Ο μπάρμπας μου ο Παναγής

                                                     Ο μπάρμπας μου ο Παναγής                      

                       Κοντραμπατζής , ο λαθρέμπορος . Ο όρος αναφέρεται κυρίως σε αυτούς που έκαναν λαθρεμπόριο δια θαλάσσης . Ο αντίστοιχος όρος για τη ξηρά ήταν Κατσιρματζής .      Η ακμή των Κοντραμπατζήδων είναι από τα τέλη του 19^ου αιώνος μέχρι τη Μικρασιάτικη  Καταστροφή , αν και κάποιοι συνέχισαν και αργότερα σε περιορισμένη κλίμακα .       Οι        Κοντραμπατζήδες είχαν δικό τους κώδικα τιμής     π.χ. έκαναν αγαθοεργίες ,     απέδιδαν      δικαιοσύνη υποστηρίζοντας τους αδύνατους ) και είχαν γίνει ένα είδος λαϊκών ηρώων .       

                       Στα Βουρλά είχαν και το σινάφι τους .Αυτό τωνΚοντραμπατζήδων και τιμούσαν  κάθε Δεκέμβριο τον άγιό τους . Το Άγιο Ελευθέριο .                             

                       Ο Κοντραμπατζής Βουρλιώτης ή Αϊβαλιώτης , είναι η απόλυτη λεβεντιά , όπως την οραματίζεται ο αγνός μας λαός παρουσιασμένη από έναάνθρωπο.Λεβέντηςστο κορμί, λεβέντης στη ψυχή , λεβέντης στη καρδιά . Είχε βέβαια σκοπό το κέρδος . Μα μαζί μ’αυτό πιο πολύ τον ξεσήκωνε η ιδέα , που μεταφέρονταν από το λεύτερο ελληνικό Κράτος και πουλώντας κρυφά τα καπνά , το μπαρούτι και τα πολεμικά ντουφέκια – τίποτε άλλο – έδειχνε την σωματική του αξιοσύνη αλλά και την παλικαριά , να αψηφά τους ζαπτιέδες και τους κολτζούδες .                              

                      Ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του ¨ Αιολική Γη ¨ τους περιγράφει :               

                   ¨ Ήταν θεοπάλαβοι , χαμένα κορμιά . Μέσα τους έκαιγε το πάθος για το αίμα και για τον κίνδυνο . Ποτέ κανένας Κοντραμπατζής  δεν φύλαγε το χρυσάφι …       Το      σκορπούσαν  σε γλέντια , το ξόδευαν σε γυναίκες , το μοίραζαν σε φτωχές νοικοκυρές               

                   ¨ Είχα ένα μπάρμπα εγώ νταή ,                                 

                      τον ξακουστό τον Παναγή ,              

                      καμάρι κι ασικλίκι .                                

                      Λάζο στη μέση του χωστό ,                           

                      μουστάκι μαύρο γυριστό ,                       

                      καφέ αμάν και αγαπητιλίκι .   

  

                     Μες στα Βουρλά κατιρματζής        

                     αντάμης και κοντραμπατζής                      

                     και της Τουρκιάς ο τρόμος                          

                     καβάλα σε λιγνό φαρί                                   

                     το μάτι του θολό βαρύ                       

                     πατούσε κι έτρεμε ο δρόμος .         

                    Είχε σκοτώσει τσαντιρμά

                    όταν περνούσε κατσιρμά                    

                   μπροστά απ΄ το καρακόλι ,                

                   για να γλυτώσει τα καπνά       

                   σκαρφάλωσε από τα βουνά            

                    και τα φευγάτισε στην Πόλη  .                          

   

                  Τσακιρισμένος μια βραδιά            

                  κι ως ήταν άντρας με καρδιά              

                  τον βάρεσε η τρέλα                               

                  και μπαμ και μπουν τις πιστολιές                        

                  ξεσήκωσε τις γειτονιές                   

                  κι  έσπασε δυο μπορντέλα .          

                 Φτωχό σαν λάχαινε να δει ,                    

                 δάκρυζε σαν μικρό παιδί                   

                 κι ως είχε και παράδες            

                 κάθε Χριστού και Πασχαλιά  ,                       

                 μοίραζε ψώνια  αγκαλιά           

                 στους φτωχομαχαλάδες .           

                 Η μάνα μου η Αλισαβώ             

                 και η νενέ μου η Τζεβώ                         

                 είχαν συχνά μπελάδες                  

                 γιατί μας βγάζαν αβανιές  ,          

                 πως στου σπιτιού μας τις γωνιές ,               

                 κρύβαμε κατιρμάδες .                              

                Και κάποιο δειλινό μουντό ,                       

                μας το εφέραν σηκωτό ,               

                στο σπίτι λαβωμένο ,                     

                με ματωμένη τραχηλιά  ,           

                σπασμένη ραχοκοκαλιά                
                πολύ βαριά μαχαιρωμένο .                                             

                                                                                

                Και πριν χαράξει η αυγή                         

                και πριν ο ήλιος καλοβγεί  ,                         

                τον στόλισαν στην κάσα .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

                τον κλαίει Τσεσμές και Αϊβαλί               

                τον μπάρμπα μου τον Παναή ,       

                 πήρ’ η Τουρκιά ανάσα .                              

                Τον έφαγε μια παστρικιά ,                                                                                                                                                                                     

                μια του παλιά αγαπητικιά ,          

                Αχ έρημη αγάπη ,                      

                γιατί ο μπάρμπας θαρρώ ,

                κρυφά της τάχε από καιρό   ,                     

                με την Αγγέλα του Αράπη .        

.  

                Και την παράλλη την αυγή ,                    

                Βγάζει η Τουρκιά διαταγή ,                     

                Ο Κιρχανάς να κλείσει  ,              

                μη σκοτωθεί κι άλλος ραγιάς                

                απ’ τα σεκλέτια της καρδιάς                

                κι η ρωμιοσύνη σβήσει              .                     

               Μα σβήστηκε ο Παναής                  

               απ’ τα κιτάπια της ζωής      ,                  

               ας έχει σχώριο η ψυχή του .                        

               Αυτόν που έτρεμε η Τουρκιά             

               τον έφαγε η αγαπητικιά                 

               και πήγε τσάμπα η ζωή του .              

              Μεγάλωσα κι εγώ που λες  ,                            

              κοπέλα μες τις κοπελιές                       

              και τ’Αιβαλιού  λουλούδι .                     

              Τον μπάρμπα μου δεν τον ξεχνώ ,                  

              κι έκατσα αυτό το δειλινό 

              και σας τον έκανα τραγούδι .           

              Στίχοι   :   Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου      

              Μουσική : Γιώργος Στεφανάκης       

              Ερμηνεία : Αργυρώ Καπαρού .

              Επιμέλεια ανάρτησης : Β.Π.- Βόλος- Απρίλης 2020 .                                       

             

      

Η εκδίκηση της τσέρουλας

                                                               Η εκδίκηση της τσέρουλας                 

                                Ούτε λέπι στους φετινούς πρώτους μήνες μέσα στον Παγασητικό .    Τι να έγιναν τάχα τα ψαράκια ; Μήπως φταίνε τα Νιτρικά της Κάρλας που χύθηκαν  στη θάλασσα      μας , με τον αγωγό ; Μήπως η πλημμύρα του περασμένου Δεκέμβρη ,που γέμισε λάσπη τον         πάτο του Κόλπου ; Μήπως η υπεραλίευση της θάλασσας ; Ή μήπως η παράνομη αλιεία ;                

                                Η λογική απάντηση    είναι  όλα μαζί     .   Μα   για τη σταδιακή μείωση των     αλιευμάτων οφείλεται κυρίως η έλλειψη σεβασμού στους κανόνες και στους νόμους      που     ρυθμίζουν την αλιεία . Δυστυχώς οι νόμοι και οι κανονισμοί αυτοί         παραβιάζονται κατάφορα με την ανοχή όλων μας . Τα δίχτυα λ.χ. βάσει            του σχετικού    κανονισμού αλιείας , θα πρέπει να πέφτουν στη θάλασσα το σούρουπο και να σηκώνονται  το πρωί . Αντί γι αυτό οι περισσότεροι παράκτιοι αλιείς τα ρίχνουν πρωί – πρωί και τα μαζεύουν το    άλλο πρωί . Δεκάδες χιλιόμετρα δίχτυα ζώνουν τον Παγασητικό , 24 ώρες το 24ωρο  και δεν    αφήνουν περιθώρια        στο ψαράκι ,      να ζήσει        ,να γεννήσει και να πολλαπλασιαστεί ,

                                 Τα δίχτυα πρασινίζουν, μουχλιάζουν και σαπίζουν όντας μέρα νύχτα μέσα  στη θάλασσα κι έγκλωβίζουν ό,τι κινείται , και κολυμπά και κάνουν τη μαύρη ζημιά . Ούτε    τσέρουλα δεν έμεινε . Κι αυτή μας εκδικήθηκε .                              

                                 Και βέβαια αν δεν αποφασίσουμε να σεβαστούμε        τη θάλασσα και τα αλιεύματά της , αν δεν εφαρμόσουμε όλους τους νόμους και τους κανονισμούς  για  σωστή     αλιεία , θα ‘ρθει η στιγμή που θα τρώμε ψάρι μόνο από τα ¨κλουβιά¨ των ιχθυοτροφείων  ,      θα πούμε το ψάρι ψαράκι και οι επαγγελματίες το ψωμί ψωμάκι .                         

                                Μαγκιά δεν είναι να ψαρεύεις παράνομα , αλλά       να προστατεύεις  τα            αλιεύματα για να έχεις και αύριο , γιατί , όπως έχει αποδειχθεί , ο γιαλός δεν είναι στραβός , αλλά εμείς στραβά αρμενίζουμε , ή , αν θέλετε , πριονίζουμε το κλαδί που πατάμε .               

                                Ζητείται , λοιπόν , άνθρωπος ή αρχή , να βάλουν τάξη στο χάος που επικρατεί σήμερα στις θάλασσές μας . Και βέβαια τον λόγο τον έχουν πρώτιστα  η νομοθετική ή εκτελεστική εξουσία . Καιρός , αν δεν το καταλαβαίνουμε , να υποχρεωθούμε  όλοι και βάλουμε γνώση ΤΩΡΑ γιατί ΑΥΡΙΟ θα είναι πολύ αργά .                  

                                 Γιατί τελικά , κι όπως λέει ο λαός μας , όπως στρώσουμε θα κοιμηθούμε .

                                 ¨Σύλλογος Ερασιτεχνών Αλιέων Βόλου ¨. Ανάρτηση Β.Παλαμηδάς-Βόλος 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

Το καμάρι της ελληνικής βιομηχανίας

                                               Το καμάρι της ελληνικής βιομηχανίας  

                           Πενήντα έξι χρόνια ζωής κλείνει φέτος η βιομηχανία      Μεταλλικών Κατασκευών ( ΜΕΤΚΑ ) , του ομίλου MYTILINEOS . Μεταλλικές κατασκευές   από τις καλύτερες της Ευρώπης και στην κορυφή της εγχώριας παραγωγής       από το 1964   αδιάλειπτα μέχρι σήμερα .                               

                           Το πρώτο εργοστάσιο της ΜΕΤΚΑ ανεγέρθηκε στη Νέα Ιωνία-Βόλου .       

                           Είναι τότε , στη δεκαετία του 60 , που η Ελλάδα ξεκίνησε με αξιώσεις           

τη μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα και τη δημιουργία τεραστίων έργων υποδομής .               

Το εργοστάσιο του Βόλου συμβάλλει σημαντικά στη ραγδαία βιομηχανική πρόοδο της         χώρας και πολύ σύντομα καθιερώνεται ως πρωτοπόρος στον τομέα          των σύνθετων       μεταλλικών κατασκευών στην ελληνική αγορά . Μια θέση που κατέχει ακόμα και σήμερα      και με την προστιθέμενη αξία της MYTILINEOS έχει καταφέρει να εδραιωθεί και στην    παγκόσμια αγορά .                             

                          Ξεχωρίζει όχι απλά για τις εξαιρετικές μεταλλικές κατασκευές , που ταξιδεύουν σε όλο τον πλανήτη , αλλά και για την μοναδική τεχνογνωσία των ανθρώπων της εταιρείας , που μπορούν να ανασχεδιάσουν έργα και να υπερκεράσουν εμπόδια σύντομα και αποτελεσματικά .                                  

                          Απασχολεί 300 εργαζόμενους ( διπλωματούχους μηχανικούς και τεχνίτες ) με αντικείμενο τις ειδικές μεταλλικές κατασκευές υψηλής προστιθέμενης αξίας , που απαιτούν υψηλή τεχνογνωσία και βαριού τύπου μηχανολογικό εξοπλισμό ( πάγια ) .                   

                          Τα προϊόντα στο σύνολό τους καλύπτουν εξαγωγική δραστηριότητα ( Γερμανία και Ηνωμένες Πολιτείες ) , μια δραστηριότητα που παραμένει ενεργή ακόμα και στη σημερινή δύσκολη συγκυρία .                       

                          Το εργοστάσιο της MYTILINEOS δεν έχει σταματήσει τη λειτουργία του ούτε μια μέρα από το 1964 . Και δεν θα μπορούσε να το κάνει ούτε σήμερα . Συμβάλλοντας        σταθερά στην ελληνική οικονομία , κρατά τη παραγωγή ¨ ζωντανή ¨ , τηρώντας ωστόσο  τους πλέον αυστηρούς όρους ασφαλείας .                    

                          Από την πρώτη στιγμή , όσοι υπάλληλοι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες σταμάτησαν να εργάζονται μέσα στο εργοστάσιο , χωρίς να επηρεαστούν οι αποδοχές τους . Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τηρούν απαρεγκλίτως τις απαραίτητες αποστάσεις , ενώ οι χώροι απολυμαίνονται συστηματικά.Στη περίπτωση που απαιτείται από το προσωπικό   να δουλέψει υπερωριακά , αμείβεται ανάλογα . Οι εργαζόμενοι μάλιστα λαμβάνουν επί πλέον αμοιβές , πέραν των προβλεπομένων από τη νομοθεσία .                       

                         Η βιομηχανική παραγωγή , λοιπόν ,μένει ζωντανή στηρίζοντας την ελληνική     οικονομία τώρα που έχει ανάγκη . Επί πλέον δηλώνει παρούσα , καθώς μπορεί να συνεισφέρει ουσιαστικά στις ανάγκες που μπορεί να εμφανιστούν με την εμπειρία και την τεχνογνωσία της .                 

                         Σήμερα η ΜΕΤΚΑ αποτελεί τον τομέα επιχειρηματικής δραστηριότητας  της       

MYTILINEOS για την κατασκευή εξειδικευμένων ενεργειακών έργων ευρείας κλίμακος , που καλύπτουν το πλήρες φάσμα της μελέτης – προμήθειας – κατασκευής (EPC) . Παράλληλα , στις βιομηχανικές της εγκαταστάσεις κατασκευάζονται εξαρτήματα και εξοπλισμός , που χρησιμοποιείται στη βαριά βιομηχανία , σε έργα υποδομών και άμυνας            

                        Στον τομέα της βιομηχανικής παραγωγής η ΜΕΤΚΑ εξυπηρετεί πληθώρα πελατών παγκοσμίως , ενώ εξάγει τα προϊόντα της σε όλον τον κόσμο , διαθέτοντας  50ετή εμπειρία στη σύνθετη βιομηχανική παραγωγή προστιθέμενης αξίας .  Σήμερα  ,η MITILINEOS κατατάσσεται ανάμεσα στις 10 κορυφαίες εταιρείες στον τομέα των έργων 

EPC παγκοσμίως , με παρουσία στις αγορές της Ευρώπης , της Τουρκίας , της Μέσης Ανατολής , της Αφρικής .                                               

                       Το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΜΕΤΚΑ , βρίσκεται στη Νέα Ιωνία – Βόλου ,   

Σε μικρή απόσταση από το λιμάνι του Βόλου και σε άμεση σύνδεση με το σιδηροδρομικό   δίκτυο . Οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου καταλαμβάνουν έκταση 80.000 τ.μ. εκ των 

Οποίων 25.000 τ.μ. είναι στεγασμένα .                 Στο εργοστάσιο απασχολούνται 230 άτομα . Ο συνδυασμός μακρόχρονης εμπειρίας , εξειδικευμένου προσωπικού και προηγμένου τεχνολογικά εξοπλισμού επιτρέπει την πραγματοποίηση σύνθετων εργασιών με βάση τα υψηλότερα κριτήρια ποιότητος .         

                        Στις εργασίες συμπεριλαμβάνονται συναρμολόγηση , συγκόλληση , μηχανουργική κατεργασία , αμμοβολή – βαφή .            

                        Εφημ.¨Θεσσαλία¨ 22-4-2020/ Επιμ. Ανάρτ. Β.Παλαμηδάς – Βόλος       .

 

      

Ο Άγγελος του Θεού στην κοινωνία των ανθρώπων

                                     Ο Άγγελος του  Θεού στην κοινωνία των ανθρώπων

                        Ανάμεσα στα πολλά επιτυχημένα διηγήματα , που έγραψε ο αείμνηστος κοσμοκαλόγερος  Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ξεχωρίζει                   ένα μικρό με τίτλο      

¨ Πτερόεντα δώρα ¨ .                   

                         Στο μικρό αυτό διήγημα , αναφέρεται ο συγγραφέας , στην αποστολή από   τον Θεό Αγγέλου να κατέβει από τα ¨ Άνω Βασίλεια ¨ προς τα κάτω , στις κοινωνίες    των  ανθρώπων να τους δει και να τους ακούσει , επί παντός επιστητού . Ας διαβάσουμε    το    διήγημα , που εμπεριέχει πολλές πικρές αλήθειες :                      

                     ¨ Ξένος του κόσμου και της σαρκός κατήλθε την παραμονήν  τα ύψη , συστείλας τας πτερύγας , όπως τας κρύπτει θείος άγγελος . Έφερε δώρα από τα¨ Άνω   Βασίλεια ¨ δια να φιλεύσει τους κατοίκους της πρωτευούσης . Ήταν ο καλός άγγελος της πόλεως .                       

                     Εκράτει εις την χείρα του εν άστρον και επί του στέρνου του έπαλλε ζωή και δύναμις και από το στόμα του εξήρχετο πνοή θείας γαλήνης . Τα τρία τούτα δώρα ήθελε να μεταδώσει εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται .                         

                     Εισήλθεν  εν πρώτοις εις εν αρχοτικόν μέγαρον . Είδε εκεί το ψεύδος  και την    σεμνοτυφίαν , την ανίαν και το ανωφελές της ζωής , ζωγραφισμένα εις τα πρόσωπά του ανδρός και της γυναικός και ήκουε και τα δύο τέκνα να ψελλίζωσι λέξεις εις άγνωστον γλώσσαν . Ο Άγγελος πήρε  τα τρία ¨ ουράνια δώρα ¨ του και έφυγε τρέχων εκείθεν .      

                     Επήγεν εις την καλύβαν πτωχού ανθρώπου . Ο ανήρ έλειπεν όλην την ημέραν   εις τη ταβέρναν . Η γυνή επροσπάθει να αποκοιμήση με ολίγον ξηρόν άρτον τα πέντε τέκνα , βλασφημούσα άμα τη ώραν που είχεν υπανδρευθεί . Τα μεσάνυχτα επέστρεψε ο  σύζυγός της , αυτή τον ύβρισε νευρική , με φωνήν οξείαν , εκείνος την έδειρε με την ράβδον την οζώδη και μετ΄ ολίγον οι δύο επλάγιασαν , χωρίς να κάμουν την προσευχήν των και ήρχισαν να ροχαλίζουν με βαρείς τόνους . Έφυγεν εκείθεν ο Άγγελος .                 

                     Ανέβη εις μέγα κτήριον , πλουσίως φωτισμένον . Ήσαν εκεί πολλά δωμάτια  με τραπέζας κι επάνω των έκυπτον άνθρωποι , μετρούντες αδιακόπως χρήματα , παίζοντες με χαρτιά . Ωχροί και δυστυχείς , όλη η ψυχή των ήτο συγκεντρωμένη εις την ασχολίαν ταύτην . Ο Άγγελος εκάλυψε το πρόσωπον με τας πτερύγας του , διά να μη βλέπει ,κι έφυγεν δρομαίως .   

                     Εις τον δρόμον συνήντησε πολλούς ανθρώπους , άλλους εξερχομένους από τα καπηλεία , οινοβαρείς , και άλλους κατερχομένους από τα χαρτοπαίγνια , μεθύοντες  χειροτέραν μέθην . Τινάς είδεν να ασχημονούν και τινάς ήκουσε να βλασφημούν τον Άη Βασίλην ως πταίστην . Ο Άγγελος εκάλυψε με τας πτερούγας του τα ώτα , διά να μην ακούει και αντιπαρήλθεν .                                        

                     Υπέφωσκεν , ήδη , η πρωία της Πρωτοχρονιάς και ο Άγγελος , διά να παρηγορηθεί εισήλθεν εις την εκκλησίαν . Αμέσως πλησίον εις τας θύρας , είδε ανθρώπους να μετρούν νομίσματα , μόνον που δεν είχαν παιγνιόχαρτα εις τας χείρας και εις το βάθος αντίκρυσε έναν άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφορούντα  ως Μήδον σατράπην της εποχής του Δαρείου , ποιούντα διαφόρους ακκισμούς  και επιτηδευμένας κινήσεις , Δεξιά και Αριστερά , άλλοι μερικοί έψαλλον με πεπλασμένας φωνάς : Τον Δεσπότην και Αρχιερέα !                                     

                    Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν . Επήρε τα πτερόέντα δώρα του , το άστρον το προορισμένον να λάμπει εις τας συνειδήσεις , την αύραν , την ικανήν να δροσίζει τας ψυχάς και την ζωήν , την πλασμένην διά να πάλλει εις τας καρδίας , ετάνυσεν τας πτερύγας και επανήλθεν εις τας αιωνίους αψίδας .                   

                    Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 24 -4 – 2020          .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

                                                                                                                         

Περί μοναχισμού

                                                                        Περί μοναχισμού     

                                     Υποκλίνομαι ταπεινά σε όσες και σε όσους αρνήθηκαν τα εγκόσμια ,                                                      την κοσμική ζωή, για να αφιερωθούν στον Χριστό .        

                                     Όσες και όσους με αυταπάρνηση , γενναιότητα , θεία τρέλα θυσίασαν τα πάντα , όσα είχαν και δεν είχαν , για να γευτούν ουράνιες , παραδεισένιες ευλογίες .                                             

                                     Ο αναχωρητής , ο ασκητής , ο ερημίτης , ο μοναχός δεν λέει ποτέ  ¨ να σώσω τον κόσμο ¨, αλλά αντίθετα προσεύχεται για τη σωτηρία όλου του κόσμου παράλληλα  με τη δική του .                             

                                   Είναι ο Ασυρματιστής της Μητέρας Εκκλησίας , που κινείται με θεϊκές     δυνάμεις και προσεύχεται για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων με δάκρυα μετανοίας .             

                                   Ο σύγχρονος άνθρωπος , που διακατέχεται από πνευματικές ανησυχίες , θέλει να μάθει , να γνωρίσει τη μυστική σοφία τους . Να μελετήσει το βίωμά τους , τη διδασκαλία τους .                                   

                                   Είναι η διδασκαλία τους φαινομενικά σχεδόν απλοϊκή , χωρίς θεολογικές υπερβάσεις , αλλά αναμφίβολα μέσα στην απλότητα , που φαντάζει σοφή .       

                                   Υπάρχουν μαρτυρίες ότι η Χάρη του Θεού κατά τις στιγμές της προσευχής τους , τους μετέφερε παντού , όπου εκεί επιτελούσαν θαυμαστά έργα , φανέρωναν τη δύναμη του Θεού και μετά επέστρεφαν .                   

                                   Ο Ορθόδοξος ασκητικός άνθρωπος είναι σάρκα από τη σάρκα της Εκκλησίας . Η υπεράνθρωπη άσκησή του δεν είναι ατομικό κατόρθωμα αλλά εκκλησιαστική αρετή .                        

                                   Σύνοψη της άσκησής τους είναι η ταπεινοφροσύνη , που αποτελεί τον στέφανο του Χριστιανού .              

                                  Μιλτ.Βιτάλης ¨ Γεροντικό του Σινά ¨ - Επιμ.Ανάρτ. : Β. Παλαμηδάς                                                                                     

                   

Ο ποιητής Νίκος Γκάτσος , όπως τον γνώριζα ...

                                         Ο ποιητής Νίκος Γκάτσος  , όπως τον γνώριζα …                         

                          Ο δημοσιογράφος και στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος σε ένα ένθετο της εφημερίδας ¨ΤΑ ΝΕΑ ¨που είχε τίτλο ¨ Πρόσωπα 21^ος αιώνας ¨, της 15 Μαΐου       1999     γράφει ένα κείμενο με τίτλο ¨Οι παραξενιές , οι χαρές , οι αγωνίες ¨,για τον ποιητή Νίκο       Γκάτσο  ( 1911 – 1992 ) . Επειδή τα όσα έγραψε ο αγαπητός Λ.Π. έχουν ενδιαφέρον , αξίζουν     τον κόπο , μερικές πτυχές από τη ζωή του ποιητή , να τις ξαναδιαβάσουμε :           

                       ¨Ο Νίκος Γκάτσος είχε φιλικές σχέσεις μαζί μου . Αλλά δεν ήταν φίλος μου . Φίλος του ήταν ο Χατζηδάκις . Αλλά και ο Ξαρχάκος . Και ο Μόυτσης για ένα  διάστημα .              

Αγαπούσε ιδιαίτερα τον Μανώλη Μητσιά . Και ένα φεγγάρι έκανε παρέα με τον Κηλαηδόνη , σε ένα καφενείο , κοντά στη σχολή Ευελπίδων . Φυσικά , είχε απείρους θαυμαστές . Ο ¨κύκλος του, όμως , ήταν πολύ στενός . Σ’αυτόν τον κύκλο χωρούσε και η Νάνα Μούσχουρη  που ο ποιητής την αντιμετώπιζε με μεγάλη τρυφερότητα .                               

                        Ποτέ δεν επιδίωξα να μπω στο χώρο των Γκάτσου - Χατζηδάκι . Μα και να το επεδίωκα μάλλον θα έμενα απ’έξω . Τα χνώτα μου δεν ταίριαζαν με τα χνώτα του Χατζηδάκι . Εκείνος ήταν με την ΑΕΠΙ . Εγώ με την ΕΜΣΕ . Εκείνος με την μπαλάντα . Εγώ με τον ζεϊμπέκικο . Εκείνος με την αγορίστικη παρέα του και τα ξενύχτια του κι εγώ με την οικογένεια – γυναίκα , παιδί – και ζωή μετρημένη . Εκείνος με τον Τσαρούχη , τον Ελύτη , τον Σεφέρη , τον Γκίκα , τον Εγγονόπουλο , τον Εμπειρίκο και βεβαίως τον Γκάτσο . Κι εγώ , με όλους αυτούς , αλλά και με τον Ρίτσο , τον Καρούζο ,τον   Αναγνωστάκη , τον Πατρίκιο , τον    Διαμαντή Διαμαντόπουλο .                           

          Ο Γκάτσος ήταν ¨κολλητός¨με τον Χατζηδάκι ,  αδέρφια . Είχαν μια σχέση . δυνατή . Σεβόταν ο ένας τον άλλο . Τρώγανε μαζί , τα μεσημέρια ιδίως . Αλληλοπειράζονταν . Κουβεντιάζανε ώρες ατέλειωτες . Κυκλοφορούσαν στο ίδιο αισθητικό τοπίο . Διέφεραν  κάπως στα ¨πολιτικά ¨. Ο Γκάτσος ήταν μάλλον κεντρώος . Είχαν αμοιβαία εμπιστοσύνη . Και καμίαν αποκλειστικά , σχεδόν , συνεργασία στο τραγούδι .                   

         Αργά , κάθε μεσημέρι πήγαινε ο Ν.Γ. στο πολυτελές εστιατόριο ¨ Τζι Μπι Κόρνερ ¨  του ξενοδοχείου ¨ Μεγάλη Βρετανία ¨ , για φαγητό , όπου θα τρώγανε μαζί με τον Μ.Χ. και θα λέγανε τα δικά τους , γύρω από την καθημερινότητα . ,Ένας πελάτης του ρεστωράν , που συνέτρωγε ένα μεσημέρι , δίπλα στους μεγάλους δημιουργούς του λόγου και της μουσικής , περιγράφει ,     όπως το είδε εκείνο το περιστατικό , από το γεύμα των δύο ανδρών :  

        Πλησιάζει ο μετρ . ¨ Τι θα φάει ο κύριος Χατζηδάκις ;

        Χατζηδάκις :  ¨ Έχει γαρίδες ¨ ; 

        Ο μετρ στο σερβιτόρο : ¨ Έχει γαρίδες ¨ ;    

        Ο σερβιτόρος προς τον μάγειρα ; ¨ Έχει γαρίδες ¨;           

        Ο μάγειρας προς τον σερβιτόρο : ¨ Έχει ¨.           

        Ο μετρ προς τον Χατζηδάκι : ¨ Έχει γαρίδες , κύριε Χατζηδάκι ¨.               

        Ο Χατζηδάκις προς τον μετρ : ¨ Φρέσκιες ή κατεψυγμένες ; ¨            

        Ο μετρ προς τον σερβιτόρο : ¨ Φρέσκιες ή κατεψυγμένες ; ¨      

        Ο σερβιτόρος προς τον μάγειρα : ¨ Φρέσκιες ή κατεψυγμένες ; ¨      

        Ο μάγειρας προς τον σερβιτόρο : ¨ Κατεψυγμένες ¨ .              

        Ο σερβιτόρος προς τον μετρ : ¨ Κατεψυγμένες ¨ . 

        Ο μετρ προς το Χατζηδάκι : ¨ Κατεψυγμένες , κύριε Χατζηδάκι . ¨              

        Νέα σκυταλοδρομία : ¨ Μικρές ή μεγάλες ; ¨.          

      ¨Μικρές ¨.            

        Και ο Χατζηδάκις :  ¨ Εντάξει .Φέρε μου μια μερίδα μικρές κατεψυγμενες γαρίδες¨.         Ο μετρ ανακουφισμένος , έδινε την παραγγελία : ¨ Μια μερίδα γαρίδες για τον κ. Χατζηδάκι` ¨ .                        

              Ύστερα γυρνούσε στο Νίκο Γκάτσο .        

              Εσείς τι θα φάτε , κύριε Γκάτσο ;                

              Ο ποιητής τον κοιτούσε ερευνητικά και τον ρωτούσε ; Τι θα φάει το προσωπικό ;      

              Ο μετρ απαντούσε : ¨ Αγκινάρες α λα Πολίτα ¨.     

              Κι ο Γκάτσος : ¨ Μία αγκινάρες α λα Πολίτα ¨. Και κλείνοντας το μάτι έλεγε : ¨ Αποκλείεται να μην είναι καλό το φαγητό που θα φάνε ο μάγειρας , τα γκαρσόνια και ο μετρ ! ¨                  

              Η Αγαθή Δημητρούκα , ποιήτρια , σύντροφος του Ν.Γ. στα τελευταία 17 χρόνια της ζωής του , κληρονόμος του έργου του και ¨ψυχή¨ της εκδοτικής επιστροφής του ποιητή , αναφέρεται σε μια αφιέρωση που της έκανε ο Ν.Γ. στην τελευταία έκδοση του βιβλίου του : ¨ ΑΜΟΡΓΟΣ ¨ :              

           ¨ Στη Αγαθή με αγάπη ,   

              ετούτο το κιτάπι ,  

              που γράφτηκε όταν ήταν ,                       

              στων αστεριών τη σκόνη            

              ουράνιο χελιδόνι   

              και φλοίσβισμα στο Διώνη .        

             ( Διώνη παραλία κοντά στη γενέτειρά της )      

               Β.Π. – Απρίλης 2020                   .