Αντίο φίλε

               Κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι .

               Ο Μάνος  Λοΐζος γεννήθηκε την 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιος Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας . Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη,κόρης γεωπόνου από την Ρόδο . Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτησιν καλυτέρας τύχης , όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών .

               Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια . Γράφτηκε στο τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί , αλλά κατέληξε στη κιθάρα . Μετά την αποφοίτηση από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας , το 1955 , ήλθε στην Αθήνα αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του , όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική .

              Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές , από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής . Το        

έτος 1962 έρχεται σε επαφή με τον συνθέτη Μίμη Πλέσσα , ο οποίος μεσολαβεί στη Filips για την ηχογράφηση του πρώτο του τραγουδιού . Είναι το τραγούδι ¨ Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία ¨.

              Στην εικοσαετή μουσική διαδρομή του έγραψε τραγούδια πού έγιναν επιτυχίες , συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Νεγροπόντη , Λαδή , Ρασούλη ,Χριστοδούλου καθώς και με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο με τον οποίο έγιναν και αχώριστοι φίλοι .

               Δυστυχώς , ο Μάνος Λοΐζος έφυγε    νωρίς σε ηλικία 45 ετών , τη 17^ην Σεπτεμβρίου 1982 , πληγείς από την επάρατο .

               Πόνεσε και έκλαψε πολύ για την απώλεια του φίλου του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος . Τον αποχαιρέτησε με ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Μάνο , με τίτλο : ¨ Αντίο φίλε ¨

            ¨ Ταξίδι μακρινό σαν Αλεξανδρειανό ,

               Αγέρι της φωτιάς στα φύλλα της καρδιάς σαν το χαψίνι .

               Κι οι ρήτορες πολλοί , το μαύρο το πουλί

               και μόνη στο σκαλί σαν το θαμπό γυαλί ,

               η έγνοια σου η τρελή εκείνη .

               Αντίο φίλε αγέρα μου , χρυσή καδένα της Περγάμου ,

               δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου ,

               αντίο φίλε αγέρα μου .

               Γελούσες μέχρι χθες , τα μάτια σου γιορτές ,

                καΐκια στα νερά με τα πανιά φτερά , σαν την ειρήνη,

                μα τώρα σκοτεινά δεμένα τα πανιά

                κι απ’το δελή-χιονιά στενάζει η γειτονιά

                και κλαίει η λησμονιά εκείνη .

                Αντίο φίλε αγέρα μου , χρυσή καδένα της Περγάμου ,

                δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου .

                Αντίο φίλε αγέρα μου , χρυσή καδένα της Περγάμου ,

                δροσονεράκι  της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου .

                Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – Οκτώβριος 2016                                                                                                                                                              

  

                            Πρόεδροι και εξουσίες

               Είναι τόσοι πολλοί οι πάσης κατηγορίας Πρόεδροι , νυν και τέως , ώστε κάποιος ευφυώς έλεγε : ¨ Εάν πετάξεις πέτρα ή πρόεδρο ή στρατηγό ή σκύλο θα κτυπήσεις ¨ .

               Θεωρώ ότι δεν έχει άδικον ο ούτω φθεγγόμενος , διότι και στρατηγοί , νυν και τέως , είναι πολλοί , αλλά και τα συμπαθή τετράποδα είναι πολλά .

              Το αρχαιοελληνικόν ¨ Τον πλούτον πολλοί εμίσησαν,την δόξαν ουδείς ¨ , ισχύει και σήμερον τροποιημένον κατά τι και έχει ως εξής : ¨ Τον πλούτον πολλοί δεν εμίσησαν , αλλά τα αξιώματα οι πάντες επιδιώκουν να τα αποκτήσουν .

Χαρακτηριστικές είναι οι επισημάνσεις ανθρώπων , που ήσκησαν εξουσίαν . Ούτω ο Κρουτσώφ έλεγε : ¨ Όλα μπορείς να τα χορτάσεις , τα χρήματα , τις γυναίκες και τη βότκα , την εξουσία , όμως , δεν μπορείς να την χορτάσεις . Ο Μιλοβάν Τζίλας , υπαρχηγός του Τίτο , έλεγε : ¨ Η εξουσία είναι η απόλαυσις των απολαύσεων .

            Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 26/10/2016

              

                 Αποτυχόν στρατιωτικό αντικίνημα

               Την 21ην Οκτωβρίου 1923 εξεδηλώθη η αντίδρασις του Στρατεύματος κατά της Επαναστάσεως Πλαστήρα – Γονατά δια του αντικινήματος ( αντεπαναστάσεως ) , των Υποστρατήγων Γεωργίου Λιναρδόπουλου , Παναγιώτη Γαργαλίδη και του Συνταγματάρχου Γεωργίου Ζήρα .

               Επρόκειτο περί αρίστων και ικανοτάτων Αξιωματικών.

Ειδικώς ο Υποστράτηγος Παναγιώτης Γαργαλίδης είχε διακριθεί επανειλημμένως εις όλους ανεξαιρέτως τους πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο , στη Μεσημβρινή Ρωσία ( Ουκρανία ) και την Μικρασιατικήν Εκστρατείαν . Άμα τη εκρήξει των Β΄ Βαλκανικών Πολέμων το τάγμα του Γαργαλίδη επολέμησε πρώτον κατά των Βουλγάρων στον τομέα Νιγρίτας , αντιμετωπίζοντας με επιτυχίαν τριπλασιες Βουλγαρικές δυνάμεις και παρακούοντας τις σχετικές διαταγές του Γενικού Επιτελείου για σύμπτυξη . Τότε εζητήθη από αξιωματικούς του Γενικού Επιτελείου να τιμωρηθεί για τη πρωτοβουλία του , αλλά ο Αρχιστράτηγος Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΒ΄ , ο Στρατηλάτης , εμπόδισε τη σχετική διαδικασία , αποστέλλων τα συγχαρητήριά του για την ανδραγαθίαν , που επέδειξε το τάγμα και τιμών τον Γαργαλίδην

με το Ανώτατον Μετάλλιον Στρατιωτικής Αξίας !

              Την περίοδον της Μικρασιατικής Καταστροφής , ως Διοικητής του Γ΄Σώματος Στρατού κατόρθωσε να ανασυντάξει το Σώμα , συμβάλλων καθοριστικώς εις αυτό που απεκλήθη το ¨θαύμα του Έβρου¨ .

              Εντός ελαχίστου χρόνου , ο Ελληνικός Στρατός ήτο εις θέσιν να παρατάξει μίαν νέαν και ετοιμοπόλεμον Στρατιάν 100.000 ανδρών , άριστα εξοπλισμένην και με υψηλότατον ηθικόν ! Η Στρατιά αυτή απετέλεσε  σημαντικό Διπλωματικόν όπλον εις χείρας του Βενιζέλου , κατά τας διαπραγματεύσεις με την ¨ Κεμαλικήν Τουρκίαν ¨ στη Λωζάννη , ασχέτως εάν ο Βενιζέλος δεν εχρησιμοποίησε το ¨όπλο¨ αυτό , αλλά διέταξε την

άμεσον εγκατάλειψιν της Ανατολικής Θράκης και εκκένωσιν της από ολόκληρον τον Ελληνικόν Στρατόν και συμπαγή Ελληνικόν πληθυσμόν της .

              Το ¨ θαύμα του Έβρου ¨ πιστώνεται υπό των περισσοτέρων ιστορικών εξ ολοκλήρου εις τον Στρατηγόν Θεόδωρον Πάγκαλον ως έχοντα το γενικόν πρόσταγμα όλων των Στρατιωτικών Σχηματισμών , ενώ υπεβαθμίσθη ο ρόλος των επί μέρους Διοικητών .

              Μετά την εγκατάλειψιν της Ανατολικής Θράκης και μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης εδημιουργήθη στις τάξεις των αξιωματικών ένα αρνητικό κλίμα εναντίον της ¨ επαναστατικής επιτροπής ¨ των Πλαστήρα - Γονατά . Ένας ¨Στρατιωτικός Σύνδεσμος ¨ προωθούσε αποκλειστικώς τους Βενιζελικούς αξιωματικούς .

              Τάχιστα αντιβενιζελικοί αξιωματικοί οργάνωσαν συνωμοσίαν προς ανατροπήν των Πλαστήρα – Γονατά . Επέτυχαν να προσεταιρισθούν τους Υποστρατήγους Παναγιώτην Γαργαλίδην και Γεώργιον Λεοναρδόπουλον και τον Συνταγματάρχην Γεώργιον Ζήραν , οι οποίοι έχαιραν ευρυτάτης εκτιμήσεως και ικανοτήτων στους κόλπους τους στρατεύματος .

              Η αντεπανάστασις εξεδηλώθη την 22 Οκτωβρίου 1923 πλην όμως απέτυχε λόγω κακού σχεδιασμού και διαφωνιών στους κόλπους των κινηματιών . Οι πρωταίτιοι Γαργαλίδης και Λεοναρδόπουλος συνελήφθησαν , καθηρέθησαν και καταδικάσθηκαν παμψηφεί εις θάνατον ¨ επί εσχάτη προδοσία¨ από το Στρατοδικείον . Η ποινή δεν εξετελέσθη . Ενδιαφέρον δια την τύχην των δύο αξιωματικών έδειξαν  Πρεσβείες ξένων χωρών , αλλά και ο Πάπας Πίος ΙΑ΄. Για την συμμετοχή τους στο αντικίνημα, τέθηκαν εκτός στρατεύματος ως απότακτοι 1200 αντιβενιζελικοί αξιωματικοί .

                  Την 19^ην Δεκεμβρίου 1923 , ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ανεχώρησε και αυτός εξ Ελλάδος , κατηγορηθείς προηγουμένως, αδίκως , υπό των Βενιζελικών , ότι ήτο αναμεμειγμένος εις το αποτυχόν αντικίνημα των δύο Υποστρατήγων .

                 Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος- Οκτώβριος 2016  

            

΄Ενας  απολογισμός

               Αμέτρητες είναι οι στιγμές , αυτές που χαρίσαμε στο τίποτα , στο πουθενά .

               Αυτές που ποτέ πίσω δε θα γυρίσουν και που στο πέρασμα του χρόνου θα μας λείψουν .

               Αυτές που δεν χαρήκαμε , αφού ήμασταν πολύ απασχολημένοι κυνηγώντας , το χρήμα , τη φήμη , την υστεροφημία .

               Ποτέ δεν καταλάβαμε ότι για μας είναι ήδη αργά και πως αύριο θα είναι αργότερα .

               Δεν καβαλήσαμε ποτέ εκείνη τη μοτοσυκλέτα που θέλαμε , δεν ταξιδέψαμε στα νησιά των ονείρων μας , δεν γνωρίσαμε τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να μας δώσουν κάτι και να πάρουν κάτι και από μας .

               Πάντα σκεφτόμασταν το αύριο και παντοτινά μας ξέφευγε το σήμερα .

               Και τα χρόνια περνούσαν . Και τα χρόνια πέρασαν .

               Και συνεχίζουμε να έχουμε τα ¨θέλω μας¨ , αλλά και αυτά τα ¨θέλω¨ και τα ¨θα¨ , μένουν ανικανοποίητα , λειψά .

               Αφού δεν ξέρουμε , ίσως να μη μάθουμε ποτέ πώς να χαμογελάμε πλατειά .

               Και οι ανάσες μας , πλέον , θυμίζουν όλα αυτά που χάσαμε .

              Το δίδαγμα : Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα πια είναι μία σχεδόν απέλπιδα προσπάθεια , ώστε οι στιγμές που μας απομένουν να ¨ντυθούν¨ της χαράς τα χρώματα .

              Άλλο τίποτα .

              Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 10/10/2016 

                                    Λαϊκή απάθεια

               Στην εποχή της Ναζιστικής Γερμανίας αναπτύχθηκε η θεωρία του ¨ συνδρόμου του θεατή ¨, η οποία περιγράφει την λαϊκή απάθεια απέναντι στους τραμπούκους και τη βία τους .

              Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας Μάρτιν Ντιμέλερ

έγραφε ένα ποίημα , όπου περιέγραφε τις συνέπειες της ¨απάθειάς¨ του για όσα διαδραματίζονταν στη Ναζιστική Γερμανία , αμφιβάλλουμε αν καταλάβαινε ότι στη ουσία περιέγραφε το ¨ σύνδρομο του θεατή ¨ και την διαχρονική γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου .

             Ο Μ . Ντιμέλερ περιγράφει βιωματικά τα εξής : ¨ Οι ναζιστές στη Γερμανία πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές . Και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής . Μετά ήρθαν για τους Εβραίους και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος . Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής . Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς , εγώ ήμουν Προτεστάντης και γι αυτό δεν μίλησα .

Μετά ήρθαν για μένα , αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για κανέναν ¨ .

            Αυτά που έγραψε τότε ο Γερμανός πάστορας , επιβεβαιώνουν εμμέσως πλην σαφώς , τη θεωρία του Βιλφρέντο Παρέτο , που έλεγε ότι σε κάθε κοινωνία υπάρχει μια μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία , η οποία σπανίως αντιδρά μπροστά στη βία και με τη σιωπή της ,  έχει επιτρέψει τους πιο απεχθείς βιασμούς της Δημοκρατίας και κατ’ επέκτασιν των ατομικών ελευθεριών . Ακόμα χειρότερα η απάθεια και η σιωπή απέναντι σε αντιδράσεις συμπεριφοράς ή στις βιαιότητες   για παράδειγμα των ορδών των χούλιγκαν στα γήπεδα , είναι ένας από τους σημαντικότερους τροφοδότες του αυταρχισμού και της εξάπλωσής του σε μία δεδομένη κοινωνία .

               Καλόν είναι , λοιπόν , κάποια φαινόμενα να τα αντιμετωπίζουμε απαλλαγμένοι από το ¨σύνδρομο του θεατή ¨ διότι όσο ανεχόμαστε τους τραμπουκισμούς και τις βιαιότητές τους , κάποια μέρα θα τους βρούμε και στα σπίτια μας .

              Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 7/10/2016 

                          Σύντροφος ζωής του ποιητή

               Βαρβαρότητα και ανθρωπιά , φτώχεια και μεγαλείο , πρωινό και όνειρο , καθορίζουν τη μοίρα ενός μικρού κοριτσιού από κάποιο χωριό της Αιτωλοακαρνανίας , το οποίο , φτάνοντας στην εφηβεία κατόρθωσε να ξεφύγει από τον κλοιό της Ελληνικής επαρχίας των δεκαετιών 60 και 70 και να βρει τη ζωή στην Αθήνα πλάϊ στον ποιητή Νίκο Γκάτσο και ανάμεσα σε προσωπικότητες που σηματοδοτούν την πνευματική και πολιτική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας .

              Συγγραφέας και ποιήτρια , σήμερα , η Αγαθή Δημητρούκα γράφει για τη ζωή της σαν μυθιστόρημα στο βιβλίο με τίτλο ¨ Πουλάμε τη ζωή , χρεώνουμε τον θάνατο ¨ .

              Κοντά στον σύντροφό της Νίκο Γκάτσο έζησε από τα 17 της χρόνια μέχρι τα 33 της , έτος 1991 , χρονιά που πέθανε ο Γκάτσος .

              Το κείμενο είναι γραμμένο κυριολεκτικά , όπως άλλωστε η ίδια λέει – με μια ανάσα , δεν χωρίζεται σε κεφάλαια, ούτε σε ενότητες , διανθίζεται ωστόσο με πολλούς στίχους ποιημάτων και τραγουδιών τόσο του Γκάτσου , όσο και της ίδιας .

              Αγαθή Δημητρούκα . Η μεγάλη αδυναμία και σύντροφος ζωής του Νίκου Γκάτσου . Έγραψε χιλιάδες στίχους ο Γκάτσος . Το ποιητικό του , όμως , έργο αποτελεί ένα και μοναδικό βιβλίο , το ποίημα με τίτλο ¨ Η Αμοργός ¨, 1943 . Δεν πήγε ποτέ στην Αμοργό ο ποιητής . Αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στην έμπνευσή σου , να γράψει ένα ποιητικό αριστούργημα .

              Σε μία  από τις επανεκδόσεις της ¨ Αμοργού ¨ ο ποιητής αφιερώνει στη Δημητρούκα  τους εξής στίχους :

          ¨ Στην Αγαθή με αγάπη ,

                    Πέθανε τη μέρα των γενεθλίων του

               ¨ Ο νους μου ως πότε με τον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω , όπου κι αν δω , ερείπια μαύρα της ζωής μου , βλέπω εδώ , που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα ¨ . Στίχοι του ¨Αλεξανδρινού ¨ ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη ( 1863 – 1933 ) .

                Στις 29 Απριλίου 1863 γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ένα άξιο τέκνο του Οικουμενικού Ελληνισμού ο Κωνσταντίνος Καβάφης . Αφού περιηγήθηκε για σπουδές στις ακμάζουσες Κοινότητες της Κωνσταντινουπόλεως , των Παρισίων και του Λονδίνου , επέστρεψε στην Αίγυπτο το 1903 ,

Εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος . Παράλληλα , ανέπτυξε το ιδιαίτερο ποιητικό ύφος του – αρχικά γνωστό σε λίγους και εκλεκτούς , σε γλώσσα ερωτική αλλά συγκρατημένη , νοσταλγική αλλά σύγχρονη , λεπτοδουλεμένη και ανομοιοκατάληκτη .

               Η φήμη του συνέχισε να αυξάνεται σταθερά , ακόμα και μετά τον θάνατό του στις 29 Απριλίου 1933 , ημέρα επετείου των εβδομηκοστών γενεθλίων του ποιητή .

               Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 5/10/2016