Η
δουλειά με ξεκουράζει
Και ποιος
δεν θυμάται τα νιάτα του , τότε που νέοι νιώθαμε μια ψυχική ευφορία , την ορμή
της νεότητας , την θέληση και την όρεξη να κατακτήσουμε όλον τον κόσμο .
Όλοι οι
¨ορίζοντες¨ ήταν ανοικτοί . Τίποτα δεν μας σταματούσε μπροστά στο ¨αύριο¨ της
ζωής , που προσπαθούσαμε να το αγκαλιάσουμε και να το χαρούμε .
Πότε πέρασαν
τόσες δεκαετίες ούτε που το καταλάβαμε . Και , όμως , πέρασαν ανεπίστροφα . Το
δείχνουν τα άσπρα μαλλιά , τα ρυτιδωμένα πρόσωπα , τα περιττά κιλά που ανέβασε ο κάθε ανθρώπινος οργανισμός .
Σήμερα
συνταξιούχοι , απόμαχοι της ζωής , ¨ βετεράνοι¨ του πολέμου της βιοπάλης ,
ώριμοι και κατασταλαγμένοι βλέπουμε και κρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις με
διαφορετική ¨ οπτική γωνία ¨ από εκείνης των νεανικών χρόνων. Είναι και τα
χρόνια που ¨φορτωθήκαμε¨ ηλικιακά , είναι και τα χρονικά περιθώρια επιβίωσης
που λιγοστεύουν .
Και μέσα σε όλο
τούτο το ¨ομιχλώδες τοπίο¨ , θαυμάζω , καμαρώνω και παίρνω δυνάμεις από τον
φίλο και συνομήλικο μου Γιώργο , ράφτη το επάγγελμα , που εξακολουθεί , έτσι ,
σαν να μην συμβαίνει τίποτα , κανονικά να εργάζεται και να χαίρεται τη ζωή .
Σκυμμένος στη
δουλειά του ολημερίς , ράβει , γαζώνει , σιδερώνει , κόβει μετρώντας , με τη
μεζούρα του περασμένη στους ώμους του . Ατέλειωτες ώρες δουλειάς , με το βελόνι
στο χέρι να βγει το μεροκάματο , να μπορέσει να επιβιώσει . Θέλει τα ετοιμάσει
, βιάζεται , θάρθει ο πελάτης για πρόβα , δεν πρέπει να περιμένει . Κατόπιν
έχει να παραδώσει δουλειά που του δίνουν από την αγορά , από καταστήματα
έτοιμου ενδύματος , κυρίως παντελόνια , επιδιορθώσεις σε σακάκια , παλτά .
Λίγες είναι οι παραγγελίες για κατασκευές καινούργιων,οι καιροί είναι δύσκολοι
, τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν . Συνεπής στη δουλειά του παραδίδει
προσεγμένα και καλοραμμένα ρούχα .
Αν πέσει
πολλή δουλειά , καταφθάνει η γυναίκα του από το σπίτι , γνώστρια της ραπτικής .
Αρχίζει να τρυπώνει , να στριφώνει , να ράβει κουμπιά και να τελειώνει διάφορες
τεχνικές εκκρεμότητες του ραφείου .
Παντρεμένοι
εδώ και πολλά χρόνια , απέκτησαν δύο κόρες παντρεμένες κι αυτές και είναι
σήμερα παππούδες με τέσσερα εγγόνια .
Τους βλέπω ,
τους χαίρομαι και τους καμαρώνω τέτοιους ανθρώπους . Είναι οι μαχητές της ζωής
. Ποτέ δε το έβαλαν κάτω , ποτέ δεν έκαναν πίσω μπροστά στις δυσκολίες της
καθημερινότητας .¨ Θα εργάζομαι , όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου ¨, λέει
ο φίλος μου Γιώργος . ¨Αν έμενα χωρίς δουλειά , αυτό θα ήταν ένα καθημερινό
μαρτύριο , για μένα ¨.
Τον
αποχαιρέτισα . Καλό κουράγιο φίλε Γιώργο
. Ο Θεός να σου χαρίζει υγεία και δύναμη .
Βασίλειος
Παλαμηδάς – Βόλος – 9/11/2017 .
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου