Όμορφες αναμνήσεις

                                 Όμορφες αναμνήσεις

          Για το χωριό Θολάρια – Αμοργού , όπου οι ευτυχείς γονείς Πέτρος και Φιλίτσα Παλαμηδά δεξιώθηκαν τους προσκεκλημένους στη βάπτιση των διδύμων παιδιών τους Βασίλη και Μαρίας , που τελέστηκε την Κυριακή 11-7-2010 , ο ιστορικός ερευνητής και δημοσιογράφος Γεώργιος Ασπρέας γράφει στο φύλλο της 29 Νοεμβρίου 1932 της ¨ Εστίας ¨. :

       ¨Στο μαιΐστρο της Αμοργός , επάνω στο μαυροβούνι , είναι κτισμένο το Θολάρι . Παληό χωριό μαρινάρικο , που οι κοπέλες του είναι ψηλόλιγνες και σταράτες και τα παλικάρια του γεμάτα, μαυριδερά , με ατσαλένια μπράτσα και μάτια ανήσυχα σαν σπίθες .

       Όλα τα νησιώτικα χωριά , που κτίστηκαν τον παληό καιρό στις ξέρες και στα μαυροβούνια , θεμελιώθηκαν μακρυά από τους γιαλούς . Τα βλέπει κανείς σαν γλαροφωληές στους ψηλούς βράχους και σαν σκοπιές στις βουνοπλαγιές . Σε γιαλούς δεν χτιζόντουσαν χωριά , παρά μονάχα κάστρα και μπούρτζια και καστέλα , αρματωμένα με τάπιες και κανόνια . Οι κουρσάροι , που χίλια χρόνια ήτανε των νησιών και των γιαλών ο φόβος και ο τρόμος , άσπλαχνοι και σκληρόκαρδοι φονηάδες και κλέφτες , αρμένιζαν στις θάλασσες και κούρσευαν τους λαούς , αρπάζανε τσούρμες τα παιδιά και τα κορίτσια και φεύγανε για τα σκλαβοπάζαρα .

       Από τις πλαγιές και τα ψηλώματα , που κτίζανε άθελά τους οι νησιώτες , μόλις αγνάντευαν πανί στις θάλασσες , άρπαζαν τ’άρματα τα παλικάρια και κλείνανε τα μονοπάτια και τις κακοστρατιές .

     

       Στο γιαλό , στο Θολάρι της Αμοργός , εκεί που αρχίζει να ψηλώνει ο κάβος του Μαράγκα , που οι θαλασσίτες τον λένε και κάβο Σκάρο , οι Θολαργιώτες είχανε κτίσει το κλησίδι τους , αγιασμένο την Παναγία την Οδηγήτρια . ¨   

       Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 16/11/2017          .         

Μουντιάλ 2018 χωρίς την Ιταλία

Μουντιάλ 2018 χωρίς την Ιταλία

          Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον κόσμο των φιλάθλων του ποδοσφαίρου . Το βράδυ της Δευτέρας 13-11-2017 η Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών της Ιταλίας αποκλείστηκε των αγώνων του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 , που θα γίνουν στα γήπεδα της Ρωσίας το καλοκαίρι του 2018 ,  από την αντίστοιχη ομάδα της Σουηδίας . Σκορ : 1-0 Στοκχόλμη , 0-0 Μιλάνο .

          Μετά από 18 συμμετοχές σε αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου , που κράτησαν 60 χρόνια , από το 1930 , από τις οποίες κατέκτησε 4 τρόπαια , κατά τα έτη 1934 , 1938 , 1982 , 2006 , η Εθνική Ανδρών Ιταλίας αποκλείεται για πρώτη φορά εφέτος από τη διοργάνωση του 2018 .

         Από τους πρώτους προκριματικούς αγώνες οι Ιταλοί δεν έδειξαν ¨ καλό πρόσωπο ¨. Με μια ομάδα ασύνδετη , απροπόνητη και βαριά , χωρίς σπιρτάδα , φαντασία και ταχύτητα , ήταν αδύνατον να πιάσουν αποδόσεις και καλά αποτελέσματα . Έτσι , λοιπόν, μοιραίως έχασαν την πρώτη θέση από τους Ισπανούς που οδηγεί κατ’ευθείαν στη διοργάνωση , με επακόλουθο να πάνε σε αγώνες Μπαράζ , όπου αποκλείστηκαν από την ομάδα της Σουηδίας .

         Έτσι αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά , ότι πέρασαν οι εποχές που τα παιχνίδια κερδίζονταν με τα μεγάλα ονόματα και τις βαριές φανέλες των συλλόγων . Πρέπει να ιδρώσει και να ματώσει κανείς για να διακριθεί και να επιτύχει τους στόχους του .

        Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 15/11/2017        .     

Η δουλειά με ξεκουράζει

                           Η δουλειά με ξεκουράζει

          Και ποιος δεν θυμάται τα νιάτα του , τότε που νέοι νιώθαμε μια ψυχική ευφορία , την ορμή της νεότητας , την θέληση και την όρεξη να κατακτήσουμε όλον τον κόσμο .

         Όλοι οι ¨ορίζοντες¨ ήταν ανοικτοί . Τίποτα δεν μας σταματούσε μπροστά στο ¨αύριο¨ της ζωής , που προσπαθούσαμε να το αγκαλιάσουμε και να το χαρούμε .

        Πότε πέρασαν τόσες δεκαετίες ούτε που το καταλάβαμε . Και , όμως , πέρασαν ανεπίστροφα . Το δείχνουν τα άσπρα μαλλιά , τα ρυτιδωμένα πρόσωπα , τα     περιττά κιλά  που ανέβασε ο κάθε ανθρώπινος οργανισμός .

        Σήμερα συνταξιούχοι , απόμαχοι της ζωής , ¨ βετεράνοι¨ του πολέμου της βιοπάλης , ώριμοι και κατασταλαγμένοι βλέπουμε και κρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις με διαφορετική ¨ οπτική γωνία ¨ από εκείνης των νεανικών χρόνων. Είναι και τα χρόνια που ¨φορτωθήκαμε¨ ηλικιακά , είναι και τα χρονικά περιθώρια επιβίωσης που λιγοστεύουν .

       Και μέσα σε όλο τούτο το ¨ομιχλώδες τοπίο¨ , θαυμάζω , καμαρώνω και παίρνω δυνάμεις από τον φίλο και συνομήλικο μου Γιώργο , ράφτη το επάγγελμα , που εξακολουθεί , έτσι , σαν να μην συμβαίνει τίποτα , κανονικά να εργάζεται και να χαίρεται τη ζωή .

       Σκυμμένος στη δουλειά του ολημερίς , ράβει , γαζώνει , σιδερώνει , κόβει μετρώντας , με τη μεζούρα του περασμένη στους ώμους του . Ατέλειωτες ώρες δουλειάς , με το βελόνι στο χέρι να βγει το μεροκάματο , να μπορέσει να επιβιώσει . Θέλει τα ετοιμάσει , βιάζεται , θάρθει ο πελάτης για πρόβα , δεν πρέπει να περιμένει . Κατόπιν έχει να παραδώσει δουλειά που του δίνουν από την αγορά , από καταστήματα έτοιμου ενδύματος , κυρίως παντελόνια , επιδιορθώσεις σε σακάκια , παλτά . Λίγες είναι οι παραγγελίες για κατασκευές καινούργιων,οι καιροί είναι δύσκολοι , τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν . Συνεπής στη δουλειά του παραδίδει προσεγμένα και καλοραμμένα ρούχα .

          Αν πέσει πολλή δουλειά , καταφθάνει η γυναίκα του από το σπίτι , γνώστρια της ραπτικής . Αρχίζει να τρυπώνει , να στριφώνει , να ράβει κουμπιά και να τελειώνει διάφορες τεχνικές εκκρεμότητες του ραφείου .

          Παντρεμένοι εδώ και πολλά χρόνια , απέκτησαν δύο κόρες παντρεμένες κι αυτές και είναι σήμερα παππούδες με τέσσερα εγγόνια .

          Τους βλέπω , τους χαίρομαι και τους καμαρώνω τέτοιους ανθρώπους . Είναι οι μαχητές της ζωής . Ποτέ δε το έβαλαν κάτω , ποτέ δεν έκαναν πίσω μπροστά στις δυσκολίες της καθημερινότητας .¨ Θα εργάζομαι , όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου ¨, λέει ο φίλος μου Γιώργος . ¨Αν έμενα χωρίς δουλειά , αυτό θα ήταν ένα καθημερινό μαρτύριο , για μένα ¨.

         Τον αποχαιρέτισα . Καλό κουράγιο φίλε  Γιώργο . Ο Θεός να σου χαρίζει υγεία και δύναμη .

         Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 9/11/2017          .

      

-                           

Στη μνήμη Σοφίας και Λουκίας Τοπάλη

                   Στη μνήμη Σοφίας και Λουκίας Τοπάλη

          Το μνημείο των τριών γυναικών που κρεμάστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές τον Ιούλιο του 1944 στα Κάτω Λεχώνια – Πηλίου αποκαλύφθηκε την Κυριακή 5/11/2017 κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας , Στερεάς Ελλάδος και Ευβοίας , στον ναό του Αγίου Γεωργίου Κάτω Λεχωνίων-Πηλίου .

          Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε μετά τη θεία λειτουργία παρουσία συγγενών των θυμάτων από την Ολλανδία και εκπροσώπων των τοπικών αρχών της πόλης , ενώ παρέστη και η εκπρόσωπος του Ολλανδικού Προξενείου Λήδα Μαλικέντζου .

       ¨Στέκομαι εδώ στη μνήμη της Σοφίας και Λουκίας Τοπάλη και είμαι ευγνώμων που τις τιμάτε . Θυμόμαστε με συγκίνηση όσα έκαναν για τους συμπολίτες τους ¨ , ανέφερε η εγγονή Τοπάλη και σημείωσε πως με το μνημείο συμπληρώνεται η κληρονομιά των τριών γυναικών αλλά και ένας οίκος ευγηρίας ¨Ολλανδία¨ , φέρει το όνομά τους .

        Η ιστορία παλιά , αλλά η αλήθεια της συνεχίζει να προκαλεί , να συγκλονίζει κι ας πέρασαν 73 ολόκληρα χρόνια . Το έγκλημα έγινε στα Κάτω Λεχώνια – Πηλίου την Παρασκεύη 7 Ιουλίου 1944 , όταν οι Γερμανοί κατακτητές με τους ντόπιους συνεργάτες τους , κρέμασαν στα κλωνάρια μιας μουριάς , πλάϊ στο σιδηροδρομικό σταθμό , τις τρεις άτυχες γυναίκες : Τη Σοφίκα Τοπάλη , την μητέρα Λουκία Τοπάλη και τη Φιλίτσα Καλαβρού , αφού πρώτα τις βασάνισαν στις φυλακές του Βόλου. Η κατηγορία ήταν ότι οι Τοπάλαινες έδιναν τρόφιμα στο 54^ο Σύνταγμα των ανταρτών Πηλίου , αλλά η πραγματική αλήθεια ήταν άλλη : Να αρπάξουν οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους τον χρυσό που έκρυβαν οι Τοπάλαινες στο αρχοντικό τους . Το αρχοντικό , που λεηλατήθηκε συθέμελα .

          Όταν η αξέχαστη δημοσιογράφος Νίτσα Κολιού στο βιβλίο της ¨ Άγνωστες Πτυχές Κατοχής και Αντίστασης 1940-44¨ ανέφερε και την ¨ άγνωστη πτυχή ¨ των κρεμασμένων γυναικών στη μουριά της πλατείας των Κάτω Λεχωνίων , τότε άρχισαν να χαλαρώνουν και οι ¨ θηλιές ¨ της μνήμης των Κατωλεχωνιτών . Και τότε πήρε τη σκυτάλη ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαντίδης ( ένα από τα παιδιά που είδαν τότε το έγκλημα ) και ερεύνησε λεπτομερέστερα το θέμα με συνεντεύξεις από όσους πρόλαβε εν Ζωή , αλλά και με θύμησες δικές του , που δημοσιεύονται στο βιβλίο του ¨ Σοφίκα Τοπάλη-θηλιά στη μνήμη ¨ , που κυκλοφορεί και στην Αγγλική Γλώσσα αλλά και σε Β΄έκδοση προσφορά .

          Ρεπορτάζ εφημ. ¨ Ταχυδρόμος ¨ Βόλου 6/11/2017

  

                                                                                            

Πεσόντες αεροπόροι από τη Νέα Ιωνία-Μαγνησίας

             Πεσόντες αεροπόροι από τη Νέα Ιωνία - Μαγνησίας

          Με αφορμή την εβδομάδα των εορταστικών εκδηλώσεων της Πολεμικής Αεροπορίας ας αναφερθούμε σε δύο περιστατικά θανάτου πιλότων καταγόμενων από τη Νέα Ιωνία – Βόλου , που συνέβησαν την δεκαετία του πενήντα .

         Εκτέλεσαν το καθήκον τους και έπεσαν ηρωικώς , κατά την διάρκεια αεροπορικών ασκήσεων οι καταγόμενοι από τη Νέα Ιωνία πιλότοι- ανθυποσμηναγοί Γεώργιος Κοτζακίδης και Ανδρέας Ευθυμιάδης .

        Ο Γεώργιος Κοτζακίδης του Ηλία και της Ηώς , γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία το 1930 . Τον Μάϊο του 1951 εισήλθε στη Σχολή Αεροπορίας ( τμήμα εφέδρων χειριστών ) και τον Μάϊο του 1952 ονομάσθηκε έφεδρος ανθυποσμηναγός . Στις 3 Ιουλίου 1953 , κατά την εκτέλεση διατεταγμένης πτήσεως ( άσκηση ) , το αεροσκάφος του F-84G της 110 Πτέρυγας Μάχης (Λάρισα) στην οποία υπηρετούσε , κατέπεσε λόγω βλάβης στη θάλασσα , 2 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της χερσονήσου Κασσάνδρας , με αποτέλεσμα τον πνιγμό του χειριστή .

        Στη μνήμη των κατοίκων της Νέας Ιωνίας παραμένει η τραγική φιγούρα της μητέρας του Ηώς , που εκείνες τις μέρες του Ιουλίου του 1953 , ενώ ακόμη οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες για τον χαμό του παιδιού της , αυτή διάνυσε γονατιστή και με τα πόδια γυμνά την απόσταση ( δρόμος χωματένιος , τότε ) από το σπίτι τους ( γωνία Ελευθ. Βενιζέλου με Δορυλαίου ) μέχρι τον ναό της Ευαγγελίστριας , κλαίγοντας και παρακαλώντας την Παναγία να βρεθεί σώο το παιδί της .

        Ο Ανδρέας Ευθυμιάδης του Αναστασίου και της Χρυσούλας γεννήθηκε το 1930 στη Νέα Ιωνία . Τον Ιανουάριο του 1952 εισήλθε στη Σχολή Αεροπορίας  ( τμήμα εφέδρων χειριστών ) και αποφοίτησε τον Φεβρουάριο του 1953 με τον βαθμό του εφέδρου ανθυποσμηναγού . Σκοτώθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1953 στη περιοχή Αχαρνών – Αττικής , λόγω πτώσεως και συντριβής του αεροσκάφους Tiger Moth στο οποίο επέβαινε , κατά την εκτέλεση εκπαιδευτικής πτήσεως .

        Στη Νέα Ιωνία , στη οδό Αναπαύσεως με Σινώπης , στο ύψος της οδού Χρήστου Λούλη , όπου εκεί σχηματίζεται τριγωνικό κηπάριο , οι γονείς του ανήγειραν και παραμένει μέχρι σήμερα εικονοστάσι στη μνήμη του .

        Πρέπει να σημειωθεί ότι οι γονείς των δύο φονευθέντων ήταν πρόσφυγες πρώτης γενιάς και από τους πρώτους οικιστές της Νέας Ιωνίας .

        Ας είναι το σημείωμα τούτο ένας φόρος τιμής και μνήμης στα προσφυγόπουλα αυτά ,που έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος προς την Πατρίδα .  

       Ρεπορτάζ : Δημήτρης Κωνσταντάρας – Βόλος 7/11/2017

          

Άξιος Δημοσίου Επαίνου

                             Άξιος Δημοσίου Επαίνου

          Συγκλονίστηκε το πανελλήνιο . Εντυπωσιάστηκε η Κοινή Γνώμη . Σπάνιο το περιστατικό . Συνέβη στο Βόλο .

          Ένας 59χρονος , ο Γιώργος Αρβανίτης , διανύων μετεγχειρητικό στάδιο εγχείρησης καρδιάς , δεν υπολόγισε τη ζωή του . Μόλις είδε τις φλόγες να τυλίγουν την μονοκατοικία της οδού Μικράς Ασίας 15 , στη Νέα Ιωνία – Βόλου , όπου διέμενε η γειτόνισσά του 25χρονη φοιτήτρια από τη Λαμία , με κινητικά προβλήματα από τροχαίο , όρμισε μέσα στη φωτιά . Η εξώπορτα δεν άνοιγε , ήταν κλειδωμένη . Πήγε στο παράθυρο , έσπασε τα παραθυρόφυλλα και πήδηξε μέσα στο δωμάτιο . Αμέσως αγκάλιασε την κοπέλα και με γρήγορες και δυνατές κινήσεις πετάχτηκε στην αυλή και στην έξοδο . Η σωτηρία ήταν γεγονός .  

         Μεγάλη η πράξη . Τεράστια η αυτοθυσία ενός ανθρώπου να σώσει από βέβαιο θάνατο έναν συνάνθρωπό του . Εκτός από τα προβλήματα  υγείας , είχε ο σωσίας του περιστατικού γυναίκα και δύο παιδιά . Όλα τα παραπάνω  δεν τα σκέφθηκε , δεν τα υπολόγισε . Συνταραγμένος , ότι κινδυνεύει ένας άνθρωπος , όπου τεράστιες φλόγες έκαιγαν τα πάντα , δεν έκανε πίσω , δεν λιποψύχησε , έκανε μπροστά για να σώσει μια ζωή , για να σώσει τη γειτονοπούλα του φοιτήτρια . Και τα κατάφερε χάρη στον δυναμισμό και στην ταχύτητα που εφήρμοσε στην αντιμετώπιση του συμβάντος .

       Ένα μεγάλο εύγε στο ατρόμητο και γενναίο παλικάρι , που έσωσε μέσα από τις φλόγες μια ανθρώπινη ζωή . Το παράδειγμά του , ο άθλος του πρέπει να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα . Ένα περιστατικό αναφοράς στο χρέος και στο καθήκον που πρέπει να μας διακρίνει απέναντι στην ανάγκη και στον κίνδυνο κάθε συνανθρώπου μας .

          Στο σημείο αυτό κάνω πρόταση στην Ακαδημία Αθηνών , όπου στα τέλη κάθε Δεκεμβρίου βραβεύει πράξεις και γεγονότα κορυφαίας υφής του 2017 , να συμπεριλάβει στους επαίνους της την αυτοθυσία που επέδειξε ο Γιώργος Αρβανίτης , σώζοντας από βέβαιο παρανάλωμα του πυρός έναν άνθρωπο . Θα αποτελεί μια ελάχιστη αναγνώριση σ’ένα ανθρώπινο επικίνδυνο τόλμημα.

         Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 1/11/2017