Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Κατάθεση ψυχής του δημοσιογράφου Ν .Μέρτζου


               Της έκλεισες το μάτι της ζωής ή σου το έκλεισε ; Ποιος να το ξέρει . Ίσως αμφότερα . Μάλλον το συναμφότερον . Μα πια η σημασία πια ; Έτσι κι αλλιώς περάσαμε όμορφα .

               Στη δημοσιογραφία κατέβηκα ευθύς εξ αρχής στα γεμάτα . Όλα για όλα και σκούπα σε όλα . Ήταν – και μάλλον παραμένει ένα ολοκληρωτικό σαφάρι μέρα-νύχτα , όπου ντουφεκάς στο σταυρό ό,τι κινείται και ό,τι υποψιάζεσαι ότι θα κινηθεί . Στο ρεπορτάζ με άγρυπνο μάτι . Στην ιεράρχηση των ειδήσεων με το ψυχανέμισμα . Στο άρθρο με ορμή και στο σχόλιο με μια μόνο βολή . Στο θερμό μάρμαρο στήθος με στήθος με την φτερωτή νύχτα . Στην ανάλυση με γρήγορη σκέψη και αέναη γνώση . Στην αρχισυνταξία με αναλγησία . Και στο χρονογράφημα με βαθύ αίσθημα . Παντού και πάντοτε , όμως , με συνείδηση όρθια σαν σπαθί και με μεράκι ακοίμητο σαν το σαράκι !

               Τώρα καθώς κοιτώ πίσω μου , βλέπω μια θάλασσα από κιτρινισμένα χρονογραφήματα . Θάναι πάνω – κάτω 7.500 κομμάτια τουλάχιστον . Επτάμιση χιλιάδες στιγμές στο φτερό , επτάμιση χιλιάδες καρδοκτύπια , επτάμιση χιλιάδες από τα μυριάδες περασμένα . Έρρευσε στην Κλεψύδρα η χρυσόσκονη των καιρών . Ωστόσο , δεν μου φαίνονται πεθαμένα . Ίσως επειδή κρύβουν αγάπες μα προ πάντων επειδή πολλοί τα αγαπούν γιατί κι αυτοί πολύ αγαπήθηκαν . Χιλιάδες άνθρωποι τα διάβασαν , χιλιάδες μεγάλωσαν μαζί τους και γέρασαν , χιλιάδες παιδόπουλα πήραν μαζί τους κάτι από τα ελληνικά γράμματα κι από την ομορφιά της Ελλάδας . Κάτι φυλάγουν ακόμη στα φυλλοκάρδια τους . Μερικοί θάθελαν να τα ξανασυναντήσουν ενδεχομένως . Αλλά πάνω από όλα είναι μια μαρτυρία για ανθρώπους που πέρασαν αλλά στη θέση τους ήλθαν άλλοι όμοιοι άνθρωποι με ίδια μεράκια , για τα δικά μας μέρη που συχνά δεν κρατήσαμε , αλλά διαρκώς κρατιόμαστε απ’αυτά , για μιαν ελληνοσύνην δίδυμη με την ομορφιά , που καιροί χαλεποί μπορεί να την θαμπώνουν κάπου-κάπου , αλλά ουδέποτε μπορούν να την πάρουν .

               ¨ Πάρε έναν άντρα , αχρείαστος νάναι , και ριξ’ τον στον μπαχτσέ . Μπορεί κάποια ώρα να χρειαστεί ¨ , συμβούλευε η γιαγιά την ατίθαση εγγονή . Πάρε ένα χρονογράφημα , αχρείαστο νάναι , και ριξ’το στο μεγάλο ποτάμι του Χρόνου . Μπορεί κάποια ώρα να σε πάει μακρυά – ίσα με την καρδιά .

 

                   Β.Π. – Βόλος 17-4-2014     

Δεν υπάρχουν σχόλια: