Είχε διεθνή πνευματική ακτινοβολία

 

                                 Είχε διεθνή πνευματική ακτινοβολία

           Στις 19-2-2016 , πεθαίνει ο  Ιταλός Ουμπέρτο Έκο , διάσημος     

συγγραφέας και δημοσιογράφος . Λογοτέχνης κριτικός και σημειολόγος    

έγινε παγκόσμια γνωστός το 1980 με το πρώτο του μυθιστόρημα   ¨ Το  .       

όνομα του Ρόδου ¨, που μεταφράστηκε σε 43 γλώσσες , περιλαμβανομένης     

και της ελληνικής . Πούλησε περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα .    

          Το επιστημονικό του έργο ήταν αφιερωμένο στην θεωρία της λογοτεχνίας  

και στις εξελίξεις των μέσων μαζικής επικοινωνίας . Γεννήθηκε στην Αλεσάντρια  

του Πεδεμονίου στις 5-1-1932 και ήταν ο μοναχογιός του λογιστή Τζούλιο   

Έκο και της Τζοβάνα Μπίζιο . Φημολογείται ότι το επώνυμο ¨ Έκο¨ είναι το  

αρκτικόλεξο των λέξεων ¨ Ex Gaelis Oblatus¨ (Θεϊκό δώρο ) στα λατινικά . Και    

αποδόθηκε στον παππού του , που ήταν έκθετο , από έναν δημοτικό υπάλληλο .  

           Έλαβε αυστηρή και Καθολική σχολική αγωγή , αλλά το κριτικό πνεύμα  

το οφείλει , όπως ο ίδιος έχει γράψει ¨… στον πατέρα μου , που μου δίδαξε να δυσπιστώ , και στη μητέρα μου που δίδαξε να το λέω…¨ .     

Αν και αρχικά παρακολούθησε σπουδές Νομικής , εγκατέλειψε αυτόν τον             

τομέα και ακολούθησε σπουδές Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας .                                              

           Ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών του το 1954 με τη Διδακτορική του    

Διατριβή , για τον Άγιο Θωμά τον Ακινιάτη . Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη 

δημοσιογραφία και εργάστηκε ως παραγωγός πολιτιστικών προγραμμάτων   στη  

RAI, δημόσια ιταλική τηλεόραση .           

          Ο Έκο ζούσε στο Μιλάνο , σε ένα διαμέρισμα - ¨λαβύρινθο – με μια βιβλιοθήκη    

30.000 βιβλίων , ενώ περνούσε μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του στο εξοχικό     

σπίτι στο Ρίμινι .      

         Έχει επισκεφτεί πολλές  φορές την Ελλάδα , τόσο για αναψυχή , όσο και για επιστημονική

έρευνα .  Στις 14 Μαρτίου 1995 αναγορεύτηκε επίτιμος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών .

        Β.Π.        

             

Εις την απλήν

 

                                              Εις την απλήν     

                 Ο αειθαλής μέχρι πρόσφατα Νεμπεγλεριώτης δάσκαλος  ,        

Κωνσταντίνος Παπαναστασίου , αποχαιρέτησε τα εγκόσμια    υπέρ     

Ενενηκοντούτης , αλλά με μυαλό υγιές , ανθισμένο ανήσυχος   ως    

το τέλος με ζορζοβίλη νου . Πέραν των δεκάδων βιβλίων του   και    

των πολλών εκατοντάδων του , αν όχι μερικών χιλιάδων άρθρων   

του στην εφημερίδα , αξιοποιούσε και τα ¨Ψ¨ , ως Κ.Ι.Π.     είχε     

κατοχυρωθεί . Μπορούσε άνετα να περιγράψει χιουμοριστικά    

πρόσωπα και καταστάσεις χρησιμοποιώντας την απλήν καθαρεύουσαν   . 

Με αυτή μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε , άλλωστε , του ήταν εύκολο πράγμα   να

την χειρίζεται . Έμοιαζε με άσκηση ανάγνωσης για τους νεότερους .        

               Ιδού πρόσφατο δημοσίευμά του που αποτελεί δείγμα της γραφής του :     

¨ … άμα τη αναγεννήσει του ΄Εθνους μας να επέμβωσι και αλλάξωσι τα πάντα εν   

Ημίν , έτι δε και αυτά τα των Ελλήνων έθιμα … Τούτο δεν διαθέτει ρίζας και ούτω     

δεν δύναται να παράγει καρπούς . Δι ό παν δένδρον μη ποιούν καρπούς κόπτεται  

και εις πυρ βάλλεται . Γαίαν έχοι ελαφράν .    

               Σ.Ζ.-Λάρισα 12-2-2022     .

Τσοβόλας Δημήτριος

 

                          Τσοβόλας Δημήτριος  ,  μεγάλος και ικανός πολιτικός 

                Γεννήθηκε το 1942 στους Μελισσουργούς Άρτας . Είχε σπουδάσει      

νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ήταν διακεκριμένος    

Δικηγόρος . ΄Ηταν παντρεμένος με την Κατερίνα Γιώτη και είχε δύο παιδιά .     

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής     

Άρτας με το ΠΑΣΟΚ το 1977 και επανεκλέχθηκε εύκολα το 1981 και ξανά το      

1985 . Παρέμεινε σταθερά στο Ύπουργείο Οικονομικών κατά την οκταετία της   

Κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου .         

                ‘Ηταν ο πιο δημοφιλής υπουργός την περίοδο          1985-1989 της     

Μεταπολίτευσης και μέχρι σήμερα το όνομά του περιβάλλεται με νοσταλγία ,     

λόγω των φιλολαϊκών μέτρων που εφάρμοσε .        

                 Ο Δ.Τ. ήταν συνήγορος της οικογένειας Αλεξάνδρου Γρηγοροπούλου    

μετά το 2008 . Η υπόθεση Γρηγοροπούλου έληξε με την ισόβια καταδίκη  του   

ιδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα .                     

                Ο Δ.Τ. μπόρεσε να κάνει πολιτική παροχών , μόνο μετά από το 1987 ,   

όταν απομακρύνθηκε από την Κυβέρνηση ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας   

Κώστας Σημίτης , που από το 1985 είχε εφαρμόσει το σταθεροποιητικό     

Πρόγραμμα λιτότητας . Το 1991 παραπέμφθηκε  στο Ειδικό Δικαστήριο       

κατηγορούμενος για το σκάνδαλο Κοσκωτά – Καλκάνη . Το 1992 καταδικάστηκε      

σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και τριετή στέρηση των πολιτικών του   

δικαιωμάτων , χάνοντας έτσι την βουλευτική του έδρα . ‘Ηταν ιδιαίτερα μαχητικός στη    

διάρκεια της δίκης . Αρνήθηκε να πληρώσει την ποινή του και για το ποσό έγινε   

έρανος μεταξύ των μελών του ΠΑΣΟΚ . Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του   

Οκτωβρίου του 1993 η Βουλή των Ελλήνων του απένειμε χάρη .                  

                Τον Οκτώβριο του 1995 αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ γιατί διαφώνησε ιδεολογικά   

και πολιτικά και στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου ίδρυσε το ( ΔΙΚΚΙ ) .  Το ΔΙΚΚΙ μπήκε    

στη Βουλή το 1996καθώς και στην Ευρωβουλή , ενώ το 2004 πρότεινε τη διάλυσή του   

κόμματος , η οποία και αποφασίστηκε στο Συνέδριο της 30-10-2004 .         

     Από τότε επέστρεψε στη δικηγορία .         

     Υπήρξε ένας ακέραιος και ειλικρινής δημόσιος άνδρας , που έχαιρε βαθιάς    

εκτίμησης και σεβασμού .       Β.Π.                  

 

                                                                                    

 

Μάτια μπλε

 

                                                 Μάτια μπλε     

          Ένα πανέμορφο τραγούδι , που έγραψαν , εδώ και χρόνια , το 1986 ,         

με στίχους ο Λευτ . Παπαδόπουλος , με μουσική ο Σταύρος  Ξαρχάκος ,    

και ερμήνευσε ο ανεπανάληπτος Γιάννης Πάριος , συνεχίζει να εκπέμπει   

ακόμα και σήμερα ευαισθησίες και νοσταλγίες στο μουσικόφιλο κοινό .     

Αξίζει τον κόπο να το ξαναθυμηθούμε και να το ξανατραγουδήσουμε :      

                                            Μάτια μπλε           

                              Μάτια μπλε καλοκαιρινά

                              σαν δυο στάλες Αιγαίο     

                              μάτια μπλε , που τα δειλινά     

                              τα θυμάμαι και κλαίω .             

 

                              Ποιος ταξιδεύει στα μάτια σου             

                              και ποιος ξαγρυπνά στο κορμί σου ,       

                              μάτια μπλε στα μεγάλα ταξίδια σου     

                              Θα μαι εδώ , θάμαι πάντα μαζί σου .        

 

                             Μάτια μπλε φθινοπωρινά    

                             τυλιγμένα σε πάχνη    

                             μάτια μπλε , που παντοτινά      

                             η καρδιά θα σας ψάχνει  .           

                             Επιμέλεια ανάρτησης : Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος       .

 

 

Πάντα ευγενικός και χαμογελαστός

 

        Πάντα ευγενικός και χαμογελαστός      

           Ο θάνατος του αγαπητού Κ.Ι.Παπακωνσταντίνου , ήταν μια πνευματική    

απώλεια για την πόλη της Λάρισας .   

           Ο Κ.Ι.Π. ήταν ένας εξαίρετος αρθρογράφος , συγγραφέας και άνθρωπος.   

Πάντα ευγενικός και χαμογελαστός . Τον θεωρούσα φίλο μου , συναντιόμασταν 

συχνά , στο τυπογραφείο , που μας δακτυλογραφούσε τα κείμενα και τα έβαζε  

σε cd ή στα σκαλοπάτια της ¨ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ¨ . Μιλούσαμε πολύ , ανταλλάσσαμε   

απόψεις , συμφωνούσαμε σχεδόν σε όλα , αλλά και διαφωνούσαμε πολλές    

φορές , πάντα χαμογελαστά .  

          Τα άρθρα του ήταν βγαλμένα μέσα από την ψυχή του και άρεσαν στους     

περισσότερους αναγνώστες .      

          Όταν έπαιρνα τη εφημερίδα απ’την πόρτα μου , που μου την άφηνε ,   

ο εφημεριδοπώλης κάθε πρωί , πρώτα φυσικά κοίταζα να δω το δικό μου   

άρθρο ή διήγημα και ύστερα τον Κ.Ι.Π. Κάποια μέρα που συναντηθήκαμε    

στο τυπογραφείο πάλι , μαζί με πολλά άλλα που συζητήσαμε μου είπε και   

τα εξής : ¨ Ερχόμενος εδώ να πάρω το  άρθρο μου συνάντησα στον δρόμο     

έναν συνάδελφό μου εν ενεργεία ¨.   Αφού είπαμε τα σχετικά ,  μετά με   

ρώτησε ; ¨ Εσείς οι αρθρογράφοι που δεν ήσαστε μόνιμοι , πληρώνεστε ; ¨.     

¨Όχι¨, του απάντησα . ¨ Τότε τι θέλεις και γράφεις … ¨ .   ¨Λυπάμαι που τα

ακούω από σένα αυτό , κρίμα που είσαι και δάσκαλος … Μόνο τα λεφτά   

έχουν σημασία και αξία σ’αυτήν τη ζωή ; ¨         

            Αυτά του είπα και έφυγα με μια απογοήτευση , για κάποιους ανθρώπους    

που δεν μπορούνε να μπούνε μέσα μας και να καταλάβουν , πως είναι    

εσωτερική μας  ανάγκη η επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας και κάνει πιο    

ευχάριστη την καθημερινότητά μας .         

            Τον είδα λίγο στεναχωρημένο και ήθελα να του φτιάξω τη διάθεση με κάτι    

  ανάλογο που συνέβη και σε μένα , πριν καιρό .       

            Τι σύμπτωση δάσκαλος ήταν και εκείνος που συνάντησα .      

          ¨ Ε αφού έχεις όρεξη … ! .                                                                                                                          

            Αλήθεια συνάνθρωποι . το γραφείο είναι θέμα χρημάτων και όρεξης ;                    

                          Ο καλός Θεός έδωσε σε όλους μας ένα χάρισμα διαφορετικό στον              

       καθένα , ένα τάλαντο για να το πω σύμφωνα με το Ιερόν Ευαγγέλιον   και       

       πρέπει να το αξιοποιήσουμε και να το ανεβάσουμε με τη βοήθειά του , όσο       

       πιο ψηλά μπορούμε . Αλλιώς μοιάζουμε με εκείνον τον δούλον – κατά την         

       Παραβολήν του Ιησού Χριστού , που έθαψε το τάλαντο στη γη , αυτό που  

       το άφησε το αφεντικό του , ενώ οι άλλοι δύο το διπλασίασαν …        

                     Αυτά συζητήσαμε εκείνη την ημέρα στο τυπογραφείο και τον είδα      

       ξαλαφρωμένο .         

                     Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του .     

                      Με πολύ σεβασμό στη μνήμη σου . Καλή ανάπαυση        

, καλέ μου φίλε Κώστα .     

                      Κ . Γ . Δ .- Λάρισα – 17-2-2022      .

Για αυτούς πετάω

 

                                         Για αυτούς πετάω     

          Αφιερωμένα τούτα τα λόγια , που έγραψε ένας αρχάγγελος       

του Αιγαίου , ο σμηναγός  Γιώργος Μπαλταδώρος , λίγο πριν χάσει      

τη ζωή του στα ελληνικά νερά , τα οποία υπερασπίστηκε με το            

αίμα του , το πρωί της 12-4-2018 , ανοιχτά της Σκύρου .    Σε όσους           

ανεπίγνωστους υποστηρίζουν με βαριά ενοχλητική άνεση ότι η    

εθνική άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός :     

     

        ¨ Πετάω για τον πατέρα μου , που καμαρώνει στην άκρη στο     

χωράφι , όταν περνούν τα μαχητικά μας .       

          Πετάω για το παιδί στη Φλώρινα , που περπατάει στο χιόνι    

να πάει στο σχολείο του .      

          Πετάω για τον παπά μας που κάνει χιλιόμετρα  να κάνει να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα  της Παναγιάς .          

        Πετάω για τον ψαρά που βγήκε 4 πρωί με την ψαρόβαρκα να      

φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του .                 

          Πετάω για το δασκαλάκο που πληρώνει από τη τσέπη του τις    

φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας .        

          Για αυτούς πετάω . Για να μπορούν να κάνουν , αυτό που χρόνια   

κάνουν και να κρατάνε την πατρίδα μας ζωντανή !          

          Ούτε αυτοί , ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες , γιορτές και Κυριακές  ,      

γιατί εγώ πετάω για τη δική μου πατρίδα . Πετάω για τους δικούς μου    

ανθρώπους , αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους , ζουν για μια στιγμή   

και όταν πεθαίνουν , ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με    

τραγούδια και εύχονται ¨ καλήν αντάμωση ¨. Πεθαίνω για την ΕΛΛΑΔΑ .      

Γ.Μ ¨ Έπεσε στην εκτέλεση του καθήκοντος ¨