Πόνος ψυχής

                                        Πόνος ψυχής

          Συγκαταλέγεται στα πιο σημαντικά ονόματα της λογοτεχνίας μας . Φωτεινό ταλέντο στο γράψιμο , δεν αρκέστηκε στις λαμπρές σπουδές του στην Ιατρική , όπου έφτασε μέχρι τον βαθμό του Αρχιάτρου του Πολεμικού μας Ναυτικού , εργασιομανής και παθιασμένος με την Δημοσιογραφία και την Λογοτεχνία ο Παύλος Νιρβάνας (1866-1937) , άφησε τεράστιο πνευματικό έργο , που κοσμεί την Ελληνική Γραμματεία .

         Ο Παύλος Νιρβάνας με καταγωγή από  Σκόπελο ( Λειτουργεί το σπίτι του ως μουσείο ) , έγραψε διάφορα πονήματα : Δημοσιογραφικά άρθρα , χρονογραφήματα , διηγήματα , μυθιστορήματα και  ό,τι συναντούσε στην καθημερινότητά του .

        Ένα επιτυχημένο χρονογράφημά του με τίτλο ¨ Πόνος ψυχής ¨ δημοσίευσε η εφημερίδα ¨ Εστία ¨ το έτος 1950 . Αξίζει τον κόπο να το διαβάσουμε :

      ¨Δύο μεγάλους φίλους έχουν τα βιβλία  στο κόσμο αυτό .

Τους ποντικούς και τους Έλληνες . Κάθε άνθρωπος , που έχει στο σπίτι του το περιττό έπιπλο , το ονομαζόμενο βιβλιοθήκη είναι σε θέση να το γνωρίζει .

        Εγώ , λόγου χάριν , εάν είχα κάποτε μερικά βιβλία και εάν δεν έχω σήμερα , το οφείλω στους δύο αυτούς παράγοντας . Τα μισά μου τα έφαγαν οι ποντικοί , χωρίς να γίνουν σοφότεροι από ό,τι ήσαν . Τα άλλα μισά μου τα έφαγαν οι  φιλαναγνώστες φίλοι .

   - Μου δανίζεις , καημένε , κανένα βιβλίο , να περνάω την ώρα μου ;

   -  Πολύ ευχαρίστως , φίλε μου . Τι είδους βιβλίο θέλεις ;

   -   Ό,τι και νάναι . Μου είναι αδιάφορον .

       Ο Έλληνας φιλαναγνώστης δεν έχει προτιμήσεις . Τον ενδιαφέρουν εξ ίσου όλα τα βιβλία . Πως ημπορεί , λοιπόν , να του αρνηθεί κανείς τον πνευματικό άρτο ; Δεν το αρνήθηκα ποτέ μου εις κανένα . Βαθμηδόν τα ερμάρια της βιβλιοθήκης μου άρχισαν να χάσκουν ως γεροντική οδοντοστοιχία .

 -  Αυτά τα βιβλία , που δανείσατε , κύριε , δεν θα ξαναγυρίσουν καμιά φορά μου είπε κάποτε η υπηρέτριά μου , η επιφορτισμένη με το ξεσκόνισμα της βιβλιοθήκης και η οποία αποστρέφονταν τα κενά , όπως η φύση .

      Θα ξαναγυρίσουν κάποτε , παιδί μου , της είπα . Αλλά ταξίδι είναι αυτό , βλέπεις . Ποιος ξέρει τι τους συνέβη στο δρόμο ; Υπάρχουν , όπως γνωρίζεις πολλά ναυάγια .

      Μιλούσα εκ ναυτικής πείρας . Πράγματι , πολλά από τα πτωχά μου βιβλία δεν γύρισαν ποτέ … Τα περίμενα , όπως περιμένει κανείς τους ξενιτεμένους του , τρέμων να βάλει το κακόν εις τον νουν του . Και εξακολουθώ να ζω με την τραγική αυτήν προσδοκία . Ποιος ξέρει ! Και ο Ροβινσών είχε χαθεί χρόνια και χρόνια . Οι δικοί του τον θεωρούσαν χαμένο . Έξαφνα ένα ευσπλανικόν κύμα τον έφερε εις την πάτριον γην . Αλλά μήπως ο Οδυσσέας ; Πόσους ενιαυτούς τον περίμενε η Πηνελόπη ; Ξαναγύρισε και αυτός στην Ιθάκη . Γιατί να μην ελπίζω και εγώ ότι η Ιθάκη της βιβλιοθήκης μου θα ξαναδεχθεί κάποτε τους Οδυσσείς της .

      Εν τω μεταξύ μερικοί από τους ξενιτεμένους μου , φθάνουν έξαφνα εκεί που δεν τους περιμένω . Και όλοι έχουν την θλιβερά όψιν των ναυαγών . Όλοι διηγούνται από μίαν τραγωδία . Κουρελιασμένοι , βρώμικοι , ακρωτηριασμένοι , αγνώριστοι . Από τον έναν λείπει το εξώφυλλον . Από τον άλλον τα μισά φύλλα . Άλλος είναι γεμάτος λαδιές , ως πετσέτα λαϊκού οινομαγειρείου . Και άλλος μαρτυρεί με τις καπνιές και την στεατίνην , που εικονογραφούν τις σελίδες του , ότι κατά το διάστημα της απουσίας του , καταγίνονταν να σβήνει κάθε βράδυ το σπαρματσέτο του φιλομαθούς φίλου , εις την υπηρεσίαν του οποίου είχε αποσπασθεί . Ο τελευταίος , όταν μου επέστρεψε το ταλαίπωρο βιβλίο , εθεώρησε υποχρέωσή του να μου δικαιολογήσει το ασύνηθες γεγονός .

         -Σου έφερα , μου είπε , εκείνο το βιβλίο . Δεν μου χρησιμεύει πλέον . Έβαλα , ξέρεις ηλεκτρικό στο σπίτι μου και δεν μεταχειρίζομαι τώρα σπαρματσέτο .

         Β.Π. – Βόλος 3/2/2018