Όλη η Ελλάδα ήταν εκεί

               Πέρασαν εβδομήντα δύο χρόνια από τότε . Ήταν χειμώνας . 28 Φεβρουαρίου 1943 . Κρύο και παγωνιά παντού . Με την Αθήνα σκλαβωμένη κάτω από την μπότα του Γερμανού κατακτητή . Η μέρα τούτη είναι αλλιώτικη από τις άλλες . Σήμερα η Ελλάδα , ο Ελληνισμός όπου γης , κηδεύει τον μεγάλο ¨δάσκαλο¨, τον Εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά .

               Εντυπωσιακή και απρόσμενη ήταν η καθολική συμμετοχή του κόσμου στην κηδεία . Άνθρωποι κάθε ηλικίας και από κάθε γωνιά της Αθήνας και της Ελλάδας . Νέοι , φοιτητές , γέροι και μωρά στα καροτσάκια . Μοναδική σε πλήθος και παλμό συμπόρευση στην τελευταία κατοικία του . Ανάμεσα στην πρωτοφανή παλλαϊκή σύναξη ήταν παρόντες και οι πνευματικοί του φίλοι . Το αγλάϊσμα της επιστήμης , της ποίησης και του πνεύματος . Εκεί ήταν ο Σικελιανός , ο Τσάτσος , ο Σεφέρης , ο Θεοτοκάς , η Κοτοπούλη , ο Βανέζης , ο Μελάς και πολλοί άλλοι λάτρεις του πνεύματος . Ήταν τα πνευματικά παιδιά του , οι φίλοι και συνεργάτες του στις φιλολογικές συναντήσεις , στις θελκτικές ατέλειωτες ώρες , όπου με μεράκι , με ευθύνη και με όραμα για την πατρίδα και το Έθνος , δούλευαν ακάματα στεριώνοντας ιδέες και αξίες της φυλής μας .

               Όλη η Ελλάδα ήταν εκεί . Παρέκει στέκονταν οι Ιταλοί με τα όπλα . Σιωπηλοί . Τη ώρα που θα εναπόθεταν τον νεκρό στον τάφο του , κάποιος εκπρόσωπος του κατακτητή προχώρησε για να καταθέσει ένα στεφάνι . Και πήρε την απάντηση από χιλιάδες στόματα . Μέσα στη σιγή και το βουβό κλάμα κάποιος θάρρεψε κι άρχισε να ψάλλει τον Εθνικό μας Ύμνο ¨ Σε γνωρίζω από την κόψη..¨

Δειλά αλλά αργά σιγά – σιγά τον ακολούθησε το πλήθος . Μυριόστομη η συμμετοχή του κόσμου .Κάποιος άλλος φώναξε : ¨ Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος ¨ . Αλλά ο λαός ποθούσε τη λευτεριά του . Κι άρχισε όλο το πλήθος να φωνάζει ¨ Ζήτω η Λευτεριά ¨ .

                   Έτσι ο Παλαμάς με τον θάνατό του συνήγειρε τον γνωστό πατριωτισμό , το ευγενέστερο των συναισθημάτων , όπως έλεγε ο ίδιος .

                   Στο τέλος ο Άγγελος Σικελιανός , με δυνατή και συγκινημένη φωνή απάγγειλε ένα ποίημα , που το έγραψε εκείνο το πρωινό , μόλις έμαθε τον θάνατο του Μεγάλου Ποιητή :

                ¨ Ηχήστε οι σάλπιγγες . Καμπάνες βροντερές

                  βογγήστε τύμπανα πολέμου .

                  Οι φοβερές σημαίες ξεδιπλωθείτε στον αέρα !!

                  Σ’αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ... ¨

                  Αυτό ήταν το τέλος του Παλαμά . Του δημιουργού με το μοναδικό και έντονο γλωσσικό αισθητήριο . Μάστορας μιας ασυνήθιστης γλωσσοπλασίας . Το έργο του Παλαμά παραμένει στην κορυφή των πνευματικών επιτευγμάτων του Ελληνισμού . Και η αγάπη του για την πατρίδα και το Έθνος , έγιναν ακόμα και με το θάνατό του , έναυσμα για Εθνική έξαρση . Σήμερα μιλάμε για τα θαυμαστά του έργα : ¨ Ασάλευτη ζωή ¨ , ¨ Ο τάφος ¨, ¨ Η τρισεύγενη¨,

¨ Ο δωδεκάλογος του γύφτου ¨ και άλλα αριστουργήματά του .

                 Σταθήκαμε στην Εθνική του συνείδηση , που μέσα από τον τάφο του , πυροδότησε σ’εκείνες τις μαύρες μέρες , τη λάμψη της αντίστασης κατά του φασισμού .