Είμαστε όλοι Λουδοβίκοι

               Ποιος είναι το κράτος ; Η απάντηση δίνεται ανάλογα με το πολίτευμα . Ο Λουδοβίκος 14^ος έλεγε ¨ το κράτος είμαι εγώ ¨ και έτσι αναλάμβανε όλες τις ευθύνες . Στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την προφανή : ¨Το Κράτος είμαστε εμείς¨ . Εμείς όλοι . Το κράτος είναι οι πολίτες του .

               Χρησιμοποιώ αυτή τη μικρή εισαγωγή για να μιλήσω για τους φόρους . Τι σχέση έχει άραγε ο Λουδοβίκος με τα δικά μας χαράτσια . Εκείνος επέβαλε τη φορολογία και την εισέπραξε διά της βίας . Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει κάποια ανωτάτη αρχή που να επιβάλλει φόρους χωρίς την έγκριση του λαού . Οι παρεκτροπές τιμωρούνται . Το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε για το αυθαίρετο χαράτσι ακινήτων που επιβλήθηκε μέσω λογαριασμών ρεύματος .

               Η Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά δεν αιφνιδίασε με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο . Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο φτιαγμένο χωρίς συναισθηματισμούς . Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο σφικτό , που δεν αφήνει περιθώρια για χαμόγελα . Είναι όμως ένα τίμιο νομοσχέδιο . Με αυτό κατήλθε στις εκλογές η Νέα Δημοκρατία . Με αυτό κέρδισε τις εκλογές . Με αυτές τις προτάσεις συγκρότησε Κυβέρνηση τριών κομμάτων από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου .

               Για να συνεχίσει η Ελλάδα να υπάρχει ως οργανωμένο κράτος δεν αρκεί να λέμε ¨ το κράτος είμαι εγώ¨. Καθένας από εμάς έχει μερίδιο ευθύνης στην επιλογή των πολιτικών αποφάσεων . Η πολιτική βούληση δεν θα έχει αποτέλεσμα αν οι Έλληνες δεν στηρίξουμε το φορολογικό νομοσχέδιο . Μπορούμε να το στηρίξουμε κάθε μέρα , σε κάθε μας συναλλαγή . Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από εμάς δίνει λύση στο πρόβλημα .

               Κάθε φορά που ζητάμε ταμειακή απόδειξη σε μαγαζί , βοηθάμε ένα συνταξιούχο . Κάθε φορά που πιέζουμε τον δικηγόρο, τον γιατρό ,τον υδραυλικό να κόψει απόδειξη , βοηθάμε στην δίκαια κατανομή του οικονομικού βάρους . Το κράτος δεν είναι ένας αφηρημένος κουμπαράς , ο οποίος πληρώνει νοσοκομεία , σχολεία , συγκοινωνία , καθαριότητα . Το Κράτος συντηρείται από τις εισφορές του καθένα από εμάς . Αν λοιπόν βοηθάμε κάποιον να μην πληρώσει φόρο πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αναλάβουμε το δικό μας μερίδιο . Τον φοροφυγά τον συντηρεί ο συνεπής φορολογούμενος .

               Από μελέτη ξένων πανεπιστημίων προκύπτει ότι τα μη δηλωθέντα φορολογικά εισοδήματα ανέρχονται στα 28 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο για τους ελεύθερους επαγγελματίες . Tι σημαίνει αυτό : Ότι αν όλοι δήλωναν τα εισοδήματά τους δεν θα υπήρχε ανάγκη περικοπών .

               Ας δούμε τον εαυτό μας σαν μικρό βασιλιά : Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο κράτος . Η ανάληψη των ευθυνών και η ατομική πίεση προς τους φοροφυγάδες είναι ένας σίγουρος τρόπος για να ζήσουμε εμείς καλά και τα παιδιά μας καλύτερα .

 

               Ζέττα Μακρή – τ. βουλευτής Μαγνησίας .

               Βόλος 27-12-2012 .  

                

            

Aναζητώντας τον χαμένο χρόνο

               Στη χριστουγεννιάτικη Λάρισα του 2012 , οι άνθρωποι προσπαθούν να αντλήσουν κουράγιο και να ισορροπήσουν μεταξύ της ... καταναγκαστικής εορταστικής ευωχίας και της γενικευμένης θλίψης . Tίποτε πιο βασανιστικό από το να προσπαθείς να γιορτάσεις ενώ δεν έχεις όρεξη . Να πρέπει να προετοιμάσεις το σπίτι , να κάνεις ψώνια , να αγοράσεις δώρα και την ίδια στιγμή να ρίχνεις κλεφτές ματιές στο πορτοφόλι για τα ευρώ που σώνονται .

               Τούτες τις μέρες συνάντησα περισσότερο κόσμο που έτρεχε αγχωμένος να πληρώσει τέλη και λήγοντες λογαριασμούς , παρά τους συνήθεις ευτυχισμένους καταναλωτές . Μιλάω βέβαια γι’αυτούς που έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πληρώνουν και να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους . Γιατί , αν πιάσουμε τις ακραίες περιπτώσεις των ανέργων και των νεόπτωχων , πραγματικά θα αρχίσουμε να κλαίμε όλοι μαζί και θα κατατριβόμαστε οι γραφιάδες να διηγούμαστε σαν σύγχρονοι Άντερσεν , ιστορίες του τύπου ¨Το κοριτσάκι με τα σπίρτα¨ .

               -Που θα περάσεις Χριστούγεννα , είναι μια κλασική ερώτηση κληρονομημένη από παλιότερες καλύτερες εποχές .

               -Με δουλεύεις ; Λάρισα , σπίτι , που αλλού ;

               Σπίτι λοιπόν. Με σχετικά λιγότερα τρόφιμα στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι , να ανακαλύπτουμε όλοι μαζί την αξία της λιτότητας στη ζωή . Γιατί όχι ; Κάνει καλό και στη χοληστερίνη .

               Σπίτι ... Με οδυνηρότερη συνέπεια για πολλούς τη μοναξιά . Σαν ένα φιλικό μου ζευγάρι καθηγητών . Μεγάλωσαν δυο παιδιά , δυο άξια παιδιά . Πέρασαν μαζί τους πολλά ευτυχισμένα Χριστούγεννα . Ήταν μέρες που αντάλλασσαν δώρα και ευχές , που έλεγαν τα κάλαντα και τσιμπούσαν καλό χαρτζιλίκι από τον παππού και τη γιαγιά . Φέτος θα την περάσουν μπροστά στον υπολογιστή και στο skype που υποχρεώθηκαν πίσω-πίσω να μάθουν τον χειρισμό του . Οι ευχές θα ανταλλαγούν ηλεκτρονικά , κάτι είναι κι αυτό , με τον γιο του να δουλεύει μόνιμα πια στην Αγγλία , με την κόρη που βρήκε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στη Ολλανδία κα την ¨έκανε¨. Δεν βγαίνει εδώ , δεν υπάρχουν δουλειές , δεν υπάρχει μέλλον . Με τη συναίνεση και τις ευχές των γονέων που κάθονται μόνοι πια μπροστά στο στολισμένο δέντρο και μετρούν απώλειες και μόνο απώλειες .

Χριστούγεννα 2012 . Η κοινωνία μοιάζει πιο ήρεμη τώρα που τα οικονομικά της χώρας έχουν κάπως σταθεροποιηθεί . Τι θέλει ο άνθρωπος αν όχι μια σχετική ασφάλεια ; Φτάσαμε πια να λέμε καλά λόγια γι τη standard&Poor’s που μας αναβάθμισε ως οικονομία κατά 6 μονάδες και να βλέπουμε με συμπάθεια ακόμη και τη Μέρκελ που εν τέλει συναίνεσε να έλθει η σωτήρια δόση . Και χαμογελάμε χαιρέκακα με τον Αλέξη Τσίπρα , που περιοδεύει πέραν του Ατλαντικού και ονειρεύεται ακόμη λατινοαμερικάνικα αναπτυξιακά μοντέλα . Είμαστε μια πολύ ώριμη και πολύ βολεμένη κοινωνία για να επιδιώκουμε περιπέτειες . Τον επίπεδο ζωής που κατακτήσαμε το πλήρωσαν μεταπολεμικά με πραγματική φτώχεια οι πατεράδες μας . Και θα ήμασταν ασφαλώς πολύ άμυαλοι , πολύ άφρονες να τα τινάξουμε τώρα όλα στον αέρα κυνηγώντας χίμαιρες .

               Η Ευρώπη , αυτή η γηρασμένη πια ήπειρος με τα μύρια προβλήματα ήταν μια κατάκτηση , ήταν μια ομπρέλα κάτω από την οποία βάλαμε το κεφάλι μας στα χρόνια της μεγάλης μπόρας .

               Χριστούγεννα λιτά και απέριττα . Και ίσως έτσι , μένοντας σπίτι παρέα με φίλους και συγγενείς μακριά από τον συνωστισμό των κέντρων στα οποία ¨ υποχρεωτικά ¨ έπρεπε να βγούμε για ρεβεγιόν , να βρούμε μια πνευματικότητα που πάντα ψάχναμε . Να ξανανιώσουν τα παιδιά μας τη γεύση της κοτόσουπας και της τηγανιάς , να ξαναστρωθεί το καλό τραπέζι στο σαλόνι που είναι εκεί για εξαιρετικές περιπτώσεις . Και να χαρούμε όλοι μαζί .

               Νιώθω και νιώθουμε ότι περνάμε όλοι μαζί μια καθαρτήρια διαδικασία . Η κανονική ζωή επιστρέφει . Αρχίζει η Ελλάδα και πετάει πέρα τα τεχνητά φτιασίδια της . Περπατώντας στη πόλη βλέπω φέτος ολοένα και πιο λίγα στολισμένα και φωτερά μπαλκόνια . Δεν μεμψιμοιρώ και δεν νιώθω καμιά ενόχληση . Δεν ήταν στη δική μας παράδοση , την ελληνική , να φωταγωγούμε μπαλκόνια . Τα δικά μας Χριστούγεννα είχαν πάντοτε μίαν εσωτερικότητα . Ήταν υπόθεση του σπιτιού , της οικογένειας , δεν ήταν για επίδειξη . Μετά , απλώς ήλθαν τα πολυκαταστήματα που μας έμαθαν τα φτηνά Κινέζικα λαμπιόνια με τα οποία κάναμε τις βεράντες μας κάτι ανάμεσα σε Καζίνο του Λας Βέγκας και σε πολυτελές κρουαζιερόπλοιο .

               Εμείς δεν είμαστε για τέτοια . Και μάλλον ξεστράτισαν ο Δήμος απ’τη μία , οι έμποροι από την άλλη , που ερίζουν για το ποιός θα καταφέρει να επιβαρύνει την πόλη με ό,τι πιο ¨κιτς¨ με ό,τι πλαστικό για να μας κάνουν , υποτίθεται , να νιώσουμε καλύτερα και να αποφασίσουμε να ψωνίσουμε και πάλι όπως στα χρόνια της μεγάλης κατανάλωσης .

               Εμείς οι Λαρισαίοι θα γίνουμε και πάλι πιο χαρούμενοι όταν ξαναπαίξουμε μαζί με τα παιδιά χαρτοπόλεμο στην οδό Ερμού και όταν αρχίζουμε να στολίζουμε και πάλι τα παράθυρά μας με χάρτινα αγγελάκια αντί για δυτικότροπα στολίδια maid in China .

               Χριστούγεννα αύριο . Νομίζω πως θα περάσουν καλύτερα απ’όσο περιμέναμε . Γιατί δεν καλλιεργήσαμε μεγάλες προσδοκίες . Γιατί δεν έχουμε κανένα άγχος για ειδικές προετοιμασίες . Γιατί τελικά δεν θα μας μείνει καμιά πικρή γεύση για τα μονίμως ανεκπλήρωτα σχέδια που κάναμε . Θα πάμε έτσι , απλά , απρογραμμάτιστα . Ποιος ξέρει , μπορεί και να ξαναβρούμε τον χαμένο καιρό , τον χαμένο μας δρόμο ...

 

               Αλέξης Καλέσης

               Εφημ. ¨Ελευθερία¨, 24-12-2012 .                                             

Το άλμπουμ της γιαγιάς

Μελαγχολώ καθώς κοιτάζω το τζάκι μου με την πενιχρή συγκομιδή από τις χριστουγεννιάτικες κάρτες , που έλαβα εφέτος . Κάθε χρόνο και χειρότερα . Σκέπτομαι ή να γεμίσω το κενό με κάρτες περασμένων ετών ή άγραφες , ή να καταργήσω εντελώς το έθιμο και να μη στολίζω πλέον το τζάκι με τις φάτνες , τους αηβασίληδες και τα έλατα . Σήμερα τα ¨χρόνια πολλά¨ στέλλονται ηλεκτρονικά . Τα διαβάζουμε , ανταπαντούνε με τον ίδιο χρόνο , κάνουμε διπλό¨delete¨ και είμαστε ικανοποιημένοι . Ούτε αγοράζουμε κάρτες και φακέλλους , ούτε χάνουμε την ώρα μας για να τις γράψουμε , ούτε πάμε στο ταχυδρομείο για να τις στείλουμε . Όλα γίνονται με το πάτημα μερικών πλήκτρων του υπολογιστή. Οι ευχές ταξιδεύουν με το τρένο του Διαδικτύου ,φθάνουν αυτοστιγμεί στον προορισμό τους και διαλύονται στο άπειρο , σαν να μην υπήρχαν ποτέ .

               Ναι μεν η τεχνολογία έχει προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον σημερινό άνθρωπο , αλλά έχει καταργήσει τα ένθύμια του παρελθόντος που αποτελούσαν άλλοτε οι επιστολές και οι καρτ-ποστάλ , που αντάλλασσαν οι άνθρωποι . Θυμάμαι κάτι ογκώδη άλμπουμ διαστάσεων 60εκχ35εκ , με λαδί εξώφυλλο και καφετιές σελίδες που μου άρεσε να ξεφυλλίζω , όταν πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς . Στις μικρές σχισμές που είχαν προβλεφθεί από τους κατασκευαστές των άλμπουμ ήταν περασμένες οι γωνίες από τις καρτ-ποστάλ που έλάμβανε η γιαγιά. Ήταν μονά χαρτόνια που συνήθως τα έστελναν χωρίς φακέλους . Το πίσω μέρος της κάρτας ήταν χωρισμένο στη μέση . Στα αριστερά έγραφε ένα μικρό κείμενο ο αποστολέας και στα δεξιά τη διεύθυνση του παραλήπτη , ενώ στο επάνω μέρος κολλούσε το γραμματόσημο .

               Την εποχή της γιαγιάς μου οι κάρτες δεν ήταν μόνο χριστουγεννιάτικες . Όλοι οι σταθμοί της ζωής των συγγενών και φίλων σημειωνόταν με μια καρτ-ποστάλ . Υπήρχαν κάρτες  για την αναγγελία των αρραβώνων με την εικόνα δύο περιστεριών , για τους γάμους με δυό στεφάνια από λουλούδια , για τη γέννηση  και τα βαφτίσια των παιδιών , κάρτες με το τοπίο των διακοπών , χαιρετισμοί από το ταξίδι στο εξωτερικό με γόνδολες από τη Βενετία και το πύργο του Άϊφφελ από το Παρίσι , ενώ με κάρτα μετέδιδαν ακόμη και την είδηση του θανάτου ενός προσώπου . Σε όλες αυτές τις κάρτες ο παραλήπτης απαντούσε με άλλες κάρτες ανάλογες με το γεγονός που του είχαν αναγγείλει .

               Μου άρεσε να διαβάζω τα κείμενα σε κάθε κάρτα . Καλλιγραφικά ήταν γραμμένη η διεύθυνση : ¨Βησσαρίωνος 5¨ και ¨Σκουφά 15¨ ήταν οι δρόμοι τω σπιτιών της γιαγιάς . Τα περισσότερα πρόσωπα που είχαν στείλει τις κάρτες , δεν τα γνώρισα ποτέ , μόνο τα φανταζόμουν . Η Φανή , η αδελφή της γιαγιάς έγραφε από μια πόλη της Ρωσίας , δυο κόρες της , η Μαρία και η Ντίνα από το Μομπίλ της Αλαμπάμα και μια τρίτη κόρη η Ειρήνη της έστελνε κάρτα με τις Πυραμίδες από το Κάϊρο , όπου ο σύζυγός της είχε φαρμακείο .

               Έτσι με τις κάρτες έμεναν οι αναμνήσεις και εξακολουθούσε να ζη το παρελθόν . Δεν ξέρω τι απέγιναν τα άλμπουμ . Σε κάποια μετακόμιση κάποιος θα τα ...ξεφορτώθηκε . Σήμερα για να έχεις ενθύμια πρέπει να τα στριμώξεις e-mail σε στικάκι . Χωρίς γόνδολες , πυραμίδες , περιστέρια , καλλιγραφικά με μωβ μελάνη και γραμματόσημα στη γωνία .

 

                Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου

                Εφημ. ¨ΕΣΤΙΑ¨ 24-12-2012

Μακρινίτσα - Σταγιάτες

               Ξεκινώντας από το χώρο ελιγμών των λεωφορείων στη Μακρινίτσα και πιο συγκεκριμένα από τον εξωτερικό περίβολο του Πρεβαντορίου μπορείς να διασχίσεις όλο το Μέγα Ρέμα και να απολαύσεις την οργιαστική βλάστηση , τα νερά και την ηρεμία που προσφέρει το παραπάνω φαράγγι . Ένας πεζοπορικός προορισμός , μιάμισης περίπου ώρας τόσο κοντά στο Βόλο , αλλά και τόσο άγνωστος για τους περισσότερους συντοπίτες μας . Το παλιό καλντερίμι ξεκινάει λοιπόν από το Πρεβαντόριο , που στις μέρες μας φιλοξενεί αλλοδαπούς νέους και αργά αργά κατηφορίζει προς την κοίτη της ρεματιάς , φισοδέρνοντας και χάνοντας γλυκά γλυκά υψόμετρο .

               Γύρω μας συναντάμε κυρίως χαμηλή μακία βλάστηση με πουρναριές , ρείκια σπάρτα και ... φασκόμηλο ! Πράγματι αυτή η ηλιόλουστη πλαγιά είναι  ένα από τα λίγα μέρη του Πηλίου που μπορείς να κόψεις φασκόμηλο , φακό , αλοφασκιά ή όπως αλλιώς λέμε στα διάφορα μέρη της Ελλάδας αυτό το αρωματικό φυτό . Από τη Μακρινίτσα φαντάζεσαι ότι η κατηφόρα θα είναι επίπονη και κουραστική , αντικρίζοντας την κατάληξη της πεζοπορίας στις Σταγιάτες , να διαγράφεται στο βάθος του ορίζοντα . Τα φαινόμενα όμως απατούν ! Σε παλαιότερες εποχές οι σχεδιαστές των καλντεριμιών χρησιμοποιούσαν για την χάραξή των τις ικανότητες των γαϊδουριών που , με αλάνθαστη σοφία έβρισκαν την πιο ήπια και ομαλή κατάβαση .

               Έτσι χωρίς να το καταλάβεις πλησιάζεις την κοίτη του ρέματος που έχει όλους τους μήνες νερό , εκτός από τους καλοκαιρινούς . Είναι τόσο οργιαστική η βλάστηση εδώ δίπλα στο ποτάμι , που θέλοντας και μη θα κάνεις μια στάση ξεκούρασης . Αν είσαι τυχερός θα απολαύσεις και τους μικρούς καταρράκτες που κελαρύζουν . Αν όχι , τα ψηλά πλατάνια , τα αηδόνια και το πυκνό πράσινο θα γαληνέψουν τη ψυχή και το πνεύμα σου .

               Στις όχθες της ρεματιάς διακρίνονται πετρόχτιστα τοιχία , αλλοτινά απομεινάρια μιας πέτρινης γέφυρας ή ενός νερόμυλου , προσπάθειας των προηγούμενων γενεών να τιθασεύσουν και να εκμεταλλευτούν τη δύναμη του νερού .

               Συνεχίζοντας το μονοπάτι πορεύεται σε ευθεία πλέον δίπλα και λίγο πιο ψηλά από τη δεξιά όχθη της ρεματιάς μέσα στους κισσούς , που προσπαθώντας να βρουν τον ήλιο μέσα στην πυκνή φυλλωσιά πνίγουν με τις υπέργειες ρίζες τους κορμούς των άλλων δέντρων .

               Το μονοπάτι αυτό χρησιμοποιούνταν μέχρι και το Β΄παγκόσμιο πόλεμο για μετακίνηση χωρικών , εμπορευμάτων μεταξύ των δυο χωριών , των Σταγιατών και της Μακρινίτσας . Χρησιμοποιήθηκε ακόμη από τους αντάρτες του Πηλίου για γρήγορη μεταφορά μηνυμάτων και αποστολών . Πρόσφατα εντοπίστηκε και διανοίχθηκε με την εθελοντική εργασία και τις φιλότιμες προσπάθειες των μελών της ¨Απόδρασης¨, της πολιτιστικής κίνησης των νέων των Σταγιατών και αποδόθηκε και πάλι για χρήση – διαφορετική αυτή τη φορά – ψυχαγωγική στους εποχούμενους πεζοπόρους γύρω από το πολεοδομικό συγκρότημα . Ας σημειωθεί ότι και οι νέοι αυτοί τα τελευταία χρόνια έχουν διανοίξει αρκετά παλιά μονοπάτια γύρω από το χωριό τους , δίνοντας στους κατοίκους της πόλης μια διέξοδο στη φύση .

               Ξύλινα , καλαίσθητα , χειροποίητα ταμπελάκια μας οδηγούν στην πλατεία των Σταγιατών με το γάργαρο νερό της φημισμένης βρύσης να μας ξεδιψάει κα να μας αναζωογονεί . Από εδώ ή συνεχίζουμε πεζοπορώντας μέχρι τις Αηδονοφωλιές και την πόλη του Βόλου ή καθόμαστε και πίνουμε ένα τσιπουράκι στο ταπεινό ταβερνάκι της πλατείας και επιστρέφουμε γοητευμένοι στο σπίτι μας.

Τελικά είχε δίκιο ο Καζαντζάκης όταν έγραφε : ¨ Έχεις τα πινέλα , έχεις τις μπογιές , ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα του ¨. Μόνο που καλύτερος ζωγράφος από την ίδια τη φύση δε θα υπάρξει .

 

                Γιάννης Προκοπίου – Μάης 2011-Βόλος  

                

                

Τα 4 ρητά της ζωής

1.     ¨ Με τη βοήθεια του θεού ουδέν ακατόρθωτον

2.     ¨ Κατασκευάζειν και χαίρειν ¨

3.     ¨ Το ανήσυχο πνεύμα ¨ . Ουδέποτε ικανοποιείται με πράγματα, όπως τα βρίσκει . Βελτιώνει τα ήδη υπάρχοντα. Δημιουργεί νέα καλύτερα . Παραδέχεται πως οτιδήποτε είναι δυνατόν να βελτιωθεί.

4.     ¨ Πάντα ψηλότερα να ανεβαίνουμε , πάντα μακρύτερα να κοιτάζουμε . 

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός

                Πριν από 116 χρόνια , το 1896 , μετά από μια ακόμη χρεωκοπία της Ελλάδος , μέσα σε μια χώρα βουτηγμένη στη δυστυχία και στη φτώχεια , ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς με τη χρυσή και γλαφυρή του πέννα στο ποίημά του με τίτλο ¨Γύριζε¨ γράφει και σχολιάζει τους καϋμούς της Ρωμιοσύνης . Ένα μέρος του ποιήματος :

             ¨...Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

                  κι από τους χαλκοπράσινους η πολιτεία πατιέται .

                  Χαρά στους χασομέριδες ! Χαρά στους αρλεκίνους !

                  Σκλάβος ξανάσκυψε ο Ρωμιός και δασκαλοκρατιέται .

                  Δεν έχεις , Όλυμπε θεούς , μηδέ λεβέντες η Όσσα ,

                  ραγιάδες έχεις , μάννα γη , σκυφτούς για το χαράτσι .

                  Κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τηθείατραχιάσουγλώσσα

                  των Ευρωπαίων περίγελα και των  αρχαίων παλιάτσοι...¨

 

Σουρής διαχρονικός

Φόροι , φόροι , φόροι . Νέο φορολογικό ετοιμάζει και η παρούσα Κυβέρνηση . Φόρους μπορεί να μην μαζεύουμε αλλά από...οργάνωση σκίζουμε . Και έγραφε ο τεράστιος και διαχρονικός Γ. Σουρής κανέναν αιώνα πριν :

             ¨ Φόρον εις το κατούρημα ,

               φόρον και εις το κλάμα,

               φορολογούνται χωριστά

               Ή και τα δυο αντάμα ;

               Όμως το εις την ύπαιθρον

               λαμβάνων χώραν χέσιμον

               τυγχάνει εξαιρέσιμον !!! ¨

 

               

Ο χρόνος είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός

               Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου , ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες του επιθυμίες :

1.     Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής .

2.     Τους θησαυρούς που είχε αποχτήσει ( Ασήμι , χρυσό , πολύτιμους λίθους ) , να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του .

3.     Τα χέρια του να μείνουν , να λικνίζονται στον αέρα , έξω από το φέρετρο , σε θέα όλων ...

               Ένας από τους στρατηγούς του , έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες ρώτησε τον Αλέξανδρο , ποιοί ήταν οι λόγοι : Ο Μέγας Αλέξανδρος του εξήγησε :

1.     Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου , για να μπορούν να δείξουν με αυτόν τον τρόπο , ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν , μπροστά στον θάνατο , τη δύναμη να θεραπεύουν .

2.     Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου , για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ , εδώ παραμένουν !

3.     Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα , για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε , όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός , που είναι ο χρόνος .

Ο χρόνος είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε , γιατί είναι περιορισμένος . Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα , αλλά όχι περισσότερο χρόνο .

Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο , του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας , που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμ

Γι’ αυτή την Ελλάδα αγωνίσθηκαν ;

Συμπληρώνονται εφέτος 39 ολόκληρα χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς , πόσο μάλλον όταν πρόκειται για φοιτητή εκείνης της εποχής , έναν σύντομο απολογισμό των όσων ακολούθησαν .

               Πρώτα – πρώτα συμφωνούν οι πάντες ότι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου κλόνισαν το δικτατορικό καθεστώς και συνέβαλαν σημαντικά στην πτώση του , λίγους μήνες αργότερα , με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σιγά-σιγά η χώρα μας στη δημοκρατική ομαλότητα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα .

               Κατά την περίοδο που μεσολάβησε από τότε μεχρι σήμερα, ο στρατός , ως όφειλε , επέστρεψε στους στρατώνες και ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με τα στρατιωτικά του καθήκοντα εγκαταλείποντας την κακιά συνήθεια , που είχε αποκτήσει από το 1909 με τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο , να οργανώνει δηλαδή κάθε τρεις και λίγο στρατιωτικά κινήματα και να ανατρέπει κυβερνήσεις άλλοτε χάριν κεντροαριστερών και άλλοτε χάριν κεντροδεξιών παρατάξεων .

               Όλα τα παραπάνω αποτελούν , σίγουρα , μια θετική συνεισφορά της γενιάς του Πολυτεχνείου στην ελληνική κοινωνία . Εν τούτοις, αν κρίνει κανείς την μετέπειτα πορεία και στάση πολλών από τους πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου , που χρημάτισαν κατόπιν και χρηματίζουν σήμερα επίτροποι στην Ε.Ε. βουλευτές και υπουργοί του ελληνικού κοινοβουλίου καθώς και επικεφαλής Δημοσίων Οργανισμών και επιχειρήσεων, και αν λάβει υπόψη του και την κατάσταση , που επικρατεί σήμερα στη χώρα μας αναρωτιέται : Γι’αυτή την Ελλάδα αγωνίστηκαν οι φοιτητές , την Ελλάδα της αρπαχτής και της μίζας ; Την Ελλάδα των γκόλντεν μπόις , αλλά και της ανεργίας , της χρεοκοπίας και της κοινωνικής ανισότητας και αδικίας ; Την Ελλάδα της ημετεροκρατίας , της αναξιοπιστίας , της αναξιοκρατίας και του βολέματος ; Την Ελλάδα της εξάρτησης , της καρπαζιάς , της ασυνέπειας , της ανυποληψίας και της κλεψιάς , της φοροδιαφυγής και της ατιμωρησίας ; Την Ελλάδα , που διώχνει και πάλι τα παιδιά της στην ξενιτειά για ένα κομμάτι ψωμί ;

               Tι απέγινε το σύνθημα ¨ ψωμί-παιδεία-ελευθερία ¨, που δονούσε κάποτε την ατμόσφαιρα και συσπείρωνε τις μάζες κατά των σφετεριστών της εξουσίας ; Στον κάλαθο των αχρήστων κι αυτό ; Γιατί τέτοια μετάλλαξη πολλών από τους καθοδηγητές του Πολυτεχνείου , οι οποίοι από λαϊκοί αγωνιστές μετατράπηκαν όχι μόνο σε ριψάσπιδες αλλά και σε μίσθαρνα όργανα του συστήματος και της άρχουσας τάξης στον τόπο μας ; Όλα θυσία στο βωμό του προσωπικού συμφέροντος εξαργυρώνοντας , χωρίς αιδώ , τις αγωνιστικές τους περγαμηνές με οφίτσια προσοδοφόρα , απομυθοποιώντας , όμως , έτσι , το ¨Πολυτεχνείο¨ και τα οράματά του και προδίδοντας αυτούς που τους ανέδειξαν .

               Τότε γιατί σιωπούν ; Γιατί κρύβονται και δεν βγαίνουν κάποιοι απ’αυτούς να πουν δημοσίως μια συγγνώμη , έστω , σ’όλους αυτούς , που προ καιρού έχουν πλέον καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αγωνίστηκαν κατά της χούντας , άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο , για ένα πουκάμισο αδειανό και προκειμένου να βολευτούν οι πρωτοπόροι ; Με τι μούτρα , όμως , να το κάνουν ;

               Κι όμως ! Την ώρα που αυτοί σιωπούν , κάποιοι άλλοι , δυστυχώς , δεν διστάζουν να εκφράζουν δημοσίως τον θαυμασμό τους στο φασισμό ή παρεμβαίνουν στα κοινωνικά δρώμενα έτσι , ώστε με τη δράση τους και την εν γένει συμπεριφοράς τους να υποσκάπτουν τα θεμέλια της δημοκρατίας .

               Και μια που οι ριψάσπιδες και μίσθαρνοι δεν έχουν το θάρρος να παραδεχθούν την αποτυχία τους , τα λάθη τους και την αλλοτρίωσή τους , δεν απομένει τίποτε άλλο παρά , όσοι , έστω και λίγοι , αγωνίστηκαν τότε και αγωνίζονται σήμερα με συνέπεια για μια Ελλάδα ελεύθερη , δημοκρατική και κοινωνικά δίκαιη , να συνεχίσουν αυτόν τον αγώνα χάριν του δεινοπαθούντος λαού , που στενάζει κάτω από το βάρος των αντιλαϊκών , επώδυνων και εν πολλοίς άδικων μέτρων , που του επιβάλλονται , πληρώνοντας τις παραλείψεις και τα λάθη των ηγετών του . Διαφορετικά , Κύριος οίδε τι μας περιμένει .

 

         Κ . Γ.- Εφ.¨Ελευθερία¨16-11-2012

Πολιτικό κριτήριο αποκλεισμού

Οι μόνοι που ξέρουν το τι θέλουν και το τι ζητάνε είναι οι τροϊκανοί , οι υπόλοιποι με ένα αίσθημα ενοχής καλούμαστε , απλά , να τους πληρώσουμε .

    Ωστόσο οι ¨δεξαμενές¨ αδειάζουν , τα χρήματα τελειώνουν, οι νέοι άνθρωποι φεύγουν στην ξενιτιά , το κουράγιο χάνεται , και αναρωτιέσαι από που θα αντλήσουμε κουράγιο και δύναμη για να προχωρήσουμε ; Οι ανάγκες θα γίνονται μέρα με τη μέρα πιο αμείλικτες και την ίδια ώρα οι ¨βαθιές δεξαμενες¨ της ελληνικής ψυχής θα αδειάζουν . Πως θα ξαναγεμίσουν με νέες ορμές , με νέες δυνάμεις και με ποια πρόσωπα θα νοικοκυρευτεί αυτός ο τόπος ;

   Όπως έλεγε πρόσφατα ένας φίλος, στον πόλεμο της Αλβανίας σκοτώθηκε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας και όσοι γλύτωσαν πέθαναν από πείνα στη Κατοχή. Μετά ήρθε ο εμφύλιος και σαν να μην έφτανε και αυτό , ήρθε και η μαζική μετανάστευση να αδειάσει τη χώρα, από τους πιο νέους , τους πιο ανήσυχους , τους πιο δημιουργικούς . Κοινωνική γενοκτονία δεν ήταν αυτό για τη χώρα ;

   Και τώρα , όμως , το ίδιο πράγμα δεν συμβαίνει ; Εάν η οικονομική κρίση τελειώσει σε 3 ή 5 χρόνια , μπορεί να φανταστεί κανείς , το πως θα είναι η χώρα τότε ; Ποιοι θα έχουν μείνει για να αρχίσουν την πορεία αναστήλωσης ; Μιλάμε για μια πορεία αναστήλωσης . Με ποιούς όμως ; Ποιοί από το σημερινό πολιτικό σύστημα μπορούν να μας πείσουν ότι είναι ικανοί , τίμιοι και αξιόπιστοι για να ηγηθούν μιας τέτοιας προσπάθειας ;

   Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες σκότωσαν τον βασιλιά τους Παυσανία – τον έκτισαν μέσα στο ναό που είχε προσφύγει ως ικέτης και πέθανε από λιμοκτονία – αν και δεν είχαν αποδείξεις ότι έκλεψε, απλά και μόνο γιατί ¨μήδιζε¨, δηλαδή είχε υιοθετήσει τον  πλούσιο και σπάταλο τρόπο ζωής των Περσών . Δεν εξέτασαν που βρήκε τα χρήματα , αλλά στάθηκαν στο πως τα ξόδευε !!! Αυτό και μόνο ήταν ικανό στοιχείο να τον οδηγήσει στο θάνατο .

   Όταν λοιπόν ένας πολιτικός ζει με ανάλογο τρόπο , με σπατάλη και επίδειξη πλούτου , δεν είναι αυτός λόγος για να βρεθεί εκτός Βουλής και να κληθεί μετά – χωρίς τη βουλευτική του ιδιότητα – να απολογηθεί , από που προκύπτει αυτός ο πλούτος ;

   Όταν θα φτάσει αυτό να είναι μια σταθερά του συστήματος , ίσως κάτι να έχει αρχίσει να αλλάζει στο πολιτικό σύστημα .

   Σήμερα η χώρα χρειάζεται πολιτικούς κοσμοκαλόγερους , να διακονούν το κοινόν συμφέρον , να ζουν με λίγα και να προσφέρουν πολλά . Για να αλλάξει η φορά των πραγμάτων οφείλουμε – ως πολίτες – να τους αναζητήσουμε και να τους προτρέψουμε να προχωρήσουν μπροστά !!! – ( Εφ . ¨Χρονόμετρο¨ Καβάλας,2-11-2012)

   

   

Ένας ήρωας πολέμου του Σαράντα

              Το όνομά του Ίτσιος Δημήτριος . Γεννήθηκε στην Πορόϊρα Σερρών το 1906 και σε ηλικία 34 ετών επιστρατεύτηκε στον Εληνοϊταλικό πόλεμο .

              Ήταν λοχίας – πεζικού, αρχιφύλακας στο φυλάκιο-πολυβολείο Π8 του Μπέλλες , όταν στις 6 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα επιτέθηκαν εναντίον της Έλλάδος .

              Κάποια στιγμή ακούγεται βόμβος αεροπλάνων . Τρία ή τέσσερα ¨στούκας¨ πλησιάζουν την περιοχή και ξερνούν σίδηρο και φωτιά. Στη σφοδρότητα των επίγειων και ουράνιων επιθέσεων δεν αντέχει  άλλο η προκάληψη . Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής .

              Έρχεται η σειρά των πολυβολείων. Θερίζουν τα πολυβόλα τους . Ατσάλινοι οι υπερασπιστές τους , καθηλώνουν τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα βουτούν και ξαναβουτούν με λύσσα σκορπώντας φωτιά και όλεθρο. Τα οχυρά αντιστέκονται. Οι υπερασπιστές των πολυβολείων ποτίζουν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της γενέθλιας γης .

              Σταδιακά τα ελληνικά πολυβολεία Π3 , Π4 , Π5 και Π9 σιγούν . Ακολουθεί το Π6 που περικυκλωμένο από τον εχθρό έπειτα από σθεναρή αντίσταση καταλαμβάνεται το μεσημέρι .

              Το πολυβολείο του Δημητρίου Ίτσιου ανθίσταται . Έχει στη διάθεσή του 38.000 φυσίγγια που οι υπερασπιστές του είναι διατεθειμένοι να τα ¨ξοδέψουν¨ με την ¨δέουσα τσιγγουνιά ¨.

               Κάποια στιγμή ο λοχίας Ίτσιος βλέποντας το μάταιο της θυσίας , διατάζει τους στρατιώτες της μονάδος του να εγκαταλείψουν το Π8 . Ο ίδιος θα μείνει και θα προσπαθήσει να καλύψει μόνος του τη σωτηρία τους. Μερικοί υπακούουν. Οι Ανωποριώτες όμως μένουν. Φίλοι και σύντροφοι στις δουλειές και στα γλέντια στο χωριό. Πιστοί συμμαχητές τώρα στο Π8 , στην απόφαση για αντίσταση μέχρις εσχάτων. Στη θυσία.

               Οι επιθέσεις συνεχίζονται, πληθαίνουν και σκληραίνουν. Μα ο Ίτσιος δεν σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και τον θάνατο στους Γερμανούς εισβολείς .

                Κάποτε τα πυρομαχικά τελειώνουν . Ο λοχίας με τους συντρόφους του γνωρίζει ότι έπραξαν το καθήκον τους. Πολέμησαν για την πατρίδα , τις οικογένειές τους , τους φίλους τους.

                Με δυσκολία ανοίγουν τη βαριά σιδηρόπορτα του φρουρίου τους . Οι άνδρες συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι . Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός ζητεί να μάθει τον αρχηγό .

                Ο Δημήτριος Ίτσιος ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια , χαιρετά στρατιωτικά τον Γερμανό αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει :

              -Ίτσιος Δημήτριος , λοχίας πεζικού .

              -Συγχαρητήρια λοχία. Με την γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά την πανάρχαιη ιστορία των προγόνων σου .

               Αμέσως μετά του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει . Τον οδηγεί στο ξέφωτο , μπροστά στο πολυβολείο και δείχνοντας τα πτώματα 200 Γερμανών στρατιωτών του λέει :

              -Αυτό που βλέπεις λοχία , είναι έργο δικό σου .

                Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά :

              -Έπραξα το καθήκον μου .

              -Εσύ έπραξες το καθήκον σου , τώρα σειρά μου να ¨εκτελέσω¨ και εγώ το δικό μου καθήκον.

               Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στο κρόταφο του παλικαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ . Ψυχρή , εγκληματική δολοφονία .

               Ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος δεν έπεσε. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ . Έφυγε από τη ζωή άδικα , μία Απριλιάτικη μέρα , στην καρδιά της άνοιξης .

               Στη κεντρική πλατεία του χωριού Άνω Πορόϊα – Σερρών η ορειχάλκινη προτομή του ήρωα λοχία Δημητρίου Ίτσιου, ορθώνεται για να θυμίζει την αγάπη , το χρέος και την θυσία προς την πατρίδα και να παραδειγματίζει τις επερχόμενες γενιές .

               Βόλος 20-10-2012

               Βασίλειος Παλαμηδάς .

              

Ένας αφορισμός που δεν ίσχυσε

               Το 1954 άρχισε ένας πρωτόγνωρος, πνευματικός Μακαρθισμός, εναντίον του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη, που για μισό αιώνα τίμησε και εξύψωσε την Ελλάδα και χαλύβδωσε την παγκόσμια λογοτεχνία . Ο Πάπας της Ρώμης απαγόρευσε την κυκλοφορία του ¨Τελευταίου πειρασμού¨ . Ο Καζαντζάκης έστειλε τηλεγράφημα στον Βατικανό με μια φράση στα Λατινικά του χριστιανικού αναλογιστή Τεντουλιάν : ¨Ad tuum, domine tribunal appelo: ¨Υποβάλλω την έκκλησή μου στη δική σου δικαστική κρίση, Κύριε !

               Τον ίδιο χρόνο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής αποδοκιμάζει με αηδία τις ¨βλασφημίες¨ του μαέστρου της λογοτεχνίας κατά του Θεανθρώπου και ζητεί να μην επιτραπεί η μετάφραση των βιβλίων στα Ελληνικά. Οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας ¨Εστία¨ εκφράζουν την αγανάκτησή τους και την προτίμησή τους στον Μακαρθισμό, παρά στα ¨βρομόλογα του ανήθικου Καζαντζάκη¨ και αποκαλούν αλήτες τους διάσημους διανοούμενους υποστηρικτές της ελεύθερης σκέψης.

               Ο Μητροπολίτης Χίου κάνει αίτηση στην Ιερά Σύνοδο απαιτώντας τον αφορισμό του άθεου και την ποινική καταδίκη του από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων επίσης καταδικάζει τα βιβλία του βλάσφημου.

               Η Ιερά Σύνοδος καταράστηκε με μίσος και αφόρισε τον Καζαντζάκη . Μα για να γίνει έγκυρος ο αφορισμός του χρειαζόταν τη συγκατάθεση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως.

               Η ανωτάτη εξουσία της Ορθοδοξίας έκανε αίτηση στον Πατριάρχη Αθηναγόρα της Κωνσταντινούπολης και ζήτησε να αφοριστεί επίσημα ο ¨γιος του Σατανά¨ . Συνάμα ζήτησε επιμόνως την απαγόρευση των αισχρών έργων του και την ποινική τιμωρία του από τον Άρειο Πάγο, το Εφετικό Δικαστήριο και τον εισαγγελέα.

               Ο Καζαντζάκης απαντά ατάραχος στη ανώτατη ιεραρχία. ¨Με καταραστήκατε Άγιοι Πατέρες... Εγώ σας δίνω την ευχή μου. Ελπίζω η συνείδησή σας να είναι καθαρή σαν τη δική μου και να είσαστε ηθικοί και θησκευτικοί όπως εγώ ¨ .

               Τελικά η αλήθεια έλαμψε με το επίσημο έγγραφο του Φαναρίου. Εν ολίγοις, ο Καζαντζάκης επίσημα δεν αφορίστηκε ποτέ. Και αυτό γιατί το τυπικό της διαδικασίας του αφορισμού απαιτούσε μετά την λήψη της απόφασης από τη Ιερά Σύνοδο να υπάρξει και υπογραφή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Και ο Αθηναγόρας σαν είδε το αίτημα οργίστηκε. Το καταχώνιασε στο συρτάρι του και δεν το υπέγραψε ποτέ . 

Μέχρι εκεί έφταναν τα σύνορα

               Στη συνοικία Παλαιά-Βόλου, κοντά σον σιδηροδρομικό σταθμό, ένας μικρός δρόμος φέρει την ονομασία ¨οδός Μελούνας¨. Ας αναφερθούμε στα κριτήρια, βάσει των οποίων, επέλεξε η Δημοτική Αρχή Βόλου την ονοματοδοσία αυτού του δρόμου .

               Η Μελούνα είναι ελληνική αυχενική κορυφογραμμή και συγχρόνως διάβαση στις ΝΔ προσβάσεις του Κάτω Ολύμπου με υψόμετρο 540 μέτρα. Από αυτόν τον αυχένα επικοινωνεί η πεδιάδα της Ελασσόνος με την πεδιάδα του Πηνειού ποταμού . Η διάβαση της Μελούνας βρίσκεται σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από τον Τύρναβο.

               Μετά τον άτυχο για την Ελλάδα πόλεμο του 1897 η γραμμή της Μελούνας αποτελούσε την οροθετική γραμμή του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

               Πριν 100 ακριβώς χρόνια, το 1912, με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων ξεκίνησε η νικηφόρος προέλαση από τα υψώματα της Μελούνας. Δόθηκαν μάχες, έπεσαν κορμιά στα στενά της Μελούνας και του Σαρανταπόρου, που είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση ελληνικών εδαφών και την επέκταση των προς βορράν συνόρων μας .

               Σε μια πανηγυρική τελετή, στην ιστορική τοποθεσία της Μελούνας, έγιναν την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012, παρουσία των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, τα αποκαλυπτήρια του ¨Μνημείου Ελευθερία και Δόξα¨ για τους πεσόντες μαχητές της ιστορικής μάχης της Μελούνας.

                Το μέλλον για να είναι ευοίωνο, απαιτεί οι μνήμες να διατηρούνται. Και το αναγερθέν ¨Μνημείον πεσόντων¨ στη Μελούνα είναι μια μαρτυρία από τις πιο ιστορικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας .

Μια ¨διάσημη¨ φράση

               Με αφορμή τον θάνατο του πρώην υπουργού Γιώργου Κατσιφάρα (1935-2012), ο Νίκος Σαραντάκος γράφει μεταξύ άλλων στη ιστοσελίδα του :

              ¨Σε μια περίεργη σύμπτωση, μια μέρα, μετά τον θάνατο του Λευτέρη Βερυβάκη, χθες αποχαιρέτησε τη ζωή ένας συνάδελφός του στην πρώτη Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 1981, ο Γιώργος Κατσιφάρας. Ίσως βέβαια η σύμπτωση να μην είναι και τόσο εντυπωσιακή, κατά βάθος, αφού οι δυο τους ήταν συνομίληκοι, γεννημένοι κα οι δυο το 1935, αλλά και πάλι η ζωή δεν έχει επετηρίδα ώστε όσοι ήρθαν μαζί, να φεύγουν πάλι μαζί ¨.

               Ο Γ. Κατσιφάρας ήταν συγχωριανός των Παπανδρέου από το Καλέντζι Αχαΐας και προσωπικός φίλος του Ανδρέα, ένα καιρό ιδιαίτερος γραμματέας του, καθώς και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ . Συμπορεύτηκε πιστά στο Ανδρέα, πάντοτε αφοσιωμένος στον αρχηγό. Οι σημερινοί τριαντάρηδες μπορεί να μην τον πολυπρόλαβαν, αφού μετά το 2000 αποσύρθηκε από την πολιτική, αν και το όνομά του ακούγεται , αφού ο ανηψιός του Απόστολος έχει εκλεγεί Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδος.

               Δεν ανέλαβε ποτέ ¨βαρύ¨ υπουργείο. Σε εκείνη την πρώτη κυβέρνηση του 1981 είχε αναλάβει Υφυπουργός Προεδρίας, με αρμοδιότητα στον αθλητισμό, αλλά τον περισσότερο καιρό ήταν υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, πόστο που ήταν και το τελευταίο του σε Κυβέρνηση του 1996 .

               Πλούτισε την ελληνική παραπολιτική φρασεολογία με μια ¨διάσημη¨ φράση, που την είχε πει τα πρώτα χρόνια, ίσως σε συνέντευξη, ίσως σε υπουργικό συμβούλιο, απευθυνόμενος σε συναδέλφους του υπουργούς : ¨ Αν δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, όλους εμάς δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας ¨. Βέβαια σήμερα λέμε πιο πολύ : ¨ Άστον, δεν τον ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του ¨. Βέβαια, σήμερα, λέμε πιο πολύ : ¨Αυτόν δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του ¨ , κυρίως επειδή στις σημερινές πολυκατοικίες οι θυρωροί είναι σπάνιο είδος, που οδεύει προς εξαφάνιση.

               Το επώνυμο Κατσιφάρας φαίνεται πως προέρχεται από τη λέξη κατσιφάρα. Γράφεται και κατσηφάρα. Κατσιφάρα είναι η ομίχλη, η καταχνιά. Είναι λέξη κυρίως της νότιας Ελλάδας. Ακούγεται στη Κρήτη, στα Κύθηρα, στις Κυκλάδες, στην Πελοπόννησο, αλλά και στη Κύπρο.                     

Προφητικός ο λόγος του

 

 

               Ο Μπέρτολ Μπρεχτ (1898-1956) Γερμανός θεατρικός συγγραφέας, απαντά ξεκάθαρα με τον προφητικό του λόγο, πριν 85 χρόνια, σ’αυτούς που μας κυβέρνησαν και στους σημερινούς , που μας κυβερνάνε :

              ¨Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι

                κηρύχνουν τη λιτότητα.

                Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα

                ζητάνε θυσίες .

                Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους ,

                για τις μεγάλες εποχές που θάρθουν ... ¨ . 

Έκφραση ευχαριστιών

                Προς τον αξιότιμον κύριον,

                Βασίλειον Π. Παλαμηδάν,

                Ενταύθα 

 

                Σας εκφράζομε ευγνωμόνως και εκ βάθους ψυχής εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου τις θερμές μας ευχαριστίες, για την ευγενή καλοσύνη και πρωτοβουλία που είχατε να δωρήσετε στη ¨Λαϊκή Βιβλιοθήκη του θρησκευτικοφιλολογικού Συλλόγου Βόλου ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ¨, την περισπούδαστον  28τομον ¨Μεγάλην Ελληνικήν Εγκυκλοπαίδειαν¨, εκδόσεις Πυρσός ή Παύλου Δρανδάκη, η οποία θ’αντικαταστήσει την πεπαλαιωμένην και φθαρείσαν από την πολλήν χρήσιν , ομώνυμον εγκυκλοπαιδείαν του Συλλόγου μας.

                Ευχόμαστε ολόψυχα ο Θεός να σας χαρίζει υγείαν, δύναμιν και πολλά τα τέλεια δωρήματά του.

                Με πολλήν τιμήν και ευγνώμονας ευχαριστίας

                Δια το Διοικητικόν Συμβούλιον

                Ο Πρόεδρος

                Ιωάννης Δ. Πατρίκος  - Βόλος 28-8-2012 .          

 

             

Βραβείο στην Εταιρεία Θεσσαλικών Ερευνών

               Στις 29 Δεκεμβρίου 2011 η Ακαδημία Αθηνών απένειμε τις βραβεύσεις και λοιπές διακρίσεις των πιο άξιων σε ατομικό και συλ-

λογικό επίπεδο πνευματικών φορέων της χώρας για το περσινό έτος. Ανάμεσά τους ήταν και η Εταιρεία Θεσσαλικών Ερευνών στην οποία απονεμείθηκε βραβείο για το 40ραντάχρονο πολυσχιδές και επιστημονικό έργο της.

               Το βραβείο παρέλαβε σε ειδική τελετή στην Ακαδημία η πρόεδρος της Ε.Θ.Ε. Μηλίτσα Καραθάνου, ενώ στην τελετή παρευρέθηκαν και όλα τα μέλη του διοικητικού της συμβουλίου. 

               ΄Εχει ενδιαφέρον να διαβάσουμε το κείμενο του βραβείου συνταχθέν στην εξόχως καθαρεύουσαν Ελληνικήν γλώσσαν :

               ¨Τύχη Αγαθή, έδοξε τη Ακαδημία Αθηνών, την ¨ΕΤΑΙΡΕΊΑΝ ΘΕΣΣΑΛΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ¨, βραβείω τιμήσαι, ότι επι τεσσαρακονταετίαν αόκνως και πολυτρόπως δρώσα τον της Θεσσαλίας πνευματικόν και πολιτισμικό βίον εξόχως προάγει.

                Ανείπειν δε τας τιμάς εν τη πανηγύρει μηνός Δεκεμβρίου ενάτη επί εικάδι έτους ενδεκάτου και δισχιλιοστού.

                Ο Πρόεδρος                    Ο Γενικός Γραμματεύς

  Απόστολος Σ. Γεωργιάδης          Βασίλειος Χ. Πετράκος