Αύρα καλοσύνης και ποιότητας

               Υπήρξε πολυτάλαντος . Συγγραφέας , ηθοποιός ,σκηνοθέτης,

Στιχουργός . Ο λόγος για τον Νότη Περγιάλη , που γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1920 στα Ανώγεια Λακωνίας και απεβίωσε στις 10 Νοεμβρίου 2009 στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας .

               Αθόρυβος και σεμνός σε όλη τη ζωή του άφησε τεράστιο  έργο  με ό,τι ασχολήθηκε .

               Φερόταν σαν να είχε εμπνευστεί από τον ρομαντισμό και τον συμβολισμό καθώς και από τον Λόρκα . Αντλούσε θέματα από τη ζωή , τους ανθρώπους , που περιέγραφε με ευαισθησία και ανθρωπιά.

               Ξεκίνησε την στιχουργική του με εκείνο το ευαίσθητο και διαχρονικό τραγούδι ¨ Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι ¨ με μουσική Μάνου Χατζηδάκι . Πολλά από τα τραγούδια του έγιναν πανελλήνιες επιτυχίες και ακούγονται μέχρι σήμερα όπως ¨ Γκρεμισμένα σπίτια ¨, 

¨ Τι να την κάνω τη χαρά ¨, ¨ Ο λεβέντης ¨ και άλλα .

                 Έγραψε θεατρικά έργα και εργάστηκε ως ηθοποιός του θεάτρου , του κινηματογράφου και του ραδιοφώνου . Αξέχαστη θα μου μείνει η ερμηνεία του , στο ρόλο του δασκάλου , στη ταινία ¨ Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά ¨, που γυρίστηκε στη Μακρινίτσα με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη . Επίσης μεγάλες επιτυχίες είχε στο σινεμά με την συμμετοχή του στις ταινίες ¨ Το χώμα βάφτηκε κόκκινο ¨,  ¨ Τα κόκκινα φανάρια ¨, ¨ Ηλέκτρα ¨και άλλες . Τα θεατρικά έργα ¨ Το κορίτσι με το κορδελάκι ¨ , ¨ Χρυσό χάπι ¨, ¨ Αντιγόνη της Κατοχής ¨ φέρουν τη δική του υπογραφή .

                Θα κλείσω τούτο το μικρό χρονικό με λίγα λόγια του συγγραφέα Φίλιππα Φιλίππου στο βιβλίο του με αφιέρωμα - τίτλο ¨Νότης Περγιάλης – Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι ¨  : ¨ Το έργο του Νότη Περγιάλη είναι η αύρα της καλοσύνης και της ποιότητας , που αποπνέει . Αυτή κάνει το πέρασμά του αξέχαστο και δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα , καταθλιπτική στην πρώτη , ελπιδοφόρα στη δεύτερη ¨ .

 

               Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 28/6/2015  .

                                                            

Ο ρόλος του στην Ελλάδα ήταν πρωταγωνιστικός

               Ο Σερ Ρόναλντ Μακένζι Σκόμπι (1893-1969) , ήταν Βρετανός στρατηγός του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου , του οποίου η δράση συνδέθηκε στενά με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα με το τέλος της Γερμανικής Κατοχής . Ανακηρύχθηκε ιππότης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τιμήθηκε με πλείστα παράσημα .

              Mε το τέλος των γυμνασιακών σπουδών ακολούθησε στρατιωτική καριέρα . Το 1914 κατατάχθηκε στο βασιλικό μηχανικό και περί το τέλος του Α΄Π.Π. έφερε τον βαθμό του λοχαγού , ακολούθως ανέλαβε διευθυντής πυροβολικού .

              Με το ξέσπασμα του Β΄Π.Π. , έφερε τον βαθμό του Ταξιάρχου και υπηρετούσε ως επιτελάρχης στο Υπουργείο Πολέμου . Το 1940 ανέλαβε αναπληρωτής γενικός υπασπιστής στο Αρχηγείο Μέσης Ανατολής και το 1941 ανέλαβε διοικητής του πολιορκούμενου Τομπρούκ στα σύνορα Λιβάνου – Αιγύπτου κατά την πρώτη προέλαση των Γερμανικών δυνάμεων του στρατηγού Ρόμελ .

             Μετά την επιτυχία που σημείωσαν οι συμμαχικές δυνάμεις το 1942 , ανέλαβε γενικός διοικητής της Μάλτας . Στις 22 Μαΐου 1943 προαχθείς σε υποστράτηγο ανέλαβε ανέλαβε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής . Στις 11 Δεκεμβρίου 1943 ανέλαβε διοικητής του Γ΄Σώματος Στρατού , που θα μεταφερόταν από το Σαλέρνο στην Ελλάδα , για την εκδίωξη των Γερμανών .

             Έτσι με τη συμφωνία της Καζέρτας , Σεπτέμβριος 1944 , ορίστηκε αντιστράτηγος των αγγλικών και ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στην Ελλάδα , όπου μετά την εκκένωση της Αθήνας από τους Γερμανούς ακολούθησε η αποβίβαση των βρετανικών δυνάμεων , που όμως ενεπλάκησαν στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο .

             Ο ρόλος του στα ¨ Δεκεμβριανά ¨ ήταν πρωταγωνιστικός , αλλά και ιδιαίτερα αποφασιστικός επί των εξελίξεων π.χ. προώθηση του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού , Συμφωνία Βάρκιζας κ.λ.π.

             Ο ίδιος ο στρατάρχης Αλεξάντερ έχοντας δει στην Αθήνα την κατάσταση , αποφάσιζε την αντικατάσταση του στρατηγού Σκόμπι , ο οποίος θεωρούνταν ότι δεν είχε πολεμική εμπειρία , καθώς είχε υπηρετήσει σε διοικητικές θέσεις .

             O Αλεξάντερ διέταξε την άμεση αναχώρηση από την Ιταλία του υποστρατήγου Τζον Χώκσγουερθ και του Ταξιάρχου Χίου Μάνεριγκ , οι οποίοι πλαισιώθηκαν από το εμπειροπόλεμο επιτελείο του 10^ου Σώματος Στρατού και συστάθηκε η ¨ Στρατιωτική Διοίκηση Αθηνών ¨ , η οποία διεξήγαγε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ως το τέλος της ¨ μάχης της Αθήνας ¨ , αλλά έμεινε στη αφάνεια για να μην πληγεί το γόητρο του στρατηγού Σκόμπι .

               Ο στρατηγός Σκόμπι παρέμεινε στην Ελλάδα μέχρι τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές του 1946 , οπότε και επέστρεψε στην Αγγλία . Αποστρατεύτηκε το 1951 με πολλές τιμητικές διακρίσεις .

 

               Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 24/6/2015

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον

¨ ... Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον ,

στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε ,

αφού η ιστορία σας ανήκει

σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε .

 

Μένω μονάχος στο παρόν μου

να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται

κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου ,

συνένοχο στο φόνο δε θα μ’έχετε ... ¨

 

                         Ποίηση : Διον. Τσακνής

Στέλιος ο παραμυθάς

                 Καθένας κρύβει ένα ταλέντο μέσα του . Αν το ανακαλύψει στην ώρα του και το συνταιριάξει στη ρότα της ζωής του , με το επάγγελμά του , σώθηκε .

                 Ο Στέλιος δε στοχάζεται στους τυχερούς . ΄Εχει το χάρισμα να λέει παραμύθια . Διηγείται πολύ ζωντανά φανταστικά περιστατικά ή παραφουσκώνει πραγματικά μικροεπεισόδια . Το επάγγελμά του ; Ναυτικός παλιότερα , ψαράς τώρα . Σαν ναυτικός σε ποστάλια , φορτηγά , ψαράδικα , δεν είχε βγει απ’τη Μεσόγειο και δεν είχε ξεπεράσει το βαθμό του μούτσου . Φόρμα , μπότες και μπουγέλο . Το κλίμα της λαμαρίνας δεν σήκωνε πολυλογίες και παραμύθια . Σαν μοναχικός ψαράς τώρα δεν έχει πλήρωμα στη βάρκα του να εκτονωθεί .

                 Μοναδικός χώρος για ν’αποδείξει ο Στέλιος το ταλέντο του είναι ο καφενές της παραλίας , του μπάρμπα-Λουκά . Οι ¨ παραστάσεις ¨ δίνονται τις βροχερές χειμωνιάτικες βραδιές . Τότε παστώνονται όλοι εδώ για να ζεσταθούν . Ακροατές του στο ξύλινο τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού μπαξεβάνηδες , ξυλουργοί , μπογιατζήδες , χασομέρηδες . Ποτέ ναυτικοί . Αυτοί προτιμούν τα τραπέζια φάτσα στη τζαμαρία , για ν’αγναντεύουν το λιμάνι ή για να μην ακούν τις τερατολογίες του Στέλιου .

                 Ταλαιπωρεί τη Γεωγραφία , τη Μετεωρολογία , τη Ναυτική , τη Ψαρική . Η κάπνα των τσιγάρων , ο ήχος των ζαριών που κατρακυλούν στο τάβλι , ο κρότος απ’τα πούλια στο ¨ πλακωτό ¨

και στις ¨ πόρτες ¨ , τα χαχανητά των παικτών που πετυχαίνουν ¨ ξερή ¨ , οι φωναχτές παραγγελιές στο γιο του μαγαζάτορα για ¨ βαρύ γλυκό ¨και η ψεύτική υπόσχεση ¨ αμέσως έφτασε ! ¨ , ανακατεύονται με τις φωνές των πελατών που δημιουργούν μια πολυφωνική χορωδία που σε ξαφνιάζει όταν πρωτομπαίνεις . Σιγά – σιγά τ’αυτιά εναρμονίζονται σ’αυτή τη μουσική , γιατί γίνεσαι ο ίδιος μέλος της χορωδίας . Συνυπεύθυνος .

                 Στο τραπέζι στο βάθος είναι κάπως πιο ήσυχο . Εδώ , το μόνο που σταματά την κουβέντα είναι η δοξολογία του μπάρμπα-Λουκά . Όταν φουσκώνει ο καφές και ξεχειλίζει απ’ το μεγάλο μπρίκι πολλοί Άγιοι περνούν από το στόμα του . Φροντίζει όμως , οι Άγιοι , νάναι ξενικοί . Τον έχει συμβουλέψει η γυναίκα του , μια και δεν μπορεί να κόψει τη συνήθειά του , να μην ανακατεύει τους ντόπιους . Οι πελάτες των κοντινών τραπεζιών ακούν τη λιτανεία στο καμαράκι της κουζίνας και χαιρέκακα , το διασκεδάζουν . 

               Πάλι του χύθηκε ο καφές του Λουκά !

               Εδώ , λοιπόν , στο βάθος της σάλας . Να το βασίλειο του παραμυθά μας ! Στην αρχή κάνει τον αδιάφορο . Ανάβει τσιγάρο , ρουφά μια γουλιά καφέ και περιμένει . Όλο και κάποιος στην παρέα θα τον τσυγκλίσει :

               Πόσα μποφόρια νάχει σήμερα στη κεντρική Μεσόγειο ; Πόσο ψηλά , λες , νάναι τα κύματα ;

               Αυτό αρκεί να σου ιστορίσει μια περιπέτεια , που είχαν όταν ταξίδευαν στον Ειρηνικό . Από Φιλιππίνες στη Ιαπωνία . Κυκλώνας με δεκατέσσερα μποφώρια και κύματα είκοσι μέτρα ύψος . Πως σώθηκαν ήταν θαύμα . Αν δεν συμβούλευα ο ίδιος τον καπετάνιο ν’αλλάξει πορεία θάταν όλοι τους μακαρίτες !

               Στις ιστορίες της Βαλτικής πρωταγωνιστούν οι πάγοι και οι χαμηλές θερμοκρασίες . Το καράβι τους , έμεινε κοκαλιασμένο στους πάγους είκοσι μέρες . Χωρίς μηχανή , χωρίς ρεύμα , χωρίς τρόφιμα , με θερμοκρασία μείον πενήντα . Αν δεν έκανε ο ίδιος σινιάλο με τον προβολέα μπαταρίας στο Νορβηγέζικο παγοθραυστικό θάταν ακόμα εκεί . Αυτό τους γλίτωσε .

               Ταξιδεύοντας από Σιγκαπούρη στην Ιάβα , λίγο πριν μπουν στον κόλπο της Τζαμάϊκας , τους επιτέθηκαν πειρατές με μαχαίρια , που προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στο καράβι . Τους πήρε μυρωδιά και τους πέταξε όλους στη θάλασσα με το καυτό νερό της μάνικας που χειριζόταν ο ίδιος κι ένας βοηθός του Σκυριανός . Ξεχνούσε το επώνυμό του . Το μικρό του Νικόλας .

               Στη Μάγχη , χειμώνα καιρό , μέσα στην ομίχλη , όταν αρρώστησε ο καπετάνιος , άρπαξε το τιμόνι απ’το γραμματικό , ένα παιδαρέλι που έτρεμε απ’το φόβο του , και πρόλαβε την τελευταία στιγμή το τρακάρισμα μ’ένα Ρούσικο !

               Στη Βεγγάζη, όταν δούλευε στο ψαράδικο , αυτός ορμήνεψε τον ψαροκαπετάνιο σε ποια ξέρα να καλάρει . Είχε δει το παίξιμο της παπαλίνας , τα ρέματα , είχε μετρήσει τη θερμοκρασία της θάλασσας και πονηρεύθηκε που βοσκούσαν τα φαγγριά . Το τι τράβηξαν να σηκώσουν το σάκο , άστο ! Στο ίδιο μέρος , μετά μια βδομάδα , όταν βράκωσε η άγκυρα , βούτηξε σε τριάντα οργιές νερό , να την ξεσκαλώσει .  Ξενέρισε σχεδόν αναίσθητος .

                Ανάλογα ανδραγαθήματα είχε κάνει ο Στέλιος κι όταν υπηρετούσε στο Ναυτικό . Ο Ναύαρχος του είχε δώσει βραβείο που κανένας ποτέ δεν είδε γιατί το είχε ακόμα στον κορνιζά , στο Βόλο .

                Οι αισθηματικές του ιστορίες έχουν επίκεντρο τα μεγάλα αμαρτωλά λιμάνια . Τελευταία περιορίστηκαν σε δύο . Στη Μασσαλία και στο Ρίο Ντε Τζανέϊρο . Οι τελευταίες του περιπέτειες στο Καράκας της Αργεντινής και στο Πουέρτο Ρίκο της Κούβας συγκέντρωσαν περισσότερα κρυφοχαμόγελα , παρά θαυμασμό . Δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί .

                Στη Μασσαλία , λοιπόν , στο κέντρο που διασκέδαζαν τη νύκτα , τον ερωτεύθηκε η ωραιότερη χορεύτρια του μπαλέτου , η Τερέζα . Τον ακολούθησε στην καμπίνα του , στο καράβι . Το πρωί , όμως , βρέθηκε κυκλωμένος από μπράβους με πιστόλια. Του την πήραν παρά τις αντιρρήσεις της !

               Στο Ρίο συνέπεσε να φορτώνουν καφέ , όταν ήταν στο φόρτε  το καρναβάλι . Μια βδομάδα χόρευαν , πίναν και οργίαζαν με τις θεότρελες Βραζιλιάνες . Όχι μόνο ο Στέλιος . Όλο το πλήρωμα . Μια πανύψηλη δεκαοχτάρα τσιμπήθηκε μαζί του . Τον ικέτευσε να την πάρει στην Ελλάδα . Το Λιμεναρχείο του χάλασε τη δουλειά !

              Όταν αρχίζει την ψαροκουβέντα οι διπλανοί του, παραμερίζουν τις καρέκλες τους δεξιά-αριστερά , για να μην εμποδίζουν τα χέρια του καθώς τ’απλώνει για να δείξει τις διαστάσεις των ψαριών που έπιασε όταν , παλιότερα , είχε ξεμπαρκάρει .

             Οι αφηγήσεις του Στέλιου συνοδεύονται από σωστές χειρονομίες , γκριμάτσες , ανεβοκατεβάσματα της τραγανής φωνής του . Τις κάνει ολοζώντανες . Σίγουρα κάποιος παππούς του θάταν θεατρίνος .

             Τι κρίμα να μην έχει το χωριό ένα παιδικό θέατρο ! Ο Στέλιος θάβρισκε δουλειά σαν παραμυθάς . Θα συνταίριαζε το ταλέντο του με το θεατριλίκι .

             Τώρα παιδεύεται με τα παραγάδια . 

 

             Μ . Γ. – Βόλος 

Ο ζωγράφος Γιώργος Γουναρόπουλος

               Στη δεκαετία 1950 – 1960 ο Βόλος προσπαθεί να σβήσει τις πληγές του πολέμου , που πρόσφατα είχε τελειώσει και να ανασυσταθεί στη μορφή που είχε τις προηγούμενες δεκαετίες .

               Η ανέγερση του ναού της Αγίας Τριάδος , ο οποίος ανήκε στο τότε Δημοτικό Νοσοκομείο Βόλου , άρχισε το 1948 . Καθώς ο ναός δεν ήταν ενοριακός , δεν βρισκόταν δηλαδή κάτω από την αιγίδα της Μητρόπολης , τα έξοδα ανέγερσής του ανέλαβαν οι κάτοικοι της περιοχής . Υλικά υποστήριξαν την ανέγερση του ναού ο Βολιώτης κτηματίας κ Ρίζος , το εργοστάσιο των αδελφών Ματσάγγου , ο βιομήχανος Απόστολος Παπαγεωργίου , άλλοι συμπολίτες και προ παντός οι κάτοικοι της συνοικίας Αναύρου , που πρόσφεραν οικοδομικά υλικά και χρήματα .

              To έτος 1950 , ο Βολιώτης βιομήχανος και συλλέκτης Απόστολος Παπαγεωργίου , μετά από άδεια του Διοικητικού Συμβουλίου του Νοσοκομείου , καλεί στο Βόλο τον Γιώργο Γουναρόπουλο και του αναθέτει την αγιογράφηση του ναού . Τα έξοδα της αγιογράφησης και τη φιλοξενία του καλλιτέχνη αναλαμβάνει ο ίδιος ο Παπαγεωργίου , το σπίτι του οποίου βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το ναό .

             Ο Γ . Γουναρόπουλος γεννήθηκε το 1890 στη Σωζόπολη Θράκης , μια πόλη που βρίσκεται στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας . Το 1906 ήρθε στη Ελλάδα και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών . Αποφοίτησε το 1912 κερδίζοντας όλα τα βραβεία , που προορίζονταν για τους σπουδαστές .

            Στην Αθήνα , από το 1931 , οργάνωνε διεθνείς εκθέσεις και κέρδιζε διεθνή βραβεία . Το 1932 έκανε τις τοιχογραφίες με αρχαίες παραστάσεις στη μεγάλη αίθουσα δεξιώσεων του Δημαρχείου της Αθήνας .

            Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο Γουναρόπουλος μας παρουσιάζει το ταλέντο του στη θρησκευτική ζωγραφική με την αγιογράφηση του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Βόλου . Στο εσωτερικό του ναού έχει ζωγραφήσει την Πλατυτέρα , τον Παντοκράτορα , τους Ευαγγελιστές , τον Ιησού αναπεσόντα , τους Αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό και Κύρο και Ιωάννη , τις μορφές του Χριστού , της Παναγίας , του Προδρόμου , της Αγίας Βαρβάρας , του Αγιου Παντελεήμονα και των Αρχαγγέλων .

           Η πρόσφατη συντήρηση των τοιχογραφιών του ναού , αναδεικνύει τη χρωματική ποιότητα και την ποιητική απόδοση των παραστάσεων . Το όλον εγχείρημα ανέλαβε ο γιος του  ζωγράφου Αρχιτέκτονας Ηλίας Γουναρόπουλος .

Ο Γ. Γουναρόπουλος έμεινε σ’όλη του τη ζωή , απέθανε το 1977 , ένας αγνός και στοχαστικός άνθρωπος . Ένας συνάδελφός του ζωγράφος είπε κάποτε για τον ¨ κόσμο ¨ του Γουναρόπουλου : ¨ Είναι τόσο όμορφος , όσο θα ήθελε να τον κάνει ο άνθρωπος , αν τον αγαπούσε ¨ .  

                  

             Βασίλειος Παλαμηδάς - Βόλος

 

 

Η ειλικρίνεια της Άνγκελα Μέρκελ

               Η Άνγκελα Μέρκελ έχει εκλεγεί τρεις φορές Καγκελάριος της Γερμανίας από το 2005 μέχρι σήμερα . Είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ευφυής και αποφασιστικός . Κυρίως , όμως , είναι ειλικρινής στις σχέσεις της και τις υποσχέσεις της με τον Γερμανικό λαό . Σε κάθε εκλογική μάχη παίρνει σαφή , ειλικρινή και τελείως ξεκάθαρη θέση για την πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει . Ακριβώς αυτό εκτιμούν οι ψηφοφόροι και την ψηφίζουν φανατικά κάθε φορά . Η κ Άνγκελα δηλώνει απερίφραστα σε κάθε ομιλία της πως γραμμή του κόμματός της είναι να υποστηριχθούν  από το Κράτος οι βιομήχανοι , οι εφοπλιστές και οι μεγάλοι επιχειρηματίες . Στηρίζει την πολιτική της στο γεγονός πως οι επιχειρηματίες , θα επιχειρήσουν , θα ρισκάρουν , θα πετύχουν και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας . Πιστεύει στους επιχειρηματίες , στέκεται δίπλα τους , τους βοηθάει με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνοντας συνεχώς το μεγάλο οικονομικό θαύμα της Γερμανικής οικονομίας .

               Οι εξαγωγές της Bayer σε φάρμακα και λιπάσματα ξεπερνάει τη φαντασία και του πλέον ενθουσιώδους οικονομολόγου .

               Η βιομηχανία αυτοκινήτων BMW της Βαυαρίας έχει δημιουργήσει ένα κύμα εξαγωγών που η παλίρροιά του μεταφέρει όλο και μεγαλύτερους όγκους χρημάτων από τις ΗΠΑ , την Κίνα και το Μεξικό στα ταμεία της Γερμανίας και κινδυνεύει να εκτοξεύσει  στη στρατόσφαιρα τον δείκτη της μετοχής της εταιρείας . Τα χαλυβουργεία Krupp θεωρούνται παγκοσμίως τα καλύτερα στην παραγωγή γερανογεφυρών , σιδηροτροχιών και αρμάτων μάχης . Η Καγκελάριος Μέρκελ τους στηρίζει με δόντια και με χέρια . Η βιομηχανία Meiller έχει κατακλύσει τον κόσμο με γερανούς που ενσωματώνονται σε φορτηγά αυτοκίνητα και μειώνουν δραστικά τα έξοδα φορτοεκφόρτωσης , πρωτοποριακή εταιρεία που εκατό χρόνια τώρα τίθεται κάθε φορά επικεφαλής στο είδος της .

               Η εταιρεία Opel έχει ταρακουνήσει τις πωλήσεις των Ιαπώνων στις αγορές της Άπω Ανατολής στα μικρά και ευέλικτα επιβατικά αυτοκίνητα . Η Μέρκελ από κοντά , μάνα και αρωγός των μεγάλων βιομηχάνων . Γνωρίζει πως οι ισχυρές οικονομικές αυτοκρατορίες χτίζονται από τους τολμηρούς επιχειρηματίες και τους κυβερνήτες μαζί . Η δύναμη και ο πλούτος της Γερμανίας έρχεται από τους τόρνους , τις φρέζες γραναζιών και την καθοδήγηση των βιομηχάνων .

              Εμείς έχουμε άλλη αντίληψη , εκ διαμέτρου αντίθετη . Εμείς αφήσαμε τις τύχες της ανάπτυξής μας στα χέρια του συλλόγου των συνταξιούχων του λιμενικού σώματος και αυτού τούτου του σώματος της επαγρυπνούσης δια βίου αγροφυλακής . Εκεί εστιάσαμε τον γόνιμο οικονομικό μας προβληματισμό . Ο ένας είναι προσανατολισμένος στις εξαγωγές σιδηροτροχιών στον Καναδά και ο άλλος στην έγκαιρη πληρωμή των συντάξεων των υπαλλήλων του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων ομού μετά των διπλωματούχων εξεταστών κολύμβησης του νομού Πέλλης . Εκείνοι στα σίδερα τα βρωμερά και εμείς στα καταγάλανα νερά . Ιδού η διαφορά της ποιότητος και του πολιτισμού .

               H νέα κυβέρνηση βυθιζόμενη ολοένα και περισσότερο στο όραμα ενός ανεπανάληπτου σοσιαλισμού διαβλέπει μέσα από ενοράσεις το μεγαλείο του Αριστοτελικού και Δημοκρίτειου πολιτισμού να επανέρχεται κρατώντας στο ένα χέρι μία σκούπα καθαρίστριας και στο άλλο ένα δρεπάνι . Πάει το σφυροδρέπανο ζήτω το σκουποδρέπανο . Τα παιδιά των καφετεριών θα βλέπουν εφεξής από τις 7 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ μία αμερόληπτη κρατικοτάτη τηλεόραση που θα τα συντηρήσει στη ζωή μέχρι το θάνατο του παππού και της γιαγιάς και την λήξιν ούτως ειπείν της ζωοφόρου συντάξεως . Μετά , γαία πυρί μιχθήτω . Μέχρι τότε όμως και μέχρι της εσχάτης εκπνοής θα έχει χαρεί πλήρως την αποκάλυψη των σκοτεινών σχεδίων των βδελυρών Ελλήνων βιομηχάνων που επί χρόνια καταδυνάστευσαν το γένος των αναπαυομένων σοσιαλιστών . Θα λάμψει η αλήθεια ως φωστήρ , μόνο που δεν θα υπάρχει ηλεκτρικός λαμπτήρ ή έστω σπαρματσέτο .

               Η λέξη βιομήχανος στην Ελλάδα δημιουργεί επιδημία αναφυλαξίας , ενώ στη Γερμανία αίσθημα σεβασμού και εκτίμησης . Εκεί λειτουργεί ο καπιταλισμός και παράγεται πλούτος , σε μας λειτουργεί ένας κομψευόμενος σοσιαλισμός και ένα ακατέργαστο μίσος προς τον μπροστάρη Επιχειρηματία . Σύντομα θα συναντήσουμε τα πεπρωμένα του Βουκουρεστίου , σύντομα θα ακούσουμε πως μια όμορφη , άνεργη γειτονοπούλα μας εργάζεται σε ένα κόκκινα φωτισμένο υπόγειο του Μονάχου . Θα ακολουθήσουν κι άλλες , κι άλλες , κι άλλες , αρκεί να υπάρχει μίσος για τους βιομηχάνους και αγάπη για το κόμμα . 

 

             Φοίβος Ιωσήφ – Ιούνιος 2015      .           

Ο Γόρδιος δεσμός

Μόλις σαν προχθές σε ηλικία 33 χρόνων , αλλά με τη χρονολογία γυρισμένη στο 223 π.χ. , εκεί στα βάθη της Ασίας πεθαίνει ο Μεγάλος Στρατηλάτης , που μετέφερε στα πέρατα του κόσμου τον ελληνικό πολιτισμό και το όνομά του ξέφυγε από την ιστορία και πέρασε στον θρύλο της παραδόσεως και στα παραμύθια των γιαγιάδων ανά την υφήλιο .

              Όχι δεν ζει πια ο Βασιλιάς Αλέξανδρος και μάταια η γοργόνα τον ψάχνει στα πέλαγα . Ζουν όμως τα έργα του και οι περιπέτειές του και κάπου εκεί , σε μια τέτοια ιστορία θα σταθούμε και εμείς σήμερα , σκαλίζοντας τα ίχνη της , κάπου στα βάθη της Ανατολής !

            ¨ Ως δε Αλέξανδρος ες Γόρδιον παρήλθεν , πόθος λαμβάνει αυτόν την άμαξαν ιδείν την Γόρδίου και του ζυγού της αμάξης τον δεσμόν . Προς δε δη άλλοις και τόδε περί της αμάξης εμυθεύετο : ¨ Όστις λύσειε του ζυγού της αμάξης τον δεσμόν , τούτον χρήναι άρξαι της Ασίας . Ην δε ο δεσμός εκ φλοιού κρανίας και τούτου ούτε τέλος ούτε αρχή εφαίνετο .

              Αλέξανδρος δε , ως απόρως μεν είχεν εξευρείν λύσιν του δεσμού , άλυτον δε περιιδείν ουκ ήθελε , φοβούμενος μη τινά και τούτο εις τους πολλούς κίνησιν εργάσηται , παίσας τω ξίφει διέκοψε τον δεσμόν και λελύσθαι έφη ¨ .

             Το αρχαίο κείμενο δεν είναι βαρύ , και είναι εύκολα κατανοητό . Είναι η στιγμή που μετά την Μάχην του Γρανικού περνώντας από Μίλητο και Έφεσσο ο Μέγας Αλέξανδρος φτάνει στο Γόρδιο της Φρυγίας . Του δείχνουν το περίφημο άρμα με τον γόρδιο δεσμό και χωρίς πολλά ο Αλέξανδρος βγάζει το σπαθί του και μπροστά στους στρατιώτες του και τους παρατρεχάμενους που τον παρακολουθούσαν τον κόβει .

             Ο γόρδιος δεσμός ακολουθώντας τη μοίρα του μεγάλου στρατηγού πέρασε κι αυτός στην ιστορία αλλά και στα εννοιολογικά λεξικά όλου του κόσμου συμβολίζοντας καθετί που είναι δύσκολο και δυσεπίλυτο , κάθε πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε , είτε στην προσωπική , είτε στην επαγγελματική , είτε στην πολιτική ζωή .

            Όσον αφορά τον τρόπον επίλυσης του προβλήματος και το μέσο που χρησιμοποιήθηκε σε κάθε περίπτωση , ο συμβολισμός παραμένει ο ίδιος . Το σπαθί συμβολίζει την αποφασιστικότητα και την τόλμη .

          

           Δ . Β. – Λάρισα 15/6/2015            .   

Γραφή παλαιάς κοπής

               Ο συνταξιούχος δάσκαλος και φίλος της εφημερίδας ¨ Ελευθερία ¨ , Λάρισας ,Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου , άριστος χειριστής της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας , απέστειλε στη σύνταξη της εφημερίδας επιστολή από την λουτρόπολη της Αιδηψού από όπου κατά τρόπον έντεχνον , γλαφυρόν και μελίρρυτον , περιγράφει τα της διαμονής του :

              Φίλτατέ μοι Σωτήριε .

              Καθ’εκάστην ήδομαι λουόμενος , εν ιαματικοίς ύδασι του επιγείου τούτου παραδείσου . Εστί δε αυτός , η θαυμασία της Αιδηψού πολίχνη , ούσης γνωστής δια τας ευεργετικάς της φύσεώς της χάριτας . Κείται δε αύτη , παρά γραφικήν τινά ακτήν του Βορείου Ευβοϊκού κόλπου .

              Κατ’αρχάς ο εν θαλάσση κολυμβών , δέχεται ευφροσύνως , πληθύν εκ του βυθού αναδυομένας φυσαλίδας ζέοντος ύδατος . Αύται ποιούσιν , ου μην ευχάριστον την κολύμβησιν , αλλά και παρέχουσαι εν ταυτώ , ευεργετικήν επίδρασιν , επί πλείσταις παθήσεσι . Υπέροχός τις αμμώδης κολπίσκος , κείται γραφικός εις τας εκεί ληγούσας υπωρείας του Τελεθρίου όρους . Αι υπώρειαι του όρους τούτου , κατάφυται υπό πυκνής και οργιώδους βλαστήσεως , συμπληρούσι μίαν εικόνα , αφάτου κάλλους , ην μακρόθεν απολαμβάνει τις , καταπλέων εις τον ευειδή λιμένα της . Το κλίμα δ’αυτής άριστον , εύκρατον , ήπιον και υγιεινόν του παρακειμένου δε Τελεθρίου όρους , αποκλείοντος καθ’όλον το έτος , τα ακραία του καιρού φαινόμενα .

               H Aιδηψός , ως η πρώτη λουτρόπολις εν Ελλάδι , ου μην , αλλά και η καλλίστη πολλών άλλων ανά την Εσπερίαν , εξυπηρετεί χιλιάδας επισκεπτών . Πλήθος πασχόντων συρρέει εις αυτήν , δια τας διακριβωμένας θεραπευτικάς των υδάτων της ιδιότητας . Ύδατα άτινα αναδύονται εκ βάθους 3 χιλ. μέτρων και ρέοντα , ας ακαταμάχητοι χείμαρροι , εκ πολλών της πόλεως σημείων .

              Η Αιδηψός διαθέτει πληθύν ξενοδοχείων , άτινα προσφέρουσι τω επισκέπτη , συγχρόνους εξυπηρετήσεις , ώστε να διασφαλίζουσιν αυτώ , ανέσεις υψίστης παραδοχής . Τοιαύτας μάλιστα , ας δύναταί τις , να απολαύσει δια μικρού τιμήματος , καθ’όσον η ωραία αυτή πολίχνη υπέστη κι αυτή την σοβούσαν κρίσιν. Ούτω παρατηρείται σήμερον , πληθύς φιλόξενων εστιών , αλλά και μεγίστη μείωσις επισκεπτών .

               Διαδήματα λαμπρά κοσμούσι την παραλιακήν λεωφόρον ων τινά είναι παλαιά αριστοκρατικά , άτινα κατά το παρελθόν , εφιλοξένησαν διακεκριμένους εκπροσώπους της πολιτικής , της τέχνης και του επιχειρηματικού κόσμου . Ευπρόσωπα δε cafe , εστιατόρια και ταχυφαγεία , προσφέρουσιν υπηρεσίας δι’εξαισίων εδεσμάτων και προσιτών τιμών .

                Συνελόντι ειπείν , η εν τη Αιδηψώ διαμονή , καθίσταται υφ’όλας τας απόψεις , υγιεινή , ευφρόσυνος και εν πολλοίς άληστος .

                Μεθ’ υπολήψεως

                Κ . Μ. – Αιδηψός 12/6/15                          .

Έγραψαν ιστορία σαν αθλητικοί συντάκτες

               Τις δεκαετίες που πέρασαν δύο αθλητικογράφοι , ο Γιάννης Διακογιάννης και ο Φίλιππος Συρίγος , αποτέλεσαν το ¨ δίδυμο ¨ των επιτυχιών στην Ελληνική ειδησεογραφία . Δύο ¨ ιερά τέρατα ¨ γνώσεων στο χώρο των αθλητικών συντακτών , που άφησαν εποχή και έγραψαν τη δική τους ιστορία στα αθλητικά δρώμενα της χώρας μας .

              O Γιάννης Διακογιάννης ( γεν. Αθήνα 1931 ... ) είναι Έλληνας δημοσιογράφος , συγγραφέας , ράδιο-σχολιαστής και παρουσιαστής αθλητικών εκπομπών της τηλεόρασης . Από πολλούς θεωρείται ως ο κορυφαίος του είδους , λόγω των μεγάλων γνώσεών του πάνω στον κλασικό αθλητισμό αλλά και το ποδόσφαιρο , την εμβρίθεια στον τρόπο μετάδοσης και τη γλαφυρότητα του ύφους του. Αποτελεί πιθανότατα τον μοναδικό Έλληνα αθλητικό δημοσιογράφο του οποίου το επώνυμο περιλήφθηκε σε στίχο τραγουδιού , συγκεκριμένα στο ¨ Αρχίζει το ματς ¨ σύνθεσης και εκτέλεσης του Λουκιανού Κηλαηδόνη το 1982 . Η μητέρα του ήταν Γαλλίδα , όπως και η πρώτη του σύζυγος .

               Ο Γ . Διακογιάννης σπούδασε μουσική στη Γαλλία , όμως τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία . Κάλυψε με ανταποκρίσεις του πάρα πολλές κορυφαίες διοργανώσεις , μεταξύ των οποίων Μούντιαλ Ποδοσφαίρου ( από του 1954 στην Ελβετία έως και του 1998 στη Γαλλία ) , Βαλκανικούς αγώνες και Παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου , τελικούς αγώνες διασυλλογικών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων ( όπως του κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναϊκού ) . κ.ά. Από τον Σεπτέμβριο του 1966 έως το 1983 ήταν ο βασικός παρουσιαστής της εβδομαδιαίας αθλητικής τηλεοπτικής εκπομπής  ¨ Αθλητική Κυριακή ¨ .

                Εργάσθηκε επίσης σε ιδιωτικό κέντρο ¨ Αθλητικού Ρεπορτάζ ¨ ως καθηγητής δημοσιογραφίας . Από τα έργα που έγραψε ξεχωρίζουν το τετράτομο ¨ 100 Χρόνια Ποδόσφαιρο ¨ και το ¨ 60 Χρόνια Μούντιαλ ¨ . Κόρη του είναι η δημοσιογράφος Ρίκα Βαγιάνη .

               Ο Φίλιππος Συρίγος ¨ 1948 – 2013 ¨ ήταν Έλληνας αθλητικογράφος , με ειδίκευση στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης .

               Ξεκίνησε την καριέρα του στην ΕΡΤ κατά τη δεκαετία του 1980 όταν και έγινε γνωστός από τις περιγραφές του στις Σαββατιάτικες τηλεοπτικές μεταδόσεις αγώνων καλαθοσφαίρισης του ελληνικού πρωταθλήματος . Απέκτησε πανελλήνια αναγνωρισιμότητα περιγράφοντας τους αγώνες της ελληνικής εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ 1987 .

              Στη συνέχεια καταξιώθηκε ως ο κατεξοχήν μπασκετικός δημοσιογράφος και απέκτησε  φιλίες και σχέσεις με όλους τους κατά καιρούς ισχυρούς παράγοντες του αθλήματος και σε επίπεδο σωματείων και σε επίπεδο Ε.Ο.Κ  .

              Κατέκρινε με σταθερότητα τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα , τις χαριστικές ρυθμίσεις χρεών του δημοσίου προς τις ΠΑΕ και ΚΑΕ, το ντόπινγκ στον αθλητισμό , την υπερκοστολόγηση των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 καθώς και τη σύμβαση για το Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης .

              Απασχόλησε πολλές φορές την κοινή γνώμη , ιδιαίτερα με την ¨υπόθεση Κιάπε¨ ( 1990 ) , όταν και καταδικάστηκε σε 8μηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για συκοφαντική δυσφήμηση . Τον Οκτώβριο του 2004 έπεσε θύμα δολοφονικής απόπειρας καθώς ξυλοκοπήθηκε και μαχαιρώθηκε από αγνώστους , οι οποίοι μέχρι σήμερα παραμένουν ασύλληπτοι .

              Το Καλοκαίρι του 2007 , κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της Εθνικής Ελλάδος Καλαθοσφαίρισης για το Ευρωμπάσκετ , κατηγόρησε τους Έλληνες διεθνείς , ότι η συνδικαλιστική τους δράση τους εμποδίζει στο να συμμετέχουν στην προετοιμασία της Εθνικής .

              Έφυγε από τη ζωή στις 13 Οκτωβρίου 2013 .

              Κάποτε και οι επιτυχημένες καριέρες φθάνουν στο τέλος τους . Τίμιοι και ειλικρινείς ¨ εργάτες ¨ της αθλητικής ιδέας , Διακογιάννης και Συρίγος , παρέδωσαν την ¨σκυτάλη¨ της αθλητικής ενημέρωσης στις νεότερες γενιές . Ευχές όλων μας είναι το έργο που θα παραδώσουν , οι νεώτεροι ,  να είναι γόνιμο και επωφελές για την Ελλάδα .

 

             Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 13/6/2015

Μακρινιτσιώτικη διάλεκτος

               Καθώς κατέβαινα στο κέντρο της πόλης , είδα γραμμένη στο πίσω μέρος της καρότσας φορτηγού αυτοκινήτου τη φράση : ¨ ΜΗ ΖΓΟΝΣ ΣΜΑ ¨ . Στη αρχή δεν κατάλαβα . Δεν μπορούσα να εξήγήσω τι σημαίνουν αυτές οι τρεις λέξεις .

               Το βασάνισα το μυαλό μου, όσο είχαμε μπροστά μας , στην ίδια πορεία , αυτό το μυστήριο φορτηγό . Τελικά το βρήκα . Από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας είχε αντιγράψει το θέμα ο συνάδελφος οδηγός και το έιχε μεταφράσει στη γλώσσα του χωριού του , που σημαίνει : ¨ ΜΗ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ ΚΟΝΤΑ ¨ .

 

              Βασίλης Παλαμηδάς - Βόλος 11/6/2015        .

Η κεφαλή του Λένιν

               Η ιδέα καρφώθηκε στο κεφάλι του Βάλτερ Ούλμπριχτ Ηγέτου της Ανατολικής Γερμανίας , λίγο μετά την ανέγερση του Τείχους του  Βερολίνου το 1961 . Η πρωτεύουσα της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας , σκέφτηκε ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος δεν μπορεί να μην έχει ένα μνημείο που να δοξάζει τον Λένιν .

              Το άγαλμα των 18 μέτρων αποκαλύφθηκε στη Πλατεία Λένιν το 1970 , στην 100η επέτειο από τη γέννηση του κομμουνιστή ηγέτη ενώπιον 200.000 ανθρώπων .

              Μετά την πτώση του Τείχους , όμως , το γιγάντιο μνημείο ενοχλεί . Το Βερολίνο δεν ξέρει τι να το κάνει . Το σενάριο της καταστροφής φαντάζει ακραίο . Ένας Γερμανός καλλιτέχνης προτείνει να το καλύψουν με κισσό . Τελικά , αποφασίζεται να κοπεί σε 129 κομμάτια , να θαφτεί διακριτικά στο δάσος Κέπενικ , νοτιοδυτικά της πόλης και να αφεθεί στη λήθη . Εμφανίστηκε βέβαια ως φάντασμα το 2003 στο ¨ Good bye Lenin ¨ . Σε μια διάσημη σκηνή , η πρωταγωνίστρια που νομίζει πως ζει ακόμη στη ΛΔΓ , μένει άναυδη αντικρίζοντας ένα ελικόπτερο να μεταφέρει μέρος του αγάλματος του Λένιν .

               Έντεκα χρόνια αργότερα , το μουσείο του Φρουρίου του Σπαντάου ζήτησε από τη Γερμανία του Βερολίνου άδεια να ξεθάψει το κεφάλι του παλιού αγάλματος για μια έκθεση αφιερωμένη στα χαμένα βερολινέζικα μνημεία . Πρόβλημα , του απάντησε η Γερουσία : Δεν ξέρουμε που ακριβώς είναι θαμμένο ! Η κυβερνώσα συμμαχία SPD-CDU δεν έχει καμία όρεξη να σκαλίσει   το παρελθόν . Η πρώτη απάντηση είναι ¨όχι¨ . Κι ας μη έχει όντως εξαφανιστεί στα έγκατα της γης η κεφαλή του Λένιν .

                Ένας Αμερικανός ντοκιμαντερίστας , ο Ρικ Μίνικ , την εντόπισε το 1994 . Ρώτησε και φυσικά βρήκε εύκολα τον ζητούμενο λοφίσκο στο Κέπενικ . Βάλθηκε , να σκάβει , εξοπλισμένος με ένα φτυάρι και μερικούς φίλους . Δυο μέρες αργότερα βρήκαν το περιβόητο κεφάλι . Δεν το ξέθαψαν όμως , ούτε έκλεισαν φεύγοντας την τρύπα που ήταν τεράστια και εκείνοι κουρασμένοι .

                Ο Μίνικ επέστρεψε στο τόπο του ¨ εγκλήματος ¨ πέρυσι . Η κεφαλή δεν φαινόταν πια . Είχε φροντίσει γι αυτό η βλάστηση . Στο μεταξύ , με τα πολλά η Γερουσία έδωσε το ΟΚ , για την ανασκαφή . Αλλά καθυστέρησε κι αυτή διότι ανακαλύφθηκε πως ξεχειμωνιάζει στο Κέπενικ ένα προστατευόμενο είδος σαύρας .

               Τα τελευταία νέα , όπως τα μετέφερε το ¨ L’Obs ¨ , θέλουν τους εκσκαφείς να εφορμούν τον Αύγουστο . Και τα εγκαίνια της έκθεσης έως τον Δεκέμβριο . Ο Δήμος δεν θα δώσει ούτε ευρώ και τα έξοδα θα καλυφθούν απο τα Ευρωπαϊκά κονδύλια . Η κεφαλή του Λένιν , 3,5 τόνοι γρανίτης , θα διασχίσει το Βερολίνο , για οικονομία , με φορτηγό . Η σκηνή του ¨ Good Bye Lenin ¨ θα μείνει ανεπανάληπτη .

 

Κ . Ξ . Αθήνα , Ιούνιος 2015                     .    

Τρεις παραπομπές

               Η οικονομική ύφεση που έχει πλήξει σήμερα όλα τα κοινωνικά στρώματα , είναι μια αξεπέραστη πραγματικότητα . Λάθη πολλά , κακοί χειρισμοί , στρεβλές νοοτροπίες , μας έφεραν σε τούτο το αδιανόητο σημείο . ¨ Πληρώνουμε ¨ , σήμερα , εκείνους τους  απρόβλεπτους και απαράδεκτους ¨ εκτροχιασμούς ¨ , που μας έχουν οδηγήσει στο χείλος του οικονομικού ¨ γκρεμού ¨ .

            Χειμωνιάτικο και άδειο το βραδινό μου . Συντροφιά με τους πιστούς φίλους , τα βιβλία μου , προσπαθώ να βρω απαντήσεις για το πως φτάσαμε ως εδώ . Επέλεξα τρεις ιστορικές παραπομπές που ταιριάζουν με την σημερινή πραγματικότητα  : 

          Πρώτη . Η ρήση ¨ Των οικιών υμών εμπιπραμένων , υμείς άδετε ¨ . Λέγεται όταν συμβαίνει σε κάποιον κάποια καταστροφή και αυτός τραγουδά , αδιαφορεί παντελώς , ασχολείται με ασήμαντα πράγματα ενώ έχει σοβαρότερα να αντιμετωπίσει .

         Δεύτερη . Το ρητό ¨ Οι καιροί ου μενετοί ¨. Σημαίνει ότι οι καιροί , οι ευκαιρίες δεν περιμένουν ( Θουκυδίδης , 460 – 394 π.χ. )

        Τρίτη . Θαλής ο Μηλίσιος , ένας από τους επτά σοφούς της Ελλάδος . Η μητέρα του , όταν ήταν νέος , τον πρότρεπε να παντρευτεί . Αυτός της απαντούσε ¨ ούπω καιρός ¨, δηλ . ¨ δεν είναι ακόμη καιρός ¨ . Όταν γέρασε και η μητέρα του του έλεγε το ίδιο πράγμα , απαντούσε : ¨ Ουκέτι καιρός ¨ , δηλαδή , πέρασε πια ο καιρός ¨ .

 

        Βασίλης Παλαμηδας – Βόλος 10/6/2015                 .

 

              

Οι απέναντι

¨ Στο μπακάλικο / τρεις άνθρωποι / άγνωστοι μεταξύ τους /

 άρπαξαν την ευκαιρία να μιλήσουν για πολλά / έγινα ένα μαζί τους /

  η κουβέντα άνοιξε / κι ο ουρανός το ίδιο ¨ .

 

  Ασημίνα Λαμπράκου   -  Συλλογή ποιημάτων ¨ Οι απέναντι ¨     .

¨ Θα περάσει κι αυτό ¨

               Έχει δικαίωμα ο δημιουργός να έχει πολιτική θέση και αν ναι ποια πρέπει να είναι αυτή ; Να κοιτάει δεξιά , να κοιτάει αριστερά ή ευθεία στο κέντρο ;

               Με αφορμή την επικαιρότητα , τις δύσκολες μέρες που περνάμε όλοι μας , ο συνθέτης και στιχουργός Νίκος Πορτοκάλογλου έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο ¨ Θα περάσει κι αυτό ¨ .

              Ένα τραγούδι αφιερωμένο από καρδιάς σε όλους μας , με την ευχή να θυμόμαστε πιο συχνά ότι και εμείς και οι άλλοι , είμαστε ταξιδιώτες στο ίδιο ¨ καράβι ¨ .

¨ Δεν κοιμάμαι τις νύχτες κι ανεβάζω πυρετό δηλητήριο στο αίμα

και στο μυαλό .

Κάποιος θέλει να με σώσει μ’ένα φάρμακο φριχτό ,

ίσως και να με σκοτώσει αν τολμήσω ν’αρνηθώ .

Θα περάσει κι αυτό , θα περάσει η ζωή , θα περάσεις 

κι εσύ θα περάσω κι εγώ .

Θέλω να τραγουδήσω , θέλω να μοιραστώ το ηφαίστειο να σβήσω ,

που μου καίει το λαιμό .

Διχασμένη μου πατρίδα , διχασμένη μου καρδιά ,

μεσ’ στα ερείπια σε είδα να μετράμε τη ζημιά .

Θα περάσει κι αυτό , θα περάσει η ζωή θα περάσεις κι εσύ ,

θα περάσω κι εγώ ¨ .