Τραγική φιγούρα της ποίησης

               Εθισμένος στα ναρκωτικά , παρασυρμένος από τα πάθη και τις αδυναμίες του και έχοντας ξεπουλήσει την περιουσία του στα μαύρα χρόνια της Κατοχής , αυτοκτόνησε στις 8 Ιανουαρίου 1944 ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944) . Κηδεύτηκε με έρανο τέσσερις μέρες αργότερα . Υπήρξε μία αξιόλογη και αινιγματική σελίδα της Ελληνικής λογοτεχνίας . Ζούσε ιδιόρρυθμη ζωή , βγαίνοντας μόνον τις νύχτες και γυρίζοντας στο σπίτι του πριν ξημερώσει . Ωραιοπαθής κυνηγούσε τις εξωτικές ηδονές και δεν απέφυγε τους κακόφημους  τεκέδες της Τρούμπας .

                Γεννημένος στη χλιδή , ως απόγονος παλιάς αρχοντικής οικογένειας . Ο πατέρας του , Κυπριακής καταγωγής , έφτασε στο βαθμό του υποστράτηγου και χρημάτισε για μικρό χρονικό διάστημα υπουργός Στρατιωτικών και η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη .

                Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διέθετε μια από τις πλουσιότερες ιδιωτικές βιβλιοθήκες .

                Με εξεζητημένες εμφανίσεις , προκλητική συμπεριφορά και τολμηρούς στίχους για παράνομες ηδονές , προσπάθησε να μεταφέρει το ευρωπαϊκό πνεύμα του αισθητισμού στη γεμάτη προκαταλήψεις και φόνους ατμόσφαιρα της εποχής , δημοσιεύοντας ταυτόχρονα μανιφέστα ενάντια στην ποίηση του κατεστημένου .

                Συνεργάστηκε σχεδόν με όλα τα περιοδικά της εποχής , γράφοντας ποιήματα , πεζοτράγουδα  διηγήματα , ενώ δημοσίευε κριτικά άρθρα και μελέτες στο ¨Ελεύθερο Βήμα¨. Η ποίησή του είναι ευαίσθητη , με μουσικότητα στίχων , μερική ποικιλία και αγνή λυρική διάθεση . Το τέλος του , ωστόσο υπήρξε τραγικό .

                Αφού έχασε τους γονείς του , βρέθηκε να περιπλανιέται στους αδιέξοδους δρόμους της ηρωίνης και να εκποιεί σε εξευτελιστικές τιμές την πατρική περιουσία . Ιδιαίτερα τον κατέβαλε ο χαμός της μητέρας του , για την οποία έτρεφε αφάνταστη στοργή . Στο τέλος έφτασε να ξεπουλά και την αγαπημένη του βιβλιοθήκη . Αυτοκτόνησε καταλείποντας  μικρό σε όγκο , αλλά σημαντικό σε ποιότητα ποιητικό έργο .

                 Κλείνοντας το σημείωμα τούτο , σεβόμενος τη μνήμη του καταθέτω ένα ποίημά του , ως ελάχιστο δείγμα γραφής του πολυκύμαντου έργου του :

                 Είμαι μόνος .

                 Είμαι μόνος , βραδιάζει τι να κάνω ...

                 Τα χέρια μου , είναι τόσο απελπισμένα .

                 Τα χέρια μου , είναι τόσο κουρασμένα .

                 Τ’αφήνω και γλιστρούν αργά στο πιάνο ...

                 Παίζω στη τύχη , κάτι αγαπημένο ,

                 κάτι παλιό και γνώριμο και πλάνο ...

                 Και πάλι σταματώ . Δεν επιμένω .

                 Μάλλον θα προτιμούσα να πεθάνω ¨.

 

                 Β.Π. –Βόλος /26-2-2014 .