Ήταν εκείνα τα χρόνια η δημοσιογραφία λειτούργημα

          Αληθής μυσταγωγία . Μετά τον Βλάση Γαβριηλίδη (1848-1920) ιδρυτή και διευθυντή της ¨ Ακροπόλεως ¨, ένας άλλος μεγάλος δημοσιογράφος , ο Άδωνις Κύρου (1872-1918) με την εφημερίδα του ¨ Εστία ¨,  ¨έγραψε ιστορία ¨ , στη δημόσια ζωή της χώρας τέλη του δεκάτου ενάτου με αρχές του εικοστού αιώνα .

         Κατήγετο από την Κύπρον . Απέβλεψε προς την δημοσιογραφίαν , όχι ως βιοποριστικόν επάγγελμα , αλλά ως προς αληθή μυσταγωγίαν ικανήν να αποφέρει τα λαμπρότερα διά το Έθνος και διά την κοινωνίαν αποτελέσματα , εφ’όσον ενησκείτο με πίστιν , ανιδιοτέλειαν και ενθουσιασμόν .

         Εκληροδότησε , υποθήκην και κανόνα ζωής εις τους υιούς του Αχιλλέα και Κύρον , ακολουθήσαντας την δημοσιογραφικήν αποστολήν και τον τρίτον  υιόν του Αλέξην ακολουθήσαντα το διπλωματικόν στάδιον , ότι ο δημοσιογράφος παραμένει μέχρι το τέλος δημοσιογράφος , μη αναμειγνυόμενος προσωπικώς εις την πολιτικήν και αποποιούμενος θέσεις και αξιώματα . Τα άρθρα και χρονογραφήματά του , ήρεσαν ιδιαιτέρως δια τον τρόπον διατυπώσεως των ιδεών και την λιτότητα του ύφους του .

        Ένα δείγμα της γραφής του Κύρου δημοσιευμένο στην ¨ Εστία με τίτλο : ¨ Αι Αθήναι αρχομένου του κ’ αιώνος ¨, μας δίνει το ¨ στίγμα ¨ του βιογραφουμένου ανδρός : ¨ Είς τας δυσμάς του πολυτάραχου βίου του , ο πολύς Ταλλεϋράνδος , νοσταλγών την προεπαναστατικήν Γαλλικήν κοινωνίαν , ηρέσκετο να επαναλαμβάνει , ότι μόνον όσοι την είχον γνωρίσει εδικαιούντο να ομιλούν περί της ¨ γλυκύτητος της ζωής ¨ . Κάτι το παρόμοιον θα ημπορούσε να λεχθεί δια τας Αθήνας των αρχών του αιώνα μας . Τας Αθήνας των 120 ή 130 χιλιάδων ανθρώπων της , με όλην την ανόθευτον χάριν των . Τας Αθήνας της Πλάκας , της Δεξαμενής , της δενδροστοιχίας του κήπου και της πλατείας του Νέου Φαλήρου . Τας Αθήνας , εις τας οποίας , ολίγον μόνον , είχον αναπτυχθεί τα φθοροποιά γένη των ¨ αρριβιστών¨.                                                                                                                             Τας Αθήνας με την μικράν πατριαρχικήν κοινωνίαν , τα μέλη της οποίας αλληλοεγνωρίζοντο , αλληλοεξετιμώντο και αλληλοεσπαράσσοντο με πολλήν καλοθυμίαν και ακόμη , με περισσοτέραν αγαθότητα .

          Τας Αθήνας, εκείνας  της μοναδικής πνευματικής , ανθήσεως , με αστερισμόν ενδόξων ονομάτων , ως του Κωστή Παλαμά , του Γεωργίου Δροσίνη , του Νικολάου Καμπά , του Γεωργίου Σουρή , του Αριστομένους Προβελεγγίου , του Γερασίμου Μαρκορά ,  του Λορέντζου Μαβίλη , του Ιωάννου Πολέμη , του Ιακώβου Πολυλά , του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη , του Ανδρέα Καρκαβίτσα , του Μιλτιάδου Μαλακάση , του Ιωάννη Γρυπάρη , του Ζαχαρία Παπαντωνίου , του Ιωάννη Δαμβέργη , του Κώστα Χατζόπολου . του Μπάμπη Άννινου , του Νικολάου Πολίτη , του Γεωργίου Χατζηδάκι , του Σπυρίδωνος Λάμπρου και τόσων άλλων ¨  Με όλους αυτούς , ο Άδωνις Κύρου , συνεδέθη στενώς . Με όλους ευρίσκετο εις διαρκή επικοινωνίαν , είτε εις τα γραφεία της ¨ Εστίας ¨ , είτε εις το περίφημον φιλολογικό ¨σαλόνι του Σουρή¨ , του οποίου ήτο μόνιμος θαμών . Συνεμερίσθη τον ιδεαλισμόν των , έπλασε μαζί των τα όνειρα διά την Ελλάδα , τους ενεψύχωσε και ενεψυχώθη υπ’αυτών . Όλοι τον αγάπησαν ως άνθρωπο, όπως τον αγάπησε ολόκληρη η Αθηναϊκή κοινωνία δια την ακεραιότητα του χαραχτήρος , δια την ευγένειαν του ήθους του και διά την απέραντον καλοσύνην του .

         Τον εξετίμησαν ως δημοσιογράφον , πιστοποιούντες ότι δεν υπεδούλωνε την εφημερίδα του εις κόμματα και ότι ασκούσε έλεγχον προς πάσαν κατεύθυνσιν , ουδέποτε , όμως , το έπραττε με πολιτικήν ή άλλην προκατάληψιν , ουδέ είχεν οιανδήποτε υστεροβουλίαν . Τον εσεβάσθησαν , τέλος , ως αγνόν και άδολον πατριώτην , πρόθυμον να υποτάσσει και τα μεγαλύτερα συμφέροντά του εις τα κελεύσματα του πατριωτικού χρέους .

 Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – Αύγουστος 2017

                                                                                                     

Απόρριψη που ευνόησε καθηγητές και φοιτητή Γ.Σουρή

          Απόρριψη που ευνόησε καθηγητές και φοιτητή Σουρή

          Υπήρξε η ¨ χρυσή πέννα ¨ της δημοσιογραφίας στα χρόνια του μεσοπολέμου . Αποτελούσε το  ¨ βαρύ πυροβολικό ¨ της  ¨Εστίας¨ μέσα στη δημοσιογραφική ομάδα .

          Ο λόγος για τον Δημήτριο Ταγκόπουλο , μια πολυσύνθετη πνευματική προσωπικότητα . Γεννήθηκε στη Ύδρα το έτος 1860 και απεβίωσε στην Αθήνα το έτος 1826 . Σπούδασε Ιατρική στο πανεπιστήμιο της Αθήνας . Δεν άσκησε για πολλά χρόνια το επάγγελμα του γιατρού . Διέπρεψε στη πεζογραφία , στα θεατρικά έργα , στις εκδόσεις εφημερίδων και περιοδικών. Τακτικός συνεργάτης της ¨Εστίας¨ , για πολλά χρόνια .

         Στο βιβλίο του ¨ Φιλολογικά πορτραίτα ¨ και στο κεφάλαιο περί Σουρή , γράφει για την απόρριψη του φοιτητή Σουρή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και για την εύνοια της τύχης ,  που ακολούθησε μετά ,για καθηγητές και φοιτητή :

      ¨ Ένα πρωί δημοσιεύτηκε στην ¨ Ακρόπολη ¨ η έμμετρη αυτή αγγελία :

          Μετά μεγάλης μου χαράς , τοις φίλοις αναγγέλλω ,

          πως εξητάσθην , των θυρών ερμητικώς κλεισμένων ,

          στον Πολυγένη Φιντικλή και στο Σπανό Σεμτέλο

         και απερρίφθην  μυστικά μετά πολλών επαίνων .

         Δ’ο και πάλιν , Έλληνες , αρχίζομεν τα πρώτα ,

         πάλι ¨ Ρωμιός¨ και ξάπλωμα , πάλι ζωή και κόττα .

         Ο Σουρής μας , λοιπόν , που λίγο έλειψε να γίνει δάσκαλος και να τον χάσουμε , να , που ξανάρχιζε τον ¨Ρωμιό¨ . Τρισευλογημένοι οι σοφοί δάσκαλοί του , ο ελληνιστής Φιντικλής και ο λατινιστής Σεμτέλος , που τον απορρίψανε γιατί δεν ήξερε , λέει , σε κάποιο λατινικό ρήμα , το σουπίνο και το γερούνδιο και δεν τα κατάφερε καλά στην αρχαία μετρική !

         Φανταζόσαστε πια τι έγινε άμα βγήκε το πρώτο φύλλο του ¨Ρωμιού¨ ύστερα από την απόρριψή του . Αθηναίος δεν έμεινε που να μην τον αγοράσει και οι δύο σοφοί καθηγητές γίνανε δημοτικώτατοι από την κοροϊδία που τους πατούσε σ’αυτό το φύλλο και στα άλλα τα κατοπινά , για χρόνια . Η σάτιρα τους εξασφάλιζε την αθανασία , που ίσως να τους την αρνιότανε η φιλολογική τους εργασία .

      -Ο Σεμτέλος θα σ’ευγνωμονεί ! του είπα , άμα τον πρωτογνώρισα από κοντά στα 1898 , που εργαζόμουν στην ¨Εστία¨ .

     -Δεν βαριέσαι ! Μου αποκρίθηκε και σώπασε .

       Γιατί έτσι ήταν στη κουβέντα του : λιγόλογος , επιγραμματικός , και συχνότατα ξινισμένος . Γκρίνιαζε διαρκώς , γκρίνιαζε για όλα . Όλα του φταίγανε , τίποτε δεν του άρεσε , με όλα τρωγότανε . Στο σπίτι του , της οδού Διδότου , τα χειμωνιάτικα βράδια που παίζαμε μάους , η γκρίνια του μας καταδιασκέδαζε . Και την προκαλούσαμε πολλές φορές , τις περισσότερες  , εμείς οι ίδιοι . Με μια λέξη του μονάχα , βρώμικη τις περισσότερες φορές ,χαρακτήριζε αξιοθαύμαστα ένα πολιτικό γεγονός της ημέρας ή ένα κοινωνικό σκάνταλο . Κι αυτός , που φαινότανε τόσο γλεντζές στο ¨Ρωμιό¨ του , η ζωντανή αυτή στιχοφάμπρικα , καθώς τον λέγαμε , σπάνια , σπανιότατα μας χάριζε στην κουβέντα περισσότερες από τρεις – τέσσερις λέξεις του.

          Καλόψυχος άνθρωπος , άκακος , παιδί . Και σαν παιδί παραπονιάρης . Τη βραδιά που ήταν να πρωτοπαιχτούν στο Δημοτικό Θέατρο οι ¨ Νεφέλες ¨ του , ήρθε από νωρίς στο γραφείο της ¨ Εστίας ¨ και με πήρε .

       -Πάμε  να φάμε μαζί στο σπίτι κι από κει πηγαίνουμε μαζί στο θέατρο …

      -Γιατί ; Είσαι συγκινημένος ; Τον ρώτησα .

      -Ξαίρω…Δεν ξαίρω …

       Πήγαμε σπίτι του . Καθίσαμε στο τραπέζι . Ήταν ο Άδωνις Κύρου της ¨ Εστίας ¨ και ο Μανώλης ο Γουβέλης και δυο τρεις ακόμη από τους ταχτικούς φίλους του σπιτιού .

       Η κ Μαρί , που μας σερβίριζε . κατασυγκινημένη για την κρισιμότητα της βραδιάς , ξέχασε να του βάλει φαί στο πιάτο του . Κι ενώ εμείς τρώγαμε , αντί να απλώσει να γεμίσει το πιάτο μόνος του , είπε με παράπονο σαν μικρό παιδί που το ξεχάσανε παραπεταμένο : ¨ Δεν θα μου βάλει και μένα κανείς να φάω ; … - Εγώ μωρό μου !... είπε ο μακαρίτης ο Άδωνις και λιγωθήκαμε , όλοι στα γέλια . 

     Ύστερα τον συνοδέψαμε όλοι , με επίσημο βήμα σιωπηλοί , στο θέατρο . Σε όλους μας , το είχε καταφέρει να μεταδώσει , από το τραπέζι ακόμα , τη συγκίνησή του .

     Σε οδηγούμε στο Καπιτώλιο ! Είπε ο μακαρίτης ο Άδωνις .

    - Βρε , σεις έτσι που πάμε , είσαστε σαν τεθλιμμένοι φίλοι που οδηγούνε τον νεκρό στη τελευταία του κατοικία !

       Ήταν τα μόνα λόγια του αυτά που βγήκαν από το στόμα του , από την ώρα που στο τραπέζι παραπονέθηκε πως τον ξεχάσανε ίσαμε τη στιγμή που οι θεατές , που είχαν καταπλημμυρίσει το θέατρο , τον αποθέωναν με ζητωκραυγές και με χειροκροτήματα για την επιτυχημένη νεοελληνική απόδοση του Αριστοφάνη .

      Ο Αριστοφάνης ξαναγεννήθηκε ! Είπαν τότε πολλοί .

     ¨ Νεοελληνικές επιλογές ¨ – Βασίλειος Παλαμηδάς-Βόλος 13/8/2017 .                                                                                                                   

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

Άφησε το δικό του δημοσιογραφικό στίγμα

               Άφησε το δικό του δημοσιογραφικό στίγμα 

            Αν και πέρασαν 97 χρόνια από τον θάνατό του , έτος 1920 , εξακολουθεί να θεωρείται ο ¨ πατέρας ¨ της δημοσιογραφίας της σύγχρονης Ελλάδας .

            Πρόκειται για τον δημοσιογράφο και εκδότη Βλάση Γαβριηλίδη ¨1848-1920¨ . Γεννήθηκε στους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης της Προποντίδος . Καταγόμενος από ευκατάσταση οικογένεια , αφού ο πατέρας του διατηρούσε κωσμηματοπωλείο στη Κωνσταντινούπολη . Σπούδασε στη ¨ Μεγάλη του Γένους Σχολή ¨ και στη συνέχεια σπούδασε Φιλολογία και Πολιτικές επιστήμες στη Λειψία της Γερμανίας με έξοδα του μεγαλέμπορου Βαρώνου Σίνα . 

           Το 1868 δημοσίευσε μια σειρά άρθρων με τίτλο ¨ Γενική Ιστορία της Ελληνικής Τραγωδίας ¨ στο περιοδικό ¨ Επτάλοφος¨

και στη συνέχεια εξέδωσε την εφημερίδα ¨ Η μεταρρύθμιση ¨ . Το 1878 εγκαταστάθηκε , σε ηλικία 30 ετών , στην Αθήνα , ύστερα από την εκδίωξή του από τις Τουρκικές αρχές εξ αιτίας ενός άρθρου του , στη ¨ Μεταρρύθμιση ¨ .  

         Στην Αθήνα συνεργάζεται με τον Κλεάνθην Τριαντάφυλλο και εκδίδουν το περιοδικόν  ¨ Ραμπαγάς ¨ . Στη συνέχεια εξέδωσε μόνος του το περιοδικό ¨ Μη χάνεσαι ¨ και από την 1^η Νοεμβρίου 1883 μετέτρεψε το περιοδικό σε καθημερινή εφημερίδα με τον τίτλον ¨ Η Ακρόπολις ¨.

        Ήταν προσωπικός φίλος του Πρωθυπουργού Χαριλάου Τρικούπη τον οποίον , όμως , από το 1880 και μετά , πολέμησε μέσα από τις στήλες του . Στη συνέχεια υποστήριξε την πολιτική του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, τον οποίον ενθάρρυνε να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες επάνω του .

      Μετά την επανάσταση του ¨ Στρατιωτικού Συνδέσμου ¨ , στο Γουδί το 1909 , ο Β.Γ. με την εφημερίδα του υποστηρίζει για πολλά χρόνια τις πολιτικές του Ελευθερίου Βενιζέλου . Ένθερμος οπαδός της Δημοτικής Γλώσσας δημοσιεύει σε συνέχειες μεταφράσεις περικοπών του Ευαγγελίου στη δημοτική . Δέχεται έντονες λαϊκές αντιδράσεις που τον αναγκάζουν να τις διακόψει . Οι υλικές καταστροφές που υπέστη η ¨Ακρόπολις¨ από τα ¨Ευαγγελικά¨ , όπως ονομάστηκαν τα γεγονότα , τεράστιες .

      Ο Β.Γ. ήταν ένας ακέραιος , σοβαρός και έντιμος δημοσιογράφος . Σαν άνθρωπος είχε τις ιδιορρυθμίες και τις ιδιαιτερότητές του .

     Παρακαλώ να μου επιτρέψετε , αγαπητοί αναγνώστες , να αναφερθώ σε τρία περιστατικά , που αφορούν τον Γ.Β. , όπως τα περιγράφει στο βιβλίο που εξέδωσε ο Γ. Λομβέρδος για τον αείμνηστο και μεγάλο δημοσιογράφο :

¨  Κάποτε ο Γαβριηλίδης ταξίδευε με τον Σιδηρόδρομο στην Ευρώπη , έτυχε δε να συνταξιδεύει με έναν Έλληνα άγνωστό του . Είναι δε γνωστόν τι θα πει άγνωστος Έλλην συνταξιδώτης εις το εξωτερικόν .

     Κάθε άλλο αίσθημα το καταπνίγει η περιέργεια . Θέλει να μάθει που πηγαίνεις , ποιος είσαι , ποια είναι η περιουσία σου , πόσα ξοδεύεις κτλ .

    Ο Γ.Β. βρήκε θαυμάσιο τρόπο για να απαλλαγεί από την ανάκριση .

  -Και από πού έρχεσθε ; Τον ερώτησε ο άλλος απλήστως .

  -Από την Νεάπολη της Ιταλίας , απαντά ατάραχος ο Γ.Β.

  -Είσθε εκεί έμπορος ;

- Όχι , ήμουν εις το φρενοκομείον και εθεραπεύθην ευτυχώς .

  Ο συνταξιδιώτης εις τον πρώτον σταθμόν άλλαξε βαγόνι . Και μετ’ολίγον όλη η αμαξοστοιχία εμάνθανε ότι επικίνδυνος παράφρων ταξιδεύει σε ένα βαγόνι . Παρ’ολίγον να σημάνουν και τον κώδωνα του κινδύνου ! Ήτο δυνατόν ο Γαβριηλίδης να ανεχθεί την ενόχληση του αδιάκριτου Έλληνα συνταξιδιώτη , όταν ήθελε να ρουφήξει την καλλονήν της Απουλίας την οποίαν διέσχιζε ο Σιδηρόδρομος !

                       ………………………………….

¨ Σπόρτσμαν όπως ήταν , τέλειος πεζοπόρος , μοναδικής αντοχής άνθρωπος δυνάμενος να μεταβεί πεζός , στην άκρη του κόσμου και να γράψει όλη την ¨ Ακρόπολη ¨ μόνος του , όπως πολλές φορές το έκανε , δεν ανεγνώριζε σωματικάς αδυναμίας , έχανε επομένως κάθε εκτίμησιν δια τους νωθρούς και τους ραχατλήδες . Ελάτρευε το σφρίγος και την υγείαν … Και όταν κάποιο μεσημέρι του Ιουλίου , όπου ο ήλιος έψηνε , ο Χάρης Σταματίου νεαρός τότε συντάκτης της ¨ Ακροπόλεως ¨ , του ανήγγειλε , ότι στο δάσος της Πεντέλης εξερράγη πυρκαγιά .

-Και κάθεσαι ; του απάντησε . Έπρεπε να βρίσκεσαι στην Πεντέλη .

Και όταν του εζήτησε τα έξοδα της μεταβάσεώς του έμεινε κατάπληκτος .

-Με τον Σιδηρόδρομον θα πάτε ;

-Μάλιστα …

-Είναι αίσχος για την καταγωγήν σας , Ρουμελιώτης εσείς , και την ηλικίαν σας . Να πάτε με τα πόδια …Εγώ στην ηλικίαν σας το θεωρούσα μικροπερίπατο ! ¨

              …………………………………….

      ¨ Δεν εχώνευε τρία πράγματα : Το σπαθί των αξιωματικών , το σχολαστικισμό του Σχολείου και του Κράτους και τα στενά παπούτσια . Το σχέδιο των ιδικών του παπουτσιών το έδινε ο ίδιος . Ήταν τετράγωνα , άκομψα , με μια ραφή πάνω στη μέση . Και τις περισσότερες φορές τα φορούσε χωρίς κάλτσες ! Ευτυχία του ήταν η ξυπολησιά . Ηδονή του να περπατεί ξυπόλητος .

        Θέλεις να αισθανθείς ελευθερίαν , θέλεις να αισθανθείς εσωτερική χαρά ; Έλεγε : Ξυπολήσου και περπάτα ! Ηδύνεται όλο σου το σώμα , απολαμβάνει … Πολλές φορές έγραφε έχων τα πόδια του βυθισμένα σ’ένα κουβά νερό ή πατώντας επάνω σε φρεσκοκομμένα μαρουλόφυλλα .

        Και έτσι εδέχετο όποιον τύχαινε να τον επισκεφτεί εκείνη την ώρα στο γραφείο του .

Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – Μάρτιος 4/3/2017

Ομήρου Υποθήκαι

                        Ομήρου Υποθήκαι

¨ Αιέν αριστεύειν και υπέροχον έμμεναι άλλων,

  μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν ¨

Μετάφραση :

¨ Πάντα να αριστεύεις , να ξεπερνάς τους άλλους ,

  να μην ντροπιάσεις , το πατρικό γένος που ανήκεις ¨

                                 Ομήρου . Ιλιάδα , Ζ , 208 .

ΣΑΜΟΣ

                                           ΣΑΜΟΣ

         

               Ένα από τα ομορφότερα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δίπλα στα Παράλια της Μικράς Ασίας , η Σάμος σαγηνεύει και κατακτά και τον πιο δύσκολο ταξιδευτή ! Μοναδικές παραλίες με χρυσαφένια άμμο ή βότσαλ0 ( για κάθε γνωστό ) , δαντελωτές ακτές που καταλήγουν σε μικρούς όρμους με καταγάλανα νερά , πανύψηλα βουνά , αλλού βραχώδη και αλλού καταπράσινα , χείμαρροι καταρράκτες και ρεματιές συνθέτουν συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό που γοητεύει κάθε επισκέπτη . Η Σάμος , όμως , εκτός από φυσική ομορφιά ¨ ξεχειλίζει ¨ και από ιστορία . Είναι η πατρίδα του κορυφαίου μαθηματικού και φιλοσόφου Πυθαγόρα ¨ θεμελιωτής της σύγχρονης  μαθηματικής σκέψης ¨ , αλλά και του αστρονόμου  Αρίσταρχου που σχεδίασε τον πρώτο ηλιοκεντρικό χάρτη του πλανητικού μας συστήματος , πριν από περίπου 2.300  χρόνια . Στη Σάμο ανδρώθηκε ο Επίκουρος ο φιλόσοφος που μίλησε για την ηδονή και την προοπτική μιας ευχάριστης ζωής . Εκεί φέρεται ότι γεννήθηκε ή έζησε και ο μεγαλύτερος παραμυθάς της ιστορίας , ο Αίσωπος .

            Η Σάμος είναι και η μυθική γενέτειρα της Ήρας . Ο ναός της , στο Ηραίο , χαρακτηρίστηκε από τον Ηρόδοτο ως ¨ ο μεγαλύτερος ναός στην Ελλάδα της εποχής του ¨ . ΗUNESCO συμπεριέλαβε τον ναό και την ευρύτερη αρχαιολογική περιοχή του Πυθαγόρα στα μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς .

            Η σχέση ,όμως, του νησιού με την ιστορία και την επιστήμη έχει αποτυπωθεί για πάντα και στο Ευπαλίνειο Όρυγμα , το υδραγωγείο του 6^ου π.χ. που θεωρείται το όγδοο θαύμα της αρχαιότητας , καθώς πρόκειται για ένα κορυφαίο επίτευγμα αρχιτεκτονικής , με την εντυπωσιακή υπόγεια σήραγγα , μήκους 1036 μέτρων ! Φτάνοντας στο Βαθύ , την πρωτεύουσα και κυριότερο λιμάνι του νησιού , ο ταξιδιώτης δεν μπορεί παρά να θαυμάσει τον πανέμορφο κόλπο και την καταπράσινη πλαγιά , όπου πάνω της είναι χτισμένη αμφιθεατρικά η πόλη . Ο παραδοσιακός οικισμός διατηρεί αναλλοίωτα στοιχεία της τοπικής αρχιτεκτονικής , ενώ το σύγχρονο κομμάτι της πόλης αποπνέει έναν αέρα αριστοκρατίας με τα πανέμορφα αρχοντικά της , που σήμερα στεγάζουν πολλές δημόσιες υπηρεσίες .

          Η δεύτερη πόλη και εξίσου σημαντικό λιμάνι της Σάμου είναι το Καρλόβασι , στα βορειοδυτικά του νησιού . Το Καρλόβασι αποτελείται από τρεις οικισμούς , που στο πέρασμα του χρόνου έγιναν…πέντε και στη συνέχεια ένας ενιαίος . Τα Παλιά , το Μεσαίο και το Νέο Καρλόβασι μαζί με το λιμάνι και τον όρμο Καρλοβάσου αποτελούν το σημερινό Καρλόβασι , μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πόλη , λόγω αυτής της ιστορικής και γεωγραφικής ιδιομορφίας . 

          Το Καρλόβασι υπήρξε εμπορικό και βιομηχανικό Κέντρο του νησιού . Σήμερα φιλοξενεί το Πανεπιστήμιο Σάμου και το Μουσείο Βυρσοδεψίας . Δώδεκα χιλιόμετρα νότια από την Πρωτεύουσα βρίσκεται το Πυθαγόρειο , ένας γραφικός παραλιακός οικισμός , κτισμένος στην περιοχή της αρχαίας πρωτεύουσας της Σάμου . Το Πυθαγόρειο με το πλακόστρωτο λιμανάκι του , γεμάτο συνήθως από ιστιοπλοϊκά και τα δεκάδες καφέ και εστιατόρια είναι ιδανικό για βόλτα και χαλάρωση . Από εκεί , εξάλλου , μέχρι το Ηραίο εκτείνεται και η πιο δημοφιλής παραλία του νησιού με χρυσαφένια άμμο , ξαπλώστρες , beach bar και θαλάσσια σπορ .

          Από την άλλη μεριά , στα βορειοανατολικά της Σάμου , σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα , ο ταξιδιώτης θα συναντήσει το πανέμορφο Κοκκάρι . Το γραφικό ψαροχώρι που πήρε το όνομά του από την παραγωγή μικρών κρεμμυδιών , αποτελεί σήμερα έναν από τους κορυφαίους προορισμούς , ενώ θεωρείται ένα από τα πέντε καλύτερα σημεία της Ελλάδας για windsurfing !

          Το νησί είναι γεμάτο με υπέροχες παραλίες , με καταγάλανα νερά και χρυσές αμμουδιές , όπως η Χρυσή Άμμος και ο Λειμώνας στην περιοχή του Μαραθόκαμπος . Οι πιο παρθένες παραλίες βρίσκονται στα δυτικά και είναι κυρίως προσβάσιμες  από χωματόδρομους και μονοπάτια . Ανάμεσά τους , το Μικρό και το Μεγάλο Σεϊτάνι , ο κολπίσκος στο ακρωτήρι του Αγίου Ιωάννη , η Πλάκα το Φαγκρί και ο Άγιος Ισίδωρος . Η Σάμος , όμως προσφέρει και μερικές μαγευτικές διαδρομές  μέσα από τα χωριά των βουνών της , που είναι σαν μικρά  κοσμήματα .

         Μανωλάτες , Βουρλιώτες , Άμπελος , Υδρούσα , Μαραθόκαμπος , Μυτιληνιοί , Κουμαδαραίοι , Κουμέϊκα είναι μόνο μερικά από τα δεκάδες μικρότερα και μεγαλύτερα χωριά του νησιού , που προσφέρονται για βόλτα και εξερεύνηση .

         Πάντως , όποιος αποφασίσει  να επισκεφτεί το υπέροχο νησί του Πυθαγόρα θα πρέπει να έχει στη διάθεσή του τουλάχιστον μία εβδομάδα και ένα αυτοκίνητο , προκειμένου να ανακαλύψει τις αμέτρητες ομορφιές , που χαρίζει απλόχερα η Σάμος .    

Εφημερίδα ¨ Δημοκρατία ¨-Ρεπορτάζ :Έλενα Στάθου, 26/7/2017

Θωρηκτό Αβέρωφ

                   Θωρηκτό ¨Αβέρωφ¨ - Πλωτό Μουσείο

          Στη ¨φυσική¨  θέση του , στη Μαρίνα του Φλοίσβου , επέστρεψε χθες το θρυλικό θωρηκτό ¨ Αβέρωφ ¨ , μετά το ¨λίφτινγκ¨ στα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά , που διήρκεσε τρεις μήνες . Το θωρηκτό , το οποίο έχει συνδέσει το όνομά του με όλες τις ένδοξες ιστορίες του Έθνους στις αρχές του 20^ου αιώνα,συνόδευσαν στο Τροκαντερό ο αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Βίτσας και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης και ο αρχηγός ΓΕΝ αντιναύαρχος Νικόλαος Τσούνης αποδίδοντας τις δέουσες τιμές.

        Μόλις προσέγγισε τη μαρίνα , το υποδέχθηκαν με εορταστικά κορναρίσματα σκάφη του Λιμενικού και αυτοκίνητα . Αν και αρχικά είχε υπολογιστεί το ¨ Αβέρωφ ¨ να μείνει στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά μέχρι και τον Σεπτέμβριο , αποφασίστηκε τελικά πως κάποιες από τις εργασίες αναβάθμισης και συντήρησης μπορούν να γίνουν στη Μαρίνα Φλοίσβου .

        Το ¨Αβέρωφ¨ ήταν από τα πιο σύγχρονα πολεμικά της εποχής του . Ατμοκίνητο , έπλεε με ταχύτητα 23 κόμβων και είχε πλήρωμα 20 αξιωματικών και 670 ναυτών . Αμέσως έγινε η ναυαρχίδα του Ελληνικού στόλου . Η ιστορία του πλοίου , που επί σειράν ετών αποτέλεσε τον φόβο και το τρόμο των Τούρκων στη Μεσόγειο , αρχίζει από τα ναυπηγεία Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας , όταν στα τέλη του 1908 η Κυβέρνηση Μαυρομιχάλη αποφάσισε να ενισχύσει το Πολεμικό Ναυτικό με ένα αξιόμαχο θωρηκτό .  

        Συμμετείχε ενεργά στους δύο παγκόσμιους πολέμους και ολοκλήρωσε την αποστολή , που ανέλαβε το 1912 στο Αιγαίο , συμμετέχοντας πανηγυρικά το 1945 στους πρώτους εορτασμούς της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με τη μητέρα Ελλάδα . Το 1984 το Πολεμικόν Ναυτικό αποφάσισε να το αποκαταστήσει ως Μουσείο . Κάθε χρόνο το θωρηκτό , το οποίο αναμένεται τον Σεπτέμβριο να είναι ξανά ανοιχτό στο κοινό . Δέχεται 60000 Έλληνες και ξένους .

       Β.Π. Βόλος , 26/7/2017

Οδηγός ζωής

                                    Οδηγός ζωής

          Διαβάζουμε και βλέπουμε  καθημερινά στις εφημερίδες και στη τηλεόραση για αυτοκτονίες ανθρώπων . Μια κοινωνική κατάρα , ένας ηθικός ξεπεσμός που δεν έχει αρχή και τέλος .

         Ένας κουρελιασμένος κόσμος που ζούμε , ο οποίος μέρα με τη μέρα γίνεται πιο ρακένδυτος , δεν οδηγεί πουθενά και μας

¨προτείνει¨ την μεγάλη ¨ απόδραση ¨ , η οποία μεταφράζεται σε ¨οδηγό¨ αυτοκτονίας .

       Γράφοντας τις παραπάνω σκέψεις , η μνήμη μου πήγε αρκετές δεκαετίες πίσω , τότε που κυκλοφορούσε στο Λονδίνο ένα μικρό βιβλίο , που έδινε συμβουλές θανάτου χωρίς οδύνη και με αξιοπρέπεια .

      Συγγραφείς του βιβλίου πολλοί γιατροί , πολλοί δικηγόροι , πολλοί κοινωνιολόγοι . Εξέφραζαν την άποψη , ότι η έξοδος από την ζωή , η εκούσια έξοδος αποτελεί σίγουρη προοπτική για μεγάλα πλήθη ανθρώπων . Μοναδικό πρόβλημα , ο τρόπος εξόδου . Γι αυτό και το εγχειρίδιο με τις πρακτικές οδηγίες .

      Τα γραφεία της εταιρίας , εκείνα τα χρόνια , πλημμύρισαν επιστολές από μεσόκοπους ή ηλικιωμένους , που τώρα μεν λένε πως είναι υγιείς και ευτυχείς , θέλουν όμως , να είναι ενημερωμένοι αν κάποτε αποφασίσουν να ¨ φύγουν ¨ να χρησιμοποιήσουν τις οδηγίες του βιβλίου , αμέσως .

     Σ’αυτόν τον κουρελιασμένο κόσμο , που ζούμε , πότε θα κυκλοφορήσει η αλήθεια , ένα πολύτιμο μικρό βιβλίο με τίτλο ¨Οδηγός ζωής¨ , που να μας μαθαίνει , πώς να ζούμε σωστά την κάθε ώρα , την κάθε μέρα της ζωής μας .

     Ένα πόνημα γεμάτο αισιοδοξία και φως για το ¨σήμερα¨ και για το ¨αύριό¨ μας .

     Βασίλης Παλαμηδάς , Βόλος 4/8/2017    .     

Πρόεδροι και πρόεδροι

                         Πρόεδροι και πρόεδροι

Ποιος Μαρινάκης ρε παιδιά και ποιος Μελισσανίδης ,

ποιος Αλαφούζος δηλαδή και ποιος Ιβάν Σαββίδης .

Ποιο πάνω σε εκτίμηση , κάθε αγνού φιλάθλου .

ο Μπάμπης Ζέρβας βρίσκεται , ο πρόεδρος του Άθλου .

Τρέχει , δουλεύει , προσπαθεί , πασχίζει και ματώνει ,

για να έχει αποτέλεσμα που να τον δικαιώνει .

Κι είναι δικαίωση γι’αυτόν , όταν στην κοινωνία ,

βγαίνουνε άνθρωποι σωστοί , απ’την ακαδημία .

Προχθές κι άλλο ταλέντο του , πήγε για τον Αστέρα ,

ένας δεκατετράχρονος για πιο λαμπρή καριέρα .

Δεν είναι ένας ¨παράγοντας¨, δεν είναι απλά ¨δουλειά του¨ ,

νοιάζεται για τους αθλητές , τους θεωρεί παιδιά του .

Δεν είναι ο μόνος φυσικά , υπάρχουνε και άλλοι ,

αγνοί κι ακούραστοι εραστές , με προσφορά μεγάλη .

Χωρίς φτιαχτά στοιχήματα , ψευδοπροφίλ σπουδαίου ,

ξέπλυμα κι αδικήματα του ποινικού δικαίου .

Είναι εδώ  μία ζωή , έχουν σεβντά κι αγάπη ,

δεν ήρθαν απ’το πουθενά , όλο βρωμιές κι απάτη .

Παίζουνε μ’ανοιχτά χαρτιά κι απέχουν παρασάγγας ,

δόλιων συμπεριφορών και στήσιμο παράγκας .

Δεν αγοράζουν ΑΦΜ , δεν στήνουν μαγαζάκια ,

μ’Αμερικάνους άσχετους για … Αμερικανάκια .

Είναι η ψυχή και η καρδιά σε κάθε σωματείο ,

ντόπιο κι ερασιτεχνικό κι αυτό είναι το μεγαλείο .

¨Άλικος¨ - Βόλος 1/9/2017

Πρωινή συνάντηση

                                  Πρωινή συνάντηση

          Γλυκά και δροσερά τα πρωινά Καλοκαιρινά . Κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού μου και απολαμβάνω τον αχνιστό πρωινό καφέ μου .

         Η ώρα είναι 06.45 . Είναι η ώρα που θα περάσει ο πρωινός ποδηλάτης της οδού Τραπεζούντος με κατεύθυνση το Εργοστάσιο Μεταλλικών Κατασκευών ( ΜΕ.ΤΚΑ ) . Δεν τον γνωρίζω , μου είναι άγνωστος , ένας συμπαθής νέος μέχρι 45 ετών . Το παρουσιαστικό του δείχνει κλασικό οικογενειάρχη να προσέρχεται στο χώρο εργασίας για το μεροκάματο της ημέρας.

        Ο εξοπλισμός του πλήρης για τις ανάγκες της καθημερινότητας . Ένα τσαντάκι με τις ταυτότητες και τα συναφή , περασμένο χιαστί στο στήθος του . Ένα κανονικό σακ-βουαγιάζ  περιέχον το κολατσιό και τα απαραίτητά του , περασμένο στο τιμόνι του ποδηλάτου .

         Με τον εξοπλισμό της περιγραφής , με χαμόγελα και αισιοδοξία για τη ζωή , λέει την ¨ καλημέρα ¨ του στο ¨ σήμερα¨ και προχωρά .

         Στιγμές όμορφες , στιγμές μοναδικές , σαν τις ταινίες του Σουηδού Σκηνοθέτη Κινηματογράφου Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ( Σιωπή ) , ( Σκηνές από ένα γάμο ) .

         Δεν γνωρίζω , αν σε συγκίνησε , αγαπητέ μου αναγνώστη , το περιγραφέν περιστατικό . Εμένα πάρα πολύ . Μετέφερε νοητικά , ένα ¨κομμάτι¨ της ζωής μου , που βίωνα πριν σαράντα χρόνια . Εκείνη την ώρα ζούσα , προσωπικές στιγμές μιας απόλυτης βεβαιότητας του εαυτού μου .

        Επιθυμώ να τον σταματήσω , κάποιο πρωινό επάνω στο διάβα του . Να του πω ποιος είμαι , να του πω πως τον βλέπω , να μου πει κι’αυτός τα δικά του . Και να δώσουμε και οι δύο τις απαραίτητες εξηγήσεις και επεξηγήσεις μας .

       Θα πει κανείς , τι θα βγει από έναν τέτοιο διάλογο . Δύο άνθρωποι που συναντιούνται με διαφορά γενεών στις πλάτες τους . Άλλες οι νοοτροπίες , άλλες οι τακτικές , άλλα τα ενδιαφέροντα . Ναι , έτσι είναι . Αλλιώς σκεφτόμασταν τότε , αλλιώς σήμερα . Ένα ,όμως , έχει σημασία . Η ¨μαγιά¨ έμεινε και παραμένει .       Είναι αυτή που κρατά όρθιο τον άνθρωπο , την οικογένεια , την πατρίδα .

       Δεν υπάρχει πιο μεγάλη , πιο υπέροχη στιγμή , το να αγωνίζεται κανείς , για τις ιδέες του , για τα πιστεύω του , για την πατρίδα . Και κοντά σε όλα αυτά το χρέος , το καθήκον , η ευθύνη , έναντι στην οικογένεια και στα παιδιά .

      Καλή δύναμη , καλό κουράγιο , άγνωστε φίλε εργαζόμενε , που δίνεις καθημερινά τη μάχη της ζωής .

      Ο Καλός Θεός πάντα να σε προστατεύει   

       Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 8/7/2017