Ο επαναπατρισμός της θείας Λαμπρινής

Ο επαναπατρισμός της θεια-Λαμπρινής
του Τάσου Βουρνά
Βορράς χιονιστής είχεν ενσκήψει εις την μικράν κώμην της Πολωνίας, όπου είχον από τινων ετών εγκατασταθή Έλληνες πρόσφυγες εκ των ακρωρειών της Ελλάδος, φεύγοντες την λαίλαπα του εμφυλίου πολέμου. Εκεί εις την φιλόξενον γην του Βορρά εύρον αποκούμπι και ανάπαυσιν κατόπιν των ταλαιπωριών τόσων ετών εις τα βουνά και εις τα ξένα. Τώρα, δόξα σοι ο Θεός, είχα απαγγιάσει, κατά το δη λεγόμενον. Και στέγην, και τροφήν, και εργασίαν, και περίθαλψιν εύρον και στοργήν από τους ξένους ανθρώπους – ας είναι καλά. Αλλά το ορεινόν και τραχύ χωρίον των, το σκαρφαλωμένον εις τας υπωρείας της Πίνδου, πού να το εύρουν εν μέσω της ατέρμονος πολωνικής πεδιάδος; Μάλιστα όταν ήλθον το πρώτον εδώ και ερρίζωσαν εις τον ξένον τόπον και έστησαν παραγώνι, είχον λάβει χώρα μερικά νόστιμα επεισόδια. Ο Ερυθρός Σταυρός της φίλης χώρας, ήτις εφιλοξένει τους τραχείς ορεσιβίους εξ Ελλάδος, έσπευσε να τους παραχωρήση ενδύματα εκ των λεγομένων ευρωπαϊκών και ανάλογα εσώρουχα. Θρήνος και οδυρμός εγένετο καθ’ όλον το χωρίον. Πώς ν’ αλλάξουν οι γέροντες τα ταμπάρα των και τα τσόχινα πανωβράκια των και αι γραίαι τα κοντογούνια των, τα από πεντηκονταετίας, ως προικιόν χορηγηθέντα υπό των μητέρων των, και ουδέποτε αλλαγέντων κατά την διάρκειαν ολοκλήρου βίου; Είδαν κι’ έπαθαν οι ξένοι άνθρωποι να τους πείσουν ν’ αλλάξουν την αρχαϊκήν των φορεσιάν και «να μπουν στα στενά», ήγουν να βάλουν τα ευρωπαϊκά και συγχρονισθούν οπωσούν με το ξένον περιβάλλον και τας συνηθείας του τόπου.
Βορράς, λοιπόν, χιονιστής είχε φυσήξει εις τα αρκτώα εκείνα μέρη, λήγοντος του έτους 1961, ότε η γραία Λαμπρινή, χήρα ωσεί εβδομηκοντούτις, έχουσα κόρην έγγαμον εις το χωρίον Σ* της Πίνδου και εγγόνια τα οποία δεν επρόφθασε να γνωρίση και να ταρναρίση ως μάμμη εις τα γόνατά της, απεφάσισε να υπάγη εις την πατρίδα. Ήκουσεν ότι διά να ταξιδεύση εχρειάζετο χαρτιά και σφραγίδας και υπογραφάς και εισιτήρια εις τον σιδηρόδρομον. Και τον μεν ναύλον ηδύνατο να πληρώση η γραία Λαμπρινή εκ της συντάξεως την οποίαν της παρείχον οι ξένοι άνθρωποι – ας είναι καλά.  Αλλά τα χαρτιά, τας σφραγίδας και τας υπογραφάς πού θα τας εύρισκαν; Οι λύκοι που εκυβέρνων «εκεί κάτω» εις την πατρίδα δεν της έδιδον την άδειαν. Και να ήτο μόνο αυτό; Το πατρογονικόν της σπίτι εις το χωρίον, εκεί όπου εγεννήθη και ανεστήθη, όπου υπανδρεύθη και εσπαργάνωσε τέκνα, το κατείχον ξένοι άνθρωποι. Δεν είχε στον ήλιο μοίρα η γραία Λαμπρινή. Όλα τούτα της τα είχε γράψει καταλεπτώς η θυγάτηρ της, το Μαχώ, διά χειρός του πατρός Ιωάσαφ, του ιερέως του χωρίου. Είχε –λέει– ψηφισθή νόμος και την έσβησαν από το δημοτολόγιον και της εσήκωσαν την υπηκοότητα την ελληνικήν και της εδήμευσαν τον οικίσκον της και το χωράφι της και τα παρέδωσαν σε κάτι βερέμηδες, κακούς ανθρώπους, πρώην συνεργάτας των Γερμανών – φωτιά να τους κάψη! Και η γραία Λαμπρινή, μόνη κι έρημη εις τα ξένα ενοστάλγει την πατρικήν και συζυγικήν εστίαν, τον ταπεινόν οικίσκον της και το παραγώνι της, και τα εγγόνια της, φωτογραφίας των οποίων αρτίως τας είχε αποστείλει η θυγάτηρ της μέσα εις το πικραμένον της γράμμα. Τας είχε έκτοτε, ημέραν και νύκτα, εις τον κόρφον της και επεδείκνυεν εις τας άλλας ομοχωρίους της γερόντισσας και τας κατεφίλει δακρύουσα. Και από καιρού εις καιρόν παρεκάλει τους γραμματισμένους να  της διαβάσουν το φαρμακωμένον γράμμα της θυγατέρας της, ενώ κρουνοί δακρύων έβρεχον τας ρικνάς παρειάς της κάθε φοράν που ήκουε τα ίδια, τα πικρά λόγια: «Αγαπημένη μου μάνα, πρώτον ερωτώ διά την καλήν σας υγείαν. Αν ερωτάτε και δι’ ημάς καλώς υγιαίνομεν. Μάθε, μητέρα, ότι ο ένας τοίχος του σπιτιού μας εσάπισε και είναι έτοιμος να πέση. Προσέτι μίαν ημέραν επήρε φωτιά το παραγώνι κι εκόλλησε το φαγοπύρι φωτιά κι εκάηκε το νταβάνι. Ανέβη ο άντρας μου να το σβήση και έσπασαν όλα τα κεραμίδια. Κοντά σ’ αυτά με βρήκαν και άλλες καταδρομές. Η γειτόνισσά μας που σου κρατεί στανικώς το σπίτι εμάλωσε μαζί μου κι ύστερα πήγε εις την Αστυνομίαν και με κατεμήνυσε τάχα πως εγώ την είπα πείσα και δείξα, ενώ εκείνη μούπε τα χειρότερα. Τώρα πρέπει να πάω και στο δικαστήριο. Μού στείλανε τις προάλλες κλήση.
Κι άλλες δυστυχίες με σάστισαν, κατακαημένη μου μάνα. Η γίδα μας αρρώστησε και ψόφησε με τη βαρυχειμωνιά· ήταν κι εγκαστρωμένη. Έχασα και τη γίδα, έχασα και τα κατσίκια τα δυο, έχασα και το γάλα των παιδιών. Μόνο το νου μου δεν έχασα, καημένη μου μάνα…».
*
Το απεφάσισε, λοιπόν, η γραία Λαμπρινή. Θα έφευγε μόνη διά τον τόπον της και ας μην είχε χαρτιά και σφραγίδας από την βασιλικήν κυβέρνησιν. Ιδέαν περί συνόρων και λοιπών εμποδίων, όσα οι άνθρωποι εφεύρον διά να χωρισθούν μεταξύ των, δεν είχε. Θα τραβούσε προς νότον, αυτό το ήξευρεν. Έχουσα αριστερά της την ανατολήν και δεξιά την δύσιν, θα εβάδιζε την ημέραν και θα εκόνευε την νύκτα εις τα σπίτια των καλών Χριστιανών. Και κάποτε θα έφθανε. Και διά να γλυτώση την πεζοπορίαν, αν έβλεπε σιδηρόδρομον κατευθυνόμενον προς νότον, θα επλήρωνε τον ναύλον και θα επέβαινε, με το καλό ή με το άγριον.
Αφ’ εσπέρας έλαβε την απόφασιν να εκκινήση τα χαράματα. Χωρίς να είπη τίποτε εις τας άλλας γυναίκας τας ομοχωρίους της, απεσύρθη ενωρίς εις τον οικίσκον της, εμάζευσε τον ρουχισμόν της και μερικά κανίσκια τα οποία είχε προμηθευθή διά τα εγγονάκια της, τα έδεσεν όλα εις μπόγον, ενεδύθη και κατεκλίθη εις την κλίνην της, όπως ήτο, διά να κλέψη ένα ύπνο, πριν εκκινήση διά το μεγάλον ταξίδι.
Επί αρκετάς ώρας ελαγοκοιμήθη, έχουσα κατά νουν να ξυπνήση ολίγον προ της αυγής και να ολισθήση λάθρα έξω του χωρίου. Και ότε ηκούσθη το πρώτο λάλημα του πετεινού, η γραία Λαμπρινή ηγέρθη τάχιστα, ενίφθη κατά πρόσωπον, έκαμε τον σταυρόν της και εξεπόρτισε. Η νυξ ήτο ακόμη βαθεία και το χιόνι εφώτιζεν αμυδρώς τον δρόμον της με την ψυχράν ανταύγειάν του.
Άμα εξελθούσα εις τους ερημικούς κατ’ εκείνην την ώραν δρόμους του χωρίου, εβάδισε ταχέως προς τον σταθμόν του σιδηροδρόμου. Θα επεβιβάζετο της πρώτης αμαξοστοιχίας, η οποία θα διηθύνετο προς νότον, κατά το σχέδιόν της. Εις τούτο εστάθη τυχερή. Εμπορικός σταθμός με ανοικτά βαγόνια έμφορτα μεγάλων ζώων, ήτο έτοιμος να εκκινήση. Και η θεία Λαμπρινή, ολισθήσασα κρυφίως, αφού πρώτον έρριψε τον μπόγον της εις το βαγόνι, εσκαρφάλωσεν είτα και αυτή και ετοποθετήθη αθορύβως μεταξύ οκτώ αγελάδων, αι οποίαι την υπεδέχθησαν με φιλικούς μηκυθμούς και την εθέρμαινον με την αναπνοήν των.
Το τραίνο εξεκίνησεν. Η γραία Λαμπρινή έκαμε άλλην μίαν φορά το σημείον του σταυρού και έλαβε κουράγιο. Ήδη το δυσκολότερον μέρος του ταξιδίου επραγματώνετο ευτυχώς. Ενόμιζεν ότι μετ’ ου πολύ θα έβλεπε την κορυφογραμμήν της Πίνδου, την τόσον οικείαν εις την μνήμην της, την χαμένην εις την αντάραν και το χιόνι. Και ότε εξημέρωσεν, η γραία επρόβαλε μετ’ άκρας επιφυλάξεως την κεφαλήν της από το παραπέτο του βαγονιού, προσπαθούσα να διακρίνη εις το αβέβαιον πρωϊνόν φως και ομίχλην, τα γνώριμα και αγαπημένα βουνά.
Αλλοίμονον! Η πατρίδα ήτο ακόμη αρκετά μακράν. Προ των ομμάτων της γραίας Λαμπρινής ηπλούτο ο ατελείωτος κάμπος, όσον που φθάνει το μάτι, σαβανωμένος με το χιόνι. Εταξίδευσεν ολόκληρον την ημέραν προς νότον και περί την βραδυνήν αμφιλύκην της εφάνη ότι διέκρινε μακράν τας σκιάς υψηλών βουνών. Η καρδιά της ελαχτάρησε. Να ήτο άραγε η Πίνδος, το προσφιλές βουνόν, όπου υπό την σκιάν του εγεννήθη, εμεγάλωσεν, υπανδρεύθη και εσπαργάνωσε τέκνα;
Όχι μόνον δεν ήτο η Γη της Επαγγελίας της, αλλά και περί το εσπέρας, ότε ο ήλιος έδυεν εις την παρυφήν του κάμπου, εβεβαιώθη ότι ο συρμός εστράφη προς την δύσιν. Εμάζυεσεν εν βία τον μπόγον της και, όταν ο σιδηρόδρομος εστάθη δι’ ολίγα λεπτά, επήδησεν αθορύβως εις το έδαφος, αποφασισμένη να συνεχίση πεζή το ταξίδι της.
*
Άγνωστος τόπος το μέρος όπου ευρέθη. Εις την ακοήν της έφθαναν λόγια άγνωστα, διαφορετικά από την γλώσσαν του τόπου εις τον οποίον έζη μέχρι προ τινος. Η καρδία της εμούδιασε. Πού να υπάγη νύκτα ώραν, ξένη και άγνωστος, μόνη και έρημος γραία, αδύνατον μέρος;  Όλον το θάρρος της την εγκατέλειψε και καθήσασα εις μίαν γωνίαν του σταθμού, ομού μετ’ άλλων επιβατών, ήρχισε να κλαίη με μαύρα δάκρυα. Πονετικοί άνθρωποι αυτοί οι ξένοι. Την περιεκύκλωσαν με ενδιαφέρον και την ηρώτων εις την άγνωστο γλώσσαν των διά την αφορμήν των δακρύων της. Τι να τους είπη; Πώς να συνεννοηθεί; Πώς να τους ζωγραφίση τον πόνον της; Και έκλαιε με σιωπηλούς λυγμούς, ενώ γύρω της οι ξένοι άνθρωποι την παρετήρουν με ανείπωτον συμπάθειαν. Ήλθε, τέλος, και ένας άνθρωπος της εξουσίας. Με θερμόν χαμόγελον την επλησίασε, της ωμίλησε. Είδε και απόειδε ότι δεν είναι δυνατόν να συνεννοηθεί. Αντήλλαξε μερικές λέξεις με τους πολίτας και λαβών ηρέμα την γραίαν εκ του βραχίονος, την ωδήγησε εις το γραφείον του σταθμού.
Εκ της ανταλλαγής των ολίγων λέξεων μετά της γραίας, ερωτωμένης εις την ξένην γλώσσαν και αποκρινομένης εις την γλώσσαν της στερεοτύπως «θέλω να πάω στο χωριό μ’», εξήχθη το συμπέρασμα από την ομήγυριν ότι επρόκειτο περί Ελληνίδος. Ο αστυνομικός ωμίλησεν εις το τηλέφωνον δι’ ολίγων και μετ’ ου πολύ κατέφθασαν ασθμαίνοντες δύο Έλληνες εκ των πολιτικών προσφύγων, των διαμενόντων εις την πολίχνην εκείνην της Τσεχοσλοβακίας. Διότι η γραία είχε διέλθει τα πολωνοτσεχικά σύνορα και ευρέθη, άνευ διαβατηρίου, εις την Τσεχίαν.
Οι δύο Έλληνες έσκυψαν έκπληκτοι πλησίον της γραίας:
–Από πού είσαι, μάνα μου;
–Από την Πίνδο…
Ακούσασα την πάτριον φωνήν έπαυσε πλέον αυτομάτως να κλαίη και ανέβλεψεν μετ’ ελπίδων προς τους νεοελθόντας.
–Και πού καθόσουν;
–Σα κει στην Πολωνία…
Έκαμαν οι άνθρωποι τον σταυρόν των, ενώ οι ξένοι συγκινηθέντες παρηκολούθουν εν μεταφράσει την συνομιλίαν.
–Και πώς ήρθες εδώ;
–Με το τραίνο, γιε μ’!
–Και πώς θα πας κάτου;
–Με το πόδι μ’! Βαστάου για ακόμ’!
Εγέλασαν γύρω οι άνθρωποι. Έλαβον την γραίαν μετά στοργής και την ωδήγησαν εις τους ελληνικούς καταυλισμούς, ενώ ταυτοχρόνως ετηλεγράφουν εις Πολωνίαν προς ησυχίαν των εκεί συμπατριωτών των.
Βεβαίως, το ταξίδι της γραίας Λαμπρινής προς το χωρίον της δεν επραγματώθη. Και στενάζουσα, αναμένει μετά των άλλων την ευλογημένην ώραν της επιστροφής της εις το πάτριον έδαφος. Αχ, δεν θάχουν, Θεέ μου, τελειωμόν οι πίκρες και τα βάσανα του κόσμου;

( Το ανωτέρω κείμενο, με το Παπαδιαμάντειο ύφος, έγραψε ο Τάσος Βουρνάς και

δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα «Αυγή» τα «Χριστούγεννα» 1964 με την προσδοκία να συγκινήσει την τότε Κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου και να ψηφιστεί ο νόμος «Περί επαναπατρισμού των πολιτικών προσφύγων) . 

Ο μύθος του Αϊ - Βασίλη

                               Ο μύθος του Αϊ - Βασίλη

          Δεκέμβρης . Ο μήνας των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς , όπου σ’αυτές τις γιορτές κυρίαρχο όνομα είναι αυτό του Αϊ – Βασίλη , ένα ανύπαρκτο πρόσωπο , που ,όμως, παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στον ψυχικό κόσμο των παιδιών ! Ας πούμε , όμως , στα παιδιά την αλήθεια για τα Χριστούγεννα και τον Άγιο Βασίλη .

          Υπάρχει μια πολύ σοβαρή ψυχική πάθηση , που είναι υπεύθυνη για πολλά προβλήματα της κοινωνίας . Η πάθηση αυτή ονομάζεται Σύνδρομο του Αϊ – Βασίλη .

          Για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται , μπορούμε να πούμε πως το Σύνδρομο του Άϊ – Βασίλη όσον αφορά τα αγόρια λέγεται Σύνδρομο του Παν και όσον αφορά τα κορίτσια λέγεται Σύνδρομο της Σταχτοπούτας .

          Η θεραπεία για τα δύο αυτά σύνδρομα είναι η αλήθεια . Η αλήθεια , η οποία πονά στην αρχή , αλλά μετά απελευθερώνει , δίνει την χειραφέτηση στα άτομα της κοινωνίας και στον καθένα μας χωριστά .

          Ο Αϊ – Βασίλης δεν υπάρχει ! Δεν υπάρχει αυτός ο χοντρός Γέρος με τα κόκκινα , που λέει συνεχώς merry Chrismas . Δεν μπαίνει από την καμινάδα , ούτε μας χαρίζει ό,τι δώρο του ζητάμε . Είναι απλώς ένα διαφημιστικό τρικ της πολυεθνικής coca – cola που ξεκίνησε πριν από πάρα πολλά χρόνια για καθαρά εμπορικούς και διαφημιστικούς λόγους .

          Υπήρξε , όμως , ο Μέγας Βασίλειος ! Ήταν ένας πολύ καλός Έλληνας ¨ παππούλης ¨ , που σπούδασε Ελληνική φιλοσοφία , ένας κοινωνιστής χριστιανός ιερέας , που έδωσε όλη του την περιουσία για τους φτωχούς . Έκανε εράνους ,

 μάζευε χρήματα κυρίως από πλουσίους και έφτιαξε πολλά οικοτροφεία , νοσοκομεία , σχολεία και άλλα κοινωνικά ιδρύματα . Ήταν πραγματικά ¨ Μέγας ¨ . Αυτό πρέπει να πούμε στα παιδάκια .

          Αλλά δεν χρειάζεται να τους τα πούμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς , ας τους τα πούμε μια άλλη μέρα , όταν τους ξαναδώσουμε πάλι ένα δώρο .Θα τους πούμε πως το δώρο το δίνει ο μπαμπάς , η μαμά ή η γιαγιά , ο παππούς , κάποιος τέλος που υπάρχει . Και να τους πούμε πως υπάρχουν κι άλλα εκατομμύρια παιδιά σε φτωχά μέρη στον κόσμο , που υποφέρουν χωρίς να έχουν ούτε φαγητό , ούτε νερό , και πρέπει να ενδιαφερόμαστε γι’αυτά .

          Λέγοντας στα παιδιά ψέματα από τόσο μικρή ηλικία είναι σαν να τα εθίζουμε στα ψέματα . Τα μαθαίνουμε να ελπίζουν σε κάτι ψεύτικο , τους μαθαίνουμε να λένε ψέματα , να ζουν με τα ψέματα , τα μαθαίνουμε να είναι υπάκουα , να είναι απαθή , να είναι χαζά . Αυτά τα παιδιά όταν μεγαλώσουν θα ψηφίζουν τους ίδιους πολιτικούς , οι οποίοι τους λένε συνέχεια ψέματα .

          Αν είναι αγοράκι μεγαλωμένο με το σύνδρομο αυτό , ποτέ δεν θα γίνει άντρας . Θα είναι συνεχώς το παιδί της μαμάς , θα ερωτευθεί υποσυνείδητα τη μαμά του , θα ψάχνει να βρει για γυναίκα του μία που να της μοιάζει , θα την υπεραγαπά και θα τη ζηλεύει και στο τέλος θα αποτύχει ως σύζυγος και ως πατέρας .

           Για να ξεπεράσει το παιδί που έχει μέσα του , θα ενεργεί σπασμωδικά , θα φανατίζεται με την πολιτική και το ποδόσφαιρο , θα τρέχει με το αυτοκίνητο για να επιδείξει τον ανδρισμό του .

           Αν είναι κοριτσάκι , τότε αυτό το ψέμα πιθανόν να της καταστρέψει τη ζωή , η οποία έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολη . Θα ψάχνει συνεχώς να βρει τον πρίγκιπα , αυτόν που δεν υπάρχει . Θα κάνει νάζια στον πατέρα της και μετά στον άντρα της , για να της ψωνίζει ρούχα και να της δίνει χαρτζιλίκι . Θα μάθει πως λέγοντας ψέματα , θα καταφέρνει αυτό που θέλει .

          Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι καθολικοί και προτεστάντες , δεν έχουν καταλάβει τίποτα από το μυστηριακό και κοινοτικό πνεύμα του αληθινού Χριστιανισμού .

          Ενώ ο Χριστός έλεγε να ¨ μην θησαυρίζουμε επί της γης ¨ , να πουλήσουμε την περιουσία μας και να μοιράσουμε τα χρήματα στους φτωχούς , αυτοί δεν κερνάνε καφέ , ούτε και στον καλύτερο φίλο τους . Είναι για γέλια ο όρος Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα . Ο Χριστιανισμός είναι έξω από τα κόμματα , ο δε Χριστός εχθρευόταν το κεφάλαιο σαν τον διάολο .

          Μην ξεχνάμε πως Γερμανο-Άγγλο-Γάλλοι Σταυροφόροι πριν 10 αιώνες έκαναν πολλές σταυροφορίες – πολέμους . Με πρόσχημα να καταλάβουν τους Αγίους Τόπους κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν στο δρόμο τους και κυρίως κατέστρεψαν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της . Οι ίδιοι κατέστρεψαν την Ελλάδα πριν 70 χρόνια και χωρίς φιλότιμο συνεχίζουν και σήμερα τον ίδιο οικονομικό πόλεμο .

          Γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και όχι την Ανάσταση . Δεν μπορούν να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι το μυστήριο της Ανάστασης , διότι δεν ζουν την όμορφη ελληνική φύση , η οποία τον Απρίλη οργιάζει και σε μεθά . Οι Έλληνες γιόρταζαν την Άνοιξη , πολύ πριν έρθει ο Χριστιαννισμός . Αυτό γιορτάζουν και τώρα , δηλαδή , τη φύση που αναγεννάται .

          Να η διαφορά Ελλάδος και Ευρώπης : Αυτοί γιορτάζουν μια εμπορική γλυκανάλατη γιορτή , ενώ εμείς την ομορφιά της φύσης , τη χαρά της ζωής . Έχουν ως βάση την ξερή λογική του Ντε Καρτ και του Χέγκελ , ενώ εμείς το συναίσθημα .

          Για να καταλάβουμε τη διαφορά κουλτούρας Ευρωπαίων και Ελλήνων , μπορούμε να δούμε παραλλήλως γιατί αυτοί γιορτάζουν τα γενέθλια , ενώ εμείς την ονομαστική εορτή . Στην Ελληνική γλώσσα κάθε όνομα έχει σημαντικό νόημα και έχει ιστορία . Αν το όνομα είναι αρχαιοελληνικό , μας θυμίζει την αρχαία ιστορία μας . Αν είναι Χριστιανικό πάλι μας θυμίζει τον ομώνυμο Άγιο , που οι περισσότεροι έδωσαν τη ζωή τους για την κοινωνική δικαιοσύνη και την φιλανθρωπία . Τα ονόματα των Ευρωπαίων δεν σημαίνουν τίποτα . Γι αυτό και δεν γιορτάζουν το όνομα και το μόνο που τους μένει είναι τα γενέθλια .

          Ας κάνουμε , λοιπόν , δώρα στα παιδιά μας όλον τον χρόνο , σαν να είναι κάθε μέρα γιορτή . Ας ερευνήσουμε την ιστορική αλήθεια , όπως , την λένε οι εγκυκλοπαίδειες και η ιστορία . Ο μέγας ελληνιστής και ελευθερωτής ψυχών, ο Νίτσε , θα φανεί πολύ χρήσιμος . Αρκεί κάποιος να διαβάσει 1-2 σελίδες από τα βιβλία του , για να ελευθερωθεί .

           Ο Χριστός είχε πει κάποια στιγμή στους φανατικούς Φαρισαίους , που δεν τον πίστευαν . Γνώσεθε  την αλήθεια , και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς , δηλαδή να γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα ελευθερώσει την ψυχή σας .

           Ο μύθος , το παραμύθι είναι ψέμα και μοιάζει μεφυλακή , ενώ η αλήθεια απελευθερώνει .

           Και είναι συγκινητική η στιγμή που κάποιος ενηλικιώνεται , αφήνοντας πίσω τα παραμυθάκια της παιδικής του ηλικίας .

           Ν.Ζ. - ¨ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ¨ , 28-12-2017         .   

Μία καλή γραφή

                                   Μια καλή γραφή

          Με το σημερινό σας , 22-12-2017 , πόνημά κ Λιάκο αγγίξατε τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μας και μας φέρατε πιο κοντά στο βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων , που γιορτάζουμε κάθε χρόνο .

          Τι έμπνευση ήταν αυτή ; Τούτο το χρονογράφημα είναι ένα ¨ δώρο ¨ , ένας ¨ Χριστουγεννιάτικος μποναμάς ¨, για εμάς τους αναγνώστες της ¨ Δημοκρατίας ¨ . Είχα χρόνια να διαβάσω ένα τόσο ζεστό , μεστό και εμπεριστατωμένο γιορταστικό κείμενο , σαν το δικό σας .

          Από τα βάθη της καρδιάς μου , σας στέλνω τα σγχαρητήριά μου και τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τις γιορτές των Χριστουγέννων και του νέου χρόνου 2018 .

          Με εκτίμηση

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 23 – 12 – 2017          .

Καλά Χριστούγενα

              Καλά Χριστούγεννα με υγεία ( 2017 )

     Καλήν ημέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας ,

     Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ’αρχοντικό σας ,

     Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει ,

     μα στην Ελλάδα χάσαμε την ανθρωπιά μας όλη .

     Μνημόνια μας έπνιξαν απ’την κορφή ως τα νύχια

     και γκρέμισαν δια παντός τα όνειρα τα μύχια .

     Συντάξεις κι επιδόματα υπέστησαν σφαγή

     και ο Ηρώδης φόρεσε στολή αριστερή .

     Σφαλιάρες πέφτουνε βροχή όπου και να βρεθείς

     και τα λεφτά σου φεύγουνε προτού τα πληρωθείς .

     Μας κόψανε οι άθλιοι το δώρο Χριστουγέννων

     και γέμισαν τη χώρα μας με πλήθη πεινασμένων .

      Λες και μας ξέχασε σε ο Θεός σε τούτη εδώ τη χώρα  ,

      μας κόψαν το χαμόγελο ευθύς εδώ και τώρα .

      Απ’ τα πολλά χτυπήματα όλοι παραπατάμε ,

    ¨ Βαδίζω και παραμιλώ ¨ στο δρόμο τραγουδάμε .

       Μαλώνουν κάργα στη Βουλή Αλέξης και Κυριάκος

       και ο πολίτης που θωρεί θα καταντήσει ράκος .

       Η Φώφη αναθάρρησε μαζί με το Ποτάμι ,

       αλλά από ψήφους φαίνεται δεν θα υπάρξει δράμι .

       Μας ήρθε και ο Ερντογάν , μας έκανε τον μάγκα ,

       διότι το ανθίστηκε πως δεν υπάρχουν φράγκα .

       Που πας , μωρέ ανιστόρητε , τρελέ και παλαβέ ;

       Δεν σου εξήγησε κανείς για το ¨ Μολών λαβέ ¨ ;

       Δεν σου’πανε τι έγινε εκεί στα Δερβενάκια ,

       Όπου ο Γέρος του Μοριά σας έκανε σουβλάκια ;

       Για  κάνε ,  Τούρκε , πως τολμάς ν’αγγίξεις έδαφός μας ,

       να δεις το ξύλο που θα φας ! Περνάει ο Στρατός μας !

       Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων ,

       μα η Ελλάς εγίνηκε χώρα των παραλόγων .

       Ο Βασιλεύς των Ουρανών και ποιητής των όλων

       φαίνεται μας βαρέθηκε στων ουρανών τον θόλον .

       Κι εμείς τον εξεχάσαμε τον πάντων Βασιλέα ,

       γιατί ψευδώς νομίσαμε πως ήταν όλα ωραία .

       Και τώρα πια ο Κύριος σκληρά μας δοκιμάζει ,

      μας έστειλε τον ΣΥΡΙΖΑ το λάδι που μας βγάζει !

      Σ’αυτό το σπίτι που ‘ ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει ,

      και ούτε πλειστηριασμό ποτέ να μη γνωρίσει .

      Διότι , αν καταλάβατε , και είναι ορισμός τους ,

       μας πήρανε τα σώβρακα και σώσαν τον μισθό τους !

       Να είσαστε όλοι σας καλά , αγαπητοί αναγνώστες ,

       με τη ¨ Δημοκρατία ¨μας των πάντων είστε γνώστες .

       Εγκάρδια σας εύχεται ετούτη η γραφίδα ,

       Χρόνια Πολλά σας και καλά , σας  είπε η ¨ Ακίδα ¨ !

       Εφημ. ¨ Δημοκρατία ¨, ¨ Ακίς ¨ , Αθήνα 24/12/2017

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            

     

                      

Που γεννάται ο Χριστός

                             Που γεννάται ο Χριστός

          Μη ψάξετε στις δεξιώσεις . Ούτε στις τηλεοράσεις . Ούτε στα αναρίθμητα ξέφρενα ή ανιαρά ρεβεγιόν των κλαμπ , των καζίνων , των πολιτικών κομμάτων , των ξένων πρεσβειών , των ποδοσφαιρικών ομάδων και των διαφόρων φιλανθρωπικών σωματείων . Δεν προτιμά τα μέρη με ρηχά χάχανα και βαθιά υποκρισία .

          Ο Χριστός γεννάται στα σπίτια εκείνων που υπομένουν χωρίς να βαρυγκωμούν . Θα τον βρείτε στις φυλακές , στα κελιά όσων έχουν μετανοήσει για τις πράξεις τους , στους δρόμους , όπου περιπλανώνται όσοι Τον αναζητούν , στα δωμάτια των νοσοκομείων , όπου οι ασθενείς προσεύχονται για την υγεία των διπλανών τους και για τη δική τους , στα φτωχόσπιτα , όπου αγαπημένες οικογένειες κάνουν με πίστη τον σταυρό τους πριν γευματίσουν , παντού όπου η υπερηφάνεια έχει μακρύνει πολύ για να δώσει χώρο να καθίσει η χάρις Του . Εκεί γεννάται και συχνάζει ο Χριστός και εκεί μπορούμε να βρούμε το νόημα στη ζωή  μας , αντοχή για τα δεινά της θνησιμότητας και ελπίδα για το τώρα , το αύριο και το πάντα .

          Στο περίπατό μου στο Ζάππειο συνάντησα έναν μοναχικό καλλιτέχνη , που τραγουδούσε . Συστήθηκε ως ¨ Τσάρλι ¨ από τη Σερβία . Επί ώρα πολλή τραγουδούσε χωρίς να περνά ούτε ψυχή ( κρύο γαρ ) . Αυτό δεν τον απασχολούσε καθόλου . Ήθελε απλά να τραγουδά , δίχως να τον ενδιαφέρει αν θα περνούσε κάποιος που θα του άφηνε χρήματα .

          Κάπως έτσι είναι οι Σέρβοι : Αγέρωχοι , χωρίς να γίνονται αλαζόνες . Σπουδαίος λαός . Βαθύς , εσωτερικός , γαλήνια άκαμπτος . Κάτι τέτοιο θαυμάσαμε το 1999 , όταν η αφιονισμένη Δύση , με τα ήθη της σε ελεύθερη πτώση και την αξιοπρέπειά της μηδενισμένη , αποφάσισε να βομβαρδίσει τη Σερβία για να εδραιωθεί το Ισλάμ στην Ευρώπη και να πάρουν πίσω το αίμα τους οι Γερμανοί για την αντίσταση που συνάντησαν από τους Σέρβους στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο . Και να μην ξεχνάμε : Οι Σέρβοι είναι Ορθόδοξοι . Η θρησκεία παίζει τεράστιο ρόλο στο σμίλευμα της ψυχής των εθνών . Πάντα έπαιζε . Καλά Χριστούγεννα .

Παν. Λιάκος – Εφημ.¨Δημοκρατία¨ - Αθήνα 22/12/2017       .

    

¨ Έφυγε νωρίς ο Θανάσης Καλογιάννης

                     ¨ Έφυγε ¨ νωρίς ο Θανάσης Καλογιάννης

       Ήταν Βαλκανιονίκης στο αγώνισμα ¨ 400 μ. μετ’εμποδίων¨το 1965 . Ταλαντούχος αθλητής στίβου στους δρόμους αντοχής και ημιαντοχής . Ο λόγος για τον Θανάση Καλογιάννη , που έγραψε τη δική του ιστορία στο βιβλίο της ιστορίας του Ελληνικού Στίβου .  

       Δυστυχώς ο Θανάσης Καλογιάννης ¨ έφυγε νωρίς ¨ από τη ζωή . ΄Ενας φίλος και δάσκαλός του , ο Στάθης Τοπαλίδης ,  τον αποχαιρέτησε με τα παρακάτω συγκινητικά λόγια :

     ¨ Τόσον εγώ , όσο και όλοι , όσοι σε γνώρισαν καλά , είμαστε ακόμη συγκλονισμένοι από τον άδικο χαμό χαμό¨ σου .

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχεις πια …

       Ζούμε με το να θυμόμαστε τις στιγμές που ζήσαμε μαζί σου. Αν μπορούσαν όλες αυτές οι στιγμές να αποτελέσουν μια σύνθεση , τότε θα είχαμε ένα μεγάλο μέρος της πορείας σου . Στιγμές αγώνα , ενθουσιασμού , αγωνίας , χαράς , υπερηφάνειας, διαλογισμού , προσπάθειας μεγάλης για το ακατόρθωτο …

       Έχεις αφήσει μεγάλη παρακαταθήκη , λεβέντη μου , σε όλους . Η απουσία σου είναι πολύ οδυνηρή … Θα αποτελείς πρότυπο άνδρα αγωνιστή , με θετικό πνεύμα και σοφία . Να είσαι καλά , στον Παράδεισό σου …

       Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 4/12/2017

Χαρμολύπες ...

                                         Χαρμολύπες …

          Τι μέρα κι αυτή . Ένα μνημόσυνο και μια κηδεία σε συνέχεια ! Δεν προλαβαίναμε στο σινάφι μας να πίνουμε καφέδες και να ευχόμαστε ¨ καλή ψυχή ¨ ! Στο μνημόσυνο του Γιώργου Παρασκευόπουλου και στον αποχαιρετισμό του Διαμαντόπουλου του Νίκου . Για τον πρώτο τα έχουμε πει . Για τον δεύτερο τι να πρωτοθυμηθώ , τι να πρωτοχαράξω . Όσο κι αν λέμε πως δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι , θα τολμήσω να το πω ότι υπάρχουν κι εξαιρέσεις . Τουλάχιστον για κάποιους από μας που ο Νίκος σημάδεψε τη ζωή μας στη δουλειά , στη συναδελφικότητα και στην υπευθυνότητα του δημοσιογράφου .

          Στην εφημερίδα τον βρήκα φτασμένο όνομα να μου χαμογελάει και να μου συμπαρίσταται , όταν κατ’άλλους η γραφή μου δεν ήταν … ¨παραδοσιακή¨ και προβλημάτιζε κάποιους αναγνώστες . Θυμάμαι σε μέρες Χούντας να με δικαιολογεί που έκανα  πρώτο θέμα ένα  γάμο γύφτικο και δεύτερο τις δηλώσεις Μακαρέζου … Ναι , ο Νίκος είχε χιούμορ, αλλά και σοβαρή δημοσιογραφική επάρκεια . Οι  εκπρόσωποι των Υπηρεσιών είχαν φιλικές σχέσεις μαζί του , δεν του θυμώσανε ποτέ , στα τεκμηριωμένα σχόλιά του δεν χωρούσαν διαψεύσεις , και στο γραφείο του έρχονταν φίλοι του αναγνώστες για να του πουν ειδήσεις copy-right !

          Ζήσαμε τις εκδρομικές χαρές μαζί , αλλά και τις λύπες του ίδιου και της Λένας απ’το χαμό του γιού τους , πόνο που στη συνέχεια τον απάλυνε η ευτυχία της κόρης τους με τις δύο εγγονές τους . Νοικοκύρης ο ίδιος , ως αιρετός πρόεδρος του Επικουρικού μας Ταμείου , όσο και ως άριστος γνώστης στα οικονομικά , δίνοντάς μας συμβουλές , πώς να διαχειριζόμαστε τα λιγοστά λεφτά μας …Ναι ο Νίκος Διαμαντόπουλος , άνθρωπος με το συναδελφικό χαμόγελο , στη μνήμη κάποιων έχει γραφεί με γράμματα κεφαλαία .

          Ναι συμφωνώ ώρα ν’άλλάξουμε θέμα . Να περπατήσουμε στη  φωτισμένη γιορτινή ατμόσφαιρα της πόλης μας , να δούμε κάτι , να ξεχάσουμε τη δύσκολη μνημονιακή ζωή μας . Και να χαρούμε , αν είναι δυνατόν . Όπως χαρήκαμε στη παράσταση ΤΑΚΙΜ – Καφέ Αμάν ¨ Ελληνική Απόλαυσις ¨, με τη συνεργασία και τη συμμετοχή του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου . Όταν ο Λάμπρος Λιάβας ( το αλάτι της γης ) μας ξάφνιασε σ’ένα ταξίδι του Ελληνισμού απ’τα Βαλκάνια , την Πόλη και τη Σμύρνη , ως το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη της προηγούμενης εποχής , τότε που ξέραμε τι τραγουδούσαμε και γιατί το τραγουδούσαμε . Ένα ταξίδι μέσα σε χρόνο μουσικό , ταξίδι συναρπαστικό , σε μια βραδιά μοναδική , που στην επιτυχία της συνέβαλαν τα εκπληκτικά χορευτικά του Λυκείου Ελληνίδων ,με αμφιέσεις που χρωμάτιζαν την εποχή εκείνη .

          Και από εδώ κάτι ακόμη για τον Φώτη . Τον άνθρωπο , τον πάμπτωχο , που μοίραζε πλούσια ανθρωπιά , που αφαιρούσε τις κακίες μας προσθέτοντας αισθήματα αγάπης . Τελικά μη το ψάχνουμε και πολύ . Το είχα γράψει και παλαιότερα . ¨ Ο Θεός είναι Αγάπη κι η Αγάπη είναι Θεός …

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 19/12/2017   

Νεολαία με όραμα

                                   Νεολαία με όραμα

          Ζούμε στη χώρα , όπου ο υπουργός Δικαιοσύνης προτείνει την ψήφιση νόμου και η Βουλή των Ελλήνων τον ψηφίζει , με τον οποίο αποφυλακίζονται σκληροί , αμετανόητοι δολοφόνοι και βιαστές , που αμέσως μετά την αποφυλάκισή τους συνεχίζουν να δολοφονούν και να βιάζουν . Και ο θεσπίσας τον νόμο υπουργός , αλλά και το κυβερνόν κόμμα συνεχίζουν να νιώθουν υπερήφανοι για την πράξη αυτή …

          Ζούμε στη χώρα , όπου η Κυβέρνηση δείχνει κατανόηση σε συμμορίες που κατέχουν συγκεκριμένη περιοχή της πρωτεύουσας , στην οποία δεν επικρατούν οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους , αλλά ο νόμος της ζούγκλας .

          Ζούμε στη χώρα , όπου όποιος του κατέβει κάνει κατάληψη σε δημόσια κτίρια , τα οποία λεηλατεί , με τις αρμόδιες υπηρεσίες να τηρούν στάση που δείχνει ότι στην ουσία επικροτούν τις καταλήψεις και τις καταστροφές , αντί να εφαρμόζουν τον νόμο .

           Ζούμε στη χώρα που έχει Πρωθυπουργό , ο οποίος ξεκίνησε την … καριέρα του ως καταληψίας !

           Όχι , δεν περιορίζονται στα παραπάνω τα φαινόμενα διάλυσης της χώρας . Η Ελλάδα είναι σε βαθιά παρακμή , χωρίς πνευματική , πολιτική και οικονομική ηγεσία . Η διαφθορά , η οικογενειοκρατία , ο κομματισμός επί δεκαετίες , δημιουργούσαν ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης , παιδείας , λειτουργίας του Κράτους και της αγοράς , ένα μοντέλο που επηρέασε την ψυχοσύνθεση του σύγχρονου Έλληνα .

           Όλα αυτά οδήγησαν στην οικονομική κρίση , την οποία εκμεταλλεύτηκαν περιθωριακά στοιχεία , που έκαναν έφοδο στην εξουσία και οδηγούν την πατρίδα όχι απλά σε χειρότερα , αλλά σε εξαιρετικά επικίνδυνα μονοπάτια . Όμως , δεν υπάρχει μόνο η νεολαία των βορείων προαστίων και των πλουσίων ¨ αριστερών ¨ υπουργών , που κάνει ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής εκ του ασφαλούς , στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών .

          Το άρθρο αυτό απευθύνεται στους απλούς πολίτες και κυρίως στην Ελληνική νεολαία , η οποία πρέπει να διεκδικήσει και να πάρει στα χέρια της τις τύχες αυτής της ένδοξης και συνάμα δύστυχης χώρας .

           Οι νέοι της Ελλάδας και εκείνοι που από ανάγκη βρίσκονται στο εξωτερικό , καθώς και όσοι είχαν την τύχη να μείνουν και να υπηρετήσουν από διάφορα πόστα αυτή την πατρίδα , πρέπει να κάνουν τη δική τους δημοκρατική επανάσταση ! Για να σωθεί η Ελλάδα από τα χέρια των ανεύθυνων , ανίδρωτων καταληψιών , οι οποίοι εφόρμησαν στην εξουσία , αλλά και από τα χέρια των διαφόρων ¨βαρώνων¨που και να θέλουν , δεν μπορούν να σώσουν την πατρίδα .

            Πρέπει να βρεθούν νέοι με όραμα , ηθική , εντιμότητα και πατριωτισμό .

            Τους περιμένουμε .

            Σάββας Καλεντερίδης – Αθήνα – Δεκ. 2017                                                                                                                           

                 

Τι είμαστε τέλος πάντων

                              Τι είμαστε τέλος πάντων

          Κάθομαι και σκέπτομαι , πολλές φορές , τι είδους λαός είμαστε , τέλος πάντων .

          Από τη μια κάνω θετικές εκτιμήσεις , από την άλλη αρνητικές . Στο τέλος δεν καταλήγω πουθενά .

          Είμαστε , εμείς οι Έλληνες , που καμαρώνουμε για την καταγωγή μας , που όταν οι πρόγονοι μας κτίζανε Παρθενώνες , οι δυτικοί έτρωγαν βελανίδια .

          Σήμερα είμαστε τριτοκοσμικοί , υπανάπτυκτοι , εγωιστές,

ξεροκέφαλοι , κουτοπόνηροι , ατομιστές , εκμεταλλευτές και ρατσιστές .

          Μιλάμε πολύ , δεν ακούμε κανέναν , φωνάζουμε χωρίς λόγο , έχουμε μονάχα δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις . Δεν ξέρουμε τι θα πει συγγνώμη ή τη φράση ¨ έκανα λάθος ¨ .

          Το αποτέλεσμα το βλέπουμε γύρω μας . Είμαστε οι ουραγοί της Ευρώπης , από πλευράς ανάπτυξης . Είναι καιρός να συνέλθουμε . Δεν έχουμε άλλα χρονικά περιθώρια .¨ Οι καιροί ου μενετοί …¨

          Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 11/12/2017

           

Άνθρωποι και ζώα

                                    Άνθρωποι και ζώα

          Ενοχλούσε , προφανώς , την κυρία η παρουσία του σκύλου στο σπίτι της , σ’ένα χωριό του Κιλελέρ της Λάρισας .

         ¨Να το πάρεις ¨, είπε στο σύζυγο , ¨ και να το πας στο βουνό , στο ποιμνιοστάσιο , κοντά στα πρόβατα ¨.

          Ήταν Τετάρτη πρωί της 5 Δεκεμβρίου 2017 . Ο εβδομηνταπεντάχρονος συνταξιούχος Λαρισαίος αγρότης , εκτελώντας ¨ άνωθεν εντολήν ¨, έφερε το αγροτικό του στο σπίτι και ξεκίνησε με τον σκύλο για το μαντρί του . Κατά το ξεκίνημα έκανε το μοιραίο και επιπόλαιο λάθος . Δεν φόρτωσε το ζώο , μεγαλόσωμο προφανώς ως ισχυρίζεται , στη καρότσα του αγροτικού για την μεταφορά του , αλλά το έδεσε με ένα σχοινί περασμένο στο λαιμό , πίσω από την καρότσα του αγροτικού . Από εκεί προκλήθηκε το θανατηφόρο ατύχημα . Λόγω  της ταχύτητας που ανέπτυξε το αγροτικό , ο σκύλος ήταν αδύνατον να ακολουθήσει , με αποτέλεσμα να σέρνεται αρκετά χιλιόμετρα , οπότε επήλθε και το τραγικό τέλος του .

          Κατά σύμπτωση , ένας πολίτης μέλος της ¨ Φιλοζωικής εταιρείας ¨ , που ακολουθούσε το αγροτικό , έβλεπε το μακάβριο θέαμα και κορνάριζε στον αγρότη να σταματήσει . Κάποτε , πήρε χαμπάρι ο αγρότης , σταμάτησε , αλλά ήταν πλέον πολύ αργά . Το ζώο , βαριά τραυματισμένο , ξεψυχούσε.

        ¨Τι έκανες ρε άνθρωπε ¨ , του είπε ο φιλόζωος . ¨ Ούτε που κατάλαβα τι γινόταν ¨ , ήταν η απάντηση του αγρότη .

          Έτσι έχει αυτή η μικρή αληθινή ιστορία της κακοποίησης ζώου σε ένα χωριό του νομού Λάρισας . ΄Ενας φύλακας-σκύλος ¨δολοφονήθηκε¨ από την εγκληματική επιπολαιότητα ενός ανθρώπου . Θα μου πείτε ; Και τι έγινε ; Άλλαξε τίποτα ; Τέτοιοι χοντρόπετσοι και αδιάφοροι , καθώς είμαστε , χωρίς αισθήματα , χωρίς πνευματικές περγαμηνές , περιστατικά σαν το τωρινό θα επαναλαμβάνονται και θα τα θεωρούμε εντελώς φυσιολογικά .

Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 13/12/2017           . 

Όμορφες αναμνήσεις

                                 Όμορφες αναμνήσεις

          Για το χωριό Θολάρια – Αμοργού , όπου οι ευτυχείς γονείς Πέτρος και Φιλίτσα Παλαμηδά δεξιώθηκαν τους προσκεκλημένους στη βάπτιση των διδύμων παιδιών τους Βασίλη και Μαρίας , που τελέστηκε την Κυριακή 11-7-2010 , ο ιστορικός ερευνητής και δημοσιογράφος Γεώργιος Ασπρέας γράφει στο φύλλο της 29 Νοεμβρίου 1932 της ¨ Εστίας ¨. :

       ¨Στο μαιΐστρο της Αμοργός , επάνω στο μαυροβούνι , είναι κτισμένο το Θολάρι . Παληό χωριό μαρινάρικο , που οι κοπέλες του είναι ψηλόλιγνες και σταράτες και τα παλικάρια του γεμάτα, μαυριδερά , με ατσαλένια μπράτσα και μάτια ανήσυχα σαν σπίθες .

       Όλα τα νησιώτικα χωριά , που κτίστηκαν τον παληό καιρό στις ξέρες και στα μαυροβούνια , θεμελιώθηκαν μακρυά από τους γιαλούς . Τα βλέπει κανείς σαν γλαροφωληές στους ψηλούς βράχους και σαν σκοπιές στις βουνοπλαγιές . Σε γιαλούς δεν χτιζόντουσαν χωριά , παρά μονάχα κάστρα και μπούρτζια και καστέλα , αρματωμένα με τάπιες και κανόνια . Οι κουρσάροι , που χίλια χρόνια ήτανε των νησιών και των γιαλών ο φόβος και ο τρόμος , άσπλαχνοι και σκληρόκαρδοι φονηάδες και κλέφτες , αρμένιζαν στις θάλασσες και κούρσευαν τους λαούς , αρπάζανε τσούρμες τα παιδιά και τα κορίτσια και φεύγανε για τα σκλαβοπάζαρα .

       Από τις πλαγιές και τα ψηλώματα , που κτίζανε άθελά τους οι νησιώτες , μόλις αγνάντευαν πανί στις θάλασσες , άρπαζαν τ’άρματα τα παλικάρια και κλείνανε τα μονοπάτια και τις κακοστρατιές .

     

       Στο γιαλό , στο Θολάρι της Αμοργός , εκεί που αρχίζει να ψηλώνει ο κάβος του Μαράγκα , που οι θαλασσίτες τον λένε και κάβο Σκάρο , οι Θολαργιώτες είχανε κτίσει το κλησίδι τους , αγιασμένο την Παναγία την Οδηγήτρια . ¨   

       Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 16/11/2017          .         

Μουντιάλ 2018 χωρίς την Ιταλία

Μουντιάλ 2018 χωρίς την Ιταλία

          Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον κόσμο των φιλάθλων του ποδοσφαίρου . Το βράδυ της Δευτέρας 13-11-2017 η Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών της Ιταλίας αποκλείστηκε των αγώνων του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 , που θα γίνουν στα γήπεδα της Ρωσίας το καλοκαίρι του 2018 ,  από την αντίστοιχη ομάδα της Σουηδίας . Σκορ : 1-0 Στοκχόλμη , 0-0 Μιλάνο .

          Μετά από 18 συμμετοχές σε αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου , που κράτησαν 60 χρόνια , από το 1930 , από τις οποίες κατέκτησε 4 τρόπαια , κατά τα έτη 1934 , 1938 , 1982 , 2006 , η Εθνική Ανδρών Ιταλίας αποκλείεται για πρώτη φορά εφέτος από τη διοργάνωση του 2018 .

         Από τους πρώτους προκριματικούς αγώνες οι Ιταλοί δεν έδειξαν ¨ καλό πρόσωπο ¨. Με μια ομάδα ασύνδετη , απροπόνητη και βαριά , χωρίς σπιρτάδα , φαντασία και ταχύτητα , ήταν αδύνατον να πιάσουν αποδόσεις και καλά αποτελέσματα . Έτσι , λοιπόν, μοιραίως έχασαν την πρώτη θέση από τους Ισπανούς που οδηγεί κατ’ευθείαν στη διοργάνωση , με επακόλουθο να πάνε σε αγώνες Μπαράζ , όπου αποκλείστηκαν από την ομάδα της Σουηδίας .

         Έτσι αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά , ότι πέρασαν οι εποχές που τα παιχνίδια κερδίζονταν με τα μεγάλα ονόματα και τις βαριές φανέλες των συλλόγων . Πρέπει να ιδρώσει και να ματώσει κανείς για να διακριθεί και να επιτύχει τους στόχους του .

        Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 15/11/2017        .     

Η δουλειά με ξεκουράζει

                           Η δουλειά με ξεκουράζει

          Και ποιος δεν θυμάται τα νιάτα του , τότε που νέοι νιώθαμε μια ψυχική ευφορία , την ορμή της νεότητας , την θέληση και την όρεξη να κατακτήσουμε όλον τον κόσμο .

         Όλοι οι ¨ορίζοντες¨ ήταν ανοικτοί . Τίποτα δεν μας σταματούσε μπροστά στο ¨αύριο¨ της ζωής , που προσπαθούσαμε να το αγκαλιάσουμε και να το χαρούμε .

        Πότε πέρασαν τόσες δεκαετίες ούτε που το καταλάβαμε . Και , όμως , πέρασαν ανεπίστροφα . Το δείχνουν τα άσπρα μαλλιά , τα ρυτιδωμένα πρόσωπα , τα     περιττά κιλά  που ανέβασε ο κάθε ανθρώπινος οργανισμός .

        Σήμερα συνταξιούχοι , απόμαχοι της ζωής , ¨ βετεράνοι¨ του πολέμου της βιοπάλης , ώριμοι και κατασταλαγμένοι βλέπουμε και κρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις με διαφορετική ¨ οπτική γωνία ¨ από εκείνης των νεανικών χρόνων. Είναι και τα χρόνια που ¨φορτωθήκαμε¨ ηλικιακά , είναι και τα χρονικά περιθώρια επιβίωσης που λιγοστεύουν .

       Και μέσα σε όλο τούτο το ¨ομιχλώδες τοπίο¨ , θαυμάζω , καμαρώνω και παίρνω δυνάμεις από τον φίλο και συνομήλικο μου Γιώργο , ράφτη το επάγγελμα , που εξακολουθεί , έτσι , σαν να μην συμβαίνει τίποτα , κανονικά να εργάζεται και να χαίρεται τη ζωή .

       Σκυμμένος στη δουλειά του ολημερίς , ράβει , γαζώνει , σιδερώνει , κόβει μετρώντας , με τη μεζούρα του περασμένη στους ώμους του . Ατέλειωτες ώρες δουλειάς , με το βελόνι στο χέρι να βγει το μεροκάματο , να μπορέσει να επιβιώσει . Θέλει τα ετοιμάσει , βιάζεται , θάρθει ο πελάτης για πρόβα , δεν πρέπει να περιμένει . Κατόπιν έχει να παραδώσει δουλειά που του δίνουν από την αγορά , από καταστήματα έτοιμου ενδύματος , κυρίως παντελόνια , επιδιορθώσεις σε σακάκια , παλτά . Λίγες είναι οι παραγγελίες για κατασκευές καινούργιων,οι καιροί είναι δύσκολοι , τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν . Συνεπής στη δουλειά του παραδίδει προσεγμένα και καλοραμμένα ρούχα .

          Αν πέσει πολλή δουλειά , καταφθάνει η γυναίκα του από το σπίτι , γνώστρια της ραπτικής . Αρχίζει να τρυπώνει , να στριφώνει , να ράβει κουμπιά και να τελειώνει διάφορες τεχνικές εκκρεμότητες του ραφείου .

          Παντρεμένοι εδώ και πολλά χρόνια , απέκτησαν δύο κόρες παντρεμένες κι αυτές και είναι σήμερα παππούδες με τέσσερα εγγόνια .

          Τους βλέπω , τους χαίρομαι και τους καμαρώνω τέτοιους ανθρώπους . Είναι οι μαχητές της ζωής . Ποτέ δε το έβαλαν κάτω , ποτέ δεν έκαναν πίσω μπροστά στις δυσκολίες της καθημερινότητας .¨ Θα εργάζομαι , όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου ¨, λέει ο φίλος μου Γιώργος . ¨Αν έμενα χωρίς δουλειά , αυτό θα ήταν ένα καθημερινό μαρτύριο , για μένα ¨.

         Τον αποχαιρέτισα . Καλό κουράγιο φίλε  Γιώργο . Ο Θεός να σου χαρίζει υγεία και δύναμη .

         Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 9/11/2017          .

      

-                           

Στη μνήμη Σοφίας και Λουκίας Τοπάλη

                   Στη μνήμη Σοφίας και Λουκίας Τοπάλη

          Το μνημείο των τριών γυναικών που κρεμάστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές τον Ιούλιο του 1944 στα Κάτω Λεχώνια – Πηλίου αποκαλύφθηκε την Κυριακή 5/11/2017 κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας , Στερεάς Ελλάδος και Ευβοίας , στον ναό του Αγίου Γεωργίου Κάτω Λεχωνίων-Πηλίου .

          Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε μετά τη θεία λειτουργία παρουσία συγγενών των θυμάτων από την Ολλανδία και εκπροσώπων των τοπικών αρχών της πόλης , ενώ παρέστη και η εκπρόσωπος του Ολλανδικού Προξενείου Λήδα Μαλικέντζου .

       ¨Στέκομαι εδώ στη μνήμη της Σοφίας και Λουκίας Τοπάλη και είμαι ευγνώμων που τις τιμάτε . Θυμόμαστε με συγκίνηση όσα έκαναν για τους συμπολίτες τους ¨ , ανέφερε η εγγονή Τοπάλη και σημείωσε πως με το μνημείο συμπληρώνεται η κληρονομιά των τριών γυναικών αλλά και ένας οίκος ευγηρίας ¨Ολλανδία¨ , φέρει το όνομά τους .

        Η ιστορία παλιά , αλλά η αλήθεια της συνεχίζει να προκαλεί , να συγκλονίζει κι ας πέρασαν 73 ολόκληρα χρόνια . Το έγκλημα έγινε στα Κάτω Λεχώνια – Πηλίου την Παρασκεύη 7 Ιουλίου 1944 , όταν οι Γερμανοί κατακτητές με τους ντόπιους συνεργάτες τους , κρέμασαν στα κλωνάρια μιας μουριάς , πλάϊ στο σιδηροδρομικό σταθμό , τις τρεις άτυχες γυναίκες : Τη Σοφίκα Τοπάλη , την μητέρα Λουκία Τοπάλη και τη Φιλίτσα Καλαβρού , αφού πρώτα τις βασάνισαν στις φυλακές του Βόλου. Η κατηγορία ήταν ότι οι Τοπάλαινες έδιναν τρόφιμα στο 54^ο Σύνταγμα των ανταρτών Πηλίου , αλλά η πραγματική αλήθεια ήταν άλλη : Να αρπάξουν οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους τον χρυσό που έκρυβαν οι Τοπάλαινες στο αρχοντικό τους . Το αρχοντικό , που λεηλατήθηκε συθέμελα .

          Όταν η αξέχαστη δημοσιογράφος Νίτσα Κολιού στο βιβλίο της ¨ Άγνωστες Πτυχές Κατοχής και Αντίστασης 1940-44¨ ανέφερε και την ¨ άγνωστη πτυχή ¨ των κρεμασμένων γυναικών στη μουριά της πλατείας των Κάτω Λεχωνίων , τότε άρχισαν να χαλαρώνουν και οι ¨ θηλιές ¨ της μνήμης των Κατωλεχωνιτών . Και τότε πήρε τη σκυτάλη ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαντίδης ( ένα από τα παιδιά που είδαν τότε το έγκλημα ) και ερεύνησε λεπτομερέστερα το θέμα με συνεντεύξεις από όσους πρόλαβε εν Ζωή , αλλά και με θύμησες δικές του , που δημοσιεύονται στο βιβλίο του ¨ Σοφίκα Τοπάλη-θηλιά στη μνήμη ¨ , που κυκλοφορεί και στην Αγγλική Γλώσσα αλλά και σε Β΄έκδοση προσφορά .

          Ρεπορτάζ εφημ. ¨ Ταχυδρόμος ¨ Βόλου 6/11/2017

  

                                                                                            

Πεσόντες αεροπόροι από τη Νέα Ιωνία-Μαγνησίας

             Πεσόντες αεροπόροι από τη Νέα Ιωνία - Μαγνησίας

          Με αφορμή την εβδομάδα των εορταστικών εκδηλώσεων της Πολεμικής Αεροπορίας ας αναφερθούμε σε δύο περιστατικά θανάτου πιλότων καταγόμενων από τη Νέα Ιωνία – Βόλου , που συνέβησαν την δεκαετία του πενήντα .

         Εκτέλεσαν το καθήκον τους και έπεσαν ηρωικώς , κατά την διάρκεια αεροπορικών ασκήσεων οι καταγόμενοι από τη Νέα Ιωνία πιλότοι- ανθυποσμηναγοί Γεώργιος Κοτζακίδης και Ανδρέας Ευθυμιάδης .

        Ο Γεώργιος Κοτζακίδης του Ηλία και της Ηώς , γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία το 1930 . Τον Μάϊο του 1951 εισήλθε στη Σχολή Αεροπορίας ( τμήμα εφέδρων χειριστών ) και τον Μάϊο του 1952 ονομάσθηκε έφεδρος ανθυποσμηναγός . Στις 3 Ιουλίου 1953 , κατά την εκτέλεση διατεταγμένης πτήσεως ( άσκηση ) , το αεροσκάφος του F-84G της 110 Πτέρυγας Μάχης (Λάρισα) στην οποία υπηρετούσε , κατέπεσε λόγω βλάβης στη θάλασσα , 2 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της χερσονήσου Κασσάνδρας , με αποτέλεσμα τον πνιγμό του χειριστή .

        Στη μνήμη των κατοίκων της Νέας Ιωνίας παραμένει η τραγική φιγούρα της μητέρας του Ηώς , που εκείνες τις μέρες του Ιουλίου του 1953 , ενώ ακόμη οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες για τον χαμό του παιδιού της , αυτή διάνυσε γονατιστή και με τα πόδια γυμνά την απόσταση ( δρόμος χωματένιος , τότε ) από το σπίτι τους ( γωνία Ελευθ. Βενιζέλου με Δορυλαίου ) μέχρι τον ναό της Ευαγγελίστριας , κλαίγοντας και παρακαλώντας την Παναγία να βρεθεί σώο το παιδί της .

        Ο Ανδρέας Ευθυμιάδης του Αναστασίου και της Χρυσούλας γεννήθηκε το 1930 στη Νέα Ιωνία . Τον Ιανουάριο του 1952 εισήλθε στη Σχολή Αεροπορίας  ( τμήμα εφέδρων χειριστών ) και αποφοίτησε τον Φεβρουάριο του 1953 με τον βαθμό του εφέδρου ανθυποσμηναγού . Σκοτώθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1953 στη περιοχή Αχαρνών – Αττικής , λόγω πτώσεως και συντριβής του αεροσκάφους Tiger Moth στο οποίο επέβαινε , κατά την εκτέλεση εκπαιδευτικής πτήσεως .

        Στη Νέα Ιωνία , στη οδό Αναπαύσεως με Σινώπης , στο ύψος της οδού Χρήστου Λούλη , όπου εκεί σχηματίζεται τριγωνικό κηπάριο , οι γονείς του ανήγειραν και παραμένει μέχρι σήμερα εικονοστάσι στη μνήμη του .

        Πρέπει να σημειωθεί ότι οι γονείς των δύο φονευθέντων ήταν πρόσφυγες πρώτης γενιάς και από τους πρώτους οικιστές της Νέας Ιωνίας .

        Ας είναι το σημείωμα τούτο ένας φόρος τιμής και μνήμης στα προσφυγόπουλα αυτά ,που έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος προς την Πατρίδα .  

       Ρεπορτάζ : Δημήτρης Κωνσταντάρας – Βόλος 7/11/2017

          

Άξιος Δημοσίου Επαίνου

                             Άξιος Δημοσίου Επαίνου

          Συγκλονίστηκε το πανελλήνιο . Εντυπωσιάστηκε η Κοινή Γνώμη . Σπάνιο το περιστατικό . Συνέβη στο Βόλο .

          Ένας 59χρονος , ο Γιώργος Αρβανίτης , διανύων μετεγχειρητικό στάδιο εγχείρησης καρδιάς , δεν υπολόγισε τη ζωή του . Μόλις είδε τις φλόγες να τυλίγουν την μονοκατοικία της οδού Μικράς Ασίας 15 , στη Νέα Ιωνία – Βόλου , όπου διέμενε η γειτόνισσά του 25χρονη φοιτήτρια από τη Λαμία , με κινητικά προβλήματα από τροχαίο , όρμισε μέσα στη φωτιά . Η εξώπορτα δεν άνοιγε , ήταν κλειδωμένη . Πήγε στο παράθυρο , έσπασε τα παραθυρόφυλλα και πήδηξε μέσα στο δωμάτιο . Αμέσως αγκάλιασε την κοπέλα και με γρήγορες και δυνατές κινήσεις πετάχτηκε στην αυλή και στην έξοδο . Η σωτηρία ήταν γεγονός .  

         Μεγάλη η πράξη . Τεράστια η αυτοθυσία ενός ανθρώπου να σώσει από βέβαιο θάνατο έναν συνάνθρωπό του . Εκτός από τα προβλήματα  υγείας , είχε ο σωσίας του περιστατικού γυναίκα και δύο παιδιά . Όλα τα παραπάνω  δεν τα σκέφθηκε , δεν τα υπολόγισε . Συνταραγμένος , ότι κινδυνεύει ένας άνθρωπος , όπου τεράστιες φλόγες έκαιγαν τα πάντα , δεν έκανε πίσω , δεν λιποψύχησε , έκανε μπροστά για να σώσει μια ζωή , για να σώσει τη γειτονοπούλα του φοιτήτρια . Και τα κατάφερε χάρη στον δυναμισμό και στην ταχύτητα που εφήρμοσε στην αντιμετώπιση του συμβάντος .

       Ένα μεγάλο εύγε στο ατρόμητο και γενναίο παλικάρι , που έσωσε μέσα από τις φλόγες μια ανθρώπινη ζωή . Το παράδειγμά του , ο άθλος του πρέπει να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα . Ένα περιστατικό αναφοράς στο χρέος και στο καθήκον που πρέπει να μας διακρίνει απέναντι στην ανάγκη και στον κίνδυνο κάθε συνανθρώπου μας .

          Στο σημείο αυτό κάνω πρόταση στην Ακαδημία Αθηνών , όπου στα τέλη κάθε Δεκεμβρίου βραβεύει πράξεις και γεγονότα κορυφαίας υφής του 2017 , να συμπεριλάβει στους επαίνους της την αυτοθυσία που επέδειξε ο Γιώργος Αρβανίτης , σώζοντας από βέβαιο παρανάλωμα του πυρός έναν άνθρωπο . Θα αποτελεί μια ελάχιστη αναγνώριση σ’ένα ανθρώπινο επικίνδυνο τόλμημα.

         Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 1/11/2017

                 

Γενέθλια ενός παγκόσμιου ποδοσφαιρικού θρύλου

             Γενέθλια ενός παγκόσμιου ποδοσφαιρικού θρύλου

          Συμπληρώνονται εφέτος 77 χρόνια από την γέννηση ενός παγκόσμιου ποδοσφαιρικού θρύλου . Πρόκειται για τον Έντσον Αράντος ντο Νασιμέντο . Αυτό είναι το πλήρες όνομα του ποδοσφαιριστή , που γνώρισε και θαύμασε όλος ο κόσμος με το παρατσούκλι ¨ Πελέ ¨ .

         Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1940 στο Τρες Κόρασσες της Βραζιλίας . Έπαιζε από μικρός ποδόσφαιρο και έκανε ντεμπούντο με την μεγάλη του αγάπη τη Σάντος , σε ηλικία 15 ετών , όπου σκόραρε κιόλας . Στα 16 του πέτυχε 36 γκολ και στα 17 του , 53.

         Από τα 16 του αγωνιζόταν στην Εθνική Ανδρών Βραζιλίας . Το 1958 , σε ηλικία 17 ετών , συμπεριλήφθηκε στην αποστολή  της Εθνικής Ανδρών της χώρας του για το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Σουηδία .

        Σκόραρε έξι φορές , τις δύο από αυτές στον τελικό , όπου η ομάδα του νίκησε με 5-2 την διοργανώτρια Σουηδία και στέφθηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια για πρώτη φορά στην ιστορία της .

       Ο Πελέ θεωρείται ¨ Εθνικός Θησαυρός ¨ για το Κράτος της Βραζιλίας . Το γεγονός ότι οι εκάστοτε Κυβερνώντες δεν του επέτρεψαν να πάει στη Ευρώπη , όπου οι περισσότερες μεγάλες ομάδες ήθελαν να τον κάνουν δικό τους και από την άλλη ότι λάτρευε τη Σάντος , τον κράτησαν στην ίδια την ομάδα για 18 χρόνια . Έφυγε μόνο σε ηλικία 34 ετών για να παίξει στις ΗΠΑ και την Νιου Γιορκ Κόσμος για μια τριετία .

      Το 1970 ο Πελέ άνοιξε τον δρόμο για τη νίκη με 4-1 στον τελικό εναντίος της Ιταλίας και η Βραζιλία έγινε η πρώτη ομάδα με τρεις κατακτήσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου , με τον Πελέ να είναι παρών και στις τρεις . Την προηγούμενη χρονιά είχε φτάσει , ήδη , τα 1.000 γκολ στην καριέρα του .

      Συνολικά σκόραρε 1.283 γκολ σε 1.363 ματς , με Σάντος Βραζιλίας και Νιου Γιορκ Κόσμος . Το 1977 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση , αλλά ποτέ από το ποδόσφαιρο  με το οποίο ασχολήθηκε από διάφορα πόστα . Παντρέυτηκε δύο φορές . Το 2000 η FIFA τον ονόμασε ποδοσφαιριστή του αιώνα , από κοινού με τον Ντιέγκο Μαραντόνα της Αργεντινής .

      Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 25/10/2017           .  

         

Η φθορά του χρόνου

Η φθορά του χρόνου

          Μουντό το Χειμωνιάτικο πρωινό της Κυριακής . Έξω βρέχει συνέχεια , δεν λέει να σταματήσει . Οι καμπάνες κτυπούν και καλούν τους πιστούς στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής .

         Η γερόντισσα , γιαγιά – Αντιγόνη , της γειτονιάς μου , από τις 7 το πρωί είναι έτοιμη για το Κυριακάτικο καθήκον της . Φόρεσε το καλό της φόρεμα , το αδιάβροχο επανωφόρι της , πήρε την ομβρέλα της . Ξεκίνησε για τον ναό της ενορίας της .

         Διαμένει μόνη της . Ο άντρας της πέθανε πριν από χρόνια . Οι δύο κόρες της παντρεύτηκαν και ζουν χωριστά , κάνοντας το δικό τους νοικοκυριό . Και η κυρία Αντιγόνη , μόνη της , ζει τη δική της μοναξιά και τις αναμνήσεις της . Και τι δεν θυμάται κάθε μέρα . Από τα αξέχαστα χρόνια της νιότης , που έκανε χιλιάδες όνειρα , τα χρόνια που παντρέυτηκε και έγινε μητέρα γνωρίζοντας όλες τις χαρές και τις πίκρες της ζωής .

         Σήμερα διαπιστώνει , ότι στις δεκαετίες που πέρασαν , δεν   

εξήλθε αλώβητη . Της φόρτωσαν γερατειά , ρυτίδες , και άσπρα μαλλιά . Υπομένει . Δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς . Είναι η φθορά του χρόνου .

         Κουράγιο κυρία Αντιγόνη . Το ίδιο υπόλοιπο ¨ μονοπάτι ¨ της ζωής , που διαβαίνεις , το διαβαίνουμε όλοι μας . Προσοχή ,

αυτό το ¨ μονοπάτι ¨ να το περνάμε όσο πιο ανώδυνα μπορούμε.

        Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 24/10/2017         

Τυγχάνει εξαιρέσιμον

                                  Τυγχάνει εξαιρέσιμον

          Θα τρελαθούμε στο τέλος . Κάθε μέρα νέες επιβαρύνσεις , νέοι φόροι , νέα χαράτσια . Που θα πάει αυτό το χάλι . Πόσο θα αντέξουμε . Οι αντοχές και οι ανοχές λιγοστεύουν . Πάμε στο άγνωστο …

          Βρήκα στα κιτάπια μου ένα σχετικό ποιηματάκι , που έγραψε πριν εκατό και πλέον χρόνια ο μεγάλος σατιρικός μας ποιητής Γιώργος Σουρής . Ας το απολαύσουμε :

       ¨ Φόρον εις το κατούρημα ,

          φόρον και εις το κλάμα ,

          φορολογούνται χωριστά ή

          και τα δυο αντάμα ;

          Όμως , το εις την ύπαιθρον

          λαμβάνον χώραν χέσιμον ,

          τυγχάνει εξαιρέσιμον !

          Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 20/10/2017  . 

Είναι σύνδρομο φυλετικό η ανυπακοή

                     Είναι σύνδρομο φυλετικό η ανυπακοή

          Το διακρίνεις παντού . Στο δρόμο , στη δημόσια υπηρεσία , στο σούπερ μάρκετ … Απειθαρχία , μη τήρηση κανόνων φυσικών και τεχνικών . Σα να έχουμε ένα γονίδιο εμείς οι Έλληνες , που μας παρακινεί να μην τηρούμε την κανονικότητα ή τέλος πάντων αυτό που θεωρείται φυσικό και λογικό .

        - Γιατί κύριε παραβίασες το στοπ ;

        - Και ποιος είσαι εσύ που με ελέγχεις ;

        - Γιατί παρκάρεις κλείνοντας τη μπάρα ;

        - Τροχονόμος είσαι ; Ποιο  χρέος , δεν χρωστούμε σε κανέναν …

         Είναι σύνδρομο φυλετικό η ανυπακοή στους νόμους της φύσης και της λογικής . Θεωρούμε τους εαυτούς μας αναρχικούς , αλλά όπως είχε πει και ο δικτάτορας Μουσολίνι ,¨ κάθε αναρχικός κρύβει μέσα του έναν αποτυχημένο δικτάτορα.

       Ίσως , έτσι , εξηγείται η ροπή προς το παράνομο , το αφύσικο … Αποτύχαμε να γίνουμε δικτάτορες , γίναμε αντιεξουσιαστές …

      Στην Κρήτη έφτιαξαν σελίδα στο Facebook  , που¨ καρφώνει τους …αστυνομικούς .

      Κοινοποιεί  στα μέλη της , την ακριβή τοποθεσία που στήνει

 ¨ μπλόκα ¨ η αστυνομία , από τις αναρτήσεις διερχομένων οδηγών , που ενημερώνουν τους υπόλοιπους . Μέχρι και φωτογραφίες ανεβάζουν …

      Το ίδιο θα γίνει σε λίγο με τους ελέγχους της Εφορίας , του ΕΦΚΑ για τη ¨ μαύρη  εργασία ¨ , των υγειονομικών …Εφευρίσκονται συνεχώς κόλπα με τη βοήθεια και του Διαδικτύου , για τη μη εφαρμογή του νόμου και ας έχει αυτό επίπτωση στα δημόσια έσοδα , στη δημόσια ασφάλεια , στην υγεία , στη ζωή των εργαζομένων και των πολιτών .

      Το  αποτέλεσμα της συνεχούς ροπής προς την παρανομία είναι η ανακύκλωση της μιζέριας και της καταπίεσης , καθώς , όπως είχε γράψει και η φιλόσοφος Σιμόν Βέϊλ : ¨ οι καταπιεσμένοι που επαναστάτησαν ,  δεν μπόρεσαν ποτέ να ιδρύσουν μια κοινωνία μη καταπιεστική ¨ .

      Η τάση κόντρα στην κανονικότητα έχει πολιτισμικό και ιδεολογικό υπόβαθρο , που εκτείνεται και μέχρι την εκπαίδευση . Πηγάζει από την ιδέα πως ο νεοέλληνας είναι απόγονος του μεγαλύτερου πολιτισμού , που άκμασε πάνω στη Γη και ως εκ τούτου πρέπει να έχει προνομιούχο θέση και μεταχείριση από την υπόλοιπη ανθρωπότητα …

     Με αυτά και μ΄αυτά μπήκαμε μόνοι μας στο περιθώριο  ως λαός στην Ευρώπη και στον κόσμο.

     Σ.Δ. - ¨ Θεσσαλία ¨ - Βόλος 3/9/2017  .

       

                                                                                          

Μετά χαράς θα πήγαινα

                              Μετά χαράς θα πήγαινα …

          Αν και πέρασαν 84 χρόνια από τον θάνατό του , ο γραπτός του λόγος , το έργο του εξακολουθούν να συγκινούν και να διδάσκουν τις επόμενες γενιές . Ο λόγος για τον ¨ ποιητή των στίχων ¨ Κωνσταντίνο Καβάφη ( 1864 – 1933 ) .

          Στο σημείωμα τούτο ο Καβάφης περιγράφει κάποιον νέο που ψάχνει να βολευτεί , αλλά αυτοί που μπορούν να του δώσουν μια δουλειά … είναι όλοι τους καθάρματα .

       ¨ Κατάντησα σχεδόν , ανέστιος και πένης .

         Θ’απευθυνθώ προς τον Σαβίνα πρώτα .

         Κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’εκτιμήσει ,

         θα πάγω στο αντίπαλό του , τον Γρυπό .

         Κι αν ο ηλίθιος  κι αυτός δεν με προσλάβει ,

         Πηγαίνω πορευθείς στον Υρκανό .

         Θα με θελήσει πάντως ένας απ’τους τρεις .

         Κι είναι συνείδησίς μου ήσυχη ,

         Για το αψήφιστο της αλλαγής .

         Βλάπτουν κ’οι τρεις τη Συρία το ίδιο .

         Αλλά κατεστραμμένος άνθρωπος , τι φταίω εγώ .

         Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ .

         Ας φρόντιζαν οι κραταιοί Θεοί ,

         να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό .

         Μετά χαράς θα πήγαινα μ’αυτόν .¨