¨ Ο φόβος είναι άγνοια ¨

              ¨Ο φόβος είναι άγνοια ¨ , είπε ο Γιώργος . Έλληνας φοιτητής της Ιατρικής στη Γεωργία . Τον συναντήσαμε χθες στο καφέ Όρμπι , ο φίλος μου Γιάννης κι εγώ . Νιώσαμε κι οι δύο θαυμασμό για τη μόρφωσή του και για την εωτερικήν του καλλιέργεια .

               Ο Γιώργος κατάγεται από Έλληνες γονείς της Γεωργίας . Σου κάνει εντύπωση η ευγένειά του και η μόρφωσή του . Τιμήθηκε με δύο πρώτα βραβεία της Ακαδημίας Επιστημών της Γεωργίας . Είναι ο νεότερος βραβευμένος στην ιστορία του ιδρύματος . Σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών , πήρε το πρώτο βραβείο . Τώρα φοιτά στην Ιατρική Σχολή Λαρίσης και το όνειρό του είναι όταν τελειώσει τις σπουδές στη σχολή να ασχοληθεί με την έρευνα , στον τομέα της ιατρικής επιστήμης .

             -Άλλαξα , είπε , τέσσερα εκπαιδευτικά συστήματα . Το Σοβιετικό , το Ρωσικό , το Γεωργιανό και το Ελληνικό .

             -Τί λέει η ιατρική επιστήμη για το φόβο ; Ρώτησα όπως κάνω κάθε φορά που συναντώ γιατρό , πρόθυμο να μου δώσει κάποια χρήσιμη συμβουλή . Ποτέ δεν έμαθα ποιες είναι οι αιτίες του φόβου και πως θεραπεύονται . Με απασχολεί από παιδί , όταν άφησε τα ανεξίτηλα στίγματά του στην ψυχή μου .

             -Ο φόβος είναι άγνοια , είπε .

             -Τί είδους άγνοια είναι αυτή , που παραμένει μέχρι το τέλος αυτής της ζωής και δεν ξέρουμε , αν δεν μας συνοδεύει και στην άλλη ζωή , όπως είναι πολύ πιθανόν , αν ο Αδέκαστος Κριτής δεν τάξει την ψυχή μας , ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται .

             -Έχω την εντύπωση , είπε ο Γιώργος , ότι στη ζωή σου περίμενες και περιμένεις πολλά από τους άλλους . Η προσδοκία αυτή προκαλεί φόβο , είτε τα γεγονότα την διαψεύδουν είτε όχι .

               Πράγματι ο Γιώργος έχει δίκιο . Από την προσωπική μου πείρα εκείνο που θυμάμαι από τον φόβο της παιδικής και της νεανικής ηλικίας είναι ότι αυτό που φοβόμουν ήταν η αχρηστία , το να είμαι άχρηστος . Μέσα μου , χωρίς να το ξέρω , πίστευα ότι αν ήμουν άχρηστος , όπως με απειλούσε το γεγονός που με φόβιζε , δεν θα έκανε κανείς τίποτα για να με γλιτώσει .

               Για τον ίδιο λόγο αλλάζει το αίσθημα του φόβου κι άλλοτε μας αναγεννάει και μας ξανανιώνει , όταν ο φόβος είναι του θεού κι άλλοτε μας φθείρει και μας αρωσταίνει , όταν είναι φόβος του κόσμου τούτου , που μας μαθαίνει να είμαστε χρήσιμοι για να αξίζει να μας αγαπούν .

               Η πίστη στο Θεό διώχνει το φόβο . Δεν χρειάζεται να είμαστε χρήσιμοι , για να μας αγαπάει και να μας φυλάσσει από το κακό . Χαιρόμαστε όταν έχουμε φόβο Θεού, αντί να νιώθουμε το ενοχλητικό αίσθημα του φόβου .

               Το ρήμα φοβούμαι στα αρχαία χρόνια είχε τη σημερινή σημασία , αλλά είχε και τη σημασία της φυγής . Φοβούμαι  σήμαινε ¨ τρέπομαι εις φυγήν ¨ και φοβώ , ¨ τρέπω εις φυγήν ¨. Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν έφευγαν ποτέ από το πεδίο της μάχης . Έμεναν και υπερασπίζονταν τον τόπο τους .

                Κάποιος απορούσε που πηγαίνει όλος αυτός ο κόσμος . Έβλεπε την κίνηση στους δρόμους της Αθήνας , που δεν σταματούσε ποτέ , μέρα και νύχτα και δεν μπορούσε να καταλάβει που πηγαίνει αυτός ο κόσμος που κινείται διαρκώς από τον ένα τόπο στον άλλο ¨ . Κάποτε ρώτησε έναν Πνευματικό στο μοναστήρι . ¨Δεν ξέρω που πηγαίνει αυτός ο κόσμος ¨, του είπε ο Πνευματικός , ¨ αλλά ξέρω ότι είναι φοβισμένος ¨ .

 

                Μ.Ε.Λαγκουβάρδος – Λάρισα 10-12-2013 .