Ήταν ένα φωτεινό σύμβολο

                                                      Ήταν ένα φωτεινό σύμβολο   

          Πανελλήνια συγκίνηση προκάλεσε τη Δευτέρα 30-3-2020 η αναγγελία  ότι ο Μανώλης   Γλέζος ,μία από τις πλέον εμβληματικές προσωπικότητες της ελληνικής Αντίστασης εναντίον       των Γερμανών στα χρόνια της μαύρης Κατοχής ,             ¨ έφυγε ¨ από τη ζωή από καρδιακή             ανεπάρκεια σε ηλικία 98 ετών .                                

          Μάχιμος μέχρι την ύστατη στιγμή , επιστήμονας , δημοσιογράφος και      συγγραφέας  πρωταγωνιστής στο αίτημα για τις γερμανικές επανορθώσεις / αποζημιώσεις  , υπήρξε ένας         πολιτικός της Αριστεράς , ο οποίος υπηρέτησε με εντιμότητα και ήθος τις ιδέες του     και        πλήρωσε       το τίμημα γι’  αυτές      .         Πάνω από όλα ,όμως ,ήταν ένα φωτεινό σύμβολο ανυπότακτου πατριωτισμού και ανιδιοτελούς προσφοράς στην Ελλάδα . Την νύχτα της 31^ης   Μαΐου 1941 ,η φλογερή αγάπη του για την πατρίδα οδήγησε τα αποφασισμένα βήματά   του , μαζί με τον συναγωνιστή του Λάκη Σάντα – αμούστακοι φοιτητές και οι δύο – κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης  . Σε μια παράτολμη ενέργεια ,              που προκάλεσε πατριωτικά ρίγη όχι μόνο στη κατεχόμενη Ελλάδα , αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη , η οποία    στέναζε κάτω από τη ναζιστική βαρβαρότητα , αναρριχήθηκαν στο πανανθρώπινο σύμβολο    του πολιτισμού και κατέβασαν από τον ιστό τη μισητή σημαία με την σβάστικα ,  η οποία        μόλυνε τούτα τα άγια χώματα , στέλνοντας σε κάθε γωνιά του πλανήτη ένα από τα πρώτα ,  υπερήφανα και ηχηρά μηνύματα αντίστασης !                  

          Ο Μανώλης Γλέζος , που γεννήθηκε στη Απείρανθο Νάξου το 1922 , ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική έως τις τελευταίες ημέρες της ζωής του . Υπήρξε βουλευτής και πρόεδρος της ΕΔΑ  , εξελέγη μετέπειτα βουλευτής και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ , βουλευτής του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ , ενώ τον Σεπτέμβριο του 2015 ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΛΑ.Ε . Το 2017 αποκάλυψε σε διεθνές συνέδριο το ¨ μυστικό της μακροζωίας του ¨ , αφού , όπως είπε , ζούσε και για τους συντρόφους του  , που χάθηκαν .          

        Καλό ¨ταξίδι ¨ τελευταίε παρτιζάνε της εθνικής μας Αντίστασης .        

        Β.Π .-Βόλος – 31-4-2020          .     

 ,

Τα άριστα τον ακολουθούσαν σε όλες τις βαθμίδες ...

                          Τα άριστα τον ακολουθούν σε όλες τις βαθμίδες …              

          Είναι το πρόσωπο που καθημερινά περιμένουν να δουν και ακούσουν με αγωνία όλοι οι  Έλληνες  , είναι ο άνθρωπος που ενημερώνει για τους κινδύνους αλλά και για τα μέτρα πρόληψης για το θανατηφόρο Κορονοϊό .    

         Αξιοσημείωτο είναι ότι τελείωσε το ¨ Χάρβαντ ¨ως αριστούχος.Όμως ,το σπουδαιότερο            ο πολύτεκνος πατέρας επτά παιδιών και ψάλτης του ιερού ναού στην Κηφισιά .                           

        Ο λόγος για τον λοιμωξιολόγο κ Σωτήριο Τσιόρδα  με έτος γέννησης 1965 , που ενημερώνει τους δημοσιογράφους και μέσω αυτών την κοινή γνώμη για τις εξελίξεις σχετικά με τον    Κορονοϊό .                                     

        Τελείωσε , όπως προαναφέρθηκε το ¨ Χάρβαντ ¨ με άριστα και μαζί με το επιτελείο του , εισηγούνται στην Κυβέρνηση όλες τις κρίσιμες αποφάσεις και τα απαραίτητα μέτρα που πρέπει να παίρνει για την αντιμετώπιση και τον περιορισμό του επικίνδυνου ιού .  Είναι   υπεύθυνος του ιατρείου ¨Ταξιδιώτικης Ιατρικής των Τροπικών Νόσων ¨ .                     

        Είχε αποφοιτήσει από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών πάλι με άριστα . Τα άριστα τον ακολουθούσαν σε όλες τις βαθμίδες σπουδών του , όπως λένε οι φίλοι του ακόμη και ως ειδικευόμενο γιατρό στην ειδικότητα ¨ Εσωτερικής Παθολογίας ¨ στη Β΄Παθολογική Κλινική , στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών , ενώ απέκτησε το τίτλο   ¨Ειδικότητας Παθολογίας Ελλάδας ¨μετά από επιτυχή συμμετοχή σε ¨Εξετάσεις πιστοποίησης για την απόκτηση της ειδικότητας ¨.                              

       Το 2002 έκανε διδακτορική διατριβή στην Ιατρική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας , με θέμα  ¨ Επίδραση των αναστολέων πρωτεάσης στο μεταβολικό σύνδρομο των ασθενών ¨ με HIV-1 λοίμωξη με βαθμό άριστα .                  

      Ο Σωτήριος Τσιόρδας αποφοίτησε με άριστα από το ¨ Χάρβαντ ¨, περνώντας από μια αυστηρή διαδικασία επιλογής έγινε δεκτός από το Πρόγραμμα εξειδίκευσης  στην ¨Παθολογική Λοιμωξιολογία¨ του Νοσοκομείου του¨ Beth Israel Deaconos¨ στη Βοστώνη , 4 χρόνια ,όπου ήταν ο μοναδικός υποψήφιος , προερχόμενος από ξένη χώρα , που έγινε δεκτός .       

      Ένα , Εθνικό χρέος , τιμώντας τον όρκο του Ιπποκράτη , την επιστημονική του επάρκεια , αλλά και τον κρίσιμο ρόλο  που του ανατέθηκε από την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη , με αντικειμενικότητα και ψυχραιμία .                

     Το πιο πιθανό είναι να μην … απολαμβάνει αυτό το ρόλο . Αλλωστε προτιμούσε πάντα το διάβασμα,την έρευνα , Λιμωξιολογία , που είναι το μεγάλο ενδιαφέρον στην καριέρα του , τη ζεστή οικογενειακή ζωή με την αγαπημένη του σύζυγο Μίνα και τα 7 παιδιά του , τη Βυζαντινή και εκκλησιαστική μουσική , που τόσο αγαπά και ψέλνει σε ναό της Κηφισιάς ,τις Κυριακές .                                                     

    Το έφερε , όμως , η συγκυρία , αυτός ο εξαιρετικά χαμηλών τόνων επιστήμονας , με τις λαμπρές σπουδές , τις γνώσεις και την εμπειρία , ο μειλίχιος , σεμνός και ευαίσθητος άνθρωπος , να γίνει η φωνή της αντικειμενικότητας , η φωνή της ωριμότητας και του κύρους , στην πιο δύσκολη κρίση δημόσιας υγείας , που βιώνει η Ελλάδα μαζί με όλο τον υπόλοιπο κόσμο .  Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 27-3-2020       .               

 

΄

ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΠΆΝΤΑ ΠΟΛΕΜΟΎΣΕΣ

                                              ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΠΑΝΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣΕΣ                                      

                                               Ήσουν φτιαγμένος από ατσάλι .      

                                               Στη ζωή σου πάντα πολεμούσες ,                            

                                               με πείσμα και δύναμη μεγάλη .                    

                                               Σε τίποτα δεν υποχωρούσες .            

                                              Πολύ σκληρός διαπραγματευτής ,                         

                                              σαν ήθελες κάτι ν’αποκτήσεις .                         

                                             Ποθούσες νάσαι πάντα νικητής                         

                                             σ’όλων των ειδών τις κατακτήσεις .  

                                            Τρυφερός στις γυναίκες εραστής ,                                      

                                            έδινες σ’αυτές και την ψυχή σου ,                                

                                           δεν μπορούσες με μικρά να αρκεσθείς ,                         

                                           να δέσεις , για πάντα τη ζωή σου .                                         

                                         

                                           Μα ξαφνικά , ο χάρος , μια βραδιά ,                        

                                          άναστρη , θυμάμαι του Φλεβάρη ,                                        

                                          την αλύγιστη σούσπασε καρδιά                                           

                                          κι έγειρες , σαν πλάτανου κλωνάρι .                  

                                          Β.Π. – Μάρτιος 2020              .              

                     

Άλλαξαν τα πάντα

                                                             Άλλαξαν τα πάντα                      

                  Χειμωνιάτικη λιακάδα . Τον συνάντησα στο δρόμο μου . Παλαιός φίλος , συνταξιούχος δάσκαλος της ¨ παλιάς κοπής ¨, ήταν απογοητευμένος αναφερόμενος με τα όσα συμβαίνουν , τα πρότερα , τα τωρινά και τα επέκεινα . Έχει διάθεση να συζητήσει , να ανοίξει το στόμα του , να βγάλει τα απωθημένα του . Καθίσαμε σε μια καφετέρια για καφέ , και σε λίγο ο γλαφυρός , μεστός και ατόφιός του λόγος , άρχισε :              

            ¨   Που εχάθησαν εκείνοι οι άνθρωποι , οι σοβαροί , οι έντιμοι ,  οι υπεύθυνοι  ,   οι   εύθικτοι ; Πως πλεονάζουν σήμερον οι ιδιοτελείς , οι εγωπαθείς ,             οι ανενδοιάστως υποκείμενοι εις πάθη αλγεινά , οι ενεργούντες πέραν της αληθούς των ανθρώπων φύσεως ;                   

                 Τότε είχομεν έλλειψιν χρημάτων , αλλά περίσσευμα ηθικών προθέσεων . Σήμερον , έχομεν τα πάντα , αλλά οδυρόμεθα , ως βαρέως αλγούντες . Πάσχομεν υφ’ ενός ακαταλήπτου κενού και φόβου οδυνηρού , διαρκούς και αορίστου .                         

                 Πως εχάθη ο γείτων ; Πως έσβησεν η ζώσα αληθής φιλία ; Πως ηρημώθη εκ πίστεως και αγάπης η ψυχή μας ; Τα πάντα ήλλαξαν σήμερον . Πού εκείνος ο άρτος , ο υπό  των μαγικών χειρών της μητρός μου ζυμωθείς και οπτός εις φούρνον πυρόμενον δι ευφλέκτων πρίνων ,  όστις ευωδίαζε προκλητικώς ; Εύγεστος δε και ευφροσύνως αναλισκόμενος μετά τινας ελαίας και ολίγον τυρόν . Κυρίως δε αθώος πάσης νοσογόνου προσμείξεως .                                                                                    

               Τα αισθήματα ημών , ου μην , αλλά και αι αισθήσεις ημβλύνθησαν ή επορώθησαν . Δεν έχομεν ευαισθήτους νύξεις διά την παρακείμενον δυστυχίαν . Δεν έχομεν γεύσεις αληθείς , οσμάς ευωδίας , ήχους ευηκόους , αλλά και θεάματα τέρποντα αληθώς την ψυχήν μας  .                                                                    

               Πως τα εύοσμα άνθη απώλεσαν το άρωμά τους ;Βάρβαροι ήχοι καταδειναστεύουσι             την ακοήν μας . Οικτρά θεάματα αναιρούσι τας άλλοτε λεπτάς επιλογάς μας .                     

               Ματαίως αναζητώμεν ανάλημμα , ίνα σταθώμεν ορθοί , προ του μαίνοντος και σαρωτικού τοις πάσι, θρασυτάτου κοινωνικού στροβίλου .                              

               Βέβαιον ει , ότι σήμερον έχομεν πλήρη μεν στόμαχον , αλλά απλήρωτον της ψυχής ημών κενόν . ¨                      

                Αυτά είπε ο φίλος δάσκαλος και σταμάτησε τη ρητορική του . Είχε και άλλα να πει , αλλά ο χρόνος δεν μας έπαιρνε . Έτσι αφήσαμε τη συνέχεια για μια επόμενη συνάντηση .  

                Β.Π. Βόλος – Μάρτιος 2020            .                  

                            

  

Ζήτησα από το Θεό

Ζήτησα από τον Θεό

           -   Ζήτησα από το Θεό να μου δώσει δύναμη , 

               κι Αυτός μου έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω .     

            -  Του ζήτησα σοφία ,           

                κι Αυτός μου έδωσε προβλήματα να μάθω , να λύνω .              

            -   Του ζήτησα οικονομική άνεση ,       

                 κι Αυτός μου έδωσε την ικανότητα να δουλεύω .            

            -    Του ζήτησα θάρρος ,        

                 κι Αυτός μου έδωσε κινδύνους να ξεπερνώ .       

            -    Του ζήτησα αγάπη ,         

                  κι Αυτός μου έδωσε προβληματικά άτομα να βοηθώ .

                  Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – Μάρτιος 2020          .           

    

        

     

Μαραθωνοδρόμοι και Όμηρικά έπη

                                                      Μαραθωνοδρόμοι και Ομηρικά έπη      

                   Διοργανώσεις του αυθεντικού Μαραθώνιου επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο στην  Αθήνα ,στη Θεσσαλονίκη και σε  διάφορες  πόλεις του πλανήτη .  Φυσικά ο Μαραθώνιος     συμπεριλαμβάνεται στα αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων και    καθιερώθηκε      από την πρώτη ιστορική Ολυμπιάδα του 1896 , όπου νικητής της διαδρομής των 42.195 χιλιομέτρων στέφθηκε ο Σπύρος Λούης !       

                  Πολλές φορές , βλέπω από την τηλεόραση τους σύγχρονους  Μαραθωνοδρόμους και σκέπτομαι ότι εκείνος ο απλός οπλίτης ο Φειδιππίδης , που το 490 προ Χριστού μετά τη νίκη των Αθηναίων εναντίον των Περσών στον Μαραθώνα ,ξεκίνησε τρέχοντας για να φέρει   όσο ταχύτερα γινόταν την χαρμόσυνη είδηση στη Αθήνα , ποτέ δεν θα φανταζόταν     ότι   ο   αυθόρμητος ενθουσιασμός του θα γινόταν μετά από είκοσι πέντε     αιώνες        παγκόσμιος   θεσμός του Αθλητισμού και ότι χιλιάδες άνθρωποι θα έτρεχαν για               να καλύψουν την απόσταση που εκείνος είχε διανύσει και να δοξαστούν !                 

                 Ποια Πυθία θα του έλεγε ότι η διαδρομή του για να πει το ¨ νενικήκαμεν ¨     δεν    θα       σταματούσε στην Αθήνα , αλλά θα συνεχιζόταν μέχρι το Τόκιο , τη Μόσχα , τη Μελβούρνη, το Λος Άντζελες , το Μεξικό , τη Στοκχόλμη , το Παρίσι και ότι δεν θα υπήρχε τέρμα σ’αυτή την πορεία και αυτός ο απλός οπλίτης θα πίστευε στα λόγια της ; Αν αναλογισθεί κανείς πόσο μοναδικός είναι ο πλούτος της Ελλάδας και μόνο από τον Μαραθώνιο  , πρέπει   να συγκλονίζεται .                       

                 Μυθικός , όμως , είναι και ένας άλλος πλούτος , αυτός που άφησε στην Ελλάδα ο Όμηρος . Ίσως δεν υπήρξαν , ούτε θα υπάρξουν ωραιότερα ποιήματα από εκείνα     που     έπλασε η φαντασία του Όμήρου στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια . Έχουν παρέλθει είκοσι    επτά αιώνες από τότε και τα δύο αυτά συναρπαστικά έπη , έχουν μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες , έχουν κυκλοφορήσει σε βιβλία , έχουν συμπεριληφθεί στη σχολική ύλη , έχουν ¨μεταμορφωθεί σε ¨κόμικς¨ , έχουν γίνει θεατρικά έργα , έχουν εμπνεύσει ζωγράφους , έχουν μεταφερθεί στην κινηματογραφική οθόνη και συνεχίζουν να γυρίζονται ταινίες με τις μάχες του Τρωϊκού πολέμου , τα κατορθώματα του Αχιλλέα , τον Δούρειο Ίππο και τις  περιπέτειες με τον Πολύφημο , τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη , που συνάντησε στο ταξίδι της επιστροφής του στην Ιθάκη ο Οδυσσέας . Αν ήταν δυνατόν να έρθει ξανά στη ζωή , ο Όμηρος  θα εισέπραττε τόσα χρήματα από συγγραφικά δικαιώματα , όσα είναι και τα δισεκατομμύρια  που χρωστάει η χώρα μας στο ΔΝΤ και στις Βρυξέλλες !                         

           Να ήξερε άραγε ο Όμηρος ποια θα ήταν η πορεία στο χρόνο των δημιουργημάτων του ; Μπορούσε άραγε να προβλέψει ότι μία ημέρα οι άνθρωποι θα αποκτούσαν κάτι μαγικά κουτιά , που θα τους πρόβαλαν εικόνες  με ¨ζωντανούς¨ τους ήρωές του ; Αλλά και εμείς σήμερα αξιολογούμε άραγε πόσο μοναδικός και πολύτιμος θησαυρός είναι αυτός που κληρονομήσαμε από τον Όμηρο , τον τυφλό εκείνο ποιητή που έβλεπε μόνο με τη φαντασία του .              

         Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – 21-3-2020             .                                

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

      

Το καράβι ¨ Ελλάς ¨ ταξιδεύει όλο με τρικυμίες

                                     Το καράβι ¨ Ελλάς ¨  ταξιδεύει όλο με τρικυμίες             

                   Η οικογένεια , η συμβίωση του ζεύγους με αμοιβαίες υποχωρήσεις    και        συμβιβασμούς , είναι το μεγάλο μυστικό . Και  πως μου έρχονται όλα αυτά ;Μα, επειδή διαβάζω πάλι , τώρα με τον ¨κορονοϊκό¨, επιθέσεις κατά της Εκκλησίας και ξαναζεσταίνεται  το μενού ¨ χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους ¨ . Μα , είναι χωρισμένα αυτά από μόνα τους  ,       αλλά αλλά και παντρεμένα συγχρόνως ! Το Κράτος είμαστε εμείς , οι πολίτες ,        ήτοι το¨ πλήρωμα¨    της Εκκλησίας . Και το καράβι που λέγεται ¨ Ελλάς ¨, δεν μπορεί να ταξιδέψει  χωρίς ¨ πλήρωμα ¨ .                                              

                  Σε αυτό το καράβι είμαστε όλοι – μα όλοι - στο ίδιο τσούρμο . Κι αν ο καθένας  από το ¨ πλήρωμα ¨ σηκώσει μπαϊράκι το καράβι θα εξοκείλει ! Και το δικό μας το καράβι   σπανίως βρίσκει μπουνάτσες ! Όλο με τρικυμίες ταξιδεύει .Γι αυτό , ας αφήσουμε τους χωρισμούς . Μια οικογένεια , ένα τσούρμο είμαστε . Κι έτσι να μείνουμε .           

                 Έρχονται καιροί δύσκολοι πολύ …    

                 Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 7-3-2020                .    

Στη μνήμη του Απόστολου Κοζανίτη

Στη μνήμη Απόστολου Κοζανίτη                                

                  Πένθος βαρύ . Απώλεια μεγάλη για τους συγγενείς και φίλους , για τους Μύλους Λούλη ΑΕ , ο θάνατος του αρχιμυλωθρού Απόστολου Κοζανίτη .             

               ¨ Έφυγε¨ νωρίς . Κανείς δεν το περίμενε . Ανεχώρησε για το μεγάλο ¨ταξίδι¨     της λησμονιάς και του αποχωρισμού.               

                 Ο μεγάλος εμπνευστής και οραματιστής , ο θεμελιωτής της νεώτερης λαμπρής ιστορίας των Μύλων Λούλη ΑΕ  ¨έφυγε¨ από κοντά μας . Δεν θα τον ξαναδούμε , δεν θα τον     αντικρύσουμε .

                 Γεννήθηκε στο Βόλο το έτος 1937 . Από φτωχές οικογένειες του Πηλίου οι γονείς του . Ο πατέρας και η μητέρα , άνθρωποι εργατικοί και τίμιοι , ανέθρεψαν και μεγάλωσαν τα δύο αγόρια τους , και τους έδειξαν τον σωστό δρόμο  του ήθους και του χρέους , που οδηγεί στην επιτυχή κατάληξη ενός επιδιωκόμενου στόχου .                    

                Μετά την αποφοίτησή του από το Δημοτικό Σχολείο το 1949 , ο Απόστολος σχεδιάζει να σπουδάσει μηχανικός εμπορικού ναυτικού . Εισάγεται με εξετάσεις στη ¨Σχολή Εργοδηγών Μηχανικών¨ του Επιμελητηρίου Βόλου .  Τα πήγε καλά . Οι βαθμοί του άριστοι .  Μετά την αποφοίτησή του , προσλαμβάνεται ως μηχανικός – συντηρητής στον Κυλινδρόμυλο Καπουρνιώτη – Παντή του Βόλου . Εργατικός και μεθοδικός στη δουλειά του ,  εντυπωσίασε τον Ελβετό αρχιμυλωθρό του Μύλου , ο οποίος του πρότεινε να τον βοηθήσει να πάει στην Ελβετία και να κάνει σπουδές στην ειδικότητα του αρχιμυλωθρού.    Δέχθηκε την πρόταση και ύστερα από μια δύσκολη σωματική και ψυχολογική προετοιμασία που αφορούσε εκμάθηση της Γερμανικής Γλώσσας και θητείας στο Πολεμικό Ναυτικό , ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι στην Ελβετία , που θα του αναβάθμιζε τη ζωή και όχι μόνο .

               Κατόπιν εξετάσεων και αυστηρών διαδικασίων εισήχθη στην  ¨ Ανώτερη Σχολή Μυλωθρών ¨, που ήταν στην πόλη St.Gallen , μια πόλη περίπου του μεγέθους του Βόλου .       

Τα μαθήματα ήταν εντατικά με οκτώ ώρες την ημέρα . Οι σπουδαστές περίπου στους 30 .Ξεχώρισε με τις επιδόσεις του και στην τελετή των πτυχίων , ο μοναδικός Έλληνας της Τάξεως Απόστολος Κοζανίτης ήρθε πρώτος αριστούχος .              

               Επέστρεψε στην Ελλάδα , ήταν το έτος 1964 και αμέσως προσλαμβάνεται   ως     Αρχιμυλωθρός στον Κυλινδρόμυλο Καπουρνιώτη-Παντή στο Βόλο . Μετά δέκα χρόνια , το 1974 , κατόπιν προτάσεως του Νικολάου Λούλη αποχωρεί από τον παλαιό εργοδότη του και προσλαμβάνεται στους Μύλους Λούλη ΑΕ .                                     

              Εδώ άλλο επιχειρηματικό ¨ κλίμα ¨ , άλλοι άνθρωποι . Ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά . Επάνω από δώδεκα ώρες εργασίας , η απασχόλησή του       το εικοσιτετράωρο .   Με τη σύμφωνη γνώμη της Διοίκησης και των συνεργατών του ,κάνει τις δικές του¨τομές¨ στις λειτουργικές ¨ συνήθειες¨ του Μύλου . Τα αποτελέσματα ενθαρρυντικά.Οι ποιότητες των αλεύρων να ανεβαίνουν . Ο Μύλος  Λούλη , σε λίγους μήνες , να ξαναβρίσκει  το  παλιό ¨ καλό¨ του όνομα και την αίγλη του στις αγορές . Δεν γράφω υπερβολές , έζησα από μέσα σαν εργαζόμενος , εκείνη την κρίσιμη δεκαετία του 70 , όπου όλα παίζονταν επάνω σε ένα ¨σχοινί τεντωμένο¨, με τις αγορές των αλεύρων να είναι σκληρές      και         ανταγωνιστικές .  

            Βρήκε επί τέλους  , με την έλευση Κοζανίτη , τον παλιό ¨καλό του δρόμο , ο Μύλος τον οποίο είχε χάσει εδώ και πολύ καιρό . Αναπνεύσαμε επαγγελματικά , όταν μαθαίναμε κάθε μέρα , για τις καλές ποιότητες ψωμιού , που έβγαζαν τα άλευρα μας . Και όλα αυτά να οφείλονται σε έναν άνθρωπο , τον τεχνικό διευθυντή μας Απόστολο Κοζανίτη . Δεν είχε έρθει από άλλον πλανήτη ο Απόστολος . Άνθρωπος δικός μας ήταν ,που τον ανακαλύψαμε κάπως αργά . Άριστος τεχνικός , έμπειρος στην εργασία του , τίμιος , συνεργάσιμος εφάρμοζε τους δικούς του κανόνες επικοινωνίας που αφορούσαν λειτουργίες επάνω στη μυλωνική τέχνη .

            Η εικοσαετία ( 1974 – 1994 ) , που διηύθυνε τον Μύλο ο Απόστολος Κοζανίτης , αποτελεί τη πιο χρυσή εικοσαετία προκοπής και ανάπτυξης του Μύλου .                 

            Η τοπική κοινωνία τον τίμησε με την εκλογή του σε Πρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Θεσσαλίας – Κεντρικής Ελλάδος . Με την εκλογή του σε  Πρόεδρο του Βιομηχανικού Τμήματος του Επιμελητηρίου Μαγνησίας . Ήταν μέλος του    Ροταριανού Ομίλου Βόλου .                     

          Από τον γάμο του , που έγινε το 1964 , με τη Χρυσούλα Πολύζου, απέκτησαν 3 αγόρια , τα οποία έκαναν Πανεπιστημιακές  σπουδές και του χάρισαν 7 εγγόνια                         

          Του είχε κοστίσει πολύ ο θάνατος της αγαπημένης του συζύγου Χρυσούλας πριν εννιά χρόνια .         

           Απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών με ήσυχη τη συνείδησή του , ότι έπραξε το χρέος και το καθήκον του απέναντι στην οικογένειά του και το κοινωνικό σύνολο .           

          Οι Μύλοι Λούλη ΑΕ και όλοι έμείς συγγενείς , εργαζόμενοι και φίλοι  του οφείλουμε πολλά και ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε .           

          Καλό ¨ταξίδι¨ να έχεις αλησμόνητε Απόστολε και καλόν Παράδεισο .       

          Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος – 27-2-2020                       .  

  

              

             

Η ξενιτιά έγινε η ταφή των ονείρων ...

                                       Η ξενιτιά έγινε η ταφή των ονείρων …      

               Ένα κομμάτι της κοινωνίας , οι νέοι μας ,ίσως το καλύτερο , που σήμερα θα μπορούσε να βοηθήσει , απουσιάζει . Απουσιάζει από τον Δημόσιο διάλογο .     Έτσι       δυναμικό και άλκιμο από τη φύση του , μας λείπει σήμερα που το έχουμε ανάγκη  .          Μας στερεί τη δυναμική του , τις φρέσκες ιδέες του , τα καθαρά του όνειρα . Είναι αυτοί     οι αμέτρητοι νέοι της πατρίδας μας , που βρήκαν τη κρίση σαν ευκαιρία και ξενιτεύτηκαν      για ένα καλύτερο ¨αύριο¨. Εκεί , σε χώρες , όπου το πνεύμα εκτιμάται και οι αξίες αναγνωρίζονται . Όπου ευκαιρίες να τις εκμεταλλευτούν ,αν το θέλουν και το αξίζουν . Εκεί όπου επικρατεί η αξιοκρατία και όχι το μέσο , η κομματική κάλυψη και η ευτέλεια της διαπλοκής .                                   

             Που πήγαν ; Μα σε όλα τα μέρη της Γης . Στα πιο απίθανα μέρη της Ευρώπης , της Αμερικής ή της Ασίας , θα ανακαλύψεις το Ελληνικό δαιμόνιο , κατά τον Σωκράτη να επικρατεί . Είναι παιδιά με ανάκαρα , με ευψυχία , μορφωμένα με ανοικτά μυαλλά και στόχους . Αυτά τα Ελληνόπουλα , που κατ ‘ουσίαν τα διώξαμε μόνοι μας  ,    από     την            κακοριζικιά που μας δέρνει , πάνε έξω , παλεύουν και αναδεικνύονται . Μπορεί στην αρχή να αμείβονται γλισχρά . Αλλά ξέρουν πως υπάρχει προοπτική . Αγαπούν τη δουλειά . Τολμούν . Ρισκάρουν . Μάχονται ασίγαστα . Αναδεικνύουν τελικά τις αρετές της φυλής μας .  Βοήθειά τους έχουν εκείνα που έχασαν στην Ελλάδα . Την αξιοκρατία και την τιμιότητα του αγώνα . Την αναγνώριση των αρετών τους και ιδίως του πνεύματος . Τους Νόμους που ισχύουν και που προστατεύουν τους αδύνατους , τους άξιους , το δίκαιο και την ισονομία .  

            Αυτά τα θαυμάσια παιδιά δεν έφυγαν . Τα διώξαμε μόνοι μας . Μια βίαιη εξαγωγή των διαμαντιών της φυλής μας . Τι να κάνουν εδώ ; Όποια πόρτα και αν κτυπήσουν  , χρειάζεται μέσον , κομματική κάλυψη , συμμετοχή στους ιστούς της διαπλοκής .                     

            Πάντοτε στην Ελλάδα , συνήθως , γίνονταν οι διορισμοί από την ¨ πίσω πόρτα ¨ . Προηγούντο οι ημέτεροι , οι κομματικοί κεκράκτες . Τα φιλαράκια της αφισοκόλλησης και της κατάληψης .                                 

            Να μείνουν ή να ξαναγυρίσουν πίσω στα δικά μας Πανεπιστήμια ; Να κάνουν τι ;  Να βλέπουν τους καθηγητάδες ψηφισμένους από τη φοιτητική συνδικαλιστική κομματίλα ;  Αυτούς τους ελλιπείς που τους βάφτισαν μάλιστα και Υπουργούς ; Να μείνουν στις Σχολές μας , που συχνά αργούν λόγω καταλήψεων ; Να συμφύρονται με τα ψυχανώμαλα  απόβλητα της Αριστεράς ; Να προσκρούουν καθημερινά στη μετριότητα , στην έλλειψη αξιολόγησης , στην ένδεια έρευνας . Που είναι τα εργαστήρια ; Πως να κάνουν  έρευνα ; Όσα παιδιά προσπάθησαν να κάνουν κάτι στα Πανεπιστήμια , συνάντησαν τον εξαχρειωμένο φοιτητικό συνδικαλισμό . Την λυσσαλέα αντίδραση της ισοπέδωσης .             

           Τίθεται το ερώτημα , θα γυρίσουν τα παιδιά μας πίσω ; Ασφαλώς όχι .Τα παιδιά αυτά,   είναι τα Ελληνόπουλα , της διασποράς , της δημιουργίας . Άφρονες τα αφήνουμε στα χέρια των ξένων . Εκείνοι τα αγκαλιάζουν , τα βοηθούν , αλλά και χαίρονται την αξία τους . Πόσα Ελληνόπουλα στα ξένα Πανεπιστήμια , στη ΝΑΣΑ , σε επιχειρήσεις , στο εμπόριο και στην επιστήμη έχουν διακριθεί παγκόσμια , τιμώντας την Ελλάδα ; Την Ελλάδα , που σαν άστοργη μάνα , υψώνει μπροστά τους κάθε εμπόδιο για ανάπτυξη και προκοπή .                    

          Αυτά τα παιδιά μας λείπουν . Σήμερα που τα έχουμε τόση ανάγκη . Είναι ένα τεράστιο φυλετικό δυναμικό , που αν το ξαναφέρουμε πίσω , θα μας βοηθήσει αφάνταστα . Γιατί τα παιδιά αυτά διαθέτουν εμπειρία ασύγκριτη . Βαθιά και πολύμορφη γνώση . Χρήσιμη και αναγκαία σήμερα η γνωριμία τους , με τα σημερινά παγκόσμια ρεύματα . Είναι κρίμα να είναι μακριά μας , τούτες τις τραγικές στιγμές μας . Εκτός , όμως , αυτών , η ξενιτιά έγινε η ταφή των ονείρων των γονιών προς τα παιδιά , αλλά και των ονείρων των νέων , για το μέλλον .                          

           Αλλά να λέμε και την αλήθεια . Και η αλήθεια είναι πως σήμερα , τα μεν μυαλά , που μας ηγεμονεύουν , τα παιδιά που έφυγαν έξω , δυστυχώς δεν θα ξαναγυρίσουν . Και όχι μόνον . Και όσα έρχονται στο κατόπιν , θα πληθαίνουν το ρεύμα του ξενιτεμού . Της αποκοπής από τις ρίζες τους . Δυστυχώς …    

           Κ. Ι.Π.-Λάρισα – Φεβρ.2020         .

                 

Βαγγέλης , ο άστεγος

                                                       Βαγγέλης , ο άστεγος               

                   Η ιστορία που θα διαβάσετε , είναι παρόμοια εκείνης που αφηγείται ο αείμνηστος μουσικοσυνθέτης Γιώργος Ζαμπέτας στο τραγούδι του ¨Ο θάνατος του άστεγου¨. Το παρόν κείμενο είναι ένα χρονογράφημα με τίτλο ¨ Τα γκαραβέλια ¨ , κοινή ονομασία ¨ Ψαρόνια ¨πουλιά , που έγραψε στην ¨Ελευθερία ¨ της 10-2-2020 , ο συνεργάτης της εφημερίδας κ Αλέξης Καλέσης :                                  

                 ¨ Τον Βαγγέλη , που τον ήξεραν και ως ¨Βάγγο¨, πρέπει να τον σκότωσε   το        κρύο . Επισήμως , βέβαια , η Ιατροδικαστική Υπηρεσία Λαρίσης , που παρέλαβε   το         πτώμα , έγραψε στα χαρτιά ¨ λόγω καρδιακής ανακοπής , άνευ λοιπών     εμφανών       βλαβών ¨, αλλά κοντά στο νου κι η γνώση . Από τη μπορεί να πέθανε , δηλαδή , ένας         άνδρας 70 περίπου ετών που τα βράδια κατέφευγε για ύπνο κάτω από τη γέφυρα             του Πηνειού ;  Και κάνει τόσο κρύο το φετινό χειμώνα ! Τα πρωινά , με τη ξαστεριά , το ποτάμι αχνίζει δημιουργώντας εικόνες Αποκαλύψεως . Τα δένδρα , οι θάμνοι ,τα παγκάκια,      τα λιγοστά γκαραβέλια , όλα μοιάζουν κοκαλωμένα . Εκείνο το πρωινό κοκάλωσε και o  Βάγγος .                                                                   

                  Το πτώμα αποκαλύφτηκε από πρωινούς περιπατητές του Πηνειού . Πλησίασαν ,      και είδαν ότι ο άνθρωπος έστεκε ασάλευτος ανάμεσα στα πρόχειρα στρωσίδια του .  Τα   μάτια του ανοιχτά , σαν να κοίταζαν ικετευτικά τον μεγαλοπρεπή Ναό του Αγίου Αχιλλείου ,       που έστεκε πάνω τους σαν βιγλάτορας  . Αρχικά θεώρησαν ότι πρόκειται για έναν ακόμη μετανάστη . Νόμιμο , λαθραίο , αδιάφορο .                                              

               ¨ Μάλλον Βούλγαρος θα ‘ναι … τα ξέρω εγώ αυτά … Είναι ολόκληρη συμμορία , τους φέρνει ένα φορτηγάκι και πιάνουν όλα τα πόστα για ζητιανιά ¨ ,       είπε ο συνταξιούχος    καθηγητής , τρέμοντας από το κρύο , αλλά κι απ’την τρομάρα μπροστά   στο μακάβριο  θέαμα .                                                                                                                                                      

               ¨ Μπα για λαθρομετανάστης μοιάζει . Κάνας Αφγανός μπορεί … Δεν τον βλέπεις ;       Είναι σκούρος , ανταπάντησε ο απόστρατος υπαξιωματικός , συνοδοιπόρος του καθηγητή  στο πρωινό περπάτημα . Βούλγαρος ή Αλβανός , Κούρδος , Αφγανός , Πακιστανός  , που να      βρεις άκρη σε τέτοιους μπερδεμένους καιρούς ;Στους δρόμους της Λάρισας τα χρώματα   των ανθρώπων όλο και σκουραίνουν ,όλο και μοιάζουν πιο ξενικά.Και οι ομιλίες παράξενες.       Όχι ντοπιολαλιές βλάχικα , καραγκούνικα ,ποντιακά με ομιλίες που δεν πονάνε τις  πιάνεις      εύκολα . Στο κέντρο της πόλης πάλι , νεαροί άστεγοι σου πονάνε την καρδιά , δοκιμάζουν     την ευαισθησία σου . Απαγκιάζουν σε βιτρίνες καταστημάτων , στρώνουν χαρτόνια , κουκουλώνονται για να παλέψουν με την παγωμένη νύχτα . Ταραγμένη ξανά από πολέμους η Ανατολή  ¨ ξερνάει ¨ κόσμο , καραβάνια ανθρώπων με τα οποία βρίσκουν ευκαιρία να σμίξουν κι άλλοι κολασμένοι . ¨ Πρόσφυγες ¨ ή ¨ λαθρομετανάστες ¨ , τι σημασία έχει πως τους βαφτίζουν ; Αφήνει κανείς τον τόπο του από καλό ;                                    

                  Τελικά , οι δύο περιπατητές ειδοποίησαν με το κινητό τους το ΕΚΑΒ που επιλήφθηκε της υποθέσεως . Κατά την έρευνα στη σωρό βρέθηκαν κάτι πολυκαιρισμένα χαρτιά της Πρόνοιας . Σύμφωνα με αυτά ο νεκρός ονομαζόταν Ευάγγελος Μπ… γεννηθείς εν Κ…, γνωστό καμποχώρι της Λάρισας . Ευάγγελος Μπ…Ρε συ , ο - … ¨ Βαγγέλης ¨ !  Άντε ρε … ο ¨Βάγγος¨ ο παλαβός ¨ !                                                                

                  Κατά τη συνήθη διαδικασία , αναζητήθηκαν , βρέθηκαν και ειδοποιήθηκαν κάτι συγγενείς οι οποίοι ανέλαβαν τα της κηδείας , 450 Ευρώ άπαντα , ¨πακέτο ¨ ίσα – ίσα να βγει η υποχρέωση . Καφέδες και κουλουράκια κρίθηκαν περιττά , ένα πιάτο στάρι μόνο , λιτό από αυτό που δωρίζει άπλετα η Θεσσαλική γη , έτσι για το σχώριο .      

                  Παιχνίδια που παίζει η ζωή και η μοίρα των ανθρώπων ! Σου πάει εσένα το μυαλό   πως ο Βάγγος , που κατέληξε κλοσάρ στον Πηνειό και κυκλοφορούσε μια ζωή στη Λάρισα  σαν ¨ λέτσος ¨,  ήταν τρίτος απόγονος μιας ισχυρής οικογένειας του κάμπου , με βιός πολύ  και εκατοντάδες στρέμματα στην κατοχή της ;                

                  H μαγιά χάλασε από τον πατέρα του τον Κοσμά . Ο Κοσμάς , στη μερίδα του οποίου έπεσαν καμιά τρακοσαριά στρέμματα , ήταν αυτό που οι χωριάτες στα θεσσαλικά καμποχώρια αποκαλούσαν ¨ αθώος ¨ . Όχι ακριβώς ¨ χαζούτσικος ¨ - που ήταν το κατώτατο στάδιο της ταξινόμησης των μελών της μικρής κοινωνίας τους , αλλά αθώος . Πάει να πει αφελής , καλόβολος και αγαθιάρης . Αδύνατον να διαχειριστεί τη ζωή του . Για παράδειγμα , έλεγαν , μια φορά έμπασε σπίτι του κάτι γύφτισσες για να του πουν τον καφέ , κι εκείνος τους έδειξε ό,τι πιο πολύτιμο υπήρχε εκεί μέσα σε ασημικά και γυαλικά . Και οι γύφτισσες  έφυγαν δίχως κανένα … παράπονο για το μεροκάματο που έβγαλαν εκείνη την ημέρα …           

                 Τον Κοσμά τον παντρέψανε με την Αργυρούλα , καραγκούνα από τα χωριά της Καρδίτσας , που ερχόταν σε κάτι θείες της , μαζί με άλλες γυναίκες να μαζέψουν βαμβάκια , λιγάκι ¨ ελαφρούτσικη ¨ κι αυτή , έλεγαν . Κατ’ άλλους ήταν μια ¨ κουτοπόνηρη ¨ που ¨όρμιξε¨ πάρει τον Κοσμά και τα χωράφια ,ορμηνεμένη απ΄τις θείες .Σάματις καλύτερον     θα έπαιρνε , ¨ Μωρέ παρ’τον κι ξερ΄ς ισύ . Κυρά θάσαι , να τον ταιριάξεις κατά πως ξερ΄ς ¨ .                   

                Οι γνωστές ιστορίες του κόσμου . Πόσα και πόσα νοικοκυριά δεν στήθηκαν έτσι ,   από υπολογισμούς , παζάρια , συμβιβασμούς και προξενέματα και χάθηκαν για πάντα μέσα στην απεραντοσύνη του κάμπου ; Ζωές που φύτρωναν όμοια με τα αγριόχορτα … Θέριευαν τις άνοιξες , κιτρίνιζαν και κάρπιζαν τα καλοκαίρια μέχρι που κουρασμένες έγερναν στη γη κάποιον χειμώνα και τις σκέπαζε το χιόνι , αυτό που θα ξαναγεννούσε μέσα από τον θάνατο  νέες ζωές , νέα αγριόχορτα …                         

               Ο Βάγγος  , όμως , έπεσε από άλλες εποχές . Δεν ήταν ακριβώς αστυφιλία , απλά οι χωριάτες – κι ο Κοσμάς ανάμεσά τους – άρχισαν να δίνουν τα κορίτσια τους στην πόλη . Να φύγουν , να γλιτώσουν από τη λασπούρα και το κακό …                  Δύο αδερφές του Βάγγου παντρεύτηκαν έτσι σε πόλεις , λαβούσες εν συνόλω στρέμματα 150 καταγεγραμμένα    σε     προικώα συμβόλαια . Αυτές ¨ κάπως τις έκοβε ¨. Είχαν πάρει από την Αργυρούλα , το έλεγαν όλοι . Στον Βάγγο – που ήταν ένας αγαθιάρης σαν τον πατέρα του - . Απέμειναν άλλα    150 πάνω – κάτω , το αγόρι πάντα δικαιούται κάτι παραπάνω . Σε προφανή αδυναμία να καλλιεργήσει την πατρική γη , ο Βάγγος κατέβηκε κι αυτός μετά τον θάνατο του Κοσμά ¨ στ’ Λάρσα ¨ κι εδώ έμεινε , μια ζωή . Τελεία . Δεν παντρεύτηκε ποτέ . Να βρεις Αργυρούλες , σαν τη μάνα του , διατεθειμένες να χαλάσουν τις ζωές τους για στρέμματα σαν δύσκολο σ’αυτούς τους καιρούς . Κι έτσι δεν έκανε οικογένεια . Τελεία . Απλώς ζούσε . Τελεία . Κάνοντας πότε δουλειές του ποδαριού , πότε στις Λαϊκές μικροπωλητής , πότε ¨ μικρός για τα θελήματα ¨, πετάξου ρε Βάγγο πάρε μου τσιγάρα και τα ρέστα δικά σου , ναι για τον Βάγγο μιλάμε , τον γιο του Κοσμά Μπ. εγγονό μεγαλοκτηματία από το χωριό Κ. με τα μπόλικα στρέμματα , που νοίκιαζε , αλλά του τρώγανε να λεφτά . Τελεία . Και παύλα .               

              Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να διηγηθεί κανείς για τη ζωή του Βόγγου . Τόσα Χριστούγεννα και τόσες Πασχαλιές… Τις παγωνιές του χειμώνα και του καλοκαιριού τις κάψες τις θανατερές , όλα τα πέρασε μέσα στην απόλυτη μοναξιά μιας παλιάς μονοκατοικίας που νοίκιαζε δίχως κανείς να νοιαστεί τι και πως . Γύριζε στα στέκια , έκανε για μεροκάματο ό,τι χαμαλίκι εύρισκε , κανέναν δεν ενόχλησε , ποτέ δεν ζήτησε τίποτε . Ούτε καν από τις αδερφές του που τον πονούσαν κι όλο του έλεγαν ¨ άντε βρε Βάγγο ¨ , ¨ έλα βρε Βάγγο ¨,  ¨ πρόσεχε το εαυτό σου μωρέ Βάγγο ¨. Στο τέλος απαύδησαν , βαρέθηκαν , τον παράτησαν . Με τα χρόνια , απέκτησε την παθολογική συνήθεια , να ψάχνει στα σκουπίδια .  Ό,τι παλιατζούρα εύρισκε τη έφερνε σπίτι του , που ήταν μια κανονική χωματερή . Οι συνεχείς διαμαρτυρίες και καταγγελίες των γειτόνων προς το Υγειονομικό έπιασαν τόπο . Μετά την έξωσή του , ο Βάγγος κατασκήνωνε πότε σε χαλάσματα , πότε σε γιαπιά , τελευταία στο ποτάμι , κάτω από τη γέφυρα του Αλκαζάρ κι από κει ¨ έβγαλε εισιτήριο ¨ για το μεγάλο – μα σίγουρο λυτρωτικό – ταξίδι . Όπου κι αν πήγε , σίγουρα λίγη ζέστη παραπάνω θα βρήκε…                                                                

               Και το ξεροβόρι εξακολουθεί να ¨ξυρίζει¨ τον παγωμένο κόσμο . Τα γκαραβέλια , σμήνη ολάκερα , χορεύουν στο ουρανό …Τα δειλινά φεύγουν , πάνε κι αυτά στην πόλη για    να κουρνιάσουν ανάμεσα στα ζεστά ντουβάρια των πολυκατοικιών . Και μονάχα η γη , η ίδια αυτή θεσσαλική γη στέκεται πάντα εκεί , μέσα στην απεραντοσύνη της . Αλλάζει χέρια , περνά από γενιά σε γενιά και θαρρείς πως περιγελά τους ανθρώπους , που ακόμη να καταλάβουν πως είναι κι αυτοί διαβατάρικα πουλιά …                      

               Β.Π.