Απόρριψη που ευνόησε καθηγητές και φοιτητή Γ.Σουρή

          Απόρριψη που ευνόησε καθηγητές και φοιτητή Σουρή

          Υπήρξε η ¨ χρυσή πέννα ¨ της δημοσιογραφίας στα χρόνια του μεσοπολέμου . Αποτελούσε το  ¨ βαρύ πυροβολικό ¨ της  ¨Εστίας¨ μέσα στη δημοσιογραφική ομάδα .

          Ο λόγος για τον Δημήτριο Ταγκόπουλο , μια πολυσύνθετη πνευματική προσωπικότητα . Γεννήθηκε στη Ύδρα το έτος 1860 και απεβίωσε στην Αθήνα το έτος 1826 . Σπούδασε Ιατρική στο πανεπιστήμιο της Αθήνας . Δεν άσκησε για πολλά χρόνια το επάγγελμα του γιατρού . Διέπρεψε στη πεζογραφία , στα θεατρικά έργα , στις εκδόσεις εφημερίδων και περιοδικών. Τακτικός συνεργάτης της ¨Εστίας¨ , για πολλά χρόνια .

         Στο βιβλίο του ¨ Φιλολογικά πορτραίτα ¨ και στο κεφάλαιο περί Σουρή , γράφει για την απόρριψη του φοιτητή Σουρή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και για την εύνοια της τύχης ,  που ακολούθησε μετά ,για καθηγητές και φοιτητή :

      ¨ Ένα πρωί δημοσιεύτηκε στην ¨ Ακρόπολη ¨ η έμμετρη αυτή αγγελία :

          Μετά μεγάλης μου χαράς , τοις φίλοις αναγγέλλω ,

          πως εξητάσθην , των θυρών ερμητικώς κλεισμένων ,

          στον Πολυγένη Φιντικλή και στο Σπανό Σεμτέλο

         και απερρίφθην  μυστικά μετά πολλών επαίνων .

         Δ’ο και πάλιν , Έλληνες , αρχίζομεν τα πρώτα ,

         πάλι ¨ Ρωμιός¨ και ξάπλωμα , πάλι ζωή και κόττα .

         Ο Σουρής μας , λοιπόν , που λίγο έλειψε να γίνει δάσκαλος και να τον χάσουμε , να , που ξανάρχιζε τον ¨Ρωμιό¨ . Τρισευλογημένοι οι σοφοί δάσκαλοί του , ο ελληνιστής Φιντικλής και ο λατινιστής Σεμτέλος , που τον απορρίψανε γιατί δεν ήξερε , λέει , σε κάποιο λατινικό ρήμα , το σουπίνο και το γερούνδιο και δεν τα κατάφερε καλά στην αρχαία μετρική !

         Φανταζόσαστε πια τι έγινε άμα βγήκε το πρώτο φύλλο του ¨Ρωμιού¨ ύστερα από την απόρριψή του . Αθηναίος δεν έμεινε που να μην τον αγοράσει και οι δύο σοφοί καθηγητές γίνανε δημοτικώτατοι από την κοροϊδία που τους πατούσε σ’αυτό το φύλλο και στα άλλα τα κατοπινά , για χρόνια . Η σάτιρα τους εξασφάλιζε την αθανασία , που ίσως να τους την αρνιότανε η φιλολογική τους εργασία .

      -Ο Σεμτέλος θα σ’ευγνωμονεί ! του είπα , άμα τον πρωτογνώρισα από κοντά στα 1898 , που εργαζόμουν στην ¨Εστία¨ .

     -Δεν βαριέσαι ! Μου αποκρίθηκε και σώπασε .

       Γιατί έτσι ήταν στη κουβέντα του : λιγόλογος , επιγραμματικός , και συχνότατα ξινισμένος . Γκρίνιαζε διαρκώς , γκρίνιαζε για όλα . Όλα του φταίγανε , τίποτε δεν του άρεσε , με όλα τρωγότανε . Στο σπίτι του , της οδού Διδότου , τα χειμωνιάτικα βράδια που παίζαμε μάους , η γκρίνια του μας καταδιασκέδαζε . Και την προκαλούσαμε πολλές φορές , τις περισσότερες  , εμείς οι ίδιοι . Με μια λέξη του μονάχα , βρώμικη τις περισσότερες φορές ,χαρακτήριζε αξιοθαύμαστα ένα πολιτικό γεγονός της ημέρας ή ένα κοινωνικό σκάνταλο . Κι αυτός , που φαινότανε τόσο γλεντζές στο ¨Ρωμιό¨ του , η ζωντανή αυτή στιχοφάμπρικα , καθώς τον λέγαμε , σπάνια , σπανιότατα μας χάριζε στην κουβέντα περισσότερες από τρεις – τέσσερις λέξεις του.

          Καλόψυχος άνθρωπος , άκακος , παιδί . Και σαν παιδί παραπονιάρης . Τη βραδιά που ήταν να πρωτοπαιχτούν στο Δημοτικό Θέατρο οι ¨ Νεφέλες ¨ του , ήρθε από νωρίς στο γραφείο της ¨ Εστίας ¨ και με πήρε .

       -Πάμε  να φάμε μαζί στο σπίτι κι από κει πηγαίνουμε μαζί στο θέατρο …

      -Γιατί ; Είσαι συγκινημένος ; Τον ρώτησα .

      -Ξαίρω…Δεν ξαίρω …

       Πήγαμε σπίτι του . Καθίσαμε στο τραπέζι . Ήταν ο Άδωνις Κύρου της ¨ Εστίας ¨ και ο Μανώλης ο Γουβέλης και δυο τρεις ακόμη από τους ταχτικούς φίλους του σπιτιού .

       Η κ Μαρί , που μας σερβίριζε . κατασυγκινημένη για την κρισιμότητα της βραδιάς , ξέχασε να του βάλει φαί στο πιάτο του . Κι ενώ εμείς τρώγαμε , αντί να απλώσει να γεμίσει το πιάτο μόνος του , είπε με παράπονο σαν μικρό παιδί που το ξεχάσανε παραπεταμένο : ¨ Δεν θα μου βάλει και μένα κανείς να φάω ; … - Εγώ μωρό μου !... είπε ο μακαρίτης ο Άδωνις και λιγωθήκαμε , όλοι στα γέλια . 

     Ύστερα τον συνοδέψαμε όλοι , με επίσημο βήμα σιωπηλοί , στο θέατρο . Σε όλους μας , το είχε καταφέρει να μεταδώσει , από το τραπέζι ακόμα , τη συγκίνησή του .

     Σε οδηγούμε στο Καπιτώλιο ! Είπε ο μακαρίτης ο Άδωνις .

    - Βρε , σεις έτσι που πάμε , είσαστε σαν τεθλιμμένοι φίλοι που οδηγούνε τον νεκρό στη τελευταία του κατοικία !

       Ήταν τα μόνα λόγια του αυτά που βγήκαν από το στόμα του , από την ώρα που στο τραπέζι παραπονέθηκε πως τον ξεχάσανε ίσαμε τη στιγμή που οι θεατές , που είχαν καταπλημμυρίσει το θέατρο , τον αποθέωναν με ζητωκραυγές και με χειροκροτήματα για την επιτυχημένη νεοελληνική απόδοση του Αριστοφάνη .

      Ο Αριστοφάνης ξαναγεννήθηκε ! Είπαν τότε πολλοί .

     ¨ Νεοελληνικές επιλογές ¨ – Βασίλειος Παλαμηδάς-Βόλος 13/8/2017 .