Η φθορά του χρόνου
Μουντό το
Χειμωνιάτικο πρωινό της Κυριακής . Έξω βρέχει συνέχεια , δεν λέει να σταματήσει
. Οι καμπάνες κτυπούν και καλούν τους πιστούς στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής
.
Η γερόντισσα
, γιαγιά – Αντιγόνη , της γειτονιάς μου , από τις 7 το πρωί είναι έτοιμη για το
Κυριακάτικο καθήκον της . Φόρεσε το καλό της φόρεμα , το αδιάβροχο επανωφόρι
της , πήρε την ομβρέλα της . Ξεκίνησε για τον ναό της ενορίας της .
Διαμένει μόνη
της . Ο άντρας της πέθανε πριν από χρόνια . Οι δύο κόρες της παντρεύτηκαν και
ζουν χωριστά , κάνοντας το δικό τους νοικοκυριό . Και η κυρία Αντιγόνη , μόνη
της , ζει τη δική της μοναξιά και τις αναμνήσεις της . Και τι δεν θυμάται κάθε
μέρα . Από τα αξέχαστα χρόνια της νιότης , που έκανε χιλιάδες όνειρα , τα
χρόνια που παντρέυτηκε και έγινε μητέρα γνωρίζοντας όλες τις χαρές και τις
πίκρες της ζωής .
Σήμερα
διαπιστώνει , ότι στις δεκαετίες που πέρασαν , δεν
εξήλθε αλώβητη . Της φόρτωσαν γερατειά , ρυτίδες , και άσπρα
μαλλιά . Υπομένει . Δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς . Είναι η φθορά του χρόνου .
Κουράγιο
κυρία Αντιγόνη . Το ίδιο υπόλοιπο ¨ μονοπάτι ¨ της ζωής , που διαβαίνεις , το
διαβαίνουμε όλοι μας . Προσοχή ,
αυτό το ¨ μονοπάτι ¨ να το περνάμε όσο πιο ανώδυνα μπορούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου