Δημοσιογράφος με αρχές

                                              Δημοσιογράφος με αρχές

               Τις συστάσεις τις έκανε ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος . Εγώ την γνώριζα

από τις αφηγήσεις του Οδυσσέα Ζούλα , που καθόταν ( όποτε ερχόταν  στην

εφημερίδα ,αφού βρισκόταν συνεχώς στη Βουλή) στο απέναντι γραφείο , στη μεγάλη

αίθουσα του τρίτου ορόφου της ¨ Καθημερινής ¨ της Ελένης Βλάχου  στη Σωκράτους

57 .

             Ήταν το καμάρι του Όδυσσέα , η Ρίκα Ζούλα , το κορίτσι που μας άφησε χθες για

το μεγάλο ¨ταξίδι ¨. Και στο ραδιοφωνικό στούντιο , στο κανάλι Ένα , τα χρόνια που νομίζαμε ότι αλλάζαμε το ραδιοφωνικό τοπίο προς το καλύτερο , η Ρίκα δικαίωνε τον ατσούμπαλο τίτλο ¨ Ελεύθερη Ραδιοφωνία ¨, που είχαμε διαλέξει για το 

εγχείρημά μας …

             Πραγματικά , η Ρίκα Ζούλα ( Βαγιάννη ) ήταν ένα απόλυτα ελεύθερο πνεύμα . Με

Παιδεία και ανατροφή , με μόρφωση και έμπνευση , δεν άργησε να αποτελέσει ένα   από

τα  ¨ διαμαντάκια ¨ εκείνης της εποχής . Όταν την γνώρισα ήταν 21 ετών . Και ο λόγος της 

είχε τόση δύναμη , που δεν την έβρισκες σε ώριμους , έτοιμους δημοσιογράφους .

            ¨Βρε ,  για κοίτα ! Κόρη του Οδυσσέα      και          μεγαλωμένη           από               τον 

Διακογιάννη!  ¨ της είπα μια φορά και μου διηγήθηκε το πόσο καλά ήταν μικρή , που είχε 

τρεις γονείς !

              Η αξέχαστη φίλη μας Βαρβάρα χώρισε από τον Οδυσσέα και παντρεύτηκε      τον

Γιάννη Διακογιάννη . Τότε , η Ρίκα ήταν δύο ετών . Κι αργότερα σκαρφίστηκε το ¨ Βαγιάννη¨

από το ¨Βαρβάρα¨ και ¨Γιάννης¨ !

            ¨Η δημοσιογραφία μου αρέσει γιατί δεν θα άντεχα ποτέ το αυστηρό ωράριο και την 

επανάληψη των ίδιων πραγμάτων , είναι απρόβλεπτη και σπάνια πλήττεις σ’αυτήν . Στη δημοσιογραφία είσαι συνέχεια σε εγρήγορση για όλα , αλλά έχει και το τίμημά της, την 

ανασφάλεια . Έχει και πολλές εκπλήξεις αυτή η δουλειά , όχι κατ’ ανάγκην ευχάριστες .  Έδωσε τον ορισμό της ακριβούς σημερινής δημοσιογραφίας , εκείνης , στην  οποία κάποια

 παλιόπαιδα , χωρίς παιδεία και αγάπη για το επάγγελμα , επιλέγονται από τους ¨ μπακάληδες ¨εκδότες για ¨αφεντικά¨ και σου λένε ¨ πρέπει να είσαι εδώ οκτώ ώρες την

ημέρα , να σε βλέπω !¨ Μοσχάρια άσχετα !

              Η Ρίκα ήταν τυχερή . Είχε όλα τα προσόντα , αλλά και την τύχη να μεγαλώσει  ανάμεσα σε φτασμένους δημοσιογράφους . Αφού λοιπόν περιπλανήθηκε μεταξύ ηθοποιίας και γραφομηχανής , επέλεξε τη δημοσιογραφία , την πένα , το ραδιόφωνο  ,

             Την τηλεόραση . Και πέτυχε σε όλα τα πεδία ! ¨ Κύριε Διευθυντά , αυτός εδώ με δουλεύει ¨! Μου φώναξε μια φορά στο στούντιο , όπου βρισκόταν με κάποιον επώνυμο

καλεσμένο . ¨ Τι σου έκανε ; ¨ τη ρώτησα γελώντας . ¨ Μου λέει ότι είμαι καλή δημοσιογράφος ! ¨.

             ΗΤΑΝ από τότε καλή δημοσιογράφος . Και είχε κάτι που δεν έχουν πολλοί : Φιλότιμο! ¨Ποια υπόσχεση υποχρέωση πασχίζετε να τακτοποιήσετε ; ¨ Να τελειώσω

το Πανεπιστήμιο ! ¨ . Δεν πρόλαβε , αλλά το είχε τελειώσει , ήδη , το Πανεπιστήμιο μα

με μια σύντομη , αλλά γεμάτη ζωή !

            Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος - 8/8/2018

           

Το κλάμα της φώκιας

                                                         Το κλάμα της φώκιας

           Ο φαροφύλακας τράβηξε τα δίχτυα στη βραχώδη ακτή , όπως έκανε κάθε σούρουπο

Τριάντα χρόνια τώρα . Σήμερα ήταν ασυνήθιστα βαριά . Έδεσε πρώτα τη μικρή του   βάρκα

Στον μοναδικό κάβο της στενής πέτρινης προκυμαίας και ύστερα πάσχισε να ανασύρει    τα   

Δίχτυα .

         Ξανοιγόταν με το χάραμα στα ανοικτά να ρίξει τα δίχτυα και ύστερα με το λιόγερμα τ

μάζευε. Μια μονότονη τακτική συνήθεια που του εξασφάλιζε φρέσκο ψάρι     για     το

τηγάνι του . Και τι άλλο νάκανε … Μόνος του σ’αυτό το βράχο μια ολόκληρη ζωή . Ο χρόνος

είχε ρίξει βαριά την άγκυρά του σ’αυτό το θαλασσοδαρμένο ξεροτόπι .  Όμως δεν παραπονιόταν . Το είχε διαλέξει . Κι εξάλλου μόνο τρία χρόνια έμειναν βγει στη σύνταξη.

να ξαναγυρίσει στο αγαπημένο του ψαροχώρι , στον Αγιόκαμπο , στους στεργιανούς, στον

Πολιτισμό, στη ζωή του , που είχε γλισττρήσει μέσα  από τα χέρια του . Έτσι απόψε θα

έτρωγε τα ψάρια , θα άναβε το φάρο , θα έπινε από το τσίπουρο που κόντευε να τελειώσει

και θα κοιμόταν . Ανέβασε με κόπο τα δίκτυα . Η θάλασσα άρχισε να βρυχάται . Τα σύννεφα είχαν κρύψει το φεγγάρι και ρουφούσαν αχόρταγα το λιγοστό φως της ημέρας που χανόταν πια .  Θα ήταν δύσκολη νύκτα . Μέσα στα λιγοστά ψάρια , τυλιγμένο στα φύκια σάλευε ένα κήτος . Προσπάθησε να δει καλύτερα με το φανάρι του . Καθάρισε τα δίκτυα και τα φύκια , δεν ήταν κήτος , ήταν … πισωπάτησε ταραγμένος , σταυροκοπήθηκε .

Το κορίτσι είχε μακριά μαλλιά , που κάλυπταν το γυμνό της στήθος .  Αλλά εκεί σταματούσε

κάθε ομοιότητα με άνθρωπο . Από τη μέση και κάτω μια ουρά ψαριού γεμάτη λέπια που

Ασημογιουάλιζαν στο φως του φαναριού , χτυπιόταν στη βάρκα προσπανταθώντας να ελευθερωθεί  . Την πήρε αγκαλιά και τράβηξε για το υπόγειο του φάρου . Την απόθεσε  στο πάτωμα αμήχανος  για το τι έπρεπε να κάνει . Έψαξε για μια . κουβέρτα να τη σκεπάσει , όταν η γοργόνα άρχισε να κλαίει . Δεν ήταν κιόλας σίγουρος . Αλλά του φάνηκε  για κλάμα . Ένας μακρύς συριστικός ήχος μέσα από τα δόντια της που έμοιαζε με το κάλεσμα της φώκιας  , μόνο πιο δυνατό , της πιο σπαρακτικό . Έπιασε τα χέρια  της , ήταν παγωμένα . Σαν χέρια νεκρού . Άρχισε να τα τρίβει για να την ζεστάνει . Τα μάτια της κατάμαυρα σαν το σβησμένο κάρβουνο κοιτούσαν απλανή τη νύχτα της θάλασσας που άφριζε λίγα μέτρα έξω από την ανοιχτή ξύλινη πόρτα . Το δέρμα της χλωμό σαν κέρινο και το κλάμα της διαπερνούσε τα αυτιά του και δεν έλεγε να σταματήσει . Έριξε κούτσουρα στο τζάκι κι άναψε μεγάλη φωτιά για να τη ζεστάνει . Έξω η νύχτα σκέπασε τα πάντα . Η θύελλα που ερχόταν από νωρίς είχε ξεσπάσει . Τα αγριεμένα κύματα τσάκιζαν στα βράχια την ορμή τους . Ο άνεμος ούρλιαζε απειλητικός . Αλλά τίποτε δεν σκέπασε το κλάμα της γοργόνας . Ένα κλάμα που τον παρέλυε . Του έκοβε τα πόδια . Πότε βούλωνε τα αυτιά του , πότε προσευχόταν σιωπηλά στην Παναγία να τον φωτίσει , να τον προστατεύσει και πότε προσπαθούσε να τη ζεστάνει τυλίγοντάς την ασφυκτικά με την κουβέρτα , απωθώντας να την κάνει να σωπάσει . Το κλάμα της σταμάτησε ξαφνικά για μια στιγμή που του φάνηκε  αιώνια . Γιατί αμέσως μετά ξέσπασε  η κόλαση . ‘Ένας εκκωφαντικός ήχος από ξύλα που συντρίβονταν στα βράχια από

Κατάρτια που τσακίζονταν πάνω σε μυτερές  άκρες και από ανθρώπινες κραυγές πόνου .

Ο Φαροφύλακας τινάχθηκε όρθιος , αλλόφρων , ένα κουβάρι σκέψεις συνωστίζονταν στο μυαλό του ποια θα πρωτοβγεί . Πετάχτηκε η πρώτη , η πιο οδυνηρή . Είχε ξεχάσει το φάρο .

Για μία και μοναδική φορά στο βραχονήσι , πέντε ναυτικά μίλια έξω από τη Σκιάθο . Ξεχύθηκε στα βράχια να περισώσει ό,τι μπορούσε . Το καράβι της γραμμής Βόλου – Σκιάθου είχε παρασυρθεί από την καταιγίδα και την έλλειψη της καθοδήγησης του φάρου

και είχε τσακιστεί στα βράχια . Ο φαροφύλακας  , κλαίγοντας από απόγνωση τράβηξε έξω όσους ναυαγούς δεν είχε καταπιεί η μανιασμένη θάλασσα . Ύστερα σαν κάτι να είχε λησμονήσει , έτρεξε ξανά στο υπόγειο του φάρου . Γύρισε το φανάρι του προς τη θάλασσα .

          Η βροχή μαστίγωνε το πρόσωπό του και  ο βοριάς πότισε τα μάτια του με αλάτι και αλμυρό νερό , αλλά σε μια αναλαμπή του φάνηκε πως την είδε … Καταδυόταν αργά στο νερό κι αμέσως η φουρτούνα κόπασε . Η θάλασσα γαλήνεψε . Δεν την ξανάδε πια .

          Ο φαροφύλακας δικάστηκε για αμέλεια και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλακής , για τις ζωές που χάθηκαν . Αλλά και όταν βγήκε , ποτέ δεν ηρέμησε . Καθόταν  ανήσυχος τα βράδια στις ακτές . Μέχρι το τέλος της ζωής του , ένα χειμωνιάτικο βράδυ είπε στους φίλους του : ¨ Το ακούτε το κλάμα της γοργόνας ; ¨ . Και μπροστά στα απορημένα βλέμματά τους , ανοίχθηκε στο πέλαγος με τη μικρή του βάρκα . Και κανείς δεν ξανάκουσε γι’ αυτόν .   

Η άβυσσος που τον καλούσε από εκείνο το μοιραίο βράδυ του ναυαγίου , τον τράβηξε στην αγκαλιά της .      

        Λογοτεχνικές αναζητήσεις.      Β.Π . –  Βόλος  6/8/2018                  .

Έφυγε ο ποιητής

                                                          Έφυγε ο ποιητής   

                                                       Σμύρνη , Κωνσταντινούπολη

                                                       και Αλεξάνδρεια μου ,

                                                       σεργιάνι στον Παράδεισο ,

                                                      σας έβγαλε η καρδιά μου.

                                                       Αγάπες μου , που σβήσατε ,

                                                       σαν το μικρό λυχνάρι ,

                                                       ποιες νύχτες μας αφήσατε ,

                                                       με γύφτικο φεγγάρι …

                                                              Μάνος Ελευθερίου (1938-2018)

                     Δεν ήθελε όταν πεθάνει να του κάνουν θρησκευτική κηδεία , να πουν νεκρολογίες , να καταθέσουν στεφάνια . Επιθυμία , που εξέφρασε στην αδελφή του

ήταν μετά τον θάνατό του , η σωρός του να αποτεφρωθεί και η    τέφρα της    να 

σκορπιστεί στα γαλανά νερά του Αιγαίου . Έτσι και έγινε . Στις 24 Ιουλίου   2018  ο

συγγραφέας και ποιητής  Μάνος Ελευθερίου , έφυγε από κοντά μας και πέταξε στους

ουρανούς .

                  Ήταν ένας σεμνός , αθόρυβος και αξιαγάπητος άνθρωπος ο Μ.Ε. Στα ογδόντα

 , που έζησε , άφησε πίσω του τεράστιο πνευματικό έργο σε λογοτεχνία , ποίηση ,  και

  στίχους , πολλά από τα  οποία βραβεύτηκαν και είχαν αξιόλογη κυκλοφοριακή παρουσία .

                 Το έτος 2005 , με το μυθιστόρημά του με τίτλο ¨ Ο καιρός των χρυσανθέμων ¨ γνώρισε μια πανελλήνια λογοτεχνική αναγνώριση και τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο

της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών .

                 Το 2013 , η Ακαδημία Αθηνών του απονέμει Βραβείο , για το σύνολο της προσφοράς του στα Ελληνικά Γράμματα .

                 Δεν σταμάτησε να γράφει πεζό και ποιητικό λόγο , να δημοσιογραφεί σε εφημερίδες , να κάνει ραδιοφωνικές παραγωγές .

                 Τα 400 τραγούδια του , που μας ¨ άφησε ¨, δείχνουν έναν άνθρωπο με προβληματισμούς και ανησυχίες μπροστά στις δυσκολίες των καιρών μας .

                 Πάει μας ¨ έφυγε ¨ ο Μάνος Ελευθερίου , ο δικός μας Μάνος . Δεν θα ακούσουμε ξανά νέες δημιουργίες του με τους ¨ γλυκούς ήχους ¨ των τραγουδιών του , δεν θα νιώσουμε  ξανά την αύρα δροσιάς που μας έδινε η αγάπη του .

                Καλό ¨ ταξίδι ¨ φίλε Μάνο  - Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 30-7-2018

           

Παρέμεινε στη θέση του

                                            Παρέμεινε στη θέση του

               Πριν τέσσερα χρόνια ,στο Μουντιάλ – Βραζιλία  2014 ,  με την ψυχρή  και   

 μεθοδευμένη τακτική η Γερμανία κέρδισε με το εντυπωσιακό 7-1 τη Βραζιλία που

ήταν και διοργανώτρια χώρα . Ο Γιοακίμ Λεβ μετριοπαθής και σεμνός , προπονητής

της Γερμανίας δεν τον πανηγύρισε και δήλωσε την συμπάθειά για τους ηττημένους ,

 λέγοντας  , ότι στο ποδόσφαιρο συμβαίνουν αυτά .

              Εφέτος στο Μουντιάλ¨ Ρωσία 2018 ¨ ήρθε η σειρά του Λεβ . Η ομάδα του ,

Εθνική Ποδοσφαίρου Γερμανίας  μετά από μέτριες εμφανίσεις , αποκλείστηκε στον

πρώτο προκριματικό της διοργάνωσης για τους δεκαέξι του Ομίλου . Έθεσε αμέσως την

παραίτησή του στον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας . Την επόμενη μέρα η απάντηση :

           ¨ Στην Τεχνική Ηγεσία της Εθνικής Γερμανίας θα μείνει ο Γιοακίμ Λεβ , ο οποίος και

θα προχωρήσει στην αναδιοργάνωση και ανανέωση της ομάδας . Με την ευκαιρία η

Ομοσπονδία δηλώνει , ότι παρατείνεται η συνεργασία με τον Λεβ , που έληγε , σε επί πλέον

δύο χρόνια , για το Καλοκαίρι του 2022 . Έτσι δίνονται στον Γιοακίμ Λεβ όλες οι δυνατότητες

και τεράστια άνεση χρόνου να προετοιμάσει τα ¨ Πάντσερ ¨ για τις δύο μεγάλες διοργανώσεις

που έχει μπροστά του :  Το ¨ Ευρώ 2020 ¨ και τους προκριματικούς για το Παγκόσμιο Κύπελλο

¨Κατάρ 2022 ¨ .

               ‘Υστερα από τις παραπάνω ειδήσεις , που διαβάζουμε , είναι πως να μην θαυμάζουμε

την  μεθοδικότητα , τον προγραμματισμό και τον σχεδιασμό , αρχές βάσει των οποίων ενεργούν

οι προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες , οι οποίες και κερδίζουν τα διεθνή τρόπαια ;

                Εμείς εδώ  στην Ελλάδα , ¨ πουλάμε ιδέες¨ και διανύουμε μια ποδοσφαιρική ¨ραστώνη ¨, η οποία δεν λέει κάποτε να τελειώσει .

                Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 21-7-2018        .

      

Κορυφαίος και άτυχος

                                                  Κορυφαίος και άτυχος

               Αναδείχτηκε ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου ¨ Ρωσία 2018 ¨ . Ο Κροάτης μέσος   Λουκά Μόντρις ,  πήρε          το   ¨ χρυσό βραβείο , βλέποντας τους κόπους του και τις εξαιρετικές του εμφανίσεις  να ανταμείβονται .

               Στάθηκε άτυχος , όμως , στην κατάκτηση του Τρόπαιου του  Παγκόσμιου Πρωταθλητή

από την ομάδα του Κροατία , μετά την ήττα από τη Γαλλία 4-2 , στον τελικό της 15-7-2018 .

               Ας το πάρουν απόφαση . Το ποδόσφαιρο τα έχει αυτά . Εκεί κρύβεται   και    η

ομορφιά του . Από τη μια να σε ανεβάζει στο ζενίθ της δόξας και από την άλλη να σε κατεβάζει στο ναδίρ της αποτυχίας .

               Υπομονή . Το Κατάρ , η χώρα που θα διεξαχθεί το επόμενο 22^ο Μουντιάλ  του

έτους 2022 δεν είναι μακριά . 4,5 χρόνια μας χωρίζουν έως την διεξαγωγή του .   Μέχρι

τότε , έχουν πολύ χρόνο , λαοί και Κράτη ,  να κάνουν όνειρα για διακρίσεις .

               Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 16-7-2018              

Εδώ είναι Βαλκάνια

                                                  Εδώ είναι Βαλκάνια …

          Από τη Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018 μπήκαμε στους ημιτελικούς και στον τελικό της

Κυριακής 15 Ιουλίου 2018 του ¨ Μουντιάλ Ρωσία 2018 ¨ .  

          Τελικά οι τέσσερις ομάδες , που πέτυχαν την πρόκριση είναι : Γαλλία ,   Αγγλία ,

Βέλγιο , Κροατία .

          Έγιναν μεγάλες μάχες , έγιναν μεγάλες συγκρούσεις δυναμικών συγκροτημάτων

που κατέληγαν , πολλές φορές , στη διαδικασία των πέναλτι .

         Στο εφετινό  ¨Μουντιάλ Ρωσία 2018 ¨ παρατηρήθηκε το φαινόμενο της στοιχειώδους

έλλειψης ικανότητος μεταξύ των μεγάλων κρατικών αποστολών να κάνουν  μια παρουσία,

που να δικαιολογεί τη φήμη και το κύρος μέσα στο θεσμό . Μεγάλες ομάδες

 , όπως , Βραζιλία , Γερμανία , Αργεντινή , Ισπανία και άλλες υποδεέστερες

δεν έπαιξαν μπάλα , έκαναν μια εμφάνιση κατώτερης προσδοκίας και γενικά δυσφήμησης

του ποδοσφαίρου .  Κουρασμένοι , βαρετοί και ασύνδετοι , τι πήγαν να κάνουν στη Ρωσία ;

Να δείξουν το μπόϊ τους ;

          Επέστρεψαν στην πατρίδα τους , όπου δοκιμάσανε τη  χλεύη και τα περιφρονητικά

σχόλια των συμπατριωτών τους .

          Απέναντι σε κάτι τέτοια ¨κουρασμένα παλικάρια ¨είδαμε ποδοσφαιρικές ομάδες ,όπως , των Κροατών

άρτια οργανωμένες  , συγκεντρωμένες , που ήξεραν τι ήθελαν και που πήγαιναν . Έπαιξαν καλή μπάλα

και ¨δίδαξαν ¨ πως παίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο . Κροατία , Αγγλία , Βέλγιο , Σουηδία , έκαναν την

καλύτερη εμφάνιση στο Μουντιάλ .     

           Εντυπωσιάστηκα από την εμφάνιση της Κροατίας , μιας νεανικής , τεχνικής και γυμνασμένης ομάδας .

Εκπροσωπεί τις χώρες της Βαλκανικής με τον καλύτερο τρόπο . Με το παιχνίδι της η Κροατία , θύμισε στους

αντιπάλους της , τους στίχους από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου ¨ Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι

παίξε γέλασε ¨. Με τις νίκες τους έδωσαν ένα γερό μάθημα στους μεγάλους , ότι οφείλουν να σέβονται τους μικρούς .

         Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 7/7/2018         

 

Δίδαξαν πολιτισμό

                                           Δίδαξαν πολιτισμό

               Από τα παραλειπόμενα του ¨ Μουντιάλ Ρωσία 2018 ¨ . Οι Ιάπωνες , από

ανέκαθεν , είναι ένας λαός , που αξίζει πολλών επαίνων , σε επίπεδο    τήρησης

κανόνων καλής συμπεριφοράς . Είναι να τους βγάζει ¨ το καπέλο κανείς ¨ ,  να

υποκλίνεται μπροστά τους .

               Γιατί τα γράφω όλα αυτά . Ήταν επόμενο να τα γράψω , ύστερα από όσα

είδα στο Διαδίκτυο , από τη συμπεριφορά των Ιαπώνων , κατά την αποχώρησή τους ,

από το ¨ Μουντιάλ Ρωσία 2018 ¨ ¨

              Κύριοι ήρθαν και  κύριοι έφυγαν οι Ιάπωνες από τη Ρωσία . Παρά τον οδυνηρό

αποκλεισμό που υπέστησαν στα τελευταία δευτερόλεπτα της προχθεσινής αναμέτρησης

με το Βέλγιο , οι παίκτες του Ακίρο Νισίνο άφησαν…λαμπίκο τα αποδυτήριά τους ! Τις

περισσότερες φορές οι ομάδες που αποκλείονται από τέτοιες διοργανώσεις με άδοξο

τρόπο τα κάνουν ¨ Γης Μαδιάμ ¨ . Οι Ιάπωνες ,  ωστόσο , δίδαξαν … πολιτισμό . αφήνοντας

στα αποδυτήρια και μία πινακίδα στην οποία  είχαν γράψει τη λέξη ¨σπασίμπα ¨,που

σημαίνει ¨ ευχαριστώ ¨ στα Ρωσικά .

              Νωρίτερα , οι ¨ μπλε σαμουράϊ ¨, είχαν φροντίσει να ευχαριστήσουν και τους συμπατριώτες τους οπαδούς , που βρέθηκαν στο γήπεδο για να τους συμπαρασταθούν,

με μια υπόκλιση  .  

              Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 4-7-2018       .

Ότε ημην δάσκαλος

Ότε ήμην Διδάσκαλος 

                Εικοσαέτης ων , περατώσας την εις Παιδαγωγικήν Ακαδημίαν σπουδήν μου , αυθωρεί και διωρίσθην . Τουτέστιν εντός τριμήνου , το πτυχίον μου επεστέγασεν ο διορισμός μου . Ήρχισα υπηρετών ευόρκως την δύσμοιρον Ελληνικήν Παιδείαν . ( Αγλααί αι εποχαί δια διορισμούς ). Ετοποθετήθην εις τι απομεμακρυσμένον μικρόν χωρίον εις τας εσχατιάς της Θεσσαλίας . Ουδέ καν εν τω χάρτη εσημειούτο . Ενθουσιών και πλήρης ευφροσύνης , φέρων μεθ’εαυτού βιβλία τινά , μίαν ομβρέλα το σύμβολο των διδασκάλων τότε , ως και άλλα χρειώδη , ώδευσα εις τον στίβον των εμπειριών και δημιουργίας . Μέχρι σημείου τινός , μετέβην διά συγκοινωνίας . Εκείθεν όμως , τας υπαρχούσας δυσβάτους ατραπούς , μόνο οδοιπωρών ηδύνασο να διανύσης . Αφίχθην εις το χωρίον , πλήρης συγκεχυμένων συναισθημάτων . Ήδη οι μέλλοντες μαθηταί μου , ανυπόδητοι όντες , ίσταντο κρυπτόμενοι παρακολουθούντες την έλευσίν μου . 

               Το χωρίον ήτο ολιγάριθμον μεν εις κατοίκους , πολυπληθές δε εις μαθητάς . Πασιφανής ο μετά περισσού ζήλου αγών των κατοίκων , προς τόνωσιν της δημογραφίας . Προφανής δε ήτο η μετ’ακωλύτου επίδοσίς των ου μην, αλλά και η ευφρόσυνος ενασχόλησίς των με την παιδοποιίαν . Αι Αρχαί του τόπου εμερίμνησαν , όπως στεγασθώ , εις τι μικρόν δωμάτιον , το εν εκ των δύο όπερ διέθετεν η επταμελής οικογένεια .

               Δύναταί τις να εικάση δηλονότι , την καταιγίδα γοερών θρήνων και γελώτων , εκ των πέντε της οικογενείας τέκνων , ήντινα υφιστάμην οσάκις δεν ήμην εις το Σχολείον . Το δωμάτιον διέθετεν μίαν κλίνην μετά στρωμνής εξ αχύρου , έν ξύλινον σκαμνίον και μικράν τράπεζαν εφ’ης και μια λάμπα πετρελαίου . Διέθετεν δε και κλιματιστικόν , αισθητόν κατά τον χειμώνα , ότε ροπή βορείου ανέμου διαπερνά τα χάσματα του παραθύρου . Το σχολικόν ¨συγκρότημα¨ συνίστατο εκ μίας και μόνης αιθούσης διδασκαλίας και ενός παρακειμένου Γραφείου Διευθυντού , διότι ήμην πράγματι  Διευθυντής Μονοθεσίου ! Ωιμε άμοιρε δάσκαλε ! Έν πεπαλαιωμένον γραφείον μετ’ερμαρίων ,  αρκούντος εφθαρμένου εκ του κατ’αυτού μανιωδώς ανακύψαντος σαρακίου . Η αίθουσα ; Ω ! Η αίθουσα . Ρύποι πανταχόθεν . Το ξύλινον δάπεδον σεσαθρωμένον . Τα θρανία πεπαλαιωμένα . Και οι τοίχοι βεβαμμένοι εκ της αιθάλης ην εξέπεμπε η διαρκώς καπνίζουσα ξύλινη θερμάστρα . Η δε έδρα έκρωζεν εκβάλλουσα κραυγάς καταρρεύσεως , ως επεχείρουν να ανέλθω επ’αυτής .

                    Υπό την αίθουσαν διδασκαλίας υπήρχεν μικρόν υπόγειον βρίθον ευμεγέθων μυών . Ούτοι συχνάκις ενεφανίζοντο προκλητικοί ,καθ’ώραν μαθήματος , προκαλούντες αλλοφρόνους κραυγάς πανικού , κυρίως εις τας κορασίδας . Άλλ’ούτοι εξωλοθρεύθησαν εν μια νυκτί υπό των μαθητών τη βοηθεία γονέως τινός , όστις προσέφερεν μυοκτόνον εμπεποτισμένον εν σακκαρούχω διαλύματι . Την επομένην δε θαρσούντες μαθηταί κατήλθον εις το υπόγειον , συναποκομίζοντες τα θύματα της μυοκτονίας , άτινα και κατέκαύσαμε εις το πραύλιον προς τέρψιν όλων και δη των κορασίδων . Οι μαθηταί μου ήταν πεντήκοντα οκτώ , εξικνούμενοι από της Α΄τάξεως έως της ΣΤ΄τάξεως . Ασφυκτικός εσμός εν τη αιθούση . Φόβητρον διά την παιδευτικήν μου απειρίαν . Έφερον όυτοι μεθ’ευτών πανίνην σάκκαν

Εν κονδύλιον, τον άβακα και οι εκ των ευπόρων έν τετράδιον . Πολλοί εξ αυτών είχον αποθρασυνθή , εξ αδυναμίας επιβολής τάξεως υπό του από τινος χρόνου συνταξιοδοτηθέντος γεγηρακότος συναδέλφου μου . Έν σύγγραμμα Παιδαγωγικής και έτερόν τι της Ψυχολογίας , άτινα έφερον μεθ’εαυτού , απέβησαν το πάνυ αλυσιτελή και άκαρπα , ίνα μοι συντρέξουσι εις το παιδευτικόν μου έργον . Απεδείξαντο εν ταυτώ την ατελέσφορον εν τη Ακαδημία σπουδήν μου , διότι πόρρω απέχουσιν και αβυσσαλέον είναι το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξεως . Ο Σεπτέμβριος εκείνος , υπήρξε δι’εμέ συγκλονιστικός . Απέβη αναιρετικός δια το σύστημα . Βαρύς δια το θυμικόν μου . Δυσοίωνος δια το μέλλον .

               Αλλά φευ ! Η νεότης τα πάντα ανατρέπει και τα πάντα ευποιεί . Μετ’ου πολύ εύρον ρυθμόν δημιουργίας . Υπερέβην τας δυσκολίας , προς έτι δε ενθαρρυνθείς απέκτησα και ευοιώνους προοπτικάς . Οι μαθηταί μου απηλλάγησαν των φθειρών , κατόπιν εντόνου αγώνος μου , πάντα εν χρω κεκαρμένοι και φοβούμενοι δε πάνυ και τον ως εκπαιδευτικού μέσου του ισχύοντος τότε δαρμού , ηκολούθουν δε αρμονικώς και επιτυχώς τας διδομένας προς αυτούς οδηγίας μου .

               Ενίοτε φίλα προσκείμεναι οικογένειαι μαθητών , προσήνεγκον ημίν λιτόν τι γεύμα . Συνήθως όμως , οι βανάυσως οξείς εκ πείνης νυγμοί , μοι ωδήγουν εις παρακείμενον καφενέ , τον μόνον εν τω χωρίω , ένθα ο κυρ-Τάσος μεθ’ου συνήψα αρρήκτους δεσμός , κατεπράυνε το της πείνης βασανιστικόν αίσθημά μου με κονσέρβας αορίστου χρόνου . Έτι δε και με εγχώρια ωά , τοσαύτα ,  ώστε με καθίστουν οιονεί  λαλίλαστον όρνιθα . Έκτοτε ωά εσθίω μόνον καθ’εκάστην Ανάστασιν . Τας κονσέρβας δε ατενίζων αποστρέφω απ’αυτών μετά βδελυγμίας , νουν τε και όμματα . Αι μεν νύκτες του χεμώνος , μακραί κατετυρράνουν την νεανικήν μου ψυχήν

Αι δε ημέραι άκρως κοπιώδεις καθ’ο εργαζόμην και το Σάββατον . Αι κηπουρικαί εργασίαι , ο ευπρεπισμός του Διδακτηρίου , έτι δε και κατά τας Κυριακάς ο εκκλησιασμός των μαθητών τη συνοδεία μου, 36 ώρας καθ’εβδομάδα . Που χρόνος δι’ανάπαυσιν ; Που δια διασκέδασιν ; Που διά μελέτην και επιμόρφωσιν ; Ενοχλητικοί υπήρξαν ωσάυτως δι εμέ , οι των ενίων κατοίκων διαθέσεις και κρούσεις , προσβλέποντες εν τω προσώπω του Διδασκάλου φέρελπιν γαμβρόν . Πρόβλημα το οποίον και με ηνώχλη σφόδρα . Παρεξέκλινον δε τας κολοπροαιρέτους αυτών νύξεις και ωχλήσεις , μετά μειζόνων φρονίμων τεχνουργημάτων και φειδωλευόμενος εις τας μετ’αυτών ευχάς .

                   Ο χρόνος όμως ου μην πανδαμάτωρ μόνον είναι , αλλά και αενάως ρέων ταχέως και ακαταπαύστως . Ούτω μετ’ου πολύ ήγγικεν η ώρα , μετά λύπης να αποχωρισθώ εκ των μαθητών μου , μεθ’ων ου μην μόνον συνεδέθην συναισθηματικώς , αλλά και δι’αυτών απέκτησα πολυτίμους εμπειρίας και γνώσεις αίτινες απέβησαν χρήσιμοι δι εμέ .

                   Κατόπιν επιτυχών εξετάσεων εισήχθην εις το Πανεπιστήμιο , ένθα άλλαι προοπτικαί και άλλοι ορίζοντες ηνεώχθησαν .

                    Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου-Λάρισα 29/9/2014 .

                                                                                                               

Με Παπαδιαμάντειο ύφος

                                               Με Παπαδιαμάντειο ύφος

               Φίλος , συνάδελφος από το στρατό , πνευματώδης με βαθιά αίσθηση του χιούμορ , μου στέλνει τους χαιρετισμούς του πότε – πότε πάντα γραπτώς και επιμελώς γραμμένους . 

               Συνταξιούχος εκπαιδευτικός , καταγόμενος από την Ραψάνη Λάρισας , μένει μετά τη συνταξιοδότησή του στην Αθήνα , κοντά στα παιδιά του . Τα πάτρια εδάφη δεν τα ξέχασε . Επισκέπτεται τακτικά την γενέθλια γη , τον τόπο της καταγωγής του , την Ραψάνη – Λάρισας .

               Τούτες τις Άγιες-Μέρες με θυμήθηκε . Μου έστειλε επιστολή από το πατρικό του σπίτι στη Ραψάνη .

               Θα πρέπει να βρισκόταν σε ¨καλές ώρες¨, τις στιγμές που πήρε μολύβι και χαρτί , για να μου γράψει . Με καλή διάθεση χιούμορ θυμήθηκε τη γραφή του Παπαδιαμάντη και μου έστειλε τούτο το πανέμορφο και πολυφίλητο γράμμα :

             ¨Φίλτατέ μου .

               Διάγω από τινος χρόνου εν Ραψάνη . Καθ’εκάστην πρωίαν άμα της έω , μετά της συζύγου μου και τινων φίλων , βαδίζομεν εις τας υπωρείας του Ολύμπου . Εκείθεν ο ορίζων απλούται , εναγκαλίζων την θαλεράν φύσιν . Το κλίμα είναι ευαγές και σπάνιον , καθιστούν το χωρίον τερπνόν ου μόνον , αλλά και σωτήριον καταφύγιον , ιδία τοις πάσχουσι . Εύρωστον και θαλερόν δάσος διαπερούμενον δι’οφιειδών ατραπών , κεκοσμιμένων δι’ευειδών και ευόσμων ανθέων .

                Ιδού και η αυγή , προβαίνουσα κροκόπεπλος . Προσδίδει εικόνα αφάτου κάλλους . Συνθέτουν δι’αυτήν ο έρπων προς την θάλασσαν Πηνειός , η κατέναντι υψουμένη κατάφυτος Όσσα και επέκεινα αι κορυφαί του Άθω .

                Κατάρρυτος η Ραψάνη εξ Ολυμπίων υδάτων και κατάφυτος εξ αμπέλων .

                Άμα τη επιστροφή , νάμα εκ της κρήνης και ο καφές του κυρ Γιώργη , προσδίδει εις ημάς γλυκείαν ανάπαυλαν .

                Εις τας αμπέλους μαίνονται οι τεχνητοί κανονιοβολισμοί , οίτινες αποσκοπώσι , εις αποτροπήν αγριοχοίρων επιπιπτόντων λαιμάργως, ου μην , αλλά και καταστροφικώς επί των ήδη ωρίμων σταφυλών .

                Σου γράφω εν τάχει δια την πρωινήν ενασχόλησίν μου . Έπονται αψιμαχίαι ταβλικαί , η σιέστα εν απολύτω δράσει και φυσικά το κεμπάπ πεποτισμένον δια Ραψανιώτικου μπρούσκου .

                Αναμένω ίνα εκπληρώσεις την υπόσχεσίν σου , δια την εδώ έλευσίν σου .

                Με πολλούς χαιρετισμούς και θερμάς ευχάς διά καλήν υγείαν.

                Σε χαιρετώ

                Α.Ν – Ραψάνη 19/8/2014 . 

                 

Πρωινή συνάντηση

                                  Πρωινή συνάντηση

          Γλυκά και δροσερά τα πρωινά Καλοκαιρινά . Κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού μου και απολαμβάνω τον αχνιστό πρωινό καφέ μου .

         Η ώρα είναι 06.45 . Είναι η ώρα που θα περάσει ο πρωινός ποδηλάτης της οδού Τραπεζούντος με κατεύθυνση το Εργοστάσιο Μεταλλικών Κατασκευών ( ΜΕ.ΤΚΑ ) . Δεν τον γνωρίζω , μου είναι άγνωστος , ένας συμπαθής νέος μέχρι 45 ετών . Το παρουσιαστικό του δείχνει κλασικό οικογενειάρχη να προσέρχεται στο χώρο εργασίας για το μεροκάματο της ημέρας.

        Ο εξοπλισμός του πλήρης για τις ανάγκες της καθημερινότητας . Ένα τσαντάκι με τις ταυτότητες και τα συναφή , περασμένο χιαστί στο στήθος του . Ένα κανονικό σακ-βουαγιάζ  περιέχον το κολατσιό και τα απαραίτητά του , περασμένο στο τιμόνι του ποδηλάτου .

         Με τον εξοπλισμό της περιγραφής , με χαμόγελα και αισιοδοξία για τη ζωή , λέει την ¨ καλημέρα ¨ του στο ¨ σήμερα¨ και προχωρά .

         Στιγμές όμορφες , στιγμές μοναδικές , σαν τις ταινίες του Σουηδού Σκηνοθέτη Κινηματογράφου Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ( Σιωπή ) , ( Σκηνές από ένα γάμο ) .

         Δεν γνωρίζω , αν σε συγκίνησε , αγαπητέ μου αναγνώστη , το περιγραφέν περιστατικό . Εμένα πάρα πολύ . Μετέφερε νοητικά , ένα ¨κομμάτι¨ της ζωής μου , που βίωνα πριν σαράντα χρόνια . Εκείνη την ώρα ζούσα , προσωπικές στιγμές μιας απόλυτης βεβαιότητας του εαυτού μου .

        Επιθυμώ να τον σταματήσω , κάποιο πρωινό επάνω στο διάβα του . Να του πω ποιος είμαι , να του πω πως τον βλέπω , να μου πει κι’αυτός τα δικά του . Και να δώσουμε και οι δύο τις απαραίτητες εξηγήσεις και επεξηγήσεις μας .

       Θα πει κανείς , τι θα βγει από έναν τέτοιο διάλογο . Δύο άνθρωποι που συναντιούνται με διαφορά γενεών στις πλάτες τους . Άλλες οι νοοτροπίες , άλλες οι τακτικές , άλλα τα ενδιαφέροντα . Ναι , έτσι είναι . Αλλιώς σκεφτόμασταν τότε , αλλιώς σήμερα . Ένα ,όμως , έχει σημασία . Η ¨μαγιά¨ έμεινε και παραμένει .           Είναι αυτή που κρατά όρθιο τον άνθρωπο , την οικογένεια , την πατρίδα .

       Δεν υπάρχει πιο μεγάλη , πιο υπέροχη στιγμή , το να αγωνίζεται κανείς , για τις ιδέες του , για τα πιστεύω του , για την πατρίδα . Και κοντά σε όλα αυτά το χρέος , το καθήκον , η ευθύνη , έναντι στην οικογένεια και στα παιδιά .

      Καλή δύναμη , καλό κουράγιο , άγνωστε φίλε εργαζόμενε , που δίνεις καθημερινά τη μάχη της ζωής .

      Ο Καλός Θεός πάντα να σε προστατεύει   

       Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 8/7/2017