Νιούτσικο
λιανοκλάδι σε ξερίζωσα
Στου κράσπεδου τη
χαραμάδα .
Σε τύλιξα στο
δροσερό μαντήλι μου
στον κήπο μου να σε φυτέψω .
μικρή μου δάφνη ,
να σου πω τη σκέψη μου
δεν το περίμενα ,
να πιάσεις , να θεριέψεις !
Διάλεξα όμορφη
γωνιά , να σε φυλάει
ο ήλιος , το
φεγγάρι
κι εγώ να
καμαρώνω απ’το παράθυρο
την φυλλωσιά σου
την πυκνή με χάρη .
Κάθε πρωί σε
χάϊδευα με τρυφερά λογάκια
σ’άρεσαν ,
πονηρούλα μου κι άπλωσες κλωναράκια.
Σαν έφτασες στο
μπόϊ μου και ντύθηκες νυφούλα ,
περήφανη καμάρωνα
που ήσουν ομορφούλα .
Σαν θέριεψες , σου ζήτησα ένα κλαδί να κόψω ,
στεφάνι για τον
νικητή τον χιλιοδοξασμένο !
Μου τόδωσες από
καρδιάς και με περίσσια αγάπη
και μούπες¨ πάντα
νάρχεσαι να πλέκουμε στεφάνι
για ήρωες
αληθινούς , ήρωες της Ελλάδας !¨
Λευκά ανθάκια ,
αχτινωτά , μικρούλικα
Κ’ύστερα σπόρος
πράσινος και μαύρος ,
πόσες φορές ένα
απ’τα φύλλα σου δανείστηκα ,
το φαγητό μου για
να νοστιμέψω .
Πράσινη η
φυλλωσιά σου κι ας χειμώνιασε ,
τα άλλα δεντριά
του κήπου γυμνωμένα ,
εσέ καλημερίζω , δοξασμένη μου
κι εσέ
καληνυχτίζω , τιμημένη !
Ποίηση :
Δήμητρα Μπαρδάνη
Λάρισα –
25/5/2014 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου