Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Λόγια Νίκου Καζαντζάκη


               ¨ Η πεποίθηση των Ελλήνων , ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή , μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία , μια αυθυποβολή χιλιετιών , όμως αυτή η αυθυποβολή , γενόμενη πίστη , ασκεί μία γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή .

                  Χάρη σ’αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες . Μετά από τόσους αιώνες εισβολών , σφαγών , λιμών θα έπρεπε να είχαν εξαφανιστεί .

                  Όμως η ουτοπία , που έγινε πίστη , δεν τους αφήνει να πεθάνουν .

                  Η Ελλάδα επιζεί ακόμα , επιζεί , νομίζω , μέσα από διαδοχικά θαύματα ¨ .

              
                                                                 Νίκος Καζαντζάκης - 1955 

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Η δίκη του Μενέλαου Λουντέμη


               Στις 13 Μαρτίου 1956 ημέρα Δευτέρα , στο Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών , αρχίζει η δίκη του Μενελάου Λουντέμη , για το βιβλίο του ¨ Βουρκωμένες μέρες ¨ . Μαζί με τον συγγραφέα κατηγορούμενοι και οι εκδότες Νίκος Αμπατιέλος , Ιωάννης Γράμπελας και Χ . Χριστοδουλάκης .

               Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη . Το ίδιο και οι διάδρομοι . Όσοι δεν βρήκαν θέση στην αίθουσα και στους διαδρόμους βολεύτηκαν στις σκάλες .

              Ήρθαν να παρευρεθούν στη δίκη πολίτες κάθε κατηγορίας . Συγγραφείς , ποιητές , δημοσιογράφοι , εκδότες , εργάτες , υπάλληλοι και προ πάντων νέοι . Το κατηγορητήριο μακροσκελές , καμιά ογδονταριά σελίδες .

              Προς το τέλος του μακροσκελέστατου αυτού κειμένου αναφέρονταν ότι ο κατηγορούμενος στάλθηκε στο δικαστήριο για να δικαστεί για το βιβλίο του ¨ Βουρκωμένες μέρες ¨ και συγκεκριμένα για το διήγημα ¨ Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό ¨ , που περιλαμβάνεται σ’αυτό . Τον κατηγορούν για εσχάτη προδοσία και για αντεθνική δράση και ότι με το έργο του υπονομεύει την ενότητα του Ελληνικού λαού και καλλιεργεί το μίσος και τον διχασμό ανάμεσα στους Έλληνες .

             Στο επίμαχο διήγημα ¨ Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό ¨, ο Λουντέμης αναφέρεται στην εξής ιστορία :

           ¨Στο σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας εργάζεται σαν υπηρέτρια μια όμορφη δεκατετράχρονη κοπέλα . Η Ειρηνούλα , έτσι λεγόταν η κοπέλα , υπόφερε πολλά . Τα αφεντικά της  φέρονταν άσχημα . Μια βραδιά , ύστερα από ένα τρικούβερτο γλέντι και χαρτοπαιξία , ο σπιτονοικοκύρης και οι καλεσμένοι του , μεθυσμένοι τύφλα επιτίθενται στο κορίτσι με σκοπό να το βιάσουν . Εκείνο κατατρομαγμένο τρέχει να κρυφτεί για να γλιτώσει . Βγαίνει στο μπαλκόνι και φωνάζει ζητώντας βοήθεια . Για καλή του τύχη , ακριβώς απέναντι ήταν ένα γιαπί , όπου δούλευε μια παρέα οικοδόμων . Ακούγοντας τις φωνές του κοριτσιού οι εργάτες έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει . Έβαλαν μια σκάλα και γλύτωσαν την Ειρηνούλα από τις ορέξεις και τη λύσσα των αφεντικών της . Το κορίτσι έχει πάθει κλονισμό και κλαίει με αναφιλητά όλη την ώρα . Οι οικοδόμοι προσπαθούν να την καθησυχάσουν λέγοντάς της ¨ Μην κλαις Ειρηνούλα , όσο βρίσκεσαι κοντά μας μη φοβάσαι ... ¨ .

               Η αστική δικαιοσύνη έκρινε ότι ο συγγραφέας  , μ’αυτόν τον τρόπο δυσφημίζει την αστική τάξη . Αυτό το πράγμα , κατά την άποψη της αστικής δικαιοσύνης , ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία . Και με την κατηγορία αυτή έστειλε τον Λουντέμη στο δικαστήριο για να δικαστεί .

                   Ο πρώτος μάρτυρας κατηγορίας , που καταθέτει είναι ο αστυνόμος της Γενικής Ασφάλειας Π . Καραχάλιος . Αναφερόμενος στο περιεχόμενο του βιβλίου λέγει : ¨ ... στο διήγημα ¨ Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό ¨ , εμφανίζει μίαν εύπορο οικογένειαν να βασανίζει μια μικρή υπηρέτρια , η οποία δέχεται και επίθεσιν με ανήθικους σκοπούς , ενώ οι εργάτες την παίρνουν υπό την προστασίαν των και την σώζουν . Γενικώς παρουσιάζει την αστική τάξη ως φιλοπόλεμη και διεφθαρμένη , ενώ οι εργάτες , κατά την γνώμη του , είναι οι μόνοι ηθικοί και υπερασπίζονται την Ειρηνούλα ... ¨ .

                 Στη συνέχεια ακολουθεί ο εξής διάλογος του μάρτυρα με τον συνήγορο υπεράσπισης Γιώργο Θεοτοκάτο : ¨ Κύριε μάρτυς , μήπως τη γνώμη που έχετε για το βιβλίο ¨ Βουρκωμένες μέρες ¨ του Μενελάου Λουντέμη , τη σχηματίσατε γιατί ο συγγραφέας του είναι γνωστός κομμουνιστής και από καιρό εξόριστος σε ξερονήσι ; ¨   ¨Οχι

Κύριε συνήγορε ¨ , είπε ο Καραχάλιος . ¨Η γνώμη μου είναι αντικειμενική . Διάβασα το βιβλίο δύο φορές και μάλιστα με πολλή ταραχή . Εμάς δεν μας ενδιαφέρει ποιος γράφει κάτι , αλλά το τι είναι αυτό που γράφει , δηλαδή το περιεχόμενο . Κρίνουμε το περιεχόμενο και όχι τον γράφοντα .

               ¨Ωραία , κύριε μάρτυς . Στηριγμένος στην αμεροληψία και την αντικειμενικότητά σας , θα διαβάσω κάποιους στίχους χωρίς να σας πω το όνομα του συγγραφέα και θα σας παρακαλέσω αφού τους ακούσετε να κάνετε τη σύγκριση με το βιβλίο ¨ Βουρκωμένες μέρες ¨ του Λουντέμη .

                Ο Θεοτοκάτος ανοίγει ένα πανόδετο με ξεθωριασμένο εξώφυλλο βιβλίο και απαγγέλλει :

              ¨Εγώ είμαι ο γκρεμιστής , γιατί είμαι και ο κτίστης ,

ο διαλεκτός της άρνησης κι ο ακριβολόγος της πίστης .

Και θέλει και το γκρέμισμα και καρδιά και χέρι .

Στου μίσους τα μεσάνυχτα , τρέμει ενός πόθου αστέρι .

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός , του χαλασμού πατέρας ,

πάντα κοιτάζω προς το φως , το απόμακρο της μέρας .

Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος , εγώ κι ο ανοιχτομάτης ,

του μακρεμένου ο αγναντευτής κι ο κλέφτης κι ο πελάτης .

Και με το καρυοφύλλι μου και με το απελατίκι ,

Την πολιτεία την κάνω ερμιά , γη  χέρσα το χωράφι ¨ .

             ¨Περιμένω να ακούσω τη γνώμη σας γι’αυτό το κείμενο , κύριε μάρτυς ¨ .

             ¨Δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη ακούγοντας μόνο ένα απόσπασμα . Τίνος είναι το βιβλίο ; ¨

              ¨ Γιατί κύριε μάρτυς , σας ενδιαφέρει ; ¨

              ¨ Ναι με ενδιαφέρει ¨.

              ¨ Γιατί να σας ενδιαφέρει . Εσείς είπατε προηγουμένως ότι για να σχηματίσετε γνώμη για κάποιο έργο δεν σας ενδιαφέρει ο συγγραφέας , αλλά το περιεχόμενο και μόνο το περιεχόμενο ¨ .

               ¨Κύριε συνήγορε , όταν γνωρίζουμε τον συγγραφέα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι λέει . ¨

               ¨Δεν θα σας το πω , γιατί αυτό αντιβαίνει στη συμφωνία που κάναμε πριν από λίγο . Και ύστερα εσείς είπατε όταν κρίνετε αντικειμενικά ένα λογοτεχνικό έργο , το κρίνετε από το περιεχόμενο και όχι από τον συγγραφέα ¨ .

                Ο διάλογος οδηγεί σε αδιέξοδα . Ο πρόεδρος επεμβαίνει :

               ¨Κύριε συνήγορε , δεν σας επιτρέπω να συνεχίσετε . Δεν σας επιτρέπω να διαβάζετε ενώπιόν μας τέτοια κείμενα . Αυτό που διαβάσατε δεν είναι ποίημα , είναι λίβελλος εναντίον του Έθνους , είναι ένα κείμενο αντεθνικό που πρέπει να κατασχεθεί και να καταστραφεί αμέσως , ενώ εκείνος που τόγραψε , αν δεν έχει καταδικαστεί μέχρι τώρα , πρέπει να καθήσει στο εδώλιο μαζί με τον πελάτη σου , να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία ¨ .

               ¨Κύριε πρόεδρε ,  το ποίημα που απήγγειλλα προ ολίγου ενώπιόν σας και που σεις το χαραχτηρίσατε ¨ λίβελλο εναντίον του Έθνους και αντεθνικόν ¨ είναι απόσπασμα από το γνωστό ποίημα ¨ Ο εκδικητής ¨, που εκείνος που το έγραψε πρέπει κατά την γνώμην σας να δικαστεί για ¨ εσχάτη προδοσία ¨ . Αυτός δεν είναι άλλος παρά ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς , που όλο το Έθνος τον διαβάζει , τον αγαπά και τον τιμά . Όσο προδότης είναι , κύριε πρόεδρε , ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς , άλλο τόσο προδότης είναι ο Μενέλαος Λουντέμης , που έγραψε το βιβλίο ¨ Βουρκωμένες μέρες ¨ .

                Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν αθωωτική για τους κατηγορουμένους .

             

                Β.Π. – Βόλος 29/5/2015             . 

                       

Τορπιλισμός του υπερωκεανίου ¨ Λουζιτάνια ¨


                Το Βρετανικό επιβατηγό υπερωκεάνιο ¨ Τιτανικός ¨ βυθίστηκε στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό στις 15 Απριλίου 1912 από σύγκρουση με ένα παγόβουνο , κατά το παρθενικό του ταξίδι από Σαούθαμπτον προς την Νέα Υόρκη .

               Η βύθισή του προκάλεσε τον θάνατο 1500 ατόμων περίπου σε ένα από τα πιο θανατηφόρα ναυτικά δυστυχήματα σε καιρό ειρήνης στη σύγχρονη ιστορία .

               Το πλοίο RMS titanic , ήταν το μεγαλύτερο πλοίο εν πλω , όταν εισήλθε σε υπηρεσία . Ο ¨ Τιτανικός ¨ ήταν το δεύτερο από τα τρία υπερωκεάνια της κλάσης Olympic που χρησιμοποιούσε η White Star Line  και κατασκευάστηκε από το ναυπηγείο Harland and Wolff στο Μπέλφαστ με ναυπηγό-αρχιτέκτονα τον Τόμας Άντριους . Ο Άντριους έχασε τη ζωή του στο ναυάγιο . Στο παρθενικό του ταξίδι μετέφερε 2224 επιβάτες και πλήρωμα .

               Μετά τρία χρόνια , στις 7 Μαΐου 1915 ένα νέο ναυάγιο συγκλονίζει την υφήλιο . Το Βρετανικό υπερωκεάνιο ¨ Λουζιτάνια ¨ήταν το καύχημα της ναυπηγικής βιομηχανίας στις αρχές του 20ου αιώνα . Η βύθισή του από Γερμανικό υποβρύχιο στις 7 Μαΐου 1915 , συνετέλεσε την είσοδο των ΗΠΑ στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο .

               Το πλοίο έκανε το παρθενικό του ταξίδι από το Λίβερπουλ στη Νέα Υόρκη στις 7 Σεπτεμβρίου 1907 . Ήταν εκτοπίσματος 32000 τόνων και ανέπτυσσε ταχύτητα 26 κόμβους . Τις παραμονές του μεγάλου πολέμου το πλοίο είχε υποστεί μετατροπές σε ναυπηγείο του Λίβερπουλ για τις ανάγκες του Βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού .

              Την Πρωτομαγιά του 1915 κι ενώ ο μεγάλος πόλεμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη σε όλα τα μέτωπα , χερσαία και θαλάσσια το ¨Λουζιτάνια ¨ απέπλευσε από τη Νέα Υόρκη για να πραγματοποιήσει το δρομολόγιό του προς το Λίβερπουλ με 1959 επιβάτες και πλήρωμα .

              Στις 7 Μαΐου 1915 κι ενώ βρισκόταν κοντά στις Ιρλανδικές ακτές το ¨ Λουζιτάνια ¨ δέχθηκε επίθεση από Γερμανικό υποβρύχιο τύπου U-20 . Μια τορπίλη το βρήκε στα πλευρά και την πρώτη έκρηξη ακολούθησε μία δεύτερη , που το έσχισε στα δύο . Το πλοίο βυθίστηκε μέσα σε 20 λεπτά και 1918 άνθρωποι πνίγηκαν . Η απώλεια του υπερωκεανίου και τόσον επιβατών μεταξύ των οποίων ήταν 114 Αμερικανοί πολίτες , προκάλεσε κύμα αγανάκτησης στις Ηνωμένες Πολιτείες .

             Ο Πρόεδρος Γουντρόου Γουίλσον διαμαρτυρήθηκε στη Γερμανική Κυβέρνηση για την καταβύθιση του ¨ Λουζιτάνια ¨ και σε ανακοίνωσή του ανέφερε : ¨ Εξ ονόματος της ανθρωπότητος και του Διεθνούς Δικαίου , οι Ηνωμένες Πολιτείες ζητούν εγγύηση ότι αυτό το δικαίωμα ( των ουδετέρων να ταξιδεύουν σε ουδέτερες ή πολεμικές ακτές θα είναι σεβαστό και ότι δεν θα υπάρξει επανάληψη παρομοίου επεισοδίου με σκοπό να μεταφέρουν αμάχους ) .

                Η Γερμανία από την πλευρά της δικαιολογήθηκε ότι είχε δημοσιεύσει από τις 22 Απριλίου στις εφημερίδες ανακοίνωση με την οποία προειδοποιούσε τους πολίτες των ουδετέρων χωρών να μην επιβιβάζονται σε πλοία των εμπολέμων δυνάμεων . Ισχυρίστηκε ακόμη ότι το ¨ Λουζιτάνια ¨ μετέφερε όπλα , που προορίζονταν για τη Βρετανία , γεγονός που η Αγγλική Κυβέρνηση αρνήθηκε κατηγορηματικά .

               Χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι το ¨ Λουζιτάνια ¨ όντως μετέφερε πολεμικό υλικό και συγκεκριμένα φορτίο φυσιγγίων και οβίδων συνολικά 173 τόνων εν αγνοία των επιβαινόντων . Η καταβύθιση του Βρετανικού υπερωκεανίου και ο εν γένει υποβρύχιος πόλεμος των Γερμανών , ήταν ένας μεταξύ των λόγων της Αμερικάνικης εμπλοκής στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο , στο πλευρό των δυνάμεων της Αντάτ .

 
             Β.Π . – Βόλος , Μάϊος 2015

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Ο δασκαλάκος


               Τον θυμάμαι απ’ τα μαθητικά μας , τ’αθλητικά μας μάλλον χρόνια , με κείνες τις μετα-ξυλοδαρμών ποδοσφαιρικές μας συναντήσεις στο γήπεδο των ¨ Αγίων Ταξιαρχών ¨ , μεγάλη η χάρη τους . Εκείνος σέντερ μπακ του ¨ Κεραυνού ¨ του Αγίου Γεωργίου Νηλείας , ελόγου μου σέντερ φορ της ¨ Αστραπής ¨ Κάτω Λεχωνίων . Άγρια ¨ ντέρμπι ¨, όμορφα χρόνια .

               Κύλησε αρκετό νερό από τότε στ’αυλάκεια των χωριών μας κι ο φίλος και συγχωριανός μου έγινε δάσκαλος , μ’ένα μεστό και φιλοσοφημένο λόγο , δώρο ζωής στους μαθητές του . Κύλησε κι άλλο νερό , τρέχανε τότε οι βρύσες μας , οπότε και συναντηθήκαμε στη ¨ Θεσσαλία ¨, στα γραφτά μας .

               Ήταν απ’ τους συνεργάτες , τους βασικούς , όπως γράφω και στο ¨ Γιαννάκο , το σταυρό σου ¨ . Και δεν αρκέστηκε στο χρονογράφημα , στα εορταστικά , στις επετείους . Με πείσμα ερευνούσε τις γραφές , ζωντάνευε την ιστορία , έψαχνε κι εύρισκε στοιχεία και τα διαστάυρωνε με την ιστορική αλήθεια . Και μη νομίσει κανείς ότι καθόταν κι έγραφε , γιατί δεν είχε τι άλλο να κάνει.

Και το κουρούκι του μάζευε και τα ψιρίκια άρευε και το μαξούλι κουβαλούσε με τσουβάλια στις γαλιάγρες . Ήταν και είναι ένας εργάτης του πνεύματος και της γης . Και τα δουλεύει και τα δύο με την ίδια ζέση . Και τα προκάνει όλα . Και η προσφορά του εκπλήσσει με την έκδοση των βιβλίων του . Το ένα κοντά στο άλλο . Με διακρίσεις , επαίνους και βραβεία , χωρίς να είναι γνώριμος στα ¨ πουστο-κλαμπ των Αθηνών ¨ , όπως είχε χαραχτηρίσει τις κλίκες του κλεινού άστεως ο Γιάννης Μουγογιάννης . Ο Γιώργος Οικονομίδης , στο Βόλο κάποτε θυμάμαι το έλεγε δυνατά :  ¨ Η επαρχία είναι η πρωτεύουσα του πνεύματος ¨ , αλλά κι ο Μένιος Μουρτζόπουλος αργότερα μιλούσε για έδρα Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας .

               Για τον Κώστα Λιάπη , ναι !

               Τα βιβλία του είναι ένας μόχθος ζωής , είναι αγώνας έρευνας, που οδηγεί στην αποκάλυψη , στην τελειότητα , στο θαύμα . Από που ν’αρχίσεις , που να σταθείς στα 19 , ως τώρα, βιβλία του , αλλά και στα περιοδικά , που έβαλε την υπογραφή του ως εκδότης ή συνεργάτης τους . Τα Πηλιορείτικα είναι το πάθος του , ν’αποκαλύπτει , να προβάλλει τα πάτρια είναι η χαρά του . ¨ Δεν φοβάμαι τον θάνατο ¨ , μου έλεγε τις προάλλες . ¨ Μόνο λυπάμαι που θα μου λείψει αυτό το μαγικό βουνό ¨ !

              Συγνώμην , αλλά με τους ¨ αγαπημένους ¨ κι ¨ αγαπημένες ¨ συγγραφείς , που φέρνει το βιβλικό ¨ τσουνάμι ¨ , ο Λιάπης δεν έχει καμιά σχέση . Ευτυχώς ...

               Και σα να μην έφταναν όλ’αυτά , βρίσκει καιρό να ασχολείται και με θέματα της πατρίδας . Σήμερα το μεσημέρι θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια τύμβου που ανήγειρε  ο ¨ Σύλλογος Ερασιτεχνών Αλιέων Κάτω Γατζέας ¨ , στο παλιό Δημοτικό Σχολείο του χωριού , σε ανάμνηση της μάχης των Πηλιορειτών με τους Τούρκους τον Μάη του 1923 .

               Θα είμαστε όλοι εκεί ...

               Υ.Γ. : Μου το διηγήθηκε ο ίδιος . Όταν , ως δάσκαλος , είπε σε μια μητέρα ότι ο γιος της δεν είναι για σπουδές , εκείνη τον ρώτησε : ¨ Ε , και , δεν θα τα καταφέρει να γίνει ούτε ένας δασκαλάκος ¨ ...

             
              Γιάννης Μαντίδης - Κάτω Λεχώνια 17-5-2015      .

Μια επίσκεψη ανεπανάληπτη


               Πάνε από τότε 25 χρόνια . Φαντάζει σαν όνειρο . Και όμως υπήρξε ένα γεγονός , εκείνη η προσκυνηματική επίσκεψη στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους .

               Αποδέκτες μιας ευγενούς και τιμητικής πρόσκλησης του τότε Διοικητού του Αγίου Όρους κ Κωνσταντίνου Λούλη , με αφορμή την τελετήν ενθρονίσεως ως Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου του πατρός Εφραίμ με την συνοδεία της Κυπριακής Αδελφότητος .

              Ήταν το πρώτο πενθήμερο Μαΐου 1990 , ημέρα Σάββατο ,  όταν φτάσαμε οδικώς στο ήσυχο και φιλόξενο λιμάνι της Ιερισσούς , μιας πόλης έναντι της Μονής Βατοπεδίου . Στο λιμεναρχείο μεγάλος πυρετός , επίσημοι , αρχές , προετοιμασίες για τη μετάβαση στη Μονή . Από τους πρώτους ο Μακαριστός Μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος συνοδευόμενος από τον Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως Δημητριάδος π Θωμά Συνοδινόν . Ο κ Κωνσταντίνος Λούλης , σαν Διοικητής να έχει τον πρώτο λόγο . Με πλωτό σκάφος του Λιμενικού , μετά τρία τέταρτα , φτάσαμε στην Ιεράν Μονήν Βατοπεδίου .

              Εδώ η βλάστηση οργιάζει . Καταπράσινο και εορταστικό το τοπίο . Όλοι οι προσκεκλημένοι κατευθυνόμαστε στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου , όπου θα τελεστεί η θεία λειτουργία και η τελετή ενθρονίσεως του νέου Ηγουμένου π Εφραίμ . Στο εσωτερικό του ναού η ατμόσφαιρα κατανυκτική . Σπάνια και βαριά η διακόσμηση . Εικόνες και αγιογραφίες παντού . Και η χορωδία αποτελουμένη από Βατοπεδινούς μοναχούς να ψάλλει πανέμορφες Βυζαντινές μελωδίες .

               Μετά την θεία λειτουργία ακολούθησε η ενθρόνιση του νέου Ηγουμένου π Εφραίμ καθώς επίσης και η αναγγελία της αλλαγής λειτουργίας της Μονής από ιδιόρρυθμο σε Κοινόβιο μοναστήρι . Το τελετουργικό έκλεισε με ομιλίες των επισήμων .

               Τις απογευματινές ώρες εψάλη ο μέγας παρακλητικός κανόνας , με λειτουργικές δοξασίες .

               Είχαν περάσει αρκετές ώρες , πλησιάζαμε μεσάνυχτα χωρίς να έχουν λήξει οι ψαλμωδίες . Και ξαφνικά τα φώτα σβήνουν και μοναχοί κρατώντας στα χέρια τεράστιες αναμμένες λαμπάδες και φανούς να προηγούνται της πομπής που οδηγούσε στο Μουσείο της Μονής . Προς τιμήν των φιλοξενουμένων επισήμων η Διοίκηση της Μονής είχε αποφασίσει να ανοίξουν οι πύλες του Μουσείου , για μια ξενάγηση .

               Όσοι παραβρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Βατοπαίδι , στάθηκαν πολύ τυχεροί . Μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε τους θησαυρούς των εκθεμάτων , μια σπάνια ευκαιρία που συναντά ένας επισκέπτης .

                Εδώ στις τεράστιες αίθουσες είναι συγκεντρωμένο όλο το Βυζάντιο . Αφιερώματα Αυτοκρατόρων , δώρα Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως , τεράστιες εικόνες , αγιογραφίες , σπάνια ιερά κομψοτεχνήματα , σταυροί , άγια δισκοπότηρα , επίχρυσα ευαγγέλια , μανουάλια , πολυέλαιοι όλα είναι εδώ για να θυμίζουν την ¨ Βασιλεύουσα ¨ , την  ¨ Πατρίδα των Πατρίδων ¨ . Τι να πρωτοθαυμάσει ο επισκέπτης μέσα στις δύο ώρες της παραμονής . Απολαμβάναμε και δεν χορταίναμε το σπάνιο θέαμα .

               Ήρθε η ώρα της αποχώρησης . Επανήλθαμε στους κοιτώνες της Μονής εντυπωσιασμένοι από το θέαμα .

                Ξημέρωσε Κυριακή . Πρωινές επισκέψεις στις Μονές Ιβήρων , Σταυρονικήτα , Φιλοθέου . Η κάθε Μονή έχει τα δικά της αξιόλογα εκθέματα , τη δική της ιστορία . Δυστυχώς λίγος ο χρόνος ικανός να καλύψει τις ερωτήσεις μας .

               Περάσαμε 48 ώρες στο Άγιο Όρος . Ώρες μεστές , ώρες ευλαβικές , ώρες μοναδικές . Ήρθε η ώρα της αναχώρησης . Δεν γινόταν αλλιώς . Έπρεπε να φύγουμε , δεν είχαμε άλλο χρόνο . Εκείνη τη στιγμή σκεφθήκαμε μόνο τούτο . Υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να ξανάρθουμε ...

 
               Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 19-5-2015

Περισυλλογές


               Γέρασε ο ποιητής . ¨ Έγειρε ¨ από το βάρος των ετών που κουβαλάει . Δεν αισθάνεται καλά . ¨ Βλέπει ¨ το τέλος να έρχεται . Το αισθάνεται πολύ κοντά του . Το ξέρει . Θα φύγει και μάλιστα νωρίς . Ο χρόνος που του έμεινε λίγος . Ένα τίποτα .

               Απόμεινε μόνος . Ζει και υπομένει τη σκληρή μοναξιά του . Μακριά οι συγγενείς και φίλοι . Δεν έχει κανέναν δίπλα του . Συγκυρίες , προσωπικές επιλογές , μονάχα αυτός ξέρει .

               Του λείπει ένας άνθρωπος , να του πει μια ¨ Καλημέρα ¨ . Να του συμπαρασταθεί σε κάτι . Εκεί έφτασε .

               Δεν μετανιώνει για ό,τι έκανε . Τον ¨ δρόμο ¨ , που ο ίδιος χάραξε θα τον διανύσει μέχρι τέλος .

               Ποιός έκανε τους παραπάνω συλλογισμούς ; Πρόκειται για τον αείμνηστο ποιητή , πεζογράφο , δημοσιογράφο Κώστα Ουράνη ¨ 1890 – 1953 ) . Στα ποιήματά του κυριαρχεί ο νεορομαντισμός και ο κοσμοπολιτισμός , με έντονη και διάχυτη μελαγχολία , πλήξη , διάθεση φυγής , αίσθημα αθυμίας και πίκρας και μια αίσθηση του ανεκπλήρωτου . Τα έργα του Ουράνη εντάσσονται στο κλίμα της γενιάς του μεσοπολέμου .

              Η χρόνια ασθένεια της Φυματίωσης , που τον ταλαιπωρούσε επηρέασε τον ψυχισμό του και την σκέψη του και όλο αυτό το ¨ κράμα ¨ να αντανακλά στα έργα και στις προθέσεις του .

              Με σεβασμό στη μεγάλη μνήμη του , αναδημοσιεύω από τρεις στροφές των ποιημάτων του με τίτλους ¨ Θα πεθάνω ένα πένθιμο ¨ , ¨ Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι ¨ . :

¨... Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι ,

μέσα σ’έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία ,

θα με βρουν στο κρεββάτι μου . Θε ναρθεί ο αστυνόμος ,

θα με θάψουν σαν άνθρωπο , που δεν είχε ιστορία .

 

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά ,

θα ρωτήσει κανένας τους έτσι καλά : ¨ Τον Ουράνη

μην τον είδε κανείς ; Έχει μέρες που χάθηκε ! ... ¨

Θ’απαντήσει ο άλλος παίζοντας : ¨ Μ’αυτός έχει πεθάνει ¨ .

 

Μια στιγμή θα κοιτάξουνε ο καθένας τον άλλον ,

θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι ,

θε να πουν : ¨ Τ’είν’ο άνθρωπος ! ... Χτες ακόμα ζούσε !

Και βουβά το παχνίδι τους θ’αρχινήσουνε πάλι .

 

        Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι

 

Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι ,

που γέρασαν και τώρα , λαβωμένα ,

χωρίς ούτε μια βάρδια στο κατάστρωμα ,

σαπίζουν στ’ακρολίμανα δεμένα .

 

Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι ,

που στα μεγάλα του χειμώνα βράδια ,

μ’υπομονή κι αγάπη , για τα εγγόνια τους ,

είτε γι’αυτούς , μικρά φτιάχνουν καράβια .

 

Και δεν μπορούνε πια να ταξιδέψουνε ,

μα κάθε μέρα ως το λιμάνι πάνε

και , άνεργες , ανώφελες και πένθιμες ,

σαν κάτι τις να χάσανε κοιτάνε ...

 
Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 22/5/2015 .

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Τι φταίει ;


Της παρακμής ο κώδωνας  ηχεί .

Το όραμα δραπέτευσε και πάει ...

Αφοπλισμένη στέκει η ψυχή

Κι η αλλοτρίωση τη θύρα σου χτυπάει .

 

Έχει το κάθε τι διαβρωθεί .

Σα γαιοσκώληκας ο φθόνος έρπει .

Χθες ήταν η κουβέντα σου σπαθί ,

σήμερα το εφήμερο σε τέρπει .

 

Ευρώ φαυλοκρατία επικρατεί .

Η αρετή τρικλίζει , παραπαίει .

¨Νίπτει τας χείρας¨ η πολιτική ,

κι αναρωτιέσαι : Άραγε τι φταίει ;

 

Το σκέφτεσαι καλά ; Τι οφελεί ,

του Σίσυφου να κουβαλάς το λίθο ;

Έκρινες τον Σωκράτη αφελή .

Του Διογένη σνόμπαρες τον πίθο .

 

Ακόμα απορείς και λες τι φταίει ;

 

Ποίηση : Π . Δουβλέκας , Ιούνιος 2013

               

Φθινόπωρο στο Πήλιο


Σαν έρθει το Φθινόπωρο στο Πήλιο των Λαπίθων ,

οι Πηλιορείτισσες κοπέλες της παντρειάς ,

γεμίζουν τον κόρφο τους με ροδαλά φιρίκια ,

με κάστανα την ανασκουμπωμένη τους ποδιά .

Και όλες κατηφορίζουν τον Παγασητικό ,

για να τα παν’ πεσκέσι στον Ιάσονα

και στ’άλλα τα ναυτόπουλα της ξακουστής Αργώς .

 

                                  Ποίηση: Ιάσων Ευαγγέλου – Βόλος 2013 . 

Δέηση για την ψυχή του Παπαδιαμάντη


Εξαίρετο το ποίημα . Εκλεκτό το κείμενο . Το έγραψε ένα μήνα μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη , τον Φεβρουάριο 1911 , ο ποιητής Λάμπρος Πορφύρας . Μια δέηση προς τον Χριστό . Να ξεκουράσει τον ποιητή . Να του δώσει την ησυχία και γαλήνη , που τόσο του έλειψαν , όσο ζούσε :

 

Χριστέ μου , δόστου τη χαρά , τη μόνη που μπορούσε

να σου ζητήσει επάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του .

Κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει , όσο εζούσε ,

σε μια μεριά που τάχατες να μοιάζει το νησί του .

 

Νάναι τα βράχια στο γκρεμό βαθιά κουφαλιασμένα ,

νάχει σωριάσει η θάλασσα στη αμμουδιά τα φύκια ,

κι αράδα αράδα στο γιαλό , δεμένα , αποσταμένα ,

να σιγοτρίζουν τα φτωχά Σκιαθίτικα καΐκια .

 

Νάναι οι νησιώτισσες οι γρηές κι οι νιες οι πεθαμένες ,

αυτές που τις θλιμμένες τους μας έλεγε ιστορίες ,

να γνέθουν το λινάρι οι γρηές στην πόρτα καθισμένες ,

και δίπλα στα παράθυρα ν’ανθίζουν οι γαζίες .

 

Κι ύστερα εκείνα νάναι ελιές και νάναι κυπαρίσια ,

σκυμμένα νάναι και το φως τ’αχνό να προσκυνάνε ,

να τον περιμένουνε στον κάμπο τα ξωκκλήσια

και την καμπάνα τους μακρυά οι άγγελοι να χτυπάνε .

 

Δόστου Χριστέ μου , τη στερνή χαρά να ιδεί και πάλι

τη γνώριμή του τη ζωή κοντά στ’ακροθαλάσσι .

Αχ! Έτσι αθώα κι έτσι απλά κι αγνά την είχε ψάλει ,

που της αξίζει εκεί ψηλά μαζί μ’αυτόν ν’αγιάσει .

                                       

Ποίηση: Λάμπρος Πορφύρας ( 1879 – 1932 )

 

 

 

    

Διπλή νίκη της Ευρώπης


              Κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου έχουμε μια ιστορική διπλή επέτειο για την Ευρώπη .

              Γιορτάζουμε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου , το έτος 1945 , στην Ευρώπη και τη νίκη των Συμμαχικών Δυνάμεων κατά του Ναζισμού . Παράλληλα γιορτάζουμε , την ίδια ημερομηνία το έτος 1952 , την ίδρυση της ¨ Ευρωπαϊκής Κοινότητος Άνθρακος και Χάλυβα ¨ απο το Βέλγιο , τη Δυτική Γερμανία , τη Γαλλία , την Ιταλία , το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία . Ήταν μια ίδέα , από το 1950 , του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Ρόμπερτ Σουμάν , που υλοποιήθηκε το έτος 1952 , προς αποφυγήν ενός καταστροφικού πολέμου στην Ευρωπαϊκή ήπειρο .

              Μετά 63 χρόνια από τότε τα κράτη μέλη της ΕΕ έγιναν 28 , με την είσοδο της Ελλάδος το 1981 και με συμμετοχή 21 Ελλήνων Ευρωβουλευτών .

              Παράγοντας ειρήνης , σταθερότητος και ευημερίας στην περιοχή για μισό αιώνα , η ΕΕ συνέβαλε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων και θέσπισε ένα ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα το Ευρώ .

              Χάρη στη κατάργηση των συνοριακών ελέγχων ανάμεσα στα Κράτη Μέλη μπορούμε σήμερα να κυκλοφορούμε ελεύθερα σε όλη σχεδόν την ήπειρο . Επίσης , είναι πολύ πιο εύκολο να πας , να ζήσεις και να εργαστείς σε μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα .

              Η ενιαία ¨ Εσωτερική ¨ αγορά , στην οποία μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα , άνθρωποι , αγαθά , κεφάλαια και υπηρεσίες,

αποτελεί τον κύριο μοχλό της Ευρωπαϊκής Οικονομίας . Ένας από του βασικούς στόχους της ΕΕ είναι η ανάπτυξη αυτού του τεράστιου πλουτοπαραγωγικού χώρου , ώστε οι Ευρωπαίοι να μπορούν , να αντλούν τα περισσότερα δυνατά οφέλη .

 
            Β.Π. – Βόλος 11-5-2015

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Ψυχοθεραπεία


               Την Πρωτομαγιά πήγα για ούζα ... Την έπεσα με ένα φιλαράκι μου δίπλα στη θάλασσα , στη κοσμικά ( μολονότι ... απόκοσμη ) της Παλιουριάς Λαρίσης , ¨ δυο καρέκλες ο καθένας και δροσιά κάτω απ’ τις τέντες ¨ style .

              -Ρε Μήτσο , πιάσε δυο καραφάκια από τα δικά μου , να δείξουμε στον Κρητικό τι τσίπρα βγάζει η Θεσσαλία ... και αμέσως του εξήγησα : ¨ Τσίπρα ¨ στη Θεσσαλία νοούνται τα τσίπουρα και ουχί ο Αλέξης , γκέκε ;

               Τα φερε ο Μήτσος – το αγαπημένο μου γκαρσόνι των παραλίων – ο Έλληνας ως γνωστόν όπου κι αν πάει το κολλητηλίκι του με το τοπικό γκαρσόνι θα το πιάσει – και έβαλα το τσίπουρο στο ποτήρι . Πρόσθεσα νερό , πρόσθεσα και πάγο . Μετά , αφού ¨χτύπησα¨ και φρεσκότατα θράψαλα και λαχταριστούς γαύρους μαριναρισμένους , κατέβασα δυο γουλιές και το θεϊκό αυτό ποτό που οι Γάλλοι – παγκοσμίου φήμης ... κουρούμπελα κι αυτοί – ονομάζουν ¨ eau de vie ¨ , ο εστί μεταφραζόμενο σε ¨ νερό της ζωής ¨ .

              Αυτή είναι ζωή φίλε μου , ανέκραξα επαναλαμβάνοντας ένα εθνικό μας κλισέ . Άντε βίβα Κρητικέ .

              Αυτή είναι ζωή ... και ήταν ... Ο ήλιος ο Μαγιάτικος ... Ζεστός και γλυκός . Η θάλασσα κι ο ουρανός . Τα αγριολούλουδα του Κισσάβου με το διαβολεμένο άρωμά τους . Και στην παραλία , κάμποσες Πολωνέζες  μικρές ξανθιές νεράϊδες του ... Βορρά , που ήρθαν για  of season – μπατιροτουρισμό στα Λαρισαϊκά παράλια και που έμοιαζαν με σύγχρονες νύμφες σε αναμονή του Απόλλωνα .

              Συμφώνησε ο Κρητικός . Αυτή είναι η ζωή . Ήπιε κι αυτός το ουζάκι του , κοίταξε τα διπλανά τραπέζια όπου τα έπιναν και χαρούμενες και φωνακλάδικες παρέες που πολιτικολογούσαν ασυστόλως και γέλασε .

Ξέρεις κάτι ; Ποτέ δεν μετάνιωσα που γύρισα σ’αυτήν τη χώρα ...

Φίλος από τα παλιά , από τα φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη ο Κρητικός . Συγκατοικήσαμε κάνα τριάρι χρόνια , μέχρι που ήρθε μια μέρα με το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού στα χέρια και μου λέει :

Φεύγω φίλε ... η Ελλάδα είναι μικρή για να κάνεις καριέρα ...

Βρε καλέ μου , βρε κακέ μου , κάτσε , έχει ψωμί ακόμη η αντιπαροχή , έχει πέσει πολύ τσιμέντο ακόμη στην Ελλάδα . Τίποτε αυτός . Έφυγε . Για το Αμέρικα , Καλιφόρνια μεριά . Και την έκανε την καριέρα ... Στην παγκόσμια βιβλιογραφία που σχετίζεται με την κατασκευή γεφυρών ειδικών προδιαγραφών είναι από τα πρώτα ονόματα . Αυτό στην Αμερική σημαίνει χρήμα . Μπόλικο χρήμα . Σημαίνει αναγνώριση . Δύναμη , κοινωνική άνοδο ... Και τα πέτυχε όλα αυτά ...

                 Και μετά ... τέλος . Πάνω στο ζενίθ του , έδωσε σε όλα μια κλωτσιά και την έκανε ... Κλάταρε . Από τη πίεση του βγήκαν και μερικά προβλήματα υγείας , ευτυχώς , όχι ανεπανόρθωτα . Εξαφανίστηκε από τα στέκια τα διεθνή , τα Αμερικάνικα , κομμένες οι μπίζνες , τα συνέδρια και η καριέρα, πήγε και κρύφτηκε στην Κρήτη , όπου πλέον καλλιεργεί λαχανικά για τον ίδιο και για τους φίλους του , σε μια παλιά αγροικία της οικογένειας , που σουλούπωσε .

                 Με ρωτάς γιατί έφυγα , μου λέει . Ναι βρε σε ρωτάω... Ποτέ δεν μου το είπες καθαρά ... Διότι , όχι , πες μου αναγνώστη μου , έτσι αφήνουν μια καλή δουλειά , σπίτι – βίλα,

ακριβό αυτοκίνητο , όλα τα κομφόρια και τις ανέσεις , φτιαγμένα όλα με πολύ κόπο , για να μου παριστάνει τώρα τον περιβολάρη στην Κρήτη ;

              Και μου το εξηγεί το όνειρο :

              Το οποίον , τι κάναμε σήμερα εδώ ; Τι κάναμε τον ρωτάω ; Πήραμε το αυτοκίνητο , ήρθαμε εδώ , παρκάραμε εδώ δίπλα και πίνουμε ούζο γιατί ... έτσι μας κάπνισε . Άλλοι κάνουν μπάνιο . Άλλοι έχουν αράξει χύμα στην παραλία και λιάζονται . Σιγά τα ωά τα δίκροκα .

              Σιγά τα ωά μου κάνει . Και πιάνει και διηγείται .

              Σαν Ντιέγκο Καλιφόρνια . Παραλία από τις πλέον διάσημες παγκοσμίως . Μαρίνες , πολυτελή γιωτ , χλίδα , σημαντικοί άνθρωποι . Εκεί λοιπόν , στην παραλία έχει μια πινακίδα με ¨ Απαγορεύεται ¨. Κάθισα μια μέρα και τα μέτρησα . Είκοσι οκτώ ¨ Απαγορεύεται ¨ .

            ¨Απαγορεύεται η πρόσβαση στην πλαζ πλην των αυστηρά καθορισμένων σημείων . ¨ Απαγορεύεται ¨ η παραμονή στην πλαζ πέραν της 8ης βραδινής . ¨ Απαγορεύονται

τα ζώα , η κατανάλωση αλκοόλ , ¨ Απαγορεύεται ¨ να φέρνεις μαζί σου καφέ , να σου πω κι άλλα ; Είπαμε , είκοσι οκτώ σύνολον , που τα σκέφτηκαν οι άτιμοι ; Για να πιεις ένα ποτό , αυτό που κάνουμε εμείς τώρα κι εσύ το θεωρείς απλό , πρέπει πρώτα να τηλεφωνήσεις κανένα μήνα πριν στα εστιατόρια της παραλίας και να κλείσεις θέση , κι αυτήν για ένα δίωρο αυστηρά . Όλα προκαθορισμένα , όλα με προγραμματισμό , τίποτε εκεί δεν μπορεί να γίνει τυχαία .

               Κατάλαβα , μην μου λες περισσότερα ... Φωνάξαμε το γκαρσόνι , ¨ Μήτσο , πιάσε άλλα δύο ¨ . Ο Κρητικός έκανε μια κίνηση που έδειχνε δυσφορία , σαν κάποια εικόνα να έβλεπε από το παρελθόν και που ήθελε να τη διώξει .

               Ξανακοίταξα γύρω μου . Κίνηση πολλή . Η Ελλάδα , ανέμελη και φασαριόζικη γιόρταζε μαζικά την αργία της Πρωτομαγιάς . Στον τόπο αυτό , αρκεί μια αργία με ηλιόλουστο καιρό για να φύγεις , να βγεις έξω και να αφήσεις πίσω σου τη μαυρίλα και τη σκοτεινιά της κρίσης και τις σειρήνες της χρεοκοπίας . Μας τηλεφώνησαν φίλοι . Άλλος ήταν Πλαταμώνα , άλλος Αγιόκαμπο , παντού κοσμοπλημμύρα. Το έθνος επιδιδόταν σε κανονική και ομαδική ψυχοθεραπεία με ψυχαναλυτή του τον ήλιο και τη θάλασσα , που εδώ χαίρεσαι ελεύθερα χωρίς ¨ Απαγορεύεται ¨ ακόμη . Δεν είναι εύκολο , δεν είναι απλό για όλους τους λαούς.

Και πως να σε καταλάβουν εσένα τον νότιο , οι βόρειες πιεσμένες κοινωνίες του προγραμματισμού .

               Τελικά δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή . Ο καθένας με το τίμημά του . Τουλάχιστον εμείς το πληρώνουμε δίπλα στη θάλασσα . Με νόστιμους μεζέδες και ουζάκια και το καλοκαίρι είναι ακόμη μπροστά μας ...

 

              Αλέξης Καλέσης – Λάρισα 4-5-2015               .

                  

 

      

                           

Μη κατάλληλη ενδυματολογική αμφίεση


               Στο Φιλολογικό μνημόσυνο , που έκανε τα Χριστούγεννα 1941 , το περιοδικό ¨ Νέα Εστία ¨, με αφορμή τη συμπλήρωση 30 ετών από τον θάνατο του αείμνηστου συγγραφέα Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη , ο συγγραφέας και ποιητής Μενέλαος Λουντέμης ( 1915 – 1976 ) , αναφέρθηκε σ’ένα περιστατικό που του συνέβη πριν τέσσερα χρόνια , στη Σκιάθο , σ’ένα προσκύνημα στο μνήμα του μεγάλου νεκρού .

             ¨ Θάναι τώρα τρία – τέσσερα χρόνια , που με στεφάνια , λόγους και ποιήματα είχε ξεκινήσει μια καραβιά νέους για τη Σκιάθο σε προσκύνημα . Έτυχε να κληθώ κι εγώ , ανεπίσημα να συμμετάσχω και το τόλμησα χωρίς δισταγμό . Δεν κουβαλούσα βέβαια στεφάνια εγώ , ούτε σμύρναν , ούτε λίβανον . Από την τσέπη , δεν ήταν να βγάλω τίποτα . Κι έβγαλα από την καρδιά .

              Έγραψα μέσα στο καράβι το παρακάτω ποίημα κι’απ’την αυγή της άλλης έσκυβα βόλτες μέσα στον πευκώνα του Μπουρτζιού έχοντας για καλοναρχήτη τον τοτινό και παντοτινό μου φίλο Μήτσο Κούντρα και το αποστήθιζα .

             Η επιτροπή όμως της τελετής απέκλεισε την απαγγελία του εξαιτίας του πολύ φτωχού μου παρουσιαστικού . Φαίνεται ότι θα ήμουν πολύ αφελής για να μην ξέρω τότε , ότι ακόμη και μπροστά σ’έναν ασκητή , δεν έχεις δικαίωμα να παρουσιαστείς παρά μόνον με κοστούμι ¨ανωτέρας κοπτικής ¨ . Δεν τόξερα ότι τον άνθρωπον , που δεν είχε κουμπί στο σουρτούκο του , έπρεπε να τον αντικρύσεις με δυο συστοιχίες από στίλβοντα κουμπιά ! Ας είναι . Είχα αφάνταστα πικραθεί .

            Από τότε η ταπεινή προσφορά μου – το ποίημα αυτό – έμεινε παραπεταμένο στο συρτάρι μου , για να μου θυμίζει κάθε φορά που θα τόβλεπα , πόσο με είχαν τότε πληγώσει . Γι’αυτό σήμερα , δίνοντάς το στη δημοσιότητα , το απαγγέλλω νοερά σε κείνον , με το παρηγορητικό συναίσθημα , ότι κανείς τώρα πια δεν θα διώξει τους στίχους μου , για το μοδάτο ή όχι κοστούμι .

 

                                     

                             Προσκύνημα

 

Ταξίδι ευόδωσέ μας στον ιερό της σκέψης Άθω ,

κύλα μας , σκοπέ μας άγιε , μπάτη μου , άφρινα άτια ,

γλυκομούρμουρο του Αιγαίου , οι μωνέ μας προς τη Σκιάθο ,

προς τη Σκιάθο που μας γνέφουν τ’αβασίλευτά σου μάτια .

         

Με τα σύννεφα που φεύγουν αρμαθιά κατά τη δύση ,

σα λιβανωτός που υψώνουν οι βωμοί της ,

ταξιδεύουν τα πανιά μας κι’η καρδιά μας κι’η ορμή της ,

κι’έτσι πάνω απ’ τους αφρούς θα τραγουδήσει :

 

Πίσω από τη νέα Αργώ μας , η παλιά Κολχίδα σβύνει

και μια νέα μας περιμένει Μέδινα από γη φτωχή ,

κι ένας ντροπαλός ιεράρχης δίχως άμφια και αγίων σμήνη ,

μ’ένα σκήπτρο απ’ άγριο ξύλο και μια Βίβλο για ψυχή .

 

Τα καΐκια , συναγμένα στου Μπουρτζιού τα βράχια γύρα ,

του πελάου χελιδόνες με πεσμένα τα φτερά ,

τη γλυκειά σου αναθυμιούνται που τα τραγουδούσες λύρα ,

καθώς έσκιζαν , σαΐτες , τα νερά τ’αστραφτερά .

 

Και των δειλινών τις ώρες τις κεντούσες με ιστορίες

με τ’απλοϊκά γερόντια στα σκαμνάκια πες και πες ,

καθισμένοι στο προσήλιο , στα φτωχά καφενεδάκια ,

με τις καλαμένιες τις σκεπές .

 

Κι’όντας λυπημένα , ο ήλιος κύλαε στ’ασήμια μέσα

και φουσκώναν τα καράβια και μισεύανε γι’αλλού ,

εγια μόλα τους ψυχή τους και ψυχούλα άγια λέσα

και σμαράγδια και φεστόνια και μαντήλια του γιαλού .

 

Τώρα πια ο Χριστός στο Κάστρο , δεν ακούει την ψαλμουδιά σου

κι’ούτε ο λόγος σου ακούεται ο αΐδιος ,

ξεχασμένα στο μαντήλι έχουν σβύσει τα κεριά σου ,

και σαν σιγανή λαμπάδα έσβυσες κι ο ίδιος .

 

Πνίγηκε στα πένθη η σκέψη , μοίρεται ο γιαλός φαιός

στο σεπτό νησί της Σκιάθος πούγινε ναός της ,

που γεννήθηκε κι εχάθη ένας ταπεινός Θεός –

ο Θεός της !    

 

Β.Π. – Μάϊος 2015               .