Περί ελληνικής Γλώσσας

Όπως είναι γνωστόν, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πέντε είναι οι ομιλούμενες επίσημες γλώσσες : Γαλλική, Αγγλική, Γερμανική, Ιταλική, Ισπανική. Οι γλώσσες που αποκλείστηκαν είναι : Ελληνική, Ολλανδική, Πορτογαλική, Δανική, Φιλανδική, Σουηδική. Έτσι, δεν έχουμε μόνον δύο οικονομικές ταχύτητες στην Ένωση. Έχουμε ανάλογες ταχύτητες στη πολιτική και στη γλώσσα.

Η Ελληνική Γλώσσα , για την οποία Άγγλος Φιλόσοφος του 19ου αιώνα έγραψε ότι : ¨Όλα τα πράγματα εις τον κόσμον, πλην των τυφλών νόμων της φύσεως έχουν ελληνικήν καταγωγήν¨, αγνοήθηκε παντελώς. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας, ότι ορολογία των Ανθρωπιστικών Επιστημών (θεωρητικών) είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ελληνική, της Λατινικής αργότερον ελθούσης να προσθέσει ορισμένους επιστημονικούς όρους. Αλλά και αρκετοί των θετικών επιστημών είναι ελληνικοί ή έχουν ελληνική ρίζα.

Δεν φταίνε μόνο οι ξένοι για την υποβάθμιση της γλώσσας μας. Φταίμε και εμείς οι Έλληνες , οι οποίοι εν ονόματι κάποιου εκσυγχρονισμού και προοδευτισμού, καταργήσαμε το αρχαίο ελληνικό κείμενο και την αρχαία γενικώς Γραμματεία (Μεταρρύθμιση Γ.Ράλλη 1976) , όταν στην Ισπανία καθηγητές απήργησαν επί τετραήμερον και επέτυχαν να μην καταργηθούν τα Αρχαία Ελληνικά από τα Λύκεια της χώρας των !

Επίσης στην Γαλλία κατήλθαν σε διαδηλώσεις οι μαθητές για να μην καταργηθούν τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά . Με την ευκαιρία ας αναφερθεί ότι ο αρχαιοελληνικός λόγος από το πρωτότυπο, διδάσκεται σε 33 χώρες και άνω των 100 Πανεπιστημίων ανά τον κόσμον.

Καταργήσαμε την απλή καθαρεύουσα και δια νόμου καθιερώσαμε ένα ιδίωμα δημοτικής , που το ονομάσαμε ¨καθομιλουμένη¨. Προχωρήσαμε στην κατάργηση τωνπνευμάτων και της περισπωμένης, καθιερώσαντες το μονοτονικό σύστημα. Και μιλάμε για τη ¨μητέρα των γλωσσών¨, αυτή που την ακρωτηρτιάσαμε βάναυσα.

Ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο εαυτός του. Γνωστή η ρήση των προγόνων μας : ¨Το νικάν εαυτόν, πασών των νικών αρίστη και καλλίστη¨. Έτσι, ο χειρότερος εχθρός της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της εθνικής παράδοσης, είμαστε οι ίδιοι οι Έλληνες. Ορθώς κάποιος φιλέλλην έλεγε : ¨Αναζητήσατε πρώτον τους ανθέλληνας μεταξύ των Ελλήνων και μετά μεταξύ των ξένων¨. Επομένως, ας αναζητήσουμε πρώτον, μεταξύ ημών τους ¨φταίχτες¨ και μετά, μεταξύ των ξένων. Ας αναζητήσουμε, πρώτον, ευθύνες από τους δικούς μας πολιτικούς πνευματικούς και άλλους ταγούς, για το κατάντημα της γλώσσας μας και μετά ευθύνες από τους ξένους, που στο κάτω-κάτω, ¨κάνουν τη δουλειά τους¨, για το συμφέρον τους πάντοτε.

Κλείνω το κείμενό μου, με μια επιστολή σχετική με την ¨Γλωσσική μας εξαθλίωση¨, που έστειλε και δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες ¨Καθημερινή¨και ¨Εστία¨, ο Πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Χρήστος Σαρτζετάκης , στις 27 Ιουλίου 2002 :

¨Η γλωσσική μας εξαθλίωσις επιδεικνύει κατά τας ημέρας μας νέο ¨απόκτημα¨. Κατεδίκασαν εις αχρησίαν, δηλαδή, εδολοφόνησαν εν ψυχρώ, την ωραιοτάτην λέξιν ¨κρυσφύγετον¨ και εις την θέσιν της ανέσυραν από το προ εβδομηκονταετίας και πλέον συνωμοτικόν και κομμουνιστικόν λεξιλόγιον την κακόηχον και ραρβαρόηχον , αγνώστου δε ετυμολογίας, λέξιν ¨γιάφκα¨ !

Δράσται της εγκληματικής επικοινωνίας, ακριβέστερον¨, αποχαυνωτικής κατά το πλείστον παραπληροφορήσεως , κυρίως ραδιοτηλεοπτικοί ¨αστέρες¨, συναγωνιζόμενοι αλλήλους εις εξουθενωτικήν φλυαρίαν μάλιστα περί παντός επιστητού, αν και οι περισσότεροι θρηνυτικώς αμαθείς και αστοιχείωτοι. Δυστυχώς δε και εφημερίδες , διολίσθησαν ασφαλώς εξ ακρίτου μιμητισμού εις τον θλιβερόν συρμόν, με εγκατάλειψιν της εκ του προορισμού των παιδευτικής αποστολής. , την οποίαν άλλοτε κατά κανόνα επιτυχώς υπηρετεί ο τύπος.

Κύριε Διευθυντά, πρέπει να γίνη εις όλους κατανοητόν, ότι η βαθμιαία εγκατάλειψις του Εθνικού μας Λεξιλογίου , της ευλογημένης, μόνης εις τον κόσμον νοηματικής και όχι απλώς συμβατικής ελληνικής μας γλώσσης, αποτελεί το βαρύτερον εθνικόν έγκλημα , εις βάρος αυτής της εθνικής μας υποστάσεως και αυθυπαρξίας. Διότι εθνική κοινότης , που χάνει τη γλώσσα της, αναποφεύκτως εξαφανίζεται. Ο ποικιλώνυμος επίβουλος ανθελληνικός σχεδιασμός, με την εγκατάλειψιν του ελληνικού λεξιλογίου και την προϊούσαν γλωσσικήν μας αφασίαν , δρέπει πλέον τους καρπούς μακροχρονίων συστηματικών επιδιώξεών του. Έλεος, λοιπόν, δια την γλώσσαν μας. Διά την Ελλάδα μας !..¨

Ούτε ένα λιθάρι

Ξεφυλλίζοντας σελίδες σχετικές με την Εθνική μας επέτειο, η ματιά μου ¨έπεσε¨ σ’ένα γράμμα , που έστειλε ο οπλαρχηγός της Ηπείρου Τσίμας Ζέρβας, στον Αλή Πασά των Ιωαννίνων, αρνούμενος δελεαστική προσφορά του. Μια απάντηση περήφανη και βροντερή Έλληνα αγωνιστή στο Τούρκο δυνάστη :

¨Βεζύρη Αλή Πασά.

Σ’ευχαριστώ για την αγάπη που έχεις γιατ’εμένα. Τα πουγκιά σου, που μου γράφεις, με τον Μπέτσο να μου στείλεις, να μη μου τα στείλεις, γιατί δεν ξέρω να τα μετρήσω, και δεν ξέρω τι να τα κάνω, μον και αν ήξερα πάλιν δεν είμαι ευχαριστημένος να σου δίνω ούτε ένα λιθάρι από τους βράχους της πατρίδας μου, και όχι να φύγω από το Σούλι διά τα πουγκιά σου, καθώς όπου φαντάζεσαι. Τιμές και δόξες, που μου υπόσχεσαι να μου δίνεις, δεν μου χρειάζονται, γιατί εις εμένα πλούτος, δόξες και τιμές είναι τ’άρματά μου, όπου με εκείνα φυλάω την πατρίδα μου, την ελευθερίαν μου και τα παιδιά μου και τιμώ τ’όνομα του Σουλιώτου και αποθανατίζω και το δικό μου όνομα.

Τσίμας Ζέρβας Σούλι τη 4 Μαΐου 1801

Η προσευχή του ταπεινού

Ο μεγάλος των Ελληνικών Γραμμάτων Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940), αξιοποιώντας εις το έπακρον το μεγάλο λογοτεχνικό του όνομα, επέτυχε να διοριστεί σε θέσεις του δημοσίου, με την εύνοια του Βενιζελικού καθεστώτος, στη δεκαετία του 30.

Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης (1883-1974), με αφορμή τον πολυθεσίτη Παπαντωνίου, έγραψε ένα ειρωνικό ποίημα, το 1932, με τίτλο ¨Η προσευχή του ταπεινού¨, σαν δήθεν νεώτερη έκδοση του ποιήματος του Παπαντωνίου

¨Η προσευχή των ταπεινών¨. Η ¨απάντηση¨ του Βάρναλη είναι μια έξοχη, ¨βιτριολική τραγωδία¨ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της εποχής ¨Νέοι πρωτοπόροι¨. Το υπογράφει με το ψευδώνυμο : Καρχαρίας Παπαφαταούλας.

¨Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει
Βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη .
Την προσευχή μου, κύριε, σου λέω με προθυμία
καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα ταμεία.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.
Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δεν μένει.
Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει
Κι απ’τους Γραικύλους και Γκραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει
Στη πόρτα μου, άλλος δεν χτυπά κανείς απ’τον αέρα
κι όλες εγώ τις χτύπησα, δουλειά μου κάθε μέρα.
Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος
Κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.
Σ’ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά πατρίδα.
Σ’εχαριστώ που μούδωκες, χωρίς να μου ανήκει
τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.
Για την καπατσοσύνη μου, οι εχθροί θα με μισήσουν.
Ευδόκησε ν’αφανιστούν , χωρίς να ξαναζήσουν.
Με τρόπο της ποιήσεως δώσε μου, Κύριε τώρα
τα πενήντα χιλιάρικα , τ’αληθινά ¨θεία δώρα¨.

Έμεινε απροσκύνητος

Σε κεντρικό σημείο της παραλίας της Χαλκίδας, ο Δήμος Χαλκιδαίων έστησε προτομή του Γιάννη Σκαρίμπα. Στο κάτω μέρος είναι χαραγμενοι οι στίχοι του ποιητή :
¨ Σπασμένο καράβι νάμαι, πέρα βαθιά έτσι νάμαι, με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά, να κοιμάμαι¨ Γιάννης Σκαρίμπας ( 1893-1984)

Γεννήθηκε το 1893 στις 28 Σεπτεμβρίου, στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος, από τον Ευθύμιο Σκαρίμπα και την Ανδρομάχη Σκαρτσίλα. Το 1984 πεθαίνει σε ηλικία 91 χρόνων, στις 21 Ιανουαρίου και κηδεύεται με δημοτική δαπάνη στην αγαπημένη του πόλη, τη Χαλκίδα, στο λόφο του Καράμπαμπα.

Χωρίς αμφιβολία ο Γιάννης Σκαρίμπας, υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών γραμμάτων, αφού ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου (διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.τ.λ. ) . Και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του συνόλου των κριτικών και των μελετητών του στη χώρα μας, σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, για να συνεχίσει αργότερα σε άλλους χώρους που δεν είχαν καμιά σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής.

Προικισμένος με μια υπερτροφική φαντασία και σπάνια λογοτεχνική ενόραση, είχε την δυνατότητα να κινείται με άνεση στους χώρους που προαναφέραμεχρησιμοποιώντας το δικό του τρόπο γραφής, που τον καθιέρωσε από την πρώτη του παρουσία στα Ελληνικά Γράμματα.

Στις αγαπημένες του ενασχολήσεις εντάσσεται η Σχολιογραφία . Με το οξύ, ευθύβολο, σαρκαστικό και μαχητικό του πνεύμα, θα βάλει προς κάθε ύποπτη κατεύθυνση, όπου δειλοί και ¨κατεστημένοι¨ της πολιτικής και του πνεύματος, εθνικοί μειοδότες και προσκυνημένοι της εξουσίας και των ξένων ¨προστατών¨ μας, θα δέχονται συνεχώς τα πυρά του και ο βρώμικος ρόλος τους θα αποκαλύπτεται συνεχώς. Σε μερικές ωστόσο περιπτώσεις το πάντα ανήσυχο, μαχητικό και ετοιμοπόλεμο πνεύμα του θα μεταλλάζει σε καλοκάγαθη σάτιρα, φωτίζοντας μερικές πλευρές της καθημερινής ζωής.

Ο μπάρμπα Γιάννης πολιτογραφήθηκε μέσα μας, σαν μια συνείδηση, τόσο εθνική, όσο και λαϊκή. Ήταν ένας απέραντος ποταμός σοφίας – λαϊκής σοφίας – γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα. Είτε θυμόσοφος, είτε οργισμένος, είτε είρωνας σαρκαστής, ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν η φωνή του καθενός μας. Του άγνωστου Έλληνα , που δεν είχε ποτέ φωνή , που δεν έμαθε παρά όσα του δίδαξαν και κάποτε το κατάλαβε και εξεγέρθηκε μετρώντας μία-μία τις τύψεις της κυρίαρχης τάξης, της κυρίαρχης ιδεολογίας, της κυρίαρχης ¨ιστορίας¨, της κυρίαρχης αρλουμπολογίας , που ποτέ τους δεν μπόρεσαν να τον κοιτάξουν κατάματα και να τον αντιμετωπίσουν ¨στα ίσια¨ . Στοχαστής μοναδικός και φύση ανήσυχη δεν μπόρεσε ποτέ του να βολευτεί με τη συμβατικότητα. Έμεινε απροσκύνητος , μέχρι τα στερνά του και πάντα οπλισμένος με το δραστικό λόγο του. που δεν ¨χάριζε κάστανα¨, χωρίς ποτέ του να θεωρεί ότι είναι σπουδαίος.

Ο Άρπαλος

Γίνονταν και κατά την αρχαιότητα οικονομικά σκάνδαλα. Εμείς τους προγόνους μας μοιάσαμε, έτσι για να συνεχίζουμε την ¨παράδοση ¨.

Ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο με περιπετειώδη δράση, που έγινε πρωταγωνιστής στο μεγαλύτερο σκάνδαλο της αρχαιότητος είναι ο Άρπαλος. Γεννήθηκε ένα έτος νωρίτερα , το 357 π.χ. , το αυτό δε έτος, το 323 π.χ. , που πέθανε ο Αλέξανδρος , εφονεύθη και ο Άρπαλος.

Οικείος από εφηβικής ηλικίας και έμπιστος του Αλέξανδρου εξηρέθη λόγω χωλότητος από τη μάχιμη υπηρεσία, ακολούθησε όμως τον Μακεδόνα Βασιλέα στις εκστρατείες της Ασίας κατά των Περσών και ανέλαβε εμπιστευτικό λειτούργημα, του ταμία της στρατιάς. Η αναξιοπιστία του φάνηκε αμέσως, γιατί εγκατέλειψε τη θέση του και δραπέτευσε στην Ελλάδα για λόγους που δεν έγιναν γνωστοί, όχι όμως και επαινετοί. Έγινε όμως, πάλι δεκτός πλησίον του Αλέξανδρου στην παλαιά του θέση.

Με τη κατάρρευση της Περσικής αυτοκρατορίας και την είσοδο του Αλέξανδρου στη Βαβυλώνα , ο Άρπαλος κατά ασυγχώρητον επιπολαιότητα του κοσμοκράτορος Βασιλέως, ανεδείχθη θησαυροφύλακας, διαχειριστής των αμυθήτων θησαυρών και των μεγάλων προσόδων της καταλυθείσης αυτοκρατορίας. Επωφελούμενος από την απουσίαν του Αλέξανδρου στην άξενον Ινδίαν και ελπίζων ότι ουδέποτε θα επέστρεφε ζωντανός στη Βαβυλώνα, έκανε διαβίωση παροιμιώδους χλιδής, με δύο εταίρας, την Πυθονίκην και την Γλυκερίαν. Με τις εισηγήσεις της δευτέρας, έστελνε συχνά φορτίο σίτου στη δυσπραγούσα πόλη της Αθήνας, η δε μέχρι προ τινός υπερήφανος πόλη, υπέκυψε στη ταπείνωση να δεχθεί τα δώρα ενός φυγάδος καταχραστού και να τιμήσει αυτόν με το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτου !

Τα πάντα όμως, ανετράπησαν διότι αιφνιδίως επέστρεψε ο Αλέξανδρος νικητής και παντοδύναμος. Ο Άρπαλος εζήτησε σωτηρίαν δια της φυγής, έχων συγκεντρώσει με τον πλούτον που κατεχράσθη αξιόλογον πολεμικήν δύναμιν από 6.000 μισθοφόρους και 30 πλοία, άφθονα δε οικονομικά μέσα ανερχόμενα σε 5.000 τάλαντα. Κατέφυγε στο Σούνιο. Αρχικώς οι Αθηναίοι απέπεμψαν αυτόν. Κατά πρότασιν του Δημοσθένους αργότερον, τον εδέχθησαν επανελθόντα από το Ταίναρον, όπου είχε καταφύγει στο εκεί καταφύγιο των μισθοφόρων και τυχοδιωκτών, κοντά στις ¨πύλες του Άδη ¨.

Στην Αθήνα ο Άρπαλος για να επιτύχει εύνοια , δωροδόκησε ισχυρά πρόσωπα και μάλιστα πολιτικούς, ως δε ελέγετο επιμόνως και τον Δημοσθένην. Εν τω μεταξύ, ο Αντίπατρος , βασιλιάς της Μακεδονίας, εζήτησε την έκδοσή του. Οι Αθηναίοι αντετάχθησαν , δέχτηκαν όμως πρόταση του Δημοσθένους να φυλακιστεί ο Άρπαλος, τα δε απομένοντα από τον θησαυρόν 700 τάλαντα να κατατεθούν στον Παρθενώνα για φύλαξη. Όμως την επομένην το μισό του παραπάνω ποσού δεν βρέθηκε στη θέση του. Η ανεύρεση των υπολοίπων και η μήνυση των ενόχων ανετέθη στη Βουλή του Άρειου Πάγου. Αλλά ούτε και τα τάλαντα ανευρέθηκαν, ούτε οι ένοχοι, η δε μήνυση έπεσε στο κενό.

Η κρίση, για να μη λέμε, η σήψη πλέον της δημοκρατίας ήτο πλέον έκδηλη. Αλλά το κύριον , το περισσότερο επικίνδυνο ήταν ότι οι θεσμοί ενώ υπήρχαν, δεν λειτουργούσαν, αφού οι θεοί δεν ενέπνεαν δέος στους πολίτες, όπως άλλοτε, ουδέ η πολιούχος Αθηνά !

Ο Άρπαλος, αριστοτέχνης πάντοτε στις αποδράσεις, εδραπέτευσε στη Κρήτη, όπου βρήκε οικτρό τέλος , φονευθείς από αξιωματικόν των μισθοφόρων του. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, αυτή που είχε θεμελιώσει και οραματιστεί ο Περικλής, μετά εκατό χρόνια ακμής, παρουσιάζει σημεία παρακμής. Εκείνη η φράση του Πλουτάρχου για τον Περικλή :

¨ Αδωρότατον εαυτόν και καθαρότερον εφύλαξεν¨Μετάφραση : ¨ Κατ’ εξοχήν ανώτερον δωροδοκιών και απηλλαγμένον της διαφθοράς διεφύλαττε το εαυτόν του ¨, έπαψε να υφίσταται για τους μετέπειτα ηγέτας της Αθηναϊκής Πολιτείας.

Γενεαλογικό δένδρο Ελ. Βενιζέλου

Μεγάλωσε την Ελλάδα. Την διπλασίασε. Η πολιτική του πορεία έγραψε ¨χρυσές σελίδες¨ στην ιστορία της χώρας. Πρόκειται για τον μεγάλο Έλληνα πολιτικό αείμνηστο Ελευθέριο Βενιζέλο. Το χρονικό που ακολουθεί αναφέρεται στην καταγωγή και στις ¨ρίζες¨ του μεγάλου Έλληνα :

¨Ο Κυριάκος Βενιζέλος ήτο από τους παλαιούς τύπους των οικογενειαρχών που αγαπούσαν τα παιδιά και την πολυμελή οικογένειαν, ανάμεσα εις την οποίαν εύρισκον ανάπαυσιν από τον μόχθον της ζωής, τας καθημερινάς δυσκολίας και θάρρος διά την συνέχισιν του αγώνος δια την επιβίωσιν. Και ο πατέρας του πρέπει να είχε πολλά παιδιά, αφού γνωρίζουμε ακριβώς τέσσερα. Έτσι ο Κυριάκος απέκτησε έξι παιδιά τέσσερα κορίτσια και δύο αγόρια, τελευταίον από τα οποία είναι ο Λευτέρης. Φαίνεται όμως ότι είχε κάνει και άλλα αρσενικά που δεν του έζησαν.

Επί πλέον, το πρώτο του παιδί, ο Αγαθοκλής, εις ηλικίαν 2 ετών έπαθε τύφον και αποτέλεσμα της ασθενείας αυτής ήτο να μείνη εις νηπιώδη κατάστασιν εις όλα τα υπερείκοσι χρόνια, τα οποία επέζησε της ασθενείας. Εις την αλληλογραφίαν αναφέρεται μίαν μόνην φοράν, από τον πατέρα Βενιζέλο ως ¨ο δυστυχής Αγαθοκλής μας¨. Από τας αδελφάς του, είναι γνωστόν, ότι το παιδί αυτό ποτέ δεν έμαθε να ομιλή ορθώς, ούτε να περιπατή, αλλά εμπουσουλούσε και είχε πάντοτε ανάγκην ιδιαιτέρας προσοχής δια να μην χτυπήση ή πέση ή τραυματίση τα πόδια και τα χέρια του.

Η Στυλιανή Βενιζέλου εμηχανάτο κάθε είδους προφυλακτήρας διά να προφυλάξη το ατυχές αυτό πλάσμα, το οποίον ήτο πηγή διαρκούς στενοχώριας δια την οικογένειαν.

Πρώτο παιδί του Κυριάκου και της Στυλιανής Βενιζέλου ήτο η Μαριγώ, συζευχθείσα πολύ νέα με τον Γεώργιον Γιαννουδάκην, έμπορον.

Γιος του ζεύγους Γιαννουδάκη ήτο ο Κυριάκος Γιαννουδάκης, νέος ευφυέστατος, λαβών μέρος εις το κίνημα του Θερίσου (1905) και αποθανών ολίγα έτη μετά ταύτα και πριν ο Ελευθέριος Βενιζέλος κληθή εις Αθήνας. Άλλο παιδί αυτής της οικογενείας ήτο η κυρία Ελένη Σπυριδάκη, του ιατρού, της οποίας ο υιός Γεώργιος Σπυριδάκης είναι γνωστός ποιητής εγκατεστημένος στο Παρίσι.

Δευτέρα εις την σειράν ήρχετο η Ελένη, η οποία έλαβε σύζυγον τον Ανδρέαν Νοστράκον υπάλληλον και κατόπιν συνέταιρον του πατρός της.

Τρίτη ήτο η Αικατερίνη Βενιζέλου, η Κατίγκω λεγομένη κατά το κρητικόν έθιμον. Η Κατίγκω έλαβε σύζυγον τον Κωνσταντίνον Μητσοτάκην πτυχιούχον της Νομικής δικηγόρον, δημοσιογράφον και πολιτευόμενον της εποχής. Έκαμε δηλαδή γάμον από κοινωνικής τάξεως επιτυχέστερον από τας αδελφάς της. Ο Μητσοτάκης κατήγετο από πολυμελή οικογένειαν {Ανδρεαδάκη κατ’αρχάς λεγομένην} προερχομένην από το χωριαδάκι του Ακρωτηρίου και διακλαδισθείσαν εις Χανιά, Μονεμβασιάν και Ηράκλειον (αργότερα και αλλαχού}. Αυτός προήρχετο από την Μονεμβασιάν, είχε υπηρετήσει εις τα Χανιά ως Ελληνοδιδάσκαλος, εξέδωσε κατόπιν σπουδαίαν εφημερίδα διά την εποχήν του, τα ¨Λευκά Όρη¨ (από ενδεικτικήν μετριοφροσύνην το όνομά του εσημείωσε εις το έσχατον τμήμα του τελευταίου φύλλου : Συντάκτης Κ. Μητσοτάκης) . Αργότερον επολιτεύθη. Ως πολιτευόμενος υπήρξε ο πολιτικός χειραγωγός του Ελευθερίου Βενιζέλου. Την πολιτικήν παράδοσιν του Μητσοτάκη ακολούθησαν τα τέκνα του Κυριάκος (βουλευτής) και Αριστομένης (υπουργός , γερουσιαστής κλπ) αποθανόντες ήδη. Υιός του πρώτου εξ αυτών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρώην Πρωθυπουργός.

Διά να επανέλθωμεν εις τη Κατίγκον, ο γαμβρός τον οποίον της έδωσαν, ήτο ήδη παρήλιξ και η συμβίωσίς των ολιγόχρονος. Τα τέκνα της τα ανέθρεψε ορφανά.

Μετά το Αγαθοκλήν, έρχεται η μικρότερη κόρη, η Ευανθία, σύζυγος Βασ.Σπυριδάκη. Τον υιόν της Γεώργιον, νέον, συμπαθή και σώφρονα , εχρησιμοποίησε ο Πρόεδρος ως ιδιαίτερόν του γραμματέα, ελυπήθη δε κατάκαρδα διά τον πρόωρον, από ανίατον νόσημα , θάνατον αυτού. Αυτός ετάραξε και την ψυχικήν γαλήνην της Ευανθίας.

Ουσιαστικώς λοιπόν ο Κυριάκος Βενιζέλος ήτο χωρίς ¨κληρονόμον¨. Και ήθελε ένα αρσενικό παιδί δια να του αφήση το επίθετόν του και τας επιχειρήσεις του. Διά να ίδη με αυτό συνεχιζομένην την γενεάν των Βενιζέλων, η οποία δεν είχε κανένα άλλον άρρενα απόγονον.

Διά την γέννησιν του Βενιζέλου διηγούνται πολλά, αλλά τα περισσότερα είναι επιγεννήματα προερχόμενα από τον θαυμασμόν και την φαντασίαν των πιστών. Είναι γνωστόν ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος εγεννήθη στις 16 Αυγούστου 1864, εις το πατρικό σπίτι των Βενιζέλων στις Μουρνιές – Χανίων. Το παραμύθι λέει ότι, όταν εγεννάτο ο Λευτέρης, φάνηκε μια μεγάλη λάμψις και ο γιατρός που έμπαινε στο σπίτι διά τον τοκετόν είπε ότι εγεννήθη μεγάλος άνθρωπος. Ο αείμνηστος Πρόεδρος έλεγε εις τας αδελφάς και εξαδέλφας του :

¨Αυτά μην τα λέτε, θα νομίζουν ότι είμαι θεόπεμπτος ¨. Εσέβετο δηληδή εκείνος περισσότερον το θείον από τους παραμυθολόγους.

Εκείνο το οποίον είναι εν τούτοις βέβαιο, είναι το εξής : Εις την Κρήτην όταν μια γυναίκα κάνη παιδιά και δεν της ζουν, συνηθίζεται η εξής μαγική σκηνοθεσία. Μόλις σπαργανωθή το παιδί , το παίρνει η μαμμή ή άλλο πρόσωπο και το αποθέτει έξω από το σπίτι (εις την κοπριά ή κατάχαμα εις τον δρόμο). Τότε περνά, δήθεν, τυχαίως ο πατέρας του και ερωτά ;

-Τίνος είναι το παιδί ;

-Είναι ξένο, του απαντά η γυναίκα , που το παραστέκει.

-Τι θα το κάνης ;

-Το πουλώ !

-Εγώ το αγοράζω, λέει ο πατέρας . Πόσα θέλεις ;

-Ένα γρόσσι, απαντά η γυναίκα.

-Είναι δικό μου, λέγει ο πατέρας και πληρώνει. Κατόπιν παίρνει το παιδί στα χέρια του και το εισάγει στο σπίτι του ως ξένο.

Έτσι έχει την πεποίθησιν ότι αυτό το ξένο παιδί θα μείνη απείραχτο από το ¨νεράϊδο¨ του σπιτιού, που καταδιώκει τα γνήσια παιδιά της οικογένειας. Ότι έγινε η σκηνή αυτή και με τον Λευτέρη Βενιζέλο μόλις εγεννήθη, είναι πασίγνωστον και μαρτυρημένον από τους στενώτερους συγγενείς. Και ο Κυριάκος Βενιζέλος φαίνεται ότι υπήκουσε εις τη ισχύν των μακροχρόνιων εθίμων ¨.