Η σύντροφος του Ν. Γκάτσου

               Ο μεγάλος ποιητής , μεταφραστής και στιχουργός Νίκος Γκάτσος (1911-1999) γνώρισε την Αγαθή Δημητρούκα από το Πεντάλοφο Αγρινίου , όταν εκείνη τελείωνε το Γυμνάσιο . Του είχε γράψει , το 1974 , με αφορμή τη μετάφραση του ¨Ματωμένου Γάμου¨

Του Λόρκα και της απάντησε στέλνοντας τα δώρα του .

               Tαξίδεψε – πράγμα που σπάνια έκανε – για να τη γνωρίσει το 1975 . Άρχισε να της στέλνει τους ¨Δροσουλίτες¨  , που έγραφε τότε και από το 1976 , όταν εκείνη ήρθε επί τούτοις στην Αθήνα δεν την αποχωρίστηκε ποτέ . Άρχισε μάλιστα να τη μυεί στη στιχουργική τέχνη έτσι που σήμερα να θεωρείται μία από τις πλέον αξιόλογες στιχουργούς . Ο Γκάτσος έγραφε όλα τα είδη τραγουδιών . Τραγούδια του χάρου και του θανάτου , του μύθου και της ιστορίας , του έρωτα και της χαράς , του ονείρου και της παιδικής αθωότητας ,της ειρωνείας και του σαρκασμού , τραγούδια προσευχής , κραυγής και εξομολόγησης .

                Μέσα σ’αυτά ο Γκάτσος υψώνει το μαστίγιο σε όσους φθείρουν , διαφθείρουν ξεπουλούν και προδίδουν αυτό που λέγεται Έλλάδα . Αυτό που αποτελεί υπόσταση τους γένους μέσα στην απόσταση που  το συγκροτεί και το συγκρατεί . Για να υπάρχει ως κιβωτός πνεύματος και όχι σαν κιβώτιο που το πετούν από ταρσανά σε καιάδα και από εκεί σε σκουπίδια και σε φωτιά οι κοντραμπατζήδες , δοσίλογοι , διαφθορείς και μπεχλιβάνηδες .

                Γράφει για την Ελλάδα :

              ¨Στη χώρα τούτο το σκληρό , πούναι η βροχή αγγέλων δάκρυ

                ποτέ δεν είχαμε νερό και αλαφιασμένοι σε μια άκρη ,

                αρχίζαμε μονομαχία με τα στοιχειά και τα στοιχεία .

                Έτσι περπάταγε η ζωή πότε στραβά και πότε ίσια ,

                 Μεσ’απ’του κόσμου τη βοή να πάει γραμμή για τα Ηλύσια

                 Μ’αίμα ραντίζοντας τη σκόνη το παθιασμένο το βαγόνι .

                 Θέ μου , γιατί , γιατί ,γιατί κείνοι που σκύβουν το κεφάλι

                 και τεμενάδες κάνουν πάλι στον τύραννο και στον προδότη

                 Θέ μου , γιατί ,γιατί ,γιατί νάρχονται εκείνοι πάντα πρώτοι

                 κι εμείς , οι αγνοί και ελεύθεροι νάμαστε πάντα δεύτεροι ¨.

                 Όταν επανεκδόθηκε για πολλοστή φορά , το 1987 , το ποιητικό έργο του Ν. Γκάτσου  ¨Η Αμοργός¨, ο ποιητής έκανε ειδική αφιέρωση στην αγαπημένη του σύντροφο :

                ¨Στην Αγαθή με αγάπη ετούτο το κιτάπι ,

                 που γράφηκε όταν ήταν στων αστεριών τη σκόνη ,

                 ουράνιο χελιδόνι και φλοίσβισμα στο Διόνι .

                 (Διόνι : παραλία κοντά στη γενέτειρά της ) .

                  Β.Π. – Βόλος , 18-10-2013