Μακρινίτσα - Σταγιάτες

               Ξεκινώντας από το χώρο ελιγμών των λεωφορείων στη Μακρινίτσα και πιο συγκεκριμένα από τον εξωτερικό περίβολο του Πρεβαντορίου μπορείς να διασχίσεις όλο το Μέγα Ρέμα και να απολαύσεις την οργιαστική βλάστηση , τα νερά και την ηρεμία που προσφέρει το παραπάνω φαράγγι . Ένας πεζοπορικός προορισμός , μιάμισης περίπου ώρας τόσο κοντά στο Βόλο , αλλά και τόσο άγνωστος για τους περισσότερους συντοπίτες μας . Το παλιό καλντερίμι ξεκινάει λοιπόν από το Πρεβαντόριο , που στις μέρες μας φιλοξενεί αλλοδαπούς νέους και αργά αργά κατηφορίζει προς την κοίτη της ρεματιάς , φισοδέρνοντας και χάνοντας γλυκά γλυκά υψόμετρο .

               Γύρω μας συναντάμε κυρίως χαμηλή μακία βλάστηση με πουρναριές , ρείκια σπάρτα και ... φασκόμηλο ! Πράγματι αυτή η ηλιόλουστη πλαγιά είναι  ένα από τα λίγα μέρη του Πηλίου που μπορείς να κόψεις φασκόμηλο , φακό , αλοφασκιά ή όπως αλλιώς λέμε στα διάφορα μέρη της Ελλάδας αυτό το αρωματικό φυτό . Από τη Μακρινίτσα φαντάζεσαι ότι η κατηφόρα θα είναι επίπονη και κουραστική , αντικρίζοντας την κατάληξη της πεζοπορίας στις Σταγιάτες , να διαγράφεται στο βάθος του ορίζοντα . Τα φαινόμενα όμως απατούν ! Σε παλαιότερες εποχές οι σχεδιαστές των καλντεριμιών χρησιμοποιούσαν για την χάραξή των τις ικανότητες των γαϊδουριών που , με αλάνθαστη σοφία έβρισκαν την πιο ήπια και ομαλή κατάβαση .

               Έτσι χωρίς να το καταλάβεις πλησιάζεις την κοίτη του ρέματος που έχει όλους τους μήνες νερό , εκτός από τους καλοκαιρινούς . Είναι τόσο οργιαστική η βλάστηση εδώ δίπλα στο ποτάμι , που θέλοντας και μη θα κάνεις μια στάση ξεκούρασης . Αν είσαι τυχερός θα απολαύσεις και τους μικρούς καταρράκτες που κελαρύζουν . Αν όχι , τα ψηλά πλατάνια , τα αηδόνια και το πυκνό πράσινο θα γαληνέψουν τη ψυχή και το πνεύμα σου .

               Στις όχθες της ρεματιάς διακρίνονται πετρόχτιστα τοιχία , αλλοτινά απομεινάρια μιας πέτρινης γέφυρας ή ενός νερόμυλου , προσπάθειας των προηγούμενων γενεών να τιθασεύσουν και να εκμεταλλευτούν τη δύναμη του νερού .

               Συνεχίζοντας το μονοπάτι πορεύεται σε ευθεία πλέον δίπλα και λίγο πιο ψηλά από τη δεξιά όχθη της ρεματιάς μέσα στους κισσούς , που προσπαθώντας να βρουν τον ήλιο μέσα στην πυκνή φυλλωσιά πνίγουν με τις υπέργειες ρίζες τους κορμούς των άλλων δέντρων .

               Το μονοπάτι αυτό χρησιμοποιούνταν μέχρι και το Β΄παγκόσμιο πόλεμο για μετακίνηση χωρικών , εμπορευμάτων μεταξύ των δυο χωριών , των Σταγιατών και της Μακρινίτσας . Χρησιμοποιήθηκε ακόμη από τους αντάρτες του Πηλίου για γρήγορη μεταφορά μηνυμάτων και αποστολών . Πρόσφατα εντοπίστηκε και διανοίχθηκε με την εθελοντική εργασία και τις φιλότιμες προσπάθειες των μελών της ¨Απόδρασης¨, της πολιτιστικής κίνησης των νέων των Σταγιατών και αποδόθηκε και πάλι για χρήση – διαφορετική αυτή τη φορά – ψυχαγωγική στους εποχούμενους πεζοπόρους γύρω από το πολεοδομικό συγκρότημα . Ας σημειωθεί ότι και οι νέοι αυτοί τα τελευταία χρόνια έχουν διανοίξει αρκετά παλιά μονοπάτια γύρω από το χωριό τους , δίνοντας στους κατοίκους της πόλης μια διέξοδο στη φύση .

               Ξύλινα , καλαίσθητα , χειροποίητα ταμπελάκια μας οδηγούν στην πλατεία των Σταγιατών με το γάργαρο νερό της φημισμένης βρύσης να μας ξεδιψάει κα να μας αναζωογονεί . Από εδώ ή συνεχίζουμε πεζοπορώντας μέχρι τις Αηδονοφωλιές και την πόλη του Βόλου ή καθόμαστε και πίνουμε ένα τσιπουράκι στο ταπεινό ταβερνάκι της πλατείας και επιστρέφουμε γοητευμένοι στο σπίτι μας.

Τελικά είχε δίκιο ο Καζαντζάκης όταν έγραφε : ¨ Έχεις τα πινέλα , έχεις τις μπογιές , ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα του ¨. Μόνο που καλύτερος ζωγράφος από την ίδια τη φύση δε θα υπάρξει .

 

                Γιάννης Προκοπίου – Μάης 2011-Βόλος