Αναγυρίσματα στα παλιά ...

               Καθώς τα χρόνια φεύγουν και μπαίνουμε σιγά σιγά και με σιγουριά στα γεράματα , πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να αποτραβηχτώ , κάπου απόμερα και να κάνω κάτι , σαν απολογισμό , για τα σχεδόν ενενήντα χρόνια που πέρασαν .

               Πολλά τα χρόνια και πολλά τα πρόσωπα που γνώρισα και σημάδεψαν τη ζωή μου . Από όλα , όμως , τρία άφησαν βαθιά τη σφραγίδα τους στην ψυχή μου .

               Ο μπάρμπα Νώντας ο επιστάτης που είχαμε στο Γυμνάσιο , ο μπάρμπα Γιώργος ο ταχυδρόμος και η γιαγιά η Κατερίνα , που καθάριζε το Γυμνάσιο κι άναβε τις σόμπες το χειμώνα .

               Toν μπάρμπα Νώντα τον θυμάμαι με το σημάδι στο μέτωπο , από τον πόλεμο της Μικράς Ασίας . Τον αγαπούσαμε και τον σεβόμασταν όλοι , όχι μόνο σαν υπέροχο άνθρωπο , αλλά και σαν ήρωα του πολέμου . Σαν τώρα τον θυμάμαι στο διάδρομο να πουλάει στα διαλείμματα κουλούρια . Πολλές φορές περνούσα από κοντά και λαχταρούσα για ένα κουλούρι , όμως δεν είχα τη δραχμή που χρειάζονταν για να το αγοράσω . Ο χρυσός αυτός άνθρωπος καταλάβαινε την ανέχειά μας και μας φώναζε : ¨ Ελάτε παιδιά να πάρετε το κουλούρι σας και τα λεφτά μου τα δίνετε όταν έχετε ... Παίρναμε το κουλούρι και τα λεφτά , ακόμα να τα δίνουμε .

               O Θεός να τον έχει καλά εκεί που βρίσκεται . Ποτέ δεν έκανε λόγο για λεφτά και με πολλή ευγένεια και καλοσύνη απέφευγε να μας θίξει .

               Το δεύτερο πρόσωπο , ο μπάρμπα Γιώργος , ο ταχυδρόμος , ήταν ο άνθρωπος της παρηγοριάς και της καλοσύνης . Πάντα γελαστός . Όταν έβλεπε τα λυπημένα πρόσωπα όσων δεν είχαν γράμματα , προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διασκεδάσει τη λύπη τους .

                Δεν πειράζει , έλεγε , μη στενοχωριέστε στο δρόμο είναι . Ιδίως στο πόλεμο του 40 , που όλοι μαζευόμασταν στην είσοδο του ταχυδρομείου και περιμέναμε με αγωνία γράμμα από το μέτωπο ( εγώ περίμενα από τον συγχωρεμένο πατέρα μου που πολεμούσε τους Ιταλούς στην Αλβανία ) . Στεκόταν ψηλά στο πλατύσκαλο και τα διάβαζε , ένα ένα . Θυμούμαι καλά το πειστικό χαμόγελό του , όταν μας έλεγε :

¨ Όσοι δεν πήρατε ,μη στενοχωριέστε , στο δρόμο είναι . Με τα χιόνια και την κακοκαιρία αργούν να έρθουν . Ύστερα να μη παραπονιέστε , τα παλικάρια πολεμούν και δεν αδειάζουν κάθε τόσο να γράφουν . Δεν είναι σήμερα θα το πάρετε αύριο-μεθαύριο . Μη βάζετε το κακό με το νου σας . Τον καημένο τον μπάρμπα Γιώργο , ο Θεός να τον αναπαύει σε καμιά καλή μεριά , εκεί που είναι . Πάντα εύρισκε τον τρόπο να παρηγορεί . Για τη γιαγιά Κατερίνα δυσκολεύομαι πολύ να βρω λόγια να πω και να γράψω για την καλοσύνη της . Πολλές φορές πηγαίναμε νωρίτερα στο Γυμνάσιο . Μόλις μας έβλεπε να τουρτουρίζουμε από το κρύο , τα παρατούσε όλα και μας συμμάζευε σε μια μικρή αποθήκη που φύλαγε τα σύνεργά της , άναβε τη σόμπα και περιμέναμε εκεί όσο να έρθει η ώρα . Από την τσέπη της έβγαζε πότε καρύδια και πότε αμύγδαλα και στραγάλια και μας έλεγε , φάτε λίγο να ψυχοπιαστείτε . Την καλόψυχη γιαγιά θα την θυμούμαστε όσο ζούμε .

               Δεν ξέρω πως μου’ρχεται φορές , να γυρίζω από μόνος μου το μυαλό μου στα χρόνια εκείνα τα μαθητικά .

               Οι αναδρομές αυτές στα περασμένα , με ανακουφίζουν πολύ και μου δίνουν δύναμη και κουράγιο , να συνεχίσω με περισσότερη αισιοδοξία και κουράγιο , στα όσα χρόνια μου απομένουν .

               Ηλίας Κωτούλας – Λάρισα 3-12-2013 .