Δέηση για την ψυχή του Παπαδιαμάντη

Εξαίρετο το ποίημα . Εκλεκτό το κείμενο . Το έγραψε ένα μήνα μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη , τον Φεβρουάριο 1911 , ο ποιητής Λάμπρος Πορφύρας . Μια δέηση προς τον Χριστό . Να ξεκουράσει τον ποιητή . Να του δώσει την ησυχία και γαλήνη , που τόσο του έλειψαν , όσο ζούσε :

 

Χριστέ μου , δόστου τη χαρά , τη μόνη που μπορούσε

να σου ζητήσει επάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του .

Κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει , όσο εζούσε ,

σε μια μεριά που τάχατες να μοιάζει το νησί του .

 

Νάναι τα βράχια στο γκρεμό βαθιά κουφαλιασμένα ,

νάχει σωριάσει η θάλασσα στη αμμουδιά τα φύκια ,

κι αράδα αράδα στο γιαλό , δεμένα , αποσταμένα ,

να σιγοτρίζουν τα φτωχά Σκιαθίτικα καΐκια .

 

Νάναι οι νησιώτισσες οι γρηές κι οι νιες οι πεθαμένες ,

αυτές που τις θλιμμένες τους μας έλεγε ιστορίες ,

να γνέθουν το λινάρι οι γρηές στην πόρτα καθισμένες ,

και δίπλα στα παράθυρα ν’ανθίζουν οι γαζίες .

 

Κι ύστερα εκείνα νάναι ελιές και νάναι κυπαρίσια ,

σκυμμένα νάναι και το φως τ’αχνό να προσκυνάνε ,

να τον περιμένουνε στον κάμπο τα ξωκκλήσια

και την καμπάνα τους μακρυά οι άγγελοι να χτυπάνε .

 

Δόστου Χριστέ μου , τη στερνή χαρά να ιδεί και πάλι

τη γνώριμή του τη ζωή κοντά στ’ακροθαλάσσι .

Αχ! Έτσι αθώα κι έτσι απλά κι αγνά την είχε ψάλει ,

που της αξίζει εκεί ψηλά μαζί μ’αυτόν ν’αγιάσει .

                                       

Ποίηση: Λάμπρος Πορφύρας ( 1879 – 1932 )