Χαρμολύπες …
Τι μέρα κι
αυτή . Ένα μνημόσυνο και μια κηδεία σε συνέχεια ! Δεν προλαβαίναμε στο σινάφι
μας να πίνουμε καφέδες και να ευχόμαστε ¨ καλή ψυχή ¨ ! Στο μνημόσυνο του
Γιώργου Παρασκευόπουλου και στον αποχαιρετισμό του Διαμαντόπουλου του Νίκου .
Για τον πρώτο τα έχουμε πει . Για τον δεύτερο τι να πρωτοθυμηθώ , τι να
πρωτοχαράξω . Όσο κι αν λέμε πως δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι , θα τολμήσω να
το πω ότι υπάρχουν κι εξαιρέσεις . Τουλάχιστον για κάποιους από μας που ο Νίκος
σημάδεψε τη ζωή μας στη δουλειά , στη συναδελφικότητα και στην υπευθυνότητα του
δημοσιογράφου .
Στην
εφημερίδα τον βρήκα φτασμένο όνομα να μου χαμογελάει και να μου συμπαρίσταται ,
όταν κατ’άλλους η γραφή μου δεν ήταν … ¨παραδοσιακή¨ και προβλημάτιζε κάποιους
αναγνώστες . Θυμάμαι σε μέρες Χούντας να με δικαιολογεί που έκανα πρώτο θέμα ένα γάμο γύφτικο και δεύτερο τις δηλώσεις
Μακαρέζου … Ναι , ο Νίκος είχε χιούμορ, αλλά και σοβαρή δημοσιογραφική επάρκεια
. Οι εκπρόσωποι των Υπηρεσιών είχαν
φιλικές σχέσεις μαζί του , δεν του θυμώσανε ποτέ , στα τεκμηριωμένα σχόλιά του
δεν χωρούσαν διαψεύσεις , και στο γραφείο του έρχονταν φίλοι του αναγνώστες για
να του πουν ειδήσεις copy-right !
Ζήσαμε τις
εκδρομικές χαρές μαζί , αλλά και τις λύπες του ίδιου και της Λένας απ’το χαμό
του γιού τους , πόνο που στη συνέχεια τον απάλυνε η ευτυχία της κόρης τους με
τις δύο εγγονές τους . Νοικοκύρης ο ίδιος , ως αιρετός πρόεδρος του Επικουρικού
μας Ταμείου , όσο και ως άριστος γνώστης στα οικονομικά , δίνοντάς μας
συμβουλές , πώς να διαχειριζόμαστε τα λιγοστά λεφτά μας …Ναι ο Νίκος
Διαμαντόπουλος , άνθρωπος με το συναδελφικό χαμόγελο , στη μνήμη κάποιων έχει
γραφεί με γράμματα κεφαλαία .
Ναι συμφωνώ
ώρα ν’άλλάξουμε θέμα . Να περπατήσουμε στη
φωτισμένη γιορτινή ατμόσφαιρα της πόλης μας , να δούμε κάτι , να
ξεχάσουμε τη δύσκολη μνημονιακή ζωή μας . Και να χαρούμε , αν είναι δυνατόν .
Όπως χαρήκαμε στη παράσταση ΤΑΚΙΜ – Καφέ Αμάν ¨ Ελληνική Απόλαυσις ¨, με τη
συνεργασία και τη συμμετοχή του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου . Όταν ο Λάμπρος Λιάβας
( το αλάτι της γης ) μας ξάφνιασε σ’ένα ταξίδι του Ελληνισμού απ’τα Βαλκάνια ,
την Πόλη και τη Σμύρνη , ως το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη της προηγούμενης εποχής
, τότε που ξέραμε τι τραγουδούσαμε και γιατί το τραγουδούσαμε . Ένα ταξίδι μέσα
σε χρόνο μουσικό , ταξίδι συναρπαστικό , σε μια βραδιά μοναδική , που στην
επιτυχία της συνέβαλαν τα εκπληκτικά χορευτικά του Λυκείου Ελληνίδων ,με
αμφιέσεις που χρωμάτιζαν την εποχή εκείνη .
Και από εδώ
κάτι ακόμη για τον Φώτη . Τον άνθρωπο , τον πάμπτωχο , που μοίραζε πλούσια
ανθρωπιά , που αφαιρούσε τις κακίες μας προσθέτοντας αισθήματα αγάπης . Τελικά
μη το ψάχνουμε και πολύ . Το είχα γράψει και παλαιότερα . ¨ Ο Θεός είναι Αγάπη
κι η Αγάπη είναι Θεός …
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος –
19/12/2017 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου