Στη μνήμη του δάσκαλου Κώστα Λιάπη

                                Στη μνήμη του δάσκαλου Κώστα Λιάπη 

                                                    ¨ Έχασε το Πήλιο… ¨             

                     Φίλος από παλιά . Απ’τον Άγιο Γεώργιο Πηλίου , που για τους δυο μας ήταν

το αγαπημένο μας χωριό . Το χωριό που όχι μόνο αγαπούσαμε , αλλά και     μαλώναμε                        στο γηπεδάκι των Αγίων Ταξιαρχών , πιτσιρικάδες ποδοσφαιριστές με μια πανένια μπάλα .                  

Δεν συμφωνούσαμε , ούτε ‘κείνος ούτε ‘γω στα φάουλ και με τη χάρη των Ταξιαρχών  δεν  φτάναμε στους ξυλοδαρμούς μετά το τέλος ή και στη μέση του ¨ αγώνος ¨. Ωραία χρόνια ,               χρόνια που τα χαιρόμασταν ακόμη και στις ¨ ήττες ¨μας …             

                     Στις Πηλιορείτικες ομορφιές δύσκολα νευριάζεις κι ασχημίζεις…Ξαναβρεθήκαμε                        αργότερα στα γραφεία της εφημερίδας . Άξιος συνεργάτης μας ο Κώστας Λιάπης  έφερνε τα            γραφτά του , κυρίως χρονογραφήματα ,έμπλεα με την αύρα του Πηλίου      και   όχι   μόνο   .       

Έγραφε για όλους , για φίλους και γνωστούς . Δάσκαλος αυτός , ¨ δασκάλευε ¨ με τα βιβλία του και τον τρόπο του , μπορώ να πω , ακόμη και καθηγητάδες .        Και εκτιμούσε και μας τιμούσε ιδιαίτερα αναφερόμενος στων άλλων τα γραφτά . ¨ Δεν με ενδιαφέρει ούτε   φοβάμαι που κάποια μέρα θα πεθάνω .Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι θα μου λείψει το Πήλιο . Δεν θέλω να το χάσω ,μου είπε , κάποτε , και με συγκλόνισε αυτή του η ανησυχία .                

Ένα Πήλιο έχουμε και κάποιες φορές μες στις αναποδιές μας αναλογιζόμαστε    ,    ότι μόνο   αυτό μας μένει .    Αυτό το πανέμορφο βουνό , αυτό που πολλές φορές        το περπατάμε με οδηγό τον Λιάπη , που όταν δεν αντέχαμε ντρεπόμασταν να του πούμε… κουραστήκαμε,          Γιατί θα μας κορόιδευε , ακούραστος εκείνος …                   

                       Σήμερα στις δέκα θα περπατήσουμε μαζί του , απ’την εκκλησία τουΤιμίου Σταυρού  της Κάτω Γατζέας , ως την τελευταία του κατοικία .    Κάπου σε μια Πηλιορείτική γωνία  που οδηγεί σε μια άλλη ζωή , μια ζωή επουράνια κι ατέλειωτη .Δεν είναι σύντομη και φευγαλέα αυτή σαν τη ζωή που ζήσαμε και ζούμε . Έτσι δεν είναι Κώστα ;      Και κάτι           

ακόμη : Δεν έχασε το Πήλιο ο Κώστας που μας έφυγε . Μάλλον το Πήλιο έχασε με την               

έλλειψη του Λιάπη .                      

                     Γιάννης Μαντίδης – Βόλος – 21-12-2019         .            

                    Δυο - τρεις κουβέντες για τον Κώστα Λιάπη                           

                    Για τον δάσκαλο …                   

                    Τον κ Λιάπη τον γνώρισα το καλοκαίρι του 2005 , όταν ταυτόχρονα γνώρισα   και έναν τόπο που μου έκλεψε τη καρδιά και έγινε δεύτερο σπίτι μου ( πρακτικά  γιατί           

στη ψυχή μου έγινε πρώτο ) , την Κάτω Γατζέα . Τώρα που το σκέφτομαι , νοιώθω κάπως              ανόητα και προσπαθώ να πλέξω το εγκώμιο ενός ανθρώπου τόσο μεγάλου , το έργο και        

η συμβολή του οποίου χρειάζεται πολύ χρόνο και πολλή γνώση     από ειδικούς για   να                   

αναλυθεί .                              

                   Μέσα στη μικρότητά μου , όμως , δεν παύω να θυμάμαι ,       πως όλοι  μας      κοντά του παίρναμε ηθελημένα ή άθελα μυρωδιές από το πνεύμα του , την αξιοπρέπειά του , την    τεράστια γνώση του , το βάθος της έρευνάς του πάνω στην Πηλιορείτικη και όχι μόνο παράδοση .                                   

                   Με το χιούμορ του , το οποίο λειτουργούσε  αμφίδρομα , πάντα μας έδινε             

πνευματικό ύδωρ και προβληματισμό   . Δεχόταν το πείραγμα , όσο άγαρμπο  αν και           καλοπροαίρετο και να ήταν,  και το ανταπέδιδε αλλά όχι στείρο . Με κάποια παροιμία ,           γνωμικό ή ευφυολογία κρυμμένη μέσα του . Και όποιος κατάλαβε , κατάλαβε …              

                   Όσοι τον γνώριζαν λίγο καλύτερα τον φώναζαν , όχι  κύριε Κώστα , ούτε κύριε           

Λιάπη , αλλά Δάσκαλε . Και όχι απλά γιατί  όντως δίδαξε για πολλά χρόνια στη εκπαίδευση ,  αλλά γιατί ό,τι έλεγε ήταν διδαχή . Πρόσθετε και από λίγο σε όποιον         καταλάβαινε , ήθελε και μπορούσε να το πάρει . Δεν θέλω να προσθέσω ακόμη  μια                   

νεκρολογία στις τόσες που θα υπάρξουν από εδώ και πέρα και μάλιστα από ανθρώπους                   

πιο εξειδικευμένους στο είδος από εμένα .                              

                   Θέλω απλά να καταθέσω ότι θα μας λείψει όλους πολύ . Πάρα πολύ . Όχι μόνο              

στους δικούς του ανθρώπους , αλλά και σε όλους εμάς που κάτσαμε μαζί του , γελάσαμε                 

μαζί του , τον ακούσαμε , τον θαυμάσαμε , μάθαμε        από  αυτόν και  θαυμάσαμε    το     κυκλώπειό του κατόρθωμα να κάνει τόσα μα τόσα πολλά , μέσα σε μια μόνο ζωή .                 

                    Αν ισχύει αυτό που έλεγε , ότι οι άνθρωποι ζούνε τόσο όσο  κάποιοι  τους                  

θυμούνται , ο Δάσκαλος δεν θα πεθάνει ποτέ .                        

                    Τιμή μου που σε γνώρισα Δάσκαλε . Καλό ταξίδι .                      

                    Νίκος Μάμαλης – Άνω Γατζέα – Πηλίου – 21-12-2019          .                                                                 

                                                                                                                                                                                                                                                   

                         

Βολιώτης γιατρός που διαπρέπει στο εξωτερικό

                                           Βολιώτης γιατρός που διαπρέπει στο εξωτερικό           

                Γεννήθηκε στο Βόλο το 1937. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του η οικογένειά του τον στέλνει στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης του Παρισιού να σπουδάσει γιατρός .          

                Αριστούχος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης , κατά το τελευταίο έτος των σπουδών του επελέγη να παρακολουθήσει στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ στον Καναδά για ένα χρόνο ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών μεταξύ Γαλλίας και Κεμπέκ .                     

               ¨ Προφανώς , ο χρόνος εκείνος δεν έχει τελειώσει ακόμη ¨ , λέει με χιούμορ  ο Βολιώτης γιατρός .                           

                ¨ Αυτό που εκτιμώ στον Καναδά είναι η άψογη οργάνωση των προγραμμάτων υγειονομικής φροντίδας , καθώς και το ότι είναι μια χώρα που δίνει την ευκαιρία     στον     καθένα να συμβάλει σημαντικά στον τομέα του ¨ , καταλήγει .               

                  Μετά 45 χρόνια συνεχούς εργασίας και έρευνας  , είναι καθηγητής Παιδιατρικής , Μαιευτικής και Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Μακ Γκιλ του Μόντρεαλ του Καναδά   και  διευθυντής της κλινικής Παιδιατρικής και Νεογνολογίας στο Εβραϊκό Γενικό Νοσοκομείο του Μόντρεαλ . Η Μαιευτική και η Γυναικολογία αποτελεί για τον Απόστολο οικογενειακή υπόθεση αφού ο πατέρας του Νικόλαος ήταν μαιευτήρας-γυναικολόγος και ο μικρότερος αδελφός του Γιάννης επίσης γυναικολόγος γιατρός .                    

                   Η … γαλλική περίοδος πάντος του δρος Παπαγεωργίου αποτέλεσε και σταθμό για ολόκληρη τη ζωή του . Και αυτό διότι εκεί γνώρισε την Ουαλή σύζυγό του Γκλένις , με την οποία συνεχίζουν να ζουν ευτυχισμένοι μαζί εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια , έχοντας αποκτήσει δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια , τα οποία υπεραγαπούν και φροντίζουν να περνούν , όσο περισσότερο χρόνο μπορούν μαζί τους .                   

                    Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 27-12-2019            .

Καινούργιος χρόνος 2020

                         Καινούργιος χρόνος 2020             

                 Καινούργιος  χρόνος , ξανά θ’ασχοληθώ ,              

                 μ’ευχές , φέτος να δώσω πάλι !          

                 Ευχές που αγγίζουν τις καρδιές ,              

                 αυτές τις Άγιες μέρες !                     

                 Θα δώσω λιγοστές ευχές ,                    

                 για τον   καινούργιο χρόνο .                              

                 Πάμπλουτοι να ‘στε στη χαρά           

                 και πάμφτωχοι στον πόνο .                                        

                 Σας εύχομαι ολόψυχα ,                             

                 να ασπρίστε να γεράσετε ,                 

                 το γέλιο απ’ τα χείλη σας  ,                       

                 ποτέ σας να μη χάσετε .                       

                  Κάθε καινούργια μέρα ,                              

                  ήλιος πιο λαμπερός !                             

                  Για να φωτίζει , να ζεσταίνει ,                          

                  τα περιβόλια της καρδιάς !                             

                  Η κάθε μέρα που χαράζει ,                            

                  να ‘ναι καλύτερη απ’ το χθες !                          

                  Γεμάτο να ‘ναι το μυαλό μας ,                           

                  μ’όμορφες σκέψεις και σωστές !                            

                  Άγνωστη λέξη  να ‘ναι ο πόνος ,                                  

                  άγνωστη λέξη η ψευτιά ,                         

                  Όλη η ζωή να πλημμυρίζει ,                          

                  από αγάπη κι ανθρωπιά .                         

                  Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 23-12-2019          . 

Ξαρχάκος Σταύρος

                                                           Ξαρχάκος Σταύρος                       

                  Επίτιμος διδάκτωρ Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Αθήνας , αναγορεύτηκε ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος .           Στη μεγάλη ,            

αίθουσα τελετών του Ε.Κ.Πανεπιστημίου ο καθηγητής της Εθνομουσικολογίας Λάμπρος   Λιάβας μίλησε με τα λαμπρότερα λόγια για τον μεγάλο συνθέτη , ο οποίος αποτελεί      

επίσης τον εμπνευστή και ιδρυτή της Μεγάλης του Μάρκου Σχολής ¨ Εν χορδαίς και οργάνοις ¨.                                     

                   Στο πλαίσιο της εκδήλωσης ο κ. καθηγητής παρουσίασε το έργο του Ξαρχάκου

στη διεθνή μουσική σκηνή και την προσωπική του πορεία από το 1939 , που γεννήθηκε μέχρι σήμερα .                    

                   Στη συνέχεια τον λόγο έλαβε ο Σ.Ξ. , ο οποίος κατασυγκινημένος είπε  :                

                ¨ Γεννήθηκα στα Εξάρχεια στις 14 Μαρτίου 1939 . Ήταν μια εποχή που οι ήχοι   και οι εικόνες καταγράφονταν έντονα , ακόμα και σε ένα παιδί της ηλικίας μου.   Ήταν      ανατριχιαστικός ο ήχος της σειρήνας και απάνθρωπο το θέαμα μιας τεράστιας ουράς     σκελετωμένων ανθρώπων για να πάρουν ένα κομμάτι μπομπότα .  Και τραγικός ο ρόγχος     του θανάτου στα πεζοδρόμια της Θεμιστοκλέους .                   

                   Όμως η Γιαγιά τα ξόρκιζε  με την κιθάρα της και το τραγούδι της . Ο Οργανισμός ΕΛΛΑΣ βγήκε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με ένα ανύπαρκτο  ανοσοποιητικό σύστημα , τραυματισμένος , ερειπωμένος , κατακερματισμένος αδύναμος .   

                   Και σαν Αρμαγεδδών έπεσε για να αποτελειώσει οτιδήποτε είχε μείνει μια επιδημία , ένας ιός που ακόμα δυστυχώς ήταν εν δυνάμει . Ο Εμφύλιος .                    

                   Όμως , η Γιαγιά τα ξόρκιζε όλα τούτα με την κιθάρα της και το τραγούδι της .  Να , λοιπόν , γιατί η Μουσική ήταν θέμα ζωής και θανάτου για μένα . Τα χρόνια πέρασαν πολύ δύσκολα . Η Μουσική ήταν η απόλυτη και καθημερινή μου ενασχόληση .                

                   Ευτύχησα να έχω σπουδαίους και εμπνευσμένους δασκάλους . Τον Στράτο Παγιουμτζή , τον Γιάννη Παπαϊωάννου , τον Μάρκο Βαμβακάρη , τον Γιάννη Τσαρούχη , τον Νίκο Γκάτσο , την Nadia Boulanger , τον David Diamond , τον Leonard Bernstein .                            

                  Έτσι έμαθα να μιλώ όσο μπορώ λιγότερο . Έτσι έμαθα να ακούω , και να αφουγκράζομαι  ,  όσο μπορώ περισσότερο . Έτσι έμαθα ότι στις πέντε οριζόντιες γραμμές του πενταγράμμου δεν κάθονται μαύρα στίγματα , αλλά χελιδόνια που τραγουδούν αδιάκοπα . Αλλά για να τα ακούσεις πρέπει να αποκτήσεις  την εμπιστοσύνη τους .                    

                Έτσι έμαθα πως η Μουσική αρχίζει από σιωπή και καταλήγει σε σιωπή . Άρα οι παύσεις έχουν ήχο . Άρα δε υπάρχει σκοτεινή ύλη . Διότι εν αρχή ην ο ήχος .          

         Τέλος έμαθα ότι δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η Σημαία . Απέκτησα φίλους και εχθρούς , άσπονδους φίλους και ασπόνδυλους φίλους . Απέκτησα βραβεία , εύσημα , φήμη . Όμως , σε κάποια στιγμή απέκτησα και την κόρη μου  Πανδώρα .            

         Πέρασα περιόδους σιωπής , δημιουργικής σιωπής . Η αμφισβήτηση και η αναζήτηση ήταν και είναι για μένα οι κέρβεροι που φυλάσσουν τον εσωτερικό μου χώρο και χρόνο από τον εξωτερικό μου χώρο και χρόνο . Πριν από περίπου δέκα χρόνια είχα μπει πάλι στο καβούκι μου . Είχα γίνει δυσπρόσιτος , δυσκολονόητος , δυσβίωτος , ιδιότροπος με λίγα λόγια αυτό που λέμε αντικοινωνικός . Κάποια στιγμή ανησύχησα , γιατί ήταν μεγάλο το διάστημα της σιωπής .                                               

        Όμως , ήρθε να τα ξορκίσει  όλα αυτά με το τραγούδι της , όχι πια η Γιαγιά μου , αλλά η Ηρώ . Πριν από τρία χρόνια αποκτήσαμε δίδυμα : Τον Σταύρο και την Μαρία – Ιζόλδη .        

Σήμερα είχα την τιμή να γίνω μέλος της Πανεπιστημιακής σας Κοινότητας  .   Τα γεγονότα αυτά μου δίνουν κουράγιο για τα επέκεινα και θάρρος για την πορεία προς το άγνωστο .       Και πάλι σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου ¨ .                     

       Επιμέλεια κειμένου – Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 26-12-2019        .   

             

                       

                                        

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

                                                                                                                                                        

Ελλάδα

                                                     Ελλάδα       

               Άρωμα μοσχολεμονιάς , βασιλικού και μέντας ,   

               του θυμαριού της ρίγανης , εδώ μόνο υπάρχουν !

                Αγιόκλημα , αγράμπελη , κισσός και μπουκαμβίλιες ,

                στους τοίχους σκαρφαλώνουνε ,μήπως στη βρύση τ’ουρανού ,

                φτάσουν και ξεδιψάσουν ! Οι Άγιες πέτρες ειν ’εδώ .              

                 εδώ και τα Μετέωρα , εδώ το Άγιο Όρος ,      

                 όπου ασκητεύουν μοναχοί , με τον Θεό μιλάνε !          

                 Ξωκλήσια ξεφυτρώνουνε , πάνω σε ερημονήσια ,

                 νάχουν παρέα οι Άγιοι , τη θάλασσα τη φύση !           

                 Μαγευτικές ακρογιαλιές και γραφικούς κολπίσκους .   

                 μόνο εδώ θα τα βρεις . Σε κανένα μέρος του ντουνιά ,              

                 έτσι δε λάμπει ο ήλιος ! Τέτοια νησιά πανέμορφα ,         

                 μόνο η Ελλάδα τά ‘χει , Κολοκοτρώνης , Διάκος στα βουνά ,

                 δίπλα Καραϊσκάκης , τα καριοφίλια ξύπνησαν       

                 και διώξαν τους βαρβάρους ! Στη θάλασσα και στα πανιά .        

                Όρθιος ο Κανάρης , γεμίζει τα κανόνια       

                κι η Μπουμπουλίνα δίπλα του , είναι ο μπουρλοτιέρης !       

                Επίδαυρος , Ακρόπολη , Δελφοί και Παρθενώνας ,       

                Αρχαία θέατρα , μάρμαρα , για πες μου που υπάρχουν  

                Μάρμαρα και Ελγίνεια , γλυπτά του Παρθενώνα .      

                Είχανε τόση ομορφιά , που μας τα πήραν άλλοι !        

                Παπαδιαμάντης , Σολωμός ,Δροσίνης , Καζαντζάκης .          

                Να ‘ταν να ξαναζούσανε , σε τούτα δω τα χρόνια .       

                Ονόματα αθάνατα , που δεν τ άγγίζει ο χρόνος !       

                Ρόδος , Σκιάθος και Κέρκυρα , Μύκονος , Σαντορίνη ,        

                παίρνουν βραβείο ομορφιάς . Από Ιόνιο και Αιγαίο !               

                Ζεϊμπέκικο , χασάπικο , τσάμικο , καλαματιανό ,         

                Ζορμπά και το συρτάκι , μόνο εδώ υπάρχουνε  ,        

                ατόφιοι μερακλήδες ! Που θα ‘βρεις Μεγαλέξανδρο ,        

                Μανιάτες , Σφακιανούς , τσαρούχι , φουστανέλες ,        

                Ευζώνους και τσολιάδες από τα γεννοφάσκια τους                 

                πραγματικοί λεβέντες ! Αριστοτέλης , Πλάτωνας  ,    

                Σωκράτης , Ιπποκράτης , Καβάφης και Ελύτης ,             

                ονόματα πασίγνωστα , στα πέρατα του κόσμου !     

                Όλυμπος , Πήλιο , Άγραφα , Ταΰγετος , Τζουμέρκα ,               

                Κορφές , νυφούλες γίνονται , με χιόνι στολισμένες !             

                Που θα βρεις , ρεμπέτες του ντουνιά ,               

                Τσιτσάνη , Βαμβακάρη , Μοναστηράκι που θα βρεις  ,              

                Λυκαβηττό και Πλάκα ! Που θα βρεις , δώδεκα θεούς ,         

                πάνω  στου Ολύμπου τις κορφές και τις εννέα Μούσες !

                που θα βρεις Χάνι της Γραβιάς , που θα βρεις Θερμοπύλες ,        

                που στα στενά τους πολεμούν , ένδοξοι πατριώτες !      

                Βγάζανε φλόγα τα σπαθιά , κουμπούρια ,  καριοφίλια !    

                Εδώ είναι οι ήρωες , που έπαιρναν βραβεία .                                                                             

                Κλαδί ελιάς , στέφανα από δάφνες !      

                Μάρτης  του εικοσιένα κι Οκτώβρης του σαράντα ,        

                τα χρόνια εκείνα τα δύσκολα , ποτέ να μην ξανάρθουν .      

                Μη γίνουν άλλοι σκοτωμοί κι άλλοι λαοί μην κλάψουν .           

                Ας μείνει η Ελλάδα ζωντανή ! Ποτέ της μην πεθάνει !   

                Ο Πηλιορείτης ποιητής              

                Γιάννης Μακρόπουλος      

                Βόλος – 18 – 12 – 2019               .     

Βουνών καμάρι

                                                             Βουνών καμάρι                  

               Γεννήθηκε στο Μούρεσι – Πηλίου . Μετά τις Γυμνασιακές του σπουδές , έλαβε πτυχίο Τουριστικών Επαγγελμάτων και εργάστηκε  για πολλά χρόνια σε επιχειρήσεις εστίασης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό .  Ο λόγος για τον συμπολίτη  μας        Γιάννη    Μακρόπουλο .      

              Με την συνταξιοδότησή του , σήμερα , ασχολείται με τη γραφή κειμένων πεζού και ποιητικού λόγου . Μέσα στο έτος 2019 ,που διανύουμε , έγραψε ένα πεζό και δύο συλλογές ποιημάτων . Στο ποιητικό του πόνημα με γενικό τίτλο ¨Οι Πηλιορείτες Κένταυροι¨ και στο ποίημα ¨ Ύμνος στο βουνό ¨ , υμνολογεί το Πήλιο και τις ομορφιές του .

             Εκθέτει και περιγράφει , ο ποιητής , ένα βουνό που τα έχει όλα . Παραγωγή αγαθών , αισθητική χρωμάτων και ατμόσφαιρας , μνημεία κουλτούρας και πολιτισμού , τα πάντα στην υπηρεσία του σημερινού ανθρώπου .                 

            Ας τα ¨ξανασυναντήσουμε , λοιπόν, όλα αυτά τα ¨δώρα¨ της μητέρας Φύσης και ας τα γνωρίσουν και οι νεότεροι , μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Γιάννη Μακρόπουλου.    

            Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 17-12- 2019  . 

Ένα ποδοσφαιρικό ταλέντο

                                                     Ένα ποδοσφαιρικό ταλέντο      

               Είχε χρόνια να βγάλει ο ¨ ποδοσφαιρικός ¨ Βόλος  ένα ποδοσφαιρικό ταλέντο , που θα είχε πανελλήνια εμβέλεια και όχι μόνο .                

               Και ξαφνικά από τις εμφανίσεις του με την ομάδα του ΠΑΟΚ ένας νέος  επιθετικός ξεχωρίζει με τις ικανότητες και το ταλέντο του . Είναι ο 21ετής Δημήτρης Λημνιός .                                

               Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία Βόλου το 1998 . Ξεκίνησε με την ομάδα της Νίκης Βόλου , συνέχισε με τον Ατρόμητο Αθηνών , για να τον κερδίσει τελικά ο ΠΑΟΚ και να τον τοποθετήσει στη θέση που του ανήκει .  

               Ο Δημήτρης Λημνιός κάνει σήμερα μια λαμπρή ποδοσφαιρική καριέρα στον ΠΑΟΚ και στην Εθνική ομάδα Ανδρών . Σαν ακραίος επιθετικός , είναι ένας άριστος διεμβολιστής , έχει ντρίμπλα , ταχύτητα , σουτ .                  

               Στα πρόσφατα παιχνίδια της Εθνικής μας με την Εθνική Αρμενίας ( εκτός ) 0-1 και την    Εθνική Φινλανδίας ( εντός) 2-1 , ο Δημήτρης συνέβαλε τα μέγιστα στις νίκες της ομάδος μας .                              

               Αγαπητέ Δημήτρη οι ¨ ποδοσφαιρικές ¨ ημέρες που περνάς , πρέπει να είναι ιστορικές και μοναδικές για σένα . Είναι η αναγνώριση του ταλέντου σου , είναι η βράβευση των προσπάθειών σου . Εδώ χρειάζεται προσοχή. Να διαφυλάξεις τούτη  την εικόνα , όσο θα σου το επιτρέπουν οι χρονικές συγκυρίες ,  για να τερματίσεις κάποτε ομαλά στην καθημερινότητα .     

              Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 19-11-2019                .

              

Τα 21 ποτέ

                                                           Τα 21 ποτέ                       

               Ποτέ μην φοβηθείς  , όταν έχεις το δίκιο με το μέρος σου .                       

               Ποτέ μην τρέχεις να προλάβεις κάτι πού ‘χει φύγει πριν από πολύ καιρό . 

               Ποτέ μην σταματάς να ελπίζεις . Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία .                

                Ποτέ μην θαυμάζεις τις σκιές . Δεν ξέρεις τι σου κρύβουν .                     

                Ποτέ μην λες το ψέμα , γιατί ζει για λίγο .                    

                Ποτέ μην μιλάς πολύ . Γίνεσαι φλύαρος .                   

                Ποτέ μην μπεις στη θάλασσα αν είναι αγριεμένη . Θυμώνει και σε πνίγει .            

                Ποτέ φίδι , όπως η οχιά , μην πας να το χαϊδέψεις . Μπορεί να σε σκοτώσει .      

                 Ποτέ μην πας στην εκκλησία , κερί για να ανάψεις , αν δεν έχεις χέρια καθαρά .            

                 Ποτέ μην πας στο χείλος του γκρεμού να δεις που έχουν οι αετοί τις φωλιέςτους.           

                Ποτέ σου κακίες μην σκεφτείς γι’αυτούς που σ’έφεραν στον κόσμο .            

                Ποτέ σου σκάρτα μην φερθείς σ’αυτόν που σου ‘κανεκαλό γιατί θα μετανιώσεις.        

                Ποτέ μην ψάχνεις για να βρεις γωνιές μέσα στον κύκλο .           

                Ποτέ με ξένα κόλλυβα , μνημόσυνο μην κάνεις .           

                Ποτέ τις πίκρες της ζωής σου μην μετράς , γιατί θαρθούνε κι άλλες .                

                Ποτέ στο σκοτάδι μην διαβείς χωρίς να έχεις λύχνο .  

                Ποτέ , ούτε στον ύπνο σου , γυναίκα μην χτυπήσεις .          

                Ποτέ με την γροθιά σου μην χτυπάς τον βράχο ή το μαχαίρι .             

                Ποτέ μην ρίχνεις άγκυρα , σε άπατα νερά .             

                Ποτέ μην αποκαλύπτεις τους στόχους σου , οι καιροί είναι πονηροί .            

                Ποτέ μην αγκαλιάζεις έναν καχύποπτο άνθρωπο , γιατί έχει έμμονες ιδέες .        

                Γ.Μ. – Οκτώβρης 2019 – Βόλος                   .    

         

            

Η ελιά

                                                                  Η ελιά       

          … Μέσα του Φθινοπώρου και η μέρα μικρή . Πήρα τον δρόμο της επιστροφής . Χάρηκα που σ’αρκετούς από τους παλιούς ελαιώνες άνθρωποι δούλευαν και μάζευαν  τα λιόδεντρα . Το ξέρω , πάλι θα παραπονιούνται για τις τιμές που δεν βγάζουν ούτε το κόστος , πάλι θα τα έχουν με τους Ιταλούς και τη ¨μαφία του λαδιού¨, που ελέγχει τις παγκόσμιες αγορές , και ¨ τι κάνει το δικό μας το Υπουργείο ; Κοιμούνται ντιπ ; ¨ .                    

              Μα μου φθάνει που οι άνθρωποι είναι εκεί . Και οι ταπεινές  ελιές είναι εκεί , οι ελιές είναι σε όλη την Ελλάδα , μαζεύονται αυτή την εποχή και είναι κάτι ανώτερο  από    ,  οικονομικό το ζήτημα . Είναι ταυτότητα και αισθητική μαζί , είναι η γνωστή φράση του Ελύτη πως κι αν χαλάσει η Ελλάδα , ¨ με μια ελιά , ένα αμπέλι κι ένα καράβι την ξαναφτιάχνεις ¨ .  

             Η ελιά είναι ελπίδα … Σκύβουμε μαζί της το κεφάλι στη γή , στοχαζόμαστε και περπατάμε αντάμα , απ’τα χρόνια τα παλιά , τα αρχαία …        

             Αλ.Καλ. – Λάρισα – Νοέμβρης 2019                  .

Το γελαστό παιδί

                                                            Το γελαστό παιδί

                 Κρίμα το νέο παιδί . Δεν πρόλαβε να ζήσει . Να δημιουργήσει . Να ευτυχήσει . Φεύγει σκορπώντας στενοχώρια και θρήνο στους δικούς του . Σε ηλικία       29 ετών , ο   Γιάγκος Παλαμηδάς άφησε χθες   14-11-2019 την τελευταία του πνοή σε     νοσοκομείο       της Θεσσαλονίκης , όπου νοσηλευόταν .                          

                 Ο Γιάγκος , όπως τον φώναζαν οι φίλοι του, αντιμετώπιζε   με αξιοπρέπεια και        αισιοδοξία τα σοβαρά προβλήτα υγείας  . Είχε γίνει διάγνωση σε μια δύσκολη και σπάνια    μορφή καρκίνου το ¨ διφασικό μεσοθηλίωμα του περιτοναίου ¨.      Από την ημέρα  της        διάγνωσης ξεκίνησε για τον Γιάγκο ο δικός του ¨ Γολγοθάς ¨με πολλά χειρουργεία ,             εξετάσεις και ακριβές θεραπείες .                         

                Η είδηση του θανάτου του βύθισε σε πένθος την οικογένειά του , τους φίλους           

Και όσους τον γνώριζαν , αλλά και την τοπική κοινωνία , που είχε βοηθήσει  τον εικοεννιάχρονο με την συγκέντρωση χρημάτων , που απαιτούνταν , για να δώσει την μάχη του .     

               Βασίλειος Παλαμηδάς - Βόλος – 16-11-2019                            .