Γη και Ήλιος
Κάποτε η Γη αγάπησε ,
παράφορα τον Ήλιο
η κάθε μέρα , ήτανε ,
χλωμή , συννεφιασμένη!
Το φεγγάρι ανακάλυψε , τον
έρωτά της τον κρυφό ,
κάθε βράδυ που ‘ρχότανε
στη Γη , τον ερωτούσε :
¨Γιατί τον Ήλιο αγάπησες ;
Εγώ είμαι πιο κοντά σου !
Κι η θάλασσα η απέραντη ,
στη αγκαλιά της σ’έχει ! ¨
¨Καλά τα λες φεγγάρι μου , μα
η θάλασσα είν’αλλιώτικη ,
όταν αγριεύει , με κτυπά , σ’ολόκληρο το σώμα !
Πόνους και στενοχώριες ! Τον Ήλιο
αυτόν αγάπησα
και είμ’ ερωτευμένη !
Απ΄το πρωί όταν θα βγει ,
μέχρι να ‘ρθει το βράδυ !
Φωτιές βάζει στο σώμα μου ,
σ’όλα τα σωθικά μου , με τις
πλατιές ακτίνες του ,
γλυκά μου δίνει χάδια !
Εσένα πως να σ’ερωτευτώ ;
πού ‘ σαι μες στο σκοτάδι
; Από τον Ήλιο παίρνεις φως
και το
σκοτάδι διώχνεις ! ¨ Και τούτη τη συζήτηση ,
που ‘καναν , Γη – φεγγάρι
, την άκουσαν τα αστέρια ,
και πήγαν και την είπανε ,
στο λαμπερό τον Ήλιο !
Ο Ήλιος , όταν άκουσε αυτά που λεν τ’αστέρια
,
έλαμψε ακόμα πιο πολύ ,
πετούσε απ’τη χαρά του !
Πολλά τα χρόνια εκεί ψηλά ,
που μοναχός του ήταν !
Κι ούτε καμιά σκεφτότανε ,
πως θα τον αγαπήσει !
Ο ουρανός κι οι αγέρηδες ,
όπου , όλα τα εβλέπαν ,
αλλιώτικη είχαν γνώμη ! Δεν
ήθελαν να συζητούν ,
για έρωτες κι αγάπες ! Κι
όταν τη Γη τη ρώτησαν ,
που πάει αυτός ο έρωτας ,
και που θα καταλήξει ,
εκείνη τους απάντησε :
¨Το ‘χουνε πει το σ’αγαπώ , από καιρό οι καρδιές
μας
κι ο Ήλιος αποφάσισε , να
βγει απ ’την τροχιά του
και να κατέβει χαμηλά ! Να
΄ρθει να μάνταμώσει ,
για να μου δώσει ένα φιλί ,
βράδυ μες στο σκοτάδι !
Κι αν κάποτε νύφη η Γη ,
γαμπρός γίνει ο Ήλιος ,
στην εκκλησιά θε νάρθουνε ,
για να στεφανωθούνε !
Κουμπάρους τους θα έχουνε ,
όλους τους γαλαξίες ,
παρανυφάκια θα ντυθούν του
ουρανού τ’αστέρια ! ¨
Γιάννης Μακρόπουλος – Βόλος
– 11-1-2020 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου