Ο επαναπατρισμός της θείας Λαμπρινής

Ο επαναπατρισμός της θεια-Λαμπρινής
του Τάσου Βουρνά
Βορράς χιονιστής είχεν ενσκήψει εις την μικράν κώμην της Πολωνίας, όπου είχον από τινων ετών εγκατασταθή Έλληνες πρόσφυγες εκ των ακρωρειών της Ελλάδος, φεύγοντες την λαίλαπα του εμφυλίου πολέμου. Εκεί εις την φιλόξενον γην του Βορρά εύρον αποκούμπι και ανάπαυσιν κατόπιν των ταλαιπωριών τόσων ετών εις τα βουνά και εις τα ξένα. Τώρα, δόξα σοι ο Θεός, είχα απαγγιάσει, κατά το δη λεγόμενον. Και στέγην, και τροφήν, και εργασίαν, και περίθαλψιν εύρον και στοργήν από τους ξένους ανθρώπους – ας είναι καλά. Αλλά το ορεινόν και τραχύ χωρίον των, το σκαρφαλωμένον εις τας υπωρείας της Πίνδου, πού να το εύρουν εν μέσω της ατέρμονος πολωνικής πεδιάδος; Μάλιστα όταν ήλθον το πρώτον εδώ και ερρίζωσαν εις τον ξένον τόπον και έστησαν παραγώνι, είχον λάβει χώρα μερικά νόστιμα επεισόδια. Ο Ερυθρός Σταυρός της φίλης χώρας, ήτις εφιλοξένει τους τραχείς ορεσιβίους εξ Ελλάδος, έσπευσε να τους παραχωρήση ενδύματα εκ των λεγομένων ευρωπαϊκών και ανάλογα εσώρουχα. Θρήνος και οδυρμός εγένετο καθ’ όλον το χωρίον. Πώς ν’ αλλάξουν οι γέροντες τα ταμπάρα των και τα τσόχινα πανωβράκια των και αι γραίαι τα κοντογούνια των, τα από πεντηκονταετίας, ως προικιόν χορηγηθέντα υπό των μητέρων των, και ουδέποτε αλλαγέντων κατά την διάρκειαν ολοκλήρου βίου; Είδαν κι’ έπαθαν οι ξένοι άνθρωποι να τους πείσουν ν’ αλλάξουν την αρχαϊκήν των φορεσιάν και «να μπουν στα στενά», ήγουν να βάλουν τα ευρωπαϊκά και συγχρονισθούν οπωσούν με το ξένον περιβάλλον και τας συνηθείας του τόπου.
Βορράς, λοιπόν, χιονιστής είχε φυσήξει εις τα αρκτώα εκείνα μέρη, λήγοντος του έτους 1961, ότε η γραία Λαμπρινή, χήρα ωσεί εβδομηκοντούτις, έχουσα κόρην έγγαμον εις το χωρίον Σ* της Πίνδου και εγγόνια τα οποία δεν επρόφθασε να γνωρίση και να ταρναρίση ως μάμμη εις τα γόνατά της, απεφάσισε να υπάγη εις την πατρίδα. Ήκουσεν ότι διά να ταξιδεύση εχρειάζετο χαρτιά και σφραγίδας και υπογραφάς και εισιτήρια εις τον σιδηρόδρομον. Και τον μεν ναύλον ηδύνατο να πληρώση η γραία Λαμπρινή εκ της συντάξεως την οποίαν της παρείχον οι ξένοι άνθρωποι – ας είναι καλά.  Αλλά τα χαρτιά, τας σφραγίδας και τας υπογραφάς πού θα τας εύρισκαν; Οι λύκοι που εκυβέρνων «εκεί κάτω» εις την πατρίδα δεν της έδιδον την άδειαν. Και να ήτο μόνο αυτό; Το πατρογονικόν της σπίτι εις το χωρίον, εκεί όπου εγεννήθη και ανεστήθη, όπου υπανδρεύθη και εσπαργάνωσε τέκνα, το κατείχον ξένοι άνθρωποι. Δεν είχε στον ήλιο μοίρα η γραία Λαμπρινή. Όλα τούτα της τα είχε γράψει καταλεπτώς η θυγάτηρ της, το Μαχώ, διά χειρός του πατρός Ιωάσαφ, του ιερέως του χωρίου. Είχε –λέει– ψηφισθή νόμος και την έσβησαν από το δημοτολόγιον και της εσήκωσαν την υπηκοότητα την ελληνικήν και της εδήμευσαν τον οικίσκον της και το χωράφι της και τα παρέδωσαν σε κάτι βερέμηδες, κακούς ανθρώπους, πρώην συνεργάτας των Γερμανών – φωτιά να τους κάψη! Και η γραία Λαμπρινή, μόνη κι έρημη εις τα ξένα ενοστάλγει την πατρικήν και συζυγικήν εστίαν, τον ταπεινόν οικίσκον της και το παραγώνι της, και τα εγγόνια της, φωτογραφίας των οποίων αρτίως τας είχε αποστείλει η θυγάτηρ της μέσα εις το πικραμένον της γράμμα. Τας είχε έκτοτε, ημέραν και νύκτα, εις τον κόρφον της και επεδείκνυεν εις τας άλλας ομοχωρίους της γερόντισσας και τας κατεφίλει δακρύουσα. Και από καιρού εις καιρόν παρεκάλει τους γραμματισμένους να  της διαβάσουν το φαρμακωμένον γράμμα της θυγατέρας της, ενώ κρουνοί δακρύων έβρεχον τας ρικνάς παρειάς της κάθε φοράν που ήκουε τα ίδια, τα πικρά λόγια: «Αγαπημένη μου μάνα, πρώτον ερωτώ διά την καλήν σας υγείαν. Αν ερωτάτε και δι’ ημάς καλώς υγιαίνομεν. Μάθε, μητέρα, ότι ο ένας τοίχος του σπιτιού μας εσάπισε και είναι έτοιμος να πέση. Προσέτι μίαν ημέραν επήρε φωτιά το παραγώνι κι εκόλλησε το φαγοπύρι φωτιά κι εκάηκε το νταβάνι. Ανέβη ο άντρας μου να το σβήση και έσπασαν όλα τα κεραμίδια. Κοντά σ’ αυτά με βρήκαν και άλλες καταδρομές. Η γειτόνισσά μας που σου κρατεί στανικώς το σπίτι εμάλωσε μαζί μου κι ύστερα πήγε εις την Αστυνομίαν και με κατεμήνυσε τάχα πως εγώ την είπα πείσα και δείξα, ενώ εκείνη μούπε τα χειρότερα. Τώρα πρέπει να πάω και στο δικαστήριο. Μού στείλανε τις προάλλες κλήση.
Κι άλλες δυστυχίες με σάστισαν, κατακαημένη μου μάνα. Η γίδα μας αρρώστησε και ψόφησε με τη βαρυχειμωνιά· ήταν κι εγκαστρωμένη. Έχασα και τη γίδα, έχασα και τα κατσίκια τα δυο, έχασα και το γάλα των παιδιών. Μόνο το νου μου δεν έχασα, καημένη μου μάνα…».
*
Το απεφάσισε, λοιπόν, η γραία Λαμπρινή. Θα έφευγε μόνη διά τον τόπον της και ας μην είχε χαρτιά και σφραγίδας από την βασιλικήν κυβέρνησιν. Ιδέαν περί συνόρων και λοιπών εμποδίων, όσα οι άνθρωποι εφεύρον διά να χωρισθούν μεταξύ των, δεν είχε. Θα τραβούσε προς νότον, αυτό το ήξευρεν. Έχουσα αριστερά της την ανατολήν και δεξιά την δύσιν, θα εβάδιζε την ημέραν και θα εκόνευε την νύκτα εις τα σπίτια των καλών Χριστιανών. Και κάποτε θα έφθανε. Και διά να γλυτώση την πεζοπορίαν, αν έβλεπε σιδηρόδρομον κατευθυνόμενον προς νότον, θα επλήρωνε τον ναύλον και θα επέβαινε, με το καλό ή με το άγριον.
Αφ’ εσπέρας έλαβε την απόφασιν να εκκινήση τα χαράματα. Χωρίς να είπη τίποτε εις τας άλλας γυναίκας τας ομοχωρίους της, απεσύρθη ενωρίς εις τον οικίσκον της, εμάζευσε τον ρουχισμόν της και μερικά κανίσκια τα οποία είχε προμηθευθή διά τα εγγονάκια της, τα έδεσεν όλα εις μπόγον, ενεδύθη και κατεκλίθη εις την κλίνην της, όπως ήτο, διά να κλέψη ένα ύπνο, πριν εκκινήση διά το μεγάλον ταξίδι.
Επί αρκετάς ώρας ελαγοκοιμήθη, έχουσα κατά νουν να ξυπνήση ολίγον προ της αυγής και να ολισθήση λάθρα έξω του χωρίου. Και ότε ηκούσθη το πρώτο λάλημα του πετεινού, η γραία Λαμπρινή ηγέρθη τάχιστα, ενίφθη κατά πρόσωπον, έκαμε τον σταυρόν της και εξεπόρτισε. Η νυξ ήτο ακόμη βαθεία και το χιόνι εφώτιζεν αμυδρώς τον δρόμον της με την ψυχράν ανταύγειάν του.
Άμα εξελθούσα εις τους ερημικούς κατ’ εκείνην την ώραν δρόμους του χωρίου, εβάδισε ταχέως προς τον σταθμόν του σιδηροδρόμου. Θα επεβιβάζετο της πρώτης αμαξοστοιχίας, η οποία θα διηθύνετο προς νότον, κατά το σχέδιόν της. Εις τούτο εστάθη τυχερή. Εμπορικός σταθμός με ανοικτά βαγόνια έμφορτα μεγάλων ζώων, ήτο έτοιμος να εκκινήση. Και η θεία Λαμπρινή, ολισθήσασα κρυφίως, αφού πρώτον έρριψε τον μπόγον της εις το βαγόνι, εσκαρφάλωσεν είτα και αυτή και ετοποθετήθη αθορύβως μεταξύ οκτώ αγελάδων, αι οποίαι την υπεδέχθησαν με φιλικούς μηκυθμούς και την εθέρμαινον με την αναπνοήν των.
Το τραίνο εξεκίνησεν. Η γραία Λαμπρινή έκαμε άλλην μίαν φορά το σημείον του σταυρού και έλαβε κουράγιο. Ήδη το δυσκολότερον μέρος του ταξιδίου επραγματώνετο ευτυχώς. Ενόμιζεν ότι μετ’ ου πολύ θα έβλεπε την κορυφογραμμήν της Πίνδου, την τόσον οικείαν εις την μνήμην της, την χαμένην εις την αντάραν και το χιόνι. Και ότε εξημέρωσεν, η γραία επρόβαλε μετ’ άκρας επιφυλάξεως την κεφαλήν της από το παραπέτο του βαγονιού, προσπαθούσα να διακρίνη εις το αβέβαιον πρωϊνόν φως και ομίχλην, τα γνώριμα και αγαπημένα βουνά.
Αλλοίμονον! Η πατρίδα ήτο ακόμη αρκετά μακράν. Προ των ομμάτων της γραίας Λαμπρινής ηπλούτο ο ατελείωτος κάμπος, όσον που φθάνει το μάτι, σαβανωμένος με το χιόνι. Εταξίδευσεν ολόκληρον την ημέραν προς νότον και περί την βραδυνήν αμφιλύκην της εφάνη ότι διέκρινε μακράν τας σκιάς υψηλών βουνών. Η καρδιά της ελαχτάρησε. Να ήτο άραγε η Πίνδος, το προσφιλές βουνόν, όπου υπό την σκιάν του εγεννήθη, εμεγάλωσεν, υπανδρεύθη και εσπαργάνωσε τέκνα;
Όχι μόνον δεν ήτο η Γη της Επαγγελίας της, αλλά και περί το εσπέρας, ότε ο ήλιος έδυεν εις την παρυφήν του κάμπου, εβεβαιώθη ότι ο συρμός εστράφη προς την δύσιν. Εμάζυεσεν εν βία τον μπόγον της και, όταν ο σιδηρόδρομος εστάθη δι’ ολίγα λεπτά, επήδησεν αθορύβως εις το έδαφος, αποφασισμένη να συνεχίση πεζή το ταξίδι της.
*
Άγνωστος τόπος το μέρος όπου ευρέθη. Εις την ακοήν της έφθαναν λόγια άγνωστα, διαφορετικά από την γλώσσαν του τόπου εις τον οποίον έζη μέχρι προ τινος. Η καρδία της εμούδιασε. Πού να υπάγη νύκτα ώραν, ξένη και άγνωστος, μόνη και έρημος γραία, αδύνατον μέρος;  Όλον το θάρρος της την εγκατέλειψε και καθήσασα εις μίαν γωνίαν του σταθμού, ομού μετ’ άλλων επιβατών, ήρχισε να κλαίη με μαύρα δάκρυα. Πονετικοί άνθρωποι αυτοί οι ξένοι. Την περιεκύκλωσαν με ενδιαφέρον και την ηρώτων εις την άγνωστο γλώσσαν των διά την αφορμήν των δακρύων της. Τι να τους είπη; Πώς να συνεννοηθεί; Πώς να τους ζωγραφίση τον πόνον της; Και έκλαιε με σιωπηλούς λυγμούς, ενώ γύρω της οι ξένοι άνθρωποι την παρετήρουν με ανείπωτον συμπάθειαν. Ήλθε, τέλος, και ένας άνθρωπος της εξουσίας. Με θερμόν χαμόγελον την επλησίασε, της ωμίλησε. Είδε και απόειδε ότι δεν είναι δυνατόν να συνεννοηθεί. Αντήλλαξε μερικές λέξεις με τους πολίτας και λαβών ηρέμα την γραίαν εκ του βραχίονος, την ωδήγησε εις το γραφείον του σταθμού.
Εκ της ανταλλαγής των ολίγων λέξεων μετά της γραίας, ερωτωμένης εις την ξένην γλώσσαν και αποκρινομένης εις την γλώσσαν της στερεοτύπως «θέλω να πάω στο χωριό μ’», εξήχθη το συμπέρασμα από την ομήγυριν ότι επρόκειτο περί Ελληνίδος. Ο αστυνομικός ωμίλησεν εις το τηλέφωνον δι’ ολίγων και μετ’ ου πολύ κατέφθασαν ασθμαίνοντες δύο Έλληνες εκ των πολιτικών προσφύγων, των διαμενόντων εις την πολίχνην εκείνην της Τσεχοσλοβακίας. Διότι η γραία είχε διέλθει τα πολωνοτσεχικά σύνορα και ευρέθη, άνευ διαβατηρίου, εις την Τσεχίαν.
Οι δύο Έλληνες έσκυψαν έκπληκτοι πλησίον της γραίας:
–Από πού είσαι, μάνα μου;
–Από την Πίνδο…
Ακούσασα την πάτριον φωνήν έπαυσε πλέον αυτομάτως να κλαίη και ανέβλεψεν μετ’ ελπίδων προς τους νεοελθόντας.
–Και πού καθόσουν;
–Σα κει στην Πολωνία…
Έκαμαν οι άνθρωποι τον σταυρόν των, ενώ οι ξένοι συγκινηθέντες παρηκολούθουν εν μεταφράσει την συνομιλίαν.
–Και πώς ήρθες εδώ;
–Με το τραίνο, γιε μ’!
–Και πώς θα πας κάτου;
–Με το πόδι μ’! Βαστάου για ακόμ’!
Εγέλασαν γύρω οι άνθρωποι. Έλαβον την γραίαν μετά στοργής και την ωδήγησαν εις τους ελληνικούς καταυλισμούς, ενώ ταυτοχρόνως ετηλεγράφουν εις Πολωνίαν προς ησυχίαν των εκεί συμπατριωτών των.
Βεβαίως, το ταξίδι της γραίας Λαμπρινής προς το χωρίον της δεν επραγματώθη. Και στενάζουσα, αναμένει μετά των άλλων την ευλογημένην ώραν της επιστροφής της εις το πάτριον έδαφος. Αχ, δεν θάχουν, Θεέ μου, τελειωμόν οι πίκρες και τα βάσανα του κόσμου;

( Το ανωτέρω κείμενο, με το Παπαδιαμάντειο ύφος, έγραψε ο Τάσος Βουρνάς και

δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα «Αυγή» τα «Χριστούγεννα» 1964 με την προσδοκία να συγκινήσει την τότε Κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου και να ψηφιστεί ο νόμος «Περί επαναπατρισμού των πολιτικών προσφύγων) . 

Ο μύθος του Αϊ - Βασίλη

                               Ο μύθος του Αϊ - Βασίλη

          Δεκέμβρης . Ο μήνας των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς , όπου σ’αυτές τις γιορτές κυρίαρχο όνομα είναι αυτό του Αϊ – Βασίλη , ένα ανύπαρκτο πρόσωπο , που ,όμως, παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στον ψυχικό κόσμο των παιδιών ! Ας πούμε , όμως , στα παιδιά την αλήθεια για τα Χριστούγεννα και τον Άγιο Βασίλη .

          Υπάρχει μια πολύ σοβαρή ψυχική πάθηση , που είναι υπεύθυνη για πολλά προβλήματα της κοινωνίας . Η πάθηση αυτή ονομάζεται Σύνδρομο του Αϊ – Βασίλη .

          Για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται , μπορούμε να πούμε πως το Σύνδρομο του Άϊ – Βασίλη όσον αφορά τα αγόρια λέγεται Σύνδρομο του Παν και όσον αφορά τα κορίτσια λέγεται Σύνδρομο της Σταχτοπούτας .

          Η θεραπεία για τα δύο αυτά σύνδρομα είναι η αλήθεια . Η αλήθεια , η οποία πονά στην αρχή , αλλά μετά απελευθερώνει , δίνει την χειραφέτηση στα άτομα της κοινωνίας και στον καθένα μας χωριστά .

          Ο Αϊ – Βασίλης δεν υπάρχει ! Δεν υπάρχει αυτός ο χοντρός Γέρος με τα κόκκινα , που λέει συνεχώς merry Chrismas . Δεν μπαίνει από την καμινάδα , ούτε μας χαρίζει ό,τι δώρο του ζητάμε . Είναι απλώς ένα διαφημιστικό τρικ της πολυεθνικής coca – cola που ξεκίνησε πριν από πάρα πολλά χρόνια για καθαρά εμπορικούς και διαφημιστικούς λόγους .

          Υπήρξε , όμως , ο Μέγας Βασίλειος ! Ήταν ένας πολύ καλός Έλληνας ¨ παππούλης ¨ , που σπούδασε Ελληνική φιλοσοφία , ένας κοινωνιστής χριστιανός ιερέας , που έδωσε όλη του την περιουσία για τους φτωχούς . Έκανε εράνους ,

 μάζευε χρήματα κυρίως από πλουσίους και έφτιαξε πολλά οικοτροφεία , νοσοκομεία , σχολεία και άλλα κοινωνικά ιδρύματα . Ήταν πραγματικά ¨ Μέγας ¨ . Αυτό πρέπει να πούμε στα παιδάκια .

          Αλλά δεν χρειάζεται να τους τα πούμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς , ας τους τα πούμε μια άλλη μέρα , όταν τους ξαναδώσουμε πάλι ένα δώρο .Θα τους πούμε πως το δώρο το δίνει ο μπαμπάς , η μαμά ή η γιαγιά , ο παππούς , κάποιος τέλος που υπάρχει . Και να τους πούμε πως υπάρχουν κι άλλα εκατομμύρια παιδιά σε φτωχά μέρη στον κόσμο , που υποφέρουν χωρίς να έχουν ούτε φαγητό , ούτε νερό , και πρέπει να ενδιαφερόμαστε γι’αυτά .

          Λέγοντας στα παιδιά ψέματα από τόσο μικρή ηλικία είναι σαν να τα εθίζουμε στα ψέματα . Τα μαθαίνουμε να ελπίζουν σε κάτι ψεύτικο , τους μαθαίνουμε να λένε ψέματα , να ζουν με τα ψέματα , τα μαθαίνουμε να είναι υπάκουα , να είναι απαθή , να είναι χαζά . Αυτά τα παιδιά όταν μεγαλώσουν θα ψηφίζουν τους ίδιους πολιτικούς , οι οποίοι τους λένε συνέχεια ψέματα .

          Αν είναι αγοράκι μεγαλωμένο με το σύνδρομο αυτό , ποτέ δεν θα γίνει άντρας . Θα είναι συνεχώς το παιδί της μαμάς , θα ερωτευθεί υποσυνείδητα τη μαμά του , θα ψάχνει να βρει για γυναίκα του μία που να της μοιάζει , θα την υπεραγαπά και θα τη ζηλεύει και στο τέλος θα αποτύχει ως σύζυγος και ως πατέρας .

           Για να ξεπεράσει το παιδί που έχει μέσα του , θα ενεργεί σπασμωδικά , θα φανατίζεται με την πολιτική και το ποδόσφαιρο , θα τρέχει με το αυτοκίνητο για να επιδείξει τον ανδρισμό του .

           Αν είναι κοριτσάκι , τότε αυτό το ψέμα πιθανόν να της καταστρέψει τη ζωή , η οποία έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολη . Θα ψάχνει συνεχώς να βρει τον πρίγκιπα , αυτόν που δεν υπάρχει . Θα κάνει νάζια στον πατέρα της και μετά στον άντρα της , για να της ψωνίζει ρούχα και να της δίνει χαρτζιλίκι . Θα μάθει πως λέγοντας ψέματα , θα καταφέρνει αυτό που θέλει .

          Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι καθολικοί και προτεστάντες , δεν έχουν καταλάβει τίποτα από το μυστηριακό και κοινοτικό πνεύμα του αληθινού Χριστιανισμού .

          Ενώ ο Χριστός έλεγε να ¨ μην θησαυρίζουμε επί της γης ¨ , να πουλήσουμε την περιουσία μας και να μοιράσουμε τα χρήματα στους φτωχούς , αυτοί δεν κερνάνε καφέ , ούτε και στον καλύτερο φίλο τους . Είναι για γέλια ο όρος Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα . Ο Χριστιανισμός είναι έξω από τα κόμματα , ο δε Χριστός εχθρευόταν το κεφάλαιο σαν τον διάολο .

          Μην ξεχνάμε πως Γερμανο-Άγγλο-Γάλλοι Σταυροφόροι πριν 10 αιώνες έκαναν πολλές σταυροφορίες – πολέμους . Με πρόσχημα να καταλάβουν τους Αγίους Τόπους κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν στο δρόμο τους και κυρίως κατέστρεψαν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της . Οι ίδιοι κατέστρεψαν την Ελλάδα πριν 70 χρόνια και χωρίς φιλότιμο συνεχίζουν και σήμερα τον ίδιο οικονομικό πόλεμο .

          Γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και όχι την Ανάσταση . Δεν μπορούν να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι το μυστήριο της Ανάστασης , διότι δεν ζουν την όμορφη ελληνική φύση , η οποία τον Απρίλη οργιάζει και σε μεθά . Οι Έλληνες γιόρταζαν την Άνοιξη , πολύ πριν έρθει ο Χριστιαννισμός . Αυτό γιορτάζουν και τώρα , δηλαδή , τη φύση που αναγεννάται .

          Να η διαφορά Ελλάδος και Ευρώπης : Αυτοί γιορτάζουν μια εμπορική γλυκανάλατη γιορτή , ενώ εμείς την ομορφιά της φύσης , τη χαρά της ζωής . Έχουν ως βάση την ξερή λογική του Ντε Καρτ και του Χέγκελ , ενώ εμείς το συναίσθημα .

          Για να καταλάβουμε τη διαφορά κουλτούρας Ευρωπαίων και Ελλήνων , μπορούμε να δούμε παραλλήλως γιατί αυτοί γιορτάζουν τα γενέθλια , ενώ εμείς την ονομαστική εορτή . Στην Ελληνική γλώσσα κάθε όνομα έχει σημαντικό νόημα και έχει ιστορία . Αν το όνομα είναι αρχαιοελληνικό , μας θυμίζει την αρχαία ιστορία μας . Αν είναι Χριστιανικό πάλι μας θυμίζει τον ομώνυμο Άγιο , που οι περισσότεροι έδωσαν τη ζωή τους για την κοινωνική δικαιοσύνη και την φιλανθρωπία . Τα ονόματα των Ευρωπαίων δεν σημαίνουν τίποτα . Γι αυτό και δεν γιορτάζουν το όνομα και το μόνο που τους μένει είναι τα γενέθλια .

          Ας κάνουμε , λοιπόν , δώρα στα παιδιά μας όλον τον χρόνο , σαν να είναι κάθε μέρα γιορτή . Ας ερευνήσουμε την ιστορική αλήθεια , όπως , την λένε οι εγκυκλοπαίδειες και η ιστορία . Ο μέγας ελληνιστής και ελευθερωτής ψυχών, ο Νίτσε , θα φανεί πολύ χρήσιμος . Αρκεί κάποιος να διαβάσει 1-2 σελίδες από τα βιβλία του , για να ελευθερωθεί .

           Ο Χριστός είχε πει κάποια στιγμή στους φανατικούς Φαρισαίους , που δεν τον πίστευαν . Γνώσεθε  την αλήθεια , και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς , δηλαδή να γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα ελευθερώσει την ψυχή σας .

           Ο μύθος , το παραμύθι είναι ψέμα και μοιάζει μεφυλακή , ενώ η αλήθεια απελευθερώνει .

           Και είναι συγκινητική η στιγμή που κάποιος ενηλικιώνεται , αφήνοντας πίσω τα παραμυθάκια της παιδικής του ηλικίας .

           Ν.Ζ. - ¨ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ¨ , 28-12-2017         .   

Μία καλή γραφή

                                   Μια καλή γραφή

          Με το σημερινό σας , 22-12-2017 , πόνημά κ Λιάκο αγγίξατε τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μας και μας φέρατε πιο κοντά στο βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων , που γιορτάζουμε κάθε χρόνο .

          Τι έμπνευση ήταν αυτή ; Τούτο το χρονογράφημα είναι ένα ¨ δώρο ¨ , ένας ¨ Χριστουγεννιάτικος μποναμάς ¨, για εμάς τους αναγνώστες της ¨ Δημοκρατίας ¨ . Είχα χρόνια να διαβάσω ένα τόσο ζεστό , μεστό και εμπεριστατωμένο γιορταστικό κείμενο , σαν το δικό σας .

          Από τα βάθη της καρδιάς μου , σας στέλνω τα σγχαρητήριά μου και τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τις γιορτές των Χριστουγέννων και του νέου χρόνου 2018 .

          Με εκτίμηση

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 23 – 12 – 2017          .

Καλά Χριστούγενα

              Καλά Χριστούγεννα με υγεία ( 2017 )

     Καλήν ημέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας ,

     Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ’αρχοντικό σας ,

     Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει ,

     μα στην Ελλάδα χάσαμε την ανθρωπιά μας όλη .

     Μνημόνια μας έπνιξαν απ’την κορφή ως τα νύχια

     και γκρέμισαν δια παντός τα όνειρα τα μύχια .

     Συντάξεις κι επιδόματα υπέστησαν σφαγή

     και ο Ηρώδης φόρεσε στολή αριστερή .

     Σφαλιάρες πέφτουνε βροχή όπου και να βρεθείς

     και τα λεφτά σου φεύγουνε προτού τα πληρωθείς .

     Μας κόψανε οι άθλιοι το δώρο Χριστουγέννων

     και γέμισαν τη χώρα μας με πλήθη πεινασμένων .

      Λες και μας ξέχασε σε ο Θεός σε τούτη εδώ τη χώρα  ,

      μας κόψαν το χαμόγελο ευθύς εδώ και τώρα .

      Απ’ τα πολλά χτυπήματα όλοι παραπατάμε ,

    ¨ Βαδίζω και παραμιλώ ¨ στο δρόμο τραγουδάμε .

       Μαλώνουν κάργα στη Βουλή Αλέξης και Κυριάκος

       και ο πολίτης που θωρεί θα καταντήσει ράκος .

       Η Φώφη αναθάρρησε μαζί με το Ποτάμι ,

       αλλά από ψήφους φαίνεται δεν θα υπάρξει δράμι .

       Μας ήρθε και ο Ερντογάν , μας έκανε τον μάγκα ,

       διότι το ανθίστηκε πως δεν υπάρχουν φράγκα .

       Που πας , μωρέ ανιστόρητε , τρελέ και παλαβέ ;

       Δεν σου εξήγησε κανείς για το ¨ Μολών λαβέ ¨ ;

       Δεν σου’πανε τι έγινε εκεί στα Δερβενάκια ,

       Όπου ο Γέρος του Μοριά σας έκανε σουβλάκια ;

       Για  κάνε ,  Τούρκε , πως τολμάς ν’αγγίξεις έδαφός μας ,

       να δεις το ξύλο που θα φας ! Περνάει ο Στρατός μας !

       Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων ,

       μα η Ελλάς εγίνηκε χώρα των παραλόγων .

       Ο Βασιλεύς των Ουρανών και ποιητής των όλων

       φαίνεται μας βαρέθηκε στων ουρανών τον θόλον .

       Κι εμείς τον εξεχάσαμε τον πάντων Βασιλέα ,

       γιατί ψευδώς νομίσαμε πως ήταν όλα ωραία .

       Και τώρα πια ο Κύριος σκληρά μας δοκιμάζει ,

      μας έστειλε τον ΣΥΡΙΖΑ το λάδι που μας βγάζει !

      Σ’αυτό το σπίτι που ‘ ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει ,

      και ούτε πλειστηριασμό ποτέ να μη γνωρίσει .

      Διότι , αν καταλάβατε , και είναι ορισμός τους ,

       μας πήρανε τα σώβρακα και σώσαν τον μισθό τους !

       Να είσαστε όλοι σας καλά , αγαπητοί αναγνώστες ,

       με τη ¨ Δημοκρατία ¨μας των πάντων είστε γνώστες .

       Εγκάρδια σας εύχεται ετούτη η γραφίδα ,

       Χρόνια Πολλά σας και καλά , σας  είπε η ¨ Ακίδα ¨ !

       Εφημ. ¨ Δημοκρατία ¨, ¨ Ακίς ¨ , Αθήνα 24/12/2017

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            

     

                      

Που γεννάται ο Χριστός

                             Που γεννάται ο Χριστός

          Μη ψάξετε στις δεξιώσεις . Ούτε στις τηλεοράσεις . Ούτε στα αναρίθμητα ξέφρενα ή ανιαρά ρεβεγιόν των κλαμπ , των καζίνων , των πολιτικών κομμάτων , των ξένων πρεσβειών , των ποδοσφαιρικών ομάδων και των διαφόρων φιλανθρωπικών σωματείων . Δεν προτιμά τα μέρη με ρηχά χάχανα και βαθιά υποκρισία .

          Ο Χριστός γεννάται στα σπίτια εκείνων που υπομένουν χωρίς να βαρυγκωμούν . Θα τον βρείτε στις φυλακές , στα κελιά όσων έχουν μετανοήσει για τις πράξεις τους , στους δρόμους , όπου περιπλανώνται όσοι Τον αναζητούν , στα δωμάτια των νοσοκομείων , όπου οι ασθενείς προσεύχονται για την υγεία των διπλανών τους και για τη δική τους , στα φτωχόσπιτα , όπου αγαπημένες οικογένειες κάνουν με πίστη τον σταυρό τους πριν γευματίσουν , παντού όπου η υπερηφάνεια έχει μακρύνει πολύ για να δώσει χώρο να καθίσει η χάρις Του . Εκεί γεννάται και συχνάζει ο Χριστός και εκεί μπορούμε να βρούμε το νόημα στη ζωή  μας , αντοχή για τα δεινά της θνησιμότητας και ελπίδα για το τώρα , το αύριο και το πάντα .

          Στο περίπατό μου στο Ζάππειο συνάντησα έναν μοναχικό καλλιτέχνη , που τραγουδούσε . Συστήθηκε ως ¨ Τσάρλι ¨ από τη Σερβία . Επί ώρα πολλή τραγουδούσε χωρίς να περνά ούτε ψυχή ( κρύο γαρ ) . Αυτό δεν τον απασχολούσε καθόλου . Ήθελε απλά να τραγουδά , δίχως να τον ενδιαφέρει αν θα περνούσε κάποιος που θα του άφηνε χρήματα .

          Κάπως έτσι είναι οι Σέρβοι : Αγέρωχοι , χωρίς να γίνονται αλαζόνες . Σπουδαίος λαός . Βαθύς , εσωτερικός , γαλήνια άκαμπτος . Κάτι τέτοιο θαυμάσαμε το 1999 , όταν η αφιονισμένη Δύση , με τα ήθη της σε ελεύθερη πτώση και την αξιοπρέπειά της μηδενισμένη , αποφάσισε να βομβαρδίσει τη Σερβία για να εδραιωθεί το Ισλάμ στην Ευρώπη και να πάρουν πίσω το αίμα τους οι Γερμανοί για την αντίσταση που συνάντησαν από τους Σέρβους στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο . Και να μην ξεχνάμε : Οι Σέρβοι είναι Ορθόδοξοι . Η θρησκεία παίζει τεράστιο ρόλο στο σμίλευμα της ψυχής των εθνών . Πάντα έπαιζε . Καλά Χριστούγεννα .

Παν. Λιάκος – Εφημ.¨Δημοκρατία¨ - Αθήνα 22/12/2017       .

    

¨ Έφυγε νωρίς ο Θανάσης Καλογιάννης

                     ¨ Έφυγε ¨ νωρίς ο Θανάσης Καλογιάννης

       Ήταν Βαλκανιονίκης στο αγώνισμα ¨ 400 μ. μετ’εμποδίων¨το 1965 . Ταλαντούχος αθλητής στίβου στους δρόμους αντοχής και ημιαντοχής . Ο λόγος για τον Θανάση Καλογιάννη , που έγραψε τη δική του ιστορία στο βιβλίο της ιστορίας του Ελληνικού Στίβου .  

       Δυστυχώς ο Θανάσης Καλογιάννης ¨ έφυγε νωρίς ¨ από τη ζωή . ΄Ενας φίλος και δάσκαλός του , ο Στάθης Τοπαλίδης ,  τον αποχαιρέτησε με τα παρακάτω συγκινητικά λόγια :

     ¨ Τόσον εγώ , όσο και όλοι , όσοι σε γνώρισαν καλά , είμαστε ακόμη συγκλονισμένοι από τον άδικο χαμό χαμό¨ σου .

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχεις πια …

       Ζούμε με το να θυμόμαστε τις στιγμές που ζήσαμε μαζί σου. Αν μπορούσαν όλες αυτές οι στιγμές να αποτελέσουν μια σύνθεση , τότε θα είχαμε ένα μεγάλο μέρος της πορείας σου . Στιγμές αγώνα , ενθουσιασμού , αγωνίας , χαράς , υπερηφάνειας, διαλογισμού , προσπάθειας μεγάλης για το ακατόρθωτο …

       Έχεις αφήσει μεγάλη παρακαταθήκη , λεβέντη μου , σε όλους . Η απουσία σου είναι πολύ οδυνηρή … Θα αποτελείς πρότυπο άνδρα αγωνιστή , με θετικό πνεύμα και σοφία . Να είσαι καλά , στον Παράδεισό σου …

       Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 4/12/2017

Χαρμολύπες ...

                                         Χαρμολύπες …

          Τι μέρα κι αυτή . Ένα μνημόσυνο και μια κηδεία σε συνέχεια ! Δεν προλαβαίναμε στο σινάφι μας να πίνουμε καφέδες και να ευχόμαστε ¨ καλή ψυχή ¨ ! Στο μνημόσυνο του Γιώργου Παρασκευόπουλου και στον αποχαιρετισμό του Διαμαντόπουλου του Νίκου . Για τον πρώτο τα έχουμε πει . Για τον δεύτερο τι να πρωτοθυμηθώ , τι να πρωτοχαράξω . Όσο κι αν λέμε πως δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι , θα τολμήσω να το πω ότι υπάρχουν κι εξαιρέσεις . Τουλάχιστον για κάποιους από μας που ο Νίκος σημάδεψε τη ζωή μας στη δουλειά , στη συναδελφικότητα και στην υπευθυνότητα του δημοσιογράφου .

          Στην εφημερίδα τον βρήκα φτασμένο όνομα να μου χαμογελάει και να μου συμπαρίσταται , όταν κατ’άλλους η γραφή μου δεν ήταν … ¨παραδοσιακή¨ και προβλημάτιζε κάποιους αναγνώστες . Θυμάμαι σε μέρες Χούντας να με δικαιολογεί που έκανα  πρώτο θέμα ένα  γάμο γύφτικο και δεύτερο τις δηλώσεις Μακαρέζου … Ναι , ο Νίκος είχε χιούμορ, αλλά και σοβαρή δημοσιογραφική επάρκεια . Οι  εκπρόσωποι των Υπηρεσιών είχαν φιλικές σχέσεις μαζί του , δεν του θυμώσανε ποτέ , στα τεκμηριωμένα σχόλιά του δεν χωρούσαν διαψεύσεις , και στο γραφείο του έρχονταν φίλοι του αναγνώστες για να του πουν ειδήσεις copy-right !

          Ζήσαμε τις εκδρομικές χαρές μαζί , αλλά και τις λύπες του ίδιου και της Λένας απ’το χαμό του γιού τους , πόνο που στη συνέχεια τον απάλυνε η ευτυχία της κόρης τους με τις δύο εγγονές τους . Νοικοκύρης ο ίδιος , ως αιρετός πρόεδρος του Επικουρικού μας Ταμείου , όσο και ως άριστος γνώστης στα οικονομικά , δίνοντάς μας συμβουλές , πώς να διαχειριζόμαστε τα λιγοστά λεφτά μας …Ναι ο Νίκος Διαμαντόπουλος , άνθρωπος με το συναδελφικό χαμόγελο , στη μνήμη κάποιων έχει γραφεί με γράμματα κεφαλαία .

          Ναι συμφωνώ ώρα ν’άλλάξουμε θέμα . Να περπατήσουμε στη  φωτισμένη γιορτινή ατμόσφαιρα της πόλης μας , να δούμε κάτι , να ξεχάσουμε τη δύσκολη μνημονιακή ζωή μας . Και να χαρούμε , αν είναι δυνατόν . Όπως χαρήκαμε στη παράσταση ΤΑΚΙΜ – Καφέ Αμάν ¨ Ελληνική Απόλαυσις ¨, με τη συνεργασία και τη συμμετοχή του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου . Όταν ο Λάμπρος Λιάβας ( το αλάτι της γης ) μας ξάφνιασε σ’ένα ταξίδι του Ελληνισμού απ’τα Βαλκάνια , την Πόλη και τη Σμύρνη , ως το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη της προηγούμενης εποχής , τότε που ξέραμε τι τραγουδούσαμε και γιατί το τραγουδούσαμε . Ένα ταξίδι μέσα σε χρόνο μουσικό , ταξίδι συναρπαστικό , σε μια βραδιά μοναδική , που στην επιτυχία της συνέβαλαν τα εκπληκτικά χορευτικά του Λυκείου Ελληνίδων ,με αμφιέσεις που χρωμάτιζαν την εποχή εκείνη .

          Και από εδώ κάτι ακόμη για τον Φώτη . Τον άνθρωπο , τον πάμπτωχο , που μοίραζε πλούσια ανθρωπιά , που αφαιρούσε τις κακίες μας προσθέτοντας αισθήματα αγάπης . Τελικά μη το ψάχνουμε και πολύ . Το είχα γράψει και παλαιότερα . ¨ Ο Θεός είναι Αγάπη κι η Αγάπη είναι Θεός …

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 19/12/2017   

Νεολαία με όραμα

                                   Νεολαία με όραμα

          Ζούμε στη χώρα , όπου ο υπουργός Δικαιοσύνης προτείνει την ψήφιση νόμου και η Βουλή των Ελλήνων τον ψηφίζει , με τον οποίο αποφυλακίζονται σκληροί , αμετανόητοι δολοφόνοι και βιαστές , που αμέσως μετά την αποφυλάκισή τους συνεχίζουν να δολοφονούν και να βιάζουν . Και ο θεσπίσας τον νόμο υπουργός , αλλά και το κυβερνόν κόμμα συνεχίζουν να νιώθουν υπερήφανοι για την πράξη αυτή …

          Ζούμε στη χώρα , όπου η Κυβέρνηση δείχνει κατανόηση σε συμμορίες που κατέχουν συγκεκριμένη περιοχή της πρωτεύουσας , στην οποία δεν επικρατούν οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους , αλλά ο νόμος της ζούγκλας .

          Ζούμε στη χώρα , όπου όποιος του κατέβει κάνει κατάληψη σε δημόσια κτίρια , τα οποία λεηλατεί , με τις αρμόδιες υπηρεσίες να τηρούν στάση που δείχνει ότι στην ουσία επικροτούν τις καταλήψεις και τις καταστροφές , αντί να εφαρμόζουν τον νόμο .

           Ζούμε στη χώρα που έχει Πρωθυπουργό , ο οποίος ξεκίνησε την … καριέρα του ως καταληψίας !

           Όχι , δεν περιορίζονται στα παραπάνω τα φαινόμενα διάλυσης της χώρας . Η Ελλάδα είναι σε βαθιά παρακμή , χωρίς πνευματική , πολιτική και οικονομική ηγεσία . Η διαφθορά , η οικογενειοκρατία , ο κομματισμός επί δεκαετίες , δημιουργούσαν ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης , παιδείας , λειτουργίας του Κράτους και της αγοράς , ένα μοντέλο που επηρέασε την ψυχοσύνθεση του σύγχρονου Έλληνα .

           Όλα αυτά οδήγησαν στην οικονομική κρίση , την οποία εκμεταλλεύτηκαν περιθωριακά στοιχεία , που έκαναν έφοδο στην εξουσία και οδηγούν την πατρίδα όχι απλά σε χειρότερα , αλλά σε εξαιρετικά επικίνδυνα μονοπάτια . Όμως , δεν υπάρχει μόνο η νεολαία των βορείων προαστίων και των πλουσίων ¨ αριστερών ¨ υπουργών , που κάνει ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής εκ του ασφαλούς , στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών .

          Το άρθρο αυτό απευθύνεται στους απλούς πολίτες και κυρίως στην Ελληνική νεολαία , η οποία πρέπει να διεκδικήσει και να πάρει στα χέρια της τις τύχες αυτής της ένδοξης και συνάμα δύστυχης χώρας .

           Οι νέοι της Ελλάδας και εκείνοι που από ανάγκη βρίσκονται στο εξωτερικό , καθώς και όσοι είχαν την τύχη να μείνουν και να υπηρετήσουν από διάφορα πόστα αυτή την πατρίδα , πρέπει να κάνουν τη δική τους δημοκρατική επανάσταση ! Για να σωθεί η Ελλάδα από τα χέρια των ανεύθυνων , ανίδρωτων καταληψιών , οι οποίοι εφόρμησαν στην εξουσία , αλλά και από τα χέρια των διαφόρων ¨βαρώνων¨που και να θέλουν , δεν μπορούν να σώσουν την πατρίδα .

            Πρέπει να βρεθούν νέοι με όραμα , ηθική , εντιμότητα και πατριωτισμό .

            Τους περιμένουμε .

            Σάββας Καλεντερίδης – Αθήνα – Δεκ. 2017                                                                                                                           

                 

Τι είμαστε τέλος πάντων

                              Τι είμαστε τέλος πάντων

          Κάθομαι και σκέπτομαι , πολλές φορές , τι είδους λαός είμαστε , τέλος πάντων .

          Από τη μια κάνω θετικές εκτιμήσεις , από την άλλη αρνητικές . Στο τέλος δεν καταλήγω πουθενά .

          Είμαστε , εμείς οι Έλληνες , που καμαρώνουμε για την καταγωγή μας , που όταν οι πρόγονοι μας κτίζανε Παρθενώνες , οι δυτικοί έτρωγαν βελανίδια .

          Σήμερα είμαστε τριτοκοσμικοί , υπανάπτυκτοι , εγωιστές,

ξεροκέφαλοι , κουτοπόνηροι , ατομιστές , εκμεταλλευτές και ρατσιστές .

          Μιλάμε πολύ , δεν ακούμε κανέναν , φωνάζουμε χωρίς λόγο , έχουμε μονάχα δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις . Δεν ξέρουμε τι θα πει συγγνώμη ή τη φράση ¨ έκανα λάθος ¨ .

          Το αποτέλεσμα το βλέπουμε γύρω μας . Είμαστε οι ουραγοί της Ευρώπης , από πλευράς ανάπτυξης . Είναι καιρός να συνέλθουμε . Δεν έχουμε άλλα χρονικά περιθώρια .¨ Οι καιροί ου μενετοί …¨

          Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 11/12/2017

           

Άνθρωποι και ζώα

                                    Άνθρωποι και ζώα

          Ενοχλούσε , προφανώς , την κυρία η παρουσία του σκύλου στο σπίτι της , σ’ένα χωριό του Κιλελέρ της Λάρισας .

         ¨Να το πάρεις ¨, είπε στο σύζυγο , ¨ και να το πας στο βουνό , στο ποιμνιοστάσιο , κοντά στα πρόβατα ¨.

          Ήταν Τετάρτη πρωί της 5 Δεκεμβρίου 2017 . Ο εβδομηνταπεντάχρονος συνταξιούχος Λαρισαίος αγρότης , εκτελώντας ¨ άνωθεν εντολήν ¨, έφερε το αγροτικό του στο σπίτι και ξεκίνησε με τον σκύλο για το μαντρί του . Κατά το ξεκίνημα έκανε το μοιραίο και επιπόλαιο λάθος . Δεν φόρτωσε το ζώο , μεγαλόσωμο προφανώς ως ισχυρίζεται , στη καρότσα του αγροτικού για την μεταφορά του , αλλά το έδεσε με ένα σχοινί περασμένο στο λαιμό , πίσω από την καρότσα του αγροτικού . Από εκεί προκλήθηκε το θανατηφόρο ατύχημα . Λόγω  της ταχύτητας που ανέπτυξε το αγροτικό , ο σκύλος ήταν αδύνατον να ακολουθήσει , με αποτέλεσμα να σέρνεται αρκετά χιλιόμετρα , οπότε επήλθε και το τραγικό τέλος του .

          Κατά σύμπτωση , ένας πολίτης μέλος της ¨ Φιλοζωικής εταιρείας ¨ , που ακολουθούσε το αγροτικό , έβλεπε το μακάβριο θέαμα και κορνάριζε στον αγρότη να σταματήσει . Κάποτε , πήρε χαμπάρι ο αγρότης , σταμάτησε , αλλά ήταν πλέον πολύ αργά . Το ζώο , βαριά τραυματισμένο , ξεψυχούσε.

        ¨Τι έκανες ρε άνθρωπε ¨ , του είπε ο φιλόζωος . ¨ Ούτε που κατάλαβα τι γινόταν ¨ , ήταν η απάντηση του αγρότη .

          Έτσι έχει αυτή η μικρή αληθινή ιστορία της κακοποίησης ζώου σε ένα χωριό του νομού Λάρισας . ΄Ενας φύλακας-σκύλος ¨δολοφονήθηκε¨ από την εγκληματική επιπολαιότητα ενός ανθρώπου . Θα μου πείτε ; Και τι έγινε ; Άλλαξε τίποτα ; Τέτοιοι χοντρόπετσοι και αδιάφοροι , καθώς είμαστε , χωρίς αισθήματα , χωρίς πνευματικές περγαμηνές , περιστατικά σαν το τωρινό θα επαναλαμβάνονται και θα τα θεωρούμε εντελώς φυσιολογικά .

Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 13/12/2017           .