Δέκα χρόνια χωρίς τον Χριστόδουλο

                 Δέκα χρόνια χωρίς τον Χριστόδουλο

         Η ισχυρότερη και οδυνηρότερη εκδήλωση της ανθρώπινης μοίρας είναι η απουσία . Όπου ηχούσε φωνή κι ανθούσαν συναισθήματα , τώρα σιγή . Χάσκει κενό εκεί , όπου υπήρχε πληρότητα . Το ψύχος της απώλειας κατέλαβε εκτάσεις , όπου κυριαρχούσε η θέρμη της αγάπης .

       Η Πατρίδα μας και η Εκκλησία μας συμπληρώνουν 10 χρόνια χωρίς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο , χωρίς τον άνθρωπο που άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του για να χωρέσει το εκκλησίασμα , το έθνος , την ιστορία , τις προσδοκίες , τους καημούς και τις ανησυχίες του λαού μας . Μια μαύρη επέτειος , εκείνη της εκδημίας του . Το πανελλήνιο ένιωσε ότι το φευγιό του , με έναν απροσδιόριστο και σχεδόν ανεξήγητο τρόπο , άφηνε τη χώρα αθωράκιστη .

       Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αγαπήθηκε πολύ από τους Έλληνες . Γι’αυτό και μισήθηκε και πολεμήθηκε όσο λίγοι από εκείνους που θέλουν να μας σβήσουν από τον χάρτη των ζωντανών εθνών και να κλονίσουν τη σχέση μας με τον Χριστό.

      Εφημερίδα ¨ Δημοκρατία ¨ - Αθήνα 27/1/2018  

Οικογενειακό Τραπέζι

                                 Οικογενειακό Τραπέζι

        Το ποτάμι δεν ξαναγυρίζει πίσω και ¨ τα γεγονότα , ουκ απογίγνονται ¨ .  Το πισωγύρισμα είναι αδύνατο . Η επιστροφή στην όμορφη εικόνα του οικογενειακού τραπεζιού , με την κλιμακωτή ηλικία των τριών γενεών , με τη σοφία και την πολύτιμη πείρα των γερόντων , την αγάπη των γονέων και τον σεβασμό των παιδιών , με το μαγικό μαγειριό της μάνας και τις ουράνιες εκείνες γεύσεις των φαγητών της , δεν ξαναγυρίζει . Οι νοστιμιές με τις παραδοσιακές συνταγές και τα αγνά υλικά , που η ευωδιά τους μας υποδεχόταν από την αυλόπορτα ακόμα , αποτελούν πια έναν ακόμα χαμένο παράδεισο .

       Η εικόνα να σκύβουν μικροί και μεγάλοι , πάνω από την , αχνιστή κατσαρόλα , για να κορέσουν γεύση , θέαμα και οσμές ,αλλοιώθηκε παντελώς . Μαζί με την μουγκαμάρα έπεσε και άπνοια .

       Γι’αυτό όσοι γνωρίσαμε το οικογενειακό τραπέζι , το νοσταλγούμε με πάθος . Το νοσταλγούμε γιατί αργά πια , συνειδητοποιήσαμε , πως γίναμε δούλοι των δήθεν μεγάλων δημιουργημάτων μας .

       Περαστικά μας .

       Β.Π. –Βόλος 21/1/2018         

Γράψανε για την Ελλάδα

                         Γράψανε για την Ελλάδα …

 ¨ Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαις ,εκεί που πάει να σκύψει ,

    με το σουγιά στο κόκκαλο , με το λουρί στο σβέρκο .

    Να τη πετιέται από ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει

    και καμακώνει το θεριό , με το καμάκι του ήλιου ¨.

 ¨ Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό ,

    αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου από ξένα βήματα ,

    αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο ,

    αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο ¨ .

                                                            Γιάννης Ρίτσος

 ¨ Όμορφη και παράξενη πατρίδα , 

   ω σαν αυτή που μούλαχε δεν είδα .

   Ρίχνει να πιάσει ψάρια , πιάνει φτερωτά ,

   στήνει στη γη καράβι , κήπο στα νερά ,

   κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται ,

   μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται .

   Κάνει να πάρει πέτρα , την επαρατά ,

   κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα ,

   μπαίνει σ’ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς ,

  ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους ¨.

                                    Οδυσσέας Ελύτης

¨Δεν έχουμε ποτάμια , δεν έχουμε πηγάδια ,

 δεν έχουμε πηγές , μονάχα λίγες στέρνες , άδειες κι’αυτές ,

 που ηχούν και που τις προσκυνάμε ,

 ήχος στεκάμενος κούφιος ,

 ίδιος με τη μοναξιά μας , ίδιος με την αγάπη μας ,

 ίδιος με τα σώματά μας ¨ .

                                   Γιώργος  Σεφέρης

 Οι ποιητές μίλησαν για την Ελλάδα μας .

 Εμείς τι έχουμε να πούμε ;

 Τι έχουμε προσφέρει σε τούτη την έρημη πατρίδα …

 Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 22/1/2018

Δεν παίζουμε με την ιστορία

Δεν παίζουμε με την ιστορία …

          Με αφορμή την μελετωμένη αλλαγή του ονόματος της οδού Καραμπατζάκη σε οδό ¨ Θυμάτων τρομοκρατίας ¨ , έψαξα στο αρχείο μου και βρήκα μια σχετική επιστολή μου , που δημοσιεύτηκε στη ¨ Θεσσαλία ¨ της 22-9-2013 , με τίτλο ¨ Έτσι αποφάσισε η ιστορία …¨ . Ας τη διαβάσουν οι αρμόδιοι , ας τη μελετήσουν , καλό θα τους κάνει …

         Δεν αναιρείται η ιστορία κύριοι , δεν διαγράφεται . Ό,τι γράφτηκε , γράφτηκε . Μια διαγραφή , μια διάψευση γεγονότων , θα αποτελούσε ύβρη , θα ήταν ιεροσυλία γι αυτό καθ’ εαυτό το κύριο γεγονός .

        Θα πληροφορηθήκατε ασφαλώς , αγαπητοί μου αναγνώστες ,  τι έγινε πριν είκοσι μέρες στην Αθήνα , όταν συνεργείο εργατών του Δήμου επιχείρησε να μετακομίσει το γλυπτό – αριστούργημα μνημείο ¨ Η κοιμωμένη ¨ του Γιαννούλη Χαλεπά από το Α΄Νεκροταφείο του Δήμου της Αθήνας . Η μισή Αθήνα ξεσηκώθηκε και φώναξε ένα ηχηρό ΟΧΙ στην απομάκρυνση του μνημείου .  Την λεωφόρο Πανεπιστημίου της Αθήνας , μετά την απελευθέρωση της πρωτεύουσας ο Δήμος μετονόμασε σε Ελ. Βενιζέλου . Ο κόσμος αγνόησε την απόφαση και προτιμά το όνομα ως Πανεπιστημίου . Το ίδιο έγινε και με την οδό Σταδίου . Την μετονόμασαν μετά την απελευθέρωση σε οδό Τσώρτσιλ . Το νέο όνομα δεν το αποδέχθηκε ο κόσμος και οι αρμόδιοι του Δήμου Αθηναίων επανήλθαν σε οδό Σταδίου .

       Ας έρθουμε , και στο Βόλο , στη πόλη μας . Από ιδρύσεως του Βόλου , μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους , το 1881 , δόθηκαν σε τρεις κεντρικούς δρόμους ιστορικές ονομασίες : Ιωλκού , Δημητριάδος , Αλεξάνδρας . Με την πάροδο των ετών η Δημοτική Αρχή άλλαξε τις ονομασίες σε : Ελ. Βενιζέλου , Βασιλέως Κωνσταντίνου , 28^ης Οκτωβρίου 1940 αντίστοιχα . Οι κάτοικοι του Βόλου , δεν αποδέχθηκαν της μετονομασίες . Χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους τις πρώτες ονομασίες .

          Στο σημείο αυτό ας μου επιτρέψετε να αναδημοσιεύσω την προ ετών δημοσιευθείσα επιστολή μου στη ¨ Θεσσαλία ¨ :

        ¨Ετσι αποφάσισε η ιστορία …

Την είδηση μετέδωσαν τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων . Δεν μετακινείται το Μαυσωλείον του Λένιν . Παραμένει στην ¨ Κόκκινη Πλατεία ¨. Ανώτερος αξιωματούχος του Κρεμλίνου , δήλωσε σχετικώς : ¨ Αναγνωρίζουμε ότι είναι άσχημο να υπάρχει ένας χώρος ταφής στο κέντρο της Μόσχας από το 1924.

         Αλλά τι να κάνουμε . Έτσι αποφάσισε η ιστορία .  Δεν πρέπει να τη διαγράψουμε και ούτε σκέψη δεν υπάρχει τώρα να τεθεί το θέμα στη συζήτηση , αφού στη χώρα υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα .

        Γιατί μεταφέρω όλα τα παραπάνω . Θα μαντέψατε ασφαλώς αγαπητοί μου αναγνώστες . Γιατί στην  Ελλάδα μας , τη χώρα ¨ της φαιδράς πορτοκαλέας ¨συμβαίνουν εντελώς αντίθετα πράγματα . Όπως όλοι γνωρίζουμε , ο θεσμός της Βασιλείας ίσχυσε στη χώρα μας πάνω από εκατό χρόνια . Φυσικό είναι το πέρασμά του να άφησε ανάκτορα , μέγαρα , μνημεία , ανδριάντες , ονοματοδοσίες λεωφόρων , πλατειών , πάρκων κ.λ.π. Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας μας , ένα μέρος του εαυτού μας .

        Εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά ; Αντί να διατηρούμε το μουσειακό επίπεδο και να τα αξιοποιούμε τουριστικά , έχουμε εξαπολύσει ένα διαρκή πόλεμο σε ό,τι θυμίζει ¨ στέμμα και βασιλιά ¨ . Σε ό,τι θυμίζει ¨ Βασιλική Δυναστεία ¨ .

       Πρέπει το ταχύτερο να συνέλθουμε . Να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ σε πολιτικές  ¨ αγκυλώσεις ¨ , σε παλαιοκομματικές νοοτροπίες . Να αγκαλιάσουμε τα ιστορικά απομεινάρια και να τα προστατεύσουμε . Όπως κάνουν όλοι οι πολιτισμένοι λαοί , όλες οι αναπτυγμένες χώρες .

      Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 21/1/2018                  .  

   

Ευοίωνα σημάδια

                                    Ευοίωνα σημάδια

          ¨ Θαρσείν χρη ¨ , είναι το σημερινό μας θέμα . Στις αρχές του 2^ου π.χ. αιώνα ,  κρατούσα τότε μεγάλη πολιτικοστρατιωτική δύναμη , ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία . Τότε ο Αρκάς στρατηγός Φιλοποίμην , διέβλεψε πολύ γρήγορα , πως η διάθεση του Ρωμαίου Υπάτου Φλαμινίνου και οι βλέψεις του , απέβλεπαν σε μια σίγουρη εμπλοκή με την Ελλάδα .

            Η Ελλάδα κινδύνευε σοβαρά . Τότε ο Σπαρτιάτης στρατηγός Φιλοποίμην , έσπευσε να συμβουλευθεί το Μαντείο των Δελφών , για το μέλλον της Ελλάδας . Και η Πυθία του έδωσε τον εξής χρησμό : ¨ Ασκός κλυδωνιζόμενος , μηδέποτε βυθιζόμενος ¨ . Δηλ. η ιέρεια των Δελφών , παρομοίωσε την Ελλάδα με έναν φουσκωμένον ασκό . Αυτός ο ασκός όσο φουρτουνιασμένη κι αν ήταν η θάλασσα , μπορούσε να γινόταν άθυρμα των κυμάτων , να κλυδωνίζεται σε μπόρες και τρικυμίες ποτέ ,όμως , δεν θα βυθιζόταν .

            Αν , λοιπόν , ρίξουμε μια ματιά στη μακραίωνα ιστορία της πατρίδας , θα πεισθούμε για την αλήθεια του χρησμού . Κι αν πέρασαν από τα αγιασμένα τούτα  χώματα , εχθροί και άσπονδοι φίλοι μας . Στρατιές ολόκληρες . Πέρασαν οι Γότθοι και οι Άβαροι . Ήρθαν οι άσπονδοι φίλοι μας  οι Φράγκοι , οι δήθεν σύμμαχοί μας , οι Σταυροφόροι , οι λήσταρχοι . Ρήμαξαν Εκκλησίες και μνημεία . Βεβήλωσαν χώρους ιερούς .Τους καλέσαμε για βοήθεια σαν ομόθρησκοί μας κι αυτοί , έγιναν κατακτητές μας . Ρήμαξαν τα πάντα .

           Ακολούθησαν οι βάρβαρες ορδές του Αττίλα . Οι Τούρκοι ,  400 χρόνια απάνθρωπης κατοχής . Μετέτρεψαν το λαμπρό Βυζάντιο σε χώρο δυστυχίας . Έσβησαν τα φώτα ενός μακραίωνος πολιτισμού . Κι απλώθηκε παντού ο εξανδραποδισμός , η βία , το σκοτάδι .

          Αλλά ο ασκός κατά την Πυθία , πάντα επέπλεε . Βαθιά υπέβοσκε η ελπίδα και ο πόθος για λευτεριά και ανεξαρτησία .

          Ακολούθησαν οι Ενετοί . Τα παράλιά μας γέμισαν από Ενετικά πλοία και κάστρα Ενετικά , που σώζονται ακόμα και σήμερα .

          Μας τίμησαν και οι Γερμανοί , Ναζί . Οι λουστραρισμένοι της Ευρώπης . Οι ατσαλάκωτοι με τη βρώμικη ψυχή . Δεν άφησαν τίποτα όρθιο , στην πατρίδα μας . Δημόσια Ταμεία , Μουσεία του Πολιτισμού μας . Ρήμαξαν τα πάντα κι έφυγαν όλοι στον αγύριστο . Άφησαν μόνο πίσω τους ν’απλώνεται μία εφιαλτική  απάντηση αίματος και ντροπής .

           Τελειώσαμε ; Όχι δα ! Τέσσερα χρόνια ακόμα καταστροφικά με το ανόητο εγχείρημα του σύντροφου  Νίκου Ζαχαριάδη , το βλακώδες αλληλοφάγωμα . Γεφύρια να γκρεμίζονται από ελληνικά χέρια . Χωριά να ερημώνονται . Αδέλφια να αλληλοσκοτώνονται . Μαύρη κακοριζικιά .Παρηγοριά κι ελπίδα μας , μέσα σε τούτη την ανεμοζάλη στάθηκε η Εθνική μας αντίδραση . Με ανδραγαθήματα και έργα κλέους και τιμής . Δόξα του Έθνους . Η δόξα του Αλβανικού έπους και η υπέρτατη αξία της Εθνικής μας Αντίστασης κατά των Ιταλών και Γερμανών .

           Ο ασκός κλυδωνίζεται , αλλά δεν βυθίζεται . Κι ακόμα και τώρα που η πατρίδα μας παραπαίει ,  με χρεωκοπίες και Μνημόνια .

           Όλα τούτα μας οδηγούν στη σκέψη , πως σωθήκαμε από τόσες και τόσες μπόρες . Και το φυτίλι της Εθνικής επιβίωσης , άσβεστο μας παραστέκει . Ελπίζουμε πως δεν  είναι ένα φωτάκι στο βάθος του τούνελ , αλλά το άπλετο φως της ανόρθωσης .
           Για να γίνει ,όμως, τούτο μια πραγματικότητα , πρέπει να κρατηθούμε μακριά από απαισιοδοξία και απελπισία . Το αίσθημα μακριά από κάθε παραίτηση , από κάθε προσπάθεια . Όσο μπορούμε όρθιοι και μαχητές .

           Το πολιτικό μας σύστημα και η κομματίλα των κομμάτων απέδειξαν ανικανότητα . Διαφθορά και ιδιοτέλεια . Χρόνια προβλήματα εκκρεμούν , για πολλά χρόνια . Προβλήματα που παραλύουν τη χώρα μας . Πως τόσες φορές το Ελληνικό κύτταρο έλαμψε δραστικά ; Έτσι και τώρα . Οργάνωση και δράση χρειάζονται , με μπροστάρηδες ανθρώπους με ήθος , πίστη και οράματα . Με σοβαρή πνευματική ηγεσία και δρώσα εκκλησία .

           Και προπαντός με αιτήματα , άμεσων μεταρρυθμίσεων . Μείωση των βουλευτών σε 200 . Κάτω τα χέρια των πολιτικών από τις Ένοπλες Δυνάμεις και την Αστυνομία . Να μείνει ελεύθερη η Δικαιοσύνη στο έργο της . Ο λαός προσδοκά το δίκαιο απ’αυτή . Να καταργηθεί η παραγραφή κάθε αδικήματος κατά του Δημοσίου .Να ληφθεί μέριμνα για την ασφάλεια των πολιτών και για την πάταξη των χουλιγκάνων , παρακρατικών συμμοριών , ψυχανώμαλων ατόμων , που τρομοκρατούν την πολιτεία . Και κυρίως να ανορθώσουν την διαλυμένη Παιδεία .

            Και θα δούμε τότε , πως ο κλυδωνιζόμενος ασκός ο ¨ ουδέποτε βυθιζόμενος , θα πλέει σε πελάγη γαλήνης και ευτυχίας για την πατρίδα μας .

            Κ.Π. – Λάρισα 5/1/2018                  .       

              

Κραυγή αγωνίας ενός νέου

                           Κραυγή αγωνίας ενός νέου

          Εδώ και μήνες βρίσκεται σε απόγνωση , σε κατάσταση απελπισίας ένας πενηντάρης οικογενειάρχης , που έμεινε άνεργος , αυτός και η γυναίκα του , με κατάληξη να έχουν οικονομικά αδιέξοδα και να βλέπουν το ¨αύριο¨ σαν μεγάλο εφιάλτη .

         Σε δημοσιογράφο  , φίλο του , εκμυστηρεύεται τον πόνο του και το παράπονό του . Έχουν ενδιαφέρον αυτά που λέει και αξίζουν τον κόπο να τα διαβάσουμε :

    ¨   Στα  52 μου βρέθηκα άνεργος και είμαι έτοιμος να δεχθώ την οποιαδήποτε δουλειά . Γνώριζα τις ικανότητές μου , δε είχα ποτέ μου επαγγελματική ανασφάλεια , όσο περνά , όμως , ο καιρός  και οι υποχρεώσεις με πνίγουν , αρχίζω να φοβάμαι . Νοικοκύρης άνθρωπος ήμουν τόσα χρόνια , είχα τη σειρά μου και κάπου κατάφερα και έφτασα , αλλά και τα έτοιμα χρήματα πόσο να κρατήσουν ; Προσπαθώ με αιματηρές οικονομίες να μην εκτεθώ , να μην δανειστώ φανερά ακόμη , από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον . Το τελευταίο χτύπημα ήρθε πρόσφατα  , όταν έκλεισε η μεγάλη αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ , που εργαζόταν η γυναίκα μου . Τουλάχιστον είχαμε τα τρόφιμά μας , γεμίζαμε το καλάθι μας , μιας και τον τελευταίο χρόνο δεν πλήρωναν με χρήματα , αλλά με υπερχρεωμένα ψώνια . Μείναμε άνεργοι τώρα και οι δύο στην οικογένεια . Τα παιδιά θέλουν να βγούνε το βράδυ , δεν είναι συνηθισμένα να ακούνε όχι και εγώ ακόμη δεν έχω τη δύναμη να το πω , να πω δεν γίνεται ! Όχι , δεν μπορούμε .

         Οι γονείς της γυναίκας μου , βοηθούν όπως μπορούν . Αλλά κι αυτοί έχουν τα έξοδά τους φάνηκαν και ευκολόπιστοι , όταν βάλανε όλες τις οικονομίες τους και τα εφάπαξ τους , για να γίνουν μικρομέτοχοι στο Σούπερ Μάρκετ , που εργαζόταν η κόρη τους . Θέλησαν να στηρίξουν έτσι την εργασία της , χάνοντας όλα τα χρήματά τους , για μια επιχείρηση που κατέρρεε . Μέρες και μήνες συζητούσαν και τσακώνονταν παλιοί και νέοι μέτοχοι και άκρη δεν έβγαλαν , στο τέλος πτώχευσαν όλοι μαζί και ησύχασαν . Συντηρητικοί άνθρωποι τα πεθερικά μου , επιδείνωσαν την υγεία τους , με αυτήν την αβλεψία τους ¨ Πετάξαμε τα ήσυχα γηρατειά μας ¨ , συνηθίζουν να λένε …

          Σήμερα με πήρανε πάλι από το φροντιστήριο των παιδιών. Δεν μπορούν να περιμένουν άλλο τα δίδακτρα  . Καταλαβαίνουν αλλά δεν μπορούνε . Δεν ήξερα τι να τους πω , δεν είμαι συνηθισμένος στις δικαιολογίες ¨ θα προσπαθήσω , θα προσπαθήσω ¨ , ήταν οι μόνες λέξεις που μπόρεσα να ψελίσσω . Μου λείπει η προηγούμενη καθημερινότητά μου , μου λείπει η δουλειά μου . Τα βράδια πετάγομαι στον ύπνο μου , πάει τόσος καιρός κι ακόμη δεν μπορώ να το συνηθίσω πως είμαι άνεργος , πως όλο αυτό που μου συμβαίνει είναι αληθινό . Χάθηκε ο ήρεμος , ο χορτασμένος ύπνος μου . Τώρα είμαι σε μια συνεχή υπερένταση , σε μια συνεχή ανησυχία . Νομίζω πως αυτές είναι οι πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή μου , πόσο διαφορετικά είναι όλα τώρα ! Δεν έχουμε πια επιθυμίες , καταργήσαμε τα ατομικά μας έξοδα , αλλά πώς να κάνεις οικονομία στο φαγητό ; Δεν το πίστευα ποτέ μου , πως θα ερχόταν η στιγμή που θα αγωνιούσαμε για τον επιούσιο . Προσπαθεί η σύζυγός μου , πασκίζει με διάφορες αλχημείες και με περιορισμένο κρέας να νοστιμίσει αυτά που μαγειρεύει . Παίρνει τα φθηνότερα , ζυμώνει κιόλας το ψωμί μας τελευταία , για να τρώμε πιο υγιεινά , λέμε στα παιδιά . Πάντως δείχνει να είναι καλύτερα οχυρωμένη από εμένα , μου δίνει συνεχώς πειραχτικά κουράγιο πιστεύει , πως θα καλυτερέψουν τα πράγματα . Τα μάτια της , όμως , δείχνουν κουρασμένα , όσο κι αν προσπαθεί  να το κρύψει . ¨ Ευκαιρία να ξεκουραστείς ¨ , μου λέει , αλλά αυτή η ξεκούραση είναι ξένη για μένα , δεν τη θέλω . Πόση υπομονή να κάνουμε πια . Δεν υπάρχει δουλειά , κουραστήκαμε και οι δύο να περιμένουμε . Τόσοι νέοι ειδικευμένοι να είναι άνεργοι . Τι να αναμένουμε άραγε εμείς … Ανησυχώ για την τύχη της οικογένειάς μου , ανησυχώ πολύ για το μέλλον , πιο δυνατό , ¨ όμως τώρα είναι το παρών . Η κατάσταση στένεψε . θα πήγαινα να εργαστώ οπουδήποτε , αλλά που ; Τι μπορώ να κάνω ; Αναπολώ το παρελθόν , ψάχνω  τα λάθη μου . Η αλήθεια είναι πως στερημένη ζωή δεν είχαμε μέχρι σήμερα , αλλά το ότι θα ερχόταν και εποχή που και η τροφή δεν θα ήταν εξασφαλισμένη, αυτό δεν μπορούσα να το φανταστώ ποτέ μου . Φουντώνουν ξανά οι ίδιες σκέψεις μέσα μου , είναι κι αυτό ένα από τα πολλά βράδια που δεν μπορώ κα κλείσω μάτι .

          Έξω αρχίζει να θαμποφέγγει , στεναχωριέμαι που δεν ντύνομαι πια να πάω στην εργασία μου . Ανοίγω την τηλεόραση σε μια ενημερωτική εκπομπή , κάποιος πολιτικός μιλάει εύκολα πάλι , για αριθμούς που ευημερούν . Ακούγεται με καθησυχασμένη , αναπαυμένη συνείδηση , δεν τολμά , όμως , ποτέ του να αναφέρει , πως οι άνθρωποι ακόμη συνεχίζουν να δυστυχούν .

          Ε.Γ – Λάρισα 5/1/2018