Μια συνάντηση από το Υπερπέραν

               Τέλη του Φλεβάρη 2015 και ο φετινός χειμώνας συνεχίζεται αμείωτος , εδώ και δυο μήνες . Τα χιόνια στα ορεινά είναι καθημερινό φαινόμενο και οι συνεχείς βροχοπτώσεις στα πεδινά , έχουν δημιουργήσει μια αφόρητη κατάσταση στον πληθυσμό της χώρας .

               H δική μου περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική , να είναι δηλαδή έξω από το παραπάνω πλαίσιο των επαναλαμβανομένων ακραίων καιρικών φαινομένων . Από το μεσημέρι και μετά δεν βγαίνω ¨έξω¨, λαμβάνοντας , κατά κάποιον τρόπον προληπτικά μέτρα κατά των Ιώσεων, που καιροφυλακτούν .

              Απόψε ένα καινούργιο βράδυ ξεκινά . Ησυχία και ερημιά παντού . Διάβασα τις εφημερίδες της ημέρας , είδα τις ειδήσεις από την τηλεόραση , έκανα το καθιερωμένο ζάπινγκ  στο Διαδίκτυο . Εδώ στον υπολογιστή τα πάντα μπορεί να συναντήσει ο χρήστης , από τοπικούς πολέμους ανά τον πλανήτη , παγκόσμιες ιδεολογικές αναταραχές και το τι γίνεται στα δικά μας τα ¨ καθημερινά ¨ .

             Πέρασαν οι ώρες , κουράστηκα , τα μάτια κλείνουν και παραδόθηκα στις αγκάλες του Μορφέα .

             Εκεί επάνω , στον βαθύ ύπνο , κάτι ακούγεται . Είναι το κουδούνι της εξώπορτας του σπιτιού μου . Σηκώνομαι , κατεβαίνω, ανοίγω και τι να δω . Έχω μπροστά μου πέντε μακαρίτες  συναδέλφους , τους Δημήτρη Ζ. , Αλέκο Π. , Αποστόλη Κ. ,Θεμιστοκλή Μ. , Δημοσθένη Κ .

           -Καλώς ορίσατε συνάδελφοι . Κάνει κρύο έξω , περάστε μέσα .

           -Δεν θα καθίσουμε πολύ , απαντά ο αρχηγός της παρέας Δημήτρης Ζ. Κάνουμε ένα ταξίδι ¨αστραπή¨ . Να δούμε τις γυναίκες μας , τα παιδιά μας , τα εγγόνια μας , τους συναδέλφους και τους φίλους και μετά να επιστρέψουμε .

           -Πολύ καλά κάνατε , άριστα , του απαντώ .

           Ο Δημήτρης , όπως πάντα , γελαστός και αισιόδοξος , τα βρήκε όλα όμορφα εκεί επάνω . Όλος ο κόσμος του παλιού Μύλου είναι καλά . Οι ιδιοκτήτες , οι διευθυντές , οι προϊστάμενοι , το υπαλληλικό και εργατικό προσωπικό του Μύλου τα πάνε πολύ καλά . Εκείνο που τους ανησυχεί είναι τα οικονομικά αδιέξοδα που έχουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα . Και ρωτάνε με αγωνία που θα καταλήξουν αυτοί οι οικονομικοί ¨κραδασμοί¨ .

          -Πες μας Αλέκο , πως τα πηγαίνεις εκεί επάνω ;

          -Γενικά καλά , μου απαντά , ο πάντα ολιγομίλητος Αλέκος . Δεν έχουμε κόντρες ούτε αντιπαλότητες μεταξύ μας .

         -Απόστολε , εσύ που ¨ έφυγες ¨νωρίς , στα πενήντα δύο , τι νέα ;

         -Έφυγα με ένα μεγάλο παράπονο που δεν πρόλαβα να συμπαρασταθώ στις κόρες μου , στα χρόνια που άρχιζαν τις σπουδές τους . Έτσι το θέλησε ο Θεός . Με παρηγορεί το γεγονός ότι τα παιδιά μου , αποκαταστάθηκαν καλά .

         -Θεμιστοκλή τι κάνεις ; Σε αναζητά η παρέα σου για εκείνα τα βραδινά στα ¨κουτουκάκια¨ του Βόλου ,  με τον καλό μεζέ και  το καλό κρασί .

        -Τι να κάνω ; Με ζήτησαν και με πήραν . Εκεί δεν υπάρχει η καλή ταβέρνα , με όλα τα ¨ ωραία ¨ μας .

        -Δημοσθένη , μεγάλο κενό άφησες στη ¨ Βολιώτικη Χορωδία ¨ με την ¨ αναχώρησή ¨ σου . Ήσουν ο ¨ Νέστορας¨ από την παλιά φρουρά των χορωδών . Αλλά και ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου σε περιμένει κάθε Κυριακή να διαβάσεις το ¨ Πιστεύω ¨ της Θείας Λειτουργίας .

       -Και εγώ σας νοστάλγησα . Ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια . Ήμασταν όλοι οι συνάδελφοι συνεργάσιμοι και αγαπημένοι .

        Είπαμε και άλλα , πολλά και διάφορα . Η ώρα πέρασε , άρχισε να ξημερώνει . Το ρολόϊ του ναού της ενορίας μου με ξυπνά με τους χτύπους του .

        Κοιτάζω γύρω μου . Άδειο το δωμάτιό μου . Το όνειρο σταμάτησε απότομα και πήρε μαζί του τους πέντε αγαπημένους συναδέλφους .

 

        Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 3/3/2015           .