Στο φίλο που ¨έφυγε¨

              ¨ Χόρευε¨ με τη μπάλα στα πόδια . ¨Ακροβατούσε¨ στα πιο επικίνδυνα σημεία της αντιπάλου άμυνας . Το παίξιμό του ξεσήκωνε την κερκίδα . Αυτός ήταν ο ¨στυλίστας¨, ο ¨αριστοκράτης¨ ποδοσφαιριστής της Νίκης Βόλου που μας ¨έφυγε¨ την 16-2-2014 για πάντα , Λευτέρης Καλιοντζής .

                 Προσφυγόπουλο της τρίτης γενιάς από τη Νέα Ιωνία , Βόλου ο μικρός Λευτέρης , από μικρός έδειξε το μεγάλο ταλέντο του στο ποδόσφαιρο , για να γίνει από την εφηβική του ηλικία βασικός στην πρώτη ομάδα .

                 Ταλαντούχος ποδοσφαιριστής . Άριστος τριπλέρ , με δικό του κοντρόλ στο στήθος , δυνατός σουτέρ . Στη δεκαετία του 60 , όταν η Νίκη Βόλου έπαιζε Α΄ Εθνική , πέτυχε 20 γκολ , αριθμός ρεκόρ για εκείνα τα χρόνια .

                  Καθαρός και συνεργάσιμος με τους συναδέλφους ποδοσφαιριστές . Ποτέ δεν τιμωρήθηκε . Ποτέ δεν ήρθε σε αντιπαλότητα με κανέναν .

                  Σωστός και υποδειγματικός οικογενειάρχης . Με σύζυγο και δύο θυγατέρες . Εργάστηκε για χρόνια στην ¨ Τράπεζα Ελλάδος ¨ από όπου συνταξιοδοτήθηκε . Υπηρέτησε με επιτυχία για οκτώ χρόνια σαν Δημοτικός Σύμβουλος στον Δήμο Νέας Ιωνίας – Μαγνησίας .

                  Αγαπούσε τη ζωή . Δεν είχε εχθρούς . Είχε μόνο φίλους , ο Λευτέρης , ο δικός μας φίλος και άνθρωπος .

                  Και ξαφνικά μια ασθένεια έκοψε το ¨ νήμα ¨ της ζωής του . Χάθηκε στα 77 ένας ξεχωριστός και ακέραιος άνθρωπος , που είχε ακόμη πολλά περιθώρια να προσφέρει στην κοινωνία .

                   Καλό σου ¨ ταξίδι ¨ αλησμόνητε φίλε . Εκεί που θα πας , κάποτε θα ανταμώσουμε .

                  

                   Βασίλης Παλαμηδάς / Βόλος ,21-2-2014

Μνήμη Παναγιώτη Κατσιρέλου

               Στη ζωή μου είχα πολλούς δεσμούς με τον τόπο και τους ανθρώπους στη Νέα Ιωνία , και λόγους να την επισκέπτομαι ... Από όλους αυτούς ο ανθεκτικότερος αποδείχθηκε έως προχθές ο έγκλειστος στο σπιτάκι της οδού Χρ. Λούλη , αρ. 34 , ο φίλος μου , ο συγγραφέας , ο γλυκύτερος γέροντας της Νέας Ιωνίας ο Παναγιώτης Κατσιρέλος . Δυο λόγια αυθόρμητα , φορτισμένα βέβαια , χωρίς τάσεις ωραιοποίησης μιας συνάφειας με τον άνθρωπο που με θεωρούσε γιο του , που τον εμπιστευόμουν σαν τον φυσικό μου πατέρα .

                Είπα έγκλειστος στο σπιτάκι του ,  το προσφυγικό , γιατί εκεί τον γνώρισα κι εκεί τον είδα για τελευταία φορά , στην καμαρούλα του , στο ντιβανάκι του , με την πρόχειρη βιβλιοθήκη πάνω του , με τα αποτσίγαρα μόνιμα στο τασάκι του και μια μικρούλα συσκευή τηλεόρασης , που έβλεπε σπάνια , μερικά από τα σκιτσάκια στους τοίχους και βέβαια τα κάδρα με τα λογοτεχνικά βραβεία για τα οποία πάντα καμάρωνε . Σ’αυτή τη καμαρούλα επέμενε ανυποχώρητα να παραμένει , εκεί να κοιμάται , εκεί να τρέφεται , εκεί να γράφει , εκεί να σχεδιάζει ...

                 Ο Κατσιρέλος δεν ήταν εύκολος άνθρωπος . ΄Εκανε αυστηρές επιλογές με τα πρόσωπα που συναναστρεφόταν και υπήρξε ελάχιστα κοινωνικός ... Γι’αυτό παρέμεινε κλειστός στο δικό του κόσμο του προσφυγικού σπιτιού του , χωρίς να επιδιώξει την προβολή . Τούτο δεν σημαίνει ότι ο Κατσιρέλος παρέμενε άγνωστος . Είχε πολλούς φίλους και θαυμαστές της τέχνης του . Η Πολιτεία άλλωστε τον είχε τιμήσει με τη σύνταξη του λογοτέχνη . Κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς τον είχαν τιμήσει και βραβεύσει επίσης . Ιδιαίτερα ο Δήμος Νέας Ιωνίας-Μαγνησίας του χάρισε στιγμές ευγνωμοσύνης και ήταν εκείνος που ανέλαβε τη χρηματοδότηση της έκδοσης και επανέκδοσης αρκετών από τα έργα του ...

               Χωρίς θορύβους και διαφήμιση η Νέα Ιωνία και ο Βόλος , απέκτησαν έναν ¨νέο¨ συγγραφέα . Είχα τη σπάνια ευκαιρία να ζήσω από κοντά την κύηση και τα γεννητούρια σχεδόν σε όλα τα βιβλία που εξέδωσε ο Κατσιρέλος τα τελευταία χρόνια .

               Είμαι ευτυχής και ευγνώμων γιατί ο αγαπημένος μου συγγραφέας μου έδειξε τόση εμπιστοσύνη . Ελπίζω κι εγώ να μην τον απογοήτευσα ...

 

Χαρ. Χαρίτος – Ομ.Καθ.Παν.Θεσσαλίας

Βόλος – Νοέμβρης 2007 .

 

                                                                                                                                                                                                                          

 

Άνθρωπέ μου , συλλογίσου

     Στης ζωής σου τ’ανηφόρι , αν μια μέρα κουραστείς

     και στη τρυφερή καρδιά σου ένα πόνο αισθανθείς ,

     Αν στα δυνατά σου πόδια νιώσεις μια αδυναμία ,

     μην αφήσεις να σε κάνει σκλάβο της η απελπισία .

     Βρες μια καθαρή βρυσούλα , να δροσίσεις το κορμί σου

     κι αφού λίγο ξαποστάσεις , άνθρωπέ μου συλλογίσου ...

 

      Μη ποτέ εκείνους που στο χρήμα κολυμπούν ,

      που τους δίνει η μοίρα πάντα κάθε τι που επιθυμούν .

      Μη σκεφτείς αυτούς που ζούνε στη χλιδή , στα μεγαλεία ,

      όσους έχουν πλούτη , δόξα , πληρωμένη ευτυχία .

       Πίστεψέ με , θα πονέσεις , θα πληγώσεις τη ψυχή σου ,

       γι’αυτό σκέψου κάτι άλλο , κάτι άλλο συλλογίσου .

 

       Δες μ’αγάπη τους ανθρώπους , που αδικία συναντούν ,

       όσους δέρνει η αρρώστια και μετά βαρυγκωμούν .

       Συλλογίσου αυτούς που δίνουν , μα ποτέ δεν παίρνουν κάτι ,

       του τυφλού τη δυστυχία , το μαρτύριο του σακάτη .

       Τότε μόνο , άνθρωπέ μου , θα τη βρεις τη δύναμή σου .

        Δώσε στη ψυχή σου θάρρος και προχώρα στη ζωή σου !

 

        Ποιηση : Μίνα Βαϊτσαρά

Κρίση ή παρακμή διανύει η Ελλάδα ;

               Ο καθηγητής κ Χρήστος Γιανναράς , σε μια διάλεξή του στο

¨ Χατζηγιάννειον¨ Πολιτιστικό Κέντρο Λάρισας , την Παρασκευή 14-2--2014 , ανέλυσε διεξοδικά το  θέμα ¨ Η Ελλάδα σήμερα . Κρίση ή Παρακμή ¨ .

              Ήταν μια εκδήλωση προβληματισμού και  όχι ακριβώς ομιλία , όπως θέλησε να την ονομάσει και ο ίδιος σημειώνοντας χαραχτηριστικά ότι ¨ βρισκόμαστε όλοι εδώ απόψε για να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας , τους προβληματισμούς μας , για τη κατάσταση της χώρας μας , και ως προέκταση και τη δική μας . Όλοι πρέπει να κοινωνήσουμε αυτά που μας ταλαιπωρούν , λόγω της οικονομικής δυσπραγίας , βάζοντας τον δικό του προβληματισμό . Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε φάση κρίσης ή παρακμής άραγε ¨.

              Απαντώντας με αυτό , ότι κατά τη δική του άποψη είναι μάλλον ¨παρακμή ¨. Διότι την ίδια κατάσταση με τη χώρα μας βιώνουν , όπως σημείωσε , και άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου . Όμως η κατάσταση είναι διαφορετική , και δείχνει ότι πρόκειται για

Παρακμή .

              Στη χώρα μας , στα χρόνια προ της κρίσης εισέρρευσε πακτωλός χρημάτων , για να συμπορευθεί η οικονομία της , με την οικονομίαν άλλων ευρωπαϊκών χωρών .

              Και τι έγινε από την εισροή αυτών των χρημάτων ; Έγιναν έργα ανάπτυξης , προόδευσε η οικονομία . Η απάντηση : Το αντίθετο

Τα χρήματα που εισέρρευσαν ¨εκλάπησαν , φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό . Οι Έλληνες έχασαν ευκαιρίες και αντί να πάνε ένα βήμα μπροστά , τα τελευταία διακατέχονται από μια μανία καταναλωτισμού , αυτοπροβολής , κάνοντας αυτά τα στοιχεία κυρίαρχα μοντέλα και σύγχρονα πρότυπα ζωής .

              Ο κ Γιανναράς έθεσε ακόμη πολλούς προβληματισμούς για τη σημερινή κατάσταση του Έλληνα , για τη γενικότερη κατάσταση της Ελλάδος .

              Το ζήτημα , είπε χαραχτηριστικά , είναι ένα . Πόσο ψηλά βάζει ο καθένας από εμάς τον πήχη της ανάπτυξης . Τι θέλει από τη ζωή και τι είναι αυτό που πραγματικά του δίνει χαρά , ώστε να του φέρνει μια ικανοποίηση υπαρξιακή .

 

               Β.Π. – Βόλος 15-2-2014 .                

 

Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2014

               Παρασκευή 8-2-2014 , ώρα 18.15 η τελετή έναρξης των 22^ων Ολυμπιακών Αγώνων , στο Σότσι της Ρωσίας .

               Αθλητές 2800 ,να τους αποθεώνουν 40000 θεατές . Συμμετέχουσες 80 χώρες .

               Όλο αυτό το θέαμα που περιείχε τόση Ελλάδα ήταν κάτι τόσο ωραίο , τόσο μεγαλειώδες , τόσο διαφορετικό από την καθημερινή μιζέρια , μέσα στην οποία ζούμε εδώ στην πατρίδα . Πως είναι δυνατόν ένας λαός ανώτερος , που παρήγαγε πολιτισμό , ο οποίος εξακολουθεί να φωτίζει μυαλά και να ανοίγει δρόμους και που τον τιμά και τον σέβεται η ανθρωπότητα , να έχει καταλήξει σήμερα στις τηλεοπτικές κοκορομαχίες , στις φτηνές μικρότητες , στις αυθάδειες , στις ύβρεις και να το λέμε αυτό ¨δημοκρατία¨;

               Κρίμα που δεν είδαν όλοι οι Έλληνες την Ελλάδατου Σότσι .

Έχασαν την ευκαιρία να ξεφύγουν για λίγο από την μούχλα και τη δυσοσμία της Ελλάδας , που έχουμε εδώ .

 

               Β.Π.-Βόλος/10-2-2014 . 

 

Δύο ειδών Έλληνες

Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 01 Φεβρουάριος 2014 08:30 | Εμφανίσεις: 248

Άρης Δαβαράκης

 

Υπάρχει μέσα μου μια μεγάλη διαμάχη. Από τη μια μεριά ντρέπομαι, λυπάμαι και μελαγχολώ γι’ αυτόν τον τόπο που θα μπορούσε να ήταν παράδεισος και τον έχουμε μετατρέψει εμείς οι ίδιοι σε μαύρη κόλαση, σε εστία μολύνσεως, σε κέντρο διαφθοράς, σε μια χαβούζα. Και από την άλλη χαμογελάω και παίρνω δύναμη όταν σκέφτομαι τους ανθρώπους που ζούνε εδώ, φίλους, γνωστούς, αγνώστους, που αναγκάζονται να υπόκεινται τις επιπτώσεις μιας διοίκησης ξεπουλημένης και ξεδιάντροπης – ενώ οι ίδιοι παλεύουν καθημερινά να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μέσα στο όνειρο μιας άλλης χώρας – της Ελλάδας που τους αξίζει γιατί ξέρουν να εργάζονται, να ερωτεύονται, να δημιουργούν, να μοιράζονται, να ονειρεύονται, να απολαμβάνουν, να ζουν σαν αληθινοί άνθρωποι που κοιτάνε ψηλά και, πέρα από το γαλάζιο του ουρανού, διακρίνουν ένα νόημα.

Κάτι που δεν το πιάνεις στο τρισδιάστατο αλλά ξέρεις πως επειδή υπάρχει αξίζει να ζήσει κανείς μια ζωή καθαρή και έντιμη και να μεταφέρει στα παιδιά του αξίες και οράματα ωραία και μεγάλα και πολύ φωτεινά. Υπάρχουν Έλληνες που ξεκινάνε καθημερινά τον αγώνα τους με την βεβαιότητα πως όσο και αν επικρατεί για κάποιες περιόδους η ασχήμια και η μαυρίλα μέσα από αυτήν την «μασονία της μετριότητας» που μας κυβερνά (το έλεγε ο Δημήτρης Χορν αυτό), η ουσία της προσπάθειας βρίσκεται αλλού. Η ουσία της προσπάθειας είναι να τους παρακάμψεις όλους αυτούς και να πορευτείς σαν να μην υπάρχουν. Σαν να ζεις στην Ουτοπία –ή σαν τουρίστας στην κόλαση.

Αυτό κάνουν οι άνθρωποι που αγαπώ και εκτιμώ περισσότερο. Δεν δίνουν σημασία.

Κλείνουν την τηλεόραση. Βάζουνε μουσική. Διαβάζουν. Κάνουν έρωτα. Αγαπούν τη δουλειά τους και όταν ασχολούνται με αυτήν νοιώθουνε δυνατοί και υγιείς και, πάντα, ερωτευμένοι. Κουνάνε το κεφάλι τους με τα χαράτσια και τους φόρους και τις περικοπές –ακόμα και με τις απολύσεις και την ίδια τους την ανεργία. Λένε «πρέπει ν’ αντέξω, να μην με πάρει από κάτω γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα είναι το λάθος, η παράκαμψη, δεν είναι ο δρόμος. Πρέπει να είμαι καλά όταν θα ξαναβγούμε στην κεντρική λεωφόρο». Πόσο τους αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους – και πόσα τους χρωστάω. Είναι αυτοί που το βλέμμα τους διαπερνά με δριμύτητα το μαύρο και με ταχύτητα φωτός πάει και καρφώνεται στον στόχο. Θα μπορούσα να αναφέρω και ονόματα εδώ, σαν παραδείγματα ενδεικτικά αυτού του είδους των Ελλήνων, αλλά δεν θέλω.

Γιατί θα γράψω τα ονόματα πέντε-δέκα φίλων και γνωστών και θα παραλείψω τα ονόματα των εκατοντάδων χιλιάδων, ίσως και εκατομμυρίων άλλων που μπορεί να ξημερώνουνε σ’ ένα χωριό έξω από την Κομοτηνή ή σ’ ένα άλλο γύρω απ’ τον Ψηλορείτη – και ανοίγοντας τα μάτια τους νοιώθουν μιαν αγαλλίαση που ανασαίνουνε αυτόν τον αέρα κι’ έξω στην αυλή τους οι εποχές εναλλάσσονται και οι πλανήτες στον ουρανό κινούνται πάντα στην ίδια τροχιά ενώ ξημερώνει και βραδιάζει. Και μόνο που γράφω γι’ αυτούς, ανασαίνω, παίρνω δύναμη, φορτίζω τις μπαταρίες μου και προσπερνώ τις αμέτρητες φρικαλεότητες που διαπράττονται συνεχώς από τους «άλλους» Έλληνες - αυτούς που αρπάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους σαν άγρια πεινασμένα τσακάλια. Τους εχθρούς μου δηλαδή. 

 

 

Το νοσηρό σωφρονιστικό σύστημα

               Ο δικαιϊκός πολιτισμός στη χώρα μας νοσεί βαρύτατα τόσο στις διαδικασίες απονομής της δικαιοσύνης , όσο και στην παρακολούθηση εκτέλεσης των επιβαλλομένων ποινών .

               Παρά την προσφάτως έντονη δραστηριοποίηση των δικαστικών αρχών , το φαινόμενο δυσλειτουργίας των εισαγγελικών και δικαστικών αρχών παραμένει ενεργό και μολύνει τη γενικότερη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης .

               Τα αίτια που συμβάλλουν στη δυσαρμονία αυτή είναι πολλά και ευκόλως ανιχνεύσιμα που ωστόσο προαπαιτούν πολιτική βούληση και νομική περιχαράκωση για να αποδυναμωθούν .

               Νόμοι γεμάτοι παράθυρα διαφυγής , απροθυμία κάποιες φορές εφαρμογής τους , αδυναμία καταχώρησης του ουσιαστικού περιεχόμενου ενός νόμου , δικηγορικές επεμβάσεις διαστρέβλωσης των πραγματικών περιστατικών , αργυρώνυμες εξαγορές συνειδήσεων και μαζί και οι αναπόφευκτες δικανικές πλάνες , αποτελούν τα αίτια της στρεβλής απονομής της δικαιοσύνης . Και αν προσθέσουμε σ’αυτά και τον τεράστιο όγκο εκκρεμών δικαστικών υποθέσεων που η διαλεύκανσή τους χρονίζει επικίνδυνα και η έλλειψη προσωπικού που υπάρχει , θα αντιληφθούμε εύκολα τη δυσλειτουργία απονομής της δικαιοσύνης .

               Όταν εξαιτίας των αδυναμιών αυτών ένας προφυλακισμένος με βαριές κατηγορίες ξεπερνά το όριο της δεκαοκτάμηνης προφυλάκισης , χωρίς να προσαχθεί σε δίκη , αφήνεται ελεύθερος και είτε συνεχίζει την εγκληματική του δράση , είτε εξαφανίζεται και άντε να τον βρουν . Μετά την έκδοση των καταδικαστικών αποφάσεων των δικαστηρίων , ακολουθεί το στάδιο του ανοήτως λεγομένου σωφρονισμού με τον εγκλεισμό των καταδικασμένων στα λεγόμενα σωφρονιστικά καταστήματα , όπως είναι η σύγχρονη ονομασία των φυλακών . Και αν σε παλαιότερες εποχές η έννοια του σωφρονισμού είχε κάποιο περιεχόμενο , στη σημερινή εποχή με την αυξανόμενη και στυγνή εγκληματικότητα , η έννοια του σωφρονισμού φαντάζει γραφική .

              Οι φυλακές έχουν καταστεί πλέον χώροι τιμωρίας , όπου συνωστίζονται κάθε λογής παραβατικά άτομα , από πταίσματα και απλά πλημμελήματα , μέχρι τους αμετανόητους τρομοκράτες , τους αδίστακτους και τους κατ’επάγγελμα δολοφόνους , τους βιαστές , στους ληστές , τους εμπόρους ναρκωτικών και τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος .

              Οι έγκλειστοι όχι μόνο δεν σωφρονίζονται , αλλά συγκροτούν και την ιδιότυπη κοινωνία των φυλακών με τους δικούς της νόμους , το αλισβερίσι της συναλλαγής , την ανάδειξη ή την επικράτηση του ισχυροτέρου ως αρχηγού και πολλές φορές την καθοδήγηση μέσα από τις φυλακές της εγκληματικής δραστηριότητας των έξω .

               Το χρήμα και οι ανέσεις για πολλούς από τους βαρυποινίτες ρέουν άφθονα εξασφαλίζοντας και ιδιότυπα προνόμοια . Κι όλα αυτά όταν οι ¨ πανεπιστημιακές σπουδές στο έγκλημα ¨ καλά κρατούν . Σχολείο του εγκλήματος οι φυλακές . Και οι πλέον αθώοι εξέρχονται απ’αυτές σπουδαγμένοι .

               Κι όλα αυτά γιατί από το λεγόμενο ¨σωφρονιστικό σύστημα¨

Απουσιάζει ο διαχωρισμός κρατουμένων , ανάλογα με τη σοβαρότητα των αδικημάτων τους και η κατά περίπτωση αντιμετώπισή τους . Οι αμετανόητοι βαρυποινίτες στα κάτεργα , οι ηπιότεροι σε καλύτερες συνθήκες και πάντως όχι τα μέλη εγκληματικών ομάδων μαζί στο ίδιο κελί . Μακριά ο ένας από τον άλλον και καμία επαφή μεταξύ τους . Όχι όλοι μαζί και πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν και ποτά με ουίσκι και τα συναφή . Που τα βρήκαν όλα αυτά ; Ποιός τους τα προμήθευσε και έναντι ποίας αμοιβής ;

               Έξι φορές αμετανόητος ο ισοβίτης ο Ξηρός και μπαινόβγαινε με άδειες στις φυλακές . Εννιά άδειες μέσα σ’ένα χρόνο, μέχρι που έσκασε ο ¨Παναγής¨ και άντε να τον βρεις .

               Και να ήταν μόνο αυτός . Έμποροι ναρκωτικών που σκόρπισαν τον θάνατο , παίρνουν άδεια για να  ¨χαρούν τις οικογένειές τους ¨ . Και μην είδατε , ενώ αυτός θα συνεχίζει το ¨θεάρεστο¨ έργο του .

                Ο θεσμός των αδειών καλώς καθιερώθηκε . Η εφαρμογή του πρέπει να γίνεται κατά περίπτωση για περιστασιακούς παραβατικούς που δεν εμπερικλείουν τον κίνδυνο υποτροπής και όχι αμετανόητους εγκληματίες . Τι είδους καταδικασμένοι είναι όταν μπαίνουν ανενόχλητοι στις φυλακές ;

                Και μην ισχυριστεί κανείς πως τα αρμόδια όργανα δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά . Ούτε πως η Πολιτεία αγνοεί το ρόλο των δεσμοφυλάκων , αρχιφυλάκων και λοιπών οργάνων , που μετέχουν στο πανηγύρι της συναλλαγής , με το αζημίωτο φυσικά .

                Αν δεν συμμαζέψουμε το καθεστώς της διαφθοράς που υπάρχει και στις φυλακές , φαινόμενα σαν αυτά του Ξηρού θα είναι συχνά .

 

Γιάννης Μουγογιάννης/Βόλος , 2-2-2014 .

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝΑΣΗΣ στη Σμύρνη μετά 37 χρόνια! – ΕΤΟΣ 1959

Του Δημήτρη Λιμπερόπουλου
Πριν προχωρήσω στην επίσκεψη του Ωνάση στη Σμύρνη, μετά 37 χρόνια, παραθέτω τι μου είχε πει σχετικά:

<<Όταν εγκατέλειπα τη φλεγόμενη Σμύρνη ένιωθα σαν τον κόμη Μοντεκρίστο...Ήθελα να βρω ένα θησαυρό αμύθητης αξίας και να επιστρέψω παντοδύναμος να εκδικηθώ αυτούς που κρέμασαν τον θείο μου, σκότωσαν τους Έλληνες, έκαψαν τα σπίτια μας... Αυτόν τον θησαυρό τον δημιούργησα μόνος μου και είδα δυνατούς της Γης, πολιτικούς, πρίγκιπες, καλλιτέχνες, να υποκλίνονται μπροστά μου, όπως και όμορφες και διάσημες γυναίκες... Έχω τη ψευδαίσθηση ότι κυβερνάω από το γραφείο μου ωκεανούς και ουρανούς, αλλά συχνά πατώντας στο χώμα, που το νιώθω πιό οικείο και δυνατό από άσφαλτο, τσιμέντο, μάρμαρο, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι παρά κόκκος άμμου του σύμπαντος... Το ίδιο ένιωσα κι΄όταν ξαναπάτησα το χώμα της γενέθλιας πόλης μου...>>

Καθώς η θαλαμηγός πλησιάζει στη Σμύρνη, ο Σμυρνιός νιώθει να πεταρίζει η καρδιά του. Φέρνει στο νου τους τις εικόνες της φωτιάς, της καταστροφής, του θανάτου, του ξερριζωμού αυτών που γλίτωσαν από τη Μικρασιατική λαίλαπα. Η Κάλλας καταλαβαίνει τη ταραχή του κι΄ενώ όλοι κοιμούνται στις καμπίνες, τυλιγμένη σ΄ένα σάλι, στη πρύμνη, διακρίνει στο βάθος του σκοτεινού ορίζοντα ν΄ αχνοδιαγράφονται τα φώτα της βασανισμένης πολιτείας, που πριν 37 χρόνια ήταν το ελληνικό στολίδι της Μικρασίας. Ο Ωνάσης, που της είχε ζητήσει να τον λέει Αρίστο, όσο πλησιάζουν νιώθει συγκίνηση και ταραχή, κατεβαίνει από τη καμπίνα του που βρίσκεται στο πιλοτήριο και της δείχνει μιά από τις τρείς πελώριες ψάθινες πολυθρόνες στη πρύμνη και κάθεται κι΄αυτός στη διπλανή, με το χέρι του με το ποτήρι ουίσκυ, να τρέμει... Ο ναύτης Γιωργάκης Ζαχαριάς, επιφορτισμένος να συνοδεύει την επίσημη καλεσμένη και να εκπληρώνει κάθε επιθυμία της, στέκεται παράμερα... Σε λίγο του γνέφει να συνοδέψει την κυρία Κάλλας ως τη καμπίνα της. Σηκώνονται, της φιλάει το χέρι κι΄ανεβαίνει στη γέφυρα, θέλει νά ναι εκεί όταν το σκάφος θα ρίξει άγκυρα. Ένα πλεούμενο του Λιμενικού με διαταγή του λιμενάρχη, προηγείται με προβολέα, το σκάφος σβύνει τις μηχανές, πέφτει η άγκυρα, αλλά ο Σμυρνιός ανυπομονεί να βγει στην ακτή...

Φωτογραφίες της Σμύρνης και το καμπαναριό του ιερού ναού της Αγίας Φωτεινής,που υπάρχει σε πιστή αντιγραφή-κατασκευή του Ιδρύματος Ωνάση, στην ομώνυμη εκκλησία στη Νέα Σμύρνη.

Ο Αρίστος, έχει κανονίσει να βγει στη προκυμαία με τη βενζινάκατό του, με άνωθεν διαταγή το Λιμενικό να τον προστατεύει διακριτικά. Με τη συνοδεία δυο ναυτών του, πατάει τη γενέθλια γη αργά τη νύχτα, μέσα στο σκοτάδι και στη σιωπή. Συγκινημένος περπατάει στη γη που είχε εγκαταλείψει μια χαώδη νύχτα του 1922, ενώ είχαν κρεμάσει το θείο του Αλέξανδρο και ο πατέρας του βρισκόταν στη φυλακή... Τότε μύριζε κάπνα, με τα αποκαίδια στον αέρα, άκουγε τουφεκιές και οιμογές και πατούσε στα αίματα σφαγμένων. Τώρα όλα είναι ήσυχα, όλοι κοιμούνται και το πρωί θα διαβάσουν στις εφημερίδες ότι ο πλουσιότερος Σμυρνιός του κόσμου βρίσκεται στη γενέθλια πόλη του... Άν έβγαινε το πρωί ίσως να τον παραμόνευαν οι φωτογράφοι, τώρα τον προστατεύουν διακριτικά κάποιοι χωροφυλάκοι...

Αφήνει τους δύο ναύτες του στη βενζινάκατο και προχωράει μόνος στη πόλη... Βρίσκει εύκολα, αν κι όλα έχουν αλλάξει, την περιοχή του παλιού κτιρίου το Χάνι του Βεζύρη, όπου ο πατέρας του διατηρούσε γραφείο και αποθήκες για τα εμπόρια του... Περνάει έξω από την Ευαγγελική Σχολή, όπου έμαθε γράμματα... Στέκεται στην ξεριζωμένη ελληνική γειτονιά... Αναμνήσεις συνταράσσουν τη σκέψη του... Εικόνες που δεν έχουν σβήσει στις αναμνήσεις ενός ανθρώπου που από κυνηγημένος πρόσφυγας, στέριωσε δικές του ρίζες, γιγάντιες περιουσίες στα τέσ­σερα σημεία της γης και στόλο σούπερ τάνκερ σε θάλασσες κι΄ωκεανούς! Κοντά ξημέρωμα επιστρέφει στη θαλαμηγό του εξουθενωμένος ψυχικά, αλλά και υπερήφανος που οι αρχές της πόλης τον προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού... Ως που να μπεί στη βενζινάκατο, βλέπει σκιές ένστολων να τον παρακολουθούν διακριτικά, αλλά μόλις στρέφει το κεφάλι κατά κει, στέκονται σούζα και φέρνουν το χέρι στο γείσο του καπέλου τους... Του τό χε πει ευγενικά και ο πρωθυπουργός της χώρας: Πασά μου εφέντη Ωνάση, καλωσήρθες στη γενέθλια γη σου... Ανεβαίνει στη γέφυ­ρα... Παίρνει ένα μπουκάλι ουίσκι... Πατάει και το κουμπί στο μαγνητόφωνο με τη φωνή της Ρόζας Εσκενάζι, που κι αυτή δεν ξέρει τί ακριβώς είναι... Οβριά, Τούρκα, Ρωμιά; Τελικά όταν κάποτε του είχε τραγουδίσει το "γελεκάκι" κι΄ήπιαν τη τζούρα τους, το είχε ξεκαθαρίσει: Σμυρνιά είμαι μπρε Αρίστο, Σμυρνιά με κεφαλαία γράμματα, όπως κι΄εσύ Σμυρνιός μάτια μου! Το τραγούδι του καίει τα σωθικά: Στο΄ πα και στο ξαναλέω στο γιαλό μην κατεβείς ο γιαλός φέρνει φουρτούνα θα σε πάρει να χαθείς... και μη μου στέλνεις γράμματα, γιατί γράμματα δεν ξέρω και με πιάνουνε τα κλάματα..
Αν εκείνη τη νύχτα πήγαινε κοντά του η Τίνα κι΄ έπεφτε στην αγκαλιά του, ίσως ο γάμος τους να σωζότανε... Τον περίμενε, όμως, με μια εσάρπα τυλιγμένη, η κυρία Μενεγκίνι, που μόλις τον είδε να γυρίζει συλλογισμένος, έτρεξε κοντά του... Μείνανε κουβεντιάζοντας ώσπου να φέξει, καθώς η θαλαμη­γός αργόπλεε ως το Καρατάσι, εκεί που μένανε πριν από 37 χρό­νια οι Ωνάσηδες... Ο Αριστος ήθελε να δει τη γενέτειρα του όπως εκείνο το πικροχάραμα, που την άφηνε κυνηγημένος... Έπινε γουλιά-γουλιά και μιλούσε φιλοσοφώντας: «Μαρίτσα, δεν έχει αξία τι έγινες στη ζωή σου, αλλά τι απο­λαμβάνεις από αυτήν».
Αρχές Σεπτεμβρίου, η Τίνα Ωνάση και ο Μπατίστα Μενεγκίνι, εξαγριωμένοι με τις περιποιήσεις και τις γλυκιές ματιές του αμφιτρίωνα στη ντίβα, , έχουν εγκαταλείψει τη «Χριστίνα», που αυλακώνει και πάλι το Ιό­νιο, έχοντας πάνω της έναν εκατομμυριούχο και μια πριμαντόνα, ερωτευμένους. Δεν τηρούν τα προσχήματα κι ίσως μάλιστα προ­καλούν επίτηδες τους δημοσιογράφους, τους φωτογράφους, την κοινή γνώμη... Παίζουνε το παιχνίδι των διασημοτήτων που το απολαμβάνουν οι ίδιοι, και το παρακολουθούν και το σχολιά­ζουν, από τις εφημερίδες, οι άλλοι... Έτσι έληξε η επιχείρηση γοήτρου που είχε προσχεδιάσει ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο μεγιστάνας του πλούτου, ο κυρίαρχος ωκεανών .