτυπήσει το ταμπούρλο, για να ειδοποιήσει την πόλη και την μητέρα της, ότι επίκειται επίθεση από τον εχθρό ¨.
Όσο υπάρχει αυτό το ¨δούναι και λαβείν¨ με τον πόλεμο, αυτός ο ¨διάλογος με τον θάνατο¨, τα παιδιά της θα χαθούν ένα-ένα και θα την αφήσουν μόνη, παντέρημη να σέρνει το άδειο καρότσι της στα ατέλειωτα πεδία, της ατέλειωτης σφαγής…
Σπρωγμένη από την ανάγκη της ζωής, προσπάθησε να ζήσει από τον θάνατο, ώσπου ο θάνατος της αφαιρεί το μόνο φως της ζωής της, τη Μητρότητα…
Στη Κόλαση ή στον Παράδεισο ?
Μια γυναίκα πολιτικός με υπουργεία και πολλές περγαμηνές μια μέρα πεθαίνει.
΄Όταν φτάνει στον άλλο κόσμο,την υποδέχεται ο Άγιος Πέτρος και της λέει :
¨Που θα ήθελες να περάσεις την αιωνιότητά σου, στη Κόλαση ή στον Παράδεισο ; ¨ Εκείνη το σκέφτεται λίγο και λέει : ¨Δεν είμαι σίγουρη¨. Τότε λέει ο Άγιος Πέτρος θα κάνουμε το εξής : ¨Θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις ¨. Η πολιτικός συμφωνεί.
Πάνε, λοιπόν, στην Κόλαση. Εκεί η πολιτικός βλέπει όλους τους πολιτικούς φίλους της, που είχαν πεθάνει να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν σαμπάνια, να φλερτάρουν με ωραίους άνδρες και πανέμορφες γυναίκες και γενικά να διασκεδάζουν πολύ. Ακόμα και ο Διάβολος ήταν μαζί τους και κάνανε παρέα, λέγοντάς τους τα καλύτερα πρόστυχα και πικάντικα ανέκδοτα. Όλα πολύ ωραία και η πολιτικός περνούσε υπέροχα. Πριν το καταλάβει πέρασαν οι 24 ώρες και ήρθε ο Άγιος Πέτρος να την πάρει, να πάνε στον Παράδεισο.
Ο Παράδεισος ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος με ήρεμη ατμόσφαιρα. Οι άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τις άρπες και τις λύρες τους, οι φιλόσοφοι μιλούσαν για τη ζωή και τον θάνατο και όλοι μαζί συζητούσαν με τον θεό που ήταν πολύ γλυκός και ευχάριστος τύπος. Η πολιτικός αισθανόταν πολύ όμορφα και πριν το καταλάβει, πέρασαν και αυτές οι 24 ώρες, ώσπου ήρθε ο Άγιος Πέτρος να ρωτήσει τι αποφάσισε τώρα που είδε τα δύο μέρη.
Η πολιτικός έδειξε να το σκέφτεται, πριν τελικά πει : ¨Ο Παράδεισος ήταν πολύ ωραίος και γαλήνιος . Στην Κόλαση όμως ήταν όλοι οι φίλοι μου και διασκέδαζαν πιο πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση ¨.
Ο Άγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία της και την στέλνει στην Κόλαση. Όμως η Κόλαση ήταν λίγο διαφορετική τώρα. Ένα διαλυμένο μέρος με αποπνικτική ατμόσφαιρα και όλοι οι φίλοι της πολιτικοί δούλευαν στα κάτεργα και κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ενώ ο Διάβολος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους και τους διέταζε συνεχώς.
Η πολιτικός δυσαρεστημένη πάει και τον ρωτά : ¨Τι έγινε εδώ ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκέδαζαν ¨. Και ο Διάβολος της απαντά : ¨Τότε είχαμε προεκλογική εκστρατεία, σήμερα μας ψήφισες !!! ¨
΄Όταν φτάνει στον άλλο κόσμο,την υποδέχεται ο Άγιος Πέτρος και της λέει :
¨Που θα ήθελες να περάσεις την αιωνιότητά σου, στη Κόλαση ή στον Παράδεισο ; ¨ Εκείνη το σκέφτεται λίγο και λέει : ¨Δεν είμαι σίγουρη¨. Τότε λέει ο Άγιος Πέτρος θα κάνουμε το εξής : ¨Θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις ¨. Η πολιτικός συμφωνεί.
Πάνε, λοιπόν, στην Κόλαση. Εκεί η πολιτικός βλέπει όλους τους πολιτικούς φίλους της, που είχαν πεθάνει να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν σαμπάνια, να φλερτάρουν με ωραίους άνδρες και πανέμορφες γυναίκες και γενικά να διασκεδάζουν πολύ. Ακόμα και ο Διάβολος ήταν μαζί τους και κάνανε παρέα, λέγοντάς τους τα καλύτερα πρόστυχα και πικάντικα ανέκδοτα. Όλα πολύ ωραία και η πολιτικός περνούσε υπέροχα. Πριν το καταλάβει πέρασαν οι 24 ώρες και ήρθε ο Άγιος Πέτρος να την πάρει, να πάνε στον Παράδεισο.
Ο Παράδεισος ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος με ήρεμη ατμόσφαιρα. Οι άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τις άρπες και τις λύρες τους, οι φιλόσοφοι μιλούσαν για τη ζωή και τον θάνατο και όλοι μαζί συζητούσαν με τον θεό που ήταν πολύ γλυκός και ευχάριστος τύπος. Η πολιτικός αισθανόταν πολύ όμορφα και πριν το καταλάβει, πέρασαν και αυτές οι 24 ώρες, ώσπου ήρθε ο Άγιος Πέτρος να ρωτήσει τι αποφάσισε τώρα που είδε τα δύο μέρη.
Η πολιτικός έδειξε να το σκέφτεται, πριν τελικά πει : ¨Ο Παράδεισος ήταν πολύ ωραίος και γαλήνιος . Στην Κόλαση όμως ήταν όλοι οι φίλοι μου και διασκέδαζαν πιο πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση ¨.
Ο Άγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία της και την στέλνει στην Κόλαση. Όμως η Κόλαση ήταν λίγο διαφορετική τώρα. Ένα διαλυμένο μέρος με αποπνικτική ατμόσφαιρα και όλοι οι φίλοι της πολιτικοί δούλευαν στα κάτεργα και κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ενώ ο Διάβολος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους και τους διέταζε συνεχώς.
Η πολιτικός δυσαρεστημένη πάει και τον ρωτά : ¨Τι έγινε εδώ ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκέδαζαν ¨. Και ο Διάβολος της απαντά : ¨Τότε είχαμε προεκλογική εκστρατεία, σήμερα μας ψήφισες !!! ¨
Η οργή, η ανθρωπιά και η ελπίδα
Ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το μυθιστόρημα με τίτλο ¨Τα σταφύλια της οργής¨, του Αμερικανού συγγραφέα Τζων Στάϊμπεκ (1902-1968) , θα παραμένει όσα χρόνια και να περάσουν, έργο διαχρονικό και επίκαιρο. Γράφτηκε το έτος 1939, με τον Στάϊμπεκ να έχει για ήρωές του όχι τους κατοίκους των αστικών περιοχών, αλλά τους απόκληρους και παραδαρμένους , που δεν είναι άλλοι, από τους μετανάστες και τους φτωχούς αγρότες, που αγωνίζονται το πρώτο μισό του 20ου αιώνα να πετύχουν μια καλύτερη ζωή, σε μια δικαιότερη κοινωνία.
Στα ¨Σταφύλια της οργής¨ ο Στάϊμπεκ αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας φτωχών αγροτών από την Οκλαχόμα, της οικογένειας Τζόουντ, που μετά το κραχ του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, το 1929, και την περίοδο της μεγάλης οικονομικής ύφεσης που ακολούθησε, χάνουν τη φάρμα τους και αναγκάζονται να φορτώσουν τα υπάρχοντά τους σε ένα φορτηγό και να πάνε στη Καλιφορνία, για να δουλέψουν ως εργάτες πλέον στα χωράφια των πλουσίων γαιοκτημόνων της περιοχής. Φτάνοντας εκεί συναντούν πλήθη και άλλων απελπισμένων αγροτών, που έχουν κάνει το ίδιο ταξίδι , με την ελπίδα να ξαναφτιάξουν κι αυτοί τη ζωή τους : να δημιουργήσουν οικογένεια , να βρουν μια σταθερή δουλειά, να μη χάσουν την αξιοπρέπειά τους.
Ζουν σε ένα καταυλισμό, όπου οι ανάγκες είναι τεράστιες και τα αφεντικά τους εκμεταλλεύονται. Εκείνοι τότε οργανώνονται σε συνδικάτο και αναπόφευκτα συγκρούονται με την ιδιοκτησία. Η σύγκρουση είναι εξαιρετικά βίαιη. Ο Τομ Τζόουντ, που είχε καταδικαστεί παλαιότερα για δολοφονία, αλλά ύστερα από ένα διάστημα στη φυλακή πήρε αναστολή για το υπόλοιπο της ποινής του. αναγκάζεται να ξανασκοτώσει κα να ζήσει πλέον ως φυγάς. Αποχαιρετά τους γονείς του, αλλά τη στιγμή που φεύγει λέει πως ό,τι και να συμβεί από εδώ και στο εξής θα αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα υπέρ των πτωχών.
Στο μυθιστόρημα υπάρχει μια σκηνή, που θα μείνει αλησμόνητη, σε όσους θα το απολαύσουν. Εκείνη, στην οποία η Ρόουζ , κόρη του ζεύγους Τζόουντ, θηλάζει έναν πεινασμένο άντρα, σκηνή πού συνοψίζει συνολικά το μήνυμα του Στάϊμπεκ: ¨΄Οσο υπάρχει ανθρωπιά, υπάρχει ακόμη ελπίδα σε αυτόν τον κόσμο ¨.
Στα ¨Σταφύλια της οργής¨ ο Στάϊμπεκ αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας φτωχών αγροτών από την Οκλαχόμα, της οικογένειας Τζόουντ, που μετά το κραχ του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, το 1929, και την περίοδο της μεγάλης οικονομικής ύφεσης που ακολούθησε, χάνουν τη φάρμα τους και αναγκάζονται να φορτώσουν τα υπάρχοντά τους σε ένα φορτηγό και να πάνε στη Καλιφορνία, για να δουλέψουν ως εργάτες πλέον στα χωράφια των πλουσίων γαιοκτημόνων της περιοχής. Φτάνοντας εκεί συναντούν πλήθη και άλλων απελπισμένων αγροτών, που έχουν κάνει το ίδιο ταξίδι , με την ελπίδα να ξαναφτιάξουν κι αυτοί τη ζωή τους : να δημιουργήσουν οικογένεια , να βρουν μια σταθερή δουλειά, να μη χάσουν την αξιοπρέπειά τους.
Ζουν σε ένα καταυλισμό, όπου οι ανάγκες είναι τεράστιες και τα αφεντικά τους εκμεταλλεύονται. Εκείνοι τότε οργανώνονται σε συνδικάτο και αναπόφευκτα συγκρούονται με την ιδιοκτησία. Η σύγκρουση είναι εξαιρετικά βίαιη. Ο Τομ Τζόουντ, που είχε καταδικαστεί παλαιότερα για δολοφονία, αλλά ύστερα από ένα διάστημα στη φυλακή πήρε αναστολή για το υπόλοιπο της ποινής του. αναγκάζεται να ξανασκοτώσει κα να ζήσει πλέον ως φυγάς. Αποχαιρετά τους γονείς του, αλλά τη στιγμή που φεύγει λέει πως ό,τι και να συμβεί από εδώ και στο εξής θα αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα υπέρ των πτωχών.
Στο μυθιστόρημα υπάρχει μια σκηνή, που θα μείνει αλησμόνητη, σε όσους θα το απολαύσουν. Εκείνη, στην οποία η Ρόουζ , κόρη του ζεύγους Τζόουντ, θηλάζει έναν πεινασμένο άντρα, σκηνή πού συνοψίζει συνολικά το μήνυμα του Στάϊμπεκ: ¨΄Οσο υπάρχει ανθρωπιά, υπάρχει ακόμη ελπίδα σε αυτόν τον κόσμο ¨.
Μαθαίνουμε κάθε μέρα
Για πότε πέρασαν 3 μήνες, ούτε που το κατάλαβα. Ήταν Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009, όταν 16 άτομα συγκεντρωθήκαμε, εδώ, στη φιλόξενη αίθουσα του 6ου λυκείου Βόλου, για να παρακολουθήσουμε μαθήματα Πληροφορικής, μέσα από το πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας ¨Εκπαίδευση ενηλίκων στις νέες τεχνολογίες¨.
Τα μαθήματα άρχισαν με τους καλύτερους οιωνούς . Σταθήκαμε τυχεροί, γιατί μας έτυχε καθηγήτρια-διδάσκουσα η κ. Ευαγγελία Λιάνου, νέα, με διάθεση για δουλειά και προσφορά. Έτσι το κάθε μάθημα ήταν για μας όχι μόνο ενημερωτικό αλλά και ευχάριστο.
Μάθαμε πολλά. Πήραμε γνώσεις από την επιστήμη της Πληροφορικής χρήσιμες , που θα τις αξιοποιήσουμε στη συνέχεια. Μπήκαμε στο Διαδίκτυο και εκεί γνωρίσαμε ένα μαγικό κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.
Και μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε κάθε μέρα καινούρια πράγματα. Αυτό είναι κάτι που δεν μας κουράζει γιατί οι γνώσεις δεν τελειώνουν ποτέ.
Ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι. Το πρόγραμμα έφτασε στο τέλος του, μαζί και τα μαθήματα. Προσωπικά αισθάνομαι βαθιά συγκίνηση, που θα πάψουμε να βλεπόμαστε τα απογευματινά της Τρίτης και της Πέμπτης, Τι να κάνουμε. Το τέλος αναπόφευκτον.
Εύχομαι σε όλους καλή υγεία και να είστε καλότυχοι στη ζωή σας.
Τα μαθήματα άρχισαν με τους καλύτερους οιωνούς . Σταθήκαμε τυχεροί, γιατί μας έτυχε καθηγήτρια-διδάσκουσα η κ. Ευαγγελία Λιάνου, νέα, με διάθεση για δουλειά και προσφορά. Έτσι το κάθε μάθημα ήταν για μας όχι μόνο ενημερωτικό αλλά και ευχάριστο.
Μάθαμε πολλά. Πήραμε γνώσεις από την επιστήμη της Πληροφορικής χρήσιμες , που θα τις αξιοποιήσουμε στη συνέχεια. Μπήκαμε στο Διαδίκτυο και εκεί γνωρίσαμε ένα μαγικό κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.
Και μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε κάθε μέρα καινούρια πράγματα. Αυτό είναι κάτι που δεν μας κουράζει γιατί οι γνώσεις δεν τελειώνουν ποτέ.
Ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι. Το πρόγραμμα έφτασε στο τέλος του, μαζί και τα μαθήματα. Προσωπικά αισθάνομαι βαθιά συγκίνηση, που θα πάψουμε να βλεπόμαστε τα απογευματινά της Τρίτης και της Πέμπτης, Τι να κάνουμε. Το τέλος αναπόφευκτον.
Εύχομαι σε όλους καλή υγεία και να είστε καλότυχοι στη ζωή σας.
Έπαυσε δάφνας να γεννά …
Υπήρξαν και χρόνια δύσκολα, ιδίως κατά τον 19ο αιώνα, για τον προφορικό και έμμετρο λόγο, όπως τα περιγράφουν επώνυμοι ποιητές στα πονήματά τους. Θα συναντήσουμε φερ’ειπείν τον Αχ. Παράσχο, όταν διαμαρτύρεται για την απαξίωση της ποίησης σ’έναν κόσμο αλόφρονα και αντιπνευματικό :
¨Της μούσας η βασίλισσα κατηρημώθη πλέον,
ωρφάνευσε του Παρνασσού το άλσος , εξηράνθη.
Έπαυσε δάφνας να γεννά, ως άλλοτε και άνθη,
και μάτην ένδακρυς ζητώ καμμίαν αηδόνα…
Οι ποιηταί ημιτελή και άλλων χρόνων όντα,
νόθοι ανθρώπου και σκιάς, δραπέται των μνημάτων,
καιρός να λείψουν, τι ζητούν νεκροί εις κόσμον ζώντα ;
Θέλομε άρτον…περιττόν το άσμα των ασμάτων !
Στον Γεώργιο Σουρή, όταν αναλογίζεται τας εισπράξεις του πένητος βίου του :
¨Και ο μπαμπάς απέθανεν με δίχως διαθήκην
και τα παιδιά του έψαχναν να εύρουν χαρτζηλίκι,
αλλά δεν ηύραν τίποτε,παρά χαρτιά γραμμένα,
κ’έναν σταυρό καθώς αυτόν, που έδωσε σ’εμένα
ο κύριος Πρωθυπουργός για δόξα και τιμή.
Στον Κ. Παπαρρηγόπουλο, όταν διερρωτάται για τις δυνατότητες του λόγου μεσούντος του θετικισμού :
¨Σχίσε τον χάρτην, σκόρπισε χαμαί και την μελάνην
και θραύσε το κονδύλιον , δεν χρησιμεύουν πλέον,
αν ζώσιν τα μειράκια εις σκότος και εις πλάνην,
τι άγνωστον διέμεινε και τι να είπω νέον ; ¨
Στον Αλέξ. Σούτσο, όταν διαπιστώνει πόσο αλυσιτελές φάρμακο είναι η ποίηση :
¨Χασμούρημα το κάθε τι, ως κι η αθανασία,
οπόταν δεν αισθάνομαι τι θέλω Μαυσωλεία ;
Η ποίησις υπόληψιν μεγάλην κι αν με δώσει,
τι θέλω κατορθώσει ;
Ζωήν αθάνατον ζητών με εναρμονίους ήχους,
μη τάχα δεν γηράσκω ;
Μ’ενύσταξε και ο Παρνασσός , και τώρα, γράφω στίχους,
βεβαιωθείτε χάσκω. ¨
¨Της μούσας η βασίλισσα κατηρημώθη πλέον,
ωρφάνευσε του Παρνασσού το άλσος , εξηράνθη.
Έπαυσε δάφνας να γεννά, ως άλλοτε και άνθη,
και μάτην ένδακρυς ζητώ καμμίαν αηδόνα…
Οι ποιηταί ημιτελή και άλλων χρόνων όντα,
νόθοι ανθρώπου και σκιάς, δραπέται των μνημάτων,
καιρός να λείψουν, τι ζητούν νεκροί εις κόσμον ζώντα ;
Θέλομε άρτον…περιττόν το άσμα των ασμάτων !
Στον Γεώργιο Σουρή, όταν αναλογίζεται τας εισπράξεις του πένητος βίου του :
¨Και ο μπαμπάς απέθανεν με δίχως διαθήκην
και τα παιδιά του έψαχναν να εύρουν χαρτζηλίκι,
αλλά δεν ηύραν τίποτε,παρά χαρτιά γραμμένα,
κ’έναν σταυρό καθώς αυτόν, που έδωσε σ’εμένα
ο κύριος Πρωθυπουργός για δόξα και τιμή.
Στον Κ. Παπαρρηγόπουλο, όταν διερρωτάται για τις δυνατότητες του λόγου μεσούντος του θετικισμού :
¨Σχίσε τον χάρτην, σκόρπισε χαμαί και την μελάνην
και θραύσε το κονδύλιον , δεν χρησιμεύουν πλέον,
αν ζώσιν τα μειράκια εις σκότος και εις πλάνην,
τι άγνωστον διέμεινε και τι να είπω νέον ; ¨
Στον Αλέξ. Σούτσο, όταν διαπιστώνει πόσο αλυσιτελές φάρμακο είναι η ποίηση :
¨Χασμούρημα το κάθε τι, ως κι η αθανασία,
οπόταν δεν αισθάνομαι τι θέλω Μαυσωλεία ;
Η ποίησις υπόληψιν μεγάλην κι αν με δώσει,
τι θέλω κατορθώσει ;
Ζωήν αθάνατον ζητών με εναρμονίους ήχους,
μη τάχα δεν γηράσκω ;
Μ’ενύσταξε και ο Παρνασσός , και τώρα, γράφω στίχους,
βεβαιωθείτε χάσκω. ¨
Πασχαλινές ανθολογίες
Από δύο διηγήματα, σχετικά με το Πάσχα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μεταφέρω αποσπάσματα γραφής, του μεγάλου των Ελληνικών Γραμμάτων, αείποτε τερπνά και διαχρονικά :
¨Λαμπριάτικος ψάλτης¨
¨…Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή
Άθεος ή οτιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά ο Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επί άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις το ύψος και φανή και αυτός γίγας. Το Ελληνικόν Έθνος, το δούλον , αλλ’ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του.
Τα επ’εμοί ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά έθη. Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν ου μη σου μνησθώ…¨
¨Εξοχική Λαμπρή¨
¨…Χρόνο με τον χρόνον , όσον γηράσκει τις, κυριεύεται από την επιθυμίαν να ευρίσκεται τας ημέρας αυτάς εις μικρόν χωρίον, να ήκουεν όλας τας ακολουθίας των αγίων εορτών εις εν μικρόν εξωκκλήσιον, όπου να υπήρχεν εις ιερεύς σεβάσμιος, πράος, ενάρετος και εις ψάλτης με ταπεινήν αλλά γλυκείαν φωνήν, δια να αισθανθή όλη την ποίησιν και το κάλλος των εορτών, να δοξάση μετά των προσφιλών του το Πάσχα, ευχόμενος να αξιωθή και του διαρκούς αιωνίου Πάσχα…¨
¨Λαμπριάτικος ψάλτης¨
¨…Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή
Άθεος ή οτιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά ο Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επί άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις το ύψος και φανή και αυτός γίγας. Το Ελληνικόν Έθνος, το δούλον , αλλ’ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του.
Τα επ’εμοί ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά έθη. Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν ου μη σου μνησθώ…¨
¨Εξοχική Λαμπρή¨
¨…Χρόνο με τον χρόνον , όσον γηράσκει τις, κυριεύεται από την επιθυμίαν να ευρίσκεται τας ημέρας αυτάς εις μικρόν χωρίον, να ήκουεν όλας τας ακολουθίας των αγίων εορτών εις εν μικρόν εξωκκλήσιον, όπου να υπήρχεν εις ιερεύς σεβάσμιος, πράος, ενάρετος και εις ψάλτης με ταπεινήν αλλά γλυκείαν φωνήν, δια να αισθανθή όλη την ποίησιν και το κάλλος των εορτών, να δοξάση μετά των προσφιλών του το Πάσχα, ευχόμενος να αξιωθή και του διαρκούς αιωνίου Πάσχα…¨
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Βραδιά Ρίτσου
Το βράδυ της Τρίτης 21-7-2009, όλοι οι δρόμοι της Νέας Ιωνίας-Μαγνησίας, οδηγούσαν στο θερινό θέατρο του Δήμου. Δυο χιλιάδες θεατές βρεθήκαμε εκεί, για να τιμήσουμε τη μνήμη του μεγάλου ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου και το έργο του.
Συνδιοργανωτές, ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Νέας Ιωνίας και η ΕΚΠΟΛ, της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας.
Στο μουσικό αφιέρωμα για τον Ρίτσο, συμμετείχαν η ορχήστρα της Εστουνδιαντίνας Νέας Ιωνίας με μαέστρο τον Ανδρέα Κατσιγιάννη και τον Δημήτρη Μπάση στο τραγούδι. Το πρόγραμμα πλαισίωναν με επιτυχία και οι νέοι τραγουδιστές Ασπασία Στρατηγού και ο Θεόδωρος Μέρμηγκας.
Ζήσαμε συγκλονιστικές και ανεπανάληπτες στιγμές, ακούγοντας ¨Επιτάφιο¨ και ¨Ρωμιοσύνη¨, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Έργα αθάνατα και διαχρονικά, βαθιά χαραγμένα στη ψυχή του Έλληνα. Θύμισαν τραυματικές εμπειρίες και βιώματα, που έζησαν γενεές ολόκληρες Ελλήνων.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές αυτής της άρτιας και άψογης εκδήλωσης . Ιδιαίτερα στον Πρόεδρο του Πολιτιστικόύ Οργανισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας-Μαγνησίας κ Στέφανο Λάζο , ο οποίος υπήρξε η ¨ψυχή¨ και ο συντονιστής του όλου προγράμματος.
Συνδιοργανωτές, ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Νέας Ιωνίας και η ΕΚΠΟΛ, της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας.
Στο μουσικό αφιέρωμα για τον Ρίτσο, συμμετείχαν η ορχήστρα της Εστουνδιαντίνας Νέας Ιωνίας με μαέστρο τον Ανδρέα Κατσιγιάννη και τον Δημήτρη Μπάση στο τραγούδι. Το πρόγραμμα πλαισίωναν με επιτυχία και οι νέοι τραγουδιστές Ασπασία Στρατηγού και ο Θεόδωρος Μέρμηγκας.
Ζήσαμε συγκλονιστικές και ανεπανάληπτες στιγμές, ακούγοντας ¨Επιτάφιο¨ και ¨Ρωμιοσύνη¨, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Έργα αθάνατα και διαχρονικά, βαθιά χαραγμένα στη ψυχή του Έλληνα. Θύμισαν τραυματικές εμπειρίες και βιώματα, που έζησαν γενεές ολόκληρες Ελλήνων.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές αυτής της άρτιας και άψογης εκδήλωσης . Ιδιαίτερα στον Πρόεδρο του Πολιτιστικόύ Οργανισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας-Μαγνησίας κ Στέφανο Λάζο , ο οποίος υπήρξε η ¨ψυχή¨ και ο συντονιστής του όλου προγράμματος.
Σεργιάνι στον Παγασητικό
Την ¨Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος¨ γιόρτασε η Ομοσπονδία Εκδρομικών Σωματείων Ελλάδος σε συνεργασία με την Κοινότητα Τρικέρι – Μαγνησίας την Κυριακή 28 Ιουνίου 2009.
Ένα πανέμορφο και καλοτάξιδο καραβάκι το ¨Ελισάβετ¨ περίμενε από το πρωί στην παραλία του Βόλου τους διακόσιους πενήντα εκδρομείς, για τον προγραμματισμένο περίπατο στον Παγασητικό και την επίσκεψη στο γραφικό Τρικέρι.
Ο καιρός καλός. Ξεκινήσαμε με καλή διάθεση, που δημιούργησε , η ομορφιά του τοπίου, με την καταγάλανη θάλασσα, με τις απέναντι δαντελωτές ακρογιαλιές του Πηλίου, τα παραδοσιακά μουσικά κομμάτια του καραβιού που έδιναν κέφι και διάθεση για χορό. Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ανδρέας Αντωνόπουλος και ο Γενικός Γραμματέας Βασίλειος Κατσαντώνης, ¨οικοδεσπότες¨ της εκδήλωσης φιλόξενοι και καλοπροαίρετοι. Με κύριο συντονιστή τον αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας Γιάννη Μίχα , να καλύπτει τρέχουσες ελλείψεις και ανάγκες.
Το πανέμορφο λιμανάκι της Αγίας Κυριακής-Τρικέρων , μας περίμενε με αναψυκτικά και τσιπουρομεζέδες. Με πούλμαν της Κοινότητας φτάσαμε στην καταπράσινη πλατεία του Τρίκερι. Εκεί μας υποδέχθηκε ο Πρόεδρος Νικόλαος Φουρτούνας.
Ακολούθησαν ομιλίες του Προέδρου της Κοινότητος, του Προέδρου της Ομοσπονδίας και του Δημάρχου Ιωλκού Πάρη Μουτσινά καταγομένου από Τρίκερι. Στη συνέχεια ο Τρικεριώτης Πρόεδρος δεν αρκέστηκε στα δωρεάν κεράσματα. Δώρισε σε όλους τους επισκέπτες από ένα ¨πιάτο¨ διακοσμητικό τοίχου, ωραιότατο, με Τρικεριώτικες παραστάσεις.
Γευματίσαμε στο δεύτερο επίνειο του Τρίκερι, μετά την Αγία Κυριακή, τις Κότες. Ένα μικρό ψαράδικο λιμανάκι για τους καλούς και εκλεκτικούς καλοφαγάδες. Φάγαμε καλά και απολαύσαμε τη δροσιά της αύρας του Παγασητικού.
Μετά το γεύμα σαλπάραμε και σε μία ώρα ¨πιάσαμε¨ ένα άλλο όμορφο χωριό τη Μιτζέλα ή Αμαλιάπολη. Με πολλά μαγαζιά εστίασης και καφέ, ¨΄ανοιξε¨ και περιμένει η Μιτζέλα τους τουρίστες του Καλοκαιριού. Καθήσαμε και απολαύσαμε τον απογευματινό καφέ.
Αρχίζει το σούρουπο. Είναι η ώρα του αποχωρισμού. Οι συνάδελφοι από τη νότια Ελλάδα επιβιβάζονται στα πούλμαν για την επιστροφή. Εμείς του Βόλου και της βορείου Ελλάδος ξαναμπαίνουμε στο ¨Ελισάβετ¨ και σε μια ώρα επιστρέφουμε στο Βόλο.
Τέλος ταξιδιού. Ήταν όμορφο τούτο το μικρό σεργιάνι γύρω από τις ακτές του Παγασητικού. Το απολαύσαμε, το χαρήκαμε. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Θερμά συγχαρητήρια στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, που είχε την έμπνευση και ανέλαβε την οικονομική δαπάνη αυτού του εγχειρήματος. Θερμές ευχαριστίες στον Κοινοτάρχη του Τρίκερι για την φιλοξενία.
Ας ευχηθούμε παρόμοιες εκδηλώσεις να έχουν και συνέχεια.
Βασίλης Παλαμηδάς – Μέλος του ¨ΠΑΝ¨
Ένα πανέμορφο και καλοτάξιδο καραβάκι το ¨Ελισάβετ¨ περίμενε από το πρωί στην παραλία του Βόλου τους διακόσιους πενήντα εκδρομείς, για τον προγραμματισμένο περίπατο στον Παγασητικό και την επίσκεψη στο γραφικό Τρικέρι.
Ο καιρός καλός. Ξεκινήσαμε με καλή διάθεση, που δημιούργησε , η ομορφιά του τοπίου, με την καταγάλανη θάλασσα, με τις απέναντι δαντελωτές ακρογιαλιές του Πηλίου, τα παραδοσιακά μουσικά κομμάτια του καραβιού που έδιναν κέφι και διάθεση για χορό. Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ανδρέας Αντωνόπουλος και ο Γενικός Γραμματέας Βασίλειος Κατσαντώνης, ¨οικοδεσπότες¨ της εκδήλωσης φιλόξενοι και καλοπροαίρετοι. Με κύριο συντονιστή τον αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας Γιάννη Μίχα , να καλύπτει τρέχουσες ελλείψεις και ανάγκες.
Το πανέμορφο λιμανάκι της Αγίας Κυριακής-Τρικέρων , μας περίμενε με αναψυκτικά και τσιπουρομεζέδες. Με πούλμαν της Κοινότητας φτάσαμε στην καταπράσινη πλατεία του Τρίκερι. Εκεί μας υποδέχθηκε ο Πρόεδρος Νικόλαος Φουρτούνας.
Ακολούθησαν ομιλίες του Προέδρου της Κοινότητος, του Προέδρου της Ομοσπονδίας και του Δημάρχου Ιωλκού Πάρη Μουτσινά καταγομένου από Τρίκερι. Στη συνέχεια ο Τρικεριώτης Πρόεδρος δεν αρκέστηκε στα δωρεάν κεράσματα. Δώρισε σε όλους τους επισκέπτες από ένα ¨πιάτο¨ διακοσμητικό τοίχου, ωραιότατο, με Τρικεριώτικες παραστάσεις.
Γευματίσαμε στο δεύτερο επίνειο του Τρίκερι, μετά την Αγία Κυριακή, τις Κότες. Ένα μικρό ψαράδικο λιμανάκι για τους καλούς και εκλεκτικούς καλοφαγάδες. Φάγαμε καλά και απολαύσαμε τη δροσιά της αύρας του Παγασητικού.
Μετά το γεύμα σαλπάραμε και σε μία ώρα ¨πιάσαμε¨ ένα άλλο όμορφο χωριό τη Μιτζέλα ή Αμαλιάπολη. Με πολλά μαγαζιά εστίασης και καφέ, ¨΄ανοιξε¨ και περιμένει η Μιτζέλα τους τουρίστες του Καλοκαιριού. Καθήσαμε και απολαύσαμε τον απογευματινό καφέ.
Αρχίζει το σούρουπο. Είναι η ώρα του αποχωρισμού. Οι συνάδελφοι από τη νότια Ελλάδα επιβιβάζονται στα πούλμαν για την επιστροφή. Εμείς του Βόλου και της βορείου Ελλάδος ξαναμπαίνουμε στο ¨Ελισάβετ¨ και σε μια ώρα επιστρέφουμε στο Βόλο.
Τέλος ταξιδιού. Ήταν όμορφο τούτο το μικρό σεργιάνι γύρω από τις ακτές του Παγασητικού. Το απολαύσαμε, το χαρήκαμε. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Θερμά συγχαρητήρια στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, που είχε την έμπνευση και ανέλαβε την οικονομική δαπάνη αυτού του εγχειρήματος. Θερμές ευχαριστίες στον Κοινοτάρχη του Τρίκερι για την φιλοξενία.
Ας ευχηθούμε παρόμοιες εκδηλώσεις να έχουν και συνέχεια.
Βασίλης Παλαμηδάς – Μέλος του ¨ΠΑΝ¨
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
Στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας
Με αφορμή τον θάνατο του παλαίμαχου διεθνή ποδοσφαιριστή Μπάμπη Κοτρίδη του Ολυμπιακού Πειραιώς, ξανάρθαν στη μνήμη μου εικόνες και στιγμές ανεπανάληπτης ποδοσφαιρικής μαγείας, περασμένων δεκαετιών, τότε που οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν για το μεράκι και τη φανέλα της ομάδας, που αντιπροσώπευαν.
Πώς να ξεχάσω τον ¨ποιητή της μπάλας¨ , τον ¨Νουρέγιεφ των γηπέδων¨ Βασίλη Χατζηπαναγή, ο οποίος έτυχε να φοράει τη φανέλα του Ηρακλή. Για τον ¨στρατηγό¨ του ελληνικού ποδοσφαίρου και του Παναθηναϊκού Μίμη Δομάζο και τον πολυσύνθετο Τάκη Λουκανίδη, τους στράϊκερ της ΑΕΚ Κώστα Νεστορίδη και Μίμη Παπαϊωάννου, για τον βιρτουόζο Γιώργο Κούδα και τον χαλκέντερο Χρήστο Τερζανίδη του ΠΑΟΚ, για τους αέρινους εξτρέμ Βασίλη Μποτίνο του Ολυμπιακού Πειραιώς και Χάρη Γραμμό του Παναθηναϊκού. Και φυσικά για τον ¨Μπεστ¨ του ελληνικού ποδοσφαίρου Γιώργο Δεληκάρη του Ολυμπιακού Πειραιώς, όπως και τον μπαλαδόρο της Λάρισας Βασίλη Καραπλιάλη.
Το ίδιο ισχύει και διεθνώς όπου π.χ. ο Λιονέλ Μεσί, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Κάκα, ο Ζλατάν Ιμπραΐμοβιτς μας τέρπουν με το ταλέντο και τις έξοχες ποδοσφαιρικές εμπνεύσεις τους.
Για έναν μεγάλο με αξεπέραστη ποδοσφαιρική φινέτσα, τον αποκαλούμενο ιπτάμενο Ολλανδό, Γιόχαν Κρόϊφ ! Ένας αρτίστας της μπάλας, είτε ως παίκτης του Άγιαξ, είτε του ¨Κόσμου¨ της Νέας Υόρκης, είτε της Φέγενορντ και φυσικά με την πορτοκαλί φανέλα της Εθνικής Ολλανδίας. Το ίδιο ισχύει για τον Ζινεντίν Ζιντάν , είτε ως μαέστρο της Γιουβέντους, είτε της Ρεάλ, είτε της Εθνικής Γαλλίας.
Αν θα έπρεπε σώνει και καλά να δηλώσω προτίμηση ή έστω και συμπάθεια για μια ομάδα, αυτή δεν είναι άλλη από τον Άγιαξ του μεγάλου Κρόϊφ και των συμπαικτών του, που μας γοήτευαν με το περίφημο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Αυτό, που έπαιζαν εκείνη την εποχή ήταν ¨έργο τέχνης¨. Από αυτή την ομάδα συγκινήθηκε και εμπνεύστηκε ο Μανόλης Αναγνωστάκης και έγραψε το ποίημα ¨ Άγιαξ για πάντα¨.
Πώς να ξεχάσω τον ¨ποιητή της μπάλας¨ , τον ¨Νουρέγιεφ των γηπέδων¨ Βασίλη Χατζηπαναγή, ο οποίος έτυχε να φοράει τη φανέλα του Ηρακλή. Για τον ¨στρατηγό¨ του ελληνικού ποδοσφαίρου και του Παναθηναϊκού Μίμη Δομάζο και τον πολυσύνθετο Τάκη Λουκανίδη, τους στράϊκερ της ΑΕΚ Κώστα Νεστορίδη και Μίμη Παπαϊωάννου, για τον βιρτουόζο Γιώργο Κούδα και τον χαλκέντερο Χρήστο Τερζανίδη του ΠΑΟΚ, για τους αέρινους εξτρέμ Βασίλη Μποτίνο του Ολυμπιακού Πειραιώς και Χάρη Γραμμό του Παναθηναϊκού. Και φυσικά για τον ¨Μπεστ¨ του ελληνικού ποδοσφαίρου Γιώργο Δεληκάρη του Ολυμπιακού Πειραιώς, όπως και τον μπαλαδόρο της Λάρισας Βασίλη Καραπλιάλη.
Το ίδιο ισχύει και διεθνώς όπου π.χ. ο Λιονέλ Μεσί, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Κάκα, ο Ζλατάν Ιμπραΐμοβιτς μας τέρπουν με το ταλέντο και τις έξοχες ποδοσφαιρικές εμπνεύσεις τους.
Για έναν μεγάλο με αξεπέραστη ποδοσφαιρική φινέτσα, τον αποκαλούμενο ιπτάμενο Ολλανδό, Γιόχαν Κρόϊφ ! Ένας αρτίστας της μπάλας, είτε ως παίκτης του Άγιαξ, είτε του ¨Κόσμου¨ της Νέας Υόρκης, είτε της Φέγενορντ και φυσικά με την πορτοκαλί φανέλα της Εθνικής Ολλανδίας. Το ίδιο ισχύει για τον Ζινεντίν Ζιντάν , είτε ως μαέστρο της Γιουβέντους, είτε της Ρεάλ, είτε της Εθνικής Γαλλίας.
Αν θα έπρεπε σώνει και καλά να δηλώσω προτίμηση ή έστω και συμπάθεια για μια ομάδα, αυτή δεν είναι άλλη από τον Άγιαξ του μεγάλου Κρόϊφ και των συμπαικτών του, που μας γοήτευαν με το περίφημο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Αυτό, που έπαιζαν εκείνη την εποχή ήταν ¨έργο τέχνης¨. Από αυτή την ομάδα συγκινήθηκε και εμπνεύστηκε ο Μανόλης Αναγνωστάκης και έγραψε το ποίημα ¨ Άγιαξ για πάντα¨.
Απλές σκέψεις
Και, όμως, δεν περνάνε από το μυαλό μας, κάτι απλά πράγματα, που αν τα καλοσκεφτούμε είναι τόσο σημαντικά και σπουδαία, όπως :
1. Το παλαιότερο από τα όντα είναι ο άνθρωπος, διότι είναι αγένητος .
2. Το ωραιότερο δημιούργημα είναι ο κόσμος, διότι είναι έργο θεού .
3. Το μεγαλύτερο ο χώρος, διότι χωράει τα πάντα .
4. Το γρηγορότερο ο νους, διότι τρέχει παντού.
5. Το ισχυρότερο η ανάγκη, διότι κυριαρχεί σε όλα .
6. Το σοφότερο ο χρόνος, διότι ανακαλύπτει τα πάντα .
1. Το παλαιότερο από τα όντα είναι ο άνθρωπος, διότι είναι αγένητος .
2. Το ωραιότερο δημιούργημα είναι ο κόσμος, διότι είναι έργο θεού .
3. Το μεγαλύτερο ο χώρος, διότι χωράει τα πάντα .
4. Το γρηγορότερο ο νους, διότι τρέχει παντού.
5. Το ισχυρότερο η ανάγκη, διότι κυριαρχεί σε όλα .
6. Το σοφότερο ο χρόνος, διότι ανακαλύπτει τα πάντα .
Η 6η Ήπειρος
Στη χαραυγή του 21ου αιώνα, ο πολίτης του Διαδικτύου (Netizen) , αποτελεί μέρος της νέας ηλεκτρονικής πραγματικότητας, όπου η 6η Ήπειρος , που δημιουργείται στον πλανήτη Γη, έννοιες όπως, σύνορα, χρονικοί και γεωγραφικοί περιορισμοί, δεν έχουν νόημα.
Η 6η Ήπειρος είναι μια ιδεατή περιοχή, που καλύπτει σχεδόν, όλον τον πλανήτη, που οι συναλλαγές γίνονται 24 ώρες το 24ωρο, συνεχώς, χωρίς καμιά διακοπή, με μόνο εφόδιο έναν υπολογιστή ως διαβατήριο για το Διαδίκτυο. Φυσικά αυτός ο πολίτης της 6ης Ηπείρου, θα συνεχίσει να ζει στα όρια ενός Κράτους.
Σήμερα δεν απέχουμε πολύ από το να συμπληρωθεί ο αριθμός του ενός δισεκατομμυρίου διασυνδεδεμένων υπολογιστών, σε όλο τον κόσμο, που σημαίνει ότι σήμερα προσδιορίζεται το εύρος και η σημασία της δημιουργίας μιας νέας οντότητας, που δεν είναι άλλο από τη νέα ηλεκτρονική πραγματικότητα, τη νέα Ήπειρο του Διαδικτύου.
Κάθε πολίτης του Διαδικτύου, θα μπορεί να διοχετεύει τις ιδέες και τις απόψεις του, τις οποίες θεωρεί σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές στο Διαδίκτυο και έτσι γίνεται άμεσα ο αυτόματος κινητήριος μοχλός και η αξιόλογη πηγή, που θα ανανεώνει τον παγκόσμιο πλούτο γνώσεων, με απίστευτη ταχύτητα.
Ο πληθυσμός της Γης ξεπερνά τα 6 δισεκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι ζουν στο 29% αυτής, αφού το υπόλοιπο 71% είναι νερό. Για να συνυπάρξουν όμως όλα αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπων, σε μια Ανθρώπινη Κοινωνία, θα πρέπει να γίνουν μεγάλα βήματα, προς μια δικαιότερη και υγιέστερη κοινωνία. Τούτο, όμως, προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι του ¨αύριο¨ εκτός από εξυπνότεροι , πρέπει να γίνουν και πιο συνετοί, ώστε να μην ενδιαφέρονται μόνον για τις τεχνοοικονομικές εξελίξεις, αλλά για εξελίξεις, όπου θα υπάρχει μαζί και ηθικοπνευματική πρόοδος.
Η 6η Ήπειρος είναι μια ιδεατή περιοχή, που καλύπτει σχεδόν, όλον τον πλανήτη, που οι συναλλαγές γίνονται 24 ώρες το 24ωρο, συνεχώς, χωρίς καμιά διακοπή, με μόνο εφόδιο έναν υπολογιστή ως διαβατήριο για το Διαδίκτυο. Φυσικά αυτός ο πολίτης της 6ης Ηπείρου, θα συνεχίσει να ζει στα όρια ενός Κράτους.
Σήμερα δεν απέχουμε πολύ από το να συμπληρωθεί ο αριθμός του ενός δισεκατομμυρίου διασυνδεδεμένων υπολογιστών, σε όλο τον κόσμο, που σημαίνει ότι σήμερα προσδιορίζεται το εύρος και η σημασία της δημιουργίας μιας νέας οντότητας, που δεν είναι άλλο από τη νέα ηλεκτρονική πραγματικότητα, τη νέα Ήπειρο του Διαδικτύου.
Κάθε πολίτης του Διαδικτύου, θα μπορεί να διοχετεύει τις ιδέες και τις απόψεις του, τις οποίες θεωρεί σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές στο Διαδίκτυο και έτσι γίνεται άμεσα ο αυτόματος κινητήριος μοχλός και η αξιόλογη πηγή, που θα ανανεώνει τον παγκόσμιο πλούτο γνώσεων, με απίστευτη ταχύτητα.
Ο πληθυσμός της Γης ξεπερνά τα 6 δισεκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι ζουν στο 29% αυτής, αφού το υπόλοιπο 71% είναι νερό. Για να συνυπάρξουν όμως όλα αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπων, σε μια Ανθρώπινη Κοινωνία, θα πρέπει να γίνουν μεγάλα βήματα, προς μια δικαιότερη και υγιέστερη κοινωνία. Τούτο, όμως, προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι του ¨αύριο¨ εκτός από εξυπνότεροι , πρέπει να γίνουν και πιο συνετοί, ώστε να μην ενδιαφέρονται μόνον για τις τεχνοοικονομικές εξελίξεις, αλλά για εξελίξεις, όπου θα υπάρχει μαζί και ηθικοπνευματική πρόοδος.
Κάνε ό,τι μπορείς
Όταν συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής (1894 – 1994), η ιστορική εφημερίδα ¨Εστία¨, στις 7 Μαρτίου 1994, εξέδωσε ένα πανηγυρικό αφιέρωμα , σχετικό με την ιστορική διαδρομή της.
Στη πρώτη σελίδα του αφιερώματος, ο αρχισυντάκτης τοποθέτησε ένα μικρό σε έκταση αλλά μεστό σε περιεχόμενο και σημασία άρθρο με τίτλο : ¨Αντί…προλόγου¨. Οι φίλοι του καλού γραπτού λόγου θα το χαρούν διαβάζοντάς το :
¨Κάνε ό,τι μπορείς, για να κάνεις ό,τι θέλεις¨, συμβούλευε τον Άδωνιν Κύρου, ο μεγάλος μας ποιητής Γεώργιος Δροσίνης , όταν του παρέδιδε την διεύθυνσιν και την ιδιοκτησίαν της ¨Εστίας¨.
Και από τότε , όλοι όσοι επέρασαν από το γραφείον της διευθύνσεως της εφημερίδος αυτής , ενεκολπώθησαν την σοφίαν που περικλείει αυτή η απλή φράσις. Ενδοσκοπούντες εαυτούς, έπραττον το κατά δύναμιν εις τη υπηρεσίαν της δημοσιογραφίας, ώστε να παραμένουν απερίσπαστοι και ανεξάρτητοι εις την διατύπωσιν της γνώμης των.
Και μέχρι σήμερον η ¨Εστία¨ πορεύεται τον δρόμον της, πράττουσα εκείνο που κρίνει πως επιβάλλεται να πράξη, επειδή έχει την δύναμιν να το φέρη εις πέρας.
Αυτή είναι η φιλοσοφία, που την χαραχτηρίζει έως τώρα και που με την βοήθειαν του θεού και την ανθρωπίνην συμπαράστασιν , θα τη συνδράμη από σήμερον, εις τον δεύτερον αιώνα του βίου της. Έτος 100ον , αρ, φύλλου 1 …¨
Στη πρώτη σελίδα του αφιερώματος, ο αρχισυντάκτης τοποθέτησε ένα μικρό σε έκταση αλλά μεστό σε περιεχόμενο και σημασία άρθρο με τίτλο : ¨Αντί…προλόγου¨. Οι φίλοι του καλού γραπτού λόγου θα το χαρούν διαβάζοντάς το :
¨Κάνε ό,τι μπορείς, για να κάνεις ό,τι θέλεις¨, συμβούλευε τον Άδωνιν Κύρου, ο μεγάλος μας ποιητής Γεώργιος Δροσίνης , όταν του παρέδιδε την διεύθυνσιν και την ιδιοκτησίαν της ¨Εστίας¨.
Και από τότε , όλοι όσοι επέρασαν από το γραφείον της διευθύνσεως της εφημερίδος αυτής , ενεκολπώθησαν την σοφίαν που περικλείει αυτή η απλή φράσις. Ενδοσκοπούντες εαυτούς, έπραττον το κατά δύναμιν εις τη υπηρεσίαν της δημοσιογραφίας, ώστε να παραμένουν απερίσπαστοι και ανεξάρτητοι εις την διατύπωσιν της γνώμης των.
Και μέχρι σήμερον η ¨Εστία¨ πορεύεται τον δρόμον της, πράττουσα εκείνο που κρίνει πως επιβάλλεται να πράξη, επειδή έχει την δύναμιν να το φέρη εις πέρας.
Αυτή είναι η φιλοσοφία, που την χαραχτηρίζει έως τώρα και που με την βοήθειαν του θεού και την ανθρωπίνην συμπαράστασιν , θα τη συνδράμη από σήμερον, εις τον δεύτερον αιώνα του βίου της. Έτος 100ον , αρ, φύλλου 1 …¨
Ο κομήτης Χάλεϊ
Γυρίζω πίσω τις σελίδες του βιβλίου της ιστορίας και πάω εκατό χρόνια πίσω. Τον Μάϊο του 1910 η ανθρωπότητα είχε πιστέψει, ότι έφτασε το τέλος της, όταν εμφανίστηκε ο κομήτης Χάλεϊ , παρακινούμενη από αστρολόγους και μελλοντολόγους , που υποστήριζαν, ότι θα συγκρουσθεί με τη Γη. Ο πανικός μεγιστοποιήθηκε , όταν αποκαλύφθηκε , ότι η ουρά του κομήτη περιείχε ένα δηλητηριώδες κυανιούχο αέριο. Μερικοί απατεώνες βρήκαν τότε την ευκαιρία να θησαυρίσουν, πουλώντας αντιασφιξιογόνες μάσκες στους αδαείς !
Στην Οκλαχόμα μια θρησκευτική σέχτα προσπάθησε να θυσιάσει μία παρθένα για να εξορκίσει το κακό, αλλά εμποδίστηκε από την αστυνομία . Στη Βιέννη ένας μικροσεισμός πανικόβαλε τους κατοίκους, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα των Αψβούργων και κατέφυγαν στους γύρω λόφους, για να παρακολουθήσουν την συντέλεια του κόσμου.
Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν διατηρώντας τη ψυχραιμία του δήλωσε , όταν τον ρώτησαν , αν ο κομήτης θα συγκρουστεί με τη Γη : ¨Με βεβαιότητα σας λέω όχι¨.Και όταν τον ξαναρώτησαν πως είναι τόσο βέβαιος, εκείνος απάντησε αφοπλιστικά : ¨Αν δεν πέσει, θα επιβεβαιωθώ . Αν όμως πέσει τελικά, κανείς μας δεν θα ζει , για να μου πει ότι έκανα λάθος ¨.
Τελικά, ο κομήτης πέρασε σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από τη Γη στις 18 Μαΐου 1910, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις προβλέψεις των καταστροφολόγων. Μας επισκέφθηκε και πάλι στις 9 Φεβρουαρίου 1986, προσελκύοντας μόνο το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Η επόμενη στάση του στον πλανήτη Γη είναι προγραμματισμένη για τις 28 Ιουλίου 2061.
Οι κομήτες είναι μεγάλα σε μέγεθος ουράνια σώματα, τα οποία κινούνται σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Έτσι, μπορεί να γίνουν ορατοί σε μας και στη συνέχεια να χαθούν με ταχύτητα στο μακρύτερο σημείο του ηλιακού μας συστήματος. Σε ότι αφορά τη σύνθεσή τους, αποτελούνται από παγωμένο νερό, διοξείδιο του άνθρακα, σκόνη, πετρώματα και άλλα σωματίδια. Καθώς, λοιπόν, πλησιάζουν τον Ήλιο, το ηλιακό φως θερμαίνει τον πάγο, ο οποίος υποβάλλεται σε εξάχνωση. Το αέριο αυτό απομακρύνεται από τον Ήλιο και είναι ακριβώς εκείνο που εμείς βλέπουμε ως ουρά του κομήτη.
Ο Κομήτης Χάλεϊ, πήρε το όνομά του από τον Βρετανό αστρονόμο Έντμοντ Χάλεϊ (1665-1742), ο οποίος στις 4 Σεπτεμβρίου 1682 τον παρατήρησε για πρώτη φορά και τον περιέγραψε. Υπάρχουν καταγεγραμμένες αστρονομικές παρατηρήσεις για τον συγκεκριμένο κομήτη στην Κίνα, ήδη, από το 240 π.χ. Η εμφάνισή του το 12 μ.χ. παρακίνησε πολλούς θεολόγους να εικάσουν , ότι το Άστρο της Βηθλεέμ , που καθοδήγησε τους τρεις Μάγους, όταν θέλησαν να επισκεφθούν τον νεογέννητο Ιησού, μπορεί να ήταν ο κομήτης Χάλεϊ.
Από τα αρχαία χρόνια , οι κομήτες αποσπούσαν την προσοχή των ανθρώπων, κυρίως ως κακοί οιωνοί , λόγω της σπανιότητας της εμφάνισής τους. Κάνουν την εμφάνισή τους κάθε 75 ή 76 χρόνια στο ηλιακό μας σύστημα. Συνδέονταν συνήθως, παλαιότερα, με επερχόμενα γεγονότα καταστροφής, με λοιμούς, θανάτους βασιλέων και καταστροφή αυτοκρατοριών.
Στην Οκλαχόμα μια θρησκευτική σέχτα προσπάθησε να θυσιάσει μία παρθένα για να εξορκίσει το κακό, αλλά εμποδίστηκε από την αστυνομία . Στη Βιέννη ένας μικροσεισμός πανικόβαλε τους κατοίκους, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα των Αψβούργων και κατέφυγαν στους γύρω λόφους, για να παρακολουθήσουν την συντέλεια του κόσμου.
Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν διατηρώντας τη ψυχραιμία του δήλωσε , όταν τον ρώτησαν , αν ο κομήτης θα συγκρουστεί με τη Γη : ¨Με βεβαιότητα σας λέω όχι¨.Και όταν τον ξαναρώτησαν πως είναι τόσο βέβαιος, εκείνος απάντησε αφοπλιστικά : ¨Αν δεν πέσει, θα επιβεβαιωθώ . Αν όμως πέσει τελικά, κανείς μας δεν θα ζει , για να μου πει ότι έκανα λάθος ¨.
Τελικά, ο κομήτης πέρασε σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από τη Γη στις 18 Μαΐου 1910, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις προβλέψεις των καταστροφολόγων. Μας επισκέφθηκε και πάλι στις 9 Φεβρουαρίου 1986, προσελκύοντας μόνο το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Η επόμενη στάση του στον πλανήτη Γη είναι προγραμματισμένη για τις 28 Ιουλίου 2061.
Οι κομήτες είναι μεγάλα σε μέγεθος ουράνια σώματα, τα οποία κινούνται σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Έτσι, μπορεί να γίνουν ορατοί σε μας και στη συνέχεια να χαθούν με ταχύτητα στο μακρύτερο σημείο του ηλιακού μας συστήματος. Σε ότι αφορά τη σύνθεσή τους, αποτελούνται από παγωμένο νερό, διοξείδιο του άνθρακα, σκόνη, πετρώματα και άλλα σωματίδια. Καθώς, λοιπόν, πλησιάζουν τον Ήλιο, το ηλιακό φως θερμαίνει τον πάγο, ο οποίος υποβάλλεται σε εξάχνωση. Το αέριο αυτό απομακρύνεται από τον Ήλιο και είναι ακριβώς εκείνο που εμείς βλέπουμε ως ουρά του κομήτη.
Ο Κομήτης Χάλεϊ, πήρε το όνομά του από τον Βρετανό αστρονόμο Έντμοντ Χάλεϊ (1665-1742), ο οποίος στις 4 Σεπτεμβρίου 1682 τον παρατήρησε για πρώτη φορά και τον περιέγραψε. Υπάρχουν καταγεγραμμένες αστρονομικές παρατηρήσεις για τον συγκεκριμένο κομήτη στην Κίνα, ήδη, από το 240 π.χ. Η εμφάνισή του το 12 μ.χ. παρακίνησε πολλούς θεολόγους να εικάσουν , ότι το Άστρο της Βηθλεέμ , που καθοδήγησε τους τρεις Μάγους, όταν θέλησαν να επισκεφθούν τον νεογέννητο Ιησού, μπορεί να ήταν ο κομήτης Χάλεϊ.
Από τα αρχαία χρόνια , οι κομήτες αποσπούσαν την προσοχή των ανθρώπων, κυρίως ως κακοί οιωνοί , λόγω της σπανιότητας της εμφάνισής τους. Κάνουν την εμφάνισή τους κάθε 75 ή 76 χρόνια στο ηλιακό μας σύστημα. Συνδέονταν συνήθως, παλαιότερα, με επερχόμενα γεγονότα καταστροφής, με λοιμούς, θανάτους βασιλέων και καταστροφή αυτοκρατοριών.
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009
Τα νέα 7 θαύματα του κόσμου
Σε μια παγκόσμια ψηφοφορία στο internet, που έληξε στις 7-7-2007, ανακοινώθηκαν στη Λισσαβόνα της Πορτογαλίας, τα αποτελέσματα για τα νέα 7 θαύματα του κόσμου, Η ιδέα ήταν ενός Ελβετοκαναδού κινηματογραφιστή, του Μπερνάρντ Ουέμπερ, ο οποίος σκέφτηκε να αναδείξει την αρχιτεκτονική του σύγχρονου κόσμου.
Ας δούμε τα 7 νέα θαύματα, που ψηφίστηκαν μέσω internet :
1. Πυραμίδα Τσίτσεν Ίτζα (800 μ,χ), Γιουκατάν, Μεξικό. Αποτελούσε το πολιτικό και οικονομικό κέντρο του πολιτισμού των Μάγια.
2. Τα άγαλμα του Χριστού(1931), Ρίο Τζανέϊρο, Βραζιλία. Έχει ύψος 38 μέτρα. Σχεδιασμένο από τον Βραζιλιάνο Heitor da silva kosta και δημιουργία του Γάλλου γλύπτη Paul Landowski . Έχει γίνει σύμβολο της πόλης και της φιλοξενίας των Βραζιλιάνων και καλωσορίζει τους επισκέπτες με ανοιχτά χέρια.
3. Το Σινικό τείχος (220 π.χ. και 1368 – 1644μ,χ) Κίνα. Το Σινικό τείχος κατασκευάστηκε για να συνενώσει τις υπάρχουσες οχυρώσεις σε ένα ενιαίο αμυντικό σύστημα και για να αντιμετωπιστούν καλύτερα οι Μογγόλικες επιδρομές.
4. Μάτσου Πίτσου (1460-1470μ,χ), Περού. Τον 15 αιώνα ο αυτοκράτορας των Ίνκας οικοδόμησε μια πόλη στα σύννεφα, στο βουνό, γνωστό ως Μάτσου Πίτσου(Παλαιό βουνό) .Βρίσκεται στο οροπέδιο των Άνδεων, βαθιά στη ζούγκλα του Αμαζόνιου και πάνω από τον ποταμό Ουρουμπάμα. Εγκαταλείφθηκε από τους Ίνκα λόγω μιας επιδημίας ευλογιάς. Ήταν χαμένη πάνω από τρεις αιώνες, Ανακαλύφτηκε ξανά το 1911.
5. Πέτρα(9π.χ. – 40μ.χ), Ιορδανία. Στην άκρη της Αραβικής ερήμου, η Πέτρα ήταν η αστραφτερή πρωτεύουσα των Nabataeam του βασιλιά Aretas. Σήμερα οι τάφοι των παλατιών της Πέτρας αποτελούν εντυπωσιακά παραδείγματα Μεσανατολικού πολιτισμού.
6. Το Ρωμαϊκό Κολοσσαίο (70 – 82μ.χ), Ρώμη, Ιταλία. Αυτό το εντυπωσιακό αμφιθέατρο στο κέντρο της Ρώμης κατασκευάστηκε προς τιμήν των νικητών λεγεωνάριων και για τον εορτασμό της δόξας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
7. Μαυσωλείο-Τζαμί : Ταζ Μαχάλ (1630 μ.Χ.) , Άγκρα, Ινδία. Αυτό το τεράστιο μαυσωλείο-τζαμί φτιάχτηκε κατόπιν εντολής του Shah Jahan, του πέμπτου μουσουλμάνου αυτοκράτορα, για να τιμήσει τη μνήμη της τελευταίας αγαπημένης του γυναίκας. Φτιαγμένο από άσπρο μάρμαρο βρίσκεται στο μέσον θαυμασίων κήπων και θεωρείται το πιο τέλειο κόσμημα της μουσουλμανικής τέχνης στη Ινδία.
Ο Παρθενώνας της Αθήνας ήταν μέσα στις 21 υποψηφιότητες. Αυτό το θαύμα των αιώνων, το μνημείο των μνημείων, το αριστούργημα των αριστουργημάτων δεν ψηφίστηκε.
Μικρή χώρα η Ελλάδα μας, με μικρό αριθμό χρηστών με πρόσβαση στο internet, σε σχέση με το παγκόσμιο Διαδικτυακό γίγνεσθαι, είχε σαν κατάληξη να υστερήσουμε σε ψήφους μέσω internet και να μη μπούμε στη νικητήρια επτάδα. Μας αδικεί κατάφωρα το αποτέλεσμα. Γιατί ο Παρθενώνας αποτελεί ένα από τα καταξιωμένα αρχιτεκτονικά μνημεία του Παγκόσμιου Πολιτισμού.
Ας δούμε τα 7 νέα θαύματα, που ψηφίστηκαν μέσω internet :
1. Πυραμίδα Τσίτσεν Ίτζα (800 μ,χ), Γιουκατάν, Μεξικό. Αποτελούσε το πολιτικό και οικονομικό κέντρο του πολιτισμού των Μάγια.
2. Τα άγαλμα του Χριστού(1931), Ρίο Τζανέϊρο, Βραζιλία. Έχει ύψος 38 μέτρα. Σχεδιασμένο από τον Βραζιλιάνο Heitor da silva kosta και δημιουργία του Γάλλου γλύπτη Paul Landowski . Έχει γίνει σύμβολο της πόλης και της φιλοξενίας των Βραζιλιάνων και καλωσορίζει τους επισκέπτες με ανοιχτά χέρια.
3. Το Σινικό τείχος (220 π.χ. και 1368 – 1644μ,χ) Κίνα. Το Σινικό τείχος κατασκευάστηκε για να συνενώσει τις υπάρχουσες οχυρώσεις σε ένα ενιαίο αμυντικό σύστημα και για να αντιμετωπιστούν καλύτερα οι Μογγόλικες επιδρομές.
4. Μάτσου Πίτσου (1460-1470μ,χ), Περού. Τον 15 αιώνα ο αυτοκράτορας των Ίνκας οικοδόμησε μια πόλη στα σύννεφα, στο βουνό, γνωστό ως Μάτσου Πίτσου(Παλαιό βουνό) .Βρίσκεται στο οροπέδιο των Άνδεων, βαθιά στη ζούγκλα του Αμαζόνιου και πάνω από τον ποταμό Ουρουμπάμα. Εγκαταλείφθηκε από τους Ίνκα λόγω μιας επιδημίας ευλογιάς. Ήταν χαμένη πάνω από τρεις αιώνες, Ανακαλύφτηκε ξανά το 1911.
5. Πέτρα(9π.χ. – 40μ.χ), Ιορδανία. Στην άκρη της Αραβικής ερήμου, η Πέτρα ήταν η αστραφτερή πρωτεύουσα των Nabataeam του βασιλιά Aretas. Σήμερα οι τάφοι των παλατιών της Πέτρας αποτελούν εντυπωσιακά παραδείγματα Μεσανατολικού πολιτισμού.
6. Το Ρωμαϊκό Κολοσσαίο (70 – 82μ.χ), Ρώμη, Ιταλία. Αυτό το εντυπωσιακό αμφιθέατρο στο κέντρο της Ρώμης κατασκευάστηκε προς τιμήν των νικητών λεγεωνάριων και για τον εορτασμό της δόξας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
7. Μαυσωλείο-Τζαμί : Ταζ Μαχάλ (1630 μ.Χ.) , Άγκρα, Ινδία. Αυτό το τεράστιο μαυσωλείο-τζαμί φτιάχτηκε κατόπιν εντολής του Shah Jahan, του πέμπτου μουσουλμάνου αυτοκράτορα, για να τιμήσει τη μνήμη της τελευταίας αγαπημένης του γυναίκας. Φτιαγμένο από άσπρο μάρμαρο βρίσκεται στο μέσον θαυμασίων κήπων και θεωρείται το πιο τέλειο κόσμημα της μουσουλμανικής τέχνης στη Ινδία.
Ο Παρθενώνας της Αθήνας ήταν μέσα στις 21 υποψηφιότητες. Αυτό το θαύμα των αιώνων, το μνημείο των μνημείων, το αριστούργημα των αριστουργημάτων δεν ψηφίστηκε.
Μικρή χώρα η Ελλάδα μας, με μικρό αριθμό χρηστών με πρόσβαση στο internet, σε σχέση με το παγκόσμιο Διαδικτυακό γίγνεσθαι, είχε σαν κατάληξη να υστερήσουμε σε ψήφους μέσω internet και να μη μπούμε στη νικητήρια επτάδα. Μας αδικεί κατάφωρα το αποτέλεσμα. Γιατί ο Παρθενώνας αποτελεί ένα από τα καταξιωμένα αρχιτεκτονικά μνημεία του Παγκόσμιου Πολιτισμού.
¨Ημέρεψαν τα ουράνια¨
Τούτες τις Άγιες Μέρες του Πάσχα, ανατρέχω σε εκλεκτά, σχετικά κείμενα, της Ελληνικής Γραμματείας, έτσι, για να μου δημιουργήσουν νοερά, τη γλυκειά και χαρμόσυνη ατμόσφαιρα των Ημερών. Διάλεξα το διήγημα με τίτλο ¨Χριστός Ανέστη¨ του Παύλου Νιρβάνα :
¨Κάποτε – εδώ και πολλά χρόνια – που μούτυχε να κάνω Ανάσταση σε κάποιο ορεινό χωριό της Ρούμελης, ένας γέρος χωριάτης, υψώνοντας τη λαμπριάτικη λαμπάδα του , σα χαιρετισμό, προς τ’αναστάσιμα άστρα , μου είπε σα να μιλούσε με τον εαυτό του :
-Ημέρεψαν απόψε, παιδί μου, τα Oυράνια.
Στα δύο αυτά λόγια ο αθώος χωριάτης είχε κλείσει , επιγραμματικά, το βαθύτερο νόημα του χριστιανικού θαύματος.¨Ημέρεψαν τα Ουράνια¨. Ο ουρανός, χωρίς το μεγάλο χριστιανικό θαύμα , θα εξακολουθούσε να είναι για την περίφοβη ψυχή του απλοϊκού ανθρώπου – για κάθε ανθρώπινη ψυχή – το κατοικητήριο ενός θεού τρομερού, δικαιοκρίτη χωρίς επιείκεια και τιμωρού χωρίς έλεος. Τέτοιοι στάθηκαν οι θεοί όλων των θρησκειών. Κυβερνούσαν τα πλάσματά τους με τον τρόμο. Τύραννοι παντοδύναμοι, μακρυσμένοι απ’το λαό τους, δεν είχαν γνωρίσει ποτέ τις αδυναμίες του, δεν είχαν πονέσει ποτέ τον πόνο του, δεν είχαν βασανισθεί ποτέ απ’τα βάσανά του, δεν είχαν κλάψει ποτέ τα δάκρυά του. Ανίκανοι να συμπονέσουν , να λυπηθούν και να συγχωρέσουν. Πώς να μην είναι ¨άγρια¨ -όπως τάβλεπε το μάτι του φοβισμένου ανθρώπου –τα Oυράνια , τα κατοικημένα από τέτοιους θεούς ;
Kαι μέσα στην ανοιξιάτικη εκείνη νύχτα, που η λαμπάδα του γέρου χωριάτη είχε υψωθεί σαν χαιρετισμός προς τα λαμπρά αναστάσιμα άστρα, τα Ουράνια είχαν ημερέψει. Δεν κατοικούσε πια εκεί απάνω υψωμένος στον τρομερό του θρόνο, ένας θεός ξένος για τους ανθρώπους. Κατοικούσε ένας γλυκύτατος θεός , που είχε πονέσει όλους τους πόνους των ανθρώπων, που είχε γνωρίσει όλες τις αδικίες της γης, που είχε τραβήξει όλες τις καταφρόνιες, που είχε πληρώσει όλες τις αχαριστίες. Τον έβρισαν, τον αναγέλασαν, τον έφτυσαν, τον έσυραν δεμένον στους δρόμους, σαν τον τελευταίο κακούργο, τον σταύρωσαν. Επείνασε, εδίψασε, κουράστηκε , αντίκρυσε τη φρίκη του θανάτου. Για μια στιγμή είδε τον εαυτό του λησμονημένο κι’απ’τον ίδιο το Θεό, που ήταν πατέρας του. ¨Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες ;¨. Δε στάθηκε πόνος, που να μην τον γνώρισε, καρδιοσωμός, που να μην τον έννοιωσε, δυστυχία , που να μη γεύθηκε το φαρμάκι της. Ήπιε όλα τα φαρμάκια , που μπορεί να πιή ο άνθρωπος σ’αυτόν τον κόσμο. Και, τη νύχτα εκείνη, ο πονεμένος και βασανισμένος αυτός άνθρωπος είχε ανέβη στους Ουρανούς και είχε καθήσει παντοδύναμος στο θρόνο του Θεού, να κυβερνήσει τον κόσμο. Πώς να μην ¨ημερέψουν τα Ουράνια¨; Μια απέραντη καλωσύνη είχε πλημμυρίσει το στερέωμα.
Γιατί να τρέμει πια ο αμαρτωλός ; Θα συλλογιζότανε ο γέρος. Εκείνος που συχώρεσε την πόρνη, το ληστή και εκείνους ακόμα που τον σταύρωσαν, είναι τώρα εκεί απάνω, για να ιδεί τα δάκρυα του μετανοιωμού του και να τον συχωρέσει. Γιατί ν’απελπίζεται ο άρρωστος ; Εκείνος που γιάτρεψε τον τυφλό και τον παράλυτο , είναι τώρα εκεί επάνω για να τον γιατρέψει. Γιατί να βαρυγκομάει ο φτωχός και ο αδικημένος ; Εκείνος, που πείνασε και δίψασε, είναι τώρα εκεί απάνω και καταλαβαίνει τη δυστυχία του. Γιατί να λαχταράει η μάννα για το παιδί της ; Εκεί επάνω στους Ουρανούς είναι μια Μαννούλα, που δοκίμασε τον πόνο της, για να παρακαλέσει το παιδί της, που κυβερνάει τον κόσμο, να την ελεήσει. Και γιατί να τρέμει ο ασπρομάλλης ο γέρος την ώρα του θανάτου ; Είναι και γι’αυτόν, είναι για κάθε ψυχή, μια ανάσταση.
Τα Ουράνια είχαν ημερέψει, αλήθεια, εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα. Και η λαμπάδα του γέρου είχε υψωθεί σα χαιρετισμός και σαν ευχαριστία, προς τα αναστάσιμα άστρα.
-Χριστός Ανέστη, παππού.
-Ο Θεός, ο Κύριος, παιδί μου.
¨Κάποτε – εδώ και πολλά χρόνια – που μούτυχε να κάνω Ανάσταση σε κάποιο ορεινό χωριό της Ρούμελης, ένας γέρος χωριάτης, υψώνοντας τη λαμπριάτικη λαμπάδα του , σα χαιρετισμό, προς τ’αναστάσιμα άστρα , μου είπε σα να μιλούσε με τον εαυτό του :
-Ημέρεψαν απόψε, παιδί μου, τα Oυράνια.
Στα δύο αυτά λόγια ο αθώος χωριάτης είχε κλείσει , επιγραμματικά, το βαθύτερο νόημα του χριστιανικού θαύματος.¨Ημέρεψαν τα Ουράνια¨. Ο ουρανός, χωρίς το μεγάλο χριστιανικό θαύμα , θα εξακολουθούσε να είναι για την περίφοβη ψυχή του απλοϊκού ανθρώπου – για κάθε ανθρώπινη ψυχή – το κατοικητήριο ενός θεού τρομερού, δικαιοκρίτη χωρίς επιείκεια και τιμωρού χωρίς έλεος. Τέτοιοι στάθηκαν οι θεοί όλων των θρησκειών. Κυβερνούσαν τα πλάσματά τους με τον τρόμο. Τύραννοι παντοδύναμοι, μακρυσμένοι απ’το λαό τους, δεν είχαν γνωρίσει ποτέ τις αδυναμίες του, δεν είχαν πονέσει ποτέ τον πόνο του, δεν είχαν βασανισθεί ποτέ απ’τα βάσανά του, δεν είχαν κλάψει ποτέ τα δάκρυά του. Ανίκανοι να συμπονέσουν , να λυπηθούν και να συγχωρέσουν. Πώς να μην είναι ¨άγρια¨ -όπως τάβλεπε το μάτι του φοβισμένου ανθρώπου –τα Oυράνια , τα κατοικημένα από τέτοιους θεούς ;
Kαι μέσα στην ανοιξιάτικη εκείνη νύχτα, που η λαμπάδα του γέρου χωριάτη είχε υψωθεί σαν χαιρετισμός προς τα λαμπρά αναστάσιμα άστρα, τα Ουράνια είχαν ημερέψει. Δεν κατοικούσε πια εκεί απάνω υψωμένος στον τρομερό του θρόνο, ένας θεός ξένος για τους ανθρώπους. Κατοικούσε ένας γλυκύτατος θεός , που είχε πονέσει όλους τους πόνους των ανθρώπων, που είχε γνωρίσει όλες τις αδικίες της γης, που είχε τραβήξει όλες τις καταφρόνιες, που είχε πληρώσει όλες τις αχαριστίες. Τον έβρισαν, τον αναγέλασαν, τον έφτυσαν, τον έσυραν δεμένον στους δρόμους, σαν τον τελευταίο κακούργο, τον σταύρωσαν. Επείνασε, εδίψασε, κουράστηκε , αντίκρυσε τη φρίκη του θανάτου. Για μια στιγμή είδε τον εαυτό του λησμονημένο κι’απ’τον ίδιο το Θεό, που ήταν πατέρας του. ¨Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες ;¨. Δε στάθηκε πόνος, που να μην τον γνώρισε, καρδιοσωμός, που να μην τον έννοιωσε, δυστυχία , που να μη γεύθηκε το φαρμάκι της. Ήπιε όλα τα φαρμάκια , που μπορεί να πιή ο άνθρωπος σ’αυτόν τον κόσμο. Και, τη νύχτα εκείνη, ο πονεμένος και βασανισμένος αυτός άνθρωπος είχε ανέβη στους Ουρανούς και είχε καθήσει παντοδύναμος στο θρόνο του Θεού, να κυβερνήσει τον κόσμο. Πώς να μην ¨ημερέψουν τα Ουράνια¨; Μια απέραντη καλωσύνη είχε πλημμυρίσει το στερέωμα.
Γιατί να τρέμει πια ο αμαρτωλός ; Θα συλλογιζότανε ο γέρος. Εκείνος που συχώρεσε την πόρνη, το ληστή και εκείνους ακόμα που τον σταύρωσαν, είναι τώρα εκεί απάνω, για να ιδεί τα δάκρυα του μετανοιωμού του και να τον συχωρέσει. Γιατί ν’απελπίζεται ο άρρωστος ; Εκείνος που γιάτρεψε τον τυφλό και τον παράλυτο , είναι τώρα εκεί επάνω για να τον γιατρέψει. Γιατί να βαρυγκομάει ο φτωχός και ο αδικημένος ; Εκείνος, που πείνασε και δίψασε, είναι τώρα εκεί απάνω και καταλαβαίνει τη δυστυχία του. Γιατί να λαχταράει η μάννα για το παιδί της ; Εκεί επάνω στους Ουρανούς είναι μια Μαννούλα, που δοκίμασε τον πόνο της, για να παρακαλέσει το παιδί της, που κυβερνάει τον κόσμο, να την ελεήσει. Και γιατί να τρέμει ο ασπρομάλλης ο γέρος την ώρα του θανάτου ; Είναι και γι’αυτόν, είναι για κάθε ψυχή, μια ανάσταση.
Τα Ουράνια είχαν ημερέψει, αλήθεια, εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα. Και η λαμπάδα του γέρου είχε υψωθεί σα χαιρετισμός και σαν ευχαριστία, προς τα αναστάσιμα άστρα.
-Χριστός Ανέστη, παππού.
-Ο Θεός, ο Κύριος, παιδί μου.
Πασχαλινές ανθολογίες
Από δύο διηγήματα, σχετικά με το Πάσχα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μεταφέρω αποσπάσματα γραφής, του μεγάλου των Ελληνικών Γραμμάτων, αείποτε τερπνά και διαχρονικά :
¨Λαμπριάτικος ψάλτης¨
¨…Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή
Άθεος ή οτιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά ο Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επί άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις το ύψος και φανή και αυτός γίγας. Το Ελληνικόν Έθνος, το δούλον , αλλ’ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του.
Τα επ’εμοί ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά έθη. Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν ου μη σου μνησθώ…¨
¨Εξοχική Λαμπρή¨
¨…Χρόνο με τον χρόνον , όσον γηράσκει τις, κυριεύεται από την επιθυμίαν να ευρίσκεται τας ημέρας αυτάς εις μικρόν χωρίον, να ήκουεν όλας τας ακολουθίας των αγίων εορτών εις εν μικρόν εξωκκλήσιον, όπου να υπήρχεν εις ιερεύς σεβάσμιος, πράος, ενάρετος και εις ψάλτης με ταπεινήν αλλά γλυκείαν φωνήν, δια να αισθανθή όλη την ποίησιν και το κάλλος των εορτών, να δοξάση μετά των προσφιλών του το Πάσχα, ευχόμενος να αξιωθή και του διαρκούς αιωνίου Πάσχα…¨
¨Λαμπριάτικος ψάλτης¨
¨…Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή
Άθεος ή οτιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά ο Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επί άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις το ύψος και φανή και αυτός γίγας. Το Ελληνικόν Έθνος, το δούλον , αλλ’ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του.
Τα επ’εμοί ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά έθη. Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν ου μη σου μνησθώ…¨
¨Εξοχική Λαμπρή¨
¨…Χρόνο με τον χρόνον , όσον γηράσκει τις, κυριεύεται από την επιθυμίαν να ευρίσκεται τας ημέρας αυτάς εις μικρόν χωρίον, να ήκουεν όλας τας ακολουθίας των αγίων εορτών εις εν μικρόν εξωκκλήσιον, όπου να υπήρχεν εις ιερεύς σεβάσμιος, πράος, ενάρετος και εις ψάλτης με ταπεινήν αλλά γλυκείαν φωνήν, δια να αισθανθή όλη την ποίησιν και το κάλλος των εορτών, να δοξάση μετά των προσφιλών του το Πάσχα, ευχόμενος να αξιωθή και του διαρκούς αιωνίου Πάσχα…¨
Ένας σταυρός και ένας Γολγοθάς
Για τους πιστούς των ναών και των μοναστηριών, κάνει λόγο στο ¨σχόλιο της Δευτέρας¨, στην ¨Ελευθερία¨ της Λάρισας της 6-4-2009,ο συντάκτης κ. Αλέξης Καλέσης . Γράφει μεταξύ άλλων :
…Τα προαύλια των ναών, τα μοναστήρια, οι εκκλησιές, ξέχειλες από κόσμο, ξέχειλες από καημούς και πάθη ανθρώπων, όλοι περιμένουν τα ¨θαυματουργά¨ αντικείμενα , να τα αγγίξουν , να κάνουν μετάνοιες μπροστά τους, να τα φιλήσουν.
Το ρολόϊ του χρόνου δείχνει ήδη 2009, η επιστήμη υποτίθεται ότι εξερευνά πλέον τον πλανήτη Άρη και είναι έτοιμη να κατασκευάσει ανθρώπινα όργανα από βλαστοκύτταρα. Αλλά οι άνθρωποι ουδόλως επηρεάζονται από εκσυγχρονισμούς και επιστημοσύνες.
Όσο θα υπάρχει αυτό το τεράστιο ερωτηματικό που είναι ο θάνατος, όσο οι αρρώστιες και τα πάθη στις ψυχές των ανθρώπων θα περισσεύουν, οι ουρές μπροστά στους Αγίους όλο και θα μακραίνουν. Ο άνθρωπος θα αποζητά το θεό, έχει δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει αυτή η έννοια , έχει δεν έχει ξεμπλέξει με τις αμφιβολίες του που πάντα θα τον τυραννούν και θα του καίνε το μυαλό.
Πάντα σεβόμουνα αυτό το πλήθος των πιστών. Γιατί, ανάμεσά του, υπάρχει μεγάλος πόνος. Γιατί γνωρίζω ότι όσοι στέκονται εκεί έχουν στα σπίτια ασθενείς που περιμένουν και ελπίζουν σε ένα θαύμα. Έχουν παιδιά που έχουν πάρει άλλους δρόμους ,ολέθριους. Άλλοι πάλι ζουν σε οικογένειες διαλυμένες και προσδοκούν να γίνει κάτι, ένα κάτι και να ξαναγίνουν όλα όπως πριν …Ένα σωρό περιπτώσεις …
Σε κάθε σπίτι υπάρχει ένας Σταυρός και ένας Γολγοθάς, αλλού μεγαλύτερος, αλλού μικρότερος, ο καθένας όπως του έλαχε στη ζωή και που τον σηκώνουμε θέλοντας και μη…
Και υποκλίνομαι…
…Τα προαύλια των ναών, τα μοναστήρια, οι εκκλησιές, ξέχειλες από κόσμο, ξέχειλες από καημούς και πάθη ανθρώπων, όλοι περιμένουν τα ¨θαυματουργά¨ αντικείμενα , να τα αγγίξουν , να κάνουν μετάνοιες μπροστά τους, να τα φιλήσουν.
Το ρολόϊ του χρόνου δείχνει ήδη 2009, η επιστήμη υποτίθεται ότι εξερευνά πλέον τον πλανήτη Άρη και είναι έτοιμη να κατασκευάσει ανθρώπινα όργανα από βλαστοκύτταρα. Αλλά οι άνθρωποι ουδόλως επηρεάζονται από εκσυγχρονισμούς και επιστημοσύνες.
Όσο θα υπάρχει αυτό το τεράστιο ερωτηματικό που είναι ο θάνατος, όσο οι αρρώστιες και τα πάθη στις ψυχές των ανθρώπων θα περισσεύουν, οι ουρές μπροστά στους Αγίους όλο και θα μακραίνουν. Ο άνθρωπος θα αποζητά το θεό, έχει δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει αυτή η έννοια , έχει δεν έχει ξεμπλέξει με τις αμφιβολίες του που πάντα θα τον τυραννούν και θα του καίνε το μυαλό.
Πάντα σεβόμουνα αυτό το πλήθος των πιστών. Γιατί, ανάμεσά του, υπάρχει μεγάλος πόνος. Γιατί γνωρίζω ότι όσοι στέκονται εκεί έχουν στα σπίτια ασθενείς που περιμένουν και ελπίζουν σε ένα θαύμα. Έχουν παιδιά που έχουν πάρει άλλους δρόμους ,ολέθριους. Άλλοι πάλι ζουν σε οικογένειες διαλυμένες και προσδοκούν να γίνει κάτι, ένα κάτι και να ξαναγίνουν όλα όπως πριν …Ένα σωρό περιπτώσεις …
Σε κάθε σπίτι υπάρχει ένας Σταυρός και ένας Γολγοθάς, αλλού μεγαλύτερος, αλλού μικρότερος, ο καθένας όπως του έλαχε στη ζωή και που τον σηκώνουμε θέλοντας και μη…
Και υποκλίνομαι…
Παν μέτρον ¨ κάκιστον ¨
Άνθρωπος του πνεύματος και εκλεκτός δημοσιογράφος ο αείμνηστος Παύλος Παλαιολόγος, ¨άφησε εποχή¨ στη δημοσιογραφία, με τον υψηλού ποιοτικού περιεχομένου γραπτό λόγο του στο ¨Βήμα¨ και στα ¨Νέα¨, στα χρόνια του μεσοπολέμου και τις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο.
¨Πέννα¨ μεστή και γλαφυρή. Διέθετε το ¨χρυσό¨ μέτρο του έμπειρου λόγου. Η λεκτική του γοητεία ήταν γεμάτη από άφθαστη ζεστασιά , με το χαραχτηριστικό γούστο και τη λεπτή ευγένεια.
Καθημερινός χρονογράφος στο ¨Βήμα¨ , έγραψε αριστουργήματα.
Ας απολαύσουμε ένα με τον τίτλο : ¨Παν μέτρον ¨κάκιστον¨.
¨Παν μέτρον άριστον¨. Μεγάλη πλάνη.
Ό,τι μεγάλο υπάρχει στη Γη είναι έξω από το μέτρο. Οργώνοντας με το μέτρο, μέτρια θα θερίσεις. Και να είσαι ευχαριστημένος, γιατί ο κανόνας θέλει να θερίζεις μικρά και ασήμαντα. Εδώ μοχθεί κανείς πέρα από το μέτρο και πάλι μετριότητες είναι η συγκομιδή του. Πως μπορεί να είναι μεγάλη, όταν το μέτρο ρυθμίζει την προσπάθεια.
Όσοι ανέβηκαν στη ζωή είναι φυγάδες του μέτρου. Υπερβολική προσπάθεια ή
υπερβολική καπατσοσύνη ; Υπερβολή πάντως και στις δύο περιπτώσεις. Οι επιστήμονες, οι σοφοί, οι εφευρέτες κατάργησαν το μέτρο για να φέρουν τα αποτελέσματα που θαυμάζουμε.
Ούτε ώρα εργασίας, ούτε ώρα φαγητού, ούτε ώρα ανάπαυσης.
Στη δουλειά με τα μούτρα. Απολάκτιση του μέτρου είναι ο βασικός όρος, αν θέλεις κάτι σημαντικό να προσφέρεις στον εαυτό σου και κάτι αξιόλογο ν’αφήσεις πίσω σου. Τα μεγάλα έργα είναι τέκνα φλογερών ερώτων.
Ο δε έρωτας είναι έξω από το μέτρο. Αγώνες με το μέτρο δεν γίνονται. Αλλά τι άλλο από αγώνες είναι η ζωή ; Μέτρο στην αγάπη ; Χαρά σε τέτοια αγάπη. Μέτρο στο παιχνίδι ; Μα τότε παιχνίδι είναι αυτό …
Καμιά μεγάλη μάχη δεν κερδίζεται με μέτρο. Θα τρίψεις παντελόνια στη καρέκλα, για να πάρεις τίμια την υποτροφία σου. Θα λαχανιάσεις για ν’ανέβεις στην κορυφή του βουνού. Με κατάλυση του μέτρου κερδίζονται οι κούρσες της ζωής. Μην ακούς τι έχουν πει οι αρχαίοι.
Κοίταξε τι έχουν κάνει..Oταν φύγεις από το σχολείο και νιώσεις το έργο τους, θα δεις ότι ούτε οι Θερμοπύλες ¨γράφονται¨ με το ¨παν μέτρον¨, ούτε οι Πλάτωνες και οι Αριστοτέληδες θάμεναν στην αιωνιότητα, αν περνώντας από τη ζωή περιορίζονταν στη μέτρια των μετρίων ανθρώπων προσπάθεια. Μακριά από το μέτρο και αυτοί.
Το μεγάλο και το μέτρο είναι δύο λέξεις που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Η μία αποφεύγει την άλλη . Τι μπορεί να σου δώσει το μέτρο ;
Έργα της υπερβολής είναι τα μεγάλα έργα, και τα μεγάλα κακά φυσικά.
Αν θελήσεις να κρατήσεις τον άνθρωπο στο μέτρο, για να αποφύγεις τα δεινά της υπερβολής, τότε αναγκαστικά θα αποφύγεις και τα αγαθά της. Άρνηση δηλαδή της προόδου. Γιατί και η πρόοδος είναι μια απομάκρυνση από το μέτρο.
¨Πέννα¨ μεστή και γλαφυρή. Διέθετε το ¨χρυσό¨ μέτρο του έμπειρου λόγου. Η λεκτική του γοητεία ήταν γεμάτη από άφθαστη ζεστασιά , με το χαραχτηριστικό γούστο και τη λεπτή ευγένεια.
Καθημερινός χρονογράφος στο ¨Βήμα¨ , έγραψε αριστουργήματα.
Ας απολαύσουμε ένα με τον τίτλο : ¨Παν μέτρον ¨κάκιστον¨.
¨Παν μέτρον άριστον¨. Μεγάλη πλάνη.
Ό,τι μεγάλο υπάρχει στη Γη είναι έξω από το μέτρο. Οργώνοντας με το μέτρο, μέτρια θα θερίσεις. Και να είσαι ευχαριστημένος, γιατί ο κανόνας θέλει να θερίζεις μικρά και ασήμαντα. Εδώ μοχθεί κανείς πέρα από το μέτρο και πάλι μετριότητες είναι η συγκομιδή του. Πως μπορεί να είναι μεγάλη, όταν το μέτρο ρυθμίζει την προσπάθεια.
Όσοι ανέβηκαν στη ζωή είναι φυγάδες του μέτρου. Υπερβολική προσπάθεια ή
υπερβολική καπατσοσύνη ; Υπερβολή πάντως και στις δύο περιπτώσεις. Οι επιστήμονες, οι σοφοί, οι εφευρέτες κατάργησαν το μέτρο για να φέρουν τα αποτελέσματα που θαυμάζουμε.
Ούτε ώρα εργασίας, ούτε ώρα φαγητού, ούτε ώρα ανάπαυσης.
Στη δουλειά με τα μούτρα. Απολάκτιση του μέτρου είναι ο βασικός όρος, αν θέλεις κάτι σημαντικό να προσφέρεις στον εαυτό σου και κάτι αξιόλογο ν’αφήσεις πίσω σου. Τα μεγάλα έργα είναι τέκνα φλογερών ερώτων.
Ο δε έρωτας είναι έξω από το μέτρο. Αγώνες με το μέτρο δεν γίνονται. Αλλά τι άλλο από αγώνες είναι η ζωή ; Μέτρο στην αγάπη ; Χαρά σε τέτοια αγάπη. Μέτρο στο παιχνίδι ; Μα τότε παιχνίδι είναι αυτό …
Καμιά μεγάλη μάχη δεν κερδίζεται με μέτρο. Θα τρίψεις παντελόνια στη καρέκλα, για να πάρεις τίμια την υποτροφία σου. Θα λαχανιάσεις για ν’ανέβεις στην κορυφή του βουνού. Με κατάλυση του μέτρου κερδίζονται οι κούρσες της ζωής. Μην ακούς τι έχουν πει οι αρχαίοι.
Κοίταξε τι έχουν κάνει..Oταν φύγεις από το σχολείο και νιώσεις το έργο τους, θα δεις ότι ούτε οι Θερμοπύλες ¨γράφονται¨ με το ¨παν μέτρον¨, ούτε οι Πλάτωνες και οι Αριστοτέληδες θάμεναν στην αιωνιότητα, αν περνώντας από τη ζωή περιορίζονταν στη μέτρια των μετρίων ανθρώπων προσπάθεια. Μακριά από το μέτρο και αυτοί.
Το μεγάλο και το μέτρο είναι δύο λέξεις που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Η μία αποφεύγει την άλλη . Τι μπορεί να σου δώσει το μέτρο ;
Έργα της υπερβολής είναι τα μεγάλα έργα, και τα μεγάλα κακά φυσικά.
Αν θελήσεις να κρατήσεις τον άνθρωπο στο μέτρο, για να αποφύγεις τα δεινά της υπερβολής, τότε αναγκαστικά θα αποφύγεις και τα αγαθά της. Άρνηση δηλαδή της προόδου. Γιατί και η πρόοδος είναι μια απομάκρυνση από το μέτρο.
Τα δύο 7
Υπάρχουν δύο κατηγορίες λεκτικών όρων, εκάστη δε αποτελείται από επτά ενότητες . Απευθύνονται στους νέους και συνιστούν αποφυγή :
Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα είναι :
1. Αλαζονεία, δηλαδή καυχησιά, ψευτοπερηφάνεια
2. Απληστία
3. Λαγνεία, δηληδή ακολασία, πλεονεξία
4. Λαιμαργία
5. Οργή
6. Τεμπελιά
7. Φθόνος, δηλαδή ζήλια με μίσος για την επιτυχία κάποιου
Τα 7 που δεν πρέπει, κατά τον Πλούταρχον από την Αχαιρώνια Βοιωτίας
1. Πλούτο, χωρίς μόχθο
2. Πολιτική, χωρίς αρχές
3. Απόλαυση (ηδονή), χωρίς συναίσθημα
4. Γνώση, χωρίς χαραχτήρα
5. Εμπόριο, χωρίς ήθος
6. Επιστήμη, χωρίς ανθρωπιά
7. Αγάπη, χωρίς θυσία
Ζούμε σε μια εποχή, που δεν υπάρχουν κώδικες αρχών. Οι παραδοσιακές αρχές θεωρούνται ξεπερασμένες.
Η φιλοσοφία πρέπει να υπερισχύσει του κενού…
Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα είναι :
1. Αλαζονεία, δηλαδή καυχησιά, ψευτοπερηφάνεια
2. Απληστία
3. Λαγνεία, δηληδή ακολασία, πλεονεξία
4. Λαιμαργία
5. Οργή
6. Τεμπελιά
7. Φθόνος, δηλαδή ζήλια με μίσος για την επιτυχία κάποιου
Τα 7 που δεν πρέπει, κατά τον Πλούταρχον από την Αχαιρώνια Βοιωτίας
1. Πλούτο, χωρίς μόχθο
2. Πολιτική, χωρίς αρχές
3. Απόλαυση (ηδονή), χωρίς συναίσθημα
4. Γνώση, χωρίς χαραχτήρα
5. Εμπόριο, χωρίς ήθος
6. Επιστήμη, χωρίς ανθρωπιά
7. Αγάπη, χωρίς θυσία
Ζούμε σε μια εποχή, που δεν υπάρχουν κώδικες αρχών. Οι παραδοσιακές αρχές θεωρούνται ξεπερασμένες.
Η φιλοσοφία πρέπει να υπερισχύσει του κενού…
Ποδήλατο, τρόπος να ζεις
Ήταν καιρός να γίνει και αυτό στη πόλη μας. Από χρόνια ο δήμαρχος του Παρισιού διέθεσε για τις μετακινήσεις των δημοτών, στο κέντρο της πόλης, 10.000 ποδήλατα. Έτσι, με αυτή την πρωτοβουλία οι Γάλλοι έκαναν ¨στροφή¨ στο ποδήλατο, που δίνει μια κάποια λύση στο κυκλοφοριακό και μια ¨ανάσα¨ στην ατμόσφαιρα της πόλης.
Εμείς εδώ στο Βόλο, αργήσαμε πολύ. Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά. Έτσι, η Νομαρχία Μαγνησίας, από τη Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009, διαθέτει 50 ποδήλατα, σε πρώτη φάση, τα οποία θα χρησιμοποιούν δωρεάν για δύο ώρες τη μέρα οι Βολιώτες, που θέλουν να κάνουν δουλειές και μετακινήσεις στο κέντρο του Βόλου.
Με το επιτυχημένο ¨σλόγκαν¨ : ¨Ζωή χωρίς ποδήλατο-πόλη δίχως μέλλον¨, ξεκινήσαμε, Πήγα και εγώ εκεί. Μου έδωσαν κάρτα με κωδικό τον αριθμό 111 .
Συμμετέχω στις προσπάθειες για μια κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση, για μια πόλη με καθαρή ατμόσφαιρα, για ένα υγιεινό τρόπο ζωής.
Ο Βόλος, η πόλη μας, η ¨ποδηλατούπολη της Ελλάδος¨ , όπως τον ονόμασαν κάποτε οι απανταχού συνέλληνες, πρέπει να το αποδείξει και να το επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά .
Εμείς εδώ στο Βόλο, αργήσαμε πολύ. Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά. Έτσι, η Νομαρχία Μαγνησίας, από τη Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009, διαθέτει 50 ποδήλατα, σε πρώτη φάση, τα οποία θα χρησιμοποιούν δωρεάν για δύο ώρες τη μέρα οι Βολιώτες, που θέλουν να κάνουν δουλειές και μετακινήσεις στο κέντρο του Βόλου.
Με το επιτυχημένο ¨σλόγκαν¨ : ¨Ζωή χωρίς ποδήλατο-πόλη δίχως μέλλον¨, ξεκινήσαμε, Πήγα και εγώ εκεί. Μου έδωσαν κάρτα με κωδικό τον αριθμό 111 .
Συμμετέχω στις προσπάθειες για μια κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση, για μια πόλη με καθαρή ατμόσφαιρα, για ένα υγιεινό τρόπο ζωής.
Ο Βόλος, η πόλη μας, η ¨ποδηλατούπολη της Ελλάδος¨ , όπως τον ονόμασαν κάποτε οι απανταχού συνέλληνες, πρέπει να το αποδείξει και να το επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά .
Ελληνικός Κινηματογράφος
Αποτελεί μεγάλη τιμή για τις προσωπικότητες της Τέχνης, του Πολιτισμού και των Επιστημών, να ¨φιλοξενούνται¨ στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών.
Από τους Έλληνες σκηνοθέτες του κινηματογράφου αναφέρονται 9, με μια μικρή αναδρομή στο έργο του καθενός :
1.Αγγελόπουλος Θεόδωρος (1936). Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι και νομικά. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες και ο κυριότερος εκπρόσωπος του Ελληνικού κινηματογράφου στο εξωτερικό. Επιλογή από ταινίες του που διακρίθηκαν ή βραβεύτηκαν : Μέρες του 36, Ο θίασος, Ταξίδι στα Κύθηρα, Τοπίο στην ομίχλη, Η αιωνιότητα και μια μέρα, Ο μελισσοκόμος, Ο Μεγαλέξανδρος, Οι κυνηγοί, Το βλέμμα του Οδυσσέα.
2.Βούλγαρης Παντελής (1940) . Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου. Από τις ταινίες του που ξεχωρίζουν : Πέτρινα χρόνια, Η φανέλα με το εννιά, Ήσυχες μέρες του Αυγούστου.
3.Γαβράς Κώστας(1933) . Ένας από τους διεθνείς δημιουργούς, ιδιαίτερα καταξιωμένος στην Ευρώπη με τις ταινίες του : Ζ , Missing, music Box .
4.Δαμιανός Αλέξης (1921) . Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ταινίες με διακρίσεις : Μέχρι το πλοίο, Η Ευδοκία .
5.Δημόπουλος Ντίνος (1921-1992) .Ένας από τους πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Ταινίες του που διακρίθηκαν : Πυρετός στην άσφαλτο,Οι ουρανοί είναι δικοί μας, Χαρούμενο ξεκίνημα, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Η βίλα των οργίων, Κάτι κουρασμένα παλικάρια.
6.Κακογιάννης Μιχάλης (1922) Σπούδασε νομικά και δραματική τέχνη στο Λονδίνο, όπου ξεκίνησε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Ταινίες του : Κυριακάτικο ξύπνημα, Στέλλα, Το κορίτσι με τα μαύρα, Αλέξης Ζορμπάς, Ηλέκτρα.
7.Κούνδουρος Νίκος (1926) . Σπούδασε ζωγραφική, γλυπτική. Στον κινηματογράφο σκηνοθετεί από το 1954. Ταινίες του : Μαγική πόλη, Ο δράκος, Ποτάμι, Μικρές Αφροδίτες, Byron .
8.Περράκης Νίκος (1944) . Ανήκει στη σύγχρονη γενιά ελλήνων κινηματογραφιστών και διακρίθηκε κυρίως στο είδος κωμικών ταινιών. Ταινίες του : Άρπα κόλλα, Λούφα και παραλλαγή, Βίος και πολιτεία.
9.Σακελλάριος Αλέκος (1913-1992). Μετά τις σπουδές του στη Νομική και τη θητεία του στο δημοσιογραφικό χώρο, αφοσιώθηκε στη συγγραφή δεκάδων θεατρικών και κινηματογραφικών σεναρίων. Ταινίες του : Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Η θεία από το Σικάγο, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες, Τα κίτρινα γάντια, Χτυποκάρδια στο θρανίο .
Από τους Έλληνες σκηνοθέτες του κινηματογράφου αναφέρονται 9, με μια μικρή αναδρομή στο έργο του καθενός :
1.Αγγελόπουλος Θεόδωρος (1936). Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι και νομικά. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες και ο κυριότερος εκπρόσωπος του Ελληνικού κινηματογράφου στο εξωτερικό. Επιλογή από ταινίες του που διακρίθηκαν ή βραβεύτηκαν : Μέρες του 36, Ο θίασος, Ταξίδι στα Κύθηρα, Τοπίο στην ομίχλη, Η αιωνιότητα και μια μέρα, Ο μελισσοκόμος, Ο Μεγαλέξανδρος, Οι κυνηγοί, Το βλέμμα του Οδυσσέα.
2.Βούλγαρης Παντελής (1940) . Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου. Από τις ταινίες του που ξεχωρίζουν : Πέτρινα χρόνια, Η φανέλα με το εννιά, Ήσυχες μέρες του Αυγούστου.
3.Γαβράς Κώστας(1933) . Ένας από τους διεθνείς δημιουργούς, ιδιαίτερα καταξιωμένος στην Ευρώπη με τις ταινίες του : Ζ , Missing, music Box .
4.Δαμιανός Αλέξης (1921) . Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ταινίες με διακρίσεις : Μέχρι το πλοίο, Η Ευδοκία .
5.Δημόπουλος Ντίνος (1921-1992) .Ένας από τους πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Ταινίες του που διακρίθηκαν : Πυρετός στην άσφαλτο,Οι ουρανοί είναι δικοί μας, Χαρούμενο ξεκίνημα, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Η βίλα των οργίων, Κάτι κουρασμένα παλικάρια.
6.Κακογιάννης Μιχάλης (1922) Σπούδασε νομικά και δραματική τέχνη στο Λονδίνο, όπου ξεκίνησε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Ταινίες του : Κυριακάτικο ξύπνημα, Στέλλα, Το κορίτσι με τα μαύρα, Αλέξης Ζορμπάς, Ηλέκτρα.
7.Κούνδουρος Νίκος (1926) . Σπούδασε ζωγραφική, γλυπτική. Στον κινηματογράφο σκηνοθετεί από το 1954. Ταινίες του : Μαγική πόλη, Ο δράκος, Ποτάμι, Μικρές Αφροδίτες, Byron .
8.Περράκης Νίκος (1944) . Ανήκει στη σύγχρονη γενιά ελλήνων κινηματογραφιστών και διακρίθηκε κυρίως στο είδος κωμικών ταινιών. Ταινίες του : Άρπα κόλλα, Λούφα και παραλλαγή, Βίος και πολιτεία.
9.Σακελλάριος Αλέκος (1913-1992). Μετά τις σπουδές του στη Νομική και τη θητεία του στο δημοσιογραφικό χώρο, αφοσιώθηκε στη συγγραφή δεκάδων θεατρικών και κινηματογραφικών σεναρίων. Ταινίες του : Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Η θεία από το Σικάγο, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες, Τα κίτρινα γάντια, Χτυποκάρδια στο θρανίο .
Σκιαγραφίες πολιτικών ανδρών
Πως είδε τους Έλληνας πολιτικούς του 20ου αιώνος ο αείμνηστος πολιτικός και ιστορικός Σπύρος Μαρκεζίνης (1909-2000) ; Στα ιστορικά του κείμενα γράφει :
¨Ενθυμούμαι ότι εις την Βουλήν πάντοτε ωμίλουν εκτός κειμένου. Και μάλιστα πολύ γρήγορα, ώστε δεν με επρολάμβαναν οι στενογράφοι. Κατά παράδοσιν, μόνον εις τας προγραμματικάς δηλώσεις αναγιγνώσκεται κείμενον (προς υπογράμμισιν της σοβαρότητος του περιεχομένου), καθώς και εις επικηδείους (από σεβασμόν προς τον νεκρόν) . Ομιλών εις την Βουλήν, ηκολούθουν την αγγλικήν πρακτικήν, έχων υπ’όψιν μου ένα σύντομο σημείωμα.. Μη έχων, μάλιστα, πείραν, εις τον πρώτον μου λόγον ως αρχηγού του Νέου Κόμματος, ετελείωσα χωρίς καμίαν κορώνα, ώστε ο Γεώργιος Παπανδρέου με ειρωνεύετο ότι ¨ο νέος αστήρ, πριν ανατείλη, έδυσε¨. Εν τούτοις, βραδύτερον, επειδή είχα λαμπράν επιτυχίαν εις τας διακοπάς, συνίστα και ο Γ. Παπανδρέου και ο Σ. Βενιζέλος να μη με διακόπτουν, πράγμα το οποίον εμένα με ηνώχλη. Όσοι απετόλμησαν να με διακόψουν καθολικήν είχον αποτυχίαν. Μεταξύ αυτών και ο Κων/νος Καραμανλής, εις την μοναδικήν του διακοπήν, όταν σκληρότατα επετιθέμην εναντίον της Συμφωνίας της Ζυρίχης.
Η κόρη του Σπ. Μαρκεζίνη, κυρία Ελένη Χέλμη – Μαρκεζίνη γράφει για τον πατέρα της : ¨Πραγματικά , τον θυμούμαι και εγώ πόσο χαιρόταν τις διακοπές όταν μιλούσε, είτε αυτό ήταν στη Βουλή, είτε σε φιλική συναναστροφή, ακόμα δε περισσότερο όταν μιλούσε από μπαλκόνι. Δεν του έκοβε καθόλου τον ειρμό της σκέψεως, αλλά αντίθετα. η διακοπή του έδιδε την ευκαιρία είτε να σπάσει την μονοτονία μιας ομιλίας, είτε να προβάλει ένα καινούργιο σύνθημα , είτε ακόμα και να
διασκεδάσει..
Σε μια προεκλογική ομιλία του από μπαλκόνι, στη Βέροια το 1961, μιλούσε, κατά τη συνήθειά του, χωρίς χειρόγραφο. Κάποιος από την πλατεία ψιθύρισε : ¨Για δες, μια σταλιά άνθρωπος και πόσο ωραία τα λέει ! ¨ Ο πατέρας μου τον άκουσε και γυρνώντας προς εκείνον του απαντά : ¨Ξέρεις ,μπρε, πόσος ήταν ο Χριστός, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Μέγας Ναπολέων ; ¨ Και έτσι το κοινό ξέσπασε σε γέλια και χειροκροτήματα !
Και ο Σπύρος Μαρκεζίνης συνεχίζει : Τον Παναγή Τσαλδάρη εγνώρισα. Ήτο μορφωμένος, είχε δε σύζυγον την κόρην του ιστορικού Λάμπρου, η οποία πολύ τον εβοήθησεν. Αλλ’ιδίως ανεδείχθη , όταν εις την Βουλήν του 1928 συνετέλεσεν εις την αποτυχίαν του Βενιζέλου εις τας εκλογάς. Εν τούτοις δεν ανεμένετο να γίνει αρχηγός. Και τελικώς, πολύ κουρασμένος, δεν έδειχνε την αρχικήν δραστηριότητα και εκυκλοφόρει ευρέως εις τας Αθήνας το ανέκδοτον : ¨ Επειδή το Πρωθυπουργικόν αυτοκίνητον είχεν αντί αριθμού τα αρχικά γράμματα Π.Κ. (δηλαδή Πρόεδρος Κυβερνήσεως), όταν διήρχετο, οι Αθηναίοι τα εξηγούν : ¨Προσοχή Κοιμάται¨.
Διάδοχός του εις το Λαϊκόν Κόμμα επέτυχε να γίνη ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, σύζυγος ωραίας γυναίκας, αγνώστου προελεύσεως, πολύ φιλοδόξου όμως και ικανής, της Ναντίν. Ο Ντίνος Τσαλδάρης δεν ήτο ιδιαιτέρως μορφωμένος. Ήτο απίθανον πόσον ανορθόδοξα ωμίλει, όταν εδιάβαζε κείμενα. Ματαίως επεδίωξε να με προσεταιρισθή, φυσικά αποτυχών.
Αντίθετον περίπτωσιν μου προεκάλεσεν ο Ιωάννης Μεταξάς, κατά την πρώτην πολύωρον συνομιλίαν που είχα μαζί του, όταν είχε ζητήσει να με συναντήση δια να γράψω εις την εφημερίδα του, την οποίαν διηύθυνε ο δημοσιογράφος Διάκος. Διέμενε τότε εις ιδιόκτητον οικίαν επί της οδού Πατησίων, εις την γωνίαν με την Φωκίωνος Νέγρη. Μου έκαμε, τότε , μεγάλην εντύπωσιν. Ήτο πολύ μορφωμένος και μου προέβλεψεν ότι, επιστρέφων ο Βασιλεύς , δεν θα ηδύνατο να κυβερνήση κοινοβουλευτικώς, λόγω αδυναμίας των πολιτικών. Το αφηγήθην εγώ εις τους φίλους μου, αλλά δεν έδωσαν σημασίαν. Διά δευτέραν φοράν συνήντησα τον Μεταξάν εις τον σιδηρόδρομον από Μεσολογγίου προς Αθήνας, επιστρέφοντα από τας εορτάς της εξόδου. Ήτο όμως σκληρός, είχε αδυναμίαν εις τις κόρες του και παρά την γερμανικήν του μόρφωσιν είχεν αποβή φίλος των Άγγλων.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, χωρίς καμμίαν ιδιαιτέραν μόρφωσιν, οφείλει την ανάδειξίν του κατά πρώτον λόγον εις τον Λάμπρον Ευταξίαν , ο οποίος μου παρέδωσε και μου εξεμυστηρεύθη όλα τα απόρρητα της ζωής του. Θα αναφέρω ενδεικτικώς ότι όταν ο Κων. Τσαλδάρης επρότεινεν Υπουργείον εις τον Λάμπρον Ευταξίαν , ορθώς, βεβαίως, αφού προήρχετο από μεγάλην εκλογικήν περιφέρειαν και μεγάλην οικογένειαν, εκείνος παρεκάλεσε τον Τσαλδάρην αντ’αυτού να κάμη Υπουργόν τον Κων. Καραμανλήν. Ο Ντίνος Τσαλδάρης του απήντησε απορών : ¨Δεν γνωρίζω να προτείνεται εις κάποιον ένα Υπουργείον και αυτός να το αρνείται υπέρ άλλου ¨. Όπως μου διηγείται ο Ευταξίας , απήντησε εις τον Τσαλδάρην ότι ¨ αυτός ο Άνθρωπος, δηλαδή ο Καραμανλής, έχει την φλόγα μέσα του και το πάθος του σε γοητεύει και σε φανατίζει. Πρέπει να τον βοηθήσουμε να πάει μπροστά ¨
Άλλος συνήγορος του Καραμανλή υπήρξε η Βασίλισσα Φρειδερίκη, εις την οποίαν ο Καραμανλής οφείλει την μετά ταύτα εξέλιξίν του. Χωρίς αμφιβολίας επηρέασε τον Παύλον να τον κάνη Πρωθυπουργόν. Ο τότε Πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας , Χαρίλαος Μητρέλιας, της εμπιστοσύνης του Βασιλέως , ως ενυπογράφως μου γράφει, ήκουσε μίαν ημέραν την Φρειδερίκην να λέγη εις τον Παύλον πόσον γοητευμένος ήτο ο Καραμανλής μαζί της. Ο Παύλος ήτο τότε εις την τρίτην περίοδον της Βασιλείας του, όπου ουσιαστικώς βασιλεύει η Φρειδερίκη . Του Καιρού παρερχομένου, οι αξιώσεις της Φρειδερίκης ήσαν υπερβολικαί. Ήθελε να κτίση ανάκτορον. Επεξέτεινε το κτήριον των Ανακτόρων των Αθηνών. Έκανε κρουαζιέρες με υψηλά πρόσωπα και επέτυχε τελικώς να υπανδρεύση την πρώτην κόρην της Σοφίαν με τον Δον Χουάν της Ισπανίας, τον οποίον ο Φραγκο προέβλεπε, ως και συνέβη, διάδοχον εις την Μοναρχίαν της Ισπανίας.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου ηκολούθει την γαλλικήν σχολήν. Προπαρασκεύζε τον λόγον του, έπαιρνε στάσιν ακόμη και ενώπιον του καθρέπτου. Ωμίλει, βεβαίως, εκτός
Χειρογράφου και οι λόγοι του ήσαν περίφημοι όταν τους ήκουες. Παραδόξως, εν τούτοις, εν συνεχεία δεν άφηνε εντυπώσιν. Και, αντιθέτως προς εμένα, δεν ήτο καθόλου καλός εις τας διακοπάς. Εγνώριζε τη ιδικήν μου ικανότητα και συνεφώνει με τον Σοφοκλήν Βενιζέλον να μη με διακόπτουν.
Ο Σοφοκλής Βενιζέλος υστερούσε ,φυσικά, κατά πολύ του πατέρα του . Ούτε μεγάλην μόρφωσιν είχε, ούτε εκέρδιζεν ομιλών
Διά τον Ζέρβαν δεν δύναται καν να γίνη λόγος. Είχε μείνει ιστορικόν το εξής :
Όταν μεταπολεμικώς αι προσκλήσεις εγίνοντο με σμόκιν, έγραφαν black tie. Εις την πρώτην δεξίωσιν της Αγγλικής Πρεσβείας, όπου τον εγνώρισα, μεταφράζων επι λέξει την πρόσκλησιν ενεφανίσθη, προς διασκέδασιν όλων, με μαύρον λαιμοδέτην.! Άλλο ανέκδοτον της εποχής !
Ο Ηλιού, από τους κομμουνιστάς, ήτο μορφωμένος. Αλλ’είχε το κακόν, ενώ ωμίλει καλά, να είναι φλύαρος υπέρ το δέον. Πολύ συμπαθής ήτο ο αρχηγός της ΕΔΑ, ο Πασσαλίδης. Όσοι άλλοι ενεφανίσθησαν ήσαν άνευ σημασίας.. Ο Παν. Κανελλόπουλος ήτο καθηγητής με καλήν φήμην και ανιψιός του Δημ Γούναρη. Ο Στέφ. Στεφανόπουλος, αντίπαλος του Τσαλδάρη και διεκδικών την αρχηγίαν του Λαϊκού Κόμματος, ήτο άτολμος.
Ο Γεώργιος Καρτάλης εξελέγη το 1950 βουλευτής της ΕΠΕΚ υπό τον Νικόλαον Πλαστήραν και όταν εκείνος εσχημάτισε Κυβέρνησιν, ανέλαβε το Υπουργείον Συντονισμού. Εις την μεταγενεστέραν Κυβέρνησιν συνεργασίας υπό τον Πλαστήραν, ανέλαβε εκ νέου το Υπουργείον Συντονισμού. Τον Μάϊον του 1953 απεχώρησεν από την ΕΠΕΚ και τον Ιούλιον ίδρυσε το Δημοκρατικόν Κόμμα, το οποίον βραδύτερον συνεδέθη με το Σοσιαλιστικόν του Αλεξ. Σβώλου και την ΕΔΑ. Από του θανάτου του Σβώλου συνδέεται περισσότερον μαζί μου, μέχρι σημείου να παραιτηθή της πολιτικής και να παραδώση το Κόμμα του εις εμέ. Πρέπει να σημειώσω ότι ο Καρτάλης ήτο πολύ μορφωμένος, ιδίως εις την γνώσιν της φιλοσοφίας του 19ου αιώνος. Εγώ απλώς υπερείχα απολύτως εις την γνώσιν των αρχαίων Ελλήνων και εφαρμόζων την θεωρίαν του Κλαούζεβιτς, όταν συζητούσαμε, εντέχνως έφερα την συζήτησιν εις τους αρχαίους. Ο Καρτάλης, ο οποίος ήτο όχι καλής υγείας, και με έμμονον διαίσθησιν ότι δεν θα έζη πλέον των 50 ετών, όπως και συνέβη, μίαν ημέραν μου εδήλωσεν ότι δεν ήτο γεννημένος διά την πολιτικήν, το αντίθετον από εμένα. Απεφάσισε να διαλύση το Κόμμα του και επρόκειτο να το αναγγείλη επισήμως με την επιστροφήν του από το Λονδίνον, όπου είχε μεταβή, πράγματι, διά λόγους υγείας. Αλλά τα γεγονότα τον επρόλαβαν.
Παρέλειψα να αναφέρω τρεις άλλους πολιτικούς : Τον Αλ. Παπαναστασίου, πολύτιμον συνεργάτην του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ήτο μορφωμένος και δημιουργικός. Εις αυτόν. Άλλωστε, οφείλεται η ανακήρυξις της Δημοκρατίας την 25ην Μαρτίου 1924. Εις τον Παπαναστασίου επίσης οφείλεται η ταχεία αναζωογόνησις της Μακεδονίας με την ίδρυσιν Πανεπιστημίου και η επιδίωξις της Βαλκανικής Ενώσεως. Ο Πάγκαλος με την δικτατορίαν του θα τον παραμερίση, και εις το μέλλον διά βραχύ χρονικό διάστημα ξαναγίνεται Πρωθυπουργός. Άλλη αξιόλογη προσωπικότης ήτο ο Γεώργιος Καφαντάρης, Αρχηγός των Προοδευτικών. Δεν παρέμεινε Πρωθυπουργός, παρά επ’ολίγον. Αλλ’εις την οικουμενικήν Κυβέρνησιν παρέμεινεν, αξιοποίησε δε κατά τον καλύτερον τρόπον την οικονομικήν κατάστασιν της χώρας με την βοήθειαν των δανείων της Κοινωνίας των Εθνών. Ήτο ρεαλιστής αλλά πολύ φανατικός, και μέχρι τέλους της ζωής του αντιβασιλικός. Εν τω μεταξύ εμφανίζει πολιτικήν δραστηριότητα ο Ιω. Σοφιανόπουλος. Ήτο ικανός, μορφωμένος, έντιμος καθ’όλα , αλλά απέτυχε να γίνη Πρωθυπουργός.
Αν επαναλαμβάνω πολλά και εις την παρούσαν έκδοσιν, το πράττω σκοπίμως, διότι οι Έλληνες ευκόλως λησμονούν. Kλασσικόν, άλλωστε, ότι τον παρελθόντα αιώνα τον Καποδίστριαν, έναν από τους μεγαλυτέρους πολιτικούς της Ευρώπης (μετά τον Μπίσμαρκ και τον Ντισραέλι), τον εδολοφόνησαν. Εν συνεχεία τον Κουμουνδούρον κατεψήφισαν, διότι προσήρτησε εις την Ελλάδα την Θεσσαλίαν, αλλ’όχι τα Ιωάννινα. Ακολουθεί ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο δημιουργός του συγχρόνου Ελληνικού Κράτους. Κατηγορήθη ότι είχε υπεξαιρέσει δάνειον 8 εκατομμυρίων λιρών, το οποίον είχεν χρησιμοποιήσει δια την παραγγελίαν εις την Γαλλίαν των τριών πολεμικών ¨΄Υδρα¨, ¨Σπέτσαι¨ και ¨Ψαρρά¨, προετοιμαζόμενος διά τους Βαλκανικούς Πολέμους και βέβαιος ότι η δύναμίς μας απέναντι των Βουλγάρων και των Σέρβων ήταν η θάλασσα. Και εδικαιώθη. Εν τούτοις απέτυχεν εις τας εκλογάς, προτιμηθέντος του Γουλιμή αντί εκείνου, και απέθανεν εις το εξωτερικόν. Ησχολήθη τότε διά τον θάνατόν του η εφημερίς ¨Εστία¨ με άρθρο του Ρέπουλη, πρώτου συνεργάτου του Ελ. Βενιζέλου και δύο του πατρός μου τιτλοφορούμενα ¨Πέριξ του τάφου¨. Αλλά και εις τον αιώνα μας, ο μεγαλύτερος πολιτικός, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μετά την ¨Συνθήκην των Σεβρών¨, έχασεν εις τας εκλογάς. Αργότερα δε απεβίωσε εις το εξωτερικόν και ετάφη εις την Κρήτην, χωρίς επίσημον εκδήλωσιν εις τας Αθήνας. Αντιθέτως, δεν έχω ανάγκην να αναφερθώ εις ονόματα αλλ’αφήνω εις τον αναγνώστην να συγκρίνει τους πολιτικούς των χρόνων μας … ¨
¨Ενθυμούμαι ότι εις την Βουλήν πάντοτε ωμίλουν εκτός κειμένου. Και μάλιστα πολύ γρήγορα, ώστε δεν με επρολάμβαναν οι στενογράφοι. Κατά παράδοσιν, μόνον εις τας προγραμματικάς δηλώσεις αναγιγνώσκεται κείμενον (προς υπογράμμισιν της σοβαρότητος του περιεχομένου), καθώς και εις επικηδείους (από σεβασμόν προς τον νεκρόν) . Ομιλών εις την Βουλήν, ηκολούθουν την αγγλικήν πρακτικήν, έχων υπ’όψιν μου ένα σύντομο σημείωμα.. Μη έχων, μάλιστα, πείραν, εις τον πρώτον μου λόγον ως αρχηγού του Νέου Κόμματος, ετελείωσα χωρίς καμίαν κορώνα, ώστε ο Γεώργιος Παπανδρέου με ειρωνεύετο ότι ¨ο νέος αστήρ, πριν ανατείλη, έδυσε¨. Εν τούτοις, βραδύτερον, επειδή είχα λαμπράν επιτυχίαν εις τας διακοπάς, συνίστα και ο Γ. Παπανδρέου και ο Σ. Βενιζέλος να μη με διακόπτουν, πράγμα το οποίον εμένα με ηνώχλη. Όσοι απετόλμησαν να με διακόψουν καθολικήν είχον αποτυχίαν. Μεταξύ αυτών και ο Κων/νος Καραμανλής, εις την μοναδικήν του διακοπήν, όταν σκληρότατα επετιθέμην εναντίον της Συμφωνίας της Ζυρίχης.
Η κόρη του Σπ. Μαρκεζίνη, κυρία Ελένη Χέλμη – Μαρκεζίνη γράφει για τον πατέρα της : ¨Πραγματικά , τον θυμούμαι και εγώ πόσο χαιρόταν τις διακοπές όταν μιλούσε, είτε αυτό ήταν στη Βουλή, είτε σε φιλική συναναστροφή, ακόμα δε περισσότερο όταν μιλούσε από μπαλκόνι. Δεν του έκοβε καθόλου τον ειρμό της σκέψεως, αλλά αντίθετα. η διακοπή του έδιδε την ευκαιρία είτε να σπάσει την μονοτονία μιας ομιλίας, είτε να προβάλει ένα καινούργιο σύνθημα , είτε ακόμα και να
διασκεδάσει..
Σε μια προεκλογική ομιλία του από μπαλκόνι, στη Βέροια το 1961, μιλούσε, κατά τη συνήθειά του, χωρίς χειρόγραφο. Κάποιος από την πλατεία ψιθύρισε : ¨Για δες, μια σταλιά άνθρωπος και πόσο ωραία τα λέει ! ¨ Ο πατέρας μου τον άκουσε και γυρνώντας προς εκείνον του απαντά : ¨Ξέρεις ,μπρε, πόσος ήταν ο Χριστός, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Μέγας Ναπολέων ; ¨ Και έτσι το κοινό ξέσπασε σε γέλια και χειροκροτήματα !
Και ο Σπύρος Μαρκεζίνης συνεχίζει : Τον Παναγή Τσαλδάρη εγνώρισα. Ήτο μορφωμένος, είχε δε σύζυγον την κόρην του ιστορικού Λάμπρου, η οποία πολύ τον εβοήθησεν. Αλλ’ιδίως ανεδείχθη , όταν εις την Βουλήν του 1928 συνετέλεσεν εις την αποτυχίαν του Βενιζέλου εις τας εκλογάς. Εν τούτοις δεν ανεμένετο να γίνει αρχηγός. Και τελικώς, πολύ κουρασμένος, δεν έδειχνε την αρχικήν δραστηριότητα και εκυκλοφόρει ευρέως εις τας Αθήνας το ανέκδοτον : ¨ Επειδή το Πρωθυπουργικόν αυτοκίνητον είχεν αντί αριθμού τα αρχικά γράμματα Π.Κ. (δηλαδή Πρόεδρος Κυβερνήσεως), όταν διήρχετο, οι Αθηναίοι τα εξηγούν : ¨Προσοχή Κοιμάται¨.
Διάδοχός του εις το Λαϊκόν Κόμμα επέτυχε να γίνη ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, σύζυγος ωραίας γυναίκας, αγνώστου προελεύσεως, πολύ φιλοδόξου όμως και ικανής, της Ναντίν. Ο Ντίνος Τσαλδάρης δεν ήτο ιδιαιτέρως μορφωμένος. Ήτο απίθανον πόσον ανορθόδοξα ωμίλει, όταν εδιάβαζε κείμενα. Ματαίως επεδίωξε να με προσεταιρισθή, φυσικά αποτυχών.
Αντίθετον περίπτωσιν μου προεκάλεσεν ο Ιωάννης Μεταξάς, κατά την πρώτην πολύωρον συνομιλίαν που είχα μαζί του, όταν είχε ζητήσει να με συναντήση δια να γράψω εις την εφημερίδα του, την οποίαν διηύθυνε ο δημοσιογράφος Διάκος. Διέμενε τότε εις ιδιόκτητον οικίαν επί της οδού Πατησίων, εις την γωνίαν με την Φωκίωνος Νέγρη. Μου έκαμε, τότε , μεγάλην εντύπωσιν. Ήτο πολύ μορφωμένος και μου προέβλεψεν ότι, επιστρέφων ο Βασιλεύς , δεν θα ηδύνατο να κυβερνήση κοινοβουλευτικώς, λόγω αδυναμίας των πολιτικών. Το αφηγήθην εγώ εις τους φίλους μου, αλλά δεν έδωσαν σημασίαν. Διά δευτέραν φοράν συνήντησα τον Μεταξάν εις τον σιδηρόδρομον από Μεσολογγίου προς Αθήνας, επιστρέφοντα από τας εορτάς της εξόδου. Ήτο όμως σκληρός, είχε αδυναμίαν εις τις κόρες του και παρά την γερμανικήν του μόρφωσιν είχεν αποβή φίλος των Άγγλων.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, χωρίς καμμίαν ιδιαιτέραν μόρφωσιν, οφείλει την ανάδειξίν του κατά πρώτον λόγον εις τον Λάμπρον Ευταξίαν , ο οποίος μου παρέδωσε και μου εξεμυστηρεύθη όλα τα απόρρητα της ζωής του. Θα αναφέρω ενδεικτικώς ότι όταν ο Κων. Τσαλδάρης επρότεινεν Υπουργείον εις τον Λάμπρον Ευταξίαν , ορθώς, βεβαίως, αφού προήρχετο από μεγάλην εκλογικήν περιφέρειαν και μεγάλην οικογένειαν, εκείνος παρεκάλεσε τον Τσαλδάρην αντ’αυτού να κάμη Υπουργόν τον Κων. Καραμανλήν. Ο Ντίνος Τσαλδάρης του απήντησε απορών : ¨Δεν γνωρίζω να προτείνεται εις κάποιον ένα Υπουργείον και αυτός να το αρνείται υπέρ άλλου ¨. Όπως μου διηγείται ο Ευταξίας , απήντησε εις τον Τσαλδάρην ότι ¨ αυτός ο Άνθρωπος, δηλαδή ο Καραμανλής, έχει την φλόγα μέσα του και το πάθος του σε γοητεύει και σε φανατίζει. Πρέπει να τον βοηθήσουμε να πάει μπροστά ¨
Άλλος συνήγορος του Καραμανλή υπήρξε η Βασίλισσα Φρειδερίκη, εις την οποίαν ο Καραμανλής οφείλει την μετά ταύτα εξέλιξίν του. Χωρίς αμφιβολίας επηρέασε τον Παύλον να τον κάνη Πρωθυπουργόν. Ο τότε Πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας , Χαρίλαος Μητρέλιας, της εμπιστοσύνης του Βασιλέως , ως ενυπογράφως μου γράφει, ήκουσε μίαν ημέραν την Φρειδερίκην να λέγη εις τον Παύλον πόσον γοητευμένος ήτο ο Καραμανλής μαζί της. Ο Παύλος ήτο τότε εις την τρίτην περίοδον της Βασιλείας του, όπου ουσιαστικώς βασιλεύει η Φρειδερίκη . Του Καιρού παρερχομένου, οι αξιώσεις της Φρειδερίκης ήσαν υπερβολικαί. Ήθελε να κτίση ανάκτορον. Επεξέτεινε το κτήριον των Ανακτόρων των Αθηνών. Έκανε κρουαζιέρες με υψηλά πρόσωπα και επέτυχε τελικώς να υπανδρεύση την πρώτην κόρην της Σοφίαν με τον Δον Χουάν της Ισπανίας, τον οποίον ο Φραγκο προέβλεπε, ως και συνέβη, διάδοχον εις την Μοναρχίαν της Ισπανίας.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου ηκολούθει την γαλλικήν σχολήν. Προπαρασκεύζε τον λόγον του, έπαιρνε στάσιν ακόμη και ενώπιον του καθρέπτου. Ωμίλει, βεβαίως, εκτός
Χειρογράφου και οι λόγοι του ήσαν περίφημοι όταν τους ήκουες. Παραδόξως, εν τούτοις, εν συνεχεία δεν άφηνε εντυπώσιν. Και, αντιθέτως προς εμένα, δεν ήτο καθόλου καλός εις τας διακοπάς. Εγνώριζε τη ιδικήν μου ικανότητα και συνεφώνει με τον Σοφοκλήν Βενιζέλον να μη με διακόπτουν.
Ο Σοφοκλής Βενιζέλος υστερούσε ,φυσικά, κατά πολύ του πατέρα του . Ούτε μεγάλην μόρφωσιν είχε, ούτε εκέρδιζεν ομιλών
Διά τον Ζέρβαν δεν δύναται καν να γίνη λόγος. Είχε μείνει ιστορικόν το εξής :
Όταν μεταπολεμικώς αι προσκλήσεις εγίνοντο με σμόκιν, έγραφαν black tie. Εις την πρώτην δεξίωσιν της Αγγλικής Πρεσβείας, όπου τον εγνώρισα, μεταφράζων επι λέξει την πρόσκλησιν ενεφανίσθη, προς διασκέδασιν όλων, με μαύρον λαιμοδέτην.! Άλλο ανέκδοτον της εποχής !
Ο Ηλιού, από τους κομμουνιστάς, ήτο μορφωμένος. Αλλ’είχε το κακόν, ενώ ωμίλει καλά, να είναι φλύαρος υπέρ το δέον. Πολύ συμπαθής ήτο ο αρχηγός της ΕΔΑ, ο Πασσαλίδης. Όσοι άλλοι ενεφανίσθησαν ήσαν άνευ σημασίας.. Ο Παν. Κανελλόπουλος ήτο καθηγητής με καλήν φήμην και ανιψιός του Δημ Γούναρη. Ο Στέφ. Στεφανόπουλος, αντίπαλος του Τσαλδάρη και διεκδικών την αρχηγίαν του Λαϊκού Κόμματος, ήτο άτολμος.
Ο Γεώργιος Καρτάλης εξελέγη το 1950 βουλευτής της ΕΠΕΚ υπό τον Νικόλαον Πλαστήραν και όταν εκείνος εσχημάτισε Κυβέρνησιν, ανέλαβε το Υπουργείον Συντονισμού. Εις την μεταγενεστέραν Κυβέρνησιν συνεργασίας υπό τον Πλαστήραν, ανέλαβε εκ νέου το Υπουργείον Συντονισμού. Τον Μάϊον του 1953 απεχώρησεν από την ΕΠΕΚ και τον Ιούλιον ίδρυσε το Δημοκρατικόν Κόμμα, το οποίον βραδύτερον συνεδέθη με το Σοσιαλιστικόν του Αλεξ. Σβώλου και την ΕΔΑ. Από του θανάτου του Σβώλου συνδέεται περισσότερον μαζί μου, μέχρι σημείου να παραιτηθή της πολιτικής και να παραδώση το Κόμμα του εις εμέ. Πρέπει να σημειώσω ότι ο Καρτάλης ήτο πολύ μορφωμένος, ιδίως εις την γνώσιν της φιλοσοφίας του 19ου αιώνος. Εγώ απλώς υπερείχα απολύτως εις την γνώσιν των αρχαίων Ελλήνων και εφαρμόζων την θεωρίαν του Κλαούζεβιτς, όταν συζητούσαμε, εντέχνως έφερα την συζήτησιν εις τους αρχαίους. Ο Καρτάλης, ο οποίος ήτο όχι καλής υγείας, και με έμμονον διαίσθησιν ότι δεν θα έζη πλέον των 50 ετών, όπως και συνέβη, μίαν ημέραν μου εδήλωσεν ότι δεν ήτο γεννημένος διά την πολιτικήν, το αντίθετον από εμένα. Απεφάσισε να διαλύση το Κόμμα του και επρόκειτο να το αναγγείλη επισήμως με την επιστροφήν του από το Λονδίνον, όπου είχε μεταβή, πράγματι, διά λόγους υγείας. Αλλά τα γεγονότα τον επρόλαβαν.
Παρέλειψα να αναφέρω τρεις άλλους πολιτικούς : Τον Αλ. Παπαναστασίου, πολύτιμον συνεργάτην του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ήτο μορφωμένος και δημιουργικός. Εις αυτόν. Άλλωστε, οφείλεται η ανακήρυξις της Δημοκρατίας την 25ην Μαρτίου 1924. Εις τον Παπαναστασίου επίσης οφείλεται η ταχεία αναζωογόνησις της Μακεδονίας με την ίδρυσιν Πανεπιστημίου και η επιδίωξις της Βαλκανικής Ενώσεως. Ο Πάγκαλος με την δικτατορίαν του θα τον παραμερίση, και εις το μέλλον διά βραχύ χρονικό διάστημα ξαναγίνεται Πρωθυπουργός. Άλλη αξιόλογη προσωπικότης ήτο ο Γεώργιος Καφαντάρης, Αρχηγός των Προοδευτικών. Δεν παρέμεινε Πρωθυπουργός, παρά επ’ολίγον. Αλλ’εις την οικουμενικήν Κυβέρνησιν παρέμεινεν, αξιοποίησε δε κατά τον καλύτερον τρόπον την οικονομικήν κατάστασιν της χώρας με την βοήθειαν των δανείων της Κοινωνίας των Εθνών. Ήτο ρεαλιστής αλλά πολύ φανατικός, και μέχρι τέλους της ζωής του αντιβασιλικός. Εν τω μεταξύ εμφανίζει πολιτικήν δραστηριότητα ο Ιω. Σοφιανόπουλος. Ήτο ικανός, μορφωμένος, έντιμος καθ’όλα , αλλά απέτυχε να γίνη Πρωθυπουργός.
Αν επαναλαμβάνω πολλά και εις την παρούσαν έκδοσιν, το πράττω σκοπίμως, διότι οι Έλληνες ευκόλως λησμονούν. Kλασσικόν, άλλωστε, ότι τον παρελθόντα αιώνα τον Καποδίστριαν, έναν από τους μεγαλυτέρους πολιτικούς της Ευρώπης (μετά τον Μπίσμαρκ και τον Ντισραέλι), τον εδολοφόνησαν. Εν συνεχεία τον Κουμουνδούρον κατεψήφισαν, διότι προσήρτησε εις την Ελλάδα την Θεσσαλίαν, αλλ’όχι τα Ιωάννινα. Ακολουθεί ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο δημιουργός του συγχρόνου Ελληνικού Κράτους. Κατηγορήθη ότι είχε υπεξαιρέσει δάνειον 8 εκατομμυρίων λιρών, το οποίον είχεν χρησιμοποιήσει δια την παραγγελίαν εις την Γαλλίαν των τριών πολεμικών ¨΄Υδρα¨, ¨Σπέτσαι¨ και ¨Ψαρρά¨, προετοιμαζόμενος διά τους Βαλκανικούς Πολέμους και βέβαιος ότι η δύναμίς μας απέναντι των Βουλγάρων και των Σέρβων ήταν η θάλασσα. Και εδικαιώθη. Εν τούτοις απέτυχεν εις τας εκλογάς, προτιμηθέντος του Γουλιμή αντί εκείνου, και απέθανεν εις το εξωτερικόν. Ησχολήθη τότε διά τον θάνατόν του η εφημερίς ¨Εστία¨ με άρθρο του Ρέπουλη, πρώτου συνεργάτου του Ελ. Βενιζέλου και δύο του πατρός μου τιτλοφορούμενα ¨Πέριξ του τάφου¨. Αλλά και εις τον αιώνα μας, ο μεγαλύτερος πολιτικός, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μετά την ¨Συνθήκην των Σεβρών¨, έχασεν εις τας εκλογάς. Αργότερα δε απεβίωσε εις το εξωτερικόν και ετάφη εις την Κρήτην, χωρίς επίσημον εκδήλωσιν εις τας Αθήνας. Αντιθέτως, δεν έχω ανάγκην να αναφερθώ εις ονόματα αλλ’αφήνω εις τον αναγνώστην να συγκρίνει τους πολιτικούς των χρόνων μας … ¨
Η δική μου Πατρίδα
Το παρακάτω τραγούδι ¨μιλάει¨ για τη μαρτυρική μας Κύπρο. Έχει τίτλο : ¨Η δική μου Πατρίδα¨. Τη μουσική του έγραψε ο αείμνηστος συνθέτης Μάριος Τόκας (1954-2008).
¨Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την Πατρίδα ν’αγαπά,
Έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά.
Η δική μου Πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυό,
Ποιο από τα δυό κομμάτια πρέπει ν’αγαπώ ; ¨
¨Εφυγε¨ πολύ νέος από τη ζωή. Έζησε μόνο 54 χρόνια. Και ήταν γόνιμα καλλιτεχνικά, όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Μάριος Τόκας γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1954 στη Λεμεσό. Έζησε από πρώτη γραμμή – ως φαντάρος – τις δύο φάσεις της Τουρκικής εισβολής.
Έφυγε από την Κύπρο με το όνειρο να κάνει καριέρα στο πεντάγραμμο και με το πρώτο του πιάνο (δώρο του πατέρα του σε μικρή ηλικία, σε δύσκολους καιρούς) να τον βοηθήσει, να ελπίζει σε αυτό.
Ήρθε στην Αθήνα, το 1975 , για να φοιτήσει στη Φιλοσοφική Σχολή και παράλληλα σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο.
Στα τέλη του 1978 έκανε το δισκογραφικό του ντεπούντο με τα ¨τραγούδια της παρέας¨.
Επιλέγοντας ως ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά καθιερώθηκε με μιας στη συνείδηση του ψαγμένου μουσικόφιλου κοινού.
Με τα ¨Λαδάδικα¨, που ερμήνευσε ο Δημήτρης Μητροπάνος, έγραψε τη δική του χρυσή σελίδα στο πεντάγραμμο.
Τον Μάνο Λοΐζο , θεωρούσε τον άνθρωπο που τον βοήθησε πολύ στα πρώτα του βήματα.
Ιδιαίτερες ήταν οι συνεργασίες του με τους Γιάννη Πάριο, Δημήτρη Μητροπάνο, Χαρούλα Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη και Μανώλη Μητσιά, στους οποίους ¨χάρισε¨μερικές από τις σημαντικότερες επιτυχίες του.
Είχε καλή υγεία. Ήταν ¨μια χαρά¨ άνθρωπος. Και ξαφνικά ένας πόνος στο λαιμό δεν εννοούσε να περάσει. Πήγε στους καλύτερους γιατρούς της Αγγλίας και της Αμερικής . Δεν πέτυχε τίποτα. Ο καρκίνος τον κατέτρωγε. Μέχρι που τον βρήκε ο θάνατος το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, τον Απρίλιο του 2008.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
¨Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την Πατρίδα ν’αγαπά,
Έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά.
Η δική μου Πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυό,
Ποιο από τα δυό κομμάτια πρέπει ν’αγαπώ ; ¨
¨Εφυγε¨ πολύ νέος από τη ζωή. Έζησε μόνο 54 χρόνια. Και ήταν γόνιμα καλλιτεχνικά, όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Μάριος Τόκας γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1954 στη Λεμεσό. Έζησε από πρώτη γραμμή – ως φαντάρος – τις δύο φάσεις της Τουρκικής εισβολής.
Έφυγε από την Κύπρο με το όνειρο να κάνει καριέρα στο πεντάγραμμο και με το πρώτο του πιάνο (δώρο του πατέρα του σε μικρή ηλικία, σε δύσκολους καιρούς) να τον βοηθήσει, να ελπίζει σε αυτό.
Ήρθε στην Αθήνα, το 1975 , για να φοιτήσει στη Φιλοσοφική Σχολή και παράλληλα σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο.
Στα τέλη του 1978 έκανε το δισκογραφικό του ντεπούντο με τα ¨τραγούδια της παρέας¨.
Επιλέγοντας ως ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά καθιερώθηκε με μιας στη συνείδηση του ψαγμένου μουσικόφιλου κοινού.
Με τα ¨Λαδάδικα¨, που ερμήνευσε ο Δημήτρης Μητροπάνος, έγραψε τη δική του χρυσή σελίδα στο πεντάγραμμο.
Τον Μάνο Λοΐζο , θεωρούσε τον άνθρωπο που τον βοήθησε πολύ στα πρώτα του βήματα.
Ιδιαίτερες ήταν οι συνεργασίες του με τους Γιάννη Πάριο, Δημήτρη Μητροπάνο, Χαρούλα Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη και Μανώλη Μητσιά, στους οποίους ¨χάρισε¨μερικές από τις σημαντικότερες επιτυχίες του.
Είχε καλή υγεία. Ήταν ¨μια χαρά¨ άνθρωπος. Και ξαφνικά ένας πόνος στο λαιμό δεν εννοούσε να περάσει. Πήγε στους καλύτερους γιατρούς της Αγγλίας και της Αμερικής . Δεν πέτυχε τίποτα. Ο καρκίνος τον κατέτρωγε. Μέχρι που τον βρήκε ο θάνατος το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, τον Απρίλιο του 2008.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Αμοργιανοί Βάλτου
Μία άρτια ιστοσελίδα με τίτλο ¨Αμοργιανοί Βάλτου¨ λειτουργεί στο Διαδίκτυο. Δημιουργός της, ο συντοπίτης από μητέρα την καταγωγήν Σπυριδούλα Αμοργιανιώτη, Ευάγγελος Ι. Βοττέας, πτυχιούχος Αγγλικής φιλολογίας.
Είναι ένα νοερό και οπτικό ¨ταξίδι¨ η ηλεκτρονική ¨επίσκεψη¨ στους Αμοργιανούς. Φυσικές ομορφιές, ιστορικές αναδρομές, πληροφορίες για το ¨σήμερα¨ αυτού του τόπου θα γνωρίσει ο ¨επισκέπτης¨ στις άνετες και φιλόξενες σελίδες του site για τους Αμοργιανούς.
Έδωσε όλο τον καλό εαυτό του, όλη την αγάπη και το ταλέντο του ο αγαπητός Βαγγέλης, σε τούτη την εργασία και του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.
Αυτό που έκανες Βαγγέλη δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι μια προσφορά, που προβάλλει, διαφημίζει και ενημερώνει τους απανταχού χρήστες του internet , ότι εκεί στην περιοχή Αγρινίου βρίσκεται ένα όμορφο χωριό με το όνομα Αμοργιανοί Βάλτου, που ¨σας περιμένει να το επισκεφτείτε και να το γνωρίσετε¨.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 14-3-2009
Είναι ένα νοερό και οπτικό ¨ταξίδι¨ η ηλεκτρονική ¨επίσκεψη¨ στους Αμοργιανούς. Φυσικές ομορφιές, ιστορικές αναδρομές, πληροφορίες για το ¨σήμερα¨ αυτού του τόπου θα γνωρίσει ο ¨επισκέπτης¨ στις άνετες και φιλόξενες σελίδες του site για τους Αμοργιανούς.
Έδωσε όλο τον καλό εαυτό του, όλη την αγάπη και το ταλέντο του ο αγαπητός Βαγγέλης, σε τούτη την εργασία και του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.
Αυτό που έκανες Βαγγέλη δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι μια προσφορά, που προβάλλει, διαφημίζει και ενημερώνει τους απανταχού χρήστες του internet , ότι εκεί στην περιοχή Αγρινίου βρίσκεται ένα όμορφο χωριό με το όνομα Αμοργιανοί Βάλτου, που ¨σας περιμένει να το επισκεφτείτε και να το γνωρίσετε¨.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 14-3-2009
Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες
Ένας φιλόλογος – καθηγητής εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές του τον κοιτούσαν με απορία . Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο ρώτησε : ¨Είναι γεμάτο το βάζο ; ¨ και οι μαθητές απάντησαν : ¨Ναι, είναι γεμάτο ¨.
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλισαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : ¨Είναι γεμάτο το βάζο ; ¨ και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν : ¨Ναι, είναι γεμάτο ¨.
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βοτσάλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : ¨ Είναι γεμάτο το βάζο ; ¨ και οι μαθητές δίστασαν για λίγο , αλλά απάντησαν : ¨ Ναι είναι γεμάτο ¨.
Αυτός χαμογέλασε και πάλι , χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούπα δυο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα το βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : ¨ Είναι γεμάτο το βάζο ; ¨ και οι μαθητές γέλασαν αυτή τη φορά και απάντησαν : ¨ Ναι, είναι γεμάτο ¨.
Τώρα , λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο, ότι αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας. Τέτοια είναι η οικογένεια, η σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν , η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα, που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η εργασία μας , το αυτοκίνητό μας, είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα τη άμμο μέσα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα, αλλά ούτε και για τις πέτρες.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία , πάντα θα υπάρχει χρόνος για φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε στο δήμο και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα.
Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.
Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε : ¨ Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει ; ¨ Ο καθηγητής γέλασε και απαντά : ¨Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω : Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις : ¨ Ότι πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δυο μπυρίτσες ...¨
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλισαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : ¨Είναι γεμάτο το βάζο ; ¨ και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν : ¨Ναι, είναι γεμάτο ¨.
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βοτσάλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : ¨ Είναι γεμάτο το βάζο ; ¨ και οι μαθητές δίστασαν για λίγο , αλλά απάντησαν : ¨ Ναι είναι γεμάτο ¨.
Αυτός χαμογέλασε και πάλι , χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούπα δυο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα το βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : ¨ Είναι γεμάτο το βάζο ; ¨ και οι μαθητές γέλασαν αυτή τη φορά και απάντησαν : ¨ Ναι, είναι γεμάτο ¨.
Τώρα , λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο, ότι αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας. Τέτοια είναι η οικογένεια, η σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν , η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα, που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η εργασία μας , το αυτοκίνητό μας, είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα τη άμμο μέσα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα, αλλά ούτε και για τις πέτρες.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία , πάντα θα υπάρχει χρόνος για φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε στο δήμο και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα.
Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.
Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε : ¨ Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει ; ¨ Ο καθηγητής γέλασε και απαντά : ¨Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω : Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις : ¨ Ότι πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δυο μπυρίτσες ...¨
Σάββατο 2 Μαΐου 2009
Περί ελληνικής Γλώσσας
Όπως είναι γνωστόν, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πέντε είναι οι ομιλούμενες επίσημες γλώσσες : Γαλλική, Αγγλική, Γερμανική, Ιταλική, Ισπανική. Οι γλώσσες που αποκλείστηκαν είναι : Ελληνική, Ολλανδική, Πορτογαλική, Δανική, Φιλανδική, Σουηδική. Έτσι, δεν έχουμε μόνον δύο οικονομικές ταχύτητες στην Ένωση. Έχουμε ανάλογες ταχύτητες στη πολιτική και στη γλώσσα.
Η Ελληνική Γλώσσα , για την οποία Άγγλος Φιλόσοφος του 19ου αιώνα έγραψε ότι : ¨Όλα τα πράγματα εις τον κόσμον, πλην των τυφλών νόμων της φύσεως έχουν ελληνικήν καταγωγήν¨, αγνοήθηκε παντελώς. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας, ότι ορολογία των Ανθρωπιστικών Επιστημών (θεωρητικών) είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ελληνική, της Λατινικής αργότερον ελθούσης να προσθέσει ορισμένους επιστημονικούς όρους. Αλλά και αρκετοί των θετικών επιστημών είναι ελληνικοί ή έχουν ελληνική ρίζα.
Δεν φταίνε μόνο οι ξένοι για την υποβάθμιση της γλώσσας μας. Φταίμε και εμείς οι Έλληνες , οι οποίοι εν ονόματι κάποιου εκσυγχρονισμού και προοδευτισμού, καταργήσαμε το αρχαίο ελληνικό κείμενο και την αρχαία γενικώς Γραμματεία (Μεταρρύθμιση Γ.Ράλλη 1976) , όταν στην Ισπανία καθηγητές απήργησαν επί τετραήμερον και επέτυχαν να μην καταργηθούν τα Αρχαία Ελληνικά από τα Λύκεια της χώρας των !
Επίσης στην Γαλλία κατήλθαν σε διαδηλώσεις οι μαθητές για να μην καταργηθούν τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά . Με την ευκαιρία ας αναφερθεί ότι ο αρχαιοελληνικός λόγος από το πρωτότυπο, διδάσκεται σε 33 χώρες και άνω των 100 Πανεπιστημίων ανά τον κόσμον.
Καταργήσαμε την απλή καθαρεύουσα και δια νόμου καθιερώσαμε ένα ιδίωμα δημοτικής , που το ονομάσαμε ¨καθομιλουμένη¨. Προχωρήσαμε στην κατάργηση τωνπνευμάτων και της περισπωμένης, καθιερώσαντες το μονοτονικό σύστημα. Και μιλάμε για τη ¨μητέρα των γλωσσών¨, αυτή που την ακρωτηρτιάσαμε βάναυσα.
Ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο εαυτός του. Γνωστή η ρήση των προγόνων μας : ¨Το νικάν εαυτόν, πασών των νικών αρίστη και καλλίστη¨. Έτσι, ο χειρότερος εχθρός της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της εθνικής παράδοσης, είμαστε οι ίδιοι οι Έλληνες. Ορθώς κάποιος φιλέλλην έλεγε : ¨Αναζητήσατε πρώτον τους ανθέλληνας μεταξύ των Ελλήνων και μετά μεταξύ των ξένων¨. Επομένως, ας αναζητήσουμε πρώτον, μεταξύ ημών τους ¨φταίχτες¨ και μετά, μεταξύ των ξένων. Ας αναζητήσουμε, πρώτον, ευθύνες από τους δικούς μας πολιτικούς πνευματικούς και άλλους ταγούς, για το κατάντημα της γλώσσας μας και μετά ευθύνες από τους ξένους, που στο κάτω-κάτω, ¨κάνουν τη δουλειά τους¨, για το συμφέρον τους πάντοτε.
Κλείνω το κείμενό μου, με μια επιστολή σχετική με την ¨Γλωσσική μας εξαθλίωση¨, που έστειλε και δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες ¨Καθημερινή¨και ¨Εστία¨, ο Πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Χρήστος Σαρτζετάκης , στις 27 Ιουλίου 2002 :
¨Η γλωσσική μας εξαθλίωσις επιδεικνύει κατά τας ημέρας μας νέο ¨απόκτημα¨. Κατεδίκασαν εις αχρησίαν, δηλαδή, εδολοφόνησαν εν ψυχρώ, την ωραιοτάτην λέξιν ¨κρυσφύγετον¨ και εις την θέσιν της ανέσυραν από το προ εβδομηκονταετίας και πλέον συνωμοτικόν και κομμουνιστικόν λεξιλόγιον την κακόηχον και ραρβαρόηχον , αγνώστου δε ετυμολογίας, λέξιν ¨γιάφκα¨ !
Δράσται της εγκληματικής επικοινωνίας, ακριβέστερον¨, αποχαυνωτικής κατά το πλείστον παραπληροφορήσεως , κυρίως ραδιοτηλεοπτικοί ¨αστέρες¨, συναγωνιζόμενοι αλλήλους εις εξουθενωτικήν φλυαρίαν μάλιστα περί παντός επιστητού, αν και οι περισσότεροι θρηνυτικώς αμαθείς και αστοιχείωτοι. Δυστυχώς δε και εφημερίδες , διολίσθησαν ασφαλώς εξ ακρίτου μιμητισμού εις τον θλιβερόν συρμόν, με εγκατάλειψιν της εκ του προορισμού των παιδευτικής αποστολής. , την οποίαν άλλοτε κατά κανόνα επιτυχώς υπηρετεί ο τύπος.
Κύριε Διευθυντά, πρέπει να γίνη εις όλους κατανοητόν, ότι η βαθμιαία εγκατάλειψις του Εθνικού μας Λεξιλογίου , της ευλογημένης, μόνης εις τον κόσμον νοηματικής και όχι απλώς συμβατικής ελληνικής μας γλώσσης, αποτελεί το βαρύτερον εθνικόν έγκλημα , εις βάρος αυτής της εθνικής μας υποστάσεως και αυθυπαρξίας. Διότι εθνική κοινότης , που χάνει τη γλώσσα της, αναποφεύκτως εξαφανίζεται. Ο ποικιλώνυμος επίβουλος ανθελληνικός σχεδιασμός, με την εγκατάλειψιν του ελληνικού λεξιλογίου και την προϊούσαν γλωσσικήν μας αφασίαν , δρέπει πλέον τους καρπούς μακροχρονίων συστηματικών επιδιώξεών του. Έλεος, λοιπόν, δια την γλώσσαν μας. Διά την Ελλάδα μας !..¨
Ούτε ένα λιθάρι
Ξεφυλλίζοντας σελίδες σχετικές με την Εθνική μας επέτειο, η ματιά μου ¨έπεσε¨ σ’ένα γράμμα , που έστειλε ο οπλαρχηγός της Ηπείρου Τσίμας Ζέρβας, στον Αλή Πασά των Ιωαννίνων, αρνούμενος δελεαστική προσφορά του. Μια απάντηση περήφανη και βροντερή Έλληνα αγωνιστή στο Τούρκο δυνάστη :
¨Βεζύρη Αλή Πασά.
Σ’ευχαριστώ για την αγάπη που έχεις γιατ’εμένα. Τα πουγκιά σου, που μου γράφεις, με τον Μπέτσο να μου στείλεις, να μη μου τα στείλεις, γιατί δεν ξέρω να τα μετρήσω, και δεν ξέρω τι να τα κάνω, μον και αν ήξερα πάλιν δεν είμαι ευχαριστημένος να σου δίνω ούτε ένα λιθάρι από τους βράχους της πατρίδας μου, και όχι να φύγω από το Σούλι διά τα πουγκιά σου, καθώς όπου φαντάζεσαι. Τιμές και δόξες, που μου υπόσχεσαι να μου δίνεις, δεν μου χρειάζονται, γιατί εις εμένα πλούτος, δόξες και τιμές είναι τ’άρματά μου, όπου με εκείνα φυλάω την πατρίδα μου, την ελευθερίαν μου και τα παιδιά μου και τιμώ τ’όνομα του Σουλιώτου και αποθανατίζω και το δικό μου όνομα.
Τσίμας Ζέρβας Σούλι τη 4 Μαΐου 1801
Η προσευχή του ταπεινού
Ο μεγάλος των Ελληνικών Γραμμάτων Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940), αξιοποιώντας εις το έπακρον το μεγάλο λογοτεχνικό του όνομα, επέτυχε να διοριστεί σε θέσεις του δημοσίου, με την εύνοια του Βενιζελικού καθεστώτος, στη δεκαετία του 30.
Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης (1883-1974), με αφορμή τον πολυθεσίτη Παπαντωνίου, έγραψε ένα ειρωνικό ποίημα, το 1932, με τίτλο ¨Η προσευχή του ταπεινού¨, σαν δήθεν νεώτερη έκδοση του ποιήματος του Παπαντωνίου
¨Η προσευχή των ταπεινών¨. Η ¨απάντηση¨ του Βάρναλη είναι μια έξοχη, ¨βιτριολική τραγωδία¨ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της εποχής ¨Νέοι πρωτοπόροι¨. Το υπογράφει με το ψευδώνυμο : Καρχαρίας Παπαφαταούλας.
¨Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει
Βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη .
Την προσευχή μου, κύριε, σου λέω με προθυμία
καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα ταμεία.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.
Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δεν μένει.
Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει
Κι απ’τους Γραικύλους και Γκραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει
Στη πόρτα μου, άλλος δεν χτυπά κανείς απ’τον αέρα
κι όλες εγώ τις χτύπησα, δουλειά μου κάθε μέρα.
Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος
Κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.
Σ’ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά πατρίδα.
Σ’εχαριστώ που μούδωκες, χωρίς να μου ανήκει
τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.
Για την καπατσοσύνη μου, οι εχθροί θα με μισήσουν.
Ευδόκησε ν’αφανιστούν , χωρίς να ξαναζήσουν.
Με τρόπο της ποιήσεως δώσε μου, Κύριε τώρα
τα πενήντα χιλιάρικα , τ’αληθινά ¨θεία δώρα¨.
Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης (1883-1974), με αφορμή τον πολυθεσίτη Παπαντωνίου, έγραψε ένα ειρωνικό ποίημα, το 1932, με τίτλο ¨Η προσευχή του ταπεινού¨, σαν δήθεν νεώτερη έκδοση του ποιήματος του Παπαντωνίου
¨Η προσευχή των ταπεινών¨. Η ¨απάντηση¨ του Βάρναλη είναι μια έξοχη, ¨βιτριολική τραγωδία¨ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της εποχής ¨Νέοι πρωτοπόροι¨. Το υπογράφει με το ψευδώνυμο : Καρχαρίας Παπαφαταούλας.
¨Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει
Βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη .
Την προσευχή μου, κύριε, σου λέω με προθυμία
καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα ταμεία.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.
Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δεν μένει.
Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει
Κι απ’τους Γραικύλους και Γκραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει
Στη πόρτα μου, άλλος δεν χτυπά κανείς απ’τον αέρα
κι όλες εγώ τις χτύπησα, δουλειά μου κάθε μέρα.
Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος
Κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.
Σ’ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά πατρίδα.
Σ’εχαριστώ που μούδωκες, χωρίς να μου ανήκει
τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.
Για την καπατσοσύνη μου, οι εχθροί θα με μισήσουν.
Ευδόκησε ν’αφανιστούν , χωρίς να ξαναζήσουν.
Με τρόπο της ποιήσεως δώσε μου, Κύριε τώρα
τα πενήντα χιλιάρικα , τ’αληθινά ¨θεία δώρα¨.
Έμεινε απροσκύνητος
Σε κεντρικό σημείο της παραλίας της Χαλκίδας, ο Δήμος Χαλκιδαίων έστησε προτομή του Γιάννη Σκαρίμπα. Στο κάτω μέρος είναι χαραγμενοι οι στίχοι του ποιητή :
¨ Σπασμένο καράβι νάμαι, πέρα βαθιά έτσι νάμαι, με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά, να κοιμάμαι¨ Γιάννης Σκαρίμπας ( 1893-1984)
Γεννήθηκε το 1893 στις 28 Σεπτεμβρίου, στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος, από τον Ευθύμιο Σκαρίμπα και την Ανδρομάχη Σκαρτσίλα. Το 1984 πεθαίνει σε ηλικία 91 χρόνων, στις 21 Ιανουαρίου και κηδεύεται με δημοτική δαπάνη στην αγαπημένη του πόλη, τη Χαλκίδα, στο λόφο του Καράμπαμπα.
Χωρίς αμφιβολία ο Γιάννης Σκαρίμπας, υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών γραμμάτων, αφού ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου (διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.τ.λ. ) . Και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του συνόλου των κριτικών και των μελετητών του στη χώρα μας, σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, για να συνεχίσει αργότερα σε άλλους χώρους που δεν είχαν καμιά σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής.
Προικισμένος με μια υπερτροφική φαντασία και σπάνια λογοτεχνική ενόραση, είχε την δυνατότητα να κινείται με άνεση στους χώρους που προαναφέραμεχρησιμοποιώντας το δικό του τρόπο γραφής, που τον καθιέρωσε από την πρώτη του παρουσία στα Ελληνικά Γράμματα.
Στις αγαπημένες του ενασχολήσεις εντάσσεται η Σχολιογραφία . Με το οξύ, ευθύβολο, σαρκαστικό και μαχητικό του πνεύμα, θα βάλει προς κάθε ύποπτη κατεύθυνση, όπου δειλοί και ¨κατεστημένοι¨ της πολιτικής και του πνεύματος, εθνικοί μειοδότες και προσκυνημένοι της εξουσίας και των ξένων ¨προστατών¨ μας, θα δέχονται συνεχώς τα πυρά του και ο βρώμικος ρόλος τους θα αποκαλύπτεται συνεχώς. Σε μερικές ωστόσο περιπτώσεις το πάντα ανήσυχο, μαχητικό και ετοιμοπόλεμο πνεύμα του θα μεταλλάζει σε καλοκάγαθη σάτιρα, φωτίζοντας μερικές πλευρές της καθημερινής ζωής.
Ο μπάρμπα Γιάννης πολιτογραφήθηκε μέσα μας, σαν μια συνείδηση, τόσο εθνική, όσο και λαϊκή. Ήταν ένας απέραντος ποταμός σοφίας – λαϊκής σοφίας – γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα. Είτε θυμόσοφος, είτε οργισμένος, είτε είρωνας σαρκαστής, ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν η φωνή του καθενός μας. Του άγνωστου Έλληνα , που δεν είχε ποτέ φωνή , που δεν έμαθε παρά όσα του δίδαξαν και κάποτε το κατάλαβε και εξεγέρθηκε μετρώντας μία-μία τις τύψεις της κυρίαρχης τάξης, της κυρίαρχης ιδεολογίας, της κυρίαρχης ¨ιστορίας¨, της κυρίαρχης αρλουμπολογίας , που ποτέ τους δεν μπόρεσαν να τον κοιτάξουν κατάματα και να τον αντιμετωπίσουν ¨στα ίσια¨ . Στοχαστής μοναδικός και φύση ανήσυχη δεν μπόρεσε ποτέ του να βολευτεί με τη συμβατικότητα. Έμεινε απροσκύνητος , μέχρι τα στερνά του και πάντα οπλισμένος με το δραστικό λόγο του. που δεν ¨χάριζε κάστανα¨, χωρίς ποτέ του να θεωρεί ότι είναι σπουδαίος.
¨ Σπασμένο καράβι νάμαι, πέρα βαθιά έτσι νάμαι, με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά, να κοιμάμαι¨ Γιάννης Σκαρίμπας ( 1893-1984)
Γεννήθηκε το 1893 στις 28 Σεπτεμβρίου, στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος, από τον Ευθύμιο Σκαρίμπα και την Ανδρομάχη Σκαρτσίλα. Το 1984 πεθαίνει σε ηλικία 91 χρόνων, στις 21 Ιανουαρίου και κηδεύεται με δημοτική δαπάνη στην αγαπημένη του πόλη, τη Χαλκίδα, στο λόφο του Καράμπαμπα.
Χωρίς αμφιβολία ο Γιάννης Σκαρίμπας, υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών γραμμάτων, αφού ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου (διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.τ.λ. ) . Και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του συνόλου των κριτικών και των μελετητών του στη χώρα μας, σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, για να συνεχίσει αργότερα σε άλλους χώρους που δεν είχαν καμιά σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής.
Προικισμένος με μια υπερτροφική φαντασία και σπάνια λογοτεχνική ενόραση, είχε την δυνατότητα να κινείται με άνεση στους χώρους που προαναφέραμεχρησιμοποιώντας το δικό του τρόπο γραφής, που τον καθιέρωσε από την πρώτη του παρουσία στα Ελληνικά Γράμματα.
Στις αγαπημένες του ενασχολήσεις εντάσσεται η Σχολιογραφία . Με το οξύ, ευθύβολο, σαρκαστικό και μαχητικό του πνεύμα, θα βάλει προς κάθε ύποπτη κατεύθυνση, όπου δειλοί και ¨κατεστημένοι¨ της πολιτικής και του πνεύματος, εθνικοί μειοδότες και προσκυνημένοι της εξουσίας και των ξένων ¨προστατών¨ μας, θα δέχονται συνεχώς τα πυρά του και ο βρώμικος ρόλος τους θα αποκαλύπτεται συνεχώς. Σε μερικές ωστόσο περιπτώσεις το πάντα ανήσυχο, μαχητικό και ετοιμοπόλεμο πνεύμα του θα μεταλλάζει σε καλοκάγαθη σάτιρα, φωτίζοντας μερικές πλευρές της καθημερινής ζωής.
Ο μπάρμπα Γιάννης πολιτογραφήθηκε μέσα μας, σαν μια συνείδηση, τόσο εθνική, όσο και λαϊκή. Ήταν ένας απέραντος ποταμός σοφίας – λαϊκής σοφίας – γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα. Είτε θυμόσοφος, είτε οργισμένος, είτε είρωνας σαρκαστής, ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν η φωνή του καθενός μας. Του άγνωστου Έλληνα , που δεν είχε ποτέ φωνή , που δεν έμαθε παρά όσα του δίδαξαν και κάποτε το κατάλαβε και εξεγέρθηκε μετρώντας μία-μία τις τύψεις της κυρίαρχης τάξης, της κυρίαρχης ιδεολογίας, της κυρίαρχης ¨ιστορίας¨, της κυρίαρχης αρλουμπολογίας , που ποτέ τους δεν μπόρεσαν να τον κοιτάξουν κατάματα και να τον αντιμετωπίσουν ¨στα ίσια¨ . Στοχαστής μοναδικός και φύση ανήσυχη δεν μπόρεσε ποτέ του να βολευτεί με τη συμβατικότητα. Έμεινε απροσκύνητος , μέχρι τα στερνά του και πάντα οπλισμένος με το δραστικό λόγο του. που δεν ¨χάριζε κάστανα¨, χωρίς ποτέ του να θεωρεί ότι είναι σπουδαίος.
Ο Άρπαλος
Γίνονταν και κατά την αρχαιότητα οικονομικά σκάνδαλα. Εμείς τους προγόνους μας μοιάσαμε, έτσι για να συνεχίζουμε την ¨παράδοση ¨.
Ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο με περιπετειώδη δράση, που έγινε πρωταγωνιστής στο μεγαλύτερο σκάνδαλο της αρχαιότητος είναι ο Άρπαλος. Γεννήθηκε ένα έτος νωρίτερα , το 357 π.χ. , το αυτό δε έτος, το 323 π.χ. , που πέθανε ο Αλέξανδρος , εφονεύθη και ο Άρπαλος.
Οικείος από εφηβικής ηλικίας και έμπιστος του Αλέξανδρου εξηρέθη λόγω χωλότητος από τη μάχιμη υπηρεσία, ακολούθησε όμως τον Μακεδόνα Βασιλέα στις εκστρατείες της Ασίας κατά των Περσών και ανέλαβε εμπιστευτικό λειτούργημα, του ταμία της στρατιάς. Η αναξιοπιστία του φάνηκε αμέσως, γιατί εγκατέλειψε τη θέση του και δραπέτευσε στην Ελλάδα για λόγους που δεν έγιναν γνωστοί, όχι όμως και επαινετοί. Έγινε όμως, πάλι δεκτός πλησίον του Αλέξανδρου στην παλαιά του θέση.
Με τη κατάρρευση της Περσικής αυτοκρατορίας και την είσοδο του Αλέξανδρου στη Βαβυλώνα , ο Άρπαλος κατά ασυγχώρητον επιπολαιότητα του κοσμοκράτορος Βασιλέως, ανεδείχθη θησαυροφύλακας, διαχειριστής των αμυθήτων θησαυρών και των μεγάλων προσόδων της καταλυθείσης αυτοκρατορίας. Επωφελούμενος από την απουσίαν του Αλέξανδρου στην άξενον Ινδίαν και ελπίζων ότι ουδέποτε θα επέστρεφε ζωντανός στη Βαβυλώνα, έκανε διαβίωση παροιμιώδους χλιδής, με δύο εταίρας, την Πυθονίκην και την Γλυκερίαν. Με τις εισηγήσεις της δευτέρας, έστελνε συχνά φορτίο σίτου στη δυσπραγούσα πόλη της Αθήνας, η δε μέχρι προ τινός υπερήφανος πόλη, υπέκυψε στη ταπείνωση να δεχθεί τα δώρα ενός φυγάδος καταχραστού και να τιμήσει αυτόν με το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτου !
Τα πάντα όμως, ανετράπησαν διότι αιφνιδίως επέστρεψε ο Αλέξανδρος νικητής και παντοδύναμος. Ο Άρπαλος εζήτησε σωτηρίαν δια της φυγής, έχων συγκεντρώσει με τον πλούτον που κατεχράσθη αξιόλογον πολεμικήν δύναμιν από 6.000 μισθοφόρους και 30 πλοία, άφθονα δε οικονομικά μέσα ανερχόμενα σε 5.000 τάλαντα. Κατέφυγε στο Σούνιο. Αρχικώς οι Αθηναίοι απέπεμψαν αυτόν. Κατά πρότασιν του Δημοσθένους αργότερον, τον εδέχθησαν επανελθόντα από το Ταίναρον, όπου είχε καταφύγει στο εκεί καταφύγιο των μισθοφόρων και τυχοδιωκτών, κοντά στις ¨πύλες του Άδη ¨.
Στην Αθήνα ο Άρπαλος για να επιτύχει εύνοια , δωροδόκησε ισχυρά πρόσωπα και μάλιστα πολιτικούς, ως δε ελέγετο επιμόνως και τον Δημοσθένην. Εν τω μεταξύ, ο Αντίπατρος , βασιλιάς της Μακεδονίας, εζήτησε την έκδοσή του. Οι Αθηναίοι αντετάχθησαν , δέχτηκαν όμως πρόταση του Δημοσθένους να φυλακιστεί ο Άρπαλος, τα δε απομένοντα από τον θησαυρόν 700 τάλαντα να κατατεθούν στον Παρθενώνα για φύλαξη. Όμως την επομένην το μισό του παραπάνω ποσού δεν βρέθηκε στη θέση του. Η ανεύρεση των υπολοίπων και η μήνυση των ενόχων ανετέθη στη Βουλή του Άρειου Πάγου. Αλλά ούτε και τα τάλαντα ανευρέθηκαν, ούτε οι ένοχοι, η δε μήνυση έπεσε στο κενό.
Η κρίση, για να μη λέμε, η σήψη πλέον της δημοκρατίας ήτο πλέον έκδηλη. Αλλά το κύριον , το περισσότερο επικίνδυνο ήταν ότι οι θεσμοί ενώ υπήρχαν, δεν λειτουργούσαν, αφού οι θεοί δεν ενέπνεαν δέος στους πολίτες, όπως άλλοτε, ουδέ η πολιούχος Αθηνά !
Ο Άρπαλος, αριστοτέχνης πάντοτε στις αποδράσεις, εδραπέτευσε στη Κρήτη, όπου βρήκε οικτρό τέλος , φονευθείς από αξιωματικόν των μισθοφόρων του. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, αυτή που είχε θεμελιώσει και οραματιστεί ο Περικλής, μετά εκατό χρόνια ακμής, παρουσιάζει σημεία παρακμής. Εκείνη η φράση του Πλουτάρχου για τον Περικλή :
¨ Αδωρότατον εαυτόν και καθαρότερον εφύλαξεν¨Μετάφραση : ¨ Κατ’ εξοχήν ανώτερον δωροδοκιών και απηλλαγμένον της διαφθοράς διεφύλαττε το εαυτόν του ¨, έπαψε να υφίσταται για τους μετέπειτα ηγέτας της Αθηναϊκής Πολιτείας.
Γενεαλογικό δένδρο Ελ. Βενιζέλου
Μεγάλωσε την Ελλάδα. Την διπλασίασε. Η πολιτική του πορεία έγραψε ¨χρυσές σελίδες¨ στην ιστορία της χώρας. Πρόκειται για τον μεγάλο Έλληνα πολιτικό αείμνηστο Ελευθέριο Βενιζέλο. Το χρονικό που ακολουθεί αναφέρεται στην καταγωγή και στις ¨ρίζες¨ του μεγάλου Έλληνα :
¨Ο Κυριάκος Βενιζέλος ήτο από τους παλαιούς τύπους των οικογενειαρχών που αγαπούσαν τα παιδιά και την πολυμελή οικογένειαν, ανάμεσα εις την οποίαν εύρισκον ανάπαυσιν από τον μόχθον της ζωής, τας καθημερινάς δυσκολίας και θάρρος διά την συνέχισιν του αγώνος δια την επιβίωσιν. Και ο πατέρας του πρέπει να είχε πολλά παιδιά, αφού γνωρίζουμε ακριβώς τέσσερα. Έτσι ο Κυριάκος απέκτησε έξι παιδιά τέσσερα κορίτσια και δύο αγόρια, τελευταίον από τα οποία είναι ο Λευτέρης. Φαίνεται όμως ότι είχε κάνει και άλλα αρσενικά που δεν του έζησαν.
Επί πλέον, το πρώτο του παιδί, ο Αγαθοκλής, εις ηλικίαν 2 ετών έπαθε τύφον και αποτέλεσμα της ασθενείας αυτής ήτο να μείνη εις νηπιώδη κατάστασιν εις όλα τα υπερείκοσι χρόνια, τα οποία επέζησε της ασθενείας. Εις την αλληλογραφίαν αναφέρεται μίαν μόνην φοράν, από τον πατέρα Βενιζέλο ως ¨ο δυστυχής Αγαθοκλής μας¨. Από τας αδελφάς του, είναι γνωστόν, ότι το παιδί αυτό ποτέ δεν έμαθε να ομιλή ορθώς, ούτε να περιπατή, αλλά εμπουσουλούσε και είχε πάντοτε ανάγκην ιδιαιτέρας προσοχής δια να μην χτυπήση ή πέση ή τραυματίση τα πόδια και τα χέρια του.
Η Στυλιανή Βενιζέλου εμηχανάτο κάθε είδους προφυλακτήρας διά να προφυλάξη το ατυχές αυτό πλάσμα, το οποίον ήτο πηγή διαρκούς στενοχώριας δια την οικογένειαν.
Πρώτο παιδί του Κυριάκου και της Στυλιανής Βενιζέλου ήτο η Μαριγώ, συζευχθείσα πολύ νέα με τον Γεώργιον Γιαννουδάκην, έμπορον.
Γιος του ζεύγους Γιαννουδάκη ήτο ο Κυριάκος Γιαννουδάκης, νέος ευφυέστατος, λαβών μέρος εις το κίνημα του Θερίσου (1905) και αποθανών ολίγα έτη μετά ταύτα και πριν ο Ελευθέριος Βενιζέλος κληθή εις Αθήνας. Άλλο παιδί αυτής της οικογενείας ήτο η κυρία Ελένη Σπυριδάκη, του ιατρού, της οποίας ο υιός Γεώργιος Σπυριδάκης είναι γνωστός ποιητής εγκατεστημένος στο Παρίσι.
Δευτέρα εις την σειράν ήρχετο η Ελένη, η οποία έλαβε σύζυγον τον Ανδρέαν Νοστράκον υπάλληλον και κατόπιν συνέταιρον του πατρός της.
Τρίτη ήτο η Αικατερίνη Βενιζέλου, η Κατίγκω λεγομένη κατά το κρητικόν έθιμον. Η Κατίγκω έλαβε σύζυγον τον Κωνσταντίνον Μητσοτάκην πτυχιούχον της Νομικής δικηγόρον, δημοσιογράφον και πολιτευόμενον της εποχής. Έκαμε δηλαδή γάμον από κοινωνικής τάξεως επιτυχέστερον από τας αδελφάς της. Ο Μητσοτάκης κατήγετο από πολυμελή οικογένειαν {Ανδρεαδάκη κατ’αρχάς λεγομένην} προερχομένην από το χωριαδάκι του Ακρωτηρίου και διακλαδισθείσαν εις Χανιά, Μονεμβασιάν και Ηράκλειον (αργότερα και αλλαχού}. Αυτός προήρχετο από την Μονεμβασιάν, είχε υπηρετήσει εις τα Χανιά ως Ελληνοδιδάσκαλος, εξέδωσε κατόπιν σπουδαίαν εφημερίδα διά την εποχήν του, τα ¨Λευκά Όρη¨ (από ενδεικτικήν μετριοφροσύνην το όνομά του εσημείωσε εις το έσχατον τμήμα του τελευταίου φύλλου : Συντάκτης Κ. Μητσοτάκης) . Αργότερον επολιτεύθη. Ως πολιτευόμενος υπήρξε ο πολιτικός χειραγωγός του Ελευθερίου Βενιζέλου. Την πολιτικήν παράδοσιν του Μητσοτάκη ακολούθησαν τα τέκνα του Κυριάκος (βουλευτής) και Αριστομένης (υπουργός , γερουσιαστής κλπ) αποθανόντες ήδη. Υιός του πρώτου εξ αυτών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρώην Πρωθυπουργός.
Διά να επανέλθωμεν εις τη Κατίγκον, ο γαμβρός τον οποίον της έδωσαν, ήτο ήδη παρήλιξ και η συμβίωσίς των ολιγόχρονος. Τα τέκνα της τα ανέθρεψε ορφανά.
Μετά το Αγαθοκλήν, έρχεται η μικρότερη κόρη, η Ευανθία, σύζυγος Βασ.Σπυριδάκη. Τον υιόν της Γεώργιον, νέον, συμπαθή και σώφρονα , εχρησιμοποίησε ο Πρόεδρος ως ιδιαίτερόν του γραμματέα, ελυπήθη δε κατάκαρδα διά τον πρόωρον, από ανίατον νόσημα , θάνατον αυτού. Αυτός ετάραξε και την ψυχικήν γαλήνην της Ευανθίας.
Ουσιαστικώς λοιπόν ο Κυριάκος Βενιζέλος ήτο χωρίς ¨κληρονόμον¨. Και ήθελε ένα αρσενικό παιδί δια να του αφήση το επίθετόν του και τας επιχειρήσεις του. Διά να ίδη με αυτό συνεχιζομένην την γενεάν των Βενιζέλων, η οποία δεν είχε κανένα άλλον άρρενα απόγονον.
Διά την γέννησιν του Βενιζέλου διηγούνται πολλά, αλλά τα περισσότερα είναι επιγεννήματα προερχόμενα από τον θαυμασμόν και την φαντασίαν των πιστών. Είναι γνωστόν ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος εγεννήθη στις 16 Αυγούστου 1864, εις το πατρικό σπίτι των Βενιζέλων στις Μουρνιές – Χανίων. Το παραμύθι λέει ότι, όταν εγεννάτο ο Λευτέρης, φάνηκε μια μεγάλη λάμψις και ο γιατρός που έμπαινε στο σπίτι διά τον τοκετόν είπε ότι εγεννήθη μεγάλος άνθρωπος. Ο αείμνηστος Πρόεδρος έλεγε εις τας αδελφάς και εξαδέλφας του :
¨Αυτά μην τα λέτε, θα νομίζουν ότι είμαι θεόπεμπτος ¨. Εσέβετο δηληδή εκείνος περισσότερον το θείον από τους παραμυθολόγους.
Εκείνο το οποίον είναι εν τούτοις βέβαιο, είναι το εξής : Εις την Κρήτην όταν μια γυναίκα κάνη παιδιά και δεν της ζουν, συνηθίζεται η εξής μαγική σκηνοθεσία. Μόλις σπαργανωθή το παιδί , το παίρνει η μαμμή ή άλλο πρόσωπο και το αποθέτει έξω από το σπίτι (εις την κοπριά ή κατάχαμα εις τον δρόμο). Τότε περνά, δήθεν, τυχαίως ο πατέρας του και ερωτά ;
-Τίνος είναι το παιδί ;
-Είναι ξένο, του απαντά η γυναίκα , που το παραστέκει.
-Τι θα το κάνης ;
-Το πουλώ !
-Εγώ το αγοράζω, λέει ο πατέρας . Πόσα θέλεις ;
-Ένα γρόσσι, απαντά η γυναίκα.
-Είναι δικό μου, λέγει ο πατέρας και πληρώνει. Κατόπιν παίρνει το παιδί στα χέρια του και το εισάγει στο σπίτι του ως ξένο.
Έτσι έχει την πεποίθησιν ότι αυτό το ξένο παιδί θα μείνη απείραχτο από το ¨νεράϊδο¨ του σπιτιού, που καταδιώκει τα γνήσια παιδιά της οικογένειας. Ότι έγινε η σκηνή αυτή και με τον Λευτέρη Βενιζέλο μόλις εγεννήθη, είναι πασίγνωστον και μαρτυρημένον από τους στενώτερους συγγενείς. Και ο Κυριάκος Βενιζέλος φαίνεται ότι υπήκουσε εις τη ισχύν των μακροχρόνιων εθίμων ¨.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)