Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

                                  ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ

          Ένα τόσο δα νησάκι στο ανατολικό άκρο της Ελλάδας σου κόβει την ανάσα με την πρώτη ματιά και σε κρατά αιώνια αιχμάλωτο με τη μοναδική συντροφιά του ! Ό λόγος για το Καστελόριζο , το μεγαλύτερο από τα 14 συνολικά νησάκια , που ανήκουν στο σύμπλεγμα Καστελόριζου ή Μεγίστης των Δωδεκανήσων .
          Το Καστελόριζο βρίσκεται μόλις 1,25 ναυτικό μίλι , από τις νοτιοδυτικές ακτές της Τουρκίας , ενώ από τη Ρόδο απέχει 72 ναυτικά μίλια και από τον Πειραιά 328 . Το όνομά του είναι Δυτικής προέλευσης και σημαίνει κόκκινο φρούριο .
          Το Σύμπλεγμα Μεγίστης περιλαμβάνει επίσης τη νήσο Στρογγυλή και τη νήσο Ρω , όπου η μόνιμη κάτοικος της νήσου Δέσποινα Αχλαδιώτη – γνωστή ως κυρά της Ρω – για δεκαετίες έως το 1982 , όταν απεβίωσε , ύψωνε την Ελληνική σημαία καθημερινά . Σήμερα εκεί βρίσκεται ένα μνημείο προς τιμήν της και ένα μικρό απόσπασμα του Στρατού να φυλάει το μικρό νησί.
          Ο επισκέπτης που φθάνει στο Καστελόριζο με το πλοίο , αφού έχει ταξιδέψει για αρκετή ώρα κατά μήκος των Τουρκικών ακτών ( και με τη συνοδεία-πολύ συχνά) σκαφών του Λιμενικού της Τουρκίας ) , μένει κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό μπαίνοντας στο κλειστό φυσικό λιμάνι με εκατοντάδες πολύχρωμα αρχοντικά ! Αμφιθεατρικά χτισμένα γύρω από τη θάλασσα αποτελούν αυθεντικά δείγματα παραδοσιακής Δωδεκανησιακής αρχιτεκτονικής και προκαλούν εντύπωση όχι μόνο με τα έντονα χρώματά αλλά και με τη ομοιομορφία τους , που οφείλεται στη χρήση ντόπιων υλικών , αλλά και στους αυστηρότατους κανόνες της δόμησης !  Αυτός είναι και ο μοναδικός οικισμός του νησιού , ο οποίος αποτελείται από τις συνοικίες Πηγάδια , Χωράφια και Μανδράκι . Στον οικισμό υπάρχουν πολλά παλιά αρχοντικά , πολλά από τα οποία έχουν ερημώσει , αφού οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν μεταναστεύσει εδώ και χρόνια στην Αυστραλία . Σήμερα στο νησί ζουν μόνιμα περίπου 400 άνθρωποι . Ωστόσο , στις αρχές του προηγούμενου αιώνα το Καστελόριζο , που βρισκόταν στο απόγειο της ακμής του , αριθμούσε 14.000 κατοίκους . Ήδη από την εποχή της Τουρκοκρατίας  το Καστελόριζο διέθετε έναν εμπορικό στόλο 500 και πλέον πλοίων που όργωνε τη Μεσόγειο . Η παρακμή άρχισε το 1913 , όταν οι Καστελοριζιοί επαναστάτησαν εναντίον  των Τούρκων προκαλώντας τη διακοπή των ζωτικών εμπορικών σχέσεων με τους γείτονες . Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου το νησί βομβαρδίστηκε , κάηκε , λεηλατήθηκε . Παρέμεινε υπό συμμαχική στρατιωτική κατοχή όπως και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα , έως τις 7 Μαρτίου του 1948 , οπότε  ενώθηκε με την Ελλάδα .
          Μπορεί να συνδέθηκε με κακές στιγμές της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας , αλλά η γοητεία του μικρού  νησιού είναι μοναδική ! Όποιος δεν έχει βρεθεί στο Καστελόριζο , δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει  πως ένας λιλιπούτιος βράχος καταμεσής της θάλασσας , χωρίς παραλίες , χωρίς πολλά μέρη για εξερεύνηση , χωρίς δεκάδες εστιατόρια , καφέ και μπαρ , μπορεί να είναι τόσο μαγικός ! Πράγματι το Καστελόριζο διαθέτει ελάχιστα από τα στοιχεία εκείνα που προσφέρουν απλόχερα τα περισσότερα νησιά της χώρας μας . Όλη η ζωή και η κίνηση βρίσκονται κατά μήκος του πανέμορφου μόλου , που λέγεται κορδόνι . Καφέ , μικρά ουζερί και παραδοσιακές νησιώτικες ταβέρνες , περιμένουν να προσφέρουν στον ταξιδιώτη τοπικές λιχουδιές , ενώ υπάρχουν και μερικά μαγαζιά με αξεσουάρ και σουβενίρ .
          Το Καστελόριζο είναι από τα ελάχιστα νησιά της χώρας μας που δεν έχει παραλίες . Διαθέτει , όμως , εκπληκτικούς όρμους για βουτιές στα καταγάλανα νερά . Οι περισσότεροι , όμως , ντόπιοι και επισκέπτες κολυμπούν μέσα στο λιμάνι ! Κατά μήκος της προκυμαίας υπάρχουν σκάλες  ( όπως στις πισίνες ), που οδηγούν στα πεντακάθαρα νερά του μεγάλου φυσικού λιμανιού . Μεγάλη απόλαυση επίσης είναι και ο γύρος του νησιού , που γίνεται με τοπικά καΐκια , ο οποίος περιλαμβάνει μπάνιο στο νησί της Ρω , αλλά και επίσκεψη στη Μαγική Γαλάζια Σπηλιά ή Σπηλιά του Παραστά .
          Αξίζει να αναφερθεί ότι το Καστελόριζο έχει μόνο έναν δρόμο , μήκους 4 χιλιομέτρων , που ενώνει τον οικισμό με το αεροδρόμιο !
          Εφημερίδα ¨ Δημοκρατία ¨- Ρεπορτάζ : Έλενα Στάθου-18/6/2017 .

             
                                Ανανίας ο ποδηλατάς

          Η ιστορία του Βόλου ή μάλλον ένα κομμάτι της είναι συνδεδεμένο με τον Ανανία Ανανιάδη , τον ποδηλατά αλλά και έμπορο υγραερίου της 2ας Νοεμβρίου , που έφυγε χθες από τη ζωή στα 89 του χρόνια .
         Για περισσότερο από μισό αιώνα ο Ανανίας Ανανιάδης είχε γίνει γνωστός στους Βολιώτες ως ο επισκευαστής των ποδηλάτων τους . Μπορεί τα ποδήλατα τα τελευταία χρόνια να έχουν αντικατασταθεί από μοτοποδήλατα ή αυτοκίνητα , ωστόσο ο Ανανίας έκανε τη δουλειά του , πιστός στους δύο τροχούς …
         Δούλευε ακόμη και μετά τα 75 του χρόνια , για να συμπληρώνει τα μεροκάματο , όπως έλεγε , καθώς η σύνταξη που έπαιρνε , δεν έφθανε . Γεννημένος στην Άλλη Μεριά – Πηλίου ,  ο Ανανίας Ανανιάδης είχε παντρευτεί στη Νέα Ιωνία . Εκεί απέκτησε και οικογένεια , δύο κορίτσια , ενώ πρόλαβε να δει εγγόνια και δισέγγονα .
         Το κατάστημά του το λειτουργούσε στη 2ας Νοεμβρίου από το 1949 … Άλλωστε , όποιος είχε καινούργιο ποδήλατο εκείνη την εποχή , ήταν πλούσιος .
         Εκμίσθωνε επίσης δίκυκλα μοτοποδήλατα , αλλά και ποδήλατα , ενώ τα επισκεύαζε κιόλας . ¨ Την τέχνη την έμαθα από μικρό παιδί , κοντά σε ένα ποδήλατά , που είχε μαγαζί Παγασών με 2ας Νοεμβρίου ¨ , έλεγε . Στα τελευταία ωστόσο χρόνια και πριν εγκαταλείψει το επάγγελμα , ασχολούνταν με τις διανομές φιαλών υγραερίου .
         Τον έβρισκες στο μαγαζί του από πολύ νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και πάντα μετάφερε τις φιάλες υγραερίου με το ποδήλατο , όσο μακριά κι αν ήταν η παραγγελία . Το ποδήλατο ήταν η μεγάλη του αγάπη , αφού ήταν η ίδια του η ζωή . Όπως έλεγε , τα ποδήλατα σήμερα είναι φθηνά και κακής ποιότητας , ενώ  παλαιότερα αγόραζες ποδήλατο και το κρατούσες 40 χρόνια …Το δικό του ποδήλατο μάλιστα το είχε πάνω από μισό αιώνα …
         Από το μαγαζί του της 2ας Νοεμβρίου έφθανε με τη φιάλη πίσω του μέχρι τη Νέα Δημητριάδα ή τη Νέα Ιωνία ποδηλατώντας .   
        Η κηδεία του το Σάββατο 10-6-2017 . Αιωνία του η μνήμη.

        Εφημ. ¨ΘΕΣΣΑΛΙΑ¨ , Βόλος . 
                                                                Νύχτα στον Κολωνό

                                             Πολλές φορές περπάτησα στου Κολωνού τα μέρη,   
                                             πριν έμπει το φθινόπωρο πριν βγει το καλοκαίρι,
                                             τότε που ο ήλιος χάνεται κι η μέρα σουρουπώνει,
                                             για να μερεύουν τα θεριά και της καρδιάς οι πόνοι.
                                             Δε μύρισα τ’αγιόκλημα δεν άκουσα τ’αηδόνι,  
                                             δεν είδα τον Οιδίποδα να σέρνει η Αντιγόνη,
                                              μα πίσω απ’ τα παράθυρα που κρύβουν τους αντάρτες,
                                              είδα εν’αγόρι σιωπηλό να μελετάει τους χάρτες.
                                              Βλέπει μακριά στο Σείριο και πέρα από το Βέγα,
                                              του Άλφα το χαμόγελο τ’αγκάθι του Ωμέγα,  
                                               βλέπει βαθιά στην άβυσσο να πρασινίσουν λόφοι,
                                               κι ο έρωτας κι ο θάνατος παντοτινοί συντρόφοι.
                                               Αγόρι αλαφροΐσκιοτο με τα παλιά βιβλία,
                                               που’βαλες πάνω απ’τον καιρό των άστρων τη φιλία,
                                               για μια στιγμή στη σκέψη σου και μένα κράτησέ με,
                                               πες μου που νάβρω λίγο φως και παρηγόρησέ με.

                                                                           ¨Παίδες επί Κολωνώ¨-Νίκος Γκάτσος


                       Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Ανάργυρο

          Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια και 2 μήνες από τη μέρα που ¨έφυγε¨ από κοντά μας , ο αγαπημένος και καλός φίλος Ανάργυρος Χώτος .
         Ήταν απόγευμα Πέμπτης 13-6-2013 , όταν ο φίλος Ανάργυρος μας ¨άφηνε¨ για πάντα .
         Δεν περνούσε μέρα που να μην τηλεφωνιόμασταν, να λέμε τις καλημέρες , τα καθημερινά νέα μας .
        Άρχοντας στη ζωή , είχε μόνο φίλους . Υπηρέτησε στη ΔΕΗ σαν υπάλληλος επί 35 έτη και απεχώρησε στη σύνταξη με τα καλύτερα λόγια και τις πιο θερμές ευχές όλων των συναδέλφων του .
       Αγαπούσε τα ταξίδια , το καλό θέαμα , το καλό  βιβλίο . Είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα . Επισκέφθηκε πολλές χώρες του εξωτερικού .
        Προσκυνητής των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους πολλές φορές . Είχε ιδιαίτερες σχέσεις και φιλίες με την Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Φιλοθέου . Κάθε χρόνο , τουλάχιστον για μια φορά μαζί με φίλο του συνταξιούχο Βολιώτη τραπεζικό  ανέβαιναν στο Όρος και επισκέπτονταν τη Μονή Φιλοθέου . Δεν γινόταν αλλιώς . Αδελφικός δεσμός συνέδεε τον φίλο του  με μοναχό της Μονής , ο οποίος εδώ και δεκαετίες ,  μετά την απόκτηση Πτυχίου Φυσικού του Πανεπιστημίου της Αθήνας ανήκει στην Αδελφότητα της Μονής .  Παρέμεναν αρκετές μέρες στο Όρος . Η φιλοξενία ξεχωριστή . Δεν πήγαιναν βέβαια και με άδεια χέρια . Πότε με ψάρια , πότε με γλυκά , πότε με φρούτα ανταπέδιδαν την φιλοξενία .
          Με τη λουτρόπολη της Αιδηψού ο Ανάργυρος είχε ιδιαίτερες σχέσεις . Πήγαινε , κάθε χρόνο ένα μήνα , για λουτροθεραπεία στα Ιαματικά νερά της . Εκεί στο Ξενώνα ¨ Μαριάννα ¨ της κυρίας  Μαριάννας κατέλυε και έκανε τα λουτρά του . Μας κάλεσε μια μέρα του Αυγούστου εμένα και τη Μαρίκα και μας φιλοξένησε . Θυμάμαι , τότε με πόση χαρά μας ξενάγησε στην πόλη και το πλούσιο γεύμα που μας παρέθεσε σε μια ψαροταβέρνα της Αιδηψού.
         Στο καφενείο του Σίμου στα Παλιά ήταν ο πιο τακτικός πρωινός πελάτης . Εκεί με τους πελάτες και φίλους έπινε τον πρωινό καφέ του . Όλοι θα έπιναν τον καφέ τους . Τους κερνούσε ο Ανάργυρος .
        Τα απογεύματα η σύναξη της παρέας ήταν μια απόλαυση . Εκεί στο ραφείο του Γιώργου Αναστασόπουλου , που βρίσκεται στην οδό Μητροπολίτου Γρηγορίου – Σαρανταπόρου , του Βόλου ,  συχνάζαμε οι φίλοι και συζητούσαμε για όλους και για όλα . Φυσικά την προεδρία την είχε πάντα ο Ανάργυρος λόγω ηλικίας και Πανεπιστημιακής μόρφωσης . Δεν έλειπαν βέβαια από εκείνα τα χειμωνιάτικα βραδινά και από κανένας νόστιμος μεζές ψητού κοτόπουλου ή ψητού μπιφτεκιού που ταίριαζαν στην περίπτωση .  
          Ομαλά κυλούσαν οι μέρες . Όλοι κάναμε τη συντήρηση της υγείας μας , με φάρμακα που μας συνιστούσαν οι οικογενειακοί μας γιατροί .
          Το απόγευμα της Πέμπτης 13-6-2013 , δεν αισθανόταν καλά ο Ανάργυρος . Ήταν κακοδιάθετος . Είχε μια δυσθυμία . Είμαι ¨ τσαλακωμένος ¨ , απόψε , μας έλεγε . Είναι μια νευρική αδιαθεσία , του απαντούσαμε . Δεν ήταν , όμως , έτσι τα πράγματα . Πριν προλάβουμε να τον πάμε στο νοσοκομείο είχε ¨ τελειώσει¨. Πέθανε όρθιος . Στα 83 του χρόνια . Έναν θάνατο όπως το ν επιθυμούσε . Να μην ταλαιπωρήσει , να μην κουράσει συγγενείς και φίλους .
          Φίλε Ανάργυρε , ακριβέ μου φίλε . Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει όταν σταματήσει η καρδιά του . Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν τον ξεχάσουν όλοι γύρω του . Και σένα Ανάργυρε δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ . Πάντα θα ζεις μέσα στις καρδιές μας .
         Αιωνία σου η μνήμη .
         Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 11/7/2017       .  
                  Ρόδος το νησί του ήλιου και των ιπποτών

          Στην άκρη του νοτιοανατολικού Αιγαίου , δίπλα από τις ακτές της Τουρκίας , βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα νησιά της χώρας μας , η Ρόδος .
          Ο Πίνδαρος αναφέρει για τη Ρόδο : Όταν ο Δίας και οι άλλοι θεοί αποφάσισαν να μοιράσουν τη Γη , ξέχασαν να κρατήσουν ένα κλήρο για τον Θεό Ήλιο , που έλειπε , καθώς εκτελούσε τα καθημερινά καθήκοντά του . Όταν ο Ήλιος ανέφερε την αδικία , ο Δίας ήταν έτοιμος να ξανακάνει την κλήρωση , αλλά ο Ήλιος δεν τον άφησε , καθώς μέσα από τη θάλασσα είδε να αναδύεται μία εύφορη χώρα . Τότε ζήτησε από τη Λάχεση – μία από τις τρεις Μοίρες – και τον Δία να δώσουν όρκο πως , όταν τη νησί αυτό τελικά αναδυθεί , θα είναι δικό του για πάντα , όπως κι έγινε .
         Και πράγματι η Ρόδος μοιάζει να είναι το αγαπημένο νησί του Ηλίου , αφού είναι πολύ λίγες οι μέρες του χρόνου που οι ακτίνες του δεν φωτίζουν και δεν ζεσταίνουν τη γωνιά αυτή του πλανήτη . Γι’αυτό και ένα από τα πολλά ονόματα του νησιού από την αρχαιότητα ήταν και  Ηλιάς .
        Εδώ , σύμφωνα με την παράδοση , υπήρχε και ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου , ένα τεράστιο άγαλμα του θεού Απόλλωνα , που κοσμούσε την είσοδο του λιμανιού και το οποίο συγκαταλεγόταν στα εφτά θαύματα της αρχαιότητας !
        Η Ρόδος , όμως , είναι περισσότερο γνωστή ως το νησί των ιπποτών λόγω του πλήθους των μνημείων που άφησε πίσω του το Τάγμα των ιπποτών του Αγίου Ιωάννη , που κατείχε για διακόσια και πλέον χρόνια το νησί . Εξάλλου , η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου , η Παλιά Πόλη , όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι , αποτελεί τον καλύτερο διατηρημένο μεσαιωνικό οικισμό στον κόσμο και για τον λόγον αυτόν έχει ενταχθεί στον κατάλογο με τα παγκόσμια μνημεία κληρονομιάς της UNESKO!
           H Ρόδος είναι το μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων και το τέταρτο μεγαλύτερο της Ελλάδας. Η φήμη της έχει φτάσει στα πέρατα της Γης, καθώς είναι ένα νησί που το συνδυάζει όλα : Μοναδική φύση , απέραντες αμμώδεις παραλίες με σμαραγδένια νερά, ιστορικά μνημεία από την αρχαιότητα έως τον 20ο αιώνα , έντονη νυχτερινή ζωή , αλλά και γαλήνια τοπία είναι μόνο μερικά από όλα όσα συνθέτουν τη μαγεία της Ρόδου .
          Δια μέσου των αιώνων Έλληνες , Βυζαντινοί , Ενετοί , Τούρκοι , πιο πρόσφατα Ιταλοί , όλοι υπέκυψαν στη γοητεία της Ρόδου και άφησαν εδώ τη σφραγίδα τους .
         Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να κάνει ο επισκέπτης της Ρόδου , που καλό θα είναι να έχει αρκετές μέρες στη διάθεση του ,  προκειμένου να εξερευνήσει και να χαρεί τον μαγικό τόπο .
         Η πόλη της Ρόδου , τόσο η Παλιά όσο και η σύγχρονη , είναι συναρπαστική . Ο πιο διάσημος δρόμος της Παλιάς Πόλης είναι η οδός των Ιπποτών , αποκατεστημένη στη μορφή που είχε κατά τον Μεσαίωνα . Στο ψηλότερο σημείο του δρόμου δεσπόζει το επιβλητικό Καστέλο , το Παλάτι του Μεγάλου Μαΐστρου , με τους τεράστιους πύργους του , που είναι ένα θαυμάσιο μουσείο και από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του νησιού .
         Η σύγχρονη πόλη , έξω τα τείχη , διαθέτει μεγάλα ξενοδοχεία , αμέτρητα καφέ , εστιατόρια , κλαμπ και μπαρ . Κατά μήκος της παραλιακής οδού τα δημόσια κτίρια που έφτιαξαν στο νησί οι Ιταλοί εντυπωσιάζουν : η Νέα Αγορά , Τράπεζα της Ελλάδος , το Διοικητήριο , το Μέγαρο της Αρχιεπισκοπής , το Δημαρχείο , το Εθνικό Θέατρο και το διάσημο ξενοδοχείο των Ρόδων : ( Grande Albergo Delle Rosse ) , ένα από τα πολυτελέστατα στην Ευρώπη την εποχή του Μεσοπολέμου . Σήμερα φιλοξενεί το Καζίνο της Ρόδου . Έξω από την πόλη ο επισκέπτης μπορεί να εξερευνήσει μερικά από τα ωραιότατα και πιο ενδιαφέροντα χωριά της Ελλάδας . Έμπωνας , Άγιος Ισίδωρος , Απόλλωνα , Αρχάγγελος , Σάλαγος , Ελεούσα είναι μόνο μερικά από αυτά .
           Το μεγαλύτερό όμως δώρο της Ρόδου  στον ταξιδιώτη είναι οι παραλίες της ! Ατέλειωτες παραλίες , μοναδικές , με καταγάλανα νερά και αξεπέραστη ομορφιά , οι παραλίες της μπορούν να ικανοποιήσουν και τα πιο δύσκολα γούστα . Κιοτάρι , Καλλιθέα , Αγάθη , Μαύρος , Κάβος , Κολύμπια , παραλία Άντονι Κουίν, Βληχά , Αφάντου , Τραγανού , Τριάντα, Τσαμπίκα για να αναφέρουμε ορισμένες .
          Αν κάποιος ήθελε να περιγράψει τη Ρόδο , σίγουρα θα την παρομοίαζε με μια γεμάτη θέλγητρα ερωμένη , που κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία της και να μείνει μακριά της για πολύ !

        Λογοτεχνικές Αναζητήσεις Β.Π.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           
        Ρεπορτάζ : Έλενα Στάθου – Ελευθέρογλου 16/7/2017 .         


ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΕΣΕΡΙΔΗΣ

          Πήρες την απόφαση να φύγεις τόσο ξαφνικά αγαπημένε μας φίλε Δάνη και σε κανέναν από τους φίλους σου δεν είπες που πηγαίνεις σε τούτο το ανεπίστροφο ταξίδι .
         Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε . Εκεί στον ¨ επάνω κόσμο ¨, στο τέρμα του ¨ταξιδιού¨ σε περιμένει η αγαπημένη και αλησμόνητη γυναίκα σου Ράνια . Ήταν ο πιο πολύτιμος κρίκος της ζωής σου και από τότε που  ¨έφυγε¨ τίποτα δεν μπορούσε να τον αναπληρώσει . Κανένας παρηγορητικός λόγος δεν στάθηκε ικανός να σου απαλύνει τον προσωπικό σου πόνο .
        Καταγόμενος από γονείς Μικρασιάτες – πρόσφυγες , γεννήθηκες το έτος  1937 στην Ευξεινούπολη Αλμυρού . Από τα χρόνια της εφηβείας ξεχώριζες από τα άλλα δύο αδέρφια σου . Ήθελες να κάνεις κάτι δικό σου . Με το ταλέντο και τις ικανότητές σου εθήτευσες σε γραφείο Αντιπροσωπειών θείου σου και έγινες ένας άριστος Εμπορικός Αντιπρόσωπος Γυναικείων Υποδημάτων , εργοστασίων της Αθήνας . Ειλικρινής και φερέγγυος στη δουλειά σου έγινες αποδεκτός από τις αγορές με αποτέλεσμα ο κύκλος εργασιών να αυξάνεται συνεχώς . Πόλεις και χωριά της Θεσσαλίας σε γνώριζαν με το μικρό σου όνομα και σου έδιναν παραγγελίες ακόμη και τηλεφωνικώς . Ανέβηκες και στη Μακεδονία όπου και εκεί είχες μεγάλες εμπορικές επιτυχίες . Όλα πήγαιναν καλά από το 1961 και μετά.
          Στην προσωπική σου ζωή ήσουν ένας άρχοντας , ένας δυναμικός αγωνιστής της ζωής . Έβλεπες τα πράγματα από μια απόσταση και ποτέ δεν κατέβαζες το επίπεδο της ποιότητος χάριν του συμφέροντος .

          Ήσουν καλός φίλος , ευχάριστος και καλοδιάθετος . Την καλή σου καρδιά ποτέ δεν θα ξεχάσουν , όσοι σε γνώρισαν . Δεν είχες εχθρούς , είχες μόνον φίλους . Χρόνια ήμασταν φίλοι.
Σε παρέες , σε γιορτές , σε πάρτι σε εκδρομές ποτέ δεν σε είδα να μαλώνεις και να έρχεσαι σε αντιπαράθεση με κανέναν . Πάντα εύρισκες τη λύση και τη διέξοδο σε κάθε αδιέξοδο .
          Πανδρεύτηκες την εκλεκτή της καρδιάς σου , αλησμόνητη και γλυκιά σου Ράνια έτος γεν.1945 . Κάνατε όνειρα μαζί . Στήσατε σπιτικό , μέχρι που ήρθε η γέννηση του γιου σας Νίκου , το έτος 1974 .
         Μετά την έλευση του διαδόχου , ξανά στη βιοπάλη  , ξανά στη ζωή , όπως κάνουμε , όλοι μας .
         Τα χρόνια πέρασαν , οι δεκαετίες που μεσολάβησαν μας άνέβασαν τα όρια ζωής , ούτε που το καταλάβαμε . Πολλοί φίλοι ¨ ανεχώρησαν ¨ από τον μάταιο τούτο κόσμο . Σε μας που απομείναμε ο Θεός μας κάνει τη χάρη και δίνει ¨αναβολές αναχώρησης ¨ για το μεγάλο ¨ταξίδι¨ .
        Φτάσαμε , εδώ και χρόνια  στη σύνταξη , γίναμε παππούδες και κάτι τέτοιο μας φαίνεται αδιανόητο . Πολλές φορές θυμάμαι και τραγουδώ το ¨ θαρρώ πως ήταν χθες ¨του Γιάννη Μηλιώκα . Όταν το τραγουδώ , από μέσα μου κλαίω για τα παιδικά χρόνια που έφυγαν .
       Σε συναντούσα τακτικά τα πρωινά στη καφετέρια ¨ Μουριές ¨ στη πλατεία Ελευθερίας στον πρωινό καφέ . Εκεί τα λέγαμε για την καθημερινή επικαιρότητα . Η μεγάλη σου αγάπη στη Βυζαντινή μουσική , ήταν μια από τις παιδικές σου αδυναμίες . Εκεί στο ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος , Βόλου , ήσουν από τα βασικά στελέχη της χορωδίας του ναού . Και κάθε Κυριακή , κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας περιμέναμε να μας διαβάσεις Επιστολή από τις ¨ Πράξεις των Αποστόλων ¨ .
         Η γέννηση της χαριτωμένης  εγγονούλας το έτος 2016, σου έφερε μεγάλη χαρά . Μου έδειχνες τις φωτογραφίες και έλαμπες από καλή διάθεση . Το όνομα της γιαγιάς Ράνιας , που θα ξανακουγόταν , ήταν για σένα το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσαν να σου κάνουν τα παιδιά σου .
        Δεν είχες σοβαρά προβλήματα υγείας . Τα φάρμακα ρουτίνας , όπως όλοι τα παίρνουμε λόγω ηλικίας , τα έπαιρνες . Και ξαφνικά , ένα πρωινό ,πρόβλημα στο βάδισμα . Οι εξετάσεις έδειξαν κακή κυκλοφορία αίματος κάτω άκρων . Πήγες σε γιατρούς , πήγες σε νοσοκομεία , δεν μπόρεσες να σταματήσεις μια κατάσταση που χειροτέρευε .  Η σπάνια περίπτωση της υγείας σου , ήταν δυστυχώς , κατά τους γιατρούς , κατάσταση μη αναστρέψιμη .
      Και εδώ αρχίζει το δράμα σου . Ταλαιπωρίες , πόνοι , αγωνίες και το αποτέλεσμα μηδέν . Κάθε μέρα ¨έφευγες¨ , κάθε μέρα σε χάναμε από κοντά μας . Ώσπου επήλθε το μοιραίο .
      Έφυγες από τη ζωή αγαπημένε μας φίλε Δάνη , και πήρες μαζί σου από την παρέα το γέλιο , το χαμόγελο , την αισιοδοξία για τη ζωή , έννοιες , που τόσο ανάγκη τις έχουμε . Ήσουν το γελαστό παιδί , ο άνθρωπος που έδινε τη σιγουριά και το κουράγιο στον αδύνατο και τον απελπισμένο .
       Σήμερα είμαστε όλοι εδώ . Οι συγγενείς , οι γνωστοί , οι φίλοι σου και όλοι , όσους αγάπησες και σε αγάπησαν για να σε αποχαιρετήσουμε στο μεγάλο ¨ταξίδι¨ που θα κάνεις , ένα ¨ταξίδι¨ που θα το κάνουμε όλοι μας , αργά ή γρήγορα .
       Εκεί στον ¨επάνω κόσμο¨ , ασφαλώς και θα ξανανταμώσουμε , για να ξαναστήσουμε τις φιλίες και την αγάπη μας .  

       Καλό ¨ταξίδι¨ αγαπημένε φίλε και αιωνία σου η Μνήμη .
       Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 13/7/2017