Ο μεγάλος των Ελλήνων συγγραφέων κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, διατηρούσε ιδιαίτερους οικογενειακούς και ψυχικούς δεσμούς με την ¨Παναγία Κουνίστρα¨. Στα υμνογραφήματά του για τις Παναγίες του νησιού, ποιήματα που γράφει το 1909, δυο χρόνια πριν τη μετάστασή του, αρχίζει από την Κουνίστρα, γιατί όπως γράφει : ¨ Εις το μονύδριον της ¨Παναγίας της Κουνίστρας¨, κατά το μεσημβρινοδυτικόν παράλιον της νήσου Σκιάθου, όπου ευρίσκεται η παλαιά και πάνσεπτος θαυματουργός εικών της ¨Παναγίας της Κουνίστρας¨, ζωγραφισμένη ως κόρη ανήλικος ακόμη προ του θείου Ευαγγελισμού, έζησαν κατά τα τέλη του 18ου και τας αρχάς του 19ου αιώνος, έξι πλάγιοι ανιόντες συγγενείς μου, όλοι ιερομόναχοι. Δύο μεν μεγάλοι θείοι μου τρίτης γενεάς, Καλλίνικος, Ιωσήφ και Ευγένιος και τελευταίος προ πατρός απλής θείας μου Ιωαννίκιος ...¨ . Η επαρχία Σκιάθου υποδέχεται τον Δεκέμβρη του 1908 τον νεοχειροτομημένο ποιμενάρχη της Γερμανό Μαυρομμάτη, Επίσκοπο Δημητριάδος, στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγονταν οι Σποράδες από το 1899 έως το 1909.
Ο μοναδικός σκοπός της χειμωνιάτικης επίσκεψης του νεαρού Επισκόπου από τα Ψαρά ήταν η απόκτηση και μεταφορά στο Βόλο της θαυματουργής εικόνας της ¨ Παναγίας Κουνίστρας¨ και η περιόδευσή της σε ολόκληρη τη Μαγνησία και άλλες Επισκοπές για συλλογή ¨χρημάτων και δοσημάτων¨.
Ο Δημητριάδος Γερμανός (1907-1935) κατέφυγε στη λύση των προσοδοφόρων προσκυνημάτων προκειμένου να μαζευτούν χρήματα για την ανέγερση του Επισκοπικού Μεγάρου.
Στη Σκιάθο κατάφερε να πείσει τους ιερείς και τους επιτρόπους του καθεδρικού ναού Τριών Ιεραρχών, όπου φυλασσόταν η εικόνα, να του την παραχωρήσουν.
Όταν μαθεύτηκε η είδηση πρώτος αντέδρασε ο Παπαδιαμάντης και δυναμικά πρωτοστάτησε σαν αντάρτης και δημηργέτης στον ξεσηκωμό του νησιού. Ο συνήθως πράος και ήρεμος διηγηματογράφος πολέμησε με όλη τη δύναμη της πίστης του την πρόθεση του Επισκόπου. Μίλησε στο λαό. Παρουσιάστηκε προσωπικά στο δεσπότη και διαμαρτυρήθηκε δηλώνοντας ρητά ότι : ¨την ψυχή μας μπορεί να πάρετε, όχι όμως την εικόνα ¨.
Ο Παπαδιαμάντης αμέσως μετά το περιστατικό δημοσιεύει στη εφημερίδα ¨ΘΕΣΣΑΛΙΑ¨ με ημερομηνία 17 Δεκεμβρίου 1908 άρθρο με τίτλο ¨Περί της Παναγίας Κονίστρας¨, όπου αναφέρει τα σχετικά με την εικόνα : ¨ ... Η πάνσεπτος εικών της υπεραγίας θεοτόκου της Εικονίστριας ή Κουνίστρας , από πεντηκονταετίας ήδη απόκειται εν τω ιερώ ναώ των Τριών Ιεραρχών της κωμοπόλεως Σκιάθου. Αρχήθεν δε ευρίσκετο εις το μονύδριον της φερωνύμου ¨Παναγίας Κονίστρας¨, κατά την δυτικήν ακτήν της νήσου Σκιάθου. Εκεί πλησίον κατά την πιστήν παράδοσιν έχει ευρεθεί αιωρουμένη επί δένδρου πεύκης δι’αποκαλύψεως προς ευσεβή ασκητήν ησυχάζοντα εκεί προ δύο εκατανταετηρίδων και πλέον ... Ουδέποτε η σεπτή εικόνα της Αγνής Θεομήτορος της Κουνίστρας εχρησίμευσεν ως εμπόρευμα και πιστεύω ότι ποτέ δεν εξήλθε της νήσου... Ο λαός της Σκιάθου έχει υποκάρδιον εκ γενεών, ήδη, τον σεβασμόν και το φίλτρον προς την ιεράν και θαυματουργόν εικόνα της Κουνίστρας και διά τούτο συνεταράχθη ...¨ .
Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα της Σκιάθου και πιθανώς εξαιτίας αυτών με τον νόμο 3434 της 16ης Νοεμβρίου 1909, οι Βόρειες Σποράδες μετεφέρθησαν εκκλησιαστικά στη Μητρόπολη Χαλκίδος, ενώ διοικητικά υπάγονται στο νομό Μαγνησίας. Ο μεγάλος Σκιαθίτης συγγραφέας, δυο χρόνια μετά τις ταραχές στο νησί για την εικόνα της ¨Παναγίας Κουνίστρας¨, θα εγκαταλείψει τον γεμάτο πάθια και καϋμούς πρόσκαιρο αυτό κόσμο, στις 3 Ιανουαρίου 1911 σε ηλικία εξήντα ετών και θα μείνει για το ήθος και το πνευματικό του έργο αθάνατος.
Κείμενο : Δημ. Τσιλιβίδης , ¨Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ¨ (20-3-2011) .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου