Ήταν εκείνα τα χρόνια η δημοσιογραφία λειτούργημα

          Αληθής μυσταγωγία . Μετά τον Βλάση Γαβριηλίδη (1848-1920) ιδρυτή και διευθυντή της ¨ Ακροπόλεως ¨, ένας άλλος μεγάλος δημοσιογράφος , ο Άδωνις Κύρου (1872-1918) με την εφημερίδα του ¨ Εστία ¨,  ¨έγραψε ιστορία ¨ , στη δημόσια ζωή της χώρας τέλη του δεκάτου ενάτου με αρχές του εικοστού αιώνα .

         Κατήγετο από την Κύπρον . Απέβλεψε προς την δημοσιογραφίαν , όχι ως βιοποριστικόν επάγγελμα , αλλά ως προς αληθή μυσταγωγίαν ικανήν να αποφέρει τα λαμπρότερα διά το Έθνος και διά την κοινωνίαν αποτελέσματα , εφ’όσον ενησκείτο με πίστιν , ανιδιοτέλειαν και ενθουσιασμόν .

         Εκληροδότησε , υποθήκην και κανόνα ζωής εις τους υιούς του Αχιλλέα και Κύρον , ακολουθήσαντας την δημοσιογραφικήν αποστολήν και τον τρίτον  υιόν του Αλέξην ακολουθήσαντα το διπλωματικόν στάδιον , ότι ο δημοσιογράφος παραμένει μέχρι το τέλος δημοσιογράφος , μη αναμειγνυόμενος προσωπικώς εις την πολιτικήν και αποποιούμενος θέσεις και αξιώματα . Τα άρθρα και χρονογραφήματά του , ήρεσαν ιδιαιτέρως δια τον τρόπον διατυπώσεως των ιδεών και την λιτότητα του ύφους του .

        Ένα δείγμα της γραφής του Κύρου δημοσιευμένο στην ¨ Εστία με τίτλο : ¨ Αι Αθήναι αρχομένου του κ’ αιώνος ¨, μας δίνει το ¨ στίγμα ¨ του βιογραφουμένου ανδρός : ¨ Είς τας δυσμάς του πολυτάραχου βίου του , ο πολύς Ταλλεϋράνδος , νοσταλγών την προεπαναστατικήν Γαλλικήν κοινωνίαν , ηρέσκετο να επαναλαμβάνει , ότι μόνον όσοι την είχον γνωρίσει εδικαιούντο να ομιλούν περί της ¨ γλυκύτητος της ζωής ¨ . Κάτι το παρόμοιον θα ημπορούσε να λεχθεί δια τας Αθήνας των αρχών του αιώνα μας . Τας Αθήνας των 120 ή 130 χιλιάδων ανθρώπων της , με όλην την ανόθευτον χάριν των . Τας Αθήνας της Πλάκας , της Δεξαμενής , της δενδροστοιχίας του κήπου και της πλατείας του Νέου Φαλήρου . Τας Αθήνας , εις τας οποίας , ολίγον μόνον , είχον αναπτυχθεί τα φθοροποιά γένη των ¨ αρριβιστών¨.                                                                                                                             Τας Αθήνας με την μικράν πατριαρχικήν κοινωνίαν , τα μέλη της οποίας αλληλοεγνωρίζοντο , αλληλοεξετιμώντο και αλληλοεσπαράσσοντο με πολλήν καλοθυμίαν και ακόμη , με περισσοτέραν αγαθότητα .

          Τας Αθήνας, εκείνας  της μοναδικής πνευματικής , ανθήσεως , με αστερισμόν ενδόξων ονομάτων , ως του Κωστή Παλαμά , του Γεωργίου Δροσίνη , του Νικολάου Καμπά , του Γεωργίου Σουρή , του Αριστομένους Προβελεγγίου , του Γερασίμου Μαρκορά ,  του Λορέντζου Μαβίλη , του Ιωάννου Πολέμη , του Ιακώβου Πολυλά , του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη , του Ανδρέα Καρκαβίτσα , του Μιλτιάδου Μαλακάση , του Ιωάννη Γρυπάρη , του Ζαχαρία Παπαντωνίου , του Ιωάννη Δαμβέργη , του Κώστα Χατζόπολου . του Μπάμπη Άννινου , του Νικολάου Πολίτη , του Γεωργίου Χατζηδάκι , του Σπυρίδωνος Λάμπρου και τόσων άλλων ¨  Με όλους αυτούς , ο Άδωνις Κύρου , συνεδέθη στενώς . Με όλους ευρίσκετο εις διαρκή επικοινωνίαν , είτε εις τα γραφεία της ¨ Εστίας ¨ , είτε εις το περίφημον φιλολογικό ¨σαλόνι του Σουρή¨ , του οποίου ήτο μόνιμος θαμών . Συνεμερίσθη τον ιδεαλισμόν των , έπλασε μαζί των τα όνειρα διά την Ελλάδα , τους ενεψύχωσε και ενεψυχώθη υπ’αυτών . Όλοι τον αγάπησαν ως άνθρωπο, όπως τον αγάπησε ολόκληρη η Αθηναϊκή κοινωνία δια την ακεραιότητα του χαραχτήρος , δια την ευγένειαν του ήθους του και διά την απέραντον καλοσύνην του .

         Τον εξετίμησαν ως δημοσιογράφον , πιστοποιούντες ότι δεν υπεδούλωνε την εφημερίδα του εις κόμματα και ότι ασκούσε έλεγχον προς πάσαν κατεύθυνσιν , ουδέποτε , όμως , το έπραττε με πολιτικήν ή άλλην προκατάληψιν , ουδέ είχεν οιανδήποτε υστεροβουλίαν . Τον εσεβάσθησαν , τέλος , ως αγνόν και άδολον πατριώτην , πρόθυμον να υποτάσσει και τα μεγαλύτερα συμφέροντά του εις τα κελεύσματα του πατριωτικού χρέους .

 Βασίλειος Παλαμηδάς – Βόλος – Αύγουστος 2017