Μετά τον Βλάση Γαβριηλίδη (1848-1920) ιδρυτή και διευθυντή της "Ακροπόλεως" , ένας άλλος μεγάλος δημοσιογράος, ο Αδωνις Κύρου (1872-?18) με την εφημερίδα του "Εστία" , "έγραψε ιστορία" στη δημόσια ζωή της χώρας τέλη του δεκάτου ενάτου με αρχές του εικοστού αιώνα.Κατήγετο από την Κύπρο. Απέβλεψε προς την δημοσιογραφίαν, όχι ως βιοποριστικόν επάγγελμα, αλλά ως προς αληθή μυσταγωγίαν ικανήν να αποφέρη τα λαμπρότερα δια το Έθνος και δια την κοινωνίαν αποτελέσματα, εφ' όσον ενησκείτο με πίστιν, ανιδιοτέλειαν και ενθουσιασμόν.
Εκληροδότησε, υποθήκην και κανόνα ζωής εις τους υιούς του Αχιλλέα και Κυρον, ακολουθήσαντας την δημοσιογραφικήν αποστολήν και τον τρίτον υιόν του Αλέξην ακολουθήσαντα το διπλωματικόν στάδιον, ότι ο δημοσιογράφος παραμένει μέχρι το τέλος δημοσιογράφος, μη αναμειγνυόμενος προσωπικώς εις την πολιτικήν και αποποιούμενος θέσεις και αξιώματα. Τα άρθρα και χρονογραφήματα του, ήρεσαν ιδιαιτέρως δια τον τρόπον διατυπώσεως των ιδεών και την λιτότητα του ύφους του.
Ένα δείγμα της γραφής του Κύρου δημοσιευμένο στην "Εστία" με τίτλο: "Αι Αθήναι αρχομένου του κ' αιώνος", μας δίνει το "στίγμα" του βιογραφουμένου ανδρός: "Εις τας δυσμάς του πολυτάραχου βίου του, ο πολύς Ταλλεϋράνδος, νοσταλγών την προεπαναστατικήν γαλλικήν κοινωνίαν, ηρέσκετο να επαναλαμβάνη, ότι μόνον όσοι την είχον γνωρίσει εδικαιούντο να ομιλούν περί της "γλυκύτητος της ζωής" . Κάτι το παρόμοιον θα ημπορούσε να λεχθή δια τας Αθήνας των αρχών του αιώνα μας. Τας Αθήνας των 120 ή 130 χιλιάδων ανθρώπων της, με όλην την ανόθευτον χάριν των. Τας Αθήνας της Πλάκας, της Δεξαμενής, της δενδροστοιχίας του κήπου και της πλατείας του Νέου Φαλήρου. Τας Αθήνας, εις τας οποίας, ολίγον μόνον, είχον αναπτυχθή τα φθοροποιά γένη των "αρριβιστών" ή την "σνομπ". Τας Αθήνας με την μικράν πατριαρχικήν κοινωνίαν, τα μέλη της οποίας αλληλοεγνωρίζοντο, αλληλοεξετιμώντο, και αλληλοεσπαράσσοντο με πολλήν καλόθυμίαν και ακόμη, με περισσοτέραν αγαθότητα.
Τας Αθήνας, εκείνας, της μοναδικής πνευματικής ανθήσεως, με αστερισμόν ενδόξων ονομάτων, ως του Κωστή Παλαμά, των Γεωργίου Δροσίνη, του Νικολάου Καμπά, του Γεωργίου Σουρή, του Αριστομένους Προβελεγγίου, του Γερασίμου Μαρκορά, του Λορέντσου Μαβίλη, του Ιωάννου Πολέμη, του Ιακώβου Πολυλά, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, του Ανδρέα Καρκαβίτσα, του Μιλτιάδου Μαλακάση, του Ιωάννου Γρυπάρη, του Ζαχαρία Παπαντωνίου, του Ιωάννου Δαμβέργη, του Κώστα Χατζοπούλου, του Μπάμπη Αννίνου, του Νικολάου Πολίτη, του Γεωργίου Χατζηδάκι, του Σπυρίδωνος Αάμπρου και τόσων άλλων". Με όλους αυτούς, ο Αδωνις Κύρου συνεδέθη στενώς. Με όλους ευρίσκετο εις διαρκή επίκοινωνίαν, είτε εις τα γραφεία της "Εστίας", είτε εις το περίφημον φιλολογικόν "σαλόνι του Σουρή" , του οποίου ήτο μόνιμος θαμών. Συνεμερίσθη τον ιδεαλισμόν των, έπλασε μαζί των τα όνειρα δια την Ελλάδα, τους ενεψύχωσε και ενεψυχώθη υπ' αυτών. Όλοι τον ηγάπησαν ως άνθρωπο ν, όπως τον ηγάπησε ολόκληρος η αθηναϊκή κοινωνία, δια την ακεραιότητα του χαρακτήρος, δια την ευγένειαν του ήθους και δια την απέραντον καλοσύνην του.
Τον εξετίμησαν ως δημόσιογράφον, πιστοποιούντες ότι δεν υπεδούλωνε την εφημερίδα του εις κόμματα και ότι ήσκει μεν τον δημοσιογραφικόν έλεγχον προς πάσαν κατεύθυνσιν, ουδέποτε, όμως, το έπραττε με πολιτικήν ή άλλην τινά προκατάληψιν, ουδέ είχεν οιανδήποτε υστεροβουλίαν. Τον εσεβάσθησαν, τέλος, ως αγνόν και άδολον πατριώτην, πρόθυμον πάντοτε να υποτάσση και τα μεγαλύτερα συμφέροντα του εις τα κελεύσματα του πατριωτικού χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου