Ο θεμελιωτής του έπους του Σαράντα

               Κάθε χρόνο , τη μέρα της επετείου του ¨ Έπους του Σαράντα ¨ , η σκέψη μου ¨πηγαίνει¨ στον αείμνηστο υποστράτηγο διοικητή της VIII Μεραρχίας Ηπείρου Χαράλαμπο Κατσιμήτρο .

               Καταγόμενος από το Κλειστό Ευρυτανίας ( 1886-1962) ξεκίνησε την καριέρα του στο στρατό από νεαρή ηλικία . Πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) και συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία (1921-1923) .

                Επιτελικός αξιωματικός προήχθη το 1937 στο βαθμό του υποστρατήγου και το 1938 ανέλαβε τη διοίκηση της VIII Μεραρχίας πεζικού της Ηπείρου , λέγοντας ότι κάθε μάχη είναι μόνο για την τιμή των όπλων , αλλά επί της ουσίας , είναι εκ προοιμίου χαμένη και δεν έχει λό                                                                                                                    γο να δοθεί . Το Γ.Ε.Σ. καλούσε μάλιστα την Ογδόη Μεραρχία να υποχωρήσει σε δεύτερη γραμμή άμυνας και να πολεμήσει , αν ήθελε να πολεμήσει τους Ιταλούς πολύ πιο πίσω από την αμυντική γραμμή Ελαίας – Καλαμά , εκεί όπου γράφτηκαν τελικά οι πρώτες , οι πιο μεγάλες σελίδες του Έπους του Σαράντα .

                Τότε , ένας άνθρωπος , ένας σύγχρονος Λεωνίδας , πέταξε αυτές τις διαταγές στα σκουπίδια . Όπως ακριβώς ο Σπαρτιάτης βασιλιάς είχε παρακάμψει κάποτε τους νόμους της Σπάρτης . Ήταν ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος , που σήμερα κανείς δεν τον θυμάται , κανείς δεν τον γνωρίζει . Ήταν ο άνθρωπος που αψήφισε τις διαταγές της Αθήνας , που οργάνωσε την άμυνα στην πρώτη γραμμή και εξέδωσε τη δική του διαταγή προς τους άνδρες της Ογδόης Μεραρχίας : ¨ Ουδεμία σκέψη για υποχώρηση , η τελευταία γραμμή είναι εδώ , μέχρις εσχάτων .

                Ο Κατσιμήτρος μόνος , χωρίς καμία βοήθεια από το Γ.Ε.Σ. και χωρίς κανείς στην Αθήνα να πιστεύει ούτε στιγμή στον αγώνα του , στάθηκε στην πρώτη γραμμή , πολέμησε και νίκησε ! ΄Οχι μόνον κράτησε τα σύνορα , αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες άρχισε να προελαύνει επιθετικά εναντίον των εισβολέων μέσα στην Αλβανία .

               Ο Κατσιμήτρος και οι άνδρες του όχι μόνον φύλαξαν τις σύγχρονες Θερμοπύλες , αλλά έτρεψαν τον εισβολέα σε υποχώρηση . Κι όμως αυτός ο άνθρωπος ο σύγχρονος Λεωνίδας , χάθηκε στη λήθη . Η μνήμη του δεν βόλευε κανέναν . Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από όλους το 1962 .

               Αυτή δυστυχώς είναι η κοινή μοίρα των μεγάλων δημοσίων ανδρών της Ελλάδος : Να πεθαίνουν :  πότε εξόριστοι , πότε φυλακισμένοι και πότε ξεχασμένοι .

               Β.Π. – Βόλος  29-10-2013 .