Ο μεγάλος των Ελληνικών Γραμμάτων Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940), αξιοποιώντας εις το έπακρον το μεγάλο λογοτεχνικό του όνομα, επέτυχε να διοριστεί σε θέσεις του δημοσίου, με την εύνοια του Βενιζελικού καθεστώτος, στη δεκαετία του 30.
Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης (1883-1974), με αφορμή τον πολυθεσίτη Παπαντωνίου, έγραψε ένα ειρωνικό ποίημα, το 1932, με τίτλο ¨Η προσευχή του ταπεινού¨, σαν δήθεν νεώτερη έκδοση του ποιήματος του Παπαντωνίου
¨Η προσευχή των ταπεινών¨. Η ¨απάντηση¨ του Βάρναλη είναι μια έξοχη, ¨βιτριολική τραγωδία¨ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της εποχής ¨Νέοι πρωτοπόροι¨. Το υπογράφει με το ψευδώνυμο : Καρχαρίας Παπαφαταούλας.
¨Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει
Βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη .
Την προσευχή μου, κύριε, σου λέω με προθυμία
καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα ταμεία.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.
Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δεν μένει.
Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει
Κι απ’τους Γραικύλους και Γκραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει
Στη πόρτα μου, άλλος δεν χτυπά κανείς απ’τον αέρα
κι όλες εγώ τις χτύπησα, δουλειά μου κάθε μέρα.
Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος
Κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.
Σ’ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά πατρίδα.
Σ’εχαριστώ που μούδωκες, χωρίς να μου ανήκει
τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.
Για την καπατσοσύνη μου, οι εχθροί θα με μισήσουν.
Ευδόκησε ν’αφανιστούν , χωρίς να ξαναζήσουν.
Με τρόπο της ποιήσεως δώσε μου, Κύριε τώρα
τα πενήντα χιλιάρικα , τ’αληθινά ¨θεία δώρα¨.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου