Άνθρωποι και ζώα

Σχολικές δάφνες

                                  Σχολικές δάφνες

 

 

      Πριν μερικές μέρες ευρισκόμενος στην Αθήνα επισκέφτηκα φιλική οικογένεια. Η συζήτηση σχετική με την τρέχουσα επικαιρότητα και την πρόοδο   του   μονάκριβου γιου μαθητού, της Γ’ τάξεως Γυμνασίου.

      Η Μαμά ομιλεί με ενθουσιασμό για τις επιδόσεις του ¨κανακάρη¨της: ¨Εναι αρισ-

τούχος μαθητής , τελείωσε τη Β’ Γυμνασίου με 18, κάνει Αγγλικά και Γαλλικά    και θα τον αρχίσω και Γερμανικά.

 

       Όπως διαπίστωσα ,όμως, ούτε την Αγγλικήν, ούτε την Γαλλικήν κατείχε  ο  νεα-

ρός ,που με τα βίας εψέλλιζε φράσεις. Όταν θα αρχίσει να σπουδάζει και την Γερμα-

νικήν, το μόνον αποτέλεσμα θα είναι, ότι θα πάθει γενικόν γλωσσοδέτην ημιμαθείας

εις τρεις γλώσσας με το χάος που θα δημιουργηθεί εις τον εγκέφαλόν του.

        Η μητέρα του δεν ομιλεί παρά μόνον Ελληνικά και πιστεύει ότι είναι αρκετό  να  λέει 

κανείς: ¨γκουντ μόρνιγκ¨,¨μπονζούρ¨και ¨γκούτεν ταγκ¨για να καταταχθεί στους γλωσσομαθείς . Τη μεγαλύτερη όμως εντύπωσιν μου έκανε , εκτός των ¨ξενογλώσσων¨ επιδόσεων εις αυτόν τον μαθητήν του 18, η πλήρης εγκυκλοπαιδική άγνοια. Δεν εγνώριζε τον πρώτον Έλληνα χρυσόν Ολυμπιονίκην Σπύρον Λούην.Δεν

ήξερε τους δύο Νομπελίστες της λογοτεχνίας μας,,Γ. Σεφέρην και Οδ. Ελύτην. Δεν είχε διαβάσει  για τη

¨κατάκτηση¨της Σελήνης,το 1969, από δύο Αμερικανούς αστροναύτες. Αγνοούσε α-

κόμη ότι ο σημερινός υπουργός Παιδείας ονομάζεται Πέτρος Ευθυμίου.Δεν  ετόλμη-

σα  να ρωτήσω εάν γνώριζε το όνομα του Πρωθυπουργού της χώρας.Ο λόγος , που δεν το έκανα  είναι ο εξής: Επειδή ανεβαίνει απότομα ο δείκτης της πίεσής μου, μη-

πως στη σχετική ερώτησή μου απαντούσε το όνομα Τσοβόλας, οπότε θα μου συνέ-

βαιναν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

         Οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν ότι με μία υψηλή βαθμολογία οι σχολικές

δάφνες είναι αρκετές και ότι έχουν πράξει το καθήκον τους.

         Τα σημερινά παιδιά μπορεί να μην είναι αγράμματα.είναι όμως αμόρφωτα.Πέραν από τα καθημερινά μαθήματα, είναι επείγουσα η ¨θωράκιση¨των

νέων μας με γνώσεις Γενικής Παιδείας.  

                                                             

           Μάρτιος 2022 .                        

Πρωινή συνάντηση

 

                                  Πρωινή συνάντηση

 

          Γλυκά και δροσερά τα πρωινά Καλοκαιρινά . Κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού μου και απολαμβάνω τον αχνιστό πρωινό καφέ μου .

         Η ώρα είναι 06.45 . Είναι η ώρα που θα περάσει ο πρωινός ποδηλάτης της οδού Τραπεζούντος με κατεύθυνση το Εργοστάσιο Μεταλλικών Κατασκευών ( ΜΕ.ΤΚΑ ) . Δεν τον γνωρίζω , μου είναι άγνωστος , ένας συμπαθής νέος μέχρι 45 ετών . Το παρουσιαστικό του δείχνει κλασικό οικογενειάρχη να προσέρχεται στο χώρο εργασίας για το μεροκάματο της ημέρας.

        Ο εξοπλισμός του πλήρης για τις ανάγκες της καθημερινότητας . Ένα τσαντάκι με τις ταυτότητες και τα συναφή , περασμένο χιαστί στο στήθος του . Ένα κανονικό σακ-βουαγιάζ  περιέχον το κολατσιό και τα απαραίτητά του , περασμένο στο τιμόνι του ποδηλάτου .

         Με τον εξοπλισμό της περιγραφής , με χαμόγελα και αισιοδοξία για τη ζωή , λέει την ¨ καλημέρα ¨ του στο ¨ σήμερα¨ και προχωρά .

         Στιγμές όμορφες , στιγμές μοναδικές , σαν τις ταινίες του Σουηδού Σκηνοθέτη Κινηματογράφου Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ( Σιωπή ) , ( Σκηνές από ένα γάμο ) .

         Δεν γνωρίζω , αν σε συγκίνησε , αγαπητέ μου αναγνώστη , το περιγραφέν περιστατικό . Εμένα πάρα πολύ . Μετέφερε νοητικά , ένα ¨κομμάτι¨ της ζωής μου , που βίωνα πριν σαράντα χρόνια . Εκείνη την ώρα ζούσα , προσωπικές στιγμές μιας απόλυτης βεβαιότητας του εαυτού μου .

        Επιθυμώ να τον σταματήσω , κάποιο πρωινό επάνω στο διάβα του . Να του πω ποιος είμαι , να του πω πως τον βλέπω , να μου πει κι’αυτός τα δικά του . Και να δώσουμε και οι δύο τις απαραίτητες εξηγήσεις και επεξηγήσεις μας .

       Θα πει κανείς , τι θα βγει από έναν τέτοιο διάλογο . Δύο άνθρωποι που συναντιούνται με διαφορά γενεών στις πλάτες τους . Άλλες οι νοοτροπίες , άλλες οι τακτικές , άλλα τα ενδιαφέροντα . Ναι , έτσι είναι . Αλλιώς σκεφτόμασταν τότε , αλλιώς σήμερα . Ένα ,όμως , έχει σημασία . Η ¨μαγιά¨ έμεινε και παραμένει .        Είναι αυτή που κρατά όρθιο τον άνθρωπο , την οικογένεια , την πατρίδα .

       Δεν υπάρχει πιο μεγάλη , πιο υπέροχη στιγμή , το να αγωνίζεται κανείς , για τις ιδέες του , για τα πιστεύω του , για την πατρίδα . Και κοντά σε όλα αυτά το χρέος , το καθήκον , η ευθύνη , έναντι στην οικογένεια και στα παιδιά .

      Καλή δύναμη , καλό κουράγιο , άγνωστε φίλε εργαζόμενε , που δίνεις καθημερινά τη μάχη της ζωής .

      Ο Καλός Θεός πάντα να σε προστατεύει  

       Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 8/7/2020