Ένας ήρωας πολέμου του Σαράντα

              Το όνομά του Ίτσιος Δημήτριος . Γεννήθηκε στην Πορόϊρα Σερρών το 1906 και σε ηλικία 34 ετών επιστρατεύτηκε στον Εληνοϊταλικό πόλεμο .

              Ήταν λοχίας – πεζικού, αρχιφύλακας στο φυλάκιο-πολυβολείο Π8 του Μπέλλες , όταν στις 6 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα επιτέθηκαν εναντίον της Έλλάδος .

              Κάποια στιγμή ακούγεται βόμβος αεροπλάνων . Τρία ή τέσσερα ¨στούκας¨ πλησιάζουν την περιοχή και ξερνούν σίδηρο και φωτιά. Στη σφοδρότητα των επίγειων και ουράνιων επιθέσεων δεν αντέχει  άλλο η προκάληψη . Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής .

              Έρχεται η σειρά των πολυβολείων. Θερίζουν τα πολυβόλα τους . Ατσάλινοι οι υπερασπιστές τους , καθηλώνουν τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα βουτούν και ξαναβουτούν με λύσσα σκορπώντας φωτιά και όλεθρο. Τα οχυρά αντιστέκονται. Οι υπερασπιστές των πολυβολείων ποτίζουν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της γενέθλιας γης .

              Σταδιακά τα ελληνικά πολυβολεία Π3 , Π4 , Π5 και Π9 σιγούν . Ακολουθεί το Π6 που περικυκλωμένο από τον εχθρό έπειτα από σθεναρή αντίσταση καταλαμβάνεται το μεσημέρι .

              Το πολυβολείο του Δημητρίου Ίτσιου ανθίσταται . Έχει στη διάθεσή του 38.000 φυσίγγια που οι υπερασπιστές του είναι διατεθειμένοι να τα ¨ξοδέψουν¨ με την ¨δέουσα τσιγγουνιά ¨.

               Κάποια στιγμή ο λοχίας Ίτσιος βλέποντας το μάταιο της θυσίας , διατάζει τους στρατιώτες της μονάδος του να εγκαταλείψουν το Π8 . Ο ίδιος θα μείνει και θα προσπαθήσει να καλύψει μόνος του τη σωτηρία τους. Μερικοί υπακούουν. Οι Ανωποριώτες όμως μένουν. Φίλοι και σύντροφοι στις δουλειές και στα γλέντια στο χωριό. Πιστοί συμμαχητές τώρα στο Π8 , στην απόφαση για αντίσταση μέχρις εσχάτων. Στη θυσία.

               Οι επιθέσεις συνεχίζονται, πληθαίνουν και σκληραίνουν. Μα ο Ίτσιος δεν σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και τον θάνατο στους Γερμανούς εισβολείς .

                Κάποτε τα πυρομαχικά τελειώνουν . Ο λοχίας με τους συντρόφους του γνωρίζει ότι έπραξαν το καθήκον τους. Πολέμησαν για την πατρίδα , τις οικογένειές τους , τους φίλους τους.

                Με δυσκολία ανοίγουν τη βαριά σιδηρόπορτα του φρουρίου τους . Οι άνδρες συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι . Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός ζητεί να μάθει τον αρχηγό .

                Ο Δημήτριος Ίτσιος ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια , χαιρετά στρατιωτικά τον Γερμανό αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει :

              -Ίτσιος Δημήτριος , λοχίας πεζικού .

              -Συγχαρητήρια λοχία. Με την γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά την πανάρχαιη ιστορία των προγόνων σου .

               Αμέσως μετά του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει . Τον οδηγεί στο ξέφωτο , μπροστά στο πολυβολείο και δείχνοντας τα πτώματα 200 Γερμανών στρατιωτών του λέει :

              -Αυτό που βλέπεις λοχία , είναι έργο δικό σου .

                Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά :

              -Έπραξα το καθήκον μου .

              -Εσύ έπραξες το καθήκον σου , τώρα σειρά μου να ¨εκτελέσω¨ και εγώ το δικό μου καθήκον.

               Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στο κρόταφο του παλικαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ . Ψυχρή , εγκληματική δολοφονία .

               Ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος δεν έπεσε. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ . Έφυγε από τη ζωή άδικα , μία Απριλιάτικη μέρα , στην καρδιά της άνοιξης .

               Στη κεντρική πλατεία του χωριού Άνω Πορόϊα – Σερρών η ορειχάλκινη προτομή του ήρωα λοχία Δημητρίου Ίτσιου, ορθώνεται για να θυμίζει την αγάπη , το χρέος και την θυσία προς την πατρίδα και να παραδειγματίζει τις επερχόμενες γενιές .

               Βόλος 20-10-2012

               Βασίλειος Παλαμηδάς .

              

Ένας αφορισμός που δεν ίσχυσε

               Το 1954 άρχισε ένας πρωτόγνωρος, πνευματικός Μακαρθισμός, εναντίον του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη, που για μισό αιώνα τίμησε και εξύψωσε την Ελλάδα και χαλύβδωσε την παγκόσμια λογοτεχνία . Ο Πάπας της Ρώμης απαγόρευσε την κυκλοφορία του ¨Τελευταίου πειρασμού¨ . Ο Καζαντζάκης έστειλε τηλεγράφημα στον Βατικανό με μια φράση στα Λατινικά του χριστιανικού αναλογιστή Τεντουλιάν : ¨Ad tuum, domine tribunal appelo: ¨Υποβάλλω την έκκλησή μου στη δική σου δικαστική κρίση, Κύριε !

               Τον ίδιο χρόνο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής αποδοκιμάζει με αηδία τις ¨βλασφημίες¨ του μαέστρου της λογοτεχνίας κατά του Θεανθρώπου και ζητεί να μην επιτραπεί η μετάφραση των βιβλίων στα Ελληνικά. Οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας ¨Εστία¨ εκφράζουν την αγανάκτησή τους και την προτίμησή τους στον Μακαρθισμό, παρά στα ¨βρομόλογα του ανήθικου Καζαντζάκη¨ και αποκαλούν αλήτες τους διάσημους διανοούμενους υποστηρικτές της ελεύθερης σκέψης.

               Ο Μητροπολίτης Χίου κάνει αίτηση στην Ιερά Σύνοδο απαιτώντας τον αφορισμό του άθεου και την ποινική καταδίκη του από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων επίσης καταδικάζει τα βιβλία του βλάσφημου.

               Η Ιερά Σύνοδος καταράστηκε με μίσος και αφόρισε τον Καζαντζάκη . Μα για να γίνει έγκυρος ο αφορισμός του χρειαζόταν τη συγκατάθεση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως.

               Η ανωτάτη εξουσία της Ορθοδοξίας έκανε αίτηση στον Πατριάρχη Αθηναγόρα της Κωνσταντινούπολης και ζήτησε να αφοριστεί επίσημα ο ¨γιος του Σατανά¨ . Συνάμα ζήτησε επιμόνως την απαγόρευση των αισχρών έργων του και την ποινική τιμωρία του από τον Άρειο Πάγο, το Εφετικό Δικαστήριο και τον εισαγγελέα.

               Ο Καζαντζάκης απαντά ατάραχος στη ανώτατη ιεραρχία. ¨Με καταραστήκατε Άγιοι Πατέρες... Εγώ σας δίνω την ευχή μου. Ελπίζω η συνείδησή σας να είναι καθαρή σαν τη δική μου και να είσαστε ηθικοί και θησκευτικοί όπως εγώ ¨ .

               Τελικά η αλήθεια έλαμψε με το επίσημο έγγραφο του Φαναρίου. Εν ολίγοις, ο Καζαντζάκης επίσημα δεν αφορίστηκε ποτέ. Και αυτό γιατί το τυπικό της διαδικασίας του αφορισμού απαιτούσε μετά την λήψη της απόφασης από τη Ιερά Σύνοδο να υπάρξει και υπογραφή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Και ο Αθηναγόρας σαν είδε το αίτημα οργίστηκε. Το καταχώνιασε στο συρτάρι του και δεν το υπέγραψε ποτέ . 

Μέχρι εκεί έφταναν τα σύνορα

               Στη συνοικία Παλαιά-Βόλου, κοντά σον σιδηροδρομικό σταθμό, ένας μικρός δρόμος φέρει την ονομασία ¨οδός Μελούνας¨. Ας αναφερθούμε στα κριτήρια, βάσει των οποίων, επέλεξε η Δημοτική Αρχή Βόλου την ονοματοδοσία αυτού του δρόμου .

               Η Μελούνα είναι ελληνική αυχενική κορυφογραμμή και συγχρόνως διάβαση στις ΝΔ προσβάσεις του Κάτω Ολύμπου με υψόμετρο 540 μέτρα. Από αυτόν τον αυχένα επικοινωνεί η πεδιάδα της Ελασσόνος με την πεδιάδα του Πηνειού ποταμού . Η διάβαση της Μελούνας βρίσκεται σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από τον Τύρναβο.

               Μετά τον άτυχο για την Ελλάδα πόλεμο του 1897 η γραμμή της Μελούνας αποτελούσε την οροθετική γραμμή του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

               Πριν 100 ακριβώς χρόνια, το 1912, με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων ξεκίνησε η νικηφόρος προέλαση από τα υψώματα της Μελούνας. Δόθηκαν μάχες, έπεσαν κορμιά στα στενά της Μελούνας και του Σαρανταπόρου, που είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση ελληνικών εδαφών και την επέκταση των προς βορράν συνόρων μας .

               Σε μια πανηγυρική τελετή, στην ιστορική τοποθεσία της Μελούνας, έγιναν την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012, παρουσία των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, τα αποκαλυπτήρια του ¨Μνημείου Ελευθερία και Δόξα¨ για τους πεσόντες μαχητές της ιστορικής μάχης της Μελούνας.

                Το μέλλον για να είναι ευοίωνο, απαιτεί οι μνήμες να διατηρούνται. Και το αναγερθέν ¨Μνημείον πεσόντων¨ στη Μελούνα είναι μια μαρτυρία από τις πιο ιστορικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας .