Δεν πέρασε καιρός από την ημέρα, 21-5-2010, που με οδύνη και έκπληξη μάθαμε την είδηση του χαμού του φίλου και συνοδοιπόρου Δημήτρη Κόταλη. Μια πολύπλευρη προσωπικότητα που έδρασε και έλαμψε σε πολλούς τομείς : μουσική, πρακτική χαρτογραφία, συλλογή αρχειακού υλικού για τα τοπικά χορωδιακά σχήματα, λαογραφία, ζωοφιλία και ...τόσα άλλα.
Εμείς όμως στους ορειβατικούς κύκλους τον γνωρίσαμε με διαφορετικό τρόπο, μέσα από τις ταμπέλες σήμανσης που τοποθέτησε στις περισσότερες διαδρομές του Πηλίου.
Ένας γνήσιος θαυμαστής και εραστής του Πηλίου που με οδηγό το πόνημα του άλλου πρόωρα χαμένου τέκνου της Μαγνησίας, Νίκου Χαρατσή ¨Τα μονοπάτια του Πηλίου¨, αποφάσισε να βοηθήσει κι άλλους να χαρούν τις ομορφιές και την οργιαστική βλάστηση του βουνού των Κενταύρων.
Έτσι από τότε που πήρε την σύνταξή του από τον Δήμο Βόλου πραγμάτωσε ένα μεγάλο άθλο. Χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις περπάτησε και υιοθέτησε μονοπάτια του Πηλίου που έβγαλε από την αφάνεια καθιστώντας τα, όπως έλεγε ο ίδιος ... ¨Ελβετία¨! Είχε ο μακαρίτης τη σιγουριά, ότι βάζοντας πολλά κόκκινα σημάδια στην πορεία διευκόλυνε τα μέγιστα τους πεζοπόρους – Βολιώτες και μη – να περπατήσουν με σιγουριά στα δάση του Πηλίου.
Που τον έχανες, λοιπόν, που τον έβρισκες τον Δημήτρη τον Κόταλη, στο αγαπημένο του βουνό ! Με το μηχανάκι του να κουβαλάει σωλήνες, σίδερα, ταμπέλες, λερωμένο με πινέλα και μπογιές, αρματωμένο με πριόνια και ψαλίδια, έχοντας αποφασίσει με ιεραποστολικό ζήλο την διάνοιξη και την σήμανση συγκεκριμένων διαδρομών. Τόσο το ανατολικό όσο και το δυτικό Πήλιο, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες του κόπου του Δημήτρη!
Με ιδία έξοδα και με προσφορές άλλων ορειβατών διάνοιξε έτσι, σήμανε και παρέδωσε στην επόμενη γενιά πολλές ξεχασμένες πεζοπορικές διαδρομές του Πηλίου. Μαζί με τον Νίκο Χαρατσή, τον καταγραφέα των μονοπατιών του Πηλίου, αποτελούν τους δύο πυλώνες της πεζοπορικής δράσης στο Πήλιο για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Δημήτρης Κόταλης εργαζόταν συντονισμένα και υπεύθυνα , μια που καθώς έλεγε, έπρεπε να υποκαταστήσει το κενό της πολιτείας στο θέμα της διαφύλαξης της πολιτισμικής αξίας των καλντεριμιών, που περπάτησαν οι πρόγονοί μας.
Εμείς, τα μέλη του ¨ΠΑΝΟΣ¨ , τον έχουμε γνωρίσει στο καταφύγιο των Χανίων μαζί με τον Χάρη, τον αγαπημένο του σκύλο, που τον πρόσεχε σαν φίλο και αδελφό και την γλυκιά γυναίκα, την κυρία Νίκη.
Οδήγησε πάμπολλες φορές ορειβατικούς συλλόγους της Αθήνας ή άλλων περιοχών λειτουργώντας παράλληλα και ως εθελοντής ξεναγός βουνού, γνωρίζοντας τόσο καλά τα τοπωνύμια, τις πηγές, τις βρύσες, τα λαγκάδια του θρυλικού βουνού, ενώ με τον άδολο ενθουσιασμό του, μετέδιδε την αγάπη του για τη φύση και το Πήλιο. Ο γράφων, τον θυμάται, να χαίρεται σαν μικρό παιδί θαυμάζοντας την μεγαλοσύνη του φαραγγιού του Βίκου, κατά την διάρκεια οργανωμένης συλλογικής πορείας από τον ¨ΠΑΝΑ¨ , πριν από μερικά χρόνια.
Ο Δημήτρης Κόταλης έφυγε από τον μάταιο κόσμο μας, αλλά η ενθύμισή του θα είναι ολοζώντανη σε εμάς τους πεζοπόρους, από τι άλλο ; Από τα εκατοντάδες ταμπελάκια του, κόκκινα σημάδια του σε βράχους, σε δέντρα, που μας καθοδηγούν και μας υποδεικνύουν πάντα τη ... σωστή κατεύθυνση και πορεία !
Γιάννης Προκοπίου – Γεν. Γραμ. Φ.Ο. ¨Ο ΠΑΝ¨ - Βόλος, Δεκέμβριος 2010 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου