Έκανα ένα τριήμερο
ταξίδι-αστραπή στο Λονδίνο και μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο είδα και άκουσα ,
όπως θα έλεγε και η Μπερλίνα των παιδικών μου χρόνων , πολλά κακά και πολλά
...ακόμη πιο κακά για εμάς . Είδα με
ανοιξιάτικο ήλιο το Χάϋντ Πάρκ με τις ατέλειωτες εκτάσεις του , με το φρέσκο
καταπράσινο γρασίδι του και τα παρτέρια των λουλουδιών , είδα παιδιά να παίζουν
ποδόσφαιρο επάνω στο γρασίδι και άλλα
παιδιά να κάνουν γυμναστική ή να παίζουν κυνηγητό πατώντας στο γρασίδι , είδα
νέους και νέες και λιγότερο νέους και λιγότερες νέες να κάνουν τζόγκινγκ , είδα
οικογένειες με νήπια να κάνουν πικ-νικ στο γρασίδι , είδα άλογα με τους άνδρες
της Αστυνομίας να διασχίζουν το πάρκο από τα χωματένια μονοπάτια και δεν είδα
ούτε να έχει κόψει κανείς λουλούδια από τα παρτέρια , ούτε να υπάρχει έστω και
ένα χαρτάκι ή άλλο σκουπίδι στο πάρκο που επισκέπτονται κάθε μέρα χιλιάδες
Λονδρέζοι . Τα είδα όλα αυτά και μου ήρθαν στο νου οι εικόνες της παραλίας της
Βάρκιζας – και δεν είναι οι μόνες φυσικά – όταν κάθε καλοκαίρι γεμίζουν από
φλούδες καρπουζιών , πλαστικά μπουκάλια αναψυκτικών , καλαμάκια , μισοφαγωμένα
σάντουϊτς και αποτσίγαρα ... Είδα και τους δρόμους του Λονδίνου και τα
πεζοδρόμια χωρίς σκουπίδια και χωρίς
αποτσίγαρα και μου ήρθαν στο νου τα πεζοδρόμια της Αθήνας με τις πατημένες
τσίχλες και τα ρείθρα των δρόμων με κάθε λογής σκουπίδια που φράζουν και τις
αποχετεύσεις των νερών της βροχής .
Αυτά είδα και δεν χάρηκα για το
δικό μας επίπεδο του πολιτισμού . Αυτά που άκουσα είναι ακόμη θλιβερότερα .
Καθώς πλησιάζει το Πάσχα είναι οι ημέρες που πολλοί Έλληνες φοιτητές έρχονται
να περάσουν τις γιορτές με τις οικογένειές τους . Γνώρισα μερικά από αυτά τα
παιδιά στο αεροδρόμιο . Σε πέντε χρόνια τα κατάφερε με πολλή μελέτη να
τελειώσει την Ιατρική ο φοιτητής με τα μαύρα ίσια μαλλιά και τον παραφουσκωμένο
κόκκινο σάκο και δίνει το τελευταίο μάθημα τον Μάϊο . Είναι το τρίτο παιδί μιας
οικογένειας που ακολούθησε την Ιατρική επιστήμη . Οι δυό μεγαλύτερες αδελφές
του είναι γιατροί σήμερα , η μία στον Καναδά και η άλλη στο Λος Άντζελες . ¨
Όχι δεν θα έρθω στην Ελλάδα όταν πάρω το πτυχίο μου . Δεν υπάρχουν προοπτικές ,
δεν υπάρχει σταθερότητα , δεν γίνεται έρευνα ¨ . Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι
να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερους βαθμούς για να κάνει ειδίκευση σε
σημαντικότερο ιατρικό ίδρυμα .
Ο άλλος νεαρός φοιτητής με τη
σκιά από γέννια , σε ένα πρόσωπο που θυμίζει ποιητή της ρομαντικής εποχής –
εξάλλου του
αρέσει και η ποίηση με προτίμηση στον Καβάφη
– τελειώνει και αυτός τον Μάϊο την Βιολογία . ¨ Οχι , δεν θα έρθω στην Ελλάδα
όταν πάρω το πτυχίο μου ¨. Είναι ευτυχής που ήδη εργάζεται στον τομέα του , της
έρευνας , κάτι που δεν υπάρχει προοπτική να επιτύχει στην Ελλάδα . Στο
εξωτερικό υπάρχουν πολλές επιλογές και όποιος είναι άξιος προχωρεί υψηλότερα .
Ο τρίτος φοιτητής που γνώρισα είναι μόλις 20 χρονών και σπουδάζει μαθηματικά .
¨ Μου λείπει η Ελλάδα αλλά ...¨ . Τα μαθηματικά ανοίγουν πόρτες πολλές , αλλά
ποια πόρτα ανοίγει στην Ελλάδα ;
Νέα παιδιά , με δίψα για μάθηση ,
με όρεξη για δουλειά και για επιτυχίες στους τομείς τους , ένα πολύτιμο
δυναμικό που χάνει η Ελλάδα . Τι κρίμα ! Είναι μια αλήθεια που πληγώνει ...
Αλεξ. Στεφανοπούλου-¨ΕΣΤΙΑ¨/31-3-2014
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου