Τι είδα και τι άκουσα

               Έκανα ένα τριήμερο ταξίδι-αστραπή στο Λονδίνο και μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο είδα και άκουσα , όπως θα έλεγε και η Μπερλίνα των παιδικών μου χρόνων , πολλά κακά και πολλά ...ακόμη πιο  κακά για εμάς . Είδα με ανοιξιάτικο ήλιο το Χάϋντ Πάρκ με τις ατέλειωτες εκτάσεις του , με το φρέσκο καταπράσινο γρασίδι του και τα παρτέρια των λουλουδιών , είδα παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο επάνω  στο γρασίδι και άλλα παιδιά να κάνουν γυμναστική ή να παίζουν κυνηγητό πατώντας στο γρασίδι , είδα νέους και νέες και λιγότερο νέους και λιγότερες νέες να κάνουν τζόγκινγκ , είδα οικογένειες με νήπια να κάνουν πικ-νικ στο γρασίδι , είδα άλογα με τους άνδρες της Αστυνομίας να διασχίζουν το πάρκο από τα χωματένια μονοπάτια και δεν είδα ούτε να έχει κόψει κανείς λουλούδια από τα παρτέρια , ούτε να υπάρχει έστω και ένα χαρτάκι ή άλλο σκουπίδι στο πάρκο που επισκέπτονται κάθε μέρα χιλιάδες Λονδρέζοι . Τα είδα όλα αυτά και μου ήρθαν στο νου οι εικόνες της παραλίας της Βάρκιζας – και δεν είναι οι μόνες φυσικά – όταν κάθε καλοκαίρι γεμίζουν από φλούδες καρπουζιών , πλαστικά μπουκάλια αναψυκτικών , καλαμάκια , μισοφαγωμένα σάντουϊτς και αποτσίγαρα ... Είδα και τους δρόμους του Λονδίνου και τα πεζοδρόμια χωρίς  σκουπίδια και χωρίς αποτσίγαρα και μου ήρθαν στο νου τα πεζοδρόμια της Αθήνας με τις πατημένες τσίχλες και τα ρείθρα των δρόμων με κάθε λογής σκουπίδια που φράζουν και τις αποχετεύσεις των νερών της βροχής .

               Αυτά είδα και δεν χάρηκα για το δικό μας επίπεδο του πολιτισμού . Αυτά που άκουσα είναι ακόμη θλιβερότερα . Καθώς πλησιάζει το Πάσχα είναι οι ημέρες που πολλοί Έλληνες φοιτητές έρχονται να περάσουν τις γιορτές με τις οικογένειές τους . Γνώρισα μερικά από αυτά τα παιδιά στο αεροδρόμιο . Σε πέντε χρόνια τα κατάφερε με πολλή μελέτη να τελειώσει την Ιατρική ο φοιτητής με τα μαύρα ίσια μαλλιά και τον παραφουσκωμένο κόκκινο σάκο και δίνει το τελευταίο μάθημα τον Μάϊο . Είναι το τρίτο παιδί μιας οικογένειας που ακολούθησε την Ιατρική επιστήμη . Οι δυό μεγαλύτερες αδελφές του είναι γιατροί σήμερα , η μία στον Καναδά και η άλλη στο Λος Άντζελες . ¨ Όχι δεν θα έρθω στην Ελλάδα όταν πάρω το πτυχίο μου . Δεν υπάρχουν προοπτικές , δεν υπάρχει σταθερότητα , δεν γίνεται έρευνα ¨ . Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερους βαθμούς για να κάνει ειδίκευση σε σημαντικότερο ιατρικό ίδρυμα .

               Ο άλλος νεαρός φοιτητής με τη σκιά από γέννια , σε ένα πρόσωπο που θυμίζει ποιητή της ρομαντικής εποχής – εξάλλου του

 αρέσει και η ποίηση με προτίμηση στον Καβάφη – τελειώνει και αυτός τον Μάϊο την Βιολογία . ¨ Οχι , δεν θα έρθω στην Ελλάδα όταν πάρω το πτυχίο μου ¨. Είναι ευτυχής που ήδη εργάζεται στον τομέα του , της έρευνας , κάτι που δεν υπάρχει προοπτική να επιτύχει στην Ελλάδα . Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές επιλογές και όποιος είναι άξιος προχωρεί υψηλότερα . Ο τρίτος φοιτητής που γνώρισα είναι μόλις 20 χρονών και σπουδάζει μαθηματικά . ¨ Μου λείπει η Ελλάδα αλλά ...¨ . Τα μαθηματικά ανοίγουν πόρτες πολλές , αλλά ποια πόρτα ανοίγει στην Ελλάδα ;

             Νέα παιδιά , με δίψα για μάθηση , με όρεξη για δουλειά και για επιτυχίες στους τομείς τους , ένα πολύτιμο δυναμικό που χάνει η Ελλάδα . Τι κρίμα ! Είναι μια αλήθεια που πληγώνει ...

 

            Αλεξ. Στεφανοπούλου-¨ΕΣΤΙΑ¨/31-3-2014 .  

 

Τελευταίες υποθήκες Αποστόλου Παύλου

               ¨ Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι , τον δρόμον τετέλεκα , την πίστην τετήρηκα : λοιπόν απόκειταί μoι , ο της δικαιοσύνης στέφανος , ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα , ο δίκαιος κριτής : ου μόνον δε εμοί , αλλά πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν Αυτού . ¨

Μετάφ.  ¨ Αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα , έτρεξα τον  δρόμο , ως το τέλος φύλαξα την πίστη . Τώρα πια με περιμένει το στεφάνι της δικαιοσύνης που μ’αυτό θα με ανταμείψει ο Κύριος εκείνη την ημέρα, ο δίκαιος κριτής . Κι όχι μόνο εμένα , αλλά κι όλους εκείνους , που περιμένουν με αγάπη τον ερχομό του . ¨

 

       Προς Τιμόθεον Β΄ επιστολή Αποστόλου Παύλου

Μνήμη – Άρης Τσαλαπάτας

                                         Α πλοϊκός , φιλότιμος

                                         Ρ  οπή’χε προς τη φύση

                                         Η  ταν σε όλους πρόθυμος

                                         Σ  υμπόνια να χαρίσει .

 

                                         Τ  ων συγγενών του κόσμημα

                                         Σ  τη μνήμη του δακρύζουν

                                         Α  λλά και οι συμπολίτες του

                                         Λ  όγια τιμής χαρίζουν

                                         A  γαπητός , ανθρώπινος

                                         Π  ρότυπο σ’όσους μένουν .

                                         Α  ρκούνταν στο ευχαριστώ

                                         Τ  ων ευεργετουμένων

                                         Α  ιωνία θά΄ναι η μνήμη του

                                         Σ  εμάς και τους δικούς του . 

 

                                         Άρης Τσαλαπάτας (1926-2012)

                                         Μηχανολόγος-Μηχανικός ΕΜΠ

                                         Βόλος . 

                                                                                                                                                          

Ναός του Αγίου Ελισαίου

               Στη θέση απέναντι της ¨Βιβλιοθήκης Αδριανού¨ στο Μοναστηράκι , βρίσκεται σχεδόν κρυμμένος ο ναΐσκος του Αγίου Ελισαίου , ξαναστημένος από το 2005 και ύστερα από έναν ύπνο αφάνειας εξήντα ολόκληρων χρόνων .

               Ο κτητορικός αυτός ναός είναι συνδεδεμένος με τις μορφές του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη και του επίσης εξαδέλφου του Αλεξάνδρου Μωραϊτίδη , που πέρασαν από εκεί τις κατανυκτικές ώρες της ¨Αγρυπνίας¨ ψάλλοντες . Δεξιός ψάλτης ο πρώτος , αριστερός ο δεύτερος .

                  Και ήταν τέτοια η ακτινοβολία του Παπαδιαμάντη ώστε εκκλησιάζονταν εκεί μόνο και μόνο , για να τον ακούσουν σημαντικές μορφές των γραμμάτων της εποχής , όπως ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου , ο Παύλος Νιρβάνας , ο Γιάννης Βλαχογιάννης , ο Γεράσιμος Βώκος κ.α. Ο Άγιος Νικόλαος , ο Πλανάς , στο Ι . Ναό του Αγίου Ελισαίου λειτουργούσε καθημερινά με ψάλτες τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη .

                Ο Γεράσιμος Βώκος (1868-1927) υπήρξε λόγιος , λογοτέχνης και δημοσιογράφος .

                Έγραψε πολλά βιβλία και ως δημοσιογράφος είχε ιδιαίτερη κλίση ως χρονογράφος και αρθρογράφος .

                Σε ένα χρονογράφημά του με τίτλο  ¨Αγρυπνία εις τον Άγιον Ελισαίον¨ περιγράφει κατά τρόπον μοναδικό και άψογον την ιεράν ¨Αγρυνίαν¨ μέσα εις τον ναόν :

                Η βροχή έπιπτε ραγδαία ατελεύτητος από της 11^ης νυχτερινής . Την 1^ην μετά το μεσονύχτιον ήτο πλέον σωστό μπουρίνι .

                Ο Άγιος Ελισαίος μικρή εκκλησία .

                Όταν εισήλθα , εδέησε να σπρώξω δι’όλης της δυνάμεως του σώματός μου και τότε η θύρα ήρεμα υπήκουσε , της ανθρωπομάζης , ήτις επλήρου τον ναΐσκον , απαλώτατα καμφθείσης προς τα ένδον , ώστε ευρέθη τόπος δι’εμέ .

               Εν αφορήτω συνοστισμώ ήσαν γραίαι πολλαί και γυναίκες ηλικίας και νεάνιδες τρυφερώτατοι και μητέρες μετά των νηπίων εις τας αγκάλας των .

          Άνθρωποι του λαού ίσταντο προ των γυναικών ευλαβώς , ενώ η θερμοκρασία αποπνικτική .

          Του όρθρου ψαλλομένου , αντήχησε εις γνήσιον Βυζαντινόν μέλος , περιπαθές και σεμνότατον , η φωνή του δεξιού ψάλτου , ψάλλοντος εκ του κανόνος τη ζ΄ ωδήν του προφήτου Ιωνά :

         ¨ Εβόησα εν θλίψη μου προς Κύριον Θεόν ¨

          Και ανταπήντησε ο αριστερός ψάλτης υπό τον αυτόν τόνον της μελωδίας δι’υποκώφου φωνής :

         ¨και έλθοι προς σε η προσευχή μου προς ναόν τον άγιόν σου ¨ . 

          Ήσαν δε οι ψάλται , Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και Αλέξανδρος Μωραϊτίδης οι από Σκιάθου καταγόμενοι διηγηματογράφοι και τρυφερώτατοι συγγραφείς , αληθείς και ευσεβέστατοι ούτοι χρστιανοί .

           Ο πρώτος εν τη ¨Ακροπόλει¨ συνάδελφος είχε μετερσιωθεί , εν τη εκπληρώσει των ιερών τούτων καθηκόντων . Αίγλη απολύτου ευτυχίας εφώτιζε την δασύτριχα μορφήν του , με την σγουράν μαύρην γενειάδα και την ομοιόχρωμον πλουσίαν κώμην . Ήτο αγνώριστος και η μορφή εκείνη η τόσο σκυθρωπή κατά τας ώρας εδώ εις το γραφείον εφαιδρύνετο υπεράνω του ιεροψαλτικού αναλογίου . Έψαλλε δε ο συγγραφεύς της ¨Νοσταλγού¨ μετά ζέσεως και πάθους αληθινού εντείνων την φωνήν , τηρών τον χρόνον διά βιαίας καταφοράς της χειρός επί του ερείσματος του στασιδίου , όταν συνέβαινε ο λαμπαδάριος και καλός χριστιανός χριστοφίλης να προτρέχει εις εκπλήρωσιν των καθηκόντων του . Τότε ο Παπαδιαμάντης μετεβάλλετο εις αυστηρότατον επιτιμητήν και επεφώνη και επετίμα και εκράυγαζεν .

               Ο άλλος απέναντι , ο συγγραφεύς του ¨Δεκατιστού¨, είχε το ήθος ταπεινότερον και εφαίνετο συνηθισμένος εις όνειρον θρησκευτικής αφοσιώσεως και λατρείας . Επακουμβών επί του ερείσματος του στασιδίου δι’αμφοτέρων των χειρών , έκλινε την φαλακράν κεφαλήν του με την μακράν μαύρην γενειάδα , το λείον μέτωπον με την γρυπήν και ημικλείων τους οφθαλμούς , έψαλλε ήρεμα μόλις ακουόμενος . Και ήτο το θέαμα των δύο αυτών της Σκιάθου θεοπνεύστων συγγραφέων κατανυκτικώτατον και εγώ αποθαυμάζων αυτούς , ότι δεν ήξευρον μόνον να περιγράφουν τόσον θαυμασίως εις τα διηγήματά των θρησκευτικάς σκηνάς και εκκλησιαστικά επεισόδια , αλλ’ήσαν εν ταυτώ απροσποίητοι και δεινοί από ιεράς πεποιθήσεως και χρηστού συνειδότος τελετάρχαι τοιούτων τελετών και πανηγύρεων , υπέροχοι πρόμαχοι του γνησιωτέρου βυζαντινού μέλους , το οποίον τινες κακοζήλως ανέλαβον να παραμορφώσουν υπό το κωδικόν ένδυμα οθνείας και εστραβλωμένης μουσικής .

               Αλλά ήδη είχε τελειώσει ο όρθρος και μετά την ευλογίαν των άρτων εμπήκαμε εις την λειτουργίαν . Ο παπα-Χρύσανθος από του ιερού βήματος θυμιατίζων . Ην δε ούτος παχύτατος και βραχύσωμος , έχων και μεγάλην την κεφαλήν και άφθονον την κώμην και την γενειάδα ψαράν και δασείαν , οφθαλμούς μεγάλους αμυγδαλωτούς , πανομοιότυπον παντοκράτορος από εκείνους τους τεράστιους , που ζωγραφίζουν υπό τους θόλους των μεγάλων εκκλησιών .

               Μικρόν ωρολόγιον της εκκλησίας τοποθετημένον εις μικράν κινεζικήν εταζέραν , εδείκνυε την τετάρτην πρωινήν . Η λειτουργία περί το τέλος .

               Υδραίος πλοίαρχος , ο μπάρμπα-Μάνθος , υπέργηρος , αδύνατος με λεπτό – λεπτό ολόλευκο μουστακάκι , κλίνων προς τα κάτω , γνήσια μορφή ασκητού , σεβαστός ανήρ , κόσμον διαπλεύσας με τα δύο καράβια του εις την καλήν εποχήν , ήδη δε ανερχόμενος επίτηδες εκ Πειραιώς διά να λέγει το ¨Πιστεύω¨ εις τον Άγιον Ελισαίον , οσάκις γίνονται ¨Αγρυπνίαι¨. Μετά ο πάπα-Χρύσανθος έκραξε : ¨ Άνω σχώμεν τας καρδίας ...¨ . Με την γλυκείαν φωνήν του εξ Ύδρας πλοιάρχου λέγοντος το ¨ Πάτερ ημών ¨ η ¨Αγρυπνία ¨ έληξε.

               Η βροχή ακόμη ραγδαία . Στου Ψυρή τα μαγαζιά ήσαν ερμητικά εσφαλισμένα . Απεφασίσαμε να πάμε στου Καλαμιώτη . Αλλ’αίφνης οι φανοκόροι έσβησαν τα φανάρια και σκότος πλέον πυκνόν εκάλυψε την πόλιν . Του Παπαδιαμάντη εκτελούντος χρέη πιλότου εφθάσαμε εις καφενείον διανυκτερεύον , όπου πηγαίνουν οι βιολιτζήδες το πρωί και ήλθε και ο Μωραϊτίδης κατόπιν και ο γέρων πλοίαρχος .

               Εκεί εμείναμεν έως ότου έφεξε , του Μωραϊτίδου λέγοντος μεταξύ άλλων φιλολογικο-θρησκευτικών και εν παρόδω , ότι τας ¨Αγρυπνίας¨ αυτάς του Αγίου Ελισαίου έχει ζωγραφίσει εις το μυθιστόρημά του  ¨ Το τάξιμον ¨ γραφέν προ τριετίας και αδημοσίευτον ακόμη .

              ¨Μικρός Ρωμηός¨ - Γεράσιμος Βώκος 1894 . 

                

                 

                    

Συγχαρητήρια εις την ¨Εστία¨

               ¨ Ο Τύπος δοκιμάζεται σκληρά από την κρίση . Τα 120

                  χρόνια της ¨Εστίας¨ είναι μια μεγάλη επιτυχίαγια τον

                  ρόλο του Τύπου στη Δημοκρατία και την προσφορά

                  της ¨Εστίας¨ . Σας εύχομαι μακρά διάρκεια των επιτυ-

                  χιών σας ¨ .

 

                                             Κάρολος  Παπούλιας

                                             Πρόεδρος Δημοκρατίας/11-3-2014.

                             ----------------------------------------------------------

                                 Αγαπητή ¨Εστία¨ ,

                                 Γιορτάζεις τα 120 χρόνια παρουσίας στον χώρο                

                                 Τύπου .

                                 Ήταν 6 Μαρτίου  1894 , η μέρα που κυκλοφόρησε το πρώτο σου φύλλο . Εκδότης και Διευθυντής ένας εμπνευσμένος άνθρωπος , ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης . 

                                 Σέμνωμα και αγλάϊσμα του Τύπου υπήρξες σε όλη τη διάρκεια του μακρόβιου βίου σου. Με υψηλόν αίσθημα ευθύνης , με σοβαρότητα και κύρος σχολίασες όλα τα προκύπτοντα προβλήματα στον Δημόσιο και Ιδιωτικό βίο της χώρας . Πάντα είχες για ¨σημαία¨ σου και σημείο αναφοράς , τα Εθνικά μας Συμφέροντα , τα οποία υπερασπίστηκες με τόλμη και πάθος . Γι αυτό και μόνο σου αξίζει ένας μεγάλος Δημόσιος Έπαινος .

                                 Δέξου αγαπητή ¨Εστία¨ , τις θερμές και ειλικρινείς ευχές από έναν παλαιό αναγνώστη σου , που σε διαβάζει χρόνια και σου εύχεται καλή συνέχεια στο δύσκολο δρόμο του δημοσιογραφικού καθήκοντος .

                        

Με εκτίμηση

Βασίλειος Παλαμηδάς/Βόλος 12-3-2014

 

        -------------------------------------------------------------------------

            Αγαπητέ κύριε Διευθυντά ,

            Εκατόν είκοσι χρόνια ορθής πρόβλεψης του παρελθόντος είναι το μεγαλούργημα της¨Εστίας¨, στο χώρο του ελληνικού Τύπου .

            Πρόβλεψη του παρελθόντος , που ισοδυναμεί με δίδαγμα ιστορικό και διάταγμα δημοσιογραφικό . Δυστυχώς εκείνο που διδάσκει η ιστορία , είναι ¨ ότι δεν διδασκόμαστε από την ιστορία ¨ και διαπράττουμε τα ίδια λάθη .

             Η ¨Εστία¨ σταθερά διακηρύσσει τα λόγια του Διονυσίου Σολωμού ¨ το έθνος να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές ¨ .

             Να μάθει αυτό το Έθνος να ζει με τις αλήθειες και όχι με τις ξετσίπωτες υπεκφυγές , ρηχούς ρομαντισμούς και γευστικούς λαϊκισμούς .

             Είναι ντροπή σε τέτοιο προικισμένο τόπο , να μη ζούμε παράδεισο και να βιώνουμε κόλαση , με  δική μας υπαιτιότητα .

             Η ¨ Εστία¨ αποτελεί αδέσμευτη πατριωτική φωνή συλλογικότητας , ενότητας και αισιοδοξίας .

             Εύχομαι μακροημέρευση και να υπηρετεί πάντα την ανιδιοτελή ενάρετη δημοσιογραφία .

             Με φιλικούς χαιρετισμούς

             Γεώργ. Στεφανάκης

             Δικηγόρος – Αθήνα/14-3-2014 .                                  

                                 

                                                             

                              

Αντιγράφουν την ιστορία μας

               Πολύ ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις και σκέψεις έκανε ο δημοσιογράφος της Αθήνας κ Φοίβος Ιωσήφ επισκεπτόμενος , με την ευκαιρία των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων 2014 στο Σότσι της Ρωσίας , το Δημοτικό Θέατρο της πόλης . Αναρωτήθηκε για ό,τιείδε .

Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε και όλοι εμείς οι Έλληνες ;

             ¨Αναρωτιέμαι , γιατί οι Ρώσοι δεν έχτισαν ένα θέατρο Μεξικάνικου τύπου ή ένα θέατρο Ιαπωνικού μοντέλου ; Τί τρέλα είναι αυτή εδώ και κάμποσους αιώνες και σε όλο τον κόσμο αντιγράφουν τη δική μας αρχιτεκτονική , τη δική μας κουλτούρα , τους δικούς μας Ολυμπιακούς Αγώνες ¨ .

               Αναρωτιέμαι γιατί δεν αντιγράφουν τους Γερμανικούς αγώνες ή ακόμα καλύτερα τους Μαροκινούς ή αν θέλετε τους αγώνες της Κόστα Ρίκα ; Αλήθεια , ξέρουμε που βρίσκεται η δύναμή μας , ξέρουμε από πια εκρηκτικά κύτταρα έχουμε γεννηθεί εμείς οι Έλληνες ; Ηλίου φαεινότερον , όχι , δεν ξέρουμε , αγνοούμε τους προπάτορές μας , αδιαφορούμε για τους γεννήτορες , αδικούμε τους δημιουργούς του παγκόσμιου πολιτισμού ; Προκλητικά , αβασάνιστα αδικούμε τους τεράστιους  διανοητές της πατρίδος μας . Έβλεπα στη τηλεόραση προ δύο περίπου χρόνων τον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς τους του Λονδίνου .

               Οι αθλητές έτρεχαν στη μνήμη του Έλληνα ταχυδρόμου Φειδιππίδη σε κεντρικούς δρόμους ανάμεσα σε αρχοντόσπιτα . Ήταν αρχοντόσπιτα γιατί είχαν στο πάνω μέρος των παραθύρων το ελληνικό αέτωμα . Αν δεν το είχαν θα ήταν κάποια σπίτια της σειράς και του συρμού .

                Την Ελληνική Αρχιτεκτονική χρησιμοποιούν σε όλο τον κόσμο , για να δείξουν τον πλούτο τους και την αριστοκρατική τους καταγωγή . Χωρίς αυτήν θα έμοιαζαν τα σπίτια τους , μάλλον σπίτια συνοικιακών μπακάληδων .

 

                Β.Π – Βόλος 1-3-2014 .   

H απαντοχή μου

                      Άνυδρη έρημος ολόκληρη η ζωή ,

                      λίβας καυτός , στα στήθη η αγωνία ,

                      γλυφό νερό στα χείλη η προσμονή ,

                      δρόμος ατέλειωτος , οδυνηρή πορεία .

 

                      Όμως ελπίδα μου γλυκειά παρηγοριά ,

                      έχω σα φυλακτό μες’την ψυχή μου ,

                      τα δυο μου τα βλαστάρια τ’ακριβά ,

                      όαση δροσερή κι απαντοχή μου .

                                                   

                      Ποίηση : Κώστας Θάνος/13-3-2014 .

Έκανε αγώνες για την Ελληνική Γλώσσα

               Τιμώντας την μνήμη του αειμνήστου επιτίμου-προέδρου του ¨Γλωσσικού Ομίλου Βόλου¨ Κων/νου Βραχνιά , βρεθήκαμε το απόγευμα της 24-2-2014 στο φιλολογικό μνημόσυνο , που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος .

                Μέσα σε μια θερμή και συγκινητική ατμόσφαιρα ο πρόεδρος του Ομίλου μας κ Απόστολος Παπαναστασίου , καθηγητής , προλόγισε την εκδήλωση και στη συνέχεια έδωσε τον λόγο στις φιλολόγους κυρίες Μούτου Αλίκη , Παπαευαγγέλου Χρυσούλα , Μπουλαμάτση Ελευθερία και στον δικηγόρο κ Κων/νο Παπανικολάου . Οι ομιλητές  αναφέρθηκαν στο ήθος , την ακεραιότητα και αξιοπρέπεια του μεταστάντος εκπαιδευτικού σε όλες τις περιόδους του βίου του . Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος , ένας ακατάβλητος ¨εργάτης¨ του πνεύματος και της γλώσσας , που τόσο πολύ ελάτρευε . Έκανε αγώνες για το ¨Γλωσσικό Ζήτημα¨, για να συγκρατήσει , όσο μπορούσε , από τον κατήφορο που οδηγούν την Γλώσσα μας οι ταγοί της εξουσίας .

               Ο Κων/νος Βραχνιάς ίδρυσε τον ¨Γλωσσικό Όμιλο¨ και υπήρξε ο πρώτος πρόεδρός του . Έκανε ό,τι μπορούσε για το καλό της γνήσιας Ελληνικής Γλώσσας .

             ¨Έφυγε απρόσμενα πριν ένα χρόνο . Μπορούσε ακόμη πολλά να προσφέρει από τη θέση του επιτίμου προέδρου .

               Εκεί ¨ψηλά¨ που βρίσκεται , εις τας ¨αιωνίους μονάς¨ μας περιμένει να ανταμώσουμε κάποτε .

               Βασίλης Παλαμηδάς – Βόλος 7-3-2014 .

                   

Τραγική φιγούρα της ποίησης

               Εθισμένος στα ναρκωτικά , παρασυρμένος από τα πάθη και τις αδυναμίες του και έχοντας ξεπουλήσει την περιουσία του στα μαύρα χρόνια της Κατοχής , αυτοκτόνησε στις 8 Ιανουαρίου 1944 ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944) . Κηδεύτηκε με έρανο τέσσερις μέρες αργότερα . Υπήρξε μία αξιόλογη και αινιγματική σελίδα της Ελληνικής λογοτεχνίας . Ζούσε ιδιόρρυθμη ζωή , βγαίνοντας μόνον τις νύχτες και γυρίζοντας στο σπίτι του πριν ξημερώσει . Ωραιοπαθής κυνηγούσε τις εξωτικές ηδονές και δεν απέφυγε τους κακόφημους  τεκέδες της Τρούμπας .

                Γεννημένος στη χλιδή , ως απόγονος παλιάς αρχοντικής οικογένειας . Ο πατέρας του , Κυπριακής καταγωγής , έφτασε στο βαθμό του υποστράτηγου και χρημάτισε για μικρό χρονικό διάστημα υπουργός Στρατιωτικών και η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη .

                Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διέθετε μια από τις πλουσιότερες ιδιωτικές βιβλιοθήκες .

                Με εξεζητημένες εμφανίσεις , προκλητική συμπεριφορά και τολμηρούς στίχους για παράνομες ηδονές , προσπάθησε να μεταφέρει το ευρωπαϊκό πνεύμα του αισθητισμού στη γεμάτη προκαταλήψεις και φόνους ατμόσφαιρα της εποχής , δημοσιεύοντας ταυτόχρονα μανιφέστα ενάντια στην ποίηση του κατεστημένου .

                Συνεργάστηκε σχεδόν με όλα τα περιοδικά της εποχής , γράφοντας ποιήματα , πεζοτράγουδα  διηγήματα , ενώ δημοσίευε κριτικά άρθρα και μελέτες στο ¨Ελεύθερο Βήμα¨. Η ποίησή του είναι ευαίσθητη , με μουσικότητα στίχων , μερική ποικιλία και αγνή λυρική διάθεση . Το τέλος του , ωστόσο υπήρξε τραγικό .

                Αφού έχασε τους γονείς του , βρέθηκε να περιπλανιέται στους αδιέξοδους δρόμους της ηρωίνης και να εκποιεί σε εξευτελιστικές τιμές την πατρική περιουσία . Ιδιαίτερα τον κατέβαλε ο χαμός της μητέρας του , για την οποία έτρεφε αφάνταστη στοργή . Στο τέλος έφτασε να ξεπουλά και την αγαπημένη του βιβλιοθήκη . Αυτοκτόνησε καταλείποντας  μικρό σε όγκο , αλλά σημαντικό σε ποιότητα ποιητικό έργο .

                 Κλείνοντας το σημείωμα τούτο , σεβόμενος τη μνήμη του καταθέτω ένα ποίημά του , ως ελάχιστο δείγμα γραφής του πολυκύμαντου έργου του :

                 Είμαι μόνος .

                 Είμαι μόνος , βραδιάζει τι να κάνω ...

                 Τα χέρια μου , είναι τόσο απελπισμένα .

                 Τα χέρια μου , είναι τόσο κουρασμένα .

                 Τ’αφήνω και γλιστρούν αργά στο πιάνο ...

                 Παίζω στη τύχη , κάτι αγαπημένο ,

                 κάτι παλιό και γνώριμο και πλάνο ...

                 Και πάλι σταματώ . Δεν επιμένω .

                 Μάλλον θα προτιμούσα να πεθάνω ¨.

 

                 Β.Π. –Βόλος /26-2-2014 . 

Με χέρια παστρικά

                ¨ Δεν ξέρω σε ποιο άλλο επάγγελμα μπορείς να αναφέρεις ένα όνομα και να πεις με σιγουριά : Αυτός είναι ο πρώτος ! ¨ Είχε γράψει σ’ένα χρονογράφημα-αφιέρωμα στον Παύλο Παλαιολόγο , ο Δημήτρης Ψαθάς .

                   Μπορεί , όπως λένε κάποιοι , να ήταν κομμάτι υπερβολικός στο χαραχτηρισμό του , όμως είναι βέβαιο ότι στο ¨ εικονοστάσι των αγίων ¨ της δημοσιογραφίας κατέχει ξεχωριστή θέση . Ο Παύλος Παλαιολόγος ανήκει σε αυτούς τους δημοσιογράφους που καταξίωσαν το επάγγελμα και που θα έπρεπε να είναι παράδειγμα .

                   Ελάχιστοι φόροι τιμής στον κορυφαίο δημοσιογράφο , τον μεγάλο δάσκαλο του ήθους και του  ήθους είναι το βιβλίο ¨Ο νοσταλγός της Πόλης ¨, Παύλος Παλαιολόγος . Μια ζωή με παστρικά χέρια ¨ του Βίκτωρα Νέτα .

                   Η ζωή του Παλαιολόγου (1895-1984) καλύπτει σχεδόν ολόκληρο τον πολυτάραχο 20^ο αιώνα τα γεγονότα του οποίου παρακολούθησε από κοντά .

                   Πληγή αγιάτρευτη , καημός έως το τέλος της ζωής του , έμεινε για τον Παύλο Παλαιολόγο η νοσταλγία της Πόλης , της ακριβής πατρίδας , που της αφιέρωσε άπειρα χρονογραφήματα , οδοιπορικά , προσκυνήματα πραγματικά αριστουργήματα έκφρασης αγάπης και αβάστακτου πόνου .

                   Την αξιοπρέπεια και το ήθος είχε για ¨ σημαία ¨ στη ζωή του . Ήταν σεμνός στις συμπεριφορές του και στα λόγια του . Κάποτε είπε : ¨ Ξέρω ότι το πρωινό που σας σερβίρω , πλούσιο δεν είναι . Είναι όμως δουλεμένο με επιμέλεια μανιακού . Και ακόμα : ¨ Είναι γραμμένο με χέρια παστρικά . Πολλές οι αστοχίες , οι πλάνες , οι αδεξιότητες . Ούτε μία , όμως , γραμμή με βρόμικα χέρια . Αυτά τα χέρια απλώνω σήμερα με το μέτωπο ψηλά , για να σφίξω τα δικά σας χέρια ¨ .

 

                   Β.Π. – Βόλος 6-2-2014 .