Αργυραίς λόγχαις μάχου 

       Όταν ο Βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β΄, ζήτησε από την Πυθία τη γνώμη του Μαντείου των Δελφών σχετικήν με την έκβασιν των μελλοντικών συγκρούσεων , που είχε εμπρός του , έλαβε την ακόλουθη απάντηση :

    ¨ Αργυραίς λόγχαις μάχου και πάντων κρατήσεις ! ¨

Μετ . ¨ Πολέμησε με το χρήμα και θα νικήσεις τους πάντες . ¨

     Ιστορικές Ρήσεις : Β.Π. – Βόλος 21/4/1967

                              Τρεις σοφές παραινέσεις

          ¨ Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι : Πρώτον , ότι ανθρώπων άρχει . Δεύτερον , ότι κατά νόμον άρχει . Τρίτον , ότι ουκ άρχει …

         Δηλαδή , Ο Κυβερνήτης ενός λαού πρέπει να θυμάται τρία πράγματα : Πρώτον , ότι κυβερνάει ανθρώπους . Δεύτερον , ότι πρέπει να τους κυβερνάει σύμφωνα με τους νόμους . Τρίτον , ότι δεν πρόκειται να κυβερνάει για πάντα … ¨

       Επιμ/λεια δημ/σης : Βασίλειος Παλαμηδάς , Βόλος 21/4/17

                                 Περαστικά σου Φώτη

          Συμπαράσταση και βοήθεια στον άστεγο πολίτη του Βόλου Φώτη Λαδόπουλο . Για πολλές δεκαετίες στηριζόμενος στην αγάπη του κόσμου , μόνος και έρημος , λειτουργούσε μέσα στον κοινωνικό ιστό της πόλης του Βόλου και ζούσε μέσα σε τρώγλες και σπηλιές της περιοχής .

         Αν και πέρασε τα ογδόντα χρόνια ζωής , δεν το βάζει ¨ κάτω ¨ . Κάθε πρωί περιδιαβαίνει τους κεντρικούς δρόμους της πόλης για να πει την ¨ καλημέρα ¨ του , για να δώσει ευχές υγείας στους συντοπίτες της καθημερινής διαδρομής του .

        Εκείνο που θαυμάζω , στον άνθρωπο Φώτη είναι ότι ποτέ του δεν ζητά χρήματα για τις ανάγκες του και πάντα προσφέρει εκτός από τον καλό του λόγο και ένα άνθος λουλουδιού στον συνομιλητή του .

       Αυτός είναι ο Φώτης . Ένας άκακος και αθώος συμπολίτης μας , που λειτουργεί ανάμεσά μας .

       Την παραμονή του Πάσχα 15/4/2017 υπέστη ο Φώτης ελαφράς μορφής εγκεφαλικό επεισόδιο . Ευτυχώς τον αντελήφθηκαν διερχόμενοι συμπολίτες και τον μετέφεραν στο Αχιλλοπούλειο Γενικό Νοσοκομείο Βόλου . Σήμερα η υγεία του πάει καλύτερα . Όλα δείχνουν  ότι ο οργανισμός του ξεπέρασε τα κρίσιμα χρονικά όρια ενός καρδιακού επεισοδίου .

       Περαστικά σου Φώτη . Εύχομαι από καρδιάς να γίνεις σύντομα καλά , όπως πρώτα , και να σκορπάς τις ¨ καλημέρες ¨ σου και την αγάπη σου στους συνανθρώπους μας .

      Βασίλειος Παλαμηδάς

      Κάδμου 41- Ν.Ιωνία , Βόλος , 19/4/2017 

                                       ΕΥΧΕΣ

          ¨ Αναστάσεως ημέρα ! Λαμπρυνθώμεν λαοί ¨ ΠΑΣΧΑ Κυρίου ΠΑΣΧΑ ¨ .

             Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης ¨ Προς ουρανόν , Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν , επινίκιον άδοντας ¨ .

            ΧΡΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ , καλοί μου φίλοι .

           Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 16/4/2017

             Ανέβηκε στον ιστό για να ξεμπερδέψει τη σημαία μας

               Μάρτυρες ενός πρωτοφανούς περιστατικού έγιναν οι κάτοικοι στην περιοχή γύρω από το ΚΑΠΗ της Αλεξνδρούπολης . Έκπληκτοι είδαν μια γυναίκα , που φορούσε στολή να σκαρφαλώνει στον ιστό , για να ξεμπερδέψει τη σημαία μας , που είχε τυλιχθεί από τον αέρα !

             Τελειώνοντας την υπηρεσία της και περνώντας μπροστά από το ΚΑΠΗ της πόλης , η στρατιωτικός είδε την Ελληνική σημαία στον ιστό μπερδεμένη , χωρίς να κυματίζει , όπως θα έπρεπε .

            Αντικρίζοντας την εικόνα του ιερού μας συμβόλου και χωρίς να το σκεφτεί καθόλου , σκαρφάλωσε στον ιστό , ξεμπέρδεψε τη σημαία και αφού κατέβηκε , της απέδωσε τιμές χαιρετώντας στρατιωτικά . Όσοι παρακολουθούσαν  το συμβάν ξέσπασαν σε χειροκροτήματα συγκινημένοι . Αρκετοί με δάκρυα στα μάτια έσπευσαν μάλιστα να την συγχαρούν , ζητώντας τα στοιχεία της , χωρίς όμως , η ίδια από σεμνότητα να θέλει να γίνουν γνωστά . ¨ Έκανα απλά το καθήκον μου ¨ ανέφερε σε παρευρισκομένους και έφυγε από τον χώρο . Στη μικρή κοινότητα της Αλεξανδρούπολης δεν άργησε να γίνει γνωστή η ταυτότητα της στρατιωτικού .

           Όπως αποκαλύφθηκε , η γενναία γυναίκα που σκαρφάλωσε είναι η νεαρή επαγγελματίας οπλίτης ( ΕΠ.ΟΠ ) Βασιλική Μπουμπουλούδη , η οποία υπηρετεί στη 12^η Μεραρχία .

          Η νεαρή ΕΠ.ΟΠ. , που είναι Ευρίτισσα στη καταγωγή και μητέρα ενός παιδιού , πρόκειται να πάρει τιμητική διάκριση από το Γενικό Επιτελείο Στρατού για την πράξη της .  Β.Π.- Αλεξανδρούπολη , 13/4/2017        . 

Πρώτευσε απαντώντας έξυπνα με μια ατάκα

     Μια Βρετανική επιχείρηση έκανε στους υποψηφίους προς πρόσληψη την εξής ¨ παράξενη ¨ ερώτηση , θέλοντας να διακρίνει ανάμεσά τους τον εξυπνότερο :  ¨ Είναι μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα , φυσάει πολύ και έχει δυνατή καταιγίδα . Εσύ οδηγείς ένα διθέσιο αυτοκίνητο και κάπου στην ερημιά περνάς μπροστά από μια στάση . Εκεί βλέπεις ότι περιμένουν το λεωφορείο τρεις άνθρωποι : Μια ηλικιωμένη γυναίκα που φαίνεται να είναι ετοιμοθάνατη , ένας γιατρός που σου είχε σώσει τη ζωή παλιά και μια πολύ όμορφη νέα κοπέλα . Το αυτοκίνητό σου , μη ξεχνάς , είναι διθέσιο και πρέπει να επιλέξεις ποιόν θα πάρεις . Τι θα κάνεις ;   

    Όλοι οι υποψήφιοι , εκτός από έναν , απάντησαν ως εξής : ¨Κάποιοι είπαν ότι θα πάρουν την ηλικιωμένη για να την πάνε στο νοσοκομείο και να την σώσουν, άλλοι προτίμησαν τον γιατρό για να του ανταποδώσουν το καλό που τους έκανε στο παρελθόν και ορισμένοι μόνο επέλεξαν να πάρουν την γυναίκα των ονείρων τους .

    Προσελήφθη τελικά ένας άντρας , που απάντησε με τον πλέον έξυπνο τρόπο : ¨ Θα δώσω τα κλειδιά στον γιατρό για να πάει την ηλικιωμένη γυναίκα στο νοσοκομείο και εγώ θα περιμένω το λεωφορείο με την κοπέλα των ονείρων μου ¨ .

   Μια παλιά ιστορία ιδιαίτερα ευρηματική .

   Λογοτεχνικές αναζητήσεις – Βασίλης Παλαμηδάς -  10/4/2017

           

                     Θερμή συνάντηση με απρόοπτο φινάλε

          Είχα να δω τον καλό μου φίλο πολύ καιρό και του τηλεφώνησα . ¨ Έλα στην Αθήνα , γωνία Ευριπίδου και Αιόλου¨ μου είπε και δώσαμε ραντεβού εκεί . ¨ Κάθισε στην καφετέρια και θα έρθω ¨ , μου είπε .

          Είχα πολύ καιρό να βρεθώ στην περιοχή . Έστριψα από την Πειραιώς στην Ευριπίδου , πέρασα μπροστά από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ , όπου λιαζόταν ένα σμάρι οπλισμένων αστυνομικών ¨ για τον φόβο των Ιουδαίων ¨, που λένε . Στάθμευσα σε μια γωνία , έξω από ένα γραφικό μεζετζίδικο , όπως έγραφε η ταμπέλα του , και άρχισα να περπατώ προς την Αθηνάς .

        Με πλημμύρισαν τα αρώματα από τα μπαχάρια , αρώματα που θυμίζουν παλιές , καλές εποχές , που μου θύμισαν τους φίλους μου τους Αρμένηδες , οσμές από παστουρμά , μοσχοκάρυδο , γαρύφαλλο , κανέλλα , αρώματα σε έναν δρόμο συνώνυμο των εδωδίμων – αποικιακών , με κατάληξη την έξοδο της Βαρβακείου Αγοράς .

       Απομεσήμερο ήταν και οι κρεοπώλες έπλεναν και γυάλιζαν τους πάγκους , που θα δεχτούν χαράματα το νωπό κρέας , για τους όλο και λιγότερους και συνεχώς πενόμενους πελάτες .

      Έφτασα στην Αιόλου και μύριζα εμπόριο , αντίκρισα εκείνη την καλή , ζωντανή Αθήνα , όπου μας πήγαιναν οι γονείς τις γιορτές και μας ψώνιζαν ρούχα , παπούτσια αλλά και ¨ μαλλί της γριάς ¨και κάστανα ή καλαμπόκι από τους πλανόδιους . Μπήκα και στην Αγία Ειρήνη κι άναψα κερί για τους γονείς , που  πήγαιναν συχνά εκεί στους ¨ Χαιρετισμούς ¨ .

      Με τις πιο όμορφες εικόνες , κάθισα στην καφετέρια , έξω στον πεζόδρομο , όμορφο και καθαρό το μαγαζί , και παρήγγειλα τον εσπρέσο μου , περιμένοντας τον φίλο . Κόσμος πήγαινε και ερχόταν , κυρίως ξένοι , κάθε  χρώματος και φυλής.Ένα πολύβουο μελίσσι στην καρδιά του Αθηναϊκού εμπορίου , που τα τελευταία χρόνια έγινε και ¨στέκι¨ με τα μπαράκια και τα καφέ αλά Παρίσι .

      Ήρθε ο φίλος , αγκαλιές , φιλιά , κουβέντες , αναμνήσεις , κάναμε και κάνα δυο τηλέφωνα σε παλιούς φίλους , πέρασε η ώρα , είπαμε να φύγουμε . ¨ Ρε , που είναι η τσάντα μου ;¨ Αναφώνησε ο φίλος ! Εδώ η τσάντα , εκεί η τσάντα , πουθενά η τσάντα ! ¨ Είχα μέσα το λάπτοτ και τα γυαλιά μου !

      Στο λάπτοπ έχω ένα σωρό πολύτιμα πράγματα και χωρίς τα γυαλιά της πρεσβυωπίας δεν βλέπω να διαβάσω ούτε πρωτοσέλιδο τίτλο αθλητικής εφημερίδας !¨ , μου λέει .

      Κι εγώ ψάχνω μαζί του , μάταια , και έχω τις ενοχές μου , που του ζήτησα να συναντηθούμε ! ¨ Τι τόθελα ¨ έλεγα μέσα μου . Πάει και η εικόνα της Αθήνας , πάνε όλα !

      Κι αν κανείς σας μπορεί να μου βρει ένα λάπτοπ να του το χαρίσω , διότι λεφτά δεν υπάρχουν , θα με απαλλάξει από                                                                                                                                               τις ενοχές …

     Β.Π. – Βόλος 6/4/2017             .       

             Οι 3 τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου

          Ο μύθος λέει ότι αυτές ήταν οι τρεις τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου .

          Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του :

1.    Να μεταφερθεί το φέρετρό του , στους ώμους από τους καλυτέρους γιατρούς της εποχής .

2.    Τους θησαυρούς που είχε αποχτήσει ( Ασήμι , Χρυσάφι,Πολύτιμοι λίθοι ) , να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι του τάφου του .

3.    Τα χέρια του να μείνουν , να λικνίζονται στον αέρα , έξω από το φέρετρο , σε θέα .

Ένας από τους στρατηγούς , έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες , ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι .

Ο Μέγας Αλέξανδρος του εξήγησε :

-         Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου , για να μπορούν να δείξουν με αυτόν τον τρόπο , ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν , μπροστά στο θάνατο τη δύναμη να θεραπεύουν !

-         Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου , για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποχτούμε εδώ , εδώ παραμένουν !

-         Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα , για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν , ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε όταν τελειώσει και για μας ο πιο πολύτιμος θησαυρός , που είναι ο χρόνος .

Β.Π. – Ιστορικές  έρευνες , Βόλος 29/3/2017

                                                  

                           Ένα κλαρίνο στην καρδιά μου

          Από τις ιδιαίτερα δύσκολες για μένα περιπτώσεις , το εγχείρημα που επιχειρώ με τούτη τη γραφή . Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος με τον οποίο θέλω να καταπιαστώ σε τούτο το βραχύ σημείωμα είχε μια ιδιαίτερη σχέση όχι μόνο στην καλλιτεχνική κονίστρα του τόπου μας , αλλά και στη καρδιά μου . Και λέω βέβαια ¨ είχε ¨ γιατί ο ίδιος δεν υπάρχει πια , ¨φευγάτος¨ από τις 12 Δεκεμβρίου 2003 , στο ανεπίστροφο ταξίδι του …

        Οι πολλοί Πηλιορείτες γνώρισαν και θαύμασαν τον Κώστα Ζαχαρά σαν ένα αυθεντικό ταλέντο στο χώρο της ενόργανης μουσικής , σαν μια προσωπικότητα στον τομέα της λαϊκής μουσικής μας παράδοσης , σαν μια ισκιωμένη μορφή που κατάφερε να ταυτιστεί με το μαγικό στα χέρια του μουσικό όργανο . Γόνος και τέταρτη γενιά μιας οικογένειας κλαριντζήδων , που έδεσε το όνομά της με τα βαρύτερα παραδοσιακά χαροκόπια του Πηλίου από το 1830 κι ύστερα , άφησε πίσω του τον περίτεχνο μουσικό αχό ενός κλαρίνου , που λαλούσε ακατάπαυστα στις δημόσιες πλατείες του τόπου μας , απ’όπου ο ίδιος δεν έλειψε για πάνω από μισό αιώνα , βάζοντας ανεξίτηλη τη σφραγίδα της μουσικής αξιοσύνης του σε πανηγύρια , σε γάμους και σε ποικίλα άλλα ιδιωτικά και δημόσια μουσικοχορευτικά γιορτάσια .

          Ήμουν λιανοπαίδι όταν τον πρωτοθαύμασα στα πανηγύρια του χωριού μου , κάπου στο τέλος της πολυτάραχης δεκαετίας του 40 . Κι ύστερα από λίγα χρόνια η μοίρα το θέλησε να δεθούμε με μια σχέση αγαστής κι αδιατάραχτης φιλίας ως τη στερνή πνοή του . Στη δεκαετία του 50 μια πρόσκαιρη επαγγελματική απασχόληση μ’έφερε για τρία χρόνια στο χωριό του , το Μούρεσι , με τομέα απασχόλησης όλο το Ανατολικό Πήλιο , χώρο που κατ’εξοχήν όργωνε κι ο ίδιος , ιδιαίτερα τα καλοκαίρια , με την μουσική κομπανία του . Τότε μπήκαν οι βάσεις του φιλικού μας δεσμού . Κι ανανεώθηκαν και παγιώθηκαν στην επόμενη δεκαετία , όταν ξαναβρέθηκα για οχτώ χρόνια στο Μούρεσι με τη μόνιμη πια επαγγελματική μου ιδιότητα . Ήταν μια περίοδος που το σπίτι του έγινε δεύτερο σπίτι μου , κι ο ίδιος αχώριστη παρέα μου . Μαζί στα ποικίλα γιορτάσια του τόπου , μαζί στα κυνήγια , στα ψαρέματα , στις δασιές μας περιπέτειες , σε στεριά και θάλασσα , στα χιόνια και στις τρικυμίες , στις χαρές και στις λύπες .

          Μα κι όταν εγώ τραβήχτηκα στις αρχές της δεκαετίας του 70 κοντά στον τόπο μου , οι δρόμοι της καρδιάς μας δεν χωρίσανε . Ανταμώναμε όσο γινόταν πιο δασιά και πάλι , συνεχίσαμε την κοινή παλιά μας δράση , όταν οι περιστάσεις και οι ολοένα πιο βαριές με τα χρόνια υποχρεώσεις μας το επέτρεπαν , κρατήσαμε άσβεστη τη λαμπάδα του φιλικού μας  δεσμού ως το τέλος . Ένα τέλος που ήρθε για τον φίλο μου κάπως αναπάντεχα τον περασμένο Δεκέμβρη κι έφερε βαρύ τον χειμώνα στην καρδιά της πολυκέφαλης φαμελιάς του ( γυναίκας , παιδιών , εγγονών και δισέγγονων ) αλλά και στη δική μου καρδιά .

          Ο ίδιος , έχοντας πια καβαντζάρει τα 80 , είχε , βέβαια από κάμποσο καιρό πριν σταματήσει να λαλάει με το κλαρίνο του ,είχε από κάμποσα χρόνια διαλύσει και τη μουσική κομπανία του . Τελευταία επίσημη μουσική του παρουσία στάθηκε η συμμετοχή του στο γράψιμο του μουσικού CD με τραγούδια του γάμου και των πανηγυριών του Πηλίου , μια παραγωγή που επιμελήθηκε πριν από δυο χρόνια ο Θόδωρος Δερβενιώτης και παρουσίασε ο Πολιτιστικός κι Αθλητικός Οργανισμός του Δήμου Ζαγοράς . Ήταν το κύκνειο άσμα του . Έκτοτε σίγησε το κλαρίνο του . Κι ο ίδιος πήρε την κάτω βόλτα . Και στις παραπονεμένες κουβέντες του ο καημός του γι’αυτή την αναγκαστική μουσική σιγή του ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλος .

          Δυο μήνες πριν ο θάνατος του κλείσει τα μάτια , ο φίλος μου το είχε προαισθανθεί και σ’ένα παραπονιάρικο γράμμα του μου έγραφε προφητικά : ¨ Κώστα , θέλω από σένα έναν επικήδειο . Να τον έχεις έτοιμο γιατί θα χρειαστεί πολύ γρήγορα¨ . Δεν βιάστικα τότε να τον ετοιμάσω , παίρνοντας αψήφιστα την προφητεία του . Και χρειάστηκε να το κάνω εσπευσμένα , όταν πριν από σαράντα περίπου μέρες με χτύπησε σαν αστροπελέκι το ξαφνικό άγγελμα του θανάτου του .

        Έτσι έφτασε το τέλος για τούτη την πολύχρονη και στενή σχέση . Απ’την οποία ωστόσο μένει άσβεστη και ζωντανή στην καρδιά η εικόνα του παλιόφιλου και γλυκύτατου Ζαχαρά . Και μαζί με τον ίδιο , το αθάνατο κλαρίνο του . Το τελευταίο κλαρίνο στο Πήλιο . Ένα κλαρίνο που έχω την ασφαλή εκτίμηση πως θα ηχεί στ’αυτιά και θα μιλάει στην καρδιά όσων τ’απολαμβάναμε στα πανηγύρια , στους γάμους και στ’άλλα μουσικά γλεντοκόπια των χωριών μας , ως τη δική μας τη θανή…

     Κείμενο : Κώστας Λιάπης , Κάτω Γατζέα – Πηλίου .      

                                       

                              Εμείς που μείναμε

               Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό

               για τους νεκρούς θ’ανάψουμε λιβάνι

               κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι

               του χάρου του μεγάλου του πεχλιβάνη ,

               στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό .

                Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί

                μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι ,

                ένα τσαμπί σταφύλι από τ’αμπέλι

                 και δίχως πια του φόβου το τριβέλι ,

                 μπροστά θα προχωράμε στη ζωή .

                 Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά ,

                 στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι ,

                 και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει ,

                 θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι

                 και κούνια για τ’αγέννητα παιδιά .

                   Νίκος Γκάτσος                             

                                 Καημένε Σεραφείμ

          Με την άφρονη εκστρατεία στη Μικρά Ασία το  1920 , που έγινε με την υπόδειξη της ΑΝΤΑΝΤ και την επιθυμία του Κλεμανσώ , προκειμένου να προστατευτούν τα Γαλλικά συμφέροντα , πάθαμε ¨ τη Νίλα του Δράμαλη¨.

        Έτσι οι Έλληνες κάτοικοι των παραλίων της Μ.Ασίας και ιδιαίτερα της Σμύρνης ( Μικρό Παρίσι ) , που ήταν οι προύχοντες , οι αφεντάδες , οι λεφτάδες και οι πολιτισμένοι , με δούλους , υπηρέτες και υποζύγια τους Τούρκους , σε μια βίαια αντιστροφή των όρων , βρέθηκαν αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν την περιοχή για να γλιτώσουν από το λεπίδι της Τσέτας ( Νεότουρκοι ) . Όλοι για το λιμάνι της Σμύρνης ¨ Ο σώζων εαυτόν σωθήτω ¨.

       Άφησαν δηλαδή τον παράδεισο για να μεταναστεύσουν στην κόλαση της Ψωροκώσταινας .

       Ο ¨ συνωστισμός ¨ έφερε τον πανικό και ο πανικός τους εξωθούσε να πέφτουν στη θάλασσα για να προσεγγίσουν κάποιο καράβι . Ακόμη και στα Επτάνησα έφτασαν πολλές οικογένειες . Όλες είχαν αστική – αρχοντική παρουσία .

       Στις αποσκευές τους φρόντισαν να βολέψουν τα  πιο πολύτιμα : Την κουλτούρα , τον πολιτισμό , τις γνώσεις για τις τέχνες και επιστήμες καθώς και τα Θεωρήματα του Καραθοδωρή για να τα προσφέρουν προικιά στη γεροντοκόρη Ψωροκώσταινα . Εκείνος που ξεχώριζε ήταν ο Σεραφείμ , γιος βιομήχανου υφαντουργίας .

       Έφτασε στο νησί με τη μάνα του και την αδελφή του . Οι άλλοι της οικογένειας χάθηκαν . Ήταν άνθρωπος πανέξυπνος , εργατικός και πολυτεχνίτης . Πολύ γρήγορα έστησε υφαντουργική βιοτεχνία και έδωσε δουλειά σε πρόσφυγες και σε ντόπιους . Η οικονομική άνθηση και η προκοπή ήλθαν πολύ γρήγορα . Γρήγορα , όμως , ήλθε και ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Η αδελφή του με τον άντρα της έφυγαν για την Αργεντινή . Η βιοτεχνία έκλεισε και ο ίδιος άνοιξε ραφτάδικο . Ήλθε η Κατοχή , η πείνα και ο διχασμός . Εντάχθηκε στο Ε.Α.Μ.

        Τον ¨παράτησε¨ η ραφτική και έγινε οπλουργός στον ΕΛΑΣ . Στα Δεκεμβριανά ξεκίνησε για την Αθήνα με ποδήλατο.

Στην Αμφιλοχία , όμως , ξέμεινε από λάστιχα . Επέστρεψε ποδαράτα εβδομήντα χιλιόμετρα .

        Στη περίοδο αυτή πέθανε η μάνα του . Ξαναγύρισε στη ραπτική , αλλά μέσα σ’αυτή την ανώμαλη κατάσταση , τη φτώχεια και τη μιζέρια , ποιος να ράψει κουστούμι ; Τα παράτησε όλα . Τα πούλησε όλα . Το ‘ριξε στο πιοτό και κατάντησε μεθύστακας και ανυπόληπτος .

        Καημένε Σεραφείμ , που μες στις φλέβες σου κύλαγαν οι αρετές του κόσμου , ποιος να το περίμενε πως θάχες τέτοιο τέλος .

           Β.Π.- Προσφυγικές  αναμνήσεις – Βόλος 31/3/2017