Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος έφτασε στη Αθήνα, μετά το κίνημα στο Γουδί, του 1909, και τις πολιτικές αναταραχές που ακολούθησαν, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τον αμφισβητούσαν, γι’αυτό και έκανε μια κίνηση μπλόφας, ότι δήθεν γυρνούσε πίσω στη Κρήτη.
Τελικά στις πρώτες εκλογές, το 1910, εκλέχθηκε βουλευτής Αττικής παμψηφεί, χωρίς να μετάσχει καν στην προεκλογική εκστρατεία, καθώς απουσίαζε στο εξωτερικό. Ανεβαίνοντας στο ¨βήμα¨ της Βουλής, απάντησε σε όσους τον είχαν αμφισβητήσει με τη φράση : ¨Ποιος είναι αυτός¨, με μια μαντινάδα : ¨ Σαν είσαι δυνατό τραγί δε σε βαστά η μάντρα, ο άντρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άντρα ¨.
Με τον τρόπο αυτό απάντησε στο ερώτημα και επιπλέον ήταν και μια πολιτική δήλωση. Μια δήλωση που καταργούσε το κληρονομικό δικαίωμα στη πολιτική και ουσιαστικά άνοιγε ο δρόμος για να αποκτήσει η χώρα μια αστική δημοκρατία, στην οποία ο κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα όχι μόνον του εκλέγειν αλλά και του εκλέγεσθαι !!!
Δυστυχώς, όμως, αυτό που ήταν δυνατόν πριν από εκατό χρόνια, σήμερα φαντάζει αδύνατον. Χρόνια τώρα επιλέγουμε τους ηγέτες της χώρας με βάση τους κανόνες της βασιλείας, κληρονομικώ δικαιώματι, καθώς γόνοι πολιτικής ήταν στην πλειοψηφία τους, όσοι μας κυβέρνησαν. Μέχρι σήμερα έχουμε μια οικονομία κρατικού τύπου, που δεν απέχει και πολύ από την κομμουνιστική και ένα πολιτικό σύστημα, που λειτουργεί με βάση τη γονιδιακή συνέχεια !!! Μια μεγάλη ανατροπή σήμερα δεν μπορεί να αποτελεί μόνο πλήρη αλλαγή των δομών της οικονομίας, αλλά και του πολιτικού συστήματος.
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Ανοχύρωτη χώρα
Περνάμε δύσκολες μέρες σαν χώρα και σαν λαός. Το δυστύχημα είναι ότι δεν φαίνεται από πουθενά ¨φως¨ στο βάθος του ¨τούνελ¨.
Πορευτήκαμε για πολλά χρόνια χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προοπτικές, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε απαράδεκτες και ασύστολες καταστάσεις.
Ανεργία, ακρίβεια, λαθρομετανάστες μας ταλανίζουν σε καθημερινή βάση.
Κάθε φορά που προβληματίζομαι, προσφεύγω σε ιστορικά κείμενα, όπου αντίστοιχες ιστορικές συγκυρίες συνέβησαν στη χώρα μας και αντιμετωπίστηκαν δεόντως. Όπως η κατωτέρω ιστορία :
¨Στην αρχαία Αθήνα, οι μέτοικοι, οι άνδρες δηλαδή που είχαν γεννηθεί σε άλλη πόλη, ελληνική ή βαρβαρική, αλλά έμεναν μόνιμα στην Αθήνα, προστατεύονταν από τους Νόμους, αλλά είχαν περιορισμένα πολιτικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, δεν μπορούσαν να παντρευτούν Ατθίδα, να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία, ούτε να εμφανιστούν αυτοπροσώπως στο Δικαστήριο, όπου εκπροσωπούντο από Αθηναίο πολίτη.
Είχαν υποχρέωση στράτευσης και πλήρωναν ειδικό ετήσιο φόρο, το μετοίκιο, ίσο με 12 αττικές δραχμές. Επίσης απαγορεύονταν να αναλάβουν οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα. Οι μέτοικοι συνέρρεαν στην Αθήνα, όχι μόνον από άλλες ελληνικές πόλεις, αλλά και από τη Συρία, τη Λυδία, τη Φρυγία και κατέκλυαν την πόλη και τους γύρω Δήμους. Οι Αθηναίοι ψήφισαν ειδικούς Νόμους το 451,450 π.χ.(την εποχή του Περικλή) και το 403,402 π.χ. για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της πληθυσμιακής αλλοίωσης της πόλης τους. ¨
Με τα σημερινά δεδομένα, στο θέμα της λαθρομετανάστευσης τίποτα σωστό δεν έγινε. Ανοχύρωτη χώρα η Ελλάδα μας. Μπάζει από παντού. Από τη μια τους κάνουμε απέλαση και από την άλλη μας έρχονται πολλαπλάσιοι. Οι αρμόδιες υπηρεσίες τα έχουν χαμένα.
Η οργάνωση του Κράτους παρουσιάζει αδυναμίες μπροστά στο πρόβλημα. Μήπως όμως και εμείς οι πολίτες έχουμε κάποιες ευθύνες, παραμένοντες άφωνοι, μοιραίοι και βωβοί ;
Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 23-12-2011 .
Πορευτήκαμε για πολλά χρόνια χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προοπτικές, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε απαράδεκτες και ασύστολες καταστάσεις.
Ανεργία, ακρίβεια, λαθρομετανάστες μας ταλανίζουν σε καθημερινή βάση.
Κάθε φορά που προβληματίζομαι, προσφεύγω σε ιστορικά κείμενα, όπου αντίστοιχες ιστορικές συγκυρίες συνέβησαν στη χώρα μας και αντιμετωπίστηκαν δεόντως. Όπως η κατωτέρω ιστορία :
¨Στην αρχαία Αθήνα, οι μέτοικοι, οι άνδρες δηλαδή που είχαν γεννηθεί σε άλλη πόλη, ελληνική ή βαρβαρική, αλλά έμεναν μόνιμα στην Αθήνα, προστατεύονταν από τους Νόμους, αλλά είχαν περιορισμένα πολιτικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, δεν μπορούσαν να παντρευτούν Ατθίδα, να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία, ούτε να εμφανιστούν αυτοπροσώπως στο Δικαστήριο, όπου εκπροσωπούντο από Αθηναίο πολίτη.
Είχαν υποχρέωση στράτευσης και πλήρωναν ειδικό ετήσιο φόρο, το μετοίκιο, ίσο με 12 αττικές δραχμές. Επίσης απαγορεύονταν να αναλάβουν οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα. Οι μέτοικοι συνέρρεαν στην Αθήνα, όχι μόνον από άλλες ελληνικές πόλεις, αλλά και από τη Συρία, τη Λυδία, τη Φρυγία και κατέκλυαν την πόλη και τους γύρω Δήμους. Οι Αθηναίοι ψήφισαν ειδικούς Νόμους το 451,450 π.χ.(την εποχή του Περικλή) και το 403,402 π.χ. για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της πληθυσμιακής αλλοίωσης της πόλης τους. ¨
Με τα σημερινά δεδομένα, στο θέμα της λαθρομετανάστευσης τίποτα σωστό δεν έγινε. Ανοχύρωτη χώρα η Ελλάδα μας. Μπάζει από παντού. Από τη μια τους κάνουμε απέλαση και από την άλλη μας έρχονται πολλαπλάσιοι. Οι αρμόδιες υπηρεσίες τα έχουν χαμένα.
Η οργάνωση του Κράτους παρουσιάζει αδυναμίες μπροστά στο πρόβλημα. Μήπως όμως και εμείς οι πολίτες έχουμε κάποιες ευθύνες, παραμένοντες άφωνοι, μοιραίοι και βωβοί ;
Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος 23-12-2011 .
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
Οικονομική Κατοχή
Όταν χάσαμε το 1897 τον πόλεμο με την Τουρκία, το Ελληνικό Κράτος βρέθηκε ερειπωμένο, καθημαγμένο με τα σύνορα να φτάνουν μέχρι τη Μελούνα. Δεν υπήρχε άλλη λύση από τον εξωτερικό δανεισμό.
Καταφύγαμε τότε, στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (Δ.Ο.Ε.) για δάνειο. Διαπραγματεύσεις, νόμοι, συμφωνίες, για να εξασφαλίσουν οι ξένοι τα λεφτά τους. Τους παραχωρήσαμε τα μονοπώλια στο αλάτι, στα σπίρτα, τα τσιγαρόχαρτα, τις τράπουλες, το καθαρό πετρέλαιο και τη σμύριδα της Νάξου. Τους δώσαμε το φόρο καπνού, του χαρτόσημου και τα έσοδα του Τελωνείου Πειραιώς. Ακόμη τους παραδώσαμε ρεζέρβα τα τελωνεία της Πάτρας, της Κέρκυρας, του Βόλου και του Λαυρίου. Για μας δεν απέμεινε τίποτε εκτός από το ¨μαγείρεμα¨ καινούργιων φορολογικών νομοσχεδίων, για να αναπληρώσουμε τα έσοδα που χάσαμε.
Τα καταστήματα με την ταμπέλα ¨Ελληνικόν Μονοπώλιον¨ πωλούσαν μονοπωλιακά τα προϊόντα που αναφέραμε. Για να πάρεις ποσότητες έπρεπε να τα επισκεφτείς. Και αυτή η κατάσταση κράτησε πολλά χρόνια, μέχρι που καταργήθηκε το 1978.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, στις μέρες μας, ύστερα από έναν και πλέον αιώνα ως ¨τραγωδία¨. Μόνον τα πρόσωπα άλλαξαν. Στην Ελλάδα έχουν εγκατασταθεί τα πρώτα κλιμάκια ξένων, που θα τοποθετηθούν σε υπουργεία και κρίσιμους οργανισμούς. Μια ξένη εποπτεία, που θα λαμβάνει αποφάσεις για τη ζωή μας και για τη ζωή των παιδιών μας.
Μια νέα Κατοχή, για τη χώρα μας, δυστυχώς αρχίζει. Και ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 22-12-2011 .
Καταφύγαμε τότε, στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (Δ.Ο.Ε.) για δάνειο. Διαπραγματεύσεις, νόμοι, συμφωνίες, για να εξασφαλίσουν οι ξένοι τα λεφτά τους. Τους παραχωρήσαμε τα μονοπώλια στο αλάτι, στα σπίρτα, τα τσιγαρόχαρτα, τις τράπουλες, το καθαρό πετρέλαιο και τη σμύριδα της Νάξου. Τους δώσαμε το φόρο καπνού, του χαρτόσημου και τα έσοδα του Τελωνείου Πειραιώς. Ακόμη τους παραδώσαμε ρεζέρβα τα τελωνεία της Πάτρας, της Κέρκυρας, του Βόλου και του Λαυρίου. Για μας δεν απέμεινε τίποτε εκτός από το ¨μαγείρεμα¨ καινούργιων φορολογικών νομοσχεδίων, για να αναπληρώσουμε τα έσοδα που χάσαμε.
Τα καταστήματα με την ταμπέλα ¨Ελληνικόν Μονοπώλιον¨ πωλούσαν μονοπωλιακά τα προϊόντα που αναφέραμε. Για να πάρεις ποσότητες έπρεπε να τα επισκεφτείς. Και αυτή η κατάσταση κράτησε πολλά χρόνια, μέχρι που καταργήθηκε το 1978.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, στις μέρες μας, ύστερα από έναν και πλέον αιώνα ως ¨τραγωδία¨. Μόνον τα πρόσωπα άλλαξαν. Στην Ελλάδα έχουν εγκατασταθεί τα πρώτα κλιμάκια ξένων, που θα τοποθετηθούν σε υπουργεία και κρίσιμους οργανισμούς. Μια ξένη εποπτεία, που θα λαμβάνει αποφάσεις για τη ζωή μας και για τη ζωή των παιδιών μας.
Μια νέα Κατοχή, για τη χώρα μας, δυστυχώς αρχίζει. Και ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 22-12-2011 .
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011
Το ¨αντίο¨ του προέδρου
Την Κυριακή 16-1-2011, στο καταφύγιό μας στα Χάνια-Πηλίου, ο πρόεδρος του ¨ΠΑΝΟΣ¨ κ Δαμιανός Παπαγιώτης κόβοντας την Πρωτοχρονιάτικη πίτα , μας ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη διοίκηση του Ομίλου μας.
Ήταν 25 Φεβρουαρίου 1934, όταν επτά Βολιώτες αποφάσισαν την ίδρυση του φυσιολατρικού ομίλου ¨ ΠΑΝ ¨ με έδρα τον Βόλο. Το έτος 1955 εγγράφεται στον Όμιλο ένας νέος άνθρωπος, ο Δαμιανός Παπαγιώτης. Έχει όρεξη και πάθος για τον εκδρομισμό. Έχει γνώσεις και κύρος να αναλάβει και να προσφέρει στα διοικητικά του Ομίλου. Οι συνάδελφοι σε τακτικές αρχαιρεσίες τον επανεκλέγουν στο Διοικητικό Συμβούλιο. Σήμερα μετά 55 χρόνια προσφοράς μας ανακοινώνει την εθελουσία αποχώρησή του.
Δεν υπάρχουν λόγια, οι λέξεις ¨φτωχές¨ , για να σκιαγραφήσω τον αγαπητό μας πρόεδρο. Είναι το σημείο αναφοράς και η ¨σημαία¨ του ¨ΠΑΝΟΣ¨ εδώ και πέντε δεκαετίες. Ακούραστος φυσιολάτρης έλαβε μέρος σε όλες τις εξορμήσεις και εκδηλώσεις του Ομίλου μας. Οι εμπειρίες και οι γνώσεις του διδάγματα και υποθήκες για τις νεώτερες γενιές.
Καμαρώνει για δύο μεγάλα επιτεύγματα που έγιναν στο Όμιλο, κατά το πέρασμά του από τις διοικήσεις του ¨ΠΑΝΟΣ¨. Το πρώτο, η ανέγερση, το 1961, του ορεινού καταφυγίου στα Χάνια-Πηλίου. Το δεύτερο η αγορά από τον Όμιλο, το 1990, ιδιόκτητων γραφείων στο Βόλο. Αυτή είναι η μεγάλη ¨προίκα¨, που αφήνουν ο Παπαγιώτης και η γενιά του στις επόμενες γενιές.
Δεν είναι τυχαίος Δαμιανέ ο χώρος που διάλεξες για να μας αποχαιρετήσεις. Είναι τα Χάνια-Πηλίου, εκεί που πέρασες τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής σου. Κάτω από τις οξυές και τις καστανιές, μέσα στο πράσινο μεγάλωσες και ανδρώθηκες. Από το δάσος πήρες τα πιο πολύτιμα νάματα της φύσης.
Σήμερα φεύγεις, γίνεσαι αστός, άνθρωπος της πόλης. Μέσα στον πόνο μου, έχω μια ελπίδα. Δεν θα μας εγκαταλείψεις. Γιατί η συνήθεια είναι δευτέρα φύση. Εδώ θα έρχεσαι να σε βλέπουμε και να μας βλέπεις. Να σου δίνουμε κουράγιο και να μας δίνεις, να συνεχίσουμε το όμορφο ταξίδι μέσα στη φύση.
Βόλος 16-1-2011
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Βασίλης Παλαμηδάς
Μέλος του Φ.Ο. ¨ΠΑΝ¨ .
Ήταν 25 Φεβρουαρίου 1934, όταν επτά Βολιώτες αποφάσισαν την ίδρυση του φυσιολατρικού ομίλου ¨ ΠΑΝ ¨ με έδρα τον Βόλο. Το έτος 1955 εγγράφεται στον Όμιλο ένας νέος άνθρωπος, ο Δαμιανός Παπαγιώτης. Έχει όρεξη και πάθος για τον εκδρομισμό. Έχει γνώσεις και κύρος να αναλάβει και να προσφέρει στα διοικητικά του Ομίλου. Οι συνάδελφοι σε τακτικές αρχαιρεσίες τον επανεκλέγουν στο Διοικητικό Συμβούλιο. Σήμερα μετά 55 χρόνια προσφοράς μας ανακοινώνει την εθελουσία αποχώρησή του.
Δεν υπάρχουν λόγια, οι λέξεις ¨φτωχές¨ , για να σκιαγραφήσω τον αγαπητό μας πρόεδρο. Είναι το σημείο αναφοράς και η ¨σημαία¨ του ¨ΠΑΝΟΣ¨ εδώ και πέντε δεκαετίες. Ακούραστος φυσιολάτρης έλαβε μέρος σε όλες τις εξορμήσεις και εκδηλώσεις του Ομίλου μας. Οι εμπειρίες και οι γνώσεις του διδάγματα και υποθήκες για τις νεώτερες γενιές.
Καμαρώνει για δύο μεγάλα επιτεύγματα που έγιναν στο Όμιλο, κατά το πέρασμά του από τις διοικήσεις του ¨ΠΑΝΟΣ¨. Το πρώτο, η ανέγερση, το 1961, του ορεινού καταφυγίου στα Χάνια-Πηλίου. Το δεύτερο η αγορά από τον Όμιλο, το 1990, ιδιόκτητων γραφείων στο Βόλο. Αυτή είναι η μεγάλη ¨προίκα¨, που αφήνουν ο Παπαγιώτης και η γενιά του στις επόμενες γενιές.
Δεν είναι τυχαίος Δαμιανέ ο χώρος που διάλεξες για να μας αποχαιρετήσεις. Είναι τα Χάνια-Πηλίου, εκεί που πέρασες τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής σου. Κάτω από τις οξυές και τις καστανιές, μέσα στο πράσινο μεγάλωσες και ανδρώθηκες. Από το δάσος πήρες τα πιο πολύτιμα νάματα της φύσης.
Σήμερα φεύγεις, γίνεσαι αστός, άνθρωπος της πόλης. Μέσα στον πόνο μου, έχω μια ελπίδα. Δεν θα μας εγκαταλείψεις. Γιατί η συνήθεια είναι δευτέρα φύση. Εδώ θα έρχεσαι να σε βλέπουμε και να μας βλέπεις. Να σου δίνουμε κουράγιο και να μας δίνεις, να συνεχίσουμε το όμορφο ταξίδι μέσα στη φύση.
Βόλος 16-1-2011
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Βασίλης Παλαμηδάς
Μέλος του Φ.Ο. ¨ΠΑΝ¨ .
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
Ένας σύγχρονος Ρομπέν των Δασών
Δεν πέρασε καιρός από την ημέρα, 21-5-2010, που με οδύνη και έκπληξη μάθαμε την είδηση του χαμού του φίλου και συνοδοιπόρου Δημήτρη Κόταλη. Μια πολύπλευρη προσωπικότητα που έδρασε και έλαμψε σε πολλούς τομείς : μουσική, πρακτική χαρτογραφία, συλλογή αρχειακού υλικού για τα τοπικά χορωδιακά σχήματα, λαογραφία, ζωοφιλία και ...τόσα άλλα.
Εμείς όμως στους ορειβατικούς κύκλους τον γνωρίσαμε με διαφορετικό τρόπο, μέσα από τις ταμπέλες σήμανσης που τοποθέτησε στις περισσότερες διαδρομές του Πηλίου.
Ένας γνήσιος θαυμαστής και εραστής του Πηλίου που με οδηγό το πόνημα του άλλου πρόωρα χαμένου τέκνου της Μαγνησίας, Νίκου Χαρατσή ¨Τα μονοπάτια του Πηλίου¨, αποφάσισε να βοηθήσει κι άλλους να χαρούν τις ομορφιές και την οργιαστική βλάστηση του βουνού των Κενταύρων.
Έτσι από τότε που πήρε την σύνταξή του από τον Δήμο Βόλου πραγμάτωσε ένα μεγάλο άθλο. Χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις περπάτησε και υιοθέτησε μονοπάτια του Πηλίου που έβγαλε από την αφάνεια καθιστώντας τα, όπως έλεγε ο ίδιος ... ¨Ελβετία¨! Είχε ο μακαρίτης τη σιγουριά, ότι βάζοντας πολλά κόκκινα σημάδια στην πορεία διευκόλυνε τα μέγιστα τους πεζοπόρους – Βολιώτες και μη – να περπατήσουν με σιγουριά στα δάση του Πηλίου.
Που τον έχανες, λοιπόν, που τον έβρισκες τον Δημήτρη τον Κόταλη, στο αγαπημένο του βουνό ! Με το μηχανάκι του να κουβαλάει σωλήνες, σίδερα, ταμπέλες, λερωμένο με πινέλα και μπογιές, αρματωμένο με πριόνια και ψαλίδια, έχοντας αποφασίσει με ιεραποστολικό ζήλο την διάνοιξη και την σήμανση συγκεκριμένων διαδρομών. Τόσο το ανατολικό όσο και το δυτικό Πήλιο, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες του κόπου του Δημήτρη!
Με ιδία έξοδα και με προσφορές άλλων ορειβατών διάνοιξε έτσι, σήμανε και παρέδωσε στην επόμενη γενιά πολλές ξεχασμένες πεζοπορικές διαδρομές του Πηλίου. Μαζί με τον Νίκο Χαρατσή, τον καταγραφέα των μονοπατιών του Πηλίου, αποτελούν τους δύο πυλώνες της πεζοπορικής δράσης στο Πήλιο για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Δημήτρης Κόταλης εργαζόταν συντονισμένα και υπεύθυνα , μια που καθώς έλεγε, έπρεπε να υποκαταστήσει το κενό της πολιτείας στο θέμα της διαφύλαξης της πολιτισμικής αξίας των καλντεριμιών, που περπάτησαν οι πρόγονοί μας.
Εμείς, τα μέλη του ¨ΠΑΝΟΣ¨ , τον έχουμε γνωρίσει στο καταφύγιο των Χανίων μαζί με τον Χάρη, τον αγαπημένο του σκύλο, που τον πρόσεχε σαν φίλο και αδελφό και την γλυκιά γυναίκα, την κυρία Νίκη.
Οδήγησε πάμπολλες φορές ορειβατικούς συλλόγους της Αθήνας ή άλλων περιοχών λειτουργώντας παράλληλα και ως εθελοντής ξεναγός βουνού, γνωρίζοντας τόσο καλά τα τοπωνύμια, τις πηγές, τις βρύσες, τα λαγκάδια του θρυλικού βουνού, ενώ με τον άδολο ενθουσιασμό του, μετέδιδε την αγάπη του για τη φύση και το Πήλιο. Ο γράφων, τον θυμάται, να χαίρεται σαν μικρό παιδί θαυμάζοντας την μεγαλοσύνη του φαραγγιού του Βίκου, κατά την διάρκεια οργανωμένης συλλογικής πορείας από τον ¨ΠΑΝΑ¨ , πριν από μερικά χρόνια.
Ο Δημήτρης Κόταλης έφυγε από τον μάταιο κόσμο μας, αλλά η ενθύμισή του θα είναι ολοζώντανη σε εμάς τους πεζοπόρους, από τι άλλο ; Από τα εκατοντάδες ταμπελάκια του, κόκκινα σημάδια του σε βράχους, σε δέντρα, που μας καθοδηγούν και μας υποδεικνύουν πάντα τη ... σωστή κατεύθυνση και πορεία !
Γιάννης Προκοπίου – Γεν. Γραμ. Φ.Ο. ¨Ο ΠΑΝ¨ - Βόλος, Δεκέμβριος 2010 .
Εμείς όμως στους ορειβατικούς κύκλους τον γνωρίσαμε με διαφορετικό τρόπο, μέσα από τις ταμπέλες σήμανσης που τοποθέτησε στις περισσότερες διαδρομές του Πηλίου.
Ένας γνήσιος θαυμαστής και εραστής του Πηλίου που με οδηγό το πόνημα του άλλου πρόωρα χαμένου τέκνου της Μαγνησίας, Νίκου Χαρατσή ¨Τα μονοπάτια του Πηλίου¨, αποφάσισε να βοηθήσει κι άλλους να χαρούν τις ομορφιές και την οργιαστική βλάστηση του βουνού των Κενταύρων.
Έτσι από τότε που πήρε την σύνταξή του από τον Δήμο Βόλου πραγμάτωσε ένα μεγάλο άθλο. Χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις περπάτησε και υιοθέτησε μονοπάτια του Πηλίου που έβγαλε από την αφάνεια καθιστώντας τα, όπως έλεγε ο ίδιος ... ¨Ελβετία¨! Είχε ο μακαρίτης τη σιγουριά, ότι βάζοντας πολλά κόκκινα σημάδια στην πορεία διευκόλυνε τα μέγιστα τους πεζοπόρους – Βολιώτες και μη – να περπατήσουν με σιγουριά στα δάση του Πηλίου.
Που τον έχανες, λοιπόν, που τον έβρισκες τον Δημήτρη τον Κόταλη, στο αγαπημένο του βουνό ! Με το μηχανάκι του να κουβαλάει σωλήνες, σίδερα, ταμπέλες, λερωμένο με πινέλα και μπογιές, αρματωμένο με πριόνια και ψαλίδια, έχοντας αποφασίσει με ιεραποστολικό ζήλο την διάνοιξη και την σήμανση συγκεκριμένων διαδρομών. Τόσο το ανατολικό όσο και το δυτικό Πήλιο, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες του κόπου του Δημήτρη!
Με ιδία έξοδα και με προσφορές άλλων ορειβατών διάνοιξε έτσι, σήμανε και παρέδωσε στην επόμενη γενιά πολλές ξεχασμένες πεζοπορικές διαδρομές του Πηλίου. Μαζί με τον Νίκο Χαρατσή, τον καταγραφέα των μονοπατιών του Πηλίου, αποτελούν τους δύο πυλώνες της πεζοπορικής δράσης στο Πήλιο για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Δημήτρης Κόταλης εργαζόταν συντονισμένα και υπεύθυνα , μια που καθώς έλεγε, έπρεπε να υποκαταστήσει το κενό της πολιτείας στο θέμα της διαφύλαξης της πολιτισμικής αξίας των καλντεριμιών, που περπάτησαν οι πρόγονοί μας.
Εμείς, τα μέλη του ¨ΠΑΝΟΣ¨ , τον έχουμε γνωρίσει στο καταφύγιο των Χανίων μαζί με τον Χάρη, τον αγαπημένο του σκύλο, που τον πρόσεχε σαν φίλο και αδελφό και την γλυκιά γυναίκα, την κυρία Νίκη.
Οδήγησε πάμπολλες φορές ορειβατικούς συλλόγους της Αθήνας ή άλλων περιοχών λειτουργώντας παράλληλα και ως εθελοντής ξεναγός βουνού, γνωρίζοντας τόσο καλά τα τοπωνύμια, τις πηγές, τις βρύσες, τα λαγκάδια του θρυλικού βουνού, ενώ με τον άδολο ενθουσιασμό του, μετέδιδε την αγάπη του για τη φύση και το Πήλιο. Ο γράφων, τον θυμάται, να χαίρεται σαν μικρό παιδί θαυμάζοντας την μεγαλοσύνη του φαραγγιού του Βίκου, κατά την διάρκεια οργανωμένης συλλογικής πορείας από τον ¨ΠΑΝΑ¨ , πριν από μερικά χρόνια.
Ο Δημήτρης Κόταλης έφυγε από τον μάταιο κόσμο μας, αλλά η ενθύμισή του θα είναι ολοζώντανη σε εμάς τους πεζοπόρους, από τι άλλο ; Από τα εκατοντάδες ταμπελάκια του, κόκκινα σημάδια του σε βράχους, σε δέντρα, που μας καθοδηγούν και μας υποδεικνύουν πάντα τη ... σωστή κατεύθυνση και πορεία !
Γιάννης Προκοπίου – Γεν. Γραμ. Φ.Ο. ¨Ο ΠΑΝ¨ - Βόλος, Δεκέμβριος 2010 .
Το σκοτεινό τρυγόνι
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911) , ο Άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων, άρχισε και έκλεισε το έργο του με στίχους. Ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων, εφέτος, από τον θάνατό του, με το πανέμορφο ποίημα ¨Το σκοτεινό τρυγόνι ¨ :
¨Μάνα μου ,
εγώ είμαι τ’άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι,
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει ...
Το δόλιο,
όπου κι αν στραφεί
άπ’ όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλωνάρι να πλαγιάσει ...
Εγώ βαρκούλα μοναχή,
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό,
σε θάλασσα αφρισμένη ...
Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα, πλην την ευχή σου μόνη ... ¨
¨Μάνα μου ,
εγώ είμαι τ’άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι,
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει ...
Το δόλιο,
όπου κι αν στραφεί
άπ’ όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλωνάρι να πλαγιάσει ...
Εγώ βαρκούλα μοναχή,
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό,
σε θάλασσα αφρισμένη ...
Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα, πλην την ευχή σου μόνη ... ¨
Ο ΚΥΛΙΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΟΥ
Ο “Κύλινδρος του Κύρου του Μεγάλου” θεωρείται ότι αποτελεί τον πρώτο καταστατικό χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κατασκευάστηκε μετά από διαταγή του Πέρση βασιλιά Κύρου Β’ του Μεγάλου, είναι φτιαγμένος από πηλό και πάνω του είναι γραμμένο στην ακκαδική σφηνοειδή γραφή ένα ολόκληρο κέιμενο.
Ανακαλύφθηκε στην περιοχή της Βαβυλώνας το 1878, από τον ασσύριο αρχαιολόγο Χορμούζν Ρασάμ, στα θεμέλια του ναού Εσαγίλα, του κύριου ναού της Βαβυλώνας, μέσα στον οποίο είχε τοποθετηθεί. Ο κύλινδρος έχει μήκος 23 εκτοστά και διάμετρο 11 εκατοστά ενώ χρονολογείται περί τα 539 π.Χ., χρονιά που ο βασιλιάς των Περσών Κύρος ο Μεγάλος, κατέλαβε την Βαβυλώνα και ανέτρεψε τον βασιλιά της Ναβονίδη. Στο κείμενο του κυλίνδρου, ο Κύρος καταγγέλλει τον Ναβονίδη ενώ περιγράφει πως ο ίδιος βελτίωσε τη ζωή των πολιτών της Βαβυλώνας.
Το κείμενο του κυλίνδρου
Γραμμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο, διαβάζουμε:
“Είμαι ο Κύρος, o βασιλιάς του κόσμου, o μεγάλος βασιλιάς, o δυνατός βασιλιάς, βασιλιάς της Βαβυλώνας, o βασιλιάς των Σουμέριων και των Ακκάδων, o βασιλιάς των τεσσάρων τετάρτων γιος του Καμβύση, του μεγάλου βασιλιά, του βασιλιά του Ανσάν, εγγονός του Κύρου, μεγάλου βασιλιά, βασιλιά του Ανσάν, απόγονος του Τεΐσπή, μεγάλου βασιλιά, βασιλιά του Ανσάν, από αιώνια γραμμή μοναρχών, των οποίων την ηγεσία αγάπησαν ο Μπελ και ο Ναμπού, των οποίων την μοναρχία επιθυμούν για να ευφρανθεί η καρδιά τους.
Όταν εισήλθα στην Βαβυλώνα με ειρηνικό τρόπο, εγώ ο πρίγκιπας της ειρήνης, ανέλαβα την κατοικία μου στο βασιλικό παλάτι μέσα σε χαρά και ευτυχία. Ο Μαρδούκ, ο μεγάλος Κύριος, καθιέρωσε ως μοίρα για εμένα μια μεγαλόψυχη καρδιά που αγαπά την Βαβυλώνα, και ανταποκρίνομαι καθημερινά στη λατρεία του”.
Ακολούθως περιγράφονται τα διατάγματα που εξέδωσε ο Κύρος για την επιστροφή των εικόνων των θεών στους ναούς κάθε υποτεταγμένου λαού, ενώ αναφέρονται και τα μέτρα που πήρε για να βοηθήσει την αποκατάσταση των ναών και την επιστροφή των ανθρώπων στις πατρίδες τους.
Το Βρετανικό Μουσείο και το αίτημα επιστροφής στην πατρίδα του!
Το σπάνιο αυτό αρχαίο αντικείμενο, τις τελευταίες δεκαετίες είχε μεταφερθεί στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι το έκθεμα ανήκει στο Ιράν, αλλά μεταφέρθηκε στη Βρετανία με εντελώς αποικιοκρατικές αντιλήψεις.
Γι αυτό και ο Οργανισμός Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Ιράν, ζήτησε από τους υπεύθυνους του Μουσείου να το επιστρέψουν στην πατρίδα του! Εκείνοι διαβεβαίωσαν ότι έβλεπαν με θετική διάθεση ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά ο χρόνος κυλούσε χωρίς κάποια ουσιαστική κίνηση.
Αυτό είχε οδηγήσει τον Οκτώβριο του 2009, σε σκληρές ανακοινώσεις που μεταξύ άλλων ανέφεραν : “Το Ιράν σκέφτεται να κόψει τους δεσμούς του με το Βρετανικό Μουσείο αλλά και να ζητήσει από Διεθνείς Οργανισμούς, όπως η UNESCO, να επανεξετάσουν τις δικές τους σχέσεις μαζί του, αν το Μουσείο δεν τηρήσει την υπόσχεσή του να επιστρέψει έναν αρχαίο περσικό θησαυρό εκεί που ανήκει”.
Λίγο αργότερα το Ιράν είχε απαιτήσει από το Βρεατνικό Μουσείο αποζημίωση 300.000 δολαρίων αφού όπως είχαν ανακοίνωσει αξιωματούχοι της χώρας, αυτό ήταν το ποσό που δαπανήθηκε προκειμένου να εκτεθεί ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός θησαυρός.
Σήμερα ο πήλινος κύλινδρος, βρίσκεται επιτέλους στην χώρα του, όπου έφτασε συνοδευόμενος από αντιπροσωπεία του Βρετανικού Μουσείου με επικεφαλής τον έφορο των συλλογών της Μέσης Ανατολής.
Η επιστροφή δεν είναι μόνιμη, αφού θα παραμείνει στο Εθνικό Μουσείο του Ιράν, μόνο για τέσσερις μήνες. “Η περίοδος των τεσσάρων μηνών είναι μία σπουδαία ευκαιρία για όλους τους Ιρανούς που ενδιαφέρονται να δουν τον κύλινδρο”, δήλωσε ο επικεφαλής του Εθνικού Μουσείου του Ιράν Αζαντέχ
Ανακαλύφθηκε στην περιοχή της Βαβυλώνας το 1878, από τον ασσύριο αρχαιολόγο Χορμούζν Ρασάμ, στα θεμέλια του ναού Εσαγίλα, του κύριου ναού της Βαβυλώνας, μέσα στον οποίο είχε τοποθετηθεί. Ο κύλινδρος έχει μήκος 23 εκτοστά και διάμετρο 11 εκατοστά ενώ χρονολογείται περί τα 539 π.Χ., χρονιά που ο βασιλιάς των Περσών Κύρος ο Μεγάλος, κατέλαβε την Βαβυλώνα και ανέτρεψε τον βασιλιά της Ναβονίδη. Στο κείμενο του κυλίνδρου, ο Κύρος καταγγέλλει τον Ναβονίδη ενώ περιγράφει πως ο ίδιος βελτίωσε τη ζωή των πολιτών της Βαβυλώνας.
Το κείμενο του κυλίνδρου
Γραμμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο, διαβάζουμε:
“Είμαι ο Κύρος, o βασιλιάς του κόσμου, o μεγάλος βασιλιάς, o δυνατός βασιλιάς, βασιλιάς της Βαβυλώνας, o βασιλιάς των Σουμέριων και των Ακκάδων, o βασιλιάς των τεσσάρων τετάρτων γιος του Καμβύση, του μεγάλου βασιλιά, του βασιλιά του Ανσάν, εγγονός του Κύρου, μεγάλου βασιλιά, βασιλιά του Ανσάν, απόγονος του Τεΐσπή, μεγάλου βασιλιά, βασιλιά του Ανσάν, από αιώνια γραμμή μοναρχών, των οποίων την ηγεσία αγάπησαν ο Μπελ και ο Ναμπού, των οποίων την μοναρχία επιθυμούν για να ευφρανθεί η καρδιά τους.
Όταν εισήλθα στην Βαβυλώνα με ειρηνικό τρόπο, εγώ ο πρίγκιπας της ειρήνης, ανέλαβα την κατοικία μου στο βασιλικό παλάτι μέσα σε χαρά και ευτυχία. Ο Μαρδούκ, ο μεγάλος Κύριος, καθιέρωσε ως μοίρα για εμένα μια μεγαλόψυχη καρδιά που αγαπά την Βαβυλώνα, και ανταποκρίνομαι καθημερινά στη λατρεία του”.
Ακολούθως περιγράφονται τα διατάγματα που εξέδωσε ο Κύρος για την επιστροφή των εικόνων των θεών στους ναούς κάθε υποτεταγμένου λαού, ενώ αναφέρονται και τα μέτρα που πήρε για να βοηθήσει την αποκατάσταση των ναών και την επιστροφή των ανθρώπων στις πατρίδες τους.
Το Βρετανικό Μουσείο και το αίτημα επιστροφής στην πατρίδα του!
Το σπάνιο αυτό αρχαίο αντικείμενο, τις τελευταίες δεκαετίες είχε μεταφερθεί στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι το έκθεμα ανήκει στο Ιράν, αλλά μεταφέρθηκε στη Βρετανία με εντελώς αποικιοκρατικές αντιλήψεις.
Γι αυτό και ο Οργανισμός Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Ιράν, ζήτησε από τους υπεύθυνους του Μουσείου να το επιστρέψουν στην πατρίδα του! Εκείνοι διαβεβαίωσαν ότι έβλεπαν με θετική διάθεση ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά ο χρόνος κυλούσε χωρίς κάποια ουσιαστική κίνηση.
Αυτό είχε οδηγήσει τον Οκτώβριο του 2009, σε σκληρές ανακοινώσεις που μεταξύ άλλων ανέφεραν : “Το Ιράν σκέφτεται να κόψει τους δεσμούς του με το Βρετανικό Μουσείο αλλά και να ζητήσει από Διεθνείς Οργανισμούς, όπως η UNESCO, να επανεξετάσουν τις δικές τους σχέσεις μαζί του, αν το Μουσείο δεν τηρήσει την υπόσχεσή του να επιστρέψει έναν αρχαίο περσικό θησαυρό εκεί που ανήκει”.
Λίγο αργότερα το Ιράν είχε απαιτήσει από το Βρεατνικό Μουσείο αποζημίωση 300.000 δολαρίων αφού όπως είχαν ανακοίνωσει αξιωματούχοι της χώρας, αυτό ήταν το ποσό που δαπανήθηκε προκειμένου να εκτεθεί ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός θησαυρός.
Σήμερα ο πήλινος κύλινδρος, βρίσκεται επιτέλους στην χώρα του, όπου έφτασε συνοδευόμενος από αντιπροσωπεία του Βρετανικού Μουσείου με επικεφαλής τον έφορο των συλλογών της Μέσης Ανατολής.
Η επιστροφή δεν είναι μόνιμη, αφού θα παραμείνει στο Εθνικό Μουσείο του Ιράν, μόνο για τέσσερις μήνες. “Η περίοδος των τεσσάρων μηνών είναι μία σπουδαία ευκαιρία για όλους τους Ιρανούς που ενδιαφέρονται να δουν τον κύλινδρο”, δήλωσε ο επικεφαλής του Εθνικού Μουσείου του Ιράν Αζαντέχ
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
Ένας γιατρός γράφει...
Δεν έχει ανάγκη επαινετικών σχολίων και περγαμηνών για τις υπηρεσίες που πρόσφερε σαν παιδίατρος και περιβαλλοντολόγος, επί σαράντα πέντε συναπτά έτη, στο Βόλο και στη Μαγνησία, ο αγαπητός παιδίατρος Θεόδωρος Περράκης. Η τοπική μας κοινωνία, εδώ και χρόνια έχει αναγνωρίσει και καταξιώσει το έργο του.
Την Δευτέρα 28-11-2011 στη κατάμεστη αίθουσα της ¨Εξωραϊστικής¨ Βόλου μέσα σε μια ζεστή ατμόσφαιρα, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Περράκη με τίτλο : ¨Τα δημοσιευμένα¨ και υπότιτλο ¨Τα παιδιά μας και εμείς στο περιβάλλον της Μαγνησίας¨. Το βιβλίο προλόγισαν οι Πανεπιστημιακοί καθηγητές κ.κ. Γουργουλιάνης και Αναγνωστάκης. Στη συνέχεια ο συγγραφέας μίλησε για το βιβλίο του, που εκφράζει τις κοινωνικές ευαισθησίες και τους προβληματισμούς του πάνω στα καυτά θέματα της καθημερινότητας και κάνει τις εναλλακτικές κατά περίπτωση προτάσεις του. Μετά την παρουσίαση του βιβλίου, μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από το προσωπικό αρχείο του γιατρού ένα πλούσιο απεικονιστικό υλικό, στο οποίο ιδιαίτερα εντυπωσιάζουν οι τετράχρωμες φωτογραφίες και εκείνες από τις υπόγειες λήψεις στα νερά του Παγασητικού.
Αγαπητέ γιατρέ συνέχισε να γράφεις. Το αναγνωστικό κοινό σε διαβάζει γιατί ο γραπτός σου λόγος είναι εμπεριστατωμένος, ουσιώδης και ειλικρινής.
Τις περασμένες δεκαετίες ο αείμνηστος γιατρός Νίκος Ζακόπουλος μας είχε ¨κερδίσει¨ με τα βιβλία του. Σήμερα ο φίλος γιατρός Θεόδωρος Περράκης μας έχει κατακτήσει με τα γλαφυρά και εκλεκτά κείμενά του.
Βόλος 4-12-2011
Βασίλης Παλαμηδάς .
Την Δευτέρα 28-11-2011 στη κατάμεστη αίθουσα της ¨Εξωραϊστικής¨ Βόλου μέσα σε μια ζεστή ατμόσφαιρα, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Περράκη με τίτλο : ¨Τα δημοσιευμένα¨ και υπότιτλο ¨Τα παιδιά μας και εμείς στο περιβάλλον της Μαγνησίας¨. Το βιβλίο προλόγισαν οι Πανεπιστημιακοί καθηγητές κ.κ. Γουργουλιάνης και Αναγνωστάκης. Στη συνέχεια ο συγγραφέας μίλησε για το βιβλίο του, που εκφράζει τις κοινωνικές ευαισθησίες και τους προβληματισμούς του πάνω στα καυτά θέματα της καθημερινότητας και κάνει τις εναλλακτικές κατά περίπτωση προτάσεις του. Μετά την παρουσίαση του βιβλίου, μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από το προσωπικό αρχείο του γιατρού ένα πλούσιο απεικονιστικό υλικό, στο οποίο ιδιαίτερα εντυπωσιάζουν οι τετράχρωμες φωτογραφίες και εκείνες από τις υπόγειες λήψεις στα νερά του Παγασητικού.
Αγαπητέ γιατρέ συνέχισε να γράφεις. Το αναγνωστικό κοινό σε διαβάζει γιατί ο γραπτός σου λόγος είναι εμπεριστατωμένος, ουσιώδης και ειλικρινής.
Τις περασμένες δεκαετίες ο αείμνηστος γιατρός Νίκος Ζακόπουλος μας είχε ¨κερδίσει¨ με τα βιβλία του. Σήμερα ο φίλος γιατρός Θεόδωρος Περράκης μας έχει κατακτήσει με τα γλαφυρά και εκλεκτά κείμενά του.
Βόλος 4-12-2011
Βασίλης Παλαμηδάς .
Ο δάσκαλος Κώστας Πατρίκος
Το δάσκαλο Κώστα Πατρίκο τον γνώρισε η Βολιώτικη κοινωνία, όχι μόνο με την κύρια ιδιότητα του εκπαιδευτικού, που άφησε αξιόπιστα σημάδια του καλού δάσκαλου και παιδαγωγού σε πολλά σχολεία της πόλης μας, καθώς και της ιδιαίτερης πατρίδας του το Τρίκερι, αλλά τον γνώρισε και τον καταξίωσε ως πολυπτράγμο να και ανήσυχο εργάτη του λόγου και της γραφίδας. Οι αναγνώστες του ημερήσιου και περιοδικού τύπου της πόλης μας, εδώ και αρκετά χρόνια, σχεδόν κάθε Κυριακή, είχαν μια επικοινωνία με τον αξέχαστο Κώστα, μέσα από τις πολλές γραπτές του δημιουργίες. Σελίδες της τοπικής μας ιστορίας, βιβλιοκρισίες, καλλιτεχνικά θέματα, εκθέσεις και πολλά άλλα. Κείμενα όχι μόνο τοπικού ενδιαφέροντος, αλλά και με πανελλήνια εμβέλεια.
Συμπολίτης μας, που αφού πρόσφερε για τρεις και πλέον δεκαετίες τις πολύτιμες υπηρεσίες του στα διάφορα σχολεία, η συνταξιοδότησή του δεν ανέκοψε τις πνευματικές του ανησυχίες και τις ερευνητικές του διαθέσεις. Αγαπητός, προσήνης, ευχάριστος στις συντροφικές συνάξεις, με το πηγαίο χιούμορ, κέρδισε την εμπιστοσύνη και την αγάπη όχι μόνο των φίλων και εχθρών, αλλά και των ανθρώπων, που παρακολουθούσαν την πορεία του. Γι’αυτό και ο ξαφνικός και αναπάντεχος χαμός του σκόρπισε θλίψη και άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην τοπική μας κοινωνία.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 28-11-2011 .
Συμπολίτης μας, που αφού πρόσφερε για τρεις και πλέον δεκαετίες τις πολύτιμες υπηρεσίες του στα διάφορα σχολεία, η συνταξιοδότησή του δεν ανέκοψε τις πνευματικές του ανησυχίες και τις ερευνητικές του διαθέσεις. Αγαπητός, προσήνης, ευχάριστος στις συντροφικές συνάξεις, με το πηγαίο χιούμορ, κέρδισε την εμπιστοσύνη και την αγάπη όχι μόνο των φίλων και εχθρών, αλλά και των ανθρώπων, που παρακολουθούσαν την πορεία του. Γι’αυτό και ο ξαφνικός και αναπάντεχος χαμός του σκόρπισε θλίψη και άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην τοπική μας κοινωνία.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 28-11-2011 .
Άντλησα τη δύναμη
Στην επέτειο των χρυσών γάμων τους, ο Τσώρτσιλ εκλήθη να γράψει ¨δυο λόγια¨ στο αναμνηστικό άλμπουμ, που κρατούσε η σύζυγός του. Έ Άντλησα τη δύναμη
γραψε . ¨ Εδώ σ’αυτό το σαλόνι πριν 50 χρόνια είπα ένα μεγάλο ΝΑΙ σε δεσμό. Στα δεσμά του γάμου. Και μένοντας πιστός στα ιερά αυτά όσια άντλησα τη δύναμη για να αντιτάξω ένα μεγάλο ΟΧΙ στην τυραννία του φασισμού. Το υπέγραψε και τόδωσε στη γηραιά σύζυγό του, που το διάβασε δακρυσμένη.
γραψε . ¨ Εδώ σ’αυτό το σαλόνι πριν 50 χρόνια είπα ένα μεγάλο ΝΑΙ σε δεσμό. Στα δεσμά του γάμου. Και μένοντας πιστός στα ιερά αυτά όσια άντλησα τη δύναμη για να αντιτάξω ένα μεγάλο ΟΧΙ στην τυραννία του φασισμού. Το υπέγραψε και τόδωσε στη γηραιά σύζυγό του, που το διάβασε δακρυσμένη.
Η 28η Oκτωβρίου 1940, ξεχωριστή μέρα
Tην 28η Oκτωβρίου 1940, δεκατέσσερις μήνες αφότου είχε αρχίσει ο απαίσιος ορυμαγδός του πολέμου και βρίσκονταν υποταγμένοι στην εμφανιζόμενη αήττητη Γερμανία ιστορικοί λαοί της Eυρώπης, και όταν υπήρχε ο λεγόμενος Αξων Γερμανίας - Iταλίας, δηλαδή συμμαχία δύο μεγάλων κρατών με πολίτευμα στυγνής δικτατορίας, δέχθηκε η Eλλάς το ιταμό τελεσίγραφο για υποταγή από τη σύμμαχο της Γερμανίας, Iταλία.
O τότε πρωθυπουργός της Eλλάδος, Iωάννης Mεταξάς, απάντησε με ανένδοτη άρνηση, όπως υπαγόρευαν η αξιοπρέπεια και η παράδοση της Eλλάδος. Aλλά έξοχη στην Ιστορία προβάλλει και η συμπεριφορά του ελληνικού λαού τότε. Aναδείχθηκε πολιτικά ωριμότατος και ηθικά βαθύπλουτος. Παρά την αντίθεσή του προς την παράνομη κυβέρνηση Mεταξά, ενστερνίσθηκε την αρνητική απάντηση του πρωθυπουργού στο ιταλικό τελεσίγραφο και παρουσίασε θαυμαστή ομοψυχία και ηρωική έξαρση, όσον ίσως ουδέποτε άλλοτε. Aξίζει να επισημανθεί ότι και ο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος, Zαχαριάδης, φυλακισμένος τότε από την κυβέρνηση Mεταξά, έστειλε από τη φυλακή μήνυμα προς τους κομμουνιστές να αγωνισθούν στην πρώτη γραμμή εναντίον των εισβολέων ή και ότι γηραιές γυναίκες στα γηροκομεία έπλεκαν μάλλινα για τους εκτεθειμένους σε αφόρητο ψύχος στρατιώτες επάνω στα ηπειρωτικά βουνά. Eνείχε αλήθεια το αυθημερόν διάγγελμα του βασιλέως, συνταγμένο από τον Γεώργιο Σεφέρη, τον βραβευμένο αργότερα με βραβείο Νομπέλ, διπλωματικό υπάλληλο το 1940, αλλά διάσημο ήδη ποιητή. Παραθέτω από μνήμης: «Σύσσωμος ο ελληνικός λαός αμύνεται από της πρωίας του πατρίου εδάφους, μέχρι της τελικής νίκης».
* O κ. K. I. Δεσποτόπουλος είναι ακαδημαϊκός, πρώην υπουργός Παιδείας.
O τότε πρωθυπουργός της Eλλάδος, Iωάννης Mεταξάς, απάντησε με ανένδοτη άρνηση, όπως υπαγόρευαν η αξιοπρέπεια και η παράδοση της Eλλάδος. Aλλά έξοχη στην Ιστορία προβάλλει και η συμπεριφορά του ελληνικού λαού τότε. Aναδείχθηκε πολιτικά ωριμότατος και ηθικά βαθύπλουτος. Παρά την αντίθεσή του προς την παράνομη κυβέρνηση Mεταξά, ενστερνίσθηκε την αρνητική απάντηση του πρωθυπουργού στο ιταλικό τελεσίγραφο και παρουσίασε θαυμαστή ομοψυχία και ηρωική έξαρση, όσον ίσως ουδέποτε άλλοτε. Aξίζει να επισημανθεί ότι και ο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος, Zαχαριάδης, φυλακισμένος τότε από την κυβέρνηση Mεταξά, έστειλε από τη φυλακή μήνυμα προς τους κομμουνιστές να αγωνισθούν στην πρώτη γραμμή εναντίον των εισβολέων ή και ότι γηραιές γυναίκες στα γηροκομεία έπλεκαν μάλλινα για τους εκτεθειμένους σε αφόρητο ψύχος στρατιώτες επάνω στα ηπειρωτικά βουνά. Eνείχε αλήθεια το αυθημερόν διάγγελμα του βασιλέως, συνταγμένο από τον Γεώργιο Σεφέρη, τον βραβευμένο αργότερα με βραβείο Νομπέλ, διπλωματικό υπάλληλο το 1940, αλλά διάσημο ήδη ποιητή. Παραθέτω από μνήμης: «Σύσσωμος ο ελληνικός λαός αμύνεται από της πρωίας του πατρίου εδάφους, μέχρι της τελικής νίκης».
* O κ. K. I. Δεσποτόπουλος είναι ακαδημαϊκός, πρώην υπουργός Παιδείας.
Οι κυβερνήσεις συν. μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδος
Η μεταβατική κυβέρνηση «ευρύτερης συνεργασίας», όπως τη χαρακτήρισε ο εντολοδόχος πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος στις πρώτες του δηλώσεις, είναι η έβδομη με τέτοια χαρακτηριστικά στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας. Για διαφορετικούς λόγους έχουν συγκροτηθεί, τις τελευταίες δεκαετίες, ως αποτέλεσμα συνεργασίας ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων, έξι κυβερνησεις συνεργασίας: η οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα, η κυβέρνηση Τζανή Τζανετάκη, η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, η μεταβατική κυβέρνηση συνεργασίας του Κέντρου με την ΕΡΕ, τις παραμονές του χουντικού πραξικοπήματος, η λεγόμενη «επτακέφαλος κυβέρνηση» του Δημητρίου Μάξιμου, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου, αμέσως με την Κατοχή.
Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι, εξάλλου, ο τρίτος πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, που ηγείται κυβέρνησης. Ο πρώτος ήταν ο Αλέξανδρος Διομήδης, που ανέλαβε για έξι μήνες τα ηνία της κυβέρνησης Σοφούλη μετά τον θάνατο του τελευταίου τον Ιούνιο του 1949 και ακολούθησε ο Ξενοφών Ζολώτας το 1989. Τραπεζίτες, αλλά στη διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, ήταν επίσης ο Δημήτριος Μάξιμος που έγινε πρωθυπουργός κυβέρνησης συνεργασίας, καθώς και ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος που ως υποδιοικητής, ανέλαβε την πρωθυπουργία στην υπηρεσιακή -προεκλογική- κυβέρνηση του 1964, καθώς και τη «μεταβατική» κυβέρνηση συνεργασίας που σχημάτισαν, το 1966, μετά την Αποστασία, οι ηγέτες της Ένωσης Κέντρου και της ΕΡΕ.
Η οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα ήταν και η μοναδική έως σήμερα, στην οποία συνεργάσθηκαν τα δύο κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας κατά χρονολογική σειρά ήταν:
- Κυβέρνησις Εθνικής Ενότητος Γεωργίου Παπανδρέου (18 Οκτωβρίου 1944 - 3 Ιανουαρίου 1945).
Σχηματίστηκε μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική Γερμανία και, μεταξύ άλλων, συμμετείχαν οι Αλέξανδρος Σβώλος, Ηλίας Τσιριμώκος, Στέφανος Στεφανόπουλος και Θεμιστοκλής Τσάτσος. Περίπου δύο μήνες μετά την ορκωμοσία της ξεκίνησαν οι ένοπλες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στην Αθήνα ανάμεσα στην κομμουνιστική αριστερά και τις βρετανικές και κυβερνητικές δυνάμεις και έμειναν γνωστές στην ιστορία ως «Δεκεμβριανά». Τα «Δεκεμβριανά» ήταν και η βασική αιτία της πτώσης της κυβέρνησης.
- Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου (24 Ιανουαρίου 1947 - 29 Αυγούστου 1947).
Ο διατελέσας κατά το παρελθόν διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Δημήτριος Μάξιμος (στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκε το «ομώνυμο» σημερινό κυβερνητικό Μέγαρο) ορίσθηκε εξωκοινουβουλευτικός πρωθυπουργός κυβέρνησης συνασπισμού, που συγκροτήθηκε απ' όλα τα κόμματα της Βουλής με σκοπό την αντιμετώπιση της «κομμουνιστικής απειλής». Εξαιτίας της πολυκομματικής στήριξης, στην ιστορία έμεινε γνωστή ως «Επτακέφαλος Κυβέρνησις». Μεταξύ άλλων συμμετείχαν οι Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Σοφοκλής Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Παπανδρέου, Παναγιώτης Κανελλόπουλος και Ναπολέων Ζέρβας. Στη διάρκεια της επτάμηνης θητείας της, η Βρετανία ανακοίνωσε την αποχώρηση των στρατευμάτων της από την Ελλάδα και ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν το περίφημο δόγμα του, με το οποίο εγκαινιάστηκε η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου.
- Κυβέρνηση Ιωάννη Παρασκευόπουλου (22 Δεκεμβρίου 1966 - 3 Απριλίου 1967).
Κατόπιν συμφωνίας των ηγετών της Ένωσης Κέντρου Γεωργίου Παπανδρέου και της ΕΡΕ Παναγιώτη Κανελλόπουλου, τερματίσθηκε η περίοδο της Αποστασίας που είχε ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 1965, και ο βασιλιάς ανέθεσε, στις 22 Δεκεμβρίου 1966, το σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης στον Ιωάννη Παρασκευόπουλο που έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης. Δεν ολοκλήρωσε, ωστόσο, το χρονοδιάγραμμα που είχε στη διάθεσή της, καθώς στις 3 Απριλίου, η ΕΡΕ ήρε την εμπιστοσύνη της και ο βασιλιάς ανέθεσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος έμεινε 18 ημέρες στην εξουσία, από την οποία τον ανέτρεψαν οι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου.
- Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας Κωνσταντίνου Καραμανλή (24 Ιουλίου 1974 - 21 Νοεμβρίου 1974).
Σχηματίστηκε μετά την πτώση της δικτατορίας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από στελέχη των προδιδακτορικών κομμάτων ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου και μέλη του αντιδιδακτορικού αγώνα. Συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, οι Ξενοφών Ζολώτας, Γεώργιος Μαύρος, Ευάγγελος Αβέρωφ, Γεώργιος Ράλλης και Κωνσταντίνος Τσάτσος. Στο διάστημα της τετράμηνης θητείας της σημειώθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Έναν μήνα πριν από την ολοκλήρωση του έργου της αντικαταστάθηκαν 13 υπουργοί και υφυπουργοί, που επρόκειτο να πολιτευθούν. Ο βίος της ολοκληρώθηκε με τη διενέργεια των εκλογών από τις οποίες αναδείχθηκε η πρώτη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας την περίοδο της μεταπολίτευσης.
- Κυβέρνηση ΝΔ και Συνασπισμού της Αριστεράς, υπό τον Τζανή Τζανετάκη (2 Ιουλίου 1989 11 Οκτωβρίου 1989). Σχηματίστηκε υπό το τότε ηγετικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας μετά τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989, από τις οποίες δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αρχιτέκτονες του κυβερνητικού συνασπισμού ήταν ο τότε πρόεδρος της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και οι ηγέτες της αριστεράς Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος. Η κυβέρνηση Τζανετάκη συγκροτήθηκε με σύνθημα την «κάθαρση» και κύριο σκοπό την ενδεχόμενη παραπομπή από τη Βουλή του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και μελών της κυβέρνησής του στο ειδικό δικαστήριο για σειρά σκανδάλων. Η προκήρυξη νέων εκλογών, χωρίς τον σχηματισμό κυβέρνησης, θα σήμαινε αυτομάτως και την παραγραφή των αδικημάτων.
- Οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα (23 Νοεμβρίου 1989 - 11 Απριλίου 1990).
Προέκυψε από τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, κατά τις οποίες η ΝΔ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, αλλά χωρίς αυτοδυναμία. Στην οικουμενική κυβέρνηση συμμετείχαν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, δηλαδή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο -τότε- ενιαίος Συνασπισμός. Παρά την ευρύτατη πλειοψηφία των 297 εδρών, που διέθετε στη Βουλή, η περίοδος της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα χαρακτηρίστηκε από ακυβερνησία, εξαιτίας της οποίας η χώρα απειλήθηκε από βαθιά οικονομική κρίση.
Κοινό χαρακτηριστικό και των έξι αυτών κυβερνήσεων ευρύτερης συνεργασίας είναι ο βραχύβιος χαρακτήρας τους.
Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι, εξάλλου, ο τρίτος πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, που ηγείται κυβέρνησης. Ο πρώτος ήταν ο Αλέξανδρος Διομήδης, που ανέλαβε για έξι μήνες τα ηνία της κυβέρνησης Σοφούλη μετά τον θάνατο του τελευταίου τον Ιούνιο του 1949 και ακολούθησε ο Ξενοφών Ζολώτας το 1989. Τραπεζίτες, αλλά στη διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, ήταν επίσης ο Δημήτριος Μάξιμος που έγινε πρωθυπουργός κυβέρνησης συνεργασίας, καθώς και ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος που ως υποδιοικητής, ανέλαβε την πρωθυπουργία στην υπηρεσιακή -προεκλογική- κυβέρνηση του 1964, καθώς και τη «μεταβατική» κυβέρνηση συνεργασίας που σχημάτισαν, το 1966, μετά την Αποστασία, οι ηγέτες της Ένωσης Κέντρου και της ΕΡΕ.
Η οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα ήταν και η μοναδική έως σήμερα, στην οποία συνεργάσθηκαν τα δύο κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας κατά χρονολογική σειρά ήταν:
- Κυβέρνησις Εθνικής Ενότητος Γεωργίου Παπανδρέου (18 Οκτωβρίου 1944 - 3 Ιανουαρίου 1945).
Σχηματίστηκε μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική Γερμανία και, μεταξύ άλλων, συμμετείχαν οι Αλέξανδρος Σβώλος, Ηλίας Τσιριμώκος, Στέφανος Στεφανόπουλος και Θεμιστοκλής Τσάτσος. Περίπου δύο μήνες μετά την ορκωμοσία της ξεκίνησαν οι ένοπλες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στην Αθήνα ανάμεσα στην κομμουνιστική αριστερά και τις βρετανικές και κυβερνητικές δυνάμεις και έμειναν γνωστές στην ιστορία ως «Δεκεμβριανά». Τα «Δεκεμβριανά» ήταν και η βασική αιτία της πτώσης της κυβέρνησης.
- Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου (24 Ιανουαρίου 1947 - 29 Αυγούστου 1947).
Ο διατελέσας κατά το παρελθόν διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Δημήτριος Μάξιμος (στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκε το «ομώνυμο» σημερινό κυβερνητικό Μέγαρο) ορίσθηκε εξωκοινουβουλευτικός πρωθυπουργός κυβέρνησης συνασπισμού, που συγκροτήθηκε απ' όλα τα κόμματα της Βουλής με σκοπό την αντιμετώπιση της «κομμουνιστικής απειλής». Εξαιτίας της πολυκομματικής στήριξης, στην ιστορία έμεινε γνωστή ως «Επτακέφαλος Κυβέρνησις». Μεταξύ άλλων συμμετείχαν οι Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Σοφοκλής Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Παπανδρέου, Παναγιώτης Κανελλόπουλος και Ναπολέων Ζέρβας. Στη διάρκεια της επτάμηνης θητείας της, η Βρετανία ανακοίνωσε την αποχώρηση των στρατευμάτων της από την Ελλάδα και ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν το περίφημο δόγμα του, με το οποίο εγκαινιάστηκε η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου.
- Κυβέρνηση Ιωάννη Παρασκευόπουλου (22 Δεκεμβρίου 1966 - 3 Απριλίου 1967).
Κατόπιν συμφωνίας των ηγετών της Ένωσης Κέντρου Γεωργίου Παπανδρέου και της ΕΡΕ Παναγιώτη Κανελλόπουλου, τερματίσθηκε η περίοδο της Αποστασίας που είχε ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 1965, και ο βασιλιάς ανέθεσε, στις 22 Δεκεμβρίου 1966, το σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης στον Ιωάννη Παρασκευόπουλο που έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης. Δεν ολοκλήρωσε, ωστόσο, το χρονοδιάγραμμα που είχε στη διάθεσή της, καθώς στις 3 Απριλίου, η ΕΡΕ ήρε την εμπιστοσύνη της και ο βασιλιάς ανέθεσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος έμεινε 18 ημέρες στην εξουσία, από την οποία τον ανέτρεψαν οι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου.
- Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας Κωνσταντίνου Καραμανλή (24 Ιουλίου 1974 - 21 Νοεμβρίου 1974).
Σχηματίστηκε μετά την πτώση της δικτατορίας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από στελέχη των προδιδακτορικών κομμάτων ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου και μέλη του αντιδιδακτορικού αγώνα. Συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, οι Ξενοφών Ζολώτας, Γεώργιος Μαύρος, Ευάγγελος Αβέρωφ, Γεώργιος Ράλλης και Κωνσταντίνος Τσάτσος. Στο διάστημα της τετράμηνης θητείας της σημειώθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Έναν μήνα πριν από την ολοκλήρωση του έργου της αντικαταστάθηκαν 13 υπουργοί και υφυπουργοί, που επρόκειτο να πολιτευθούν. Ο βίος της ολοκληρώθηκε με τη διενέργεια των εκλογών από τις οποίες αναδείχθηκε η πρώτη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας την περίοδο της μεταπολίτευσης.
- Κυβέρνηση ΝΔ και Συνασπισμού της Αριστεράς, υπό τον Τζανή Τζανετάκη (2 Ιουλίου 1989 11 Οκτωβρίου 1989). Σχηματίστηκε υπό το τότε ηγετικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας μετά τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989, από τις οποίες δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αρχιτέκτονες του κυβερνητικού συνασπισμού ήταν ο τότε πρόεδρος της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και οι ηγέτες της αριστεράς Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος. Η κυβέρνηση Τζανετάκη συγκροτήθηκε με σύνθημα την «κάθαρση» και κύριο σκοπό την ενδεχόμενη παραπομπή από τη Βουλή του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και μελών της κυβέρνησής του στο ειδικό δικαστήριο για σειρά σκανδάλων. Η προκήρυξη νέων εκλογών, χωρίς τον σχηματισμό κυβέρνησης, θα σήμαινε αυτομάτως και την παραγραφή των αδικημάτων.
- Οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα (23 Νοεμβρίου 1989 - 11 Απριλίου 1990).
Προέκυψε από τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, κατά τις οποίες η ΝΔ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, αλλά χωρίς αυτοδυναμία. Στην οικουμενική κυβέρνηση συμμετείχαν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, δηλαδή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο -τότε- ενιαίος Συνασπισμός. Παρά την ευρύτατη πλειοψηφία των 297 εδρών, που διέθετε στη Βουλή, η περίοδος της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα χαρακτηρίστηκε από ακυβερνησία, εξαιτίας της οποίας η χώρα απειλήθηκε από βαθιά οικονομική κρίση.
Κοινό χαρακτηριστικό και των έξι αυτών κυβερνήσεων ευρύτερης συνεργασίας είναι ο βραχύβιος χαρακτήρας τους.
Ιχογράφημα αυτοπροσωπείας – Παν. Κατσιρέλος
¨ Ίσως να μην έγραφα ποτέ μου, αν δε με παρακινούσε η ντροπή απέναντι στην ιστορία να το κάνω. Βλέποντας, λοιπόν, να γράφουν και να τυπώνουν άλλοι βιβλία για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, είπα στον εαυτό μου : ¨ Ποιος θα γράψει για τη Νέα Ιωνία Μαγνησίας, τη δεύτερη πατρίδα μου ; ΄Αμα δε το κάνω εγώ, που ζω ακόμα και θα είναι κι από πρώτο χέρι, ποιός άλλος ;
Έτσι, από το 1973 – συνταξιούχος πια – αποφάσισα να γράψω γι’αυτή, αλλά σε είδος μυθιστορίας. Το αφήγημα που βγήκε και κυκλοφόρησε το 1974, ήταν η ¨Στάση Μαυρομάτη¨. Και έτυχε τέτοιας αποδοχής από την κριτική, που ξαφνιάστηκα. Μάλιστα, μου είπαν να συνεχίσω να γράφω, πως έχω υποχρέωση να γράψω, απέναντί τους και για τα ελληνικά γράμματα. Τους έγραψα, φοβάμαι, μήπως τα κατοπινά μου γραπτά δεν αξίζουν και θα ήταν άσκοπο. Πήρα την απάντηση , πως ¨ο άνθρωπος που έγραψε τη ¨Στάση Μαυρομάτη¨, είναι αδύνατον να γράψει παρακατιανά. Αυτό μου έδωσε το θάρρος να συνεχίσω και να εκδώσω σειράν βιβλίων μου, που όλα τους έγιναν ανάρπαστα και γι’αυτό από την αρχή κι’όλας είχαν εξαντληθεί. Βέβαια, τρία τους έχουν βραβευτεί και δύο έχουν επανεκδοθεί για δεύτερη και τρίτη φορά.
Παίρνω από παντού επαίνους, για όλα . Δημοσιεύονται επιφυλλίδες σε εφημερίδες και περιοδικά για την αφεντιά μου. Μου ζητούν συνεντεύξεις δημοσιογράφοι, γίνονται εκδηλώσεις προς τιμήν μου, ομολογώ, πάντα έχω το άγχος μήπως κάποιος γράψει για μένα και με κρίνει αρνητικά ¨ .
.................................
Εισαγωγή από το διήγημα του Π.Κ. οι ¨Ζωντανοί¨
Κλαίω !...
Κλαίω που βλέπω πρόσφυγες, όπου τους βλέπω !...
Γεννήθηκα στη δίνη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στην ελληνικότατη Σμύρνη της Ιωνίας και Τουρκικής κατοχής. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία. Εμείς εκεί, ζήσαμε τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, εγώ παιδάκι. Ζήσαμε με την προδομένη από τους Ευρωπαίους εκστρατεία του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία, με τις ύπουλες ευχές αυτών των ¨μεγάλων δυνάμεων¨. Είδαμε την ολέθρια οπισθοχώρηση των δικών μας στρατιωτών, με πόνο στην καρδιά. Είδαμε τη Σμύρνη μας να καίγεται. Νιώσαμε τρομαγμένοι, πνιγμένοι στα δάκρυα, την Καταστροφή. Κυνηγημένοι, ξεσπιτωμένοι, ματωμένοι, χαροκαμένοι με τις σφαγές των Ρωμιών από τους θηριώδεις φονιάδες Τσέτες, πανικόβλητοι, μόνο με τα ρούχα που φορούσαμε, βρεθήκαμε πρόσφυγες τα γυναικόπαιδα στην ελεύθερη Ελλάδα, να στοιβαχτούμε σε καταυλισμούς πρόχειρους, μακριά από τον όμορφο αγαπημένο μας τόπο μας, χωρίς τον αιχμάλωτο πατέρα μας, σκλάβο του κεμαλικού τουρκικού στρατού. Να πεινάμε, να διψάμε, να πεθαίνουμε αβοήθητοι, με τσιμπλιασμένα τα μάτια από τον πονόματο, από δυσεντερία, τύφο και άλλες επιδημίες. Μα πολλοί μας ζήσαμε. Και με το περιφρονητικό στίγμα του ¨πρόσφυγα¨ στα παραπέρα βήματα της πορείας μας, δημιουργήσαμε. Μεγαλουργήσαμε αλλού. Σταθήκαμε όρθιοι.
Δεν κλαίω για μένα βέβαια πια, για εκείνα στη Σμύρνη και τα κατοπινά. Ο χρόνος βάλσαμο έγινε. Δεν τα ξέχασα όμως. Και είναι αυτά που διηγούμαι εγώ στο βιβλίο μου.
Όμως ξέσπασαν κι άλλοι πόλεμοι : ο ελληνοϊταλικός, που στη μάχη της Τρεμπεσίνας σκοτώθηκε ο αδερφός μου, εγώ γύρισα ζωντανός. Ο φρικαλέος Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Κατοχή. Είδα σκοτωμένους, σκορπισμένα στους δρόμους πτώματα, φοβισμένους ανθρώπους, πεθαμένους από την απάνθρωπη πείνα, που’ναι χειρότερη από το να σκοτωθείς στη μάχη ή να σε εκτελέσουν. Είδα κρεμασμένους από την κτηνωδία των ναζί δημίων του χιτλερικού φασισμού. Με την Απελευθέρωση γνώρισα την τρομοκρατία του εμφύλιου κι όλα τα κακά που γεννάνε τ’ανθρώπινα πάθη, μίση και το απαίσιο συμφέρον. Αυτό το ηλίθιο τρομερό συμφέρον.
Γι’αυτό κλαίω!...
Κλαίω που δεν βλέπω ακόμα έναν πραγματικό πανανθρώπινο πολιτισμό, όπως ταιριάζει με την ανάπτυξη του τεχνικού μας πολιτισμού.
Κλαίω γιατί δεν μπορώ μόνος μου να φτιάξω εγώ έναν ηθικό πολιτισμό.
Και ξέρουμε όλοι μας, υπάρχει κι ο φυσικός θάνατος, που αυτός χλευάζει τους πλεονέχτες ...
Έτσι, από το 1973 – συνταξιούχος πια – αποφάσισα να γράψω γι’αυτή, αλλά σε είδος μυθιστορίας. Το αφήγημα που βγήκε και κυκλοφόρησε το 1974, ήταν η ¨Στάση Μαυρομάτη¨. Και έτυχε τέτοιας αποδοχής από την κριτική, που ξαφνιάστηκα. Μάλιστα, μου είπαν να συνεχίσω να γράφω, πως έχω υποχρέωση να γράψω, απέναντί τους και για τα ελληνικά γράμματα. Τους έγραψα, φοβάμαι, μήπως τα κατοπινά μου γραπτά δεν αξίζουν και θα ήταν άσκοπο. Πήρα την απάντηση , πως ¨ο άνθρωπος που έγραψε τη ¨Στάση Μαυρομάτη¨, είναι αδύνατον να γράψει παρακατιανά. Αυτό μου έδωσε το θάρρος να συνεχίσω και να εκδώσω σειράν βιβλίων μου, που όλα τους έγιναν ανάρπαστα και γι’αυτό από την αρχή κι’όλας είχαν εξαντληθεί. Βέβαια, τρία τους έχουν βραβευτεί και δύο έχουν επανεκδοθεί για δεύτερη και τρίτη φορά.
Παίρνω από παντού επαίνους, για όλα . Δημοσιεύονται επιφυλλίδες σε εφημερίδες και περιοδικά για την αφεντιά μου. Μου ζητούν συνεντεύξεις δημοσιογράφοι, γίνονται εκδηλώσεις προς τιμήν μου, ομολογώ, πάντα έχω το άγχος μήπως κάποιος γράψει για μένα και με κρίνει αρνητικά ¨ .
.................................
Εισαγωγή από το διήγημα του Π.Κ. οι ¨Ζωντανοί¨
Κλαίω !...
Κλαίω που βλέπω πρόσφυγες, όπου τους βλέπω !...
Γεννήθηκα στη δίνη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στην ελληνικότατη Σμύρνη της Ιωνίας και Τουρκικής κατοχής. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία. Εμείς εκεί, ζήσαμε τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, εγώ παιδάκι. Ζήσαμε με την προδομένη από τους Ευρωπαίους εκστρατεία του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία, με τις ύπουλες ευχές αυτών των ¨μεγάλων δυνάμεων¨. Είδαμε την ολέθρια οπισθοχώρηση των δικών μας στρατιωτών, με πόνο στην καρδιά. Είδαμε τη Σμύρνη μας να καίγεται. Νιώσαμε τρομαγμένοι, πνιγμένοι στα δάκρυα, την Καταστροφή. Κυνηγημένοι, ξεσπιτωμένοι, ματωμένοι, χαροκαμένοι με τις σφαγές των Ρωμιών από τους θηριώδεις φονιάδες Τσέτες, πανικόβλητοι, μόνο με τα ρούχα που φορούσαμε, βρεθήκαμε πρόσφυγες τα γυναικόπαιδα στην ελεύθερη Ελλάδα, να στοιβαχτούμε σε καταυλισμούς πρόχειρους, μακριά από τον όμορφο αγαπημένο μας τόπο μας, χωρίς τον αιχμάλωτο πατέρα μας, σκλάβο του κεμαλικού τουρκικού στρατού. Να πεινάμε, να διψάμε, να πεθαίνουμε αβοήθητοι, με τσιμπλιασμένα τα μάτια από τον πονόματο, από δυσεντερία, τύφο και άλλες επιδημίες. Μα πολλοί μας ζήσαμε. Και με το περιφρονητικό στίγμα του ¨πρόσφυγα¨ στα παραπέρα βήματα της πορείας μας, δημιουργήσαμε. Μεγαλουργήσαμε αλλού. Σταθήκαμε όρθιοι.
Δεν κλαίω για μένα βέβαια πια, για εκείνα στη Σμύρνη και τα κατοπινά. Ο χρόνος βάλσαμο έγινε. Δεν τα ξέχασα όμως. Και είναι αυτά που διηγούμαι εγώ στο βιβλίο μου.
Όμως ξέσπασαν κι άλλοι πόλεμοι : ο ελληνοϊταλικός, που στη μάχη της Τρεμπεσίνας σκοτώθηκε ο αδερφός μου, εγώ γύρισα ζωντανός. Ο φρικαλέος Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Κατοχή. Είδα σκοτωμένους, σκορπισμένα στους δρόμους πτώματα, φοβισμένους ανθρώπους, πεθαμένους από την απάνθρωπη πείνα, που’ναι χειρότερη από το να σκοτωθείς στη μάχη ή να σε εκτελέσουν. Είδα κρεμασμένους από την κτηνωδία των ναζί δημίων του χιτλερικού φασισμού. Με την Απελευθέρωση γνώρισα την τρομοκρατία του εμφύλιου κι όλα τα κακά που γεννάνε τ’ανθρώπινα πάθη, μίση και το απαίσιο συμφέρον. Αυτό το ηλίθιο τρομερό συμφέρον.
Γι’αυτό κλαίω!...
Κλαίω που δεν βλέπω ακόμα έναν πραγματικό πανανθρώπινο πολιτισμό, όπως ταιριάζει με την ανάπτυξη του τεχνικού μας πολιτισμού.
Κλαίω γιατί δεν μπορώ μόνος μου να φτιάξω εγώ έναν ηθικό πολιτισμό.
Και ξέρουμε όλοι μας, υπάρχει κι ο φυσικός θάνατος, που αυτός χλευάζει τους πλεονέχτες ...
Αυτοβιογραφία – Ηλίας Λεφούσης (1929-2008)
Τον πατέρα μου τον έλεγαν Χρήστο. Ανθή τη μάνα μου, αδέλφια έξι, αγόρια τέσσερα, θυγατέρες δύο. Γιώργος, Αποστόλης, Κλεομένης, Βασιλική-Κούλα, Ηλίας και Γεωργίτσα, που χάθηκαν, πάνε πολλά χρόνια. Πατρίδα μου η Κερασιά του Βόλου. Σπίτια ως 150, ως 20 χιλιόμετρα από Βόλο. Παιδικά χρόνια δύσκολα, χωράφια κι’ αμπέλια, μεσαίο νοικοκυριό, άνθρωποι αποσταγμένοι, ζωή ταλαιπωρημένη.
Τα αδέλφια Αποστόλης και Κλεομένης, πήρανε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας (1941), κατοχή κατόπι, καιροί μελαγχολικοί, κακουχίες και δυστυχίες. Όλοι μας υπηρετήσαμε την αντίσταση ( 1941-1944), μικροί και μεγάλοι, η απελευθέρωση έπειτα, φυλακωθήκαμε και εξοριστήκαμε, διαλυθήκαμε κατά κράτος. Είμαστε όμως αγαθοί από χαραχτήρα, κακότητες και μίση ανύπαρκτα, με την ευγενέστερη έννοια του όρου.
Στα 1951 που αποφυλακίστηκα από τις φυλακές ανηλίκων της Κηφισιάς, γράφτηκα στο νυχτερινό γυμνάσιο Βόλου – δραματικά χρόνια. Σκηνές απ’τη ζωή μου εκείνων των καιρών, καταχώρησα στο μυθιστόρημά μου ¨ Ασημίνα Λάιου ¨, που βγήκε το 1984 και που έλαβε το Κρατικό βραβείο πεζογραφίας.
Το ίδιο βιβλίο γυρίστηκε στη τηλεόραση – σήριαλ από τον σκηνοθέτη Τάσο Ψαρρά. Μαθητής ακόμη έγραψα το ¨Ένας χειμώνας από τη ζωή μου¨ (1960) . Ως την ώρα που χαράσσω αυτές τις γραμμές (11-5-05) έβγανα 22 βιβλία, ενώ αναμένεται ένα βιβλίο αφιερωμένο στην οικολογία.
Έζησα όλα μου τα χρόνια στο Βόλο, πόλη που τράβηξα πολλά βάσανα, που όμως έγραψα όλα μου τα βιβλία και τα είδα να βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας κατά χιλιάδες. Εδώ έκανα οικογένεια, ό,τι ωραιότερο απόχτησα στη ζωή.
Στα 1966 παντρεύτηκα την Κωστούλα Ν. Αναγνώστου απ’το χωριό μου, κάναμε δύο αγόρια , ο ένας γιατρός, ο άλλος γεωπόνος, Χρήστος και Νίκος. Διατήρησα για πολλά χρόνια ένα επαγγελματικό γραφείο με επιτυχία. Οι νύχτες ήταν αφιερωμένες στο διάβασμα και στο γράψιμο, ο Κύριος ήξερε γιατί. Κάποιους καιρούς έκανα τον ρεπόρτερ στη ¨Θεσσαλία¨, εφημερίδα του Βόλου, επί Αχιλλέα Ορφανίδη – μελαγχολικές εποχές.
Ο Δήμος Βόλου με τίμησε με το μετάλλιο της πόλης για την προσφορά μου στα γράμματα και επίσης το Εργατικό Κέντρο, για το βιβλίο μου ¨ Το εργατικό κίνημα του Βόλου 1881-1936 ¨. Αν και αντιμετώπισα πολλά δεινά σ’αυτή την πόλη, ζω ήρεμα στο σπίτι μου, με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ως άνθρωποι, αν και ζούμε πολλά χρόνια σ’αυτή την πόλη, αντιπροσωπεύουμε έναν παραδοσιακό κόσμο που κουβαλάμε στις πλάτες μας και στην ψυχή μας. Ετούτο το αλαλούμ που ζούμε σήμερα δε το πολυκαταλαβαίνουμε, ζούμε ίσως παράμερα.
Στα βιβλία μου, που έγραψα με πολύ πάθος, κινούνται μεγάλες ομάδες ανθρώπων ή και ολόκληροι λαοί, όπως είναι ο παλιός αγροτικός κόσμος της Θεσσαλίας και οι εργάτες των πόλεων. Αν και πιστεύω πως έγραψα μετά από γίγαντες, επιμένω να λέω πως με τα βιβλία μου έφερα άγνωστα πράγματα στην επιφάνεια, με μια προσωπική γραφή , που ήρθε ύστερα από μεγάλη άσκηση και τα πολλά χρόνια. Δεν δυσκολεύτηκα στις επιλογές των θεμάτων, όσο στη διατύπωση του λόγου. Οι σελίδες που με άνεση διαβάζετε στα βιβλία μου, κρύβουν πολύ μόχθο και γράφτηκαν πολλές φορές, ίσαμε να λάβουν τη μορφή που έχουν.
Στη πόλη που ζω, αν και συχνά φιλέρημος, με γνωρίζουν όλοι ή τουλάχιστον πολλοί. Ακούω καθημερινά ¨καλημέρα σας¨ κ Λεφούση, πως πάμε :¨ Γράφουμε κανά καινούργιο βιβλίο ;¨Δόξασοι ο Θεός, κάτι γίνεται ¨. Άνθρωποι της γειτονιάς και της πόλης. Οι κρυφές χαρές της ζωής, η παρηγοριά της ψυχής. Ο έκτακτος λόγος της καρδιάς. Οι συγγραφείς στην επαρχία λογαριάζονται ως καλοί άνθρωποι, κάτι σαν παπάδες να πούμε.
Θα μπορούσα να κατηγορήσω αυτή την πόλη στο πρόσωπο κάποιων βασανιστών της ζωής, που η μοίρα τους μπερδεύει στα πόδια σου. Μα η πόλη είναι εκείνη που με καλημερίζει κάθε πρωί και με καληνυχτίζει κάθε βράδυ. Κάτω απ’το παραθύρι μου, η νεραντζιά, μου σπάζει τη μύτη με τα λουλούδια της και η βεράντα μου είναι καταστόλιστη απ’τις βουκαμβίλλιες. Τα χρόνια, αντίς να συσσωρεύουν πάθη, είναι λογικότερο να συσσωρεύουν σοφία. Η πόλη που ζω είναι η πόλη μου, είναι ο τόπος μου, που απάγκιασα τα όνειρά μου και έγραψα τα βιβλία μου. Σε ανάσα αναπνοής απ’τις όχθες του Αναύρου, ώρα της άνοιξης, με ξεκουφαίνουν τ’αηδόνια.
Aτενίζοντας πίσω δεν μπορώ να καταλάβω πως μπερδεύτηκα
σ’ετούτη την περιπέτεια με τη λογοτεχνία. Κανονικά θάπρεπε να διάλεγα ένα επάγγελμα, όπως οι νέοι του χωριού μου, αγρότης, τσομπάνος ή κιρατζής, αυτές ήταν οι επιλογές.
Μα όλα τα έφερε τούμπα η φυλακή, που στάθηκε για ελόγου μου ένα μεγάλο σχολείο. Έζησα πέντε χρόνια ανάμεσα σε πολιτικούς κρατούμενους, που κάμποσοι ήταν Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Εκείνοι μου έβαναν το βιβλίο στα χέρια μου και μου άνοιξαν τη μαγεία της γνώσης. Στα 1977 έκανα ένα σπίτι στην Πάνω Κερασιά, στο χωριό μου, την καμένη απ’τους Γερμανούς. Εκεί περνάω τα καλοκαίρια μου. Εκεί έγραψα τα μεγαλύτερα βιβλία μου.
Ο πατέρας μου, μνημείο καρτερικότητας και υπομονής, χαραχτηριστικός τύπος της προπολεμικής μακάριας Ελλάδας,
κουράστηκε πολύ ως να μας μεγαλώσει μια κοπή παιδιά. Δεν μιλάω για τη μάνα μου, που στάθηκε ένας μάρτυρας, ολημερίς να καταγίνεται με το νοικοκυριό και την έγνοια να μας ταΐσει, να μας ποδέσει και να μας βγάλει στον κόσμο. Η λαλιά της ηχούσε ακατάπαυστα στο σπίτι, φωνή καθαρή, περιεχτική και καλομιλημένη, η καρδερίνα. Άξιζε ένα βασίλειο και της χρωστάω πολλά.
Το αποκεί το σόι της, άνθρωποι της γης, ήταν αφοσιωμένοι στα εκκλησιαστικά και τηρούσαν τη θρησκευτική τάξη. Ο παππούς μου Δημήτρης Τσακμάκης καλός νοικοκύρης, ήτανε και ψάλτης και ο μπάρμπας μου ο Θανάσης επίσης αδελφός της μάνας μου. Ψαλτάδες ήταν επίσης απ’το σόι της ο μπάρμπα-Τριαντάφυλλος Αναγνώστου και οι γιοι, Δημήτρης και Νίκος που ήταν πεθερός μου. Ανάμεσά τους και ο πολύκλαυστος δάσκαλος Γιώργος Κολιαμβές, που πέθανε στα 24 του χρόνια, άνθος. Σ’αυτό το περιβάλλον να βάνουμε και τον Αντώνη Κολιαμβέ, τον ερημίτη της Άνω Κερασιάς, που έλαβε μαθήματα στη μεγάλη σχολή του Γένους και που η ζωή του στάθηκε μυστήριο για κείνονε που θα ήθελε να την μελετήσει.
Όλο το σπίτι των Κολιαμβέων , που είναι βαθύ και πολυδαίδαλο, σοι από την πλευρά της μάνας μου, ήταν ένα σόι μυστηριώδες, που χάνεται στο χρόνο και τη σιωπή του. Πάνω στην προσάρτηση της Θεσσαλίας, 1881, τους συναντάμε ως πέντε αδέλφια να διευθύνουν στην Πόλη τα μεγάλα καταστήματα αποικιακών ¨Βόσπορος¨, που αμέσως με την προσάρτηση, τους καταστρέφουν οι Τούρκοι και γυρίζουν στην Κερασιά καραβοτσακισμένοι. Οι άνθρωποι εκείνοι ως κλώνοι του γένους μου άφησαν πίσω τους μια αξιοσέβαστη μνήμη που αξίζει να διατηρηθεί. Οι Κολιαμβέοι ήταν ξεχωριστοί άνδρες, ωραίοι και αριστοκρατικοί στους τρόπους, ακόμα και στις δύσκολες μέρες της ζωής. Η μάνα μου, που είχε μνήμη και ένα καμάρι για το σόι της, μίλαε συχνά για τους Κολιαμβέους, που έζησαν πολλά χρόνια στην ξενιτιά : Αλεξάνδρεια, Πόλη, Βουκουρέστι, Μόσχα και αλλού.
Ανιστορούμε τα κλέη τους. Το δάσκαλο Γιώργο Κολιαμβέ, που πέθανε στα 24 χρόνια του, τον έκλαιγε και τον τραγούδαε ίσαμε που πέθανε κι ίδια.
Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και χαράζω αυτές τις γραμμές στο σπίτι μου, στον Άναυρο του Βόλου, Γαρέφη 4, Τετάρτη 11-5-05. Δεν έχω απαντήσεις μέσα μου. Μπορεί καμιά φορά να χρειαστούν για το άσημο άτομό μου. Προτού κλείσω αυτή τη σελίδα, να χαράξω και κάτι για τους Λεφουσαίους. Στα μητρώα της κοινότητας Μακρινίτσας αναφέρονται δύο καταχωρήσεις : Λεφούσης Δήμος του Κων/νου, έτος γεννήσεως 1880 και Λεφούσης Κωνσταντίνος του Γεωργίου, έτος γεννήσεως 1845.
Για πολλά πράγματα δεν έχω ανταποκρίσεις μέσα μου, με κατέχει βαθιά σιωπή. Ζω πολύ μόνος. Και οι φίλοι χάθηκαν. Απ’την πόλη που βλάστησα, απ’την πόλη που χάθηκα. Το αίνιγμα της ζωής μου : η χειρ μου θα χαθεί η υπογραφή μου θα μείνει.
Βόλος 11-5-2005
Γαρέφη 4 - Άναυρος
Τα αδέλφια Αποστόλης και Κλεομένης, πήρανε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας (1941), κατοχή κατόπι, καιροί μελαγχολικοί, κακουχίες και δυστυχίες. Όλοι μας υπηρετήσαμε την αντίσταση ( 1941-1944), μικροί και μεγάλοι, η απελευθέρωση έπειτα, φυλακωθήκαμε και εξοριστήκαμε, διαλυθήκαμε κατά κράτος. Είμαστε όμως αγαθοί από χαραχτήρα, κακότητες και μίση ανύπαρκτα, με την ευγενέστερη έννοια του όρου.
Στα 1951 που αποφυλακίστηκα από τις φυλακές ανηλίκων της Κηφισιάς, γράφτηκα στο νυχτερινό γυμνάσιο Βόλου – δραματικά χρόνια. Σκηνές απ’τη ζωή μου εκείνων των καιρών, καταχώρησα στο μυθιστόρημά μου ¨ Ασημίνα Λάιου ¨, που βγήκε το 1984 και που έλαβε το Κρατικό βραβείο πεζογραφίας.
Το ίδιο βιβλίο γυρίστηκε στη τηλεόραση – σήριαλ από τον σκηνοθέτη Τάσο Ψαρρά. Μαθητής ακόμη έγραψα το ¨Ένας χειμώνας από τη ζωή μου¨ (1960) . Ως την ώρα που χαράσσω αυτές τις γραμμές (11-5-05) έβγανα 22 βιβλία, ενώ αναμένεται ένα βιβλίο αφιερωμένο στην οικολογία.
Έζησα όλα μου τα χρόνια στο Βόλο, πόλη που τράβηξα πολλά βάσανα, που όμως έγραψα όλα μου τα βιβλία και τα είδα να βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας κατά χιλιάδες. Εδώ έκανα οικογένεια, ό,τι ωραιότερο απόχτησα στη ζωή.
Στα 1966 παντρεύτηκα την Κωστούλα Ν. Αναγνώστου απ’το χωριό μου, κάναμε δύο αγόρια , ο ένας γιατρός, ο άλλος γεωπόνος, Χρήστος και Νίκος. Διατήρησα για πολλά χρόνια ένα επαγγελματικό γραφείο με επιτυχία. Οι νύχτες ήταν αφιερωμένες στο διάβασμα και στο γράψιμο, ο Κύριος ήξερε γιατί. Κάποιους καιρούς έκανα τον ρεπόρτερ στη ¨Θεσσαλία¨, εφημερίδα του Βόλου, επί Αχιλλέα Ορφανίδη – μελαγχολικές εποχές.
Ο Δήμος Βόλου με τίμησε με το μετάλλιο της πόλης για την προσφορά μου στα γράμματα και επίσης το Εργατικό Κέντρο, για το βιβλίο μου ¨ Το εργατικό κίνημα του Βόλου 1881-1936 ¨. Αν και αντιμετώπισα πολλά δεινά σ’αυτή την πόλη, ζω ήρεμα στο σπίτι μου, με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ως άνθρωποι, αν και ζούμε πολλά χρόνια σ’αυτή την πόλη, αντιπροσωπεύουμε έναν παραδοσιακό κόσμο που κουβαλάμε στις πλάτες μας και στην ψυχή μας. Ετούτο το αλαλούμ που ζούμε σήμερα δε το πολυκαταλαβαίνουμε, ζούμε ίσως παράμερα.
Στα βιβλία μου, που έγραψα με πολύ πάθος, κινούνται μεγάλες ομάδες ανθρώπων ή και ολόκληροι λαοί, όπως είναι ο παλιός αγροτικός κόσμος της Θεσσαλίας και οι εργάτες των πόλεων. Αν και πιστεύω πως έγραψα μετά από γίγαντες, επιμένω να λέω πως με τα βιβλία μου έφερα άγνωστα πράγματα στην επιφάνεια, με μια προσωπική γραφή , που ήρθε ύστερα από μεγάλη άσκηση και τα πολλά χρόνια. Δεν δυσκολεύτηκα στις επιλογές των θεμάτων, όσο στη διατύπωση του λόγου. Οι σελίδες που με άνεση διαβάζετε στα βιβλία μου, κρύβουν πολύ μόχθο και γράφτηκαν πολλές φορές, ίσαμε να λάβουν τη μορφή που έχουν.
Στη πόλη που ζω, αν και συχνά φιλέρημος, με γνωρίζουν όλοι ή τουλάχιστον πολλοί. Ακούω καθημερινά ¨καλημέρα σας¨ κ Λεφούση, πως πάμε :¨ Γράφουμε κανά καινούργιο βιβλίο ;¨Δόξασοι ο Θεός, κάτι γίνεται ¨. Άνθρωποι της γειτονιάς και της πόλης. Οι κρυφές χαρές της ζωής, η παρηγοριά της ψυχής. Ο έκτακτος λόγος της καρδιάς. Οι συγγραφείς στην επαρχία λογαριάζονται ως καλοί άνθρωποι, κάτι σαν παπάδες να πούμε.
Θα μπορούσα να κατηγορήσω αυτή την πόλη στο πρόσωπο κάποιων βασανιστών της ζωής, που η μοίρα τους μπερδεύει στα πόδια σου. Μα η πόλη είναι εκείνη που με καλημερίζει κάθε πρωί και με καληνυχτίζει κάθε βράδυ. Κάτω απ’το παραθύρι μου, η νεραντζιά, μου σπάζει τη μύτη με τα λουλούδια της και η βεράντα μου είναι καταστόλιστη απ’τις βουκαμβίλλιες. Τα χρόνια, αντίς να συσσωρεύουν πάθη, είναι λογικότερο να συσσωρεύουν σοφία. Η πόλη που ζω είναι η πόλη μου, είναι ο τόπος μου, που απάγκιασα τα όνειρά μου και έγραψα τα βιβλία μου. Σε ανάσα αναπνοής απ’τις όχθες του Αναύρου, ώρα της άνοιξης, με ξεκουφαίνουν τ’αηδόνια.
Aτενίζοντας πίσω δεν μπορώ να καταλάβω πως μπερδεύτηκα
σ’ετούτη την περιπέτεια με τη λογοτεχνία. Κανονικά θάπρεπε να διάλεγα ένα επάγγελμα, όπως οι νέοι του χωριού μου, αγρότης, τσομπάνος ή κιρατζής, αυτές ήταν οι επιλογές.
Μα όλα τα έφερε τούμπα η φυλακή, που στάθηκε για ελόγου μου ένα μεγάλο σχολείο. Έζησα πέντε χρόνια ανάμεσα σε πολιτικούς κρατούμενους, που κάμποσοι ήταν Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Εκείνοι μου έβαναν το βιβλίο στα χέρια μου και μου άνοιξαν τη μαγεία της γνώσης. Στα 1977 έκανα ένα σπίτι στην Πάνω Κερασιά, στο χωριό μου, την καμένη απ’τους Γερμανούς. Εκεί περνάω τα καλοκαίρια μου. Εκεί έγραψα τα μεγαλύτερα βιβλία μου.
Ο πατέρας μου, μνημείο καρτερικότητας και υπομονής, χαραχτηριστικός τύπος της προπολεμικής μακάριας Ελλάδας,
κουράστηκε πολύ ως να μας μεγαλώσει μια κοπή παιδιά. Δεν μιλάω για τη μάνα μου, που στάθηκε ένας μάρτυρας, ολημερίς να καταγίνεται με το νοικοκυριό και την έγνοια να μας ταΐσει, να μας ποδέσει και να μας βγάλει στον κόσμο. Η λαλιά της ηχούσε ακατάπαυστα στο σπίτι, φωνή καθαρή, περιεχτική και καλομιλημένη, η καρδερίνα. Άξιζε ένα βασίλειο και της χρωστάω πολλά.
Το αποκεί το σόι της, άνθρωποι της γης, ήταν αφοσιωμένοι στα εκκλησιαστικά και τηρούσαν τη θρησκευτική τάξη. Ο παππούς μου Δημήτρης Τσακμάκης καλός νοικοκύρης, ήτανε και ψάλτης και ο μπάρμπας μου ο Θανάσης επίσης αδελφός της μάνας μου. Ψαλτάδες ήταν επίσης απ’το σόι της ο μπάρμπα-Τριαντάφυλλος Αναγνώστου και οι γιοι, Δημήτρης και Νίκος που ήταν πεθερός μου. Ανάμεσά τους και ο πολύκλαυστος δάσκαλος Γιώργος Κολιαμβές, που πέθανε στα 24 του χρόνια, άνθος. Σ’αυτό το περιβάλλον να βάνουμε και τον Αντώνη Κολιαμβέ, τον ερημίτη της Άνω Κερασιάς, που έλαβε μαθήματα στη μεγάλη σχολή του Γένους και που η ζωή του στάθηκε μυστήριο για κείνονε που θα ήθελε να την μελετήσει.
Όλο το σπίτι των Κολιαμβέων , που είναι βαθύ και πολυδαίδαλο, σοι από την πλευρά της μάνας μου, ήταν ένα σόι μυστηριώδες, που χάνεται στο χρόνο και τη σιωπή του. Πάνω στην προσάρτηση της Θεσσαλίας, 1881, τους συναντάμε ως πέντε αδέλφια να διευθύνουν στην Πόλη τα μεγάλα καταστήματα αποικιακών ¨Βόσπορος¨, που αμέσως με την προσάρτηση, τους καταστρέφουν οι Τούρκοι και γυρίζουν στην Κερασιά καραβοτσακισμένοι. Οι άνθρωποι εκείνοι ως κλώνοι του γένους μου άφησαν πίσω τους μια αξιοσέβαστη μνήμη που αξίζει να διατηρηθεί. Οι Κολιαμβέοι ήταν ξεχωριστοί άνδρες, ωραίοι και αριστοκρατικοί στους τρόπους, ακόμα και στις δύσκολες μέρες της ζωής. Η μάνα μου, που είχε μνήμη και ένα καμάρι για το σόι της, μίλαε συχνά για τους Κολιαμβέους, που έζησαν πολλά χρόνια στην ξενιτιά : Αλεξάνδρεια, Πόλη, Βουκουρέστι, Μόσχα και αλλού.
Ανιστορούμε τα κλέη τους. Το δάσκαλο Γιώργο Κολιαμβέ, που πέθανε στα 24 χρόνια του, τον έκλαιγε και τον τραγούδαε ίσαμε που πέθανε κι ίδια.
Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και χαράζω αυτές τις γραμμές στο σπίτι μου, στον Άναυρο του Βόλου, Γαρέφη 4, Τετάρτη 11-5-05. Δεν έχω απαντήσεις μέσα μου. Μπορεί καμιά φορά να χρειαστούν για το άσημο άτομό μου. Προτού κλείσω αυτή τη σελίδα, να χαράξω και κάτι για τους Λεφουσαίους. Στα μητρώα της κοινότητας Μακρινίτσας αναφέρονται δύο καταχωρήσεις : Λεφούσης Δήμος του Κων/νου, έτος γεννήσεως 1880 και Λεφούσης Κωνσταντίνος του Γεωργίου, έτος γεννήσεως 1845.
Για πολλά πράγματα δεν έχω ανταποκρίσεις μέσα μου, με κατέχει βαθιά σιωπή. Ζω πολύ μόνος. Και οι φίλοι χάθηκαν. Απ’την πόλη που βλάστησα, απ’την πόλη που χάθηκα. Το αίνιγμα της ζωής μου : η χειρ μου θα χαθεί η υπογραφή μου θα μείνει.
Βόλος 11-5-2005
Γαρέφη 4 - Άναυρος
Γράμμα στο γιο μου
Παιδί μου,
Ξέρω πως τώρα που αρχίζεις τη ζωή σου, βλέπεις γύρω σου την καταχνιά, ενώ περίμενες την άνοιξη.
Ξέρω πως νοιώθεις οργή γι’ αυτούς που σου εξασφάλισαν ανασφάλεια και φόβο στην αρχή της ζωής σου.
Ξέρω το παράπονο σου γιατί να ζεις σ’ αυτήν την παρακμή.
Ξέρω πως δεν αντέχεις την αδικία, το παράλογο, την απληστία και την κοροϊδία.
Ξέρω πως δεν συγχωρείς αυτούς που έκαναν και κάνουν τα ίδια λάθη συνειδητά και σκόπιμα, υποθηκεύοντας το μέλλον σου.
Ξέρω πως περίμενες τουλάχιστον μια συγγνώμη απ’ αυτούς που σου είπαν ψέματα.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει τιμωρία.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις πια τα μεγάλα λόγια, από όλους.
Ξέρω πως ψάχνεις στηρίγματα.
Ξέρω πως η κοινωνική αδικία σε πληγώνει.
Ξέρω πως μιλάς ψιθυριστά και μυστικά με τους φίλους σου γι’ αυτούς που δεν φταίνε.
Ξέρω πως ψάχνεις και μπορείς να ξαναβρείς πρότυπα και αναφορές.
Ξέρω πως την αμφισβήτηση και την ανασφάλεια μπορείς να τα κάνεις δύναμη δημιουργίας για σένα και τους γύρω σου.
Ξέρω πως θέλεις να φύγεις.
Ξέρω πως προσπαθείς να έχεις το κεφάλι ψηλά.
Ξέρω πως είσαι νέος και δυνατός.
Ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις.
Ένα πράγμα μόνο τολμώ να σε συμβουλεύσω, παιδί μου. Φρόντισε να μπορείς να ορίζεις τον εαυτό σου, μάθε γράμματα και μην αδικήσεις κανένα.
Σου εύχομαι να μη χρειασθεί να στείλεις ένα τέτοιο γράμμα στο δικό σου παιδί.
Σε φιλώ,
Ο πατέρας σου
*Ο Σταύρος Κουμπιάς είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανης.
Απάντηση
· Κε Κουμπιά, με συγκινήσατε πολύ γιατί έχω ένα παιδί, μοναχοκόρη, που βρίσκεται στο Λονδίνο, εξ αρχής για σπουδές και σήμερα μετά από όσα συμβαίνουν, μόνιμος κάτοικος Μ.Βρεττανίας… Μέχρι πέρυσι πίστευα και λαχταρούσα ότι το παιδί μου θα γυρίσει στην χώρα μας να προσφέρει τις γνώσεις του και να ζήσει εδώ. Σήμερα χαίρομαι που δεν είναι εδώ άνεργη, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, χωρίς πίστη! Ειλικρινά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα σκεφτόμουν μ’ αυτόν τον τρόπο, ούτε στους εφιάλτες μου.. Δυστυχώς σήμερα τα παιδιά μας για να ορίζουν τον εαυτό του , για τα καταφέρουν, για να έχουν το κεφάλι ψηλά πρέπει να αφήσουν την χώρα τους… Ας ευχόμαστε μόνον να είναι προσωρινό!!
Απάντηση
· ΚΥΡΙΕ ΚΟΥΜΠΙΑΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΤΕ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΟΛΑ.» ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΔΕΞΟΥ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, ΑΝ ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΩΣ, ΕΧΩ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ »ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ
Απάντηση
· Αγαπητή κ. Ρένα,
Σας ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση την οποία αποδέχομαι και την συνυπογράφω.
Σταύρος Κουμπιάς
Απάντηση
· Κύριε Κουμπιά μπράβο.Ωραίο άρθρο.Συγκινητικό και σοκαριστικό.Αλλά θα μου επιτρέψετε να συμφωνήσω με την Κυρία Ρένα.Μια συγγνώμη από τον Πατέρα ,εκτός ότι θέλει κουράγιο να την ξεστομίσει, δίνει πολύ δύναμη στο παιδί.Ο πατέρας μου αν και μου πρόσφερε τα πάντα δε μου ζήτησε ποτέ συγγνωμη όποτε έφταιγε.Και το χρειαζόμουν.Πόσο μάλλον όταν πλέον με έμαθαν κάθε φορά που σκέφτομαι τη λέξη κοινωνία ασυναίσθητα να προσαρτώ και τις λέξεις κρίση και ύφεση.Ο γιός σας.
Απάντηση
· Μπαμπά….Ξέρω οτι ξέρεις πολλά πράγματα για μένα.Αλλά έπρεπε να ξέρεις ότι δεν θα αδικήσω κανέναν.Θα τους καθαρίσω όλους.
Ξέρω πως τώρα που αρχίζεις τη ζωή σου, βλέπεις γύρω σου την καταχνιά, ενώ περίμενες την άνοιξη.
Ξέρω πως νοιώθεις οργή γι’ αυτούς που σου εξασφάλισαν ανασφάλεια και φόβο στην αρχή της ζωής σου.
Ξέρω το παράπονο σου γιατί να ζεις σ’ αυτήν την παρακμή.
Ξέρω πως δεν αντέχεις την αδικία, το παράλογο, την απληστία και την κοροϊδία.
Ξέρω πως δεν συγχωρείς αυτούς που έκαναν και κάνουν τα ίδια λάθη συνειδητά και σκόπιμα, υποθηκεύοντας το μέλλον σου.
Ξέρω πως περίμενες τουλάχιστον μια συγγνώμη απ’ αυτούς που σου είπαν ψέματα.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει τιμωρία.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις πια τα μεγάλα λόγια, από όλους.
Ξέρω πως ψάχνεις στηρίγματα.
Ξέρω πως η κοινωνική αδικία σε πληγώνει.
Ξέρω πως μιλάς ψιθυριστά και μυστικά με τους φίλους σου γι’ αυτούς που δεν φταίνε.
Ξέρω πως ψάχνεις και μπορείς να ξαναβρείς πρότυπα και αναφορές.
Ξέρω πως την αμφισβήτηση και την ανασφάλεια μπορείς να τα κάνεις δύναμη δημιουργίας για σένα και τους γύρω σου.
Ξέρω πως θέλεις να φύγεις.
Ξέρω πως προσπαθείς να έχεις το κεφάλι ψηλά.
Ξέρω πως είσαι νέος και δυνατός.
Ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις.
Ένα πράγμα μόνο τολμώ να σε συμβουλεύσω, παιδί μου. Φρόντισε να μπορείς να ορίζεις τον εαυτό σου, μάθε γράμματα και μην αδικήσεις κανένα.
Σου εύχομαι να μη χρειασθεί να στείλεις ένα τέτοιο γράμμα στο δικό σου παιδί.
Σε φιλώ,
Ο πατέρας σου
*Ο Σταύρος Κουμπιάς είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανης.
Απάντηση
· Κε Κουμπιά, με συγκινήσατε πολύ γιατί έχω ένα παιδί, μοναχοκόρη, που βρίσκεται στο Λονδίνο, εξ αρχής για σπουδές και σήμερα μετά από όσα συμβαίνουν, μόνιμος κάτοικος Μ.Βρεττανίας… Μέχρι πέρυσι πίστευα και λαχταρούσα ότι το παιδί μου θα γυρίσει στην χώρα μας να προσφέρει τις γνώσεις του και να ζήσει εδώ. Σήμερα χαίρομαι που δεν είναι εδώ άνεργη, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, χωρίς πίστη! Ειλικρινά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα σκεφτόμουν μ’ αυτόν τον τρόπο, ούτε στους εφιάλτες μου.. Δυστυχώς σήμερα τα παιδιά μας για να ορίζουν τον εαυτό του , για τα καταφέρουν, για να έχουν το κεφάλι ψηλά πρέπει να αφήσουν την χώρα τους… Ας ευχόμαστε μόνον να είναι προσωρινό!!
Απάντηση
· ΚΥΡΙΕ ΚΟΥΜΠΙΑΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΤΕ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΟΛΑ.» ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΔΕΞΟΥ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, ΑΝ ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΩΣ, ΕΧΩ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ »ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ
Απάντηση
· Αγαπητή κ. Ρένα,
Σας ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση την οποία αποδέχομαι και την συνυπογράφω.
Σταύρος Κουμπιάς
Απάντηση
· Κύριε Κουμπιά μπράβο.Ωραίο άρθρο.Συγκινητικό και σοκαριστικό.Αλλά θα μου επιτρέψετε να συμφωνήσω με την Κυρία Ρένα.Μια συγγνώμη από τον Πατέρα ,εκτός ότι θέλει κουράγιο να την ξεστομίσει, δίνει πολύ δύναμη στο παιδί.Ο πατέρας μου αν και μου πρόσφερε τα πάντα δε μου ζήτησε ποτέ συγγνωμη όποτε έφταιγε.Και το χρειαζόμουν.Πόσο μάλλον όταν πλέον με έμαθαν κάθε φορά που σκέφτομαι τη λέξη κοινωνία ασυναίσθητα να προσαρτώ και τις λέξεις κρίση και ύφεση.Ο γιός σας.
Απάντηση
· Μπαμπά….Ξέρω οτι ξέρεις πολλά πράγματα για μένα.Αλλά έπρεπε να ξέρεις ότι δεν θα αδικήσω κανέναν.Θα τους καθαρίσω όλους.
Κατάλογος αξιόλογων άρθρων
243 Ίδη
Ακροκανθόσαυρος
Ακρωτήρι Θήρας
Αμέλια Έρχαρτ
Αναμνηστικά κέρματα ευρώ €2
Ανδρέας Μιαούλης
Απολλώνιο πρόβλημα
Απόστολος Παύλος
Αρθούρος Ρεμπώ
Αρχαία Ρώμη
Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος
Ασπασία
Άτταλος Α' της Περγάμου
Άτταλος Β' της Περγάμου
Βύθιση του Κουρσκ
Γάτα
Γιαμάτο (θωρηκτό)
Δημήτριος Γούναρης
Δημήτριος ο Πολιορκητής
Δημώδης βυζαντινή λογοτεχνία
Διάβολος της Τασμανίας
Διατροφή στην αρχαία Ελλάδα
Διγενής Ακρίτας
Διονύσιος Σολωμός
Δολοφονίες γυναικών στη Σιουδάδ Χουάρες
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
Δουλεία στην αρχαία Ελλάδα
Εβδομάδα
Εβραϊκή γλώσσα
Εικονομαχία
Ελευθεροτεκτονισμός
Επαμεινώνδας
Επιχείρηση Ουρανός
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Ερωτόκριτος
Ευμένης Β' της Περγάμου
Ζανζιβαρινή Επανάσταση
Θάλλιο
Θέογνις ο Μεγαρεύς
Ιάννης Ξενάκης
Ίνδιο
Ιρίδιο
Ιστορία της βιολογίας
Ιστορία της Πόλεως Πατρών (βιβλίο)
Ιστορία της εξελικτικής σκέψης
Ιστορία των Εβραίων στην Ελλάδα
Ιωνική Επανάσταση
Ιωάννης Καποδίστριας
Ιωάννης Μεταξάς
Καραβάτζιο
Κατάλογος χρονολογικής ανακάλυψης των πλανητών του Ηλιακού συστήματος και των δορυφόρων τους
Κλάση θωρηκτών Γιαμάτο
Κλασσικά Εικονογραφημένα
Κλεομένης Α' της Σπάρτης
Κλεοπάτρα Ζ' της Αιγύπτου
Κρητική λογοτεχνία της Βενετοκρατίας
Κώδικας (παλαιογραφία)
Λαϊκή Λατινική γλώσσα
Λευκόχρυσος
Μακεδονία (ορολογία)
Μαρκήσιος ντε Σαντ
Μάχη της Μόσχας
Μάχη των Καννών
Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία της Ρωσίας
Μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης 1917
Μεγαρικό ψήφισμα
Μετατόπιση συμφώνων στις γερμανικές γλώσσες
Μπάουχαους
Μπέτι Ντέιβις
Μυκηναϊκός πολιτισμός
Νικολάι Νικολάεβιτς Ραέφσκι
Νιόβιο
Ο Μέγας Ανατολικός
Οκταβιανός Αύγουστος
Ολοκαύτωμα
Ορκάδες
Όσμιο
Ουγκαριτικά θρησκευτικά κείμενα
Ουίλιαμ Μπάντινγκ
Παλλάδιο
Πάπισσα Ιωάννα (μυθιστόρημα)
Πειρατεία στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο
Περικλής
Πνευματική ιδιοκτησία
Προφορά της κλασικής Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας
Πρωτεύοντα
Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης
Πρώτος Κρητικός Πόλεμος
Πύργος Ηλείας
Πύρρος της Ηπείρου
Ρέμπραντ
Ρενέ Ντεκάρτ
Ρήνιο
Ρόδιο
Ρουθήνιο
Σαίρεν Κίρκεγκωρ
Σαμουράι
Σίγκμουντ Φρόυντ
Σφαιρωτό σμήνος
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου
Τρίτη μάχη του Χαρκόβου
Φούγκα
Χειρόγραφο Βόινιτς
Ανακτήθηκε από "http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1:%CE%91%CE%BE%CE%B9%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B1_%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1&oldid=2901010"
Ακροκανθόσαυρος
Ακρωτήρι Θήρας
Αμέλια Έρχαρτ
Αναμνηστικά κέρματα ευρώ €2
Ανδρέας Μιαούλης
Απολλώνιο πρόβλημα
Απόστολος Παύλος
Αρθούρος Ρεμπώ
Αρχαία Ρώμη
Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος
Ασπασία
Άτταλος Α' της Περγάμου
Άτταλος Β' της Περγάμου
Βύθιση του Κουρσκ
Γάτα
Γιαμάτο (θωρηκτό)
Δημήτριος Γούναρης
Δημήτριος ο Πολιορκητής
Δημώδης βυζαντινή λογοτεχνία
Διάβολος της Τασμανίας
Διατροφή στην αρχαία Ελλάδα
Διγενής Ακρίτας
Διονύσιος Σολωμός
Δολοφονίες γυναικών στη Σιουδάδ Χουάρες
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
Δουλεία στην αρχαία Ελλάδα
Εβδομάδα
Εβραϊκή γλώσσα
Εικονομαχία
Ελευθεροτεκτονισμός
Επαμεινώνδας
Επιχείρηση Ουρανός
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Ερωτόκριτος
Ευμένης Β' της Περγάμου
Ζανζιβαρινή Επανάσταση
Θάλλιο
Θέογνις ο Μεγαρεύς
Ιάννης Ξενάκης
Ίνδιο
Ιρίδιο
Ιστορία της βιολογίας
Ιστορία της Πόλεως Πατρών (βιβλίο)
Ιστορία της εξελικτικής σκέψης
Ιστορία των Εβραίων στην Ελλάδα
Ιωνική Επανάσταση
Ιωάννης Καποδίστριας
Ιωάννης Μεταξάς
Καραβάτζιο
Κατάλογος χρονολογικής ανακάλυψης των πλανητών του Ηλιακού συστήματος και των δορυφόρων τους
Κλάση θωρηκτών Γιαμάτο
Κλασσικά Εικονογραφημένα
Κλεομένης Α' της Σπάρτης
Κλεοπάτρα Ζ' της Αιγύπτου
Κρητική λογοτεχνία της Βενετοκρατίας
Κώδικας (παλαιογραφία)
Λαϊκή Λατινική γλώσσα
Λευκόχρυσος
Μακεδονία (ορολογία)
Μαρκήσιος ντε Σαντ
Μάχη της Μόσχας
Μάχη των Καννών
Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία της Ρωσίας
Μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης 1917
Μεγαρικό ψήφισμα
Μετατόπιση συμφώνων στις γερμανικές γλώσσες
Μπάουχαους
Μπέτι Ντέιβις
Μυκηναϊκός πολιτισμός
Νικολάι Νικολάεβιτς Ραέφσκι
Νιόβιο
Ο Μέγας Ανατολικός
Οκταβιανός Αύγουστος
Ολοκαύτωμα
Ορκάδες
Όσμιο
Ουγκαριτικά θρησκευτικά κείμενα
Ουίλιαμ Μπάντινγκ
Παλλάδιο
Πάπισσα Ιωάννα (μυθιστόρημα)
Πειρατεία στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο
Περικλής
Πνευματική ιδιοκτησία
Προφορά της κλασικής Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας
Πρωτεύοντα
Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης
Πρώτος Κρητικός Πόλεμος
Πύργος Ηλείας
Πύρρος της Ηπείρου
Ρέμπραντ
Ρενέ Ντεκάρτ
Ρήνιο
Ρόδιο
Ρουθήνιο
Σαίρεν Κίρκεγκωρ
Σαμουράι
Σίγκμουντ Φρόυντ
Σφαιρωτό σμήνος
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου
Τρίτη μάχη του Χαρκόβου
Φούγκα
Χειρόγραφο Βόινιτς
Ανακτήθηκε από "http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1:%CE%91%CE%BE%CE%B9%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B1_%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1&oldid=2901010"
Ο Ξενοφών και ο εσωτερικός εχθρός
Την άνοιξη του 401 π. Χ. ο τριάντα ενός ετών Αθηναίος Ξενοφών, που διαβιούσε στα περίχωρα της πόλης της Παλλάδος, έλαβε μια άκρως ενδιαφέρουσα πρόσκληση από φίλο του που στρατολογούσε Έλληνες στρατιώτες ως μισθοφόρους για τον Κύρο, αδελφό του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη. Η πρόσκληση ήταν ασυνήθης αφού Έλληνες και Πέρσες υπήρξαν εχθροί τα προηγούμενα 90 χρόνια. Το πιο ασύνηθες όμως ήταν ότι ο Ξενοφών δεν ήταν στρατιώτης ούτε είχε στρατιωτική πείρα. Αγρότης ήταν…σε αγρόκτημα όπου μεγάλωνε σκύλους και άλογα, έχοντας κληρονομήσει μία ουκ ευκαταφρόνητη περιουσία από τον Πατέρα του. Επισκέπτονταν ενίοτε στην Αθήνα τον φίλο του Σωκράτη, τον φιλόσοφο για να συζητήσουν και να διαλογιστούν τα της ημέρας. Όμως καθώς τον γοήτευε η περιπέτεια σκέφτηκε την πρόσκληση ως ευκαιρία να συναντήσει τον Κύρο, να μάθει την τέχνη του πολέμου και να γνωρίσει την Περσία. Αφού συμβουλεύτηκε το Μαντείο των Δελφών αποδέχτηκε την πρόταση και ξεκίνησε με 10.000 ‘Ελληνες οπλίτες, τους επιλεγόμενους και Μυρίους, προερχόμενους από όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας για να συμβάλλει στην εκστρατεία του Κύρου εναντίον του αδελφού του.
Όλα εβαιναν καλώς στην αρχή μέχρις ότου οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στην πεδιάδα κοντά στα Κούναξα, όχι μακρυά από την Βαβυλώνα. Εκεί, παρά την νικηφόρα έκβαση της μάχης για τους Έλληνες, ο Κύρος φονεύθηκε και ο στρατός του διαλύθηκε. Ξαφνικά οι Μύριοι βρέθηκαν σε αχανή χώρα, μακρυά από την Πατρίδα τους και εν τω μέσω εχθρικών στρατευμάτων. Σύντομα τους επισκέφτηκαν απεσταλμένοι του Αρταξέρξη οι οποίοι τους διαβεβαίωσαν ότι ο ίδιος δεν είχε τίποτα εναντίον τους και ότι μοναδική του επιθυμία ήταν να αποχωρήσουν από την Περσία όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Μάλιστα, έστειλε τον Τισσαφέρνη για να τους συνοδεύει και να τους προμηθεύει με τα απαραίτητα για την επιστροφή.
Από την αρχή της πορείας οι Έλληνες άρχισαν να αμφιβάλουν για την ειλικρίνεια των Περσών. Ο Τισσαφέρνης τους υπέδειξε πορεία δύσκολη και επι πλέον οι προμήθειες ήταν, αν μη τι άλλο, συμβολικές. Έτσι άρχισαν τις φιλονικία, την πανάρχαιη συνήθειά τους, που ακόμα επιβιώνει. Ο διοικητής Κλέαρχος εξέφρασε τις ανησυχίες των Ελλήνων στον Τισσαφέρνη ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι τους κατανοούσε και ζήτησε από τον Κλέαρχο να φέρει όλους τους υπόλοιπους διοικητές των Ελλήνων σε ουδέτερο χώρο οπου θα μπορούσαν να συζητήσουν. Ο Κλέαρχος συμφώνησε και την επομένη εμφανίστηκε με τους υφισταμένους του όπου όμως τους περίμενε η πιο οδυνηρή και τελευταία έκπληξη της ζωής τους: Μεγάλο απόσπασμα Περσών τους συνέλαβε και αποκεφάλισε αυθημερόν. Μόνο ένας διασώθηκε ο οποίος και μετέφερε τα νέα στο Ελληνικό στρατόπεδο. Εκείνο το βράδυ στο παγωμένο Ελληνικό στρατόπεδο ο φόβος είχε κυριέψει τους πάντες, εκτός από τον Ξενοφώντα. Μερικοί φιλονικούσαν ακόμα για το ποιός έφταιγε, άλλοι μέθυσαν μέχρι τελικής πτώσεως.
Το ίδιο βράδυ ο Ξενοφών είδε σε εφιάλτη τον Δία να καίει το Πατρικό του σπίτι. Ξύπνησε καταϊδρωμένος, καθώς η ιδέα ότι ο θάνατος κοιτούσε τους Έλληνες κατάματα πλημμύρισε τις σκέψεις του. Οι Έλληνες όμως συνέχιζαν τις αλληλοκατηγορίες και τις φιλονικίες. Ήταν σε απελπιστική κατάσταση. Το πρόβλημα υπήρχε μόνο μέσα στα μυαλά τους. Πολεμούσαν για το χρήμα αντί για κάποιο σκοπό που τους έδενε σαν Έλληνες, ανίκανοι να διακρίνουν φίλους και εχθρούς. Ήταν χαμένοι. Τα εμπόδια για το σπίτι τους δεν ήταν τα βουνά, ούτε ο εχθρικός στρατός ούτε η αχανής Περσία. Τα εμπόδια ήταν ο συγχυσμένος νους τους και η ανικανότητά τους να ορίσουν τον σκοπό τους σαν Έλληνες, στις συνθήκες που βρέθηκαν. Ο Ξενοφών αποφάσισε ότι δεν θα πέθαινε έτσι. Δεν ήταν στρατιωτικός, αλλά φιλόσοφος, και γνώριζε τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Γνώριζε ότι αν προσηλώνονταν στους θανάσιμους εχθρούς που καιροφυλακτούσαν θα άλλαζαν την μοίρα τους. Η προσήλωση στην Περσική προδοσία θα τους ένωνε στο θυμό τους για την νέμεση που απαιτούσαν οι δολοφονημένοι σύντροφοί τους. Έπρεπε να σταματήσουν να είναι συγχυσμένοι μισθοφόροι και έπρεπε να ξαναγίνουν Έλληνες. Χρειαζόταν καθαρότητα στην σκέψη και σκοπό. Ξύπνησε τους εναπομείναντες διοικητές και τους ανακοίνωσε την στρατηγική του:
Είμαστε σε ολοκληρωτικό πόλεμο, τους ανακοίνωσε. Όλη μας η ενέργεια θα αφιερωθεί σε ένα σκοπό και μόνο: στην νίκη. Ούτε διαπραγματεύσεις, ούτε φιλονικίες ούτε μεμψιμοιρίες. Θα είμαστε, είπε στους συμπολεμιστές του, εφευρετικοί και θα εμπνευστούμε από τους προγόνους μας στο Μαραθώνα. Θα είμαστε απόλυτα προσηλωμένοι στο μόνο μας σκοπό: Την νίκη. Δεν θα αποχωριστούμε κατ’ ελάχιστον τα όπλα μας, θα είμαστε ευέλικτοι και δεν θα λησμονήσουμε ούτε λεπτό τους πέριξ κινδύνους. Όποιος προτείνει κατευνασμό του εχθρού είναι ηλίθιος, δειλός κι εχθρός μας. Μόνο μία ιδέα θα έχετε στο νού σας: να επιστρέψουμε στην Πατρίδα μας ζωντανοί. Όλοι γνώριζαν ότι ο Ξενοφών είχε δίκιο. Κάθε Περσική απόπειρα να τους δελεάσουν σε παγίδα ήταν πλέον αποτυχημένη. Ξεσηκωμένοι πια για δράση οι Έλληνες εξέλεξαν τον Ξενοφώντα αρχηγό και ξεκίνησαν την κάθοδό τους προς την θάλαττα…
Αναγκασμένοι να στηριχθούν στις δυνάμεις τους, απέκτησαν αυτοπεποίθηση και, προσηλωμένοι στο σκοπό τους, έμαθαν γρήγορα να προσαρμόζονται στο ανάγλυφο του εδάφους, να αποφεύγουν τα άγνωστα μέρη και να κινούνται τη νύχτα. Τελικά σχεδόν όλοι επέστρεψαν ζωντανοί στην Ελλάδα.
(Η παραπάνω ιστορική αναδρομή δείχνει, ότι για μας τους Έλληνες ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός μας ) .
Όλα εβαιναν καλώς στην αρχή μέχρις ότου οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στην πεδιάδα κοντά στα Κούναξα, όχι μακρυά από την Βαβυλώνα. Εκεί, παρά την νικηφόρα έκβαση της μάχης για τους Έλληνες, ο Κύρος φονεύθηκε και ο στρατός του διαλύθηκε. Ξαφνικά οι Μύριοι βρέθηκαν σε αχανή χώρα, μακρυά από την Πατρίδα τους και εν τω μέσω εχθρικών στρατευμάτων. Σύντομα τους επισκέφτηκαν απεσταλμένοι του Αρταξέρξη οι οποίοι τους διαβεβαίωσαν ότι ο ίδιος δεν είχε τίποτα εναντίον τους και ότι μοναδική του επιθυμία ήταν να αποχωρήσουν από την Περσία όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Μάλιστα, έστειλε τον Τισσαφέρνη για να τους συνοδεύει και να τους προμηθεύει με τα απαραίτητα για την επιστροφή.
Από την αρχή της πορείας οι Έλληνες άρχισαν να αμφιβάλουν για την ειλικρίνεια των Περσών. Ο Τισσαφέρνης τους υπέδειξε πορεία δύσκολη και επι πλέον οι προμήθειες ήταν, αν μη τι άλλο, συμβολικές. Έτσι άρχισαν τις φιλονικία, την πανάρχαιη συνήθειά τους, που ακόμα επιβιώνει. Ο διοικητής Κλέαρχος εξέφρασε τις ανησυχίες των Ελλήνων στον Τισσαφέρνη ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι τους κατανοούσε και ζήτησε από τον Κλέαρχο να φέρει όλους τους υπόλοιπους διοικητές των Ελλήνων σε ουδέτερο χώρο οπου θα μπορούσαν να συζητήσουν. Ο Κλέαρχος συμφώνησε και την επομένη εμφανίστηκε με τους υφισταμένους του όπου όμως τους περίμενε η πιο οδυνηρή και τελευταία έκπληξη της ζωής τους: Μεγάλο απόσπασμα Περσών τους συνέλαβε και αποκεφάλισε αυθημερόν. Μόνο ένας διασώθηκε ο οποίος και μετέφερε τα νέα στο Ελληνικό στρατόπεδο. Εκείνο το βράδυ στο παγωμένο Ελληνικό στρατόπεδο ο φόβος είχε κυριέψει τους πάντες, εκτός από τον Ξενοφώντα. Μερικοί φιλονικούσαν ακόμα για το ποιός έφταιγε, άλλοι μέθυσαν μέχρι τελικής πτώσεως.
Το ίδιο βράδυ ο Ξενοφών είδε σε εφιάλτη τον Δία να καίει το Πατρικό του σπίτι. Ξύπνησε καταϊδρωμένος, καθώς η ιδέα ότι ο θάνατος κοιτούσε τους Έλληνες κατάματα πλημμύρισε τις σκέψεις του. Οι Έλληνες όμως συνέχιζαν τις αλληλοκατηγορίες και τις φιλονικίες. Ήταν σε απελπιστική κατάσταση. Το πρόβλημα υπήρχε μόνο μέσα στα μυαλά τους. Πολεμούσαν για το χρήμα αντί για κάποιο σκοπό που τους έδενε σαν Έλληνες, ανίκανοι να διακρίνουν φίλους και εχθρούς. Ήταν χαμένοι. Τα εμπόδια για το σπίτι τους δεν ήταν τα βουνά, ούτε ο εχθρικός στρατός ούτε η αχανής Περσία. Τα εμπόδια ήταν ο συγχυσμένος νους τους και η ανικανότητά τους να ορίσουν τον σκοπό τους σαν Έλληνες, στις συνθήκες που βρέθηκαν. Ο Ξενοφών αποφάσισε ότι δεν θα πέθαινε έτσι. Δεν ήταν στρατιωτικός, αλλά φιλόσοφος, και γνώριζε τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Γνώριζε ότι αν προσηλώνονταν στους θανάσιμους εχθρούς που καιροφυλακτούσαν θα άλλαζαν την μοίρα τους. Η προσήλωση στην Περσική προδοσία θα τους ένωνε στο θυμό τους για την νέμεση που απαιτούσαν οι δολοφονημένοι σύντροφοί τους. Έπρεπε να σταματήσουν να είναι συγχυσμένοι μισθοφόροι και έπρεπε να ξαναγίνουν Έλληνες. Χρειαζόταν καθαρότητα στην σκέψη και σκοπό. Ξύπνησε τους εναπομείναντες διοικητές και τους ανακοίνωσε την στρατηγική του:
Είμαστε σε ολοκληρωτικό πόλεμο, τους ανακοίνωσε. Όλη μας η ενέργεια θα αφιερωθεί σε ένα σκοπό και μόνο: στην νίκη. Ούτε διαπραγματεύσεις, ούτε φιλονικίες ούτε μεμψιμοιρίες. Θα είμαστε, είπε στους συμπολεμιστές του, εφευρετικοί και θα εμπνευστούμε από τους προγόνους μας στο Μαραθώνα. Θα είμαστε απόλυτα προσηλωμένοι στο μόνο μας σκοπό: Την νίκη. Δεν θα αποχωριστούμε κατ’ ελάχιστον τα όπλα μας, θα είμαστε ευέλικτοι και δεν θα λησμονήσουμε ούτε λεπτό τους πέριξ κινδύνους. Όποιος προτείνει κατευνασμό του εχθρού είναι ηλίθιος, δειλός κι εχθρός μας. Μόνο μία ιδέα θα έχετε στο νού σας: να επιστρέψουμε στην Πατρίδα μας ζωντανοί. Όλοι γνώριζαν ότι ο Ξενοφών είχε δίκιο. Κάθε Περσική απόπειρα να τους δελεάσουν σε παγίδα ήταν πλέον αποτυχημένη. Ξεσηκωμένοι πια για δράση οι Έλληνες εξέλεξαν τον Ξενοφώντα αρχηγό και ξεκίνησαν την κάθοδό τους προς την θάλαττα…
Αναγκασμένοι να στηριχθούν στις δυνάμεις τους, απέκτησαν αυτοπεποίθηση και, προσηλωμένοι στο σκοπό τους, έμαθαν γρήγορα να προσαρμόζονται στο ανάγλυφο του εδάφους, να αποφεύγουν τα άγνωστα μέρη και να κινούνται τη νύχτα. Τελικά σχεδόν όλοι επέστρεψαν ζωντανοί στην Ελλάδα.
(Η παραπάνω ιστορική αναδρομή δείχνει, ότι για μας τους Έλληνες ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός μας ) .
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ- Γ. ΣΤΡΑΤΗΓΗΣ (1860-1928)
Εις τον Κολοκοτρώνη
Κολοκοτρώνη, ξέχασε Νικήτα, Φλέσσα, Λόντον!
Σήμερα στην Ελλάδα σου λατρεύουν τον... Τζιμ Λόντον!...
Εις Βουλευτήν
Είσαι κωφός εις την Βουλήν· για σε τι ευτυχία!
Αλλ΄ όχι και κωφάλαλος, γι΄ αυτήν, τι δυστυχία!...
Εις φιλάρεσκον
Αν θέλετε νάν΄ ελαφρό το χώμα που κοιμάται,
στην πλάκα μη διαβάζετε τα χρόνια της, διαβάται!...
Εις χαρτοπαίκτην
Για δέτε! Και το μνήμα του, λες μοιάζει σαν τραπέζι!
Τη νύχτα, σαν βρυκόλακας, σηκώνεται και παίζει!...
Εις φθονερόν
Μου λεν, πως φλυαρείς πολύ για με και σου προτείνω
να γιάνεις με το σάλιο σου του κόσμου τον... καρκίνο!...
Εις δραματικόν συγγραφέα
Όλο τον κόσμο πιάνουνε στα κλασικά σου δράματα
Στις τραγωδίες, γέλωτες, στις κωμωδίες... κλάματα!
Εις φιλάρεσκον Κυρίαν
Βάφεσαι τόσο τεχνικά, ώστε κανείς δεν ξέρει
αν του Θεού μας σ΄ έπλασεν ή του ζωγράφου χέρι!...
Εις λαίμαργον Επίσκοπον
Από τα δυο, ποιο προτιμάς με πόθον πιο μεγάλον,
τ΄ ανθρώπινό σου ποίμνιον ή των προβάτων μάλλον;
Εις γλωσσολόγον
Αν και μικρός, κατόρωθσες να φαίνεσαι μεγάλος,
εις την Γαλλία, Έλληνας, εις την Ελλάδα... Γάλλος!...
Εις ιατρόν ποιητήν
Από αγρύπνιες έπασχα, μ΄ όλες τις συνταγές σου,
και μόνον μ΄ απεκοίμισαν ευθύς... οι συλλογές σου!...
Εις ηθοποιόν
Γράφεις και παίζεις, ποιητής και ηθοποιός συγχρόνως,
γιατί τα δράματά σου εσύ καταλαβαίνεις μόνος!...
Εις ποιήτριαν
Είσαι γυναίκα προ παντός, γι΄ αυτό θα προτιμούσα
τετάρτη χάρη να σε ειπώ, κι όχι δεκάτη Μούσα!...
Εις... Μέγαιραν
Άγγελος ήσουν κι έγινες στο γάμο σου σκουντούφλα,
και στρίγγλα που τον άντρα σου χτυπάς με την... παντούφλα!...
Εις Κυρίαν μεγαλόρρινον
Εις το θέατρο δυο θέσεις σου χρειάζονται κυρία:
Για το σώμα σου θεωρείο· για τη μύτη σου... πλατεία!...
Εις Αμιφιτρύωνα
Όταν στο γεύμα με καλείς, ω φίλε Αμφιτρύων,
τρέχω να μάθω της νυκτός ευθύς το... φαρμακείον!...
Εις φιλάργυρον
Ωσάν εσέ δεν είδα φιλαργυρίας τέρας,
μ΄ ένα κουτάκι σπίρτα περνάς... ογδόντα ημέρας!...
Εις φθονερόν
Χτες φίδι τον εδάγκωσε και σήμερα μαθαίνω,
πως πέθανε... Ποιος απ΄ τους δυο; Το φίδι το καημένο!...
Εις φλύαρον
Δεν την τρομάζει ο θάνατος, ούτε το κρύο χώμα,
αλλά του τάφου η σιωπή, που θα της κλει το στόμα!...
Εις δημοκράτην
Του δημοκράτη δεν ποθεί το ρόλο πια να παίζει,
αφ΄ ότου σε «βασιλικόν» εδείπνησε τραπέζι!...
Εις πατριώτην
Μελάνης χύνεις ποταμούς για τη φτωχή πατρίδα,
μ΄ αν σου ζητήσει το αίμα σου δεν χύνεις μια... ρανίδα!...
Εις κακοπληρωτήν
Την κάθε πρώτη του μηνός εξύπναγες με φρίκη
τώρα κοιμήσου ατάραχος, δε σου ζητάνε... νοίκι!...
Εις ιατρόν αιωνόβιον
Τόσο καλά του Χάροντα τροχίζεις το δρεπάνι,
που, για να ζεις αιώνια, την προσευχή του κάνει!...
Εις πολυγράφον ποιητήν
Αν δεν πατάς στον Παρνασσό, με τα φτερά Πηγάσου,
κάνε σκαλάκια ν΄ ανεβείς τας τόσας... συλλογάς σου!
Κολοκοτρώνη, ξέχασε Νικήτα, Φλέσσα, Λόντον!
Σήμερα στην Ελλάδα σου λατρεύουν τον... Τζιμ Λόντον!...
Εις Βουλευτήν
Είσαι κωφός εις την Βουλήν· για σε τι ευτυχία!
Αλλ΄ όχι και κωφάλαλος, γι΄ αυτήν, τι δυστυχία!...
Εις φιλάρεσκον
Αν θέλετε νάν΄ ελαφρό το χώμα που κοιμάται,
στην πλάκα μη διαβάζετε τα χρόνια της, διαβάται!...
Εις χαρτοπαίκτην
Για δέτε! Και το μνήμα του, λες μοιάζει σαν τραπέζι!
Τη νύχτα, σαν βρυκόλακας, σηκώνεται και παίζει!...
Εις φθονερόν
Μου λεν, πως φλυαρείς πολύ για με και σου προτείνω
να γιάνεις με το σάλιο σου του κόσμου τον... καρκίνο!...
Εις δραματικόν συγγραφέα
Όλο τον κόσμο πιάνουνε στα κλασικά σου δράματα
Στις τραγωδίες, γέλωτες, στις κωμωδίες... κλάματα!
Εις φιλάρεσκον Κυρίαν
Βάφεσαι τόσο τεχνικά, ώστε κανείς δεν ξέρει
αν του Θεού μας σ΄ έπλασεν ή του ζωγράφου χέρι!...
Εις λαίμαργον Επίσκοπον
Από τα δυο, ποιο προτιμάς με πόθον πιο μεγάλον,
τ΄ ανθρώπινό σου ποίμνιον ή των προβάτων μάλλον;
Εις γλωσσολόγον
Αν και μικρός, κατόρωθσες να φαίνεσαι μεγάλος,
εις την Γαλλία, Έλληνας, εις την Ελλάδα... Γάλλος!...
Εις ιατρόν ποιητήν
Από αγρύπνιες έπασχα, μ΄ όλες τις συνταγές σου,
και μόνον μ΄ απεκοίμισαν ευθύς... οι συλλογές σου!...
Εις ηθοποιόν
Γράφεις και παίζεις, ποιητής και ηθοποιός συγχρόνως,
γιατί τα δράματά σου εσύ καταλαβαίνεις μόνος!...
Εις ποιήτριαν
Είσαι γυναίκα προ παντός, γι΄ αυτό θα προτιμούσα
τετάρτη χάρη να σε ειπώ, κι όχι δεκάτη Μούσα!...
Εις... Μέγαιραν
Άγγελος ήσουν κι έγινες στο γάμο σου σκουντούφλα,
και στρίγγλα που τον άντρα σου χτυπάς με την... παντούφλα!...
Εις Κυρίαν μεγαλόρρινον
Εις το θέατρο δυο θέσεις σου χρειάζονται κυρία:
Για το σώμα σου θεωρείο· για τη μύτη σου... πλατεία!...
Εις Αμιφιτρύωνα
Όταν στο γεύμα με καλείς, ω φίλε Αμφιτρύων,
τρέχω να μάθω της νυκτός ευθύς το... φαρμακείον!...
Εις φιλάργυρον
Ωσάν εσέ δεν είδα φιλαργυρίας τέρας,
μ΄ ένα κουτάκι σπίρτα περνάς... ογδόντα ημέρας!...
Εις φθονερόν
Χτες φίδι τον εδάγκωσε και σήμερα μαθαίνω,
πως πέθανε... Ποιος απ΄ τους δυο; Το φίδι το καημένο!...
Εις φλύαρον
Δεν την τρομάζει ο θάνατος, ούτε το κρύο χώμα,
αλλά του τάφου η σιωπή, που θα της κλει το στόμα!...
Εις δημοκράτην
Του δημοκράτη δεν ποθεί το ρόλο πια να παίζει,
αφ΄ ότου σε «βασιλικόν» εδείπνησε τραπέζι!...
Εις πατριώτην
Μελάνης χύνεις ποταμούς για τη φτωχή πατρίδα,
μ΄ αν σου ζητήσει το αίμα σου δεν χύνεις μια... ρανίδα!...
Εις κακοπληρωτήν
Την κάθε πρώτη του μηνός εξύπναγες με φρίκη
τώρα κοιμήσου ατάραχος, δε σου ζητάνε... νοίκι!...
Εις ιατρόν αιωνόβιον
Τόσο καλά του Χάροντα τροχίζεις το δρεπάνι,
που, για να ζεις αιώνια, την προσευχή του κάνει!...
Εις πολυγράφον ποιητήν
Αν δεν πατάς στον Παρνασσό, με τα φτερά Πηγάσου,
κάνε σκαλάκια ν΄ ανεβείς τας τόσας... συλλογάς σου!
Με τρία ΟΧΙ
Δεν έγραψε η ιστορία το όνομά του με μεγάλα γράμματα. Ελάχιστοι Έλληνες τον γνωρίζουν. Ο λόγος για τον μακαριστόν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο (1881-1949) κατά κόσμον Χαρίλαος Φιλιππίδης, ο οποίος αντέταξε τα τρία ¨ΟΧΙ¨ στους Γερμανούς κατακτητές.
Αρνήθηκε να υποδεχθεί τους κατακτητές στην είσοδο της πόλης των Αθηνών, με το αιτιολογικό, ότι οι Ορθόδοξοι Μητροπολίτες βγαίνουν μόνον να υποδεχθούν απελευθερωτικούς στρατούς και όχι στρατούς κατακτητών, που έρχονται να υποδουλώσουν το Έθνος.
Αρνήθηκε να ορκίσει την Κυβέρνηση Κατοχής, που θα υπηρετούσε τους κατακτητές.
Αρνήθηκε να παραστεί στην πανηγυρική δοξολογία στη Μητρόπολη, επί τη ελεύσει των στρατευμάτων Κατοχής.
Για τη στάση του αυτή επαύθη. Αντικαστάτης του ορίστηκε ο Μητροπολίτης Κορινθίας μακαριστός Δαμασκηνός (1891-1949) κατά κόσμον Δημήτριος Παπανδρέου, ο μετέπειτα Αντιβασιλεύς.
Με ανυπέρβλητον ύψος πατριωτισμού και Εθνικής αξιοπρέπειας, απεσύρθη εις τα του οίκου του, ο μεγάλος Χρύσανθος εφησυχάζων και ασχολούμενος μέχρι του θανάτου του, το 1949, με γενικότερα θέματα, όσον και με τις προσφιλείς του μελέτες.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 3-10-2011
Αρνήθηκε να υποδεχθεί τους κατακτητές στην είσοδο της πόλης των Αθηνών, με το αιτιολογικό, ότι οι Ορθόδοξοι Μητροπολίτες βγαίνουν μόνον να υποδεχθούν απελευθερωτικούς στρατούς και όχι στρατούς κατακτητών, που έρχονται να υποδουλώσουν το Έθνος.
Αρνήθηκε να ορκίσει την Κυβέρνηση Κατοχής, που θα υπηρετούσε τους κατακτητές.
Αρνήθηκε να παραστεί στην πανηγυρική δοξολογία στη Μητρόπολη, επί τη ελεύσει των στρατευμάτων Κατοχής.
Για τη στάση του αυτή επαύθη. Αντικαστάτης του ορίστηκε ο Μητροπολίτης Κορινθίας μακαριστός Δαμασκηνός (1891-1949) κατά κόσμον Δημήτριος Παπανδρέου, ο μετέπειτα Αντιβασιλεύς.
Με ανυπέρβλητον ύψος πατριωτισμού και Εθνικής αξιοπρέπειας, απεσύρθη εις τα του οίκου του, ο μεγάλος Χρύσανθος εφησυχάζων και ασχολούμενος μέχρι του θανάτου του, το 1949, με γενικότερα θέματα, όσον και με τις προσφιλείς του μελέτες.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 3-10-2011
Χρονικό μνήμης
¨Παλιά¨, η πρώτη και αρχαιότερη συνοικία του Βόλου. Όταν περιδιαβαίνει κανείς μέσα στα στενά της, με τα γραφικά ταβερνάκια της, τα ουζερί της και τα μεζεδοπωλεία της, αισθάνεται ότι βρίσκεται σε μια ¨γωνιά¨ της Παλιάς Αθήνας.
Μετά την απελευθέρωση του Βόλου από τους Τούρκους, στις 2 Νοεμβρίου 1881, η νέα πόλη από το λιμάνι και ανατολικά συνέχισε την δυναμική της ανάπτυξη και πρόοδο. Η παλιά πόλη, εκεί στο λόφο, που περιβάλλεται από το Κάστρο με Τουρκικό πληθυσμό απελευθερώνεται.
Έξω από το Κάστρο ήταν το επιβλητικότερο οικοδόμημα, η Δημοτική Φρουταγορά, που δεν υπάρχει σήμερα. Όλο το εμπόριο, όλες οι συναλλαγές γίνονταν στα μικρά στενοσόκακα και στις πλατείες της συνοικίας.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τα περίφημα Χάνια των Παλαιών, που ήταν ξενοδοχεία για ανθρώπους και ζώα. Το χάνι των αδελφών Μηλίνη, του Αποστόλη Βατσαρέα του Κουτσορίζου.
Τα παντοπωλεία του Σταυράκη, του Πέτρου, του Βούλγαρη, του Παπαντωνίου, του Παππά, του Παπαφίλιππα, του Ερμαριόπουλου, του Δενελάβα, του Ζωϊόπουλου και άλλων, που δεν συγκρατεί η μνήμη μου.
Τα κρεοπωλεία του Μπρουζούκη, του Ζήκα, του Ταφίλη, του Τσέλιου και του Νικολάου.
Τα αρτοποιεία του Παπαϊωάννου, του Βότση, του Τσάτσου, του Αντάμη και του Γιαννάτου.
Tα οπωροπωλεία, που ήταν τα περισσότερα σε πάγκους . Τα μεγαλύτερα του Βαζούκη ,του Μεταξά, του Τσεργή, του Σακαλάκη.
Τα γαλακτοπωλεία του Κόφφα και του Παπαγιάννη.
Τα μαγειρεία : Κατσαμπέκα, Τάκου, Ντάκη και Τανάγια.
Τα κουρεία : Πατσαντά, Γκαντίνα, Μαλαχιά, Βολιώτη, Κατσούρα και Καραγιάννη.
Τα τσαγκάρικα : Λάζου και Γαλάνη .
Τα ιατρεία του Φιλιππάκη και του Μανδραγού.
Τα φαρμακεία του Σμπόρου και Βέργου.
Τα καφενεία : Αλντιμπαρμάκη, Δαλούκα, Σκοτινώτη, Καραγιάννη, Σίμου.
Τα ραφεία : Τσοπουρίδη, Παταβάλη, Θεοδώρου, Αναστασόπουλου.
Το ζαχαροπλαστείο ¨ Το ρόδον ¨ του Κώστα Βλάχου.
Τα κρασοπωλεία : Νασιώκα και Μπουκουβάλα.
Τα εμπορικά με ενδύματα : Του Τσάτσου, του Ζέρβα, του Κυτούδη, του Νοταρά, του ¨Πετεινού¨.
Τα καταστήματα με εγχώρια προϊόντα : Του Χρυσόμαλλου, του Παλαμηδά, του Καλαντζή, του Κλειδωνάρη, του Τσιμπερίδη, του Κακκαβά.
Τα τροχεία : Του Αλεξάνδρου και του Ταγματάρχη.
Τα ποδηλαταδικα : Παπαχατζή, Καρουκανίδη, Ρήγα.
Τα βυρσοδεψεία : Κάπα, Μιχαηλίδη-Χατζηαναστασίου, Λαδά και Βίκου.
Το εργοστάσιο Φωταερίου, που έδινε φως στην πόλη.
Την υφαντουργία ¨Τζήμα¨ με τα εκλεκτά μάλλινα υφαντά.
Το πιλοποιείο του Μίμη Παπαγεωργίου .
Τους δύο μικρούς κυλινδρόμυλους του Παπαθεολόγου και του Φωκιανού, που άλεθαν κάθε μέρα τα σιτάρια, που κουβαλούσαν οι αγρότες του κάμπου. Έκαναν παραγωγή ένα πολύ καλό αλεύρι.
Τα σαμαράδικα, τα πεταλάδικα, τα γανωματίδικα μαγαζιά.
Το κατάστημα του Γιάννη Δουλαδίρη, που εξυπηρετούσε κάθε μέρα αγρότες και κτηνοτράφους.
Το 9ον Δημοτικό Σχολείο στο Παλαιό Λιμεναρχείο,όπου έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα οι νέοι των Παλαιών και της Νεάπολης. Το 4ον Αστυνομικό Τμήμα, που αστυνόμευε την περιοχή. Τον ναό των Αγίων Θεοδώρων στην κορυφή του λόφου, φύλακα και προστάτη των Παλαιών.
Τα ¨Παλιά¨ του Βόλου. Ένα εμπορικό κέντρο, που ήκμασε για πολλές δεκαετίες. Σήμερα έχει χάσει την αίγλη του και το παλιό του μεγαλείο. Ο κόσμος που επισκέπτονταν την μέρα την εμπορική αγορά των Παλαιών, έρχεται τη νύχτα, για να απολαύσει όμορφη ατμόσφαιρα και λαχταριστές λιχουδιές.
¨Παλιά¨ του Βόλου. Ένα κομμάτι της πόλης περικλειόμενο από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, τον Μύλο Λούλη, την κλωστοϋφαντουργία Παπαγεωργίου, το κεραμοποιείο Τσαλαπάτα,το εγοστάσιο Οινοπνεύματος, το εργοστάσιο γεωργικών μηχανημάτων Αξελού, τα ψυγεία Μουστακαλή.
Ένας χώρος, που έσφιζε κάθε μέρα από ζωή και κίνηση, που έδιναν οι χιλιάδες εργαζόμενοι και επισκέπτες.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 28-9-2011
Μετά την απελευθέρωση του Βόλου από τους Τούρκους, στις 2 Νοεμβρίου 1881, η νέα πόλη από το λιμάνι και ανατολικά συνέχισε την δυναμική της ανάπτυξη και πρόοδο. Η παλιά πόλη, εκεί στο λόφο, που περιβάλλεται από το Κάστρο με Τουρκικό πληθυσμό απελευθερώνεται.
Έξω από το Κάστρο ήταν το επιβλητικότερο οικοδόμημα, η Δημοτική Φρουταγορά, που δεν υπάρχει σήμερα. Όλο το εμπόριο, όλες οι συναλλαγές γίνονταν στα μικρά στενοσόκακα και στις πλατείες της συνοικίας.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τα περίφημα Χάνια των Παλαιών, που ήταν ξενοδοχεία για ανθρώπους και ζώα. Το χάνι των αδελφών Μηλίνη, του Αποστόλη Βατσαρέα του Κουτσορίζου.
Τα παντοπωλεία του Σταυράκη, του Πέτρου, του Βούλγαρη, του Παπαντωνίου, του Παππά, του Παπαφίλιππα, του Ερμαριόπουλου, του Δενελάβα, του Ζωϊόπουλου και άλλων, που δεν συγκρατεί η μνήμη μου.
Τα κρεοπωλεία του Μπρουζούκη, του Ζήκα, του Ταφίλη, του Τσέλιου και του Νικολάου.
Τα αρτοποιεία του Παπαϊωάννου, του Βότση, του Τσάτσου, του Αντάμη και του Γιαννάτου.
Tα οπωροπωλεία, που ήταν τα περισσότερα σε πάγκους . Τα μεγαλύτερα του Βαζούκη ,του Μεταξά, του Τσεργή, του Σακαλάκη.
Τα γαλακτοπωλεία του Κόφφα και του Παπαγιάννη.
Τα μαγειρεία : Κατσαμπέκα, Τάκου, Ντάκη και Τανάγια.
Τα κουρεία : Πατσαντά, Γκαντίνα, Μαλαχιά, Βολιώτη, Κατσούρα και Καραγιάννη.
Τα τσαγκάρικα : Λάζου και Γαλάνη .
Τα ιατρεία του Φιλιππάκη και του Μανδραγού.
Τα φαρμακεία του Σμπόρου και Βέργου.
Τα καφενεία : Αλντιμπαρμάκη, Δαλούκα, Σκοτινώτη, Καραγιάννη, Σίμου.
Τα ραφεία : Τσοπουρίδη, Παταβάλη, Θεοδώρου, Αναστασόπουλου.
Το ζαχαροπλαστείο ¨ Το ρόδον ¨ του Κώστα Βλάχου.
Τα κρασοπωλεία : Νασιώκα και Μπουκουβάλα.
Τα εμπορικά με ενδύματα : Του Τσάτσου, του Ζέρβα, του Κυτούδη, του Νοταρά, του ¨Πετεινού¨.
Τα καταστήματα με εγχώρια προϊόντα : Του Χρυσόμαλλου, του Παλαμηδά, του Καλαντζή, του Κλειδωνάρη, του Τσιμπερίδη, του Κακκαβά.
Τα τροχεία : Του Αλεξάνδρου και του Ταγματάρχη.
Τα ποδηλαταδικα : Παπαχατζή, Καρουκανίδη, Ρήγα.
Τα βυρσοδεψεία : Κάπα, Μιχαηλίδη-Χατζηαναστασίου, Λαδά και Βίκου.
Το εργοστάσιο Φωταερίου, που έδινε φως στην πόλη.
Την υφαντουργία ¨Τζήμα¨ με τα εκλεκτά μάλλινα υφαντά.
Το πιλοποιείο του Μίμη Παπαγεωργίου .
Τους δύο μικρούς κυλινδρόμυλους του Παπαθεολόγου και του Φωκιανού, που άλεθαν κάθε μέρα τα σιτάρια, που κουβαλούσαν οι αγρότες του κάμπου. Έκαναν παραγωγή ένα πολύ καλό αλεύρι.
Τα σαμαράδικα, τα πεταλάδικα, τα γανωματίδικα μαγαζιά.
Το κατάστημα του Γιάννη Δουλαδίρη, που εξυπηρετούσε κάθε μέρα αγρότες και κτηνοτράφους.
Το 9ον Δημοτικό Σχολείο στο Παλαιό Λιμεναρχείο,όπου έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα οι νέοι των Παλαιών και της Νεάπολης. Το 4ον Αστυνομικό Τμήμα, που αστυνόμευε την περιοχή. Τον ναό των Αγίων Θεοδώρων στην κορυφή του λόφου, φύλακα και προστάτη των Παλαιών.
Τα ¨Παλιά¨ του Βόλου. Ένα εμπορικό κέντρο, που ήκμασε για πολλές δεκαετίες. Σήμερα έχει χάσει την αίγλη του και το παλιό του μεγαλείο. Ο κόσμος που επισκέπτονταν την μέρα την εμπορική αγορά των Παλαιών, έρχεται τη νύχτα, για να απολαύσει όμορφη ατμόσφαιρα και λαχταριστές λιχουδιές.
¨Παλιά¨ του Βόλου. Ένα κομμάτι της πόλης περικλειόμενο από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, τον Μύλο Λούλη, την κλωστοϋφαντουργία Παπαγεωργίου, το κεραμοποιείο Τσαλαπάτα,το εγοστάσιο Οινοπνεύματος, το εργοστάσιο γεωργικών μηχανημάτων Αξελού, τα ψυγεία Μουστακαλή.
Ένας χώρος, που έσφιζε κάθε μέρα από ζωή και κίνηση, που έδιναν οι χιλιάδες εργαζόμενοι και επισκέπτες.
Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 28-9-2011
Ένας ¨νέος¨ 70 ετών
Και οι γιατροί πεθαίνουν. Ο απαράβατος βιολογικός όρος που ορίζει : ¨ Ό,τι γεννιέται πεθαίνει ¨ , δεν ήταν δυνατόν να εξαιρέσει την συμπαθή τάξη των γιατρών.
΄Ετσι το απόγευμα της Τετάρτης 5-7-2011 ο φίλος και συμμαθητής γιατρός Στάθης Τσαταλός κάνοντας το μπάνιο του στη θαλάσσια περιοχή της Αγριάς , εκεί κοντά στο σπίτι του, συνέχισε το ¨ταξίδι¨ του στη γειτονιά των αγγέλων.
Αγαπούσε τη θάλασσα και δεν την ¨χόρταινε¨ ο φίλος Στάθης. Το κάθε μπάνιο του κρατούσε πάνω από 3 ώρες και ίσως η κούραση να αποτέλεσε την αιτία του θανάτου του.
Γιατρός άριστα καταρτισμένος, υπηρέτησε την ιατρική επί 35 χρόνια στο ΙΚΑ Αγριάς, όπου και αποτελούσε το στήριγμα και την ελπίδα του καθε ταλαιπωρημένου και φτωχού ανθρώπου. Το είχε καύχημα και πάντα μας το έλεγε : ¨Στη διάρκεια της ιατρικής μου σταδιοδρομίας ουδέποτε έκανα λάθος διάγνωση ¨.
Γύμναζε το σώμα του και αφιέρωνε πολλές ώρες στη γυμναστική και στην άρση βαρών. Μεγάλη η συμμετοχή του στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ¨Body Building¨ που διεξήχθη στο Αθλητικό Κέντρο Αδαμόπουλος, στις 24-5-2003. Ήμουνα στην εκδήλωση. Ενθουσιασμένος έγραψα, ένα ρεπορτάζ που δεν το δημοσίευσα ποτέ.
Σήμερα, με αφορμή τον θάνατο του φίλου μου και με την οφειλόμενη τιμή στη μνήμη του το δημοσιεύω.
¨ Ήταν να βγει στη σκηνή του ¨αθλητικού κέντρου Αδαμόπουλος ¨ στις 7 το απόγευμα του Σαββάτου 24-5-2003, για το πανελλήνιο πρωτάθλημα ¨ Body Building ¨, που διεξαγόταν στο Βόλο.
Τελευταία στιγμή άλλαξε το πρόγραμμα και θα ¨έβγαινε ¨ 3.30 ώρες μετά, δηλαδή στις 22.30 το βράδυ. Ώρες πολλές και ατέλειωτες για τον μεγάλο και σεμνό αθλητή της βραδιάς Στάθη Τσαταλό.
Το περιβάλλον γιορταστικό. Η οργάνωση των αγώνων επιμελημένη. Πτωταγωνιστές οι 30 αθλητές και οι 7 αθλήτριες, που ήρθαν από όλη την Ελλάδα, για να λάβουν μέρος στους αγώνες. Το κοινό πολυπληθές. Σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο το άνετο αθλητικό κέντρο ¨Αδαμόπουλος¨. Πρέπει να ήταν 1.500 άτομα, που παρακολούθησαν τους αγώνες.
Στην τρίωρη βραδιά των αγώνων, παρέλασαν και έκαναν επίδειξη σωματικών προσόντων νέοι αθλητές, ευσταλείς και επιβλητικοί, πλήρεις υγείας και ρώμης.
Στις 22.30 ήρθε η ¨μεγάλη ώρα¨. Ο παρουσιαστής αναγγέλλει την άνοδο στη σκηνή του 62χρονου αθλητή Στάθη Τσαταλού. Το κλειστό γυμναστήριο σείεται από τα χειροκροτήματα και τις ζητοκραυγές. Ο γιατρός στακάτος, ευθυτενής και αγέρωχος, αφού πρώτα μας χαιρέτησε, στη συνέχεια έκανε και τις δέουσες κινήσεις του, συνοδεία μουσικής. Όλο το ακροατήριο φωνάζει και χειροκροτεί. Συγχαίρει τη συμμετοχή και την προσπάθεια ενός σεμνού αθλητή. Η επίδειξη του Στάθη Τσαταλού τελειώνει. Ο κόσμος συνεχίζει τα χειροκροτήματα. Στη σκηνή ανεβαίνουν 3 άτομα. Ο παλαιός πρωταθλητής Βασίλης Ζαχείλας του δίνει το χρυσό μετάλλιο. O Δήμαρχος Αγριάς Θωμάς Παπαευθυμίου την τιμητική πλακέτα . Ο νομαρχιακός σύμβουλος Γιώργος Μουλάς το κύπελλο. Στιγμές αξέχαστες και ανεπανάληπτες για τον αγαπητό και φίλτατο γιατρό Στάθη Τσαταλό.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια Στάθη. Νά’σαι καλά και να μας ¨ξαφνιάζεις¨ στο μέλλον με τις αθλητικές σου ανησυχίες ¨.
Αυτός ήταν ο γιατρός Στάθης Τσαταλός. Ένας ¨νέος¨ 70 ετών, που μας ¨αποχαιρετά ¨σήμερα.
Καλό σου ταξίδι φίλε και καλή αντάμωση.
Βασίλης Παλαμηδάς – Εφημ.¨Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ¨, Βόλος 12-7-2011.
΄Ετσι το απόγευμα της Τετάρτης 5-7-2011 ο φίλος και συμμαθητής γιατρός Στάθης Τσαταλός κάνοντας το μπάνιο του στη θαλάσσια περιοχή της Αγριάς , εκεί κοντά στο σπίτι του, συνέχισε το ¨ταξίδι¨ του στη γειτονιά των αγγέλων.
Αγαπούσε τη θάλασσα και δεν την ¨χόρταινε¨ ο φίλος Στάθης. Το κάθε μπάνιο του κρατούσε πάνω από 3 ώρες και ίσως η κούραση να αποτέλεσε την αιτία του θανάτου του.
Γιατρός άριστα καταρτισμένος, υπηρέτησε την ιατρική επί 35 χρόνια στο ΙΚΑ Αγριάς, όπου και αποτελούσε το στήριγμα και την ελπίδα του καθε ταλαιπωρημένου και φτωχού ανθρώπου. Το είχε καύχημα και πάντα μας το έλεγε : ¨Στη διάρκεια της ιατρικής μου σταδιοδρομίας ουδέποτε έκανα λάθος διάγνωση ¨.
Γύμναζε το σώμα του και αφιέρωνε πολλές ώρες στη γυμναστική και στην άρση βαρών. Μεγάλη η συμμετοχή του στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ¨Body Building¨ που διεξήχθη στο Αθλητικό Κέντρο Αδαμόπουλος, στις 24-5-2003. Ήμουνα στην εκδήλωση. Ενθουσιασμένος έγραψα, ένα ρεπορτάζ που δεν το δημοσίευσα ποτέ.
Σήμερα, με αφορμή τον θάνατο του φίλου μου και με την οφειλόμενη τιμή στη μνήμη του το δημοσιεύω.
¨ Ήταν να βγει στη σκηνή του ¨αθλητικού κέντρου Αδαμόπουλος ¨ στις 7 το απόγευμα του Σαββάτου 24-5-2003, για το πανελλήνιο πρωτάθλημα ¨ Body Building ¨, που διεξαγόταν στο Βόλο.
Τελευταία στιγμή άλλαξε το πρόγραμμα και θα ¨έβγαινε ¨ 3.30 ώρες μετά, δηλαδή στις 22.30 το βράδυ. Ώρες πολλές και ατέλειωτες για τον μεγάλο και σεμνό αθλητή της βραδιάς Στάθη Τσαταλό.
Το περιβάλλον γιορταστικό. Η οργάνωση των αγώνων επιμελημένη. Πτωταγωνιστές οι 30 αθλητές και οι 7 αθλήτριες, που ήρθαν από όλη την Ελλάδα, για να λάβουν μέρος στους αγώνες. Το κοινό πολυπληθές. Σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο το άνετο αθλητικό κέντρο ¨Αδαμόπουλος¨. Πρέπει να ήταν 1.500 άτομα, που παρακολούθησαν τους αγώνες.
Στην τρίωρη βραδιά των αγώνων, παρέλασαν και έκαναν επίδειξη σωματικών προσόντων νέοι αθλητές, ευσταλείς και επιβλητικοί, πλήρεις υγείας και ρώμης.
Στις 22.30 ήρθε η ¨μεγάλη ώρα¨. Ο παρουσιαστής αναγγέλλει την άνοδο στη σκηνή του 62χρονου αθλητή Στάθη Τσαταλού. Το κλειστό γυμναστήριο σείεται από τα χειροκροτήματα και τις ζητοκραυγές. Ο γιατρός στακάτος, ευθυτενής και αγέρωχος, αφού πρώτα μας χαιρέτησε, στη συνέχεια έκανε και τις δέουσες κινήσεις του, συνοδεία μουσικής. Όλο το ακροατήριο φωνάζει και χειροκροτεί. Συγχαίρει τη συμμετοχή και την προσπάθεια ενός σεμνού αθλητή. Η επίδειξη του Στάθη Τσαταλού τελειώνει. Ο κόσμος συνεχίζει τα χειροκροτήματα. Στη σκηνή ανεβαίνουν 3 άτομα. Ο παλαιός πρωταθλητής Βασίλης Ζαχείλας του δίνει το χρυσό μετάλλιο. O Δήμαρχος Αγριάς Θωμάς Παπαευθυμίου την τιμητική πλακέτα . Ο νομαρχιακός σύμβουλος Γιώργος Μουλάς το κύπελλο. Στιγμές αξέχαστες και ανεπανάληπτες για τον αγαπητό και φίλτατο γιατρό Στάθη Τσαταλό.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια Στάθη. Νά’σαι καλά και να μας ¨ξαφνιάζεις¨ στο μέλλον με τις αθλητικές σου ανησυχίες ¨.
Αυτός ήταν ο γιατρός Στάθης Τσαταλός. Ένας ¨νέος¨ 70 ετών, που μας ¨αποχαιρετά ¨σήμερα.
Καλό σου ταξίδι φίλε και καλή αντάμωση.
Βασίλης Παλαμηδάς – Εφημ.¨Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ¨, Βόλος 12-7-2011.
Άλλοτε και τώρα
Ο Κ. Θεόδωρος Περράκης γράφει:
Ασφαλώς και σέβομαι τα γούστα του καθένα μας, στο ντύσιμο τουλάχιστον. Και φυσικό είναι, ιδίως η νεολαία, να πηγαίνει και σύμφωνα και με τις επιταγές της μόδας. Δεν ξέρω όμως, ίσως, ενίοτε, γίνονται και παράδοξες επιλογές της. Όπως οι επιταγές να κυκλοφορούν μερικοί και μερικές, νεαρής, ως επί το πλείστον ηλικίας, με καινούρια μεν παντελόνια τζιν επιμελώς όμως σκισμένα, σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας. Παρακαλώ να μη με παρεξηγήσετε ότι τάχα επιθυμώ να κάνω υποδείξεις. Μου έρχεται όμως στο νου μου ότι υπήρξαν δυστυχώς και άλλοτε εποχές που έζησε η Ελλάδα μας, κατά τις οποίες τα μαθητούδια διάβαζαν σε μια τάξη από ένα κοινό βιβλίο… Όπου τα σχολιαρόπαιδα παρακαλούσαν τη μητέρα τους να τους μαντάρει το παντελόνι τους, το οποίο, είχε κάποιο σχίσιμο, όχι από κάποια επιταγή της μόδας, αλλά από τη φτώχεια.
Άλλαξαν οι καιροί, θα μου αντιτάξετε. Και ανατριχιάζω και εγώ μαζί σας στην ιδέα, ότι μπορεί να ξαναζήσουμε τα ίδια, μια που τώρα όμως θα είναι χειρότερα, γιατί μάθαμε στην καλοπέραση και δεν έχουν οι νεότεροι του σήμερα ζήσει στη φτώχεια το χθες. Και εγώ μέχρι χθες καμάρωνα για μας τους Έλληνες που μας περίσσευαν λεφτά ώστε να πηγαίνουμε και με τις επιταγές της μόδας, χωρίς να υποψιάζομαι ότι είμαστε καταχρεωμένοι, εφόσον οι εκάστοτε τελευταίες κυβερνήσεις μας έκρυβαν επιμελώς την αλήθεια, για να μην αποκαλυφθεί η ανεπάρκειά τους…
Καμαρώνω τη νεολαία μας, όπως και να είναι ντυμένη, σύμφωνα με τα γούστα της ή και με τα γούστα όσων ενδιαφέρονται να αρέσουν, Όμως, τώρα που τα μαύρα μαντάτα και μιας νέας χρεοκοπίας όλο και επαναλαμβάνονται, από κερδοσκοπικές διαδόσεις ή αληθινά. Τώρα, που για κάποιο λόγο ξεκινάνε φέτος τα σχολεία, χωρίς όλοι οι μαθητές να έχουν τα βιβλία τους. Τώρα, που οι επιδιορθώσεις ρούχων αρχίζουν να ξεπερνούν τις αγορές καινούργιων, πιστέψτε με! εύχομαι ολόψυχα, (η νεολαία μας και όχι μόνο), να μη ξαναγυρίσουμε, εξ ανάγκης πλέον, πάλι στο τριμμένο παντελόνι το επιμελώς μανταρισμένο του χθες…..
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η Θεσσαλία στις 21/9/2011
Ασφαλώς και σέβομαι τα γούστα του καθένα μας, στο ντύσιμο τουλάχιστον. Και φυσικό είναι, ιδίως η νεολαία, να πηγαίνει και σύμφωνα και με τις επιταγές της μόδας. Δεν ξέρω όμως, ίσως, ενίοτε, γίνονται και παράδοξες επιλογές της. Όπως οι επιταγές να κυκλοφορούν μερικοί και μερικές, νεαρής, ως επί το πλείστον ηλικίας, με καινούρια μεν παντελόνια τζιν επιμελώς όμως σκισμένα, σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας. Παρακαλώ να μη με παρεξηγήσετε ότι τάχα επιθυμώ να κάνω υποδείξεις. Μου έρχεται όμως στο νου μου ότι υπήρξαν δυστυχώς και άλλοτε εποχές που έζησε η Ελλάδα μας, κατά τις οποίες τα μαθητούδια διάβαζαν σε μια τάξη από ένα κοινό βιβλίο… Όπου τα σχολιαρόπαιδα παρακαλούσαν τη μητέρα τους να τους μαντάρει το παντελόνι τους, το οποίο, είχε κάποιο σχίσιμο, όχι από κάποια επιταγή της μόδας, αλλά από τη φτώχεια.
Άλλαξαν οι καιροί, θα μου αντιτάξετε. Και ανατριχιάζω και εγώ μαζί σας στην ιδέα, ότι μπορεί να ξαναζήσουμε τα ίδια, μια που τώρα όμως θα είναι χειρότερα, γιατί μάθαμε στην καλοπέραση και δεν έχουν οι νεότεροι του σήμερα ζήσει στη φτώχεια το χθες. Και εγώ μέχρι χθες καμάρωνα για μας τους Έλληνες που μας περίσσευαν λεφτά ώστε να πηγαίνουμε και με τις επιταγές της μόδας, χωρίς να υποψιάζομαι ότι είμαστε καταχρεωμένοι, εφόσον οι εκάστοτε τελευταίες κυβερνήσεις μας έκρυβαν επιμελώς την αλήθεια, για να μην αποκαλυφθεί η ανεπάρκειά τους…
Καμαρώνω τη νεολαία μας, όπως και να είναι ντυμένη, σύμφωνα με τα γούστα της ή και με τα γούστα όσων ενδιαφέρονται να αρέσουν, Όμως, τώρα που τα μαύρα μαντάτα και μιας νέας χρεοκοπίας όλο και επαναλαμβάνονται, από κερδοσκοπικές διαδόσεις ή αληθινά. Τώρα, που για κάποιο λόγο ξεκινάνε φέτος τα σχολεία, χωρίς όλοι οι μαθητές να έχουν τα βιβλία τους. Τώρα, που οι επιδιορθώσεις ρούχων αρχίζουν να ξεπερνούν τις αγορές καινούργιων, πιστέψτε με! εύχομαι ολόψυχα, (η νεολαία μας και όχι μόνο), να μη ξαναγυρίσουμε, εξ ανάγκης πλέον, πάλι στο τριμμένο παντελόνι το επιμελώς μανταρισμένο του χθες…..
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η Θεσσαλία στις 21/9/2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)