Μεγάλη νίκη δια τον άνθρωπο η συγγνώμη

               Πριν πολλά χρόνια , σ’εκείνα τα αλησμόνητα χρόνια του παλαιού Γυμνασίου , της δεκαετίας του Πενήντα , ο φιλόλογος καθηγητής της Τάξης μας είχε την φαεινή ιδέα να μας βάλει στην ¨ Έκθεση Ιδεών ¨ το παραπάνω θέμα .

               Μεγάλος ο πειρασμός , τεράστια η πρόκληση να καταπιαστούμε , τόσο νέοι , εμείς , με την έννοια της συγγνώμης  και με τις καταβολές , τις επιπτώσεις και τις συνέπειες , που κουβαλά ο όρος .

             ¨Ενώπιος Ενωπίω¨ . Αντιμέτωποι με το εαυτό μας , πολλές φορές , θα βρεθούμε στα μονοπάτια του βίου μας . Εδώ απαιτείται και χρειάζεται καλός χειρισμός . Να βρούμε τη λύση , να λύσουμε το πρόβλημα και να προχωρήσουμε . Ας ξεκινήσουμε από την αρχή , πως συναντήσαμε το πρόβλημα , πως το χειριστήκαμε και τι προτάσεις κάναμε . Σε περίπτωση μη ανεύρεσης λύσης , απαιτούνται γενναίες αποφάσεις . Αν αποδεχθεί ότι κάναμε λάθη και ότι οι επιλογές μας και οι προτάσεις , που θέσαμε κατά προτεραιότητα , δεν ευσταθούν , δεν τις δέχεται η κοινωνία , υποχωρούμε και ακολουθούμε την ενδεδειγμένη Γραμμή της άλλης Πλευράς , που εμπνεύστηκε και χειρίστηκε το πρόβλημα .

              Μια γενναία υποχώρηση είναι η συγγνώμη . Ουδείς αλάνθαστος . Σήμερα εγώ , αύριο εσύ . Άλλωστε η λαϊκή ρήση ¨ μαθαίνω  από τα λάθη μου δεν είναι τυχαία ¨ .

              Αυτές τις παραπάνω σκέψεις και προτάσεις , έκανα , εκείνα τα χρόνια του Γυμνασίου και ομολογώ ότι δεν άλλαξαν και σπουδαία πράγματα , από τότε , όσον αφορά το κοινωνικό γίγνεσθαι και φέρεσθαι των ανθρώπων .

 

              Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 25/2/2016  

Ο λαοπλάνος

Θυμάσαι που σου τάλεγα , βρε φίλε μου βρε ρε Βάγγο ,

τι ψέματα μας έλεγε με αυτός με το ζιβάγκο .

 

Τη μια μέρα μας έλεγε , θα φύγει από το ΝΑΤΟ ,

 την άλλη μέρα το πρωί μαζί στο συνδικάτο .

 

Αυτός ήταν ο ρήτορας , επάνω στα μπαλκόνια

και οι Έλληνες αυτοκτονούν με τρύπια πανταλόνια .

 

Και στις πλατείες φώναζε , ζητούσε πελατεία ,

χιλιάδες διορίζανε και ερήμωσε η επαρχία .

 

Οι αριθμοί δεν βγαίνανε , παράγουν μόνο πέντε ,

απ’ τις στρατιές που βόλευαν , πληρώνουν δέκα πέντε .

 

Καρέκλες κι άλλες παίρνανε , δουλειά στους ψηφοφόρους

κι ο Έλληνας ο φουκαράς γι’ αυτούς πληρώνει φόρους .

 

Και πελατεία απόχτησε με ψέματα και άλλα

και η γιαγιά και ο παππούς δεν έχουν λίγο γάλα .

 

Και αβέρτα δάνεια έπαιρνε να δώσει στην πελατεία ,

το χρέος πια ανέβαινε χωρίς καμία αιτία .

 

Στην πελατεία όλα τά δωσες για μας ποτέ δεν είχες ,

σ’αυτούς να δίνεις 3 μισθούς και σ’άλλους 10 τρίχες .

 

Αφού χιλιάδες κλέβανε που βρήκανε αλώνια  και

Υπουργούς τους κάνανε σε πλούσια σαλόνια .

 

Ποιοί είναι οι υπεύθυνοι σ’αυτήν την κατηφόρα ,

που όλα πια χαθήκανε και ρήμαξαν τη Χώρα .

 

Και τώρα νεοέλληνες , τι πρόκειται να γίνει ,

αφού μας χρεοκόπησαν Ευρώ δεν έχει μείνει .

 

Γ.Β. – Λάρισα 22/2/2016

Ομοιότητες θανάτων

               Ο θάνατος του αδικοχαμένου τραγουδιστή Παντελή Παντελίδη , στις 18-2-2016 σε ηλικία 33 χρόνων , έφερε στη μνήμη μας τον θάνατο ενός άλλου και νέου , πριν από χρόνια , του Αμερικανού ηθοποιού Τζέιμς Ντιν .

              Ηταν Σεπτέμβριος του 1955 και είχε ηλικία μόλις 24 ετών , όταν ο Αμερικανός ηθοποιός Τζέιμς Ντιν πάτησε τέρμα το γκάζι της ασημένιας του Πόρσε και πέρασε , μια για πάντα , στη σφαίρα του θρύλου . Κι ας είχε παίξει ελάχιστα στο σινεμά . Δυό ταινίες  , όλες κι όλες , που ¨γύρισε ¨, τίτλοι : ¨ Επαναστάτης χωρίς αιτία ¨ , ¨ Ανατολικά της Εδέμ ¨ .

              Η εικόνα του , η εικόνα της ασυμβίβαστης νιότης και της αιώνιας εφηβικής ομορφιάς , που τον περιέβαλε , μας σημειώνει ακόμη .

              Κάπου έγραψε , παλαιότερα ο Οδ. Ελύτης και πόσο ταιριάζει με την  ¨ απώλεια ¨ του Παντελίδη , έκανε ¨ Άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά ... ¨ .

 

              Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 23/2/2016

Ηρωική στάση Μητροπολίτη και Δημάρχου

               Ο Αδόλφος Χίτλερ , υπεύθυνος για τον θάνατο εξήντα εκατομμυρίων ανθρώπων , για τη γενοκτονία έξη εκατομμυρίων εβραίων , για τις απάνθρωπες κτηνωδίες των κρεματορίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης , για την καταστροφή εκατομμυρίων νοικοκυριών και εργοστασίων , καθώς και για την ισοπέδωση της Ευρώπης , αυτοκτόνησε στις 30 Απριλίου 1945 . Δύο ημέρες νωρίτερα , στις 28 Απριλίου 1945 , Ιταλοί Παρτιζάνοι κρέμασαν στο Κόμο ( σύνορα Ελβετίας ) , τον Μπενίτο Μουσολίνι .

              Από τους εβδομήντα δύο χιλιάδες Εβραίους που ζούσαν στην Ελλάδα , οι πενήντα εννέα χιλιάδες θανατώθηκαν ! Σε όλες τις περιοχές της χώρας , το 80% των Εβραίων έχασαν τη ζωή τους , με εξαίρεση τη Ζάκυνθο , όπου η παγκόσμια κοινότητα συγκλονίστηκε από την ηρωική στάση του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου και του Δημάρχου Λουκά Καρρέρ .

              Τον Οκτώβριο του 1943 , ο Γερμανός Διοικητής των στρατευμάτων κατοχής του νησιού τους ζήτησε τον πλήρη κατάλογο των Εβραίων κατοίκων της Ζακύνθου για τους συλλάβουν . Εκείνοι ψύχραιμοι , χωρίς αντιρρήσεις , του ζήτησαν 24 ώρες προθεσμία , προφασιζόμενοι την αποφυγή λαθών . Την νύχτα , που μεσολάβησε φυγάδευσαν και τους 271 Εβραίους του νησιού , οι οποίοι με αλιευτικό πλοίο έφτασαν , έπειτα από 15 ημέρες , σώοι στην Παλαιστίνη . Ο Μητροπολίτης και ο Δήμαρχος παρουσιάστηκαν , όπως όφειλαν , την επομένη ημέρα στον Γερμανό Φρούραρχο και του παρέδωσαν τη λίστα με δύο μόνο ονόματα . Τα δικά τους . ¨

 

            Από το βιβλίο ¨ Η επιβίωση της Ελλάδας ¨, του Κ . Λούλη

Δυο δάσκαλοι αλλάζουν σκέψεις

                 Πριν από πέντε χρόνια συναντήθηκαν στο Πήλιο δυο παλιοί φίλοι και συνάδελφοι δάσκαλοι , ο Κώστας Λιάπης και ο Αντώνης Δελώνης . Είπαν πολλά . Ανάμεσα σ’αυτά , εντυπωσιάστηκα από δύο ερωτήσεις και τις αντίστοιχες απαντήσεις του Αντώνη προς τον Κώστα :

                 Ερώτηση : Φίλε Κώστα Λιάπη . Κάθε φορά που συναντώ ανθρώπους σαν εσένα , ξανά-πιστεύω πως αυτή η χώρα δεν είναι εύκολο για να μην πω Αδύνατο , να γονατίσει σε ξένους και ντόπιους εχθρούς . Επειδή υπάρχεις εσύ – και χιλιάδες άλλοι – που φυλάγουν Θερμοπύλες ! ... Μίλησέ μου για τον αδιάκοπο αγώνα σου για τον Λαϊκό Πολιτισμό . Το πρώτο ξεκίνημα . Την πορεία σου .

                Απάντηση : Κατ’αρχήν αγαπητέ Αντώνη να σ’ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνεις να πω πέντε λόγια της καρδιάς αλλά και για την πίστη σου σ’εμένα και στο ταπεινό έργο μου . Μια πίστη που ο ίδιος δεν την έχω , δεν την είχα ποτέ στο βαθμό που την έχουν οι άλλοι , για όσα κάνω και για όσα προσπαθώ . Δεν έχω λοιπόν , την αίσθηση πως οι μικροί και προσωπικοί πνευματικοί αγώνες μου μπορούν να με κατατάξουν στην εξόχως σημαντική χορεία των όσων υπερασπίζονται Θερμοπύλες . Άλλωστε πολύ φοβάμαι πως δεν μπορούμε να μιλάμε για Θερμοπύλες με χιλιάδες φύλακες . Ποτέ οι Θερμοπύλες δεν είχαν τόσους υπερασπιστές . Και κυρίως βέβαια δεν μπορούν να έχουν σήμερα που οι εντός και εκτός των τειχών μηδίσαντες είναι  αναρίθμητοι ... Ωστόσο είναι σίγουρο πως τουλάχιστον στη χώρα μας υπάρχουν , πάντοτε θα υπάρχουν και πάντα θα είναι λίγοι , μόνο που , προσωπικά τουλάχιστον , είμαι σχεδόν βέβαιος πια πως ο αγώνας τους δεν μοιάζει πια μ’εκείνον του Λεωνίδα , αλλά με τον άλλον του Δον Κιχώτη ...

               Ερώτηση : Ο κόσμος συνεχώς αλλάζει γύρω μας . Οι αιώνιες αξίες που πιστέψαμε και πιστεύουμε σιγά – σιγά χλομιάζουν , μπροστά στην ισχύ της Πληροφορικής , της Εικόνας, της Ταχύτητας.

Ποια είναι η δική σου απάντηση ; Πιστεύεις πως οι ρίζες της φυλής μας θα υπερισχύσουν ; Ή πως οι νεότεροι θα εξαφανιστούν μέσα σ’αυτό τον πολιτιστικό πολτό ;

              Απάντηση : Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα ,  θαρρώ , είναι μία και την έχει δώσει επιγραμματικά κι ο Άγγελος Τερζάκης : Είμαστε καταδικασμένοι να προοδεύουμε . Μια απάντηση με δραματική διάσταση , όπως τουλάχιστον βγαίνει από την σαφή αντίφαση ¨ καταδικασμένοι ¨ και του ρήματος ¨προοδεύουμε¨ . Κι όσον αφορά το τι θα κάνουμε εμείς σαν φυλή , πολύ θα ήθελα να εξακολουθήσουμε να έχουμε την παλιά ζωοποιό δύναμη , να κρατήσουμε τις πρεπούμενες αντιστάσεις και αποστάσεις κι απ’αυτή την πρωτόφαντη οικουμενική πολιτιστική πλημμυρίδα , αλλά φοβάμαι πως τούτη τη φορά δεν θα μπορέσουν ν’αντέξουν τα φυλετικά και πολιτιστικά στέγανά μας . Απαισιόδοξη η εκτίμησή μου αλλά δυστυχώς δεν έχω άλλη , ίσως γιατί δεν θέλω να βαυκαλίζομαι με ελπίδες , που πολύ φοβάμαι πως θα αποδειχθούν φρούδες .

 

         Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος , 11/2/2016

Πολιτική Τρικούπη και πτώχευση

Από το 1882 έως το 1895 εκδηλώθηκε η ανορθωτική προσπάθεια του Χαριλάου Τρικούπη με κύριους στόχους : Εκσυγχρονισμός και Ισχυροποίηση του Κράτους , αναδιοργάνωση και ενίσχυση του στρατού και του ναυτικού , ανάπτυξη μιας υγιούς οικονομίας .

               Η προσπάθεια , όμως , αυτή υπονομεύτηκε από τον περιορισμένο χρόνο που έθεσε ο Χ. Τρικούπης για την επίτευξη των στόχων του και τον υπερδανεισμό , σε συνδυασμό με την υπερφολόγηση που τον συνόδευε .

               Αποτέλεσμα ήταν η πτώχευση της χώρας και ο πολιτικός εκμηδενισμός του εμπνευστή αυτής της προσπάθειας Χαριλάου Τρικούπη .

 

              Β .Παλαμηδάς – Βόλος 13/2/2016 

Ύμνησε το Ολυμπιακό Πνεύμα

               Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 άφηνε την τελευταία του      πνοή

Ο πολυγραφότερος έλληνας λογοτέχνης και πνευματικός    άνθρωπος.

Ποιητής , πεζογράφος , θεατρικός συγγραφέας , ιστορικός και κριτικός Κωστής Παλαμάς ( 1859 – 1943 ) . Πέθανε σαράντα μέρες μετά τον θάνατο της γυναίκας του, τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί . Λόγω της άσχημης κατάστασης της υγείας του , οι γιατροί προτίμησαν να μην τον ενημερώσουν για τον χαμό της συντρόφου του Μαρίας Βάλβη , την οποία συνάντησε τελικά στους ¨ ουράνιους κήπους ¨ . Η κηδεία του στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα μετατράπηκε στη μεγαλύτερη και εντονότερη αντικατοχική εκδήλωση ... Χιλιάδες άνθρωποι τον αποχαιρέτησαν στο Α΄ Νεκροταφείο  Αθηνών , τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο . Ήταν το μήνυμα της αντοχής του Ελληνικού λαού στην κατοχή και προμήνυμα της απελευθέρωσης ...

                Ένας άλλος Ύμνος , ο Ολυμπιακός , συνδέει τον Κωστή Παλαμά με τον αθλητισμό ή καλύτερα με το αθλητικό πνεύμα . Ήταν ο άνθρωπος που έγραψε του στίχους του Ολυμπιακού Ύμνου και τον οποίον επένδυσε με τη μουσική του ο Κερκυραίος μουσουργός Σπυρίδων Σαμάρας . Μέχρι σήμερα οι στίχοι του Κωστή Παλαμά δονούν την ατμόσφαιρα στην τελετή έναρξης κάθε Ολυμπιάδας , και συγκλονίζουν με τα μηνύματά τους . Την ίδια στιγμή οι απανταχού Έλληνες νιώθουν περήφανοι για το δημιούργημα του Κωστή Παλαμά , το οποίο τραγουδούν στην ελληνική γλώσσα όλοι οι λαοί του κόσμου ...

¨ Αρχαίο πνεύμα αθάνατο , αγνέ πατέρα ,

   του ωραίου , του μεγάλου και τ’αληθινού .

   Κατέβα , φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα

   στη δόξα της δικής σου γης και τ’ουρανού .

 

   Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι ,

   στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή

   και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι

   και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί .

 

   Κάμποι , βουνά και θάλασσες φέγγουνε μαζί σου ,

   σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός

   και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου ,

   Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο , κάθε λαός ¨ .

               Την έναρξη των Αγώνων κήρυξε ο Βασιλιάς Γεώργιος στο Παναθηναϊκό Στάδιο με δεκαεπτά λέξεις : ¨ Κηρύττω την έναρξιν των πρώτων εν Αθήναις Ολυμπιακών Αγώνων . Ζήτω το Έθνος ! Ζήτω ο Ελληνικός λαός ! ... 

               Από το 1912 και στην κάθε επομένη διοργάνωση των Αγώνων ο Ύμνος ήταν διαφορετικός , αφού η εκάστοτε διοργανώτρια χώρα αναλάμβανε τη σύνθεση νέου Ύμνου . Τελικά από τους Ολυμπιακούς της Ρώμης , έτος 1960 , η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απεφάσισε να επιστρέψει οριστικά στο Ύμνο του Κωστή Παλαμά και Σπυρίδωνα Σαμάρα , που συγκλονίζει σήμερα και αύριο και για πάντα ...

 

             Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 18/2/2016    

Σελίδες δόξης λαμπρές

               Ό,τι Ιερό και Όσιο έχει ο Ελληνικός λαός μέσα του , περικλείεται στη ρήση ¨ Ο Εθνικός μας Ύμνος ¨ , που έγραψε ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός ( 1798 – 1857 ) και εμελλοποίησε ο μουσουργός Νικόλαος Μάντζαρος ( 1795 – 1872 ) .

              Ήταν Μάϊος του 1823 , δυο χρόνια μετά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 , όταν ο Σολωμός εκεί στο νησί που γεννήθηκε στη Ζάκυνθο εμπνεύστηκε το μεγάλο του έργο-ποίημα με τίτλο ¨ Ύμνος εις την Ελευθερίαν ¨ , αποτελούμενον από 158 στροφές και 632 στίχους , εκ των οποίων στροφών ,  οι δύο πρώτες έμελλον να αποτελέσουν τον ¨ Εθνικόν Ύμνον ¨ της Ελλάδος .

              Πέρασαν δύσκολα χρόνια . Κουράστηκαν πολύ οι δύο δημιουργοί να προβάλλουν το μεγάλο πόνημά τους και να αναγνωριστεί η αξία του . Παρά την τιμητική επιβράβευση του μουσικοσυνθέτη Νικολάου Μάντζαρου με τον Αργυρούν Σταυρόν του Τάγματος του Σωτήρα το 1865 και του Διονυσίου Σολωμού με τον Χρυσούν Σταυρόν του ιδίου Τάγματος το 1849 , έπρεπε να περάσουν 42 χρόνια όταν το έτος 1865 ο Βασιλιάς Γεώργιος επισκεπτόμενος την Κέρκυρα σε τελετή επετείου ενσωμάτωσης των Επτανήσων , ακούγοντας νεώτερη έκδοση του Ύμνου τον εχαραχτήρισε ¨ Επίσημον Εθνικόν Άσμα ¨ και τον καθιέρωσε ως ¨ Εθνικόν ΄Υμνον της Ελλάδος¨ . Μετά το 1865 , από τις 18 Νοεμβρίου 1966 καθιερώθηκε και ¨ Εθνικός Ύμνος ¨ της Κύπρου .

 

           Βασίλειος Παλαμηδάς - Βόλος , 18/2/2016  

¨ Αφανείς ήρωες ¨ του πολέμου

Εκεί επάνω στις χιονισμένες βουνοκορφές της Πίνδου , στον πόλεμο του Σαράντα ,  τα συμπαθή τετράποδα της κατηγορίας των ημιόνων ¨ έγραψαν ¨ τη δική τους ιστορία . Όλες οι μεταφορές , όλες οι μετακινήσεις πολεμοφοδίων και εφοδιασμού  γίνονταν με τα μπουλάρια του στρατού μας . Φορτωμένα εις το έπακρον ακολουθούσαν τον ημιονηγό τους μέσα στα κακοτράχαλα μονοπάτια της πρώτης γραμμής του μετώπου .

               Για τα άμοιρα αυτά ζώα , που δεν είχαν μιλιά να μιλήσουν και να διαμαρτυρηθούν , για τις καθημερινές κακουχίες του πολέμου ένας πολεμικός ανταποκριτής , ο δημοσιογράφος Σπύρος Μελάς ( 1882- 1966 ) , έγραψε τότε ένα κείμενο στην ¨ Εστία ¨ της 3 Ιανουαρίου 1940 , με τίτλο ¨ Μουλαράκια ¨  :

            ¨Δόξα και στα τετράποδα , σ’αυτόν τον πόλεμο ! Καταβάλλουν υπέρτατη προσπάθεια , μάχονται , θυσιάζονται κι’αυτά , με σιωπηλή καρτερία , σα νάχουν , νομίζετε , συνείδηση σκοπού ... Στ’άγρια κι αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας έμαθα να τ’αγαπώ . Τάβλεπα να κουβαλούν , νύχτα – μέρα , σε πορείες δέκα , δεκαπέντε , είκοσι ωρών, τα δύο απολύτως απαραίτητα είδη για τον πόλεμο : Τις γαλέτες και τα φυσέκια . Τάβλεπα να κουβαλούν και να σουρώνουν , μέρα με την ημέρα , γιατί δεν περίσσευε , στο φορτίο τους , χώρος και για τη δική τους νομή .

             Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θέαμα της αγωνίας αυτών των ζώων , που αντίκρυζα , κάπου – κάπου , στις καμπές μονοπατιών , γονατισμένα επάνω στο χιόνι , να παλεύουν με το θάνατο ... Τα βλέπει κανείς σε δρόμους , σε χαράδρες , σε πλαγιές , σ’ακροποταμιές , τουμπανιασμένα , ξυλιασμένα . Είναι αυτά , τα ίδια , που έχει χαρεί κανείς τόσες φορές στα γραφικά , ειρηνικά έργα των Ελληνικών χωριών ... Σφίγγεται η καρδιά μας μπροστά στο θέαμα του ολέθρου , που δίνουν τα κουφάρια τους , στρωμένα , κάθε τόσο , στα στυγνά πεδία των μαχών . Πολλές φορές μου ήρθε ν’αποκαλυφθώ μ’ευλάβεια

όταν περνούσα από κοντά τους , σαν να είχα μπροστά μου τα κουφάρια ηρώων ¨ .

              Β.Π. – Βόλος 30/1/2016    

Για την Ελλάδα

               Όσο πιο μακριά είμαστε από την πατρίδα μας , τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο την αγαπάμε .

               Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα , βλέπω τις μικρότητες , τις ίντριγκες , τις ανοησίες , τις ανεπάρκειες των αρχηγών , τη μιζέρια του λαού .  

               Όμως από μακριά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασχήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσσουμε μια εικόνα της πατρίδος αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα .

               Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα , όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό .

               Μακριά καταφέρνω να συλλάβω καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο και τα συνακόλουθα , τη δική μου ταπεινή καταγωγή .

               Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό . Γίνονται καλύτεροι .

               Έχουν την περηφάνεια της φυλής τους , νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους .

               Η πεποίθηση τους ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή , μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία , μια αυθυποβολή χιλιετών , όμως αυτή η αυθυποβολή , γενόμενη πίστη , ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή .

               Χάρη σ’αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες . Μετά από τόσους αιώνες εισβολών , σφαγών , λιμών θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί .

               Όμως η ουτοπία , που έγινε πίστη , δεν τους αφήνει να πεθάνουν .

               Η Ελλάδα επιζεί ακόμα , επιζεί , νομίζω , μέσα από διαδοχικά θαύματα .

             

               Ν . Καζαντζάκης - 1955