Το άλμπουμ της γιαγιάς

Μελαγχολώ καθώς κοιτάζω το τζάκι μου με την πενιχρή συγκομιδή από τις χριστουγεννιάτικες κάρτες , που έλαβα εφέτος . Κάθε χρόνο και χειρότερα . Σκέπτομαι ή να γεμίσω το κενό με κάρτες περασμένων ετών ή άγραφες , ή να καταργήσω εντελώς το έθιμο και να μη στολίζω πλέον το τζάκι με τις φάτνες , τους αηβασίληδες και τα έλατα . Σήμερα τα ¨χρόνια πολλά¨ στέλλονται ηλεκτρονικά . Τα διαβάζουμε , ανταπαντούνε με τον ίδιο χρόνο , κάνουμε διπλό¨delete¨ και είμαστε ικανοποιημένοι . Ούτε αγοράζουμε κάρτες και φακέλλους , ούτε χάνουμε την ώρα μας για να τις γράψουμε , ούτε πάμε στο ταχυδρομείο για να τις στείλουμε . Όλα γίνονται με το πάτημα μερικών πλήκτρων του υπολογιστή. Οι ευχές ταξιδεύουν με το τρένο του Διαδικτύου ,φθάνουν αυτοστιγμεί στον προορισμό τους και διαλύονται στο άπειρο , σαν να μην υπήρχαν ποτέ .

               Ναι μεν η τεχνολογία έχει προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον σημερινό άνθρωπο , αλλά έχει καταργήσει τα ένθύμια του παρελθόντος που αποτελούσαν άλλοτε οι επιστολές και οι καρτ-ποστάλ , που αντάλλασσαν οι άνθρωποι . Θυμάμαι κάτι ογκώδη άλμπουμ διαστάσεων 60εκχ35εκ , με λαδί εξώφυλλο και καφετιές σελίδες που μου άρεσε να ξεφυλλίζω , όταν πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς . Στις μικρές σχισμές που είχαν προβλεφθεί από τους κατασκευαστές των άλμπουμ ήταν περασμένες οι γωνίες από τις καρτ-ποστάλ που έλάμβανε η γιαγιά. Ήταν μονά χαρτόνια που συνήθως τα έστελναν χωρίς φακέλους . Το πίσω μέρος της κάρτας ήταν χωρισμένο στη μέση . Στα αριστερά έγραφε ένα μικρό κείμενο ο αποστολέας και στα δεξιά τη διεύθυνση του παραλήπτη , ενώ στο επάνω μέρος κολλούσε το γραμματόσημο .

               Την εποχή της γιαγιάς μου οι κάρτες δεν ήταν μόνο χριστουγεννιάτικες . Όλοι οι σταθμοί της ζωής των συγγενών και φίλων σημειωνόταν με μια καρτ-ποστάλ . Υπήρχαν κάρτες  για την αναγγελία των αρραβώνων με την εικόνα δύο περιστεριών , για τους γάμους με δυό στεφάνια από λουλούδια , για τη γέννηση  και τα βαφτίσια των παιδιών , κάρτες με το τοπίο των διακοπών , χαιρετισμοί από το ταξίδι στο εξωτερικό με γόνδολες από τη Βενετία και το πύργο του Άϊφφελ από το Παρίσι , ενώ με κάρτα μετέδιδαν ακόμη και την είδηση του θανάτου ενός προσώπου . Σε όλες αυτές τις κάρτες ο παραλήπτης απαντούσε με άλλες κάρτες ανάλογες με το γεγονός που του είχαν αναγγείλει .

               Μου άρεσε να διαβάζω τα κείμενα σε κάθε κάρτα . Καλλιγραφικά ήταν γραμμένη η διεύθυνση : ¨Βησσαρίωνος 5¨ και ¨Σκουφά 15¨ ήταν οι δρόμοι τω σπιτιών της γιαγιάς . Τα περισσότερα πρόσωπα που είχαν στείλει τις κάρτες , δεν τα γνώρισα ποτέ , μόνο τα φανταζόμουν . Η Φανή , η αδελφή της γιαγιάς έγραφε από μια πόλη της Ρωσίας , δυο κόρες της , η Μαρία και η Ντίνα από το Μομπίλ της Αλαμπάμα και μια τρίτη κόρη η Ειρήνη της έστελνε κάρτα με τις Πυραμίδες από το Κάϊρο , όπου ο σύζυγός της είχε φαρμακείο .

               Έτσι με τις κάρτες έμεναν οι αναμνήσεις και εξακολουθούσε να ζη το παρελθόν . Δεν ξέρω τι απέγιναν τα άλμπουμ . Σε κάποια μετακόμιση κάποιος θα τα ...ξεφορτώθηκε . Σήμερα για να έχεις ενθύμια πρέπει να τα στριμώξεις e-mail σε στικάκι . Χωρίς γόνδολες , πυραμίδες , περιστέρια , καλλιγραφικά με μωβ μελάνη και γραμματόσημα στη γωνία .

 

                Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου

                Εφημ. ¨ΕΣΤΙΑ¨ 24-12-2012