Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Στην εγγονή μου Μαρία


                               Πιο τραγούδι να σου στείλω ,

                               ν’άναι κόκκινο σαν μήλο

                               κι ανάλαφρο σαν ένα φύλλο .

                               Στα μαλλιά σου να καθίσει ,

                               σαν πουλί να κελαηδήσει

                               και γλυκά-γλυκά να σε φιλήσει .

                               Ένα τραγούδι για να το βάζεις ,

                               την ώρα που διαβάζεις .

                                                                        
                               Β.Π.- Δεκέμβριος 2014

Οδοιπορικό φιλίας


                             ¨ Κι αν φτάσεις αργά το βράδυ

                                   ή κι αν έρθεις νωρίς το πρωί ,

                               κι αν έρθεις όταν σε περιμένουμε ,

                               ή όταν δεν μας τό χεις πει ,

                               χιλιάδες καλωσορίσματα θα βρεις

                               να σε αναμένουν .

                               Κι όσο πιο συχνά μας έρχεσαι ,

                               τόσο οι καρδιές , μας δένουν ...  

                
                                  Λογοτεχνικές αναζητήσεις : Β.Π-Δεκ.2014 .           

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Γυναίκα πράκτορας ερωμένη του Αϊστάιν


               Στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον δεσπόζει το άγαλμα του πατέρα της ¨ Σχετικότητας ¨ , το οποίο κατασκεύασε ο διάσημος γλύπτης Σεργκέϊ Κονέκοφ . Ο Κονέκοφ γνώρισε την όμορφη σύζυγό του Μαργαρίτα Κονέκοβα στον Αϊστάιν , ο οποίος υπέκυψε στη γοητεία της και έζησε έναν παθιασμένο και αδιέξοδο έρωτα , όπως αποδείχθηκε από τα γράμματα που της έστελνε .

             ¨ Όλα θυμίζουν εσένα ¨ της έγραφε , σε μία από τις εννέα επιστολές που δημοπρατήθηκαν πριν από 15 χρόνια από τον οίκο Σόθμπις .

              Όταν η Κονέκοβα επέστρεψε στη Ρωσία της χάρισε το χρυσό του ρολόϊ . Το πάθος του γι αυτήν τον είχε τυφλώσει . Το 1936 μετά τον θάνατο της συζύγου του της δεύτερης , σε ηλικία 66 ετών ξαναζούσε τη χαρά του έρωτα . Δεν ήξερα , όμως , ότι η αγαπημένη  του ήταν πράκτορας της διαβόητης KGB και ο έρωτάς τους ήταν απλά άλλη μία αποστολή ... 

              Mέχρι σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα για πόσο καιρό ο Αϊστάιν και η Κονέκοβα ερωτοτροπούσαν . Η σχέση τους για πολλές δεκαετίες ήταν άγνωστη και είδε το φως της δημοσιότητας όταν ανακαλύφθηκαν τα γράμματα που της έστελνε , μετά απο το 1945 , οπότε η Κονέκοβα γύρισε στη Μόσχα . Από αυτά αντλούνται και οι περισσότερες πληροφορίες .

              Η Μαργαρίτα Κονένοβα είχε μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες απο τη δεκαετία του 1920 μαζί με το γλύπτη σύζυγό της . ¨ Αποστολή της πεπειραμένης κατασκόπου ήταν η συλλογή πληροφοριών και ο επηρεασμός των επιστημόνων ¨. Αυτό έγραφε στα απομνήμονεύματά του , ο επικεφαλής προγραμμάτων πυρηνικής κατασκοπείας της ΕΣΣΔ Πάτελ Σαντομπλάτωφ .

             Ένα από τα σημαντικά της όπλα ήταν η ομορφιά της , την οποία αρχικά χρησιμοποίησε για την προσέγγιση του Αμερικανού φυσικού Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ και του αυτοεξόριστου Αλβέρτου Αϊνστάιν . Και τους δύο τους είχε γνωρίσει στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον .

             Στόχος της ήταν να αποσπάσει πληροφορίες από τον Αϊνστάιν σχετικές με την ατομική βόμβα , που οι επιστήμονες είχαν προτείνει στον Πρόεδρο Ρούσβελτ , να κατασκευάσουν πριν από τους Γερμανούς .

            Τελικά η Κοκένοβα δεν μπόρεσε να αποσπάσει τις κρίσιμες ατομικές πληροφορίες που επεδίωκε .

            Άγνωστο επίσης παραμένει αν ο Αϊνστάιν έμαθε ποτέ την αλήθεια για τον υποτιθέμενο έρωτα της Κονέκοβα .

           Β.Π.- Δεκέμβριος 2014  . 

 
                                                                                                                                          

Φίλος στις γιορτές


               Αλήθεια πως θα ήταν τα ¨ Χριστούγεννα ¨για τον Έλληνα Χριστιανό και Ορθόδοξο , αν ο Σκιαθίτης αναχωρητής Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν πλημμύριζε τις στήλες των εφημερίδων με τα γλαφυρά και υψιπετή παραδοσιακά του γραψίματα ;

               Καθισμένος σε κάποιο ανήλιαγο δωμάτιο , βασανιζόμενος από κρυολογήματα και έναν επίμονο βήχα , που του έτρωγε τα σωθικά , δίπλα σ’ένα χαρτί , να βουτά την πένα του στον αστείρευτο πνευματικό του θησαυρό και να τυπώνει στο χαρτί , ιστορίες και διηγήματα απείρου κάλλους . 

              Έμεινε στην έντιμη πενία του ανένταχτος ,  στη μικρή κοινωνία του νησιού , όσο και στην κοινωνία της Αθήνας : ¨ Μονήρης

Φευ ! Άεργος περιπατητής με αληθή συστολήν και ταπείνωσιν αισθάνεται εαυτόν εκτοπισμένον εις ερημίαν , όπως και εις την πόλιν.

              Όσοι απόμειναν μνήμονες και λάτρεις του , ας σύρουν από τα ράφια τους , τον ¨ Άγιο των Γραμμάτων ¨ τούτες τις μέρες και ας αναβαπτιστούν στον ¨ Πακτωλό ¨ της πίστης και της αγάπης .

              Ας λουστούν τα νάματα της Ελληνο-Ορθόδοξης παράδοσης , που τόσο πιστά την υπηρέτησε Εκείνος .

 
              Β.Π. – Βόλος , Δεκέμβριος 2014

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Στην τράπεζα του Μέλλοντος


               Όχι πως περιφρονούσε τα εγκόσμια . Μα το πατροπαράδοτο ένστικτό του και οι συνθήκες ζωής του , τον είχαν διδάξει από νωρίς να κάνει σωστούς λογαριασμούς . Αυτά έγραφε ο Κ.Καβάφης ,  σ’ένα ιδιωτικό του στιχούργημα το έτος 1897 :

             ¨ Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω ,

                εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω ,

                πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω ...

                
                Κ.Π.Καβάφης-Αλεξάνδρεια 1897

Μονοτονία


               Μέσα στα εβδομήντα χρόνια που έζησε ο ποιητής Κ.Καβάφης ( 1863 – 1933 ) τα τριάντα χρόνια , τα καλύτερα , τα πιο δημιουργικά , τα πέρασε ως υπάλληλος της ¨ Υπηρεσίας Αρδεύσεων¨ του Δήμου Αλεξάνδρειας .

               Μέρες συνεχόμενες , όπως ο ίδιος τις χαραχτηρίζει , που αναγνωρίζονται από μηχανική σχεδόν επανάληψη των ίδιων ενεργειών και από την αναγκαστική εκπλήρωση των εργασιακών υποχρεώσεων με αποτέλεσμα να δημιουργούν μια πικρή αίσθηση παγίδευσης . Η ζωή μοιάζει να χάνει την ομορφιά της και όλα να φαίνονται μονότονα και βαρετά και το κυριώτερο να στερείται , ο ποιητής , πολύτιμες ώρες από την ενασχόλησή του με τη τέχνη του .

              Μέσα σ’ένα τέτοιο αφόρητο κλίμα , με χλωμές και ανούσιες επαναλαμβανόμενες μέρες , θα πρέπει να βρισκότανε ο ποιητής , όταν έγραφε το ποίημα με τίτλο ¨ Μονοτονία ¨ εν έτει 1908 :

              

            ¨Την μιά μονότονην ημέραν άλλη

              μονότονη , απαράλλακτη ακολουθεί .

              Θα γίνουν τα ίδια πράγματα , θα ξαναγίνουν πάλι

              Οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουν και μας αφήνουν .

 

              Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα .

              Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει ,

              είναι χθεσινά τα βαρετά εκείνα

              και καταντά το αύριο , σαν αύριο να μη μοιάζει .

 

              Λογοτεχνικές αναζητήσεις : Β.Π. – Βόλος 17/12/2014  .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

΄Υστατο χαίρε


               Το Σάββατο 13-12-2014 έγινε η κηδεία ,στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου Βόλου , του εκδότη της ¨ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ¨ Γεωργίου Παρασκευόπουλου . Τον νεκρόν αποχαιρέτησε ο πρώην διευθυντής της εφημερίδος Θανάσης Σαμαράς ειπών τα εξής :

             ¨Κύριε Γιώργο . Από μικρός , αλλά και στα χρόνια της ωριμότητας και των γηρατιών , επιθυμούσες να αγναντεύεις τη θάλασσα , να τη χορταίνεις από το βουνό ψηλά .

               Απόμαχος πια , εξομολογούμενος την πολυσήμαντη πορεία σου στη ζωή , γινόταν φανερό ότι το λιμάνι και η θάλασσα ήταν μια αγάπη μεγαλύτερη για τη ¨ΘΕΣΣΑΛΙΑ¨ και το βιβλιοπωλείο .

              Δεν ήθελες επικήδειους , αποχαιρετισμούς και λόγια που θα χαθούν μαζί σου στον ουρανό , που με αστέρια ή χωρίς αυτά , μαύρος πάντα είναι .

              Θα ήταν όμως μεγάλη αμέλεια να μην υπογραμμίσουμε σήμερα που σε αποχαιρετάμε οριστικά και αμετάκλητα , το αδιαμφισβήτητο προτέρημά σου .

              Και θα δανεισθούμε και θα παραφράσουμε γι’αυτό , τα λόγια του μεγάλου Αλεξανδρινού : ¨ Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου , όπως την θέλεις , τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς :¨Μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου , μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες ¨ .

             Παράδοξο , ίσως , αλλά γεγονός . Έκανες πράξη την προτροπή του ποιητή : ¨ Δεν εξευτέλισες τη ζωή σου , πιαινοντάς την , γυρίζοντας συχνά κ’εκθέτοντάς την , στων σχέσεων και των συναναστραφών την καθημερινήν ανοησία ¨ .

            Δεν έγινε η ζωή σου ξένη και φορτική .

            Καλό σου ταξίδι .

 
            Β.Π.  – Βόλος 15/12/2014        .

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Πρωτοπόρος του Τύπου


               Την τελευταία του πνοή άφησε την Τετάρτη 10-12-2014, σε ηλικία 96 ετών , ο μακροβιότερος εκδότης της εφημερίδας ¨Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ ¨του Βόλου Γεώργιος Κ. Παρασκευόπουλος  .

               Υπήρξε επίσης ιδιοκτήτης του ιστορικού βιβλιοπωλείου ¨Αφοι Παρασκευόπουλοι ¨ επί της οδού Ιάσονος του Βόλου .

               Ο Γ.Παρασκευόπουλος , ιδιοκτήτης της ¨ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ¨ (1945-1990) , της αρχαιότερης επαρχιακής εφημερίδας επέτυχε να την κρατήσει ψηλά . Προχώρησε στον εκσυγχρονισμό της , λίγο πριν την πουλήσει το 1990 , στον αλευροβιομήχανο  Κωνσταντίνο Λούλη .

Ήταν αυτός που προχώρησε στην ηλεκτρονική σελιδοποίηση , πρώτος από όλους τους εκδότες πανελλαδικά .

              Επί 15 χρόνια από το 1953 – 1967 και μετά την Χούντα έως το 1975 , διετέλεσε πρόεδρος της Λιμενικής Επιτροπής Βόλου αφήνοντας την σφραγίδα του μέχρι σήμερα , καθώς τα βασικά έργα υποδομής του λιμένος Βόλου κατασκευάστηκαν επί των ημερών του .

              Αιωνία η μνήμη του .

              Β.Π. – Βόλος 11-12-2014 .
                                                                                                           

Στην Άννα που γιορτάζει σήμερα


                                  Έφυγες μια μέρα κρύα , βροχερή

                                   κι άφησες πίσω, μάνα , άντρα και παιδί .

                                   Ορφάνια , κλάμα , πόνο και γιατί ,

                                   δίχως αρρώστια , δίχως κάτι τι ,

                                   έφυγες κι όλα τριγύρω σε ζητούν .

 

                                    Γύρνα και φέρε πίσω τη χαρά ,

                                    δεν είν’ για σε θάνατος και λησμονιά .

                                    Γύρνα κι όλα Θάνε όπως παλιά ,

                                    γέλια , τραγούδια κι αγκαλιά .

                                                           

                                    Τ.Α. - Λάρισα 9/12/2014
                                                                                                                                               

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Τα γεράματα


               Τα γεράματα είναι μια χρονική περίοδος της ζωής μας αναπόφευκτη και δύσκολη . Και τούτο γιατί στα χρόνια αυτά παρουσιάζονται φθορές και βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό λόγω της πολυετούς χρήσης .

             ¨Αυτού που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θ’άρθεις ¨. Φράση που λένε συνήθως οι ηλικιωμένοι στους νέους , όταν αυτοί ειρωνεύονται τις αδυναμίες των γηρατειών . Κάποτε και οι γέροντες ήταν νέοι , αλλά και οι νέοι θά’ρθει ο καιρός που θα γεράσουν και τότε τους περιμένει η ίδια μοίρα . Τα νιάτα και τα γεράματα είναι στάδια , που τα περνάνε όλοι με τη σειρά τους . Σχετικός με την παροιμία είναι ο λόγος του Απολλόδωρου : ¨ Μη περιφρονείς , ω Φιλίνε , τις συνήθειες των γερόντων , που θα αποκτήσεις και συ όταν γεράσεις ¨ .

              O δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Δήμου , έγραψε στο ¨ ΕΘΝΟΣ ¨ , πριν από χρόνια ,  χρονογράφημα σχετικό με το θέμα και έδωσε τον τίτλο ¨ Αναπηρίες ¨ :

          ¨ Έχετε οδηγήσει ποτέ σαράβαλο αυτοκίνητο , υπερήλικο ; Αναρωτιέσαι την κάθε στιγμή , αν θα κινείται την επομένη . Περιμένεις τη βλάβη και δεν ξέρεις που θα χτυπήσει . Ζεις σε συνεχή ανασφάλεια . Μόλις φτάσεις , κάνεις το σταυρό σου που τα κατάφερες , χωρίς να είσαι σίγουρος πως όταν το ξαναχρειαστείς θα πάρει μπροστά . Ετσι νιώθει και ο γέροντας το σώμα του . Κάθε πρωί που ξυπνά , δεν ξέρει αν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι και κάθε βράδυ που κοιμάται  , αναρωτιέται αν και πως θα ξυπνήσει το πρωί και κάθε στιγμή περιμένει την επόμενη βλάβη .

             ¨Γήρας ολόκληρος εστί πήρωσις – πάντα έχει και πάσινενδεί ¨

 Έγραφε ο σοφός Δημόκριτος . Μετάφραση : ¨ Το γήρας είναι ολόκληρο αναπηρία . Τα πάντα έχει και τα πάντα του λείπουν¨ . Αλλά η πείρα της ζωής που κουβαλάει ο γέροντας , τον κάνει να νιώθει πιο ανάπηρος .

              Κάποτε , τουλάχιστον , οι γέροντες είχαν μεγαλύτερο κύρος . Τα άσπρα μαλλιά προκαλούσαν σεβασμό και η συμβουλή του γεροντότερου ζύγιζε περισσότερο . Η εποχή αυτή επιβιώνει μόνο στα παραμύθια και στα παλιά μυθιστορήματα . Τώρα η ζωή τρέχει με χίλια . Ο αργός γέρος είναι μόνο σαβούρα , ένα ενοχλητικό έρμα από το οποίο δεν ξέρουμε πως να απαλλαγούμε . Τον παρκάρουμε σ’ένα γηροκομείο και τον ξεχνάμε . Ή τον αφήνουμε μόνο σε μια γκαρσονιέρα και ανακαλύπτουμε το θάνατό του με μεγάλη καθυστέρηση .

               Ναι : Οι γέροι δεν είναι μόνο δυστυχισμένοι καιανασφαλείς , αλλά και ανεπιθύμητοι . Τα άσπρα μαλλιά δεν προσδίδουν πια καμία αίγλη .

               Οπότε ...  

               Οπότε καταργήθηκαν τα άσπρα μαλλιά . Οι εννέα στους δέκα υπερήλικες τα βάφουν . Καταργήθηκαν και τα γηρατειά . Ελάχιστοι γέροι κυκλοφορούν , γριές δε καθόλου . Μόνο άτομα τρίτης ηλικίας . Καλλυντικά , λίφτιγκ , ινστιντούτα , συμπληρώνουν την φενάκη . Πεθαίνουμε με κορακάτο μαλλί και τη μάσκα της νιότης πάνω στο ερειπωμένο πρόσωπο ¨ .

              

                Β.Π.

Με το τριφύλλι στο στήθος


Την τελευταία του πνοή άφησε , στις 2-12-2014 , σε ηλικία 81 ετών ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαριστής Κώστας Λινοξυλάκης , από τις μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία του Παναθηναϊκού , που πρωταγωνίστησε στα Ελληνικά γήπεδα , τη δεκαετία του 1950 .

                Γεννημένος στις 5 Μαρτίου 1933 στο Άνω Μέρος Ρεθύμνου, ο Κ . Λινοξυλάκης , ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τον Αστέρα Αθηνών

και τον 1953 κατέληξε στον Παναθηναϊκό , όπου έμελλε να περάσει το υπόλοιπο της καριέρας του ως το 1963 , οπότε και αποσύρθηκε . Αγωνιζόμενος ως κεντρικός αμυντικός , πανηγύρισε με τον Παναθηναϊκό τέσσερα πρωταθλήματα ( 1953, 1960 , 1961 , 1962 ) και ένα Κύπελλο Ελλάδος ( 1965 ) , οπότε και αποσύρθηκε ενώ φόρεσε 28 φορές τη φανέλλα της Εθνικής ομάδος ανδρών με την οποία έκανε ντεμπούτο τον Δεκέμβριο του 1950 , σε αγώνα με τη Β΄ ομάδα της Γαλλίας και για μεγάλο διάστημα διετέλεσε και αρχηγός της .

                 Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κώστας Λινοξυλάκης κατέγραψε και κινηματογραφική παρουσία , καθώς συμμετείχε στη ταινία ¨ Οι άσσοι του γηπέδου ¨ , μαζί με αρκετούς ακόμη ποδοσφαιρικούς ¨αστέρες¨ της εποχής , ενώ διετέλεσε επί σειράν ετών δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος στον Δήμο Αθηναίων .

                 Ο Κώστας Λινοξυλάκης θα αποτελεί πάντα υπερήφανο κομμάτι της ιστορίας του Παναθηναϊκού . Όπως επισημαίνει η ¨πράσινη¨ ΠΑΕ στη συλληπητήρια ανακοίνωσή της για το θάνατο του παλαίμαχου κεντρικού αμυντικού , ο οποίος ¨έφυγε ¨ από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών . 

   

                 Β.Π. – Δεκέμβριος 2014 .                                                                                                                    

 

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Φωτεινό παράδειγμα πανεπιστημονιακού δάσκαλου


                                         Δημήτριος Τριχόπουλος (1938-2014)

 

                                                      Νεκρολογίες

 

               Συλληπητήριο μήνυμα για τον θάνατο του Βολιώτη , διεθνούς αναγνώρισης ιατρού – ερευνητή Δημητρίου Τριχόπουλου , κοινοποίησε ο Δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος :

             ¨Θλίψη αισθάνεται κάθε Βολιώτισσα και κάθε Βολιώτης για την απώλεια του κορυφαίου ερευνητή , Ακαδημαϊκού , διακεκριμένου καθηγητή Ιατρικής και Επιδημιολογίας στα Πανεπιστήμια του Χάρβαντ και των Αθηνών Δημήτρη Τριχόπουλου .

              Ο Βόλος , η πόλη που γεννήθηκε , είχε την ευτυχία να καμαρώνει για τον επιστήμονα που συνέβαλε σημαντικά στην ιατρική έρευνα , με ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις σε διεθνή επιστημονικά φόρα , για τους περιβαντολλογικούς παράγοντες της καρκινογένεσης . Οι εργασίες του για την πρόληψη των νοσημάτων , με έμφαση στη διατροφή ήταν συχνά στις στις πρώτες ειδήσεις στα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης .

               Πριν από λίγους μάλιστα μήνες , στις αρχές Μαΐου 2014 , στο πλαίσιο της εαρινής συνάντησης της Ένωσης Καθηγητών Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών , που έγινε στο Βόλο , ο Δημήτρης Τριχόπουλος μίλησε σε ανοικτή επιστημονική εκδήλωση στη γενέτειρά του αποσπώντας για άλλη μια το ενδιαφέρον και την εκτίμηση των Βολιωτών .

               Ο Βόλος θα τιμά πάντα τη μνήμη του ξεχωριστού ανθρώπου και επιστήμονα , του Βολιώτη που τίμησε διεθνώς τη γενέτειρά του και ως ελάχιστο φόρο τιμής ο Δήμος θα καταθέσει στεφάνι στην κηδεία του που γίνεται την Τρίτη 2-12-2014 στην Αθήνα  .

               Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του ¨ .                                                                                          

 

 

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Πήγαινε να δουλέψεις


               Η ψυχολόγος και συγγραφέας κυρία Τατιάνα Αβέρωφ , κόρη του αείμνηστου πολιτικού Ευαγγέλου Αβέρωφ , στο βιβλίο της με τίτλο ¨ Δεσμός ¨ , γράφει για τα παραλειπόμενα των δύο ξεχωριστών συναντήσεων της Ελληνικής Αντιπροσωπείας με τον μεγάλο της πρόγονο – Εθνικό Ευεργέτη Γεώργιο Αβέρωφ , σε μια προσπάθεια οικονομικής ενίσχυσης της Ελλάδος εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων 1896 και των Βαλκανικών Πολέμων 1912 – 1913 .

            ¨Λένε , πως όταν οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Αντιπροσωπείας επισκέφτηκαν τον Γεώργιο Αβέρωφ στην Αλεξάνδρεια , για να ζητήσουν να συμβάλει στην αναμόρφωση του Σταδίου  - εν όψει της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896 – εκείνος τους κέρασε πρώτα εκλεκτά ντόπια τσιγάρα και περίμενε σιωπηλός όσο έβγαζαν τα σπίρτα τους απ’ τις τσέπες  και άναβαν τα τσιγάρα τους . Ύστερα , πήρε με τη μασιά ένα κάρβουνο από το τζάκι και άναψε το δικό του . ¨ Γιατί να ξοδεύω σπίρτα αφού η φωτιά είναι αναμμένη ;¨ Παρατήρησε δηκτικά . Και πρόσθεσε πως αν επικρατούσε παρόμοιο πνεύμα σπατάλης , στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων οι δωρεές δεν θα έφθαναν για να ολοκληρωθεί ούτε το πρώτο διάζωμα του Σταδίου .

               Τα μέλη της επιτροπής θα πίστεψαν δίχως άλλο , πως είχαν αποτύχει στη αποστολή τους να αποσπάσουν χρήματα από τον ευεργέτη . Γιατί ήταν αλήθεια πως παρά τα μυθικά ποσά που διέθετε απλόχερα σε πλείστους σκοπούς ο Γεώργιος Αβέρωφ ήταν γνωστός επίσης για την σφιχτότητά του και τον σκληρό τρόπο , με τον οποίον απέπεμπε πολλούς απ’αυτούς που ζητούσαν χρήματα . ¨ Δεν σου δίνω, για να μη σε κάνω τεμπέλη ¨, είχε ακουστεί να λέει . Ή κοφτά : ¨ Πήγαινε να δουλέψεις ¨ . Εξ ίσου κοφτά είναι ότι αρνήθηκε να συνεισφέρει στον έρανο για το θωρηκτό , που θα δώριζαν οι απόδημοι στην Ελληνική Κυβέρνηση τις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων 1912 – 1913 . ¨ Δεν δίνω λεφτά για πολέμους και πολεμικά , φέρεται να απάντησε τότε . Αν θέλετε για σχολεία , τότε να σας δώσω. Προτού φτιάξουμε στρατιώτες χρειαζόμαστε δασκάλους και παπάδες ¨ . Και όμως το ίδιο βράδυ παρέδιδε κρυφά ένα μεγάλό ποσό για τους σκοπούς του Εθνικού Αγώνα , υπό τον όρο να μη μαθευτεί η προσφορά του και κακοπάθουν οι δικοί του στο Τουρκοκρατούμενο ακόμη Μέτσοβο της Ηπείρου .

               Ο Γεώργιος Αβέρωφ δεν επέλεγε τυχαία τους σκοπούς που αναλάμβανε να υποστηρίξει . Οι δωρεές του εντάσσονταν σε ένα πλαίσιο με σχεδιασμό και υπαγορεύονταν από ένα όραμα , που είχε ως επίκεντρο το όφελος της Ελλάδος . Τον κατείχε η ιδέα της Πατρίδος και της Ανάστασης του Έθνους .

              ¨ Ήταν ένας ασκητής , ένας σεμνός άνθρωπος ¨, έγραψε γι’αυτόν ο Στρατής Τσίρκας ¨ .

 

                  Β.Π.-Βόλος 27/11/2014 .   

Μια απρόσμενη επίσκεψη


               Χειμωνιάτικο βράδυ . Έξω βρέχει . Μια βροχή συνεχόμενη , μονότονη . Η υγρασία στα επάνω της , να ¨τρυπά¨ μέχρι το κόκκαλο.

               Έχουν περάσει προ πολλού τα μεσάνυχτα . Οι δείκτες του ρολογιού μου πάνε να σχηματίσουν ορθή γωνία , που σημαίνει τρεις το πρωί . Είμαι άϋπνος . Ακόμη να με πάρει ο βασιλιάς Μορφέας στις αγκάλες του .

               Με τη συνδρομή ενός ζεστού χαμομηλιού και μισής ασπιρίνης χαλαρώνω και ¨ απογειώνομαι ¨ σιγά-σιγά .

               Ξαφνικά , μέσα στην άγρια νύχτα ακούω το κουδούνι της πόρτας .

             -Ποιός είναι ; Φωνάζω δυνατά .

             -Βασίλη άνοιξε , είμαι ο φίλος σου Δημήτρης Κοκκινάκης και πέρασα να σε δω . Κατέβηκα από τον ¨Επάνω Κόσμο¨ και ήρθα ¨ινκόγκνιτο¨ κατ’ευθείαν σε σένα . Να πάμε σήμερα στο ¨Πανθεσσαλικό¨ να δούμε την αγαπημένη μας Νίκη , που τόσο πολύ μου λείπει εκεί επάνω .

            -Eίσαι με τα καλά σου , του λέω . Παγωνιά , ξημερώματα και μου μιλάς για ποδόσφαιρο και ¨Πανθεσσαλικό¨. Έλα μέσα . Να μιλήσουμε πως τα πας εκεί επάνω . Τί κάνουν οι φίλοι , οι συνάδελφοι , οι συναθλητές σου ;

              -Καλά περνάνε . ¨ Τους βρήκα όλους , σε αρίστη  κατάσταση . Συνάντησα τον παλιό προπονητή και παίκτη της Νίκης Βόλου Νίκο Γκαμέτη . Και εκεί τον προπονητή κάνει . Έλα να δεις μου λέει την ομάδα στην προπόνηση . Πηγαίνω και τι να δω : όλη η παλιά φρουρά να δίνει το παρών . Άκουσε την σύνθεση της Νίκης : Τερματοφύλακας Κόγιας Μιναρετζόπουλος . Στην αμυντική γραμμή : Νίκος Δεβριάδης δεξιό μπακ , Γιώργος Κορωναίος αριστερά , Τάσος Μανιατάκης μαζί με τον Μάκη Ανδρέου στο κέντρο της άμυνας . Στη γραμμή των χαφ Σταύρος Ντάφης μαζί με τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη . Στην επίθεση , μπροστινή γραμμή , έξω δεξιά τον Μπάμπη Ζαντέρογλου και έξω αριστερά τον Αλέκο Αλεξανδρίδη . Με δύο φορ κρούσης τον Λευτέρη Καλιοτζή και τον Κώστα Κουκλάκη . Τώρα που ανεβήκατε εσύ και ο Δημήτρης Λαλές μου είπε ο Ν.Γκαμέτης η ομάδα θα πάει καλύτερα  και θα ενισχυθεί επιθετικά .

               Δεν σταματά εδώ ο προπονητής . Συνεχίζει την πάρλα του . Έχουμε πολλούς αναπληρωματικοούς ικανούς και ισάξιους με τους τακτικούς όπως : Τον Κώστα Τόλιο και Σίμο Πετρόπουλο στα χαφ , τους αδελφούς Αντώνη και Αλέκο Κόπανο στη άμυνα , τον Βαγγέλη Σταμπούλογλου στην επίθεση και πολλούς άλλους που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους .

               Εδώ σταματά την ανταπόκρισή του από το Υπερπέραν ο καλός άνθρωπος και φίλος Δημήτρης Κοκκινάκης .

               Στη συνέχεια , μου ζήτησε να μάθει για τη Νίκη και αν υπάρχουν πιθανότητες αγωνιστικής ανάκαμψης . Απάντησα ότι όλος ο φίλαθλος Νικιώτικος κόσμος ελπίζει την παραμονή της ομάδος στη κατηγορία .

               Οι ώρες πέρασαν . Άρχισε να ξημερώνει . Επάνω που σηκώθηκα να του προσφέρω έναν καφέ , ο νυχτερινός επισκέπτης εξαφανίστηκε .

               Δεν προλάβαμε να τα πούμε όλα . Ελπίζω όμως , ότι κάποτε θα ξανάρθει για να συνεχίσουμε τη συζήτηση , εκεί που την αφήσαμε.

                 

                Βασίλης Παλαμηδάς – Νοέμβριος 2014    .

 

                                                                                                                               

 

                                                                                                                                                                                     

               

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Λεπτή διαίσθηση ποιητή


                          Στα ρημαγμένα σκοτεινά της θύμησης παλάτια

                          πλανιέται ο νους τώρα στερνά με της ψυχής τα μάτια

                          και βάζοντας σ’ένα μικρό καντήλι λίγο λάδι

                          παλεύει μ’ένα φως θαμπό να σκίσει το σκοτάδι .

 

                          Πόσα κομμάτια της ζωής βλέπει εκεί ριχμένα

                          ελπίδες κι όνειρα χρυσά στη λησμονιά θαμμένα

                          να καρτερούν μια σάλπιγγα να τα νεκραναστήσει

                          πριν το καντήλι της ζωής παντοτεινά μου σβύσει .

 

                          Ω! νάτανε για μια στιγμή να γίνω ένα παιδάκι

                          ν’απλώνω τα χεράκια μου να ζεσταθούν στο τζάκι

                          στο πατρικό σπιτάκι μου να ξαναγεννηθώ

                          στης μάννας μου την αγκαλιά βρέφος να κοιμηθώ

 

                          Ω! νάταν πάλι βολετό σαν νιος να ξαναζήσω

                          στις πιο ψηλές βουνοκορφές του Ολύμπου να πατήσω

                          να πιω το νέκταρ των θεών σε μαγεμένη βρύση

                          να γίνει πάλι ανατολή του βίου μου η δύση .

                        
                          Λογοτεχνικές αναζητήσεις : Β.Π. /Ποίηση Κ.Ζημέρης .

Επέτειος Εξέγερσης Πολυτεχνείου


               Επέτειος του Πολυτεχνείου και πάλι . Όλοι θα σου πουν ότι τα μηνύματα είναι πάντα επίκαιρα . Θα σου μιλήσουν για αγώνες , στις ίδιες εκδηλώσεις , με τα ίδια ξεθωριασμένα τραγούδια και τα ίδια συνθήματα .

                Μα εσύ κάτσε και σκέψου . Μόνο η σκέψη και ο στοχασμός μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια εναργή ενόραση της σημερινής κατάστασης . Σκέψου ποιος είναι ο πραγματικός δρόμος για τη χώρα.

Ο δρόμος της ¨ πολλής δουλειάς ¨ , που δίδαξε ο Ελύτης ή των επαγγελματιών μιας δήθεν ¨ επανάστασης ¨, που ευθύνεται για την ...παθολογική φυσιολογία της πατρίδας μας ; Σκέψου ... . Και θα δεις ότι κοροϊδέψαμε αρκετά τους εαυτούς μας με λόγια και οράματα , ¨ με σημαίες και με ταμπούρλα ¨, για να συνεχίσουμε να τους πιστεύουμε...

               Το πλοίο πρέπει να σαλπάρει . Να ανοιχτεί στο ανοιχτό πέλαγος και να αναμετρηθεί με ανέμους και θύελλες . Πρέπει να φύγει από το τέλμα του λιμανιού και χρειάζεται ναύτες γερούς ...
                Αλ. Καλέσης , ¨Ελευθερία¨- Λάρισα 17/11/2014  .

Συνάντηση με Αλ.Παπαδιαμάντην


               Με αφορμή μια συνάντηση-συζήτηση με τον μεγάλο συγγραφέα Αλέξανδρον Παπαδιαμάντην , 26 Μαρτίου 1893 , Αθηναίος δημοσιογράφος , αφού κάνει πρώτα μια ανάλυση στο φαινόμενο-μύθο Παπαδιαμάντη , στη συνέχεια αφήνει τον ¨κοσμοκαλόγερο¨ να αφηγηθεί και να μιλήσει ¨ για το πνευματικό περιβάλλον και οι άνθρωποι ¨ κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα .

               Στο μπακάλικο του Μπάρκα . Ώρα ογδόη εσπερινή . Το μπακάλικον εφωτίζετο πλουσίως , δια ραμφών του αεριόφωτος . Τα εις βάθος του απόκρυφα δωμάτια ήταν κατειλημμένα υπό πολυαρίθμων παρεών , αίτινες συνέκρουον ευθύμως τα ποτήρια , και ευθυμώτερον και περιπαθέστερον έψαλλον την ¨ Μυγδαλιάν¨ του Δροσίνη αφ’ενός και περιπαθείς αμανέδες εξάλλου , ων συχνοτέρα επωδός αντήχει :     ¨ Έλα να σε κάμω μάκια

                                     Στο λαιμό και στα μαλάκια ¨

               Ευτραφέστατος μπακαλόπαις προσήλθε εις τας διαταγάς μας . Έστρωσεν επί  του τραπεζίου αντί τραπεζομανδήλου μίαν ¨ Έπιθεώρησιν ¨και μίαν ¨ Παλιγγενεσίαν ¨, παρέθηκεν επ’ αυτής αχνίζον γκιουβέτσι , από εν πινάκιον , από εν μαχαιροπήρουνον , από μίαν αμφίβολον πετσέτα , μισήν οκά άρτου κομμένου μπακάλικα , μίαν οκάν αφρίζοντος ρητηνίτου και τρία ποτήρια .

                Το σπαγέτον ορεκτικώτατον . Ο κ Παπαδιαμάντης εζήτησε και τυρόν μάλιστα , το κρέας τρυφερότατων , ο ρητηνίτης γευστικότατος και ημείς εφάγαμεν ορεκτικώτατα .

                Ο κ Παπαδιαμάντης , ο εκ της νήσου Σκιάθου συγγραφεύς , ιδιόρρυθμος , ο εκκεντρικός , ο Μποέμ , ο Μένιππος φιλόσοφος , ο άνθρωπος των καπηλείων και των τρωγλών , ο θαυμάσιος τύπος , ο ειλικρινής χαραχτήρ , ο περιφερόμενος συχνάκις ανά τας Αθηναϊκάς οδούς με το τετριμμένον και τεθωριασμένον επανωφόριον , με τα διπλά καταρρακωμένα πανταλόνια , με την ράβδον παραμάσχαλα και την χείρα αιωνίως επί του στήθους , ο πνευματώδης αυτός Λουκιανός , η χάρις αυτή του Θεοκρίτου , ο αναλυτικός ψυχολόγος Τουργένιεφ , ο παρατηρητικός Δίκενς , ο μελαγχολικός Κοππέ , ο γλαφυρός και φυσικώτατος Πλούταρχος , με τα άφθονα μαύρα αχτένιστα μαλλιά , με τον πλατύγυρον λερωμένον ημίψηλον , με τα πυκνά ακατάστατα και ακαλλίτεχνα γένεια , με την είρωνα φίλοινον φυσιογνωμίαν των , με την ανθηράν ευφυολογίαν του την αναφαινομένην εν  ακρατήτω

Πεζολογία , ο ήκιστα αυτός φαινόμενος ποιητής , ο ελάχιστα δεικνυόμενος συγγραφεύς , η μορφή του σχολαστικού , του δασκάλου , η προτομή αυτή του Σειληνού , ο ιδιότροπος , ο φυγόπονος διά τας φιλολογικάς εργασίας , ο καταδαπανών δέκα ώρας της ημέρας εις μεταφράσεις , εκ του γαλλικού και του αγγλικού διά την ¨Ακρόπολιν¨και το ¨ Νέον πνεύμα ¨, ο σκορπών ολόκληρον το βάρος του θυλακίου του διά μίαν εσπέραν , ο ζων μεταξύ ενός ποτηρίου οίνου και ενός κυπέλλου ζύθου , με τα σιγαρέτα του εις το πλάϊ , ο χρυσός αυτός άνθρωπος , καθ’όλην την διάρκειαν του μποέμικου δείπνου μας , μας έτερπεν εκ καρδίας τόσον αγαθός και τόσον φιλόφρων δεικνυόμενος , αυτός ο τόσον άγριος , ο τόσον απότομος συνήθως .

               Και εν μέσω των συχνών προπόσεών μας και των συγκρούσεων των ποτηρίων εν γλυκεία αδελφικότητα εξακολουθεί να απαντά εις τας ερωτήσεις μου και να λέγει πάντοτε αυτός , ο τόσον κατηφής , ο τόσον δύσκολος συνήθως .

               Από τον Σολωμόν εκτιμά περισσότερον τον Βαλαωρίτην και κατόπιν αυτού τον Ζαλοκώσταν . Ο Βαλαωρίτης του αρέσει περισσότερον , διότι τον θεωρεί , ότι αυτός μόνον ειργάσθη εθνικώς , αυτός είχε καρδίαν , αίμα , αίσθημα , έξεις όλα συγχωνευμένα Ελληνικά και παρήγαγε μακράν εποποιίαν , ενώ ο Σολωμός , παρ’όλην την ατελή και άμορφον παραγωγήν του , φαίνεται κάπως ξένος , εν Ιταλία ανατραφείς , ουχί αδόλως εμπνευσθείς , Επτανήσιος ων . Τώρα αν θέλετε και τας ιδέας μου περί των συγχρόνων ποιητών και συγγραφέων ακούσατέ τας .

               Τον Ροΐδην τον θεωρεί ως πνευματώδη , αλλ’εις το παρελθόν ανήκοντα . Τον Άννινον πνευματώδη και αυτόν , καλλιτεχνικώτερον  αλλά εις την παρωδίαν ανήκοντα . Τον Ψυχάρην ως ποιητήν καλόν , ως γλωσσολόγον και λατρευτήν της δημώδους γλώσσης . Λεβαντίνον , ψευδή , τεχνητόν . Προσθέτει μάλιστα ότι η μονομανία του αυτή , να αποκτήσει όνομα εις την Ελλάδα κατέστη δι’αυτόν ψύχωσις , την οποίαν δεν απέφυγαν και παρ’ημίν πλείστοι όσοι καλοί ποιηταί και λογογράφοι προσεκολλήθησαν στερρώς και τυφλότατα προς αυτόν . Την δημοτικήν γλώσσαν που την είδε , που την έμαθε , που την εσπούδασε ο Ψυχάρης ; Αυτός είναι σχεδόν ξένος , αριστοκράτης Φαναριώτης , επιχειρών  με ένα στρεβλωτικόν ιδίωμα να επιβληθεί ως δημιουργός και διδάσκαλος ολόκληρου έθνους .

               Τον Δροσίνην τον θεωρεί ως καλόν . Τον Μητσάκην τον αγαπά ως φίλον και τον εκτιμά ως συγγραφέα . Τον Καρκαβίτσαν τον φίλον του τον αναγνωρίζει ως κατέχοντα τάλαντον αναμφισβήτητον . Τον Ξενόπουλον τον λέγει καλούτσικον . Αυτός έχει καλαισθησίαν , εργάζεται , αλλά δεν δύναται να αντιληφθεί τα πρέποντα θέματα . Τον Κρυστάλλην τον αγαπά ως κλέφτην και ως τσομπάνον και τον θεωρεί ως μόνον αγνόν δημοτικόν . Τον Εφταλιώτην τον θεωρεί καλόν .

               Ο Γαβριηλίδης , αλλά ποιός Γαβριηλίδης ; Δι’ αυτόν καλύτερος είναι εκείνος που του σκάει 250 δραχμές τον μήνα ( εφημερίδα ¨ Ακρόπολις ¨ ) . Ο Γαβριηλίδης είναι δύναμις . Νεωτεριστής , πρωτότυπος , αυθόρμητος , ανεξάρτητος , ανασφισβήτητος αξία , γνωρίζουσα να συμβαδίζει με τας αξιώσεις και τας κλίσεις του κοινού .

               Τον Πολέμην ως νέον ευαίσθητον , συμπαθητικόν , αλλ’ ευρωπαΐζοντα , συνεσφιγμένον με το Ευρωπαϊκόν πνεύμα . Τον Παλαμάν , φίλον σεβαστόν και απαιτητικόν . Τον Μάνου αρκετά καλόν . Τον Πολυλάν σοφόν αλλά και ιδιότροπον και τον Καλοσγούρον , αυτός δεν είναι για κουβέντα .

               Την αφήγησή του , την επισφράγισε με ένα περιστατικό :

              ¨Μίαν ημέραν ο κ Σίμων Αποστολίδης και ο κ Ανδρέας Συγγρός συνομίλουν καθ’οδόν , οπότε διερχόμενος ο συγγραφεύς των ¨Ειδυλλίων¨ , πάντοτε ρακένδυτος και ιδιότροπος , εχαιρέτισεν τον κ Αποστολίδην . Ο μέγας τραπεζίτης Συγγρός , διακόψας την συνομιλίαν , προσέθεσε επί τη ευκαιρία :

  • -         Για δέστε εδώ εις την Ελλάδα ως και οι επαίτες φέρουν μπαστούνια .
  • -         Τι λες Κυρ Ανδρέα , αυτός είναι ο καλύτερος διηγηματογράφος .
  • -         Ποιος ; Πως τον λένε ;
  • -         Παπαδιαμάντην .
  • -         Και είναι σαν διακονιάρης ! Απήντησε ετι εκπλητότερος , αυτήν την φοράν ο κ Συγγρός ¨ .
     
Λογοτεχνικές επιλογές :Β.Π. , Βόλος-Νοέμβριος 2014 .