Σεβντίκιοϊ Σμύρνης – Η Πατρίδα του πατέρα μου
(Μικρό αφιέρωμα)
¨ Καημένο ελληνικό Σεβντίκιοϊ, καμάρι όλων μας ! Ήταν και αυτό μια δόξα λεβεντιάς που έσβησε. Τώρα δεν είναι παρά μια γλυκειά, μα πονεμένη ανάμνηση και χρησιμεύει μόνο σαν τόπος ιερού προσκυνήματος για τα λίγα παληά παιδιά του που το επισκέπτονται καμμιά φορά. Πηγαίνουν ως εκεί ν’αναπνεύσουν τον αέρα του. Να βρούνε κάτι που να τους διεγείρει τη μνήμη. Να πιούνε το νερό του. Να κυττάξουν τα γνώριμα βουνά του τριγύρω και τον κάμπο του να απλώνεται μελαγχολικός, γιατί τον δουλεύουν ξένα και ανάξια χέρια. Ψάχνουν να σταθούνε κάπου απόμερα, να νοιώσουν την ψυχή του χωριού των, να μιλήσουν μαζί της και να σκουπίσουν κρυφά τα δακρυσμένα τους μάτια.
Υπάρχουν όμως και άλλοι που δεν θέλουν να δουν τώρα το Τουρκεμένο χωριό τους, στα χάλια που βρίσκεται : ¨ Τι να δούμε ; λένε. Ούτε οι εκκλησιές μας υπάρχουν, ούτε το νεκροταφείο με τους τάφους των γονιών μας και τους σταυρούς των επάνω. Τι μένει να δούμε από εκείνα που είχαμε ; Καλύτερα έτσι ! Έχουμε τουλάχιστον το χωριό μας στη φαντασία μας, όπως το ξέραμε και ζούμε καμμιά φορά μαζί του. Προτιμούμε ένα νοερό ταξίδι του καλού καιρού, παρά ένα πραγματικό σήμερα, που θα μας λυπήσει πιότερο ¨ .
Και ίσως να έχουν δίκηο !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου